Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.604.2018.2.RM
z 4 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.), uzupełnionym w dniu 21 listopada 2018 r. (data wpływu 27 listopada 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 listopada 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe w zakresie rozpoznania importu usług (pytanie nr 1),
  
• nieprawidłowe w zakresie stawki podatku oraz ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu importu usług (pytanie nr 2);
  
• prawidłowe w zakresie opodatkowania udziału w zysku (pytanie nr 3);
• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego (pytanie nr 5).
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania świadczeń w ramach umowy koprodukcji.

Wniosek uzupełniony został w dniu 21 listopada 2018 r. (data wpływu 27 listopada 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 9 listopada 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, uzupełnione pismem z dnia 20 listopada 2018 r.:

Instytut (Wnioskodawca) jest państwową instytucją kultury działającą na podstawie ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, zarządzenia Nr 7 Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 14 marca 2006 r. w sprawie podziału państwowej instytucji kultury Instytutu im. X i utworzenia państwowej instytucji kultury - Instytutu oraz państwowej instytucji kultury - Y oraz statutu.

Instytut jest osobą prawną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny.

Działalność Instytutu jest finansowana z dotacji podmiotowej na działalność bieżącą oraz dotacji celowej z przeznaczeniem na konkretne działania. Całość środków Instytut przeznacza na realizację zadań statutowych oraz zadania zlecone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, tj. promocję kultury polskiej w kraju i za granicą.

Zgodnie ze Statutem, celem Instytutu jest prezentacja kultury polskiej za granicą i inicjowanie międzynarodowej współpracy i wymiany kulturalnej w zgodzie z założeniami polityki zagranicznej i zagranicznej polityki kulturalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Działalność statutowa Instytutu polega m.in. na realizacji projektów w obszarze kultury w szczególności związanych z promocją kultury polskiej poza granicami kraju, upowszechnianiem wiedzy na temat historii Polski i jej dziedzictwa kulturowego poza granicami kraju, wydarzeniami o istotnym znaczeniu dla Polski i obchodami ważnych rocznic, udziałem w kulturalnych wydarzeniach strategicznych o światowym wymiarze.

Realizując zadania statutowe Instytut współpracuje przede wszystkim z:

1. podmiotami odpowiedzialnymi za kreowanie i realizację polityki państwa w zakresie międzynarodowej współpracy kulturalnej;
2. zagranicznymi instytucjami kultury, centrami badawczymi, a także organizacjami pozarządowymi;
   
3. z przedstawicielami krajowych i zagranicznych środowisk twórczych, badawczych i mediów.
   
   

W ramach realizacji celów statutowych Instytut zamierza zawrzeć umowę z Producentem z siedzibą w USA, której przedmiotem jest określenie wzajemnych praw i obowiązków w ramach wsparcia celów statutowych Instytutu, to jest realizacji projektu polegającego na produkcji filmu (dalej zwanego „Filmem”).

Wnioskodawca nie posiada szczegółowych informacji na temat regulacji prawnych USA, na podstawie których działa Producent. Producent działa w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jednak Wnioskodawca nie ma wiedzy, na jakie cele przeznacza zyski z prowadzonej działalności.

Film powstanie w ramach koprodukcji z Instytutem, przy czym po stronie Producenta mogą wziąć udział inni koproducenci. Producent będzie podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości.

Film realizowany będzie na nośniku cyfrowym.

Zgodnie z postanowieniami umowy koprodukcji Instytut w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu wnosi do produkcji wkład w łącznej wysokości 56 090 euro netto w postaci:

1. wkładu finansowego w wysokości 29 998 euro netto oraz
   
2. wkładu rzeczowego w wysokości 26 092 euro netto.
   
   

Producent wnosi do produkcji Filmu własny wkład rzeczowy o wartości 92 292 euro. Budżet filmu na dzień podpisania umowy przedstawia się w następujący sposób:

całkowity budżet netto: 148 382 euro netto (100%), w tym:

1. udział Wnioskodawcy: 56 090 euro netto - 38%
   
2. udział Producenta: 92 292 euro netto - 62%.
   
   

W związku z rokiem budżetowym oraz zasadami dyscypliny finansów publicznych, Producent zobowiązuje się do wystawienia i doręczenia Wnioskodawcy dokumentu finansowego stanowiącego podstawę płatności kwoty wkładu finansowego Wnioskodawcy, z tytułu realizacji Przedmiotu umowy koprodukcji w 2018 roku, w nieprzekraczalnym terminie do dnia 15 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem naliczania kary umownej w wysokości 2% wartości całkowitego wkładu Wnioskodawcy, za każdy dzień opóźnienia w doręczeniu ww. dokumentu finansowego.

Strony postanawiają, iż dokonywanie przez Strony przesunięć poszczególnych kosztów do 35% kwoty w ramach każdej grupy kosztów ujętej w Kosztorysie nie wymaga zawarcia aneksu do umowy.

W celu rozliczenia przez Producenta środków przekazanych przez Wnioskodawcę na produkcję Filmu, Producent zobowiązuje się do:

1. prowadzenia dokumentacji rzeczowej dotyczącej realizacji produkcji Filmu,
2. przygotowania sprawozdania merytorycznego z realizacji produkcji Filmu w terminie do dnia 31 marca 2019 r.,
3. przygotowania i przedłożenia finansowego sprawozdania z realizacji produkcji Filmu w 2018 r. w terminie do dnia 30 listopada 2018 r.
4. przygotowania i przedłożenia finansowego sprawozdania z realizacji produkcji Filmu w 2019 r. w terminie do 31 marca 2019 r.,
5. rozliczenia finansowego przedmiotu umowy koprodukcji - z realizacji produkcji Filmu w 2018 r., które nastąpi na podstawie dokumentów finansowych (noty księgowej lub wystawionej faktury z załączonymi kserokopiami potwierdzonymi za zgodność z oryginałem, faktur i rachunków, umów o dzieło lub innych dokumentów finansowych do wysokości otrzymanej od Instytutu kwoty) do dnia 30 listopada 2018 r.,
6. rozliczenia finansowego przedmiotu umowy koprodukcji - z realizacji produkcji Filmu w 2019 r., które nastąpi na podstawie dokumentów finansowych (noty księgowej lub wystawionej faktury z załączonymi kserokopiami potwierdzonymi za zgodność z oryginałem, faktur i rachunków, umów o dzieło lub innych dokumentów finansowych do wysokości otrzymanej od Instytutu kwoty) do dnia 31 marca 2019 r.,
7. przedstawienia kosztorysu powykonawczego, podpisanego zgodnie z reprezentacją Partnera, dotyczącego realizacji produkcji Filmu w 2018 r. do dnia 30 listopada 2018 r.,
8. przedstawienia kosztorysu powykonawczego, podpisanego zgodnie z reprezentacją Partnera, dotyczącego realizacji produkcji Filmu w 2019 r. do dnia 31 marca 2019 r.,
9. opatrzenia dokumentów źródłowych stanowiących podstawę rozliczenia finansowego klauzulą „płatne ze środków Instytutu” i przechowywania tych dokumentów przez okres 5 lat po zakończeniu roku kalendarzowego, w którym realizowany był Projekt,
   
10. kwota, w wysokości nie wyższej niż 25 035 euro netto, wkładu finansowego przekazana przez Wnioskodawcę w 2018 r. na rachunek bankowy Producenta, po przedstawieniu prawidłowo wykonanego rozliczenia finansowego z realizacji Filmu w 2018 r., może zostać przeznaczona tylko na pokrycie zobowiązań zaciągniętych i opłaconych przez Partnera w okresie od dnia zawarcia umowy koprodukcji do dnia rozliczenia finansowego przedmiotu umowy przez Producenta, o którym mowa w lit. e powyżej,
    
11. kwota w wysokości nie wyższej niż 4 936 euro netto, wkładu finansowego przekazana przez Wnioskodawcę w 2019 r. na rachunek bankowy Producenta, pod warunkiem uzyskania przez Wnioskodawcę środków budżetowych z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przekazana po przedstawieniu prawidłowo wykonanego rozliczenia finansowego z realizacji Filmu w 2019 r. może zostać przeznaczona tylko na pokrycie zobowiązań zaciągniętych i opłaconych przez Partnera w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia rozliczenia finansowego, o którym mowa w lit. f powyżej;
12. prowadzenia zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości wyodrębnionej ewidencji finansowo - księgowej środków otrzymanych na realizację umowy koprodukcji,
13. prowadzenia dokumentacji w sposób umożliwiający okresową ocenę wykonania zadania pod względem rzeczowo-finansowym,
    
14. poddania się kontroli przeprowadzonej przez Wnioskodawcę w zakresie objętym umową koprodukcji, a w szczególności udostępnienia dokumentacji oraz materiałów związanych z wykonaniem niniejszej umowy,
    
15. przekazania w terminie 7 dni, na życzenie Wnioskodawcy, informacji o zakresie i sposobie realizacji umowy koprodukcji.
    
    

Producent zobowiązuje się przeznaczyć środki przekazane przez Instytut wyłącznie na pokrycie kosztów produkcji Filmu, w tym w szczególności na:

1. przygotowanie do produkcji Filmu,
2. produkcja Filmu,
3. postprodukcja Filmu (montaż oraz udźwiękowienie).
   
   

Wnioskodawca będzie uprawniony do kontroli ksiąg, rachunków i rachunkowości dotyczących produkcji Filmu oraz wszystkich dokumentów związanych z produkcją Filmu.

Zgodnie z treścią umowy koprodukcji procentowy udział Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów we wpływach netto uzyskanych z eksploatacji Filmu będzie dzielony w proporcji:

1. Wnioskodawca - 38 %,
   
2. Producent i pozostali koproducenci - 62 %,

- z zastrzeżeniem, że ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu, w tym wysokości udziałów we wpływach z eksploatacji, będzie wynikać z Budżetu końcowego Filmu. Strony umowy mają obowiązek współdziałania w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnego celu w postaci wyprodukowania Filmu.

Zgodnie z art. 69 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych twórcami filmu są wszystkie osoby, które wniosły twórczy wkład w jego powstanie. W związku z nabyciem przez Producenta poniżej wymienionych praw majątkowych na Wnioskodawcę przechodzą:

1. autorskie prawa majątkowe do Filmu - zarówno w postaci ukończonej, jak i nieukończonej;
   
2. prawa pokrewne powstałe w związku z produkcją Filmu;
   
3. prawo zezwalania na wykonywanie autorskich praw osobistych i zależnych na polach eksploatacji określonych w umowach zawartych przez Producenta z osobami, które wniosły twórczy wkład w realizację Filmu, jak również z artystami, wykonawcami i innymi podmiotami praw pokrewnych, w tym:
   1. przeniesienie przez powyższe osoby lub podmioty wszelkich autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych niezbędnych do produkcji Filmu oraz jego eksploatacji;
      
   2. uzyskanie zezwoleń z prawem dalszego ich udzielania na wykonywanie zależnych praw autorskich, w tym na wykonywanie opracowań Filmu, koniecznych do normalnej eksploatacji Filmu, oświadczeń o zrzeczeniu się przez twórców prawa decydowania o pierwszym publicznym udostępnieniu Filmu.
      
      Celem zawarcia powyższych umów jest nabycie przez Strony całości autorskich praw majątkowych oraz praw pokrewnych do Filmu i umożliwienie Wnioskodawcy, jako dalszemu nabywcy tych praw, rozporządzania Filmem w całości i w części (w tym tytułem Filmu) na następujących polach eksploatacji:
      1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania - utrwalenie Filmu i jego zwielokrotnianie jakąkolwiek techniką, w tym wytwarzanie egzemplarzy Filmu,
         
      2. w zakresie obrotu oryginałem i egzemplarzami Filmu - wprowadzanie ich do obrotu, najem, użyczenie;
         
      3. każdy inny sposób rozpowszechniania Filmu, w tym:
         • w zakresie wszelkiego nadawania i reemitowania Filmu, w tym: za pomocą wizji lub fonii przewodowej lub bezprzewodowej, przez dowolne podmioty, m.in. stacje naziemne, za pośrednictwem satelity, w sieciach kablowych, telekomunikacyjnych lub multimedialnych lub innych systemach przekazu (w tym tzw. simulcasting lub webcasting), w sposób niekodowany lub kodowany, w obiegu otwartym lub zamkniętym, w jakiejkolwiek technice (w tym analogowej lub cyfrowej), systemie lub formacie, z lub bez możliwości zapisu, w tym także w serwisach multimedialnych, internetowych, telefonicznych lub telekomunikacyjnych;
           
         • publiczne udostępniane Filmu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym (w tym w szczególności sieciach teleinformatycznych, Internet),
           
         • publiczne odtwarzanie, wyświetlanie, wykonywanie, wystawianie,
           
         • wykorzystywanie fragmentów Filmu i ścieżki dźwiękowej Filmu w celach marketingowych na ww. polach eksploatacji

w części proporcjonalnej do udziału każdej ze Stron w kosztach produkcji Filmu wynikającej z ostatecznego budżetu końcowego Filmu. Prawa, o których mowa powyżej, przechodzą na Wnioskodawcę w związku z wniesieniem przez Wnioskodawcę, w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu, wkładu finansowego i rzeczowego. Ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu będzie wynikać z Budżetu Końcowego Filmu i zostanie potwierdzona przez strony w formie pisemnej.

Producent będzie podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości. Uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu - w zamian za wniesiony wkład pieniężny, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu, uzyskanych przez Stronę eksploatującą Film, dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z proporcją:

1. Wnioskodawca - 38 %,
   
2. Producent i pozostali koproducenci - 62 %,
   

- z zastrzeżeniem, że ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu, w tym wysokości udziałów we wpływach z eksploatacji będzie wynikać z Budżetu końcowego Filmu. Strony umowy mają obowiązek współdziałania w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnego celu w postaci wyprodukowania Filmu. Wpływy z reklam i sponsoringu, uzyskane przez stronę eksploatującą Film, będą przysługiwały w całości Stronie je uzyskującej.

Producent przedkładał będzie Wnioskodawcy raporty sprawozdawczo-rozliczeniowe uwzględniające zakres dokonanej przez Producenta eksploatacji Filmu oraz wpływy z eksploatacji, w okresach 12- miesięcznych, do 60 dni po upływie każdego roku kalendarzowego. Pierwszy raport Producent sporządzi za rok kalendarzowy, w którym uzyskał pierwszy przychód z tytułu eksploatacji podlegającemu podziałowi wpływów mocą umowy koprodukcji. Raporty sprawozdawczo - rozliczeniowe stanowią podstawę do wystawienia Producentowi przez Wnioskodawcę faktury na kwotę stanowiącą udział Wnioskodawcy w wykazanych zyskach, płatną w ciągu 14 dni od dostarczenia faktury Producentowi, na rachunek bankowy wskazany w fakturze.

Film ma być wyświetlany przez Wnioskodawcę na różnych imprezach zagranicznych, takich jak festiwale, konferencje. Wszystkie pokazy mają być darmowe dla publiczności. Oryginalny egzemplarz Filmu stanie się współwłasnością Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję Filmu, wyrażoną procentowym udziałem każdego z tych podmiotów w Budżecie Końcowym Filmu. Prawa autorskie i pokrewne do Filmu będą zastrzeżone w napisach końcowych Filmu.

W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania czy Producent posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności Wnioskodawca wskazał, że nie, Producent prowadzi działalność na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej w Filadelfii.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania czy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (tj. inną działalność niż działalność statutowa), a jeśli tak to na czym polega działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę, Wnioskodawca wskazał, że Instytut nie prowadzi innej niż statutowa działalność.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania jaka będzie tematyka Filmu, którego koproducentem jest Wnioskodawca, czy i w jaki sposób będzie ona związana z zakresem działalności statutowej Wnioskodawcy polegającej m.in. na prezentacji kultury polskiej za granicą i upowszechnianiu wiedzy na temat historii Polski i jej dziedzictwa kulturowego poza granicami kraju, Wnioskodawca wskazał, że tematyka filmu jest związana z zakresem działalności statutowej Wnioskodawcy polegającej m.in. na prezentacji kultury polskiej za granicą i upowszechnianiu wiedzy na temat historii Polski i jej dziedzictwa kulturowego poza granicami kraju. Realizuje cel poprzez tworzenie publikacji i filmów przedstawiających wybitne dokonania polskich twórców oraz wyróżniające Polaków cechy i wartości narodowe.

Film jest częścią projektu „…”, w ramach którego Wnioskodawca realizuje trzy prace audio-wizualne. W ramach ww. projektu współcześni artyści pojmują na nowo, wskazując tym samym na ich aktualność, wątki będące przedmiotem dyskusji artystów awangardowych, których aktywność pokrywa się z momentem odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Każda z prac jest realizowana przez duet tworzony przez polskiego i zagranicznego artystę. Ich wspólną cechą jest wykorzystanie języka nowych mediów do opowiedzenia o przeszłości, ale i przyszłości m.in. nowych technologii. Przez swój nowatorski charakter i szerokie zastosowanie nowych technologii, projekt jest pretekstem do opowiedzenia o aktualności i innowacyjności polskich artystów, podejmujących współpracę z uznanymi na szczeblu międzynarodowym twórcami. Reżyserem i scenarzystą filmu „…” jest B., ścieżkę dźwiękową stworzył kompozytor C. W film zaangażowanych jest wielu polskich twórców m.in. aktorów oraz muzyków.

Nakręcony w technice 3D kina 360° film przeplata przeszłość z przyszłością, zabierając widza w podróż, która ukazuje różne pojęcia czasu. Oznacza to, że dzięki zastosowaniu nowych technologii, widz ma możliwość „zanurzenia się” w rzeczywistości audiowizualnej zaprojektowanej przez artystów. Łącząc elementy kina niemego lat 20. XX wieku z wirtualną rzeczywistością, praca ukazuje, jak historyczne wybory odbijają się na współczesnym i przyszłym krajobrazie. Praca porusza tematy współczesnych teorii czasu, symultaniczności, katastrofy ekologicznej i fizyki kwantowej poprzez stworzone wizualnie i muzycznie modele czasoprzestrzeni, technologiczne narzędzia związane z upływem czasu oraz ludzkie stany takie jak tęsknota, oczekiwanie i rozkład. W pracy wykorzystano występy wokalistów oraz wystąpili aktorzy. B odpowiada za scenariusz i reżyserię, a C za ścieżkę dźwiękową.

Zarys fabuły….

Dane techniczne.

Kopia wzorcowa to kino 16k 360 3D z przestrzennym udźwiękowieniem. Format pozwala wyświetlać film w rozmaitych lokalizacjach, w tym w kinach 3D 360° i 180°, jako VR, w kopułach do projekcji immersyjnych i jaskiniach wirtualnych CAVE, jako projekcje mappingowe jak również w tradycyjnym kinowym formacie. Dostępne formaty dźwiękowe to dźwięk przestrzenny (ambisonic), 5.1 i stereo.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania jaki zakres obowiązków Wnioskodawcy wynika z umowy koprodukcji, jakie zadania/czynności/świadczenia będzie realizował Wnioskodawca w ramach umowy koprodukcji Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca i Producent mają obowiązek współdziałania w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnego celu w postaci wyprodukowania Filmu. Wnioskodawca odpowiada za zawarcie stosownych umów z aktorami oraz autorami utworów, które zostaną włączone do Filmu oraz innymi osobami, jak np. asystent produkcji, wokalista, tłumacz napisów, a także pokrywa koszty podróży artystów, reżysera i koordynatora podczas kręcenia scen w Polsce. Wnioskodawca zapewnił sprzęt na potrzeby nagrania scen w Polsce oraz catering. Wnioskodawca po kolaudacji filmu dokona jego formalnego odbioru na podstawie protokołu odbioru.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania jaki zakres obowiązków Producenta wynika z umowy koprodukcji, jakie zadania/czynności/świadczenia będzie realizował Producent w ramach umowy koprodukcji Wnioskodawca wskazał, że Producent odpowiada za:

1. przygotowania do produkcji Filmu,
2. produkcję Filmu,
   
3. postprodukcję Filmu (montaż oraz udźwiękowienie).
   
   

Wnioskodawca i Producent mają obowiązek współdziałania w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnego celu w postaci wyprodukowania Filmu. Producent odpowiada za zawarcie stosownych umów z reżyserem, operatorem obrazu, dźwięku oraz innymi osobami, których udział w realizacji Filmu będzie niezbędny.

Film powstanie w ramach koprodukcji z Wnioskodawcą przy czym po stronie Producenta mogą wziąć udział inni koproducenci. Lista koproducentów i podmiotów finansujących zostanie zamknięta na późniejszym etapie. Producent oświadcza, że zawrze odpowiednie umowy koprodukcyjne z ww. koproducentami na udział w produkcji Filmu, a umowy z koproducentami.

Wnioskodawca i Producent zgodnie ustalili, iż Producent będzie podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości. Producent zobowiązuje się do zrealizowania Filmu zgodnie z najlepszą wiedzą fachową i starannością, jakiej wymaga dzieło tego rodzaju, przy jednoczesnym uwzględnieniu wymogów artystycznych, organizacyjnych, technicznych i finansowych Wnioskodawcy. Producent dostarczy kopię wzorcową filmu w wyznaczonym w Umowie terminie. Producent zobowiązuje się po zakończeniu realizacji Filmu dostarczyć Wnioskodawcy następujące materiały:

1. Plik z Filmem w formacie odpowiednim do miejsca pokazu;
   
2. Listę napisów końcowych wraz z logotypami;
   
3. Metrykę Filmu;
   
4. Streszczenie Filmu;
   
5. Fotosy – ok. 10 sztuk;
   
6. Press kit, tj. materiały drukowane oraz w formie elektronicznej opisujące treść Filmu, jego produkcję i twórców, częściowo na podstawie treści dostarczonych przez Wnioskodawcę;
   
7. Trailer Filmu.
   
   

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania czym jest zysk przekazywany Wnioskodawcy przez Producenta, w jaki sposób jest on obliczony Wnioskodawca wskazał, że zysk jest proporcjonalnym do udziałów Wnioskodawcy wpływem netto z tytułu rozpowszechniania Filmu, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu. Wpływy z reklam i sponsoringu, uzyskane przez stronę eksploatującą Film, będą przysługiwały w całości Stronie je uzyskującej.

W odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania w jaki sposób następuje rozliczenie podatku należnego od obrotów uzyskiwanych w postaci wpływów z dystrybucji Filmu, czy np. całość wpływów jest wykazywana jako własny obrót przez jednego uczestnika umowy koprodukcji, który po rozliczeniu podatków ustala zysk z dystrybucji Filmu, przypadający na Wnioskodawcę, rozumiany jako nadwyżka przychodów netto nad kosztami netto lub rozumiany w inny sposób oraz czy przekazanie zysku polega na przekazaniu Wnioskodawcy przypadającej na jego rzecz części wpływów z dystrybucji Filmu rozumianej jako należność z dystrybucji razem z podatkiem należnym bez jego wcześniejszego rozliczenia Wnioskodawca wskazał, że Producent będzie podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości. Uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu - w zamian za wniesiony wkład pieniężny, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu, uzyskanych przez Stronę eksploatującą Film, dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z proporcją:

1. Wnioskodawca -38%,
   
2. Producent i pozostali koproducenci - 62 %,

z zastrzeżeniem, że ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu, w tym wysokości udziałów we wpływach z eksploatacji będzie wynikać z Budżetu końcowego Filmu. Strony umowy mają obowiązek współdziałania w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnego celu w postaci wyprodukowania Filmu. Wpływy z reklam i sponsoringu, uzyskane przez stronę eksploatującą Film, będą przysługiwały w całości Stronie je uzyskującej.

Producent przedkładał będzie Wnioskodawcy raporty sprawozdawczo-rozliczeniowe uwzględniające zakres dokonanej przez Producenta eksploatacji Filmu oraz wpływy z eksploatacji, w okresach 12-miesięcznych, do 60 dni po upływie każdego roku kalendarzowego. Pierwszy raport Producent sporządzi za rok kalendarzowy, w którym uzyskał pierwszy przychód z tytułu eksploatacji podlegającemu podziałowi wpływów mocą umowy koprodukcji. Raporty sprawozdawczo - rozliczeniowe stanowią podstawę do wystawienia Producentowi przez Wnioskodawcę faktury na kwotę stanowiącą udział Wnioskodawcy w wykazanych zyskach, płatną w ciągu 14 dni od dostarczenia faktury Producentowi, na rachunek bankowy wskazany w fakturze.

Wpływy, które zasilą konto Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu zgodnie z obowiązującymi przepisami podatkowymi.

W przypadku, gdy Wnioskodawca na podstawie opisanej w stanie faktycznym umowy koprodukcji będzie obowiązany dokonać rozliczenia podatku od towarów i usług, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie będzie miało, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnienie przedmiotowe.

Natomiast Producent dokona rozliczenia podatku od wartości dodanej zgodnie z przepisami obowiązującymi w kraju prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania jakiego konkretnie świadczenia dotyczy pytanie oznaczone we wniosku nr 5 (Wnioskodawca wyraził wątpliwość dotyczącą prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu czynności wykonanych w ramach umowy koprodukcji nie sprecyzował jednak, z wykonaniem jakich konkretnie czynności wiąże prawo do odliczenia podatku naliczonego) Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy koprodukcji Instytut w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu wnosi do produkcji wkład w łącznej wysokości 56 090 euro netto w postaci:

1. wkładu finansowego w wysokości 29 998 euro netto oraz
   
2. wkładu rzeczowego w wysokości 26 092 euro netto.
   
   

W ramach umowy koprodukcji Filmu Wnioskodawca odpowiada za zawarcie stosownych umów z aktorami oraz autorami utworów, które zostaną włączone do Filmu oraz innymi osobami, jak np. asystent produkcji, wokalista, tłumacz napisów. Ponadto Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za pokrycie kosztów podróży artystów, reżysera i koordynatora podczas kręcenia scen w Polsce. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za dostarczenie sprzętu na potrzeby nagrania scen w Polsce oraz catering.

Odpowiadając na pytanie Organu dotyczące wskazania czy czynności realizowane przez Wnioskodawcę w ramach umowy koprodukcji wpisują się wyłącznie w zakres zadań statutowych Wnioskodawcy Wnioskodawca wskazał, że - tak, wpisują się wyłącznie w zakres zadań statutowych. Wnioskodawca nie realizuje innych celów poprzez udział w koprodukcji filmu. Wnioskodawca w zakresie bezpośredniego korzystania z praw do Filmu zamierza wykorzystywać go w działalności statutowej, w ramach nieodpłatnego wyświetlania na darmowych pokazach.

Odnosząc się do pytania Organu dotyczącego wskazania czy Wnioskodawca ma możliwość bezpośredniego przypisania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej innej niż działalność statutowa oraz do celów działalności statutowej Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca nie ma możliwości przypisania do celów innej działalności gospodarczej. Wnioskodawca prowadzi działalność statutową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie opisanej w stanie faktycznym umowy koprodukcji w zakresie wniesienia wkładu finansowego i rzeczowego w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu Wnioskodawca ma obowiązek rozliczyć import usług?
   
2. Jaką stawkę podatku powinien zastosować Wnioskodawca w zakresie wniesienia wkładu finansowego i rzeczowego w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu oraz czy podstawę opodatkowania stanowi wartość wkładu finansowego czy też rzeczowego?
3. Czy ewentualny udział w zysku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
4. Jaką stawkę podatku powinien zastosować Wnioskodawca w przypadku ewentualnego udziału w zysku z eksploatacji Filmu?
   
5. Czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu czynności wykonanych w ramach umowy koprodukcji?
   
6. Czy Wnioskodawca może dokonać odliczenia podatku naliczonego w całości, czy musi zastosować prewskaźnik?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W przedstawionym stanie faktycznym nie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu importu usług, gdyż umowa koprodukcji zawarta z Producentem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nabycie praw do Filmu przez Wnioskodawcę nastąpi na podstawie zawartej umowy koprodukcji, czyli na podstawie wspólnego przedsięwzięcia w postaci produkcji Filmu.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;
   
   
   

Zgodnie z art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Jak stanowi art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Opodatkowaniu podatkiem podlegają - zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Udział we wpływach z eksploatacji Filmu w zamian za wniesienie do produkcji wkładu finansowego oraz wkładu rzeczowego przez Instytut nie może być kwalifikowany jako dostawa towarów; rozważenia wymaga zaś, czy stanowi świadczenie usług.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Aby zdarzenie odpowiadające przytoczonej wyżej definicji usługi wywoływało skutki podatkowe w podatku od towarów i usług, konieczne jest ustalenie, że wykonywanej czynności odpowiada wynagrodzenie, które jest świadczeniem wzajemnym pochodzącym od drugiej strony umowy (beneficjenta świadczenia), stanowiącym ekwiwalent wykonanych przez podatnika czynności (art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Nie każda umowa kreuje zatem czynność objętą zakresem opodatkowania, ale tylko taka, w ramach której dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych między stronami tej umowy.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2017 r. sygn. III SA/Wa 1106/16 (prawomocny) wskazał, że: „Już z tego wynika, że cel umowy koprodukcji to realizacja wspólnego przedsięwzięcia w postaci produkcji filmu. Wniosek ten potwierdza sposób ukształtowania stosunku prawnego między producentem i koproducentem (umowy koprodukcji), który dowodzi, że wkład koproducenta ma służyć wsparciu realizacji filmu przez jego współfinansowanie (obok kosztów ponoszonych przez producenta), czego konsekwencją jest nabycie przez koproducenta praw do filmu i zysku z tego tytułu.

Zdaniem Sądu, nabycia współudziału w autorskich prawach majątkowych przez koproducenta nie można uznać za "przeniesienie praw", o czym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i co mogłoby wskazywać na istnienie tu świadczenia podlegającego opodatkowaniu. W wyniku koprodukcji nie dochodzi do przeniesienia, lecz do nabycia (pierwotnego, jak słusznie zauważył Skarżący) praw autorskich w związku z określoną ustawą o kinematografii (i umową o koprodukcji) czynnością koproducenta (wniesienie wkładu finansowego). Koproducent nabywa te prawa nieodpłatnie, choć w konsekwencji wniesienia wkładu pieniężnego, które jest ustawowym i umownym warunkiem nabycia praw (bez tego nie ma mowy o koprodukcji i wynikającego stąd nabycia praw majątkowych do filmu). Wniesienie wkładu jako warunek nabycia praw majątkowych też nie mieści się w zakresie powołanego przepisu, bo jako takie nie może być uznane za "odpłatne świadczenie usług". Zdaniem Sądu, wkład pieniężny koproducenta w produkcję filmu na rzecz drugiej strony umowy koprodukcji musi być oceniany w kontekście treści tej umowy, która - jak wynika z wyjaśnień Skarżącego - określa wzajemne prawa i obowiązki podmiotów, które mają na celu realizację wspólnymi siłami przedsięwzięcia, do którego - na warunkach umową określonych - przysługiwać im będą następnie prawa autorskie i udział w zyskach z tego tytułu. Nie chodzi tu więc o wymianę usług, ale o wspólne stworzenie warunków do powstania przedmiotu mogącej być następnie świadczoną na rzecz innych podmiotów usługi".

„W orzecznictwie sądowym zwracano już uwagę, że "przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 u.p.t.u. jako przedmiotu opodatkowania, świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne, czy konsorcjalne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu" (wyrok NSA z dnia 28 października 2016 r., I FSK 461/15 i powołane tam orzecznictwo, CBOSA).

Tut. Sąd podziela pogląd wyrażony w tych wyrokach i w oparciu o płynące z nich wnioski stwierdza, że skoro do umowy koprodukcji filmowej nie odnosi się żadna regulacja na gruncie prawa podatkowego, w szczególności przepisy ustawy o VAT nie dają żadnych odpowiedzi co do skutków podatkowych wzajemnych wewnątrz niej rozliczeń, to należy brać pod uwagę analizę całokształtu umowy i jej cel.

Nie zasługuje na aprobatę stanowisko organu, że każdy przepływ środków między uczestnikami umowy musi się mieścić albo w dostawie towarów, albo w świadczeniu usług. Jest to nadmierne uproszczenie, którego żadną miarą nie usprawiedliwia odwołanie się do wyroku NSA w sprawie I FSK 1653/13, gdzie w istocie o co innego chodziło (problem precyzji wniosku, a więc warunki formalne) i gdzie w sferze "rozważań teoretycznych" pozostawiono kwestię dopuszczalności opodatkowania podatkiem VAT wniesienia aportu w postaci wkładu niepieniężnego, czy też z tytułu przeniesienia udziału w prawach autorskich do filmu.

Nawiązując do wniosków płynących z wyroku NSA w sprawie I FSK 461/15 należy stwierdzić, że mimo szerokiego określenia zakresu przedmiotowego ustawy o VAT nie można przyjąć, że świadczeniem usług jest każda czynność, czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania lub zaniechania innej strony.”

NSA w wyroku z dnia 12 czerwca 2013 r. sygn. I FSK 1128/12 stwierdził, że "47. Szerokie, odwołujące się do pojęcia świadczenia, określenie zakresu przedmiotowego w art. 8 ust. 1 ustawy VAT, nie może być odczytywane w ten sposób, że świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania, bądź zaniechania innej strony. Z powołanego przepisu wynika, że usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) wynosi z niego, choćby nawet potencjalną korzyść.

Posiłkując się także wskazówkami zawartymi w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości (np. wyrok z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93, wyrok z 1 kwietnia 1982 r. w sprawie C-89/81, wyrok z 5 lutego 1980 r. w sprawie C-154/80 czy w sprawie C-276/97, C-358/97 i 408/97) można sformułować ogólne stanowisko, że za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być relacje, w których:

• istnieje jakiś związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
• odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.”

„48. Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w tej sprawie podziela także utrwalone już w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, że przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy VAT, jako przedmiotu opodatkowania, świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne), należy przede wszystkim uwzględniać cel takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania, na potrzeby podatkowe poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (tak NSA w wyroku z dnia 23 kwietnia 2008 r., I FSK 1788/07, wyroku z dnia 9 października 2008 r. w sprawie I FSK 291/08 czy wyroku z dnia 29 lutego 2012 r. w sprawie I FSK 562/11). W powołanych orzeczeniach zaprezentowany został pogląd, że celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można, do celów podatku od towarów i usług, wydzielać i oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość, którego końcowym efektem, jest zrealizowanie wspólnego przedsięwzięcia.”

Pogląd ten należy uznać za utrwalony w orzecznictwie - podobnie NSA w wyroku z dnia 10 października 2014 r. sygn. I FSK 1493/13. Dychotomiczny podział czynności podlegających opodatkowaniu na dostawę towarów i świadczenie usług nie oznacza, iż każde przesunięcie czy rozliczenie określonych wartości ekonomicznych pomiędzy dwoma różnymi podmiotami może zostać uznane za świadczenie usług, jeśli nie stanowi dostawy towarów (tak np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 stycznia 2015 r., I FSK 1980/13). Dopatrywanie się w każdej czynności usługi, wydaje się zbyt daleko idącym rygoryzmem.

Tak też wskazał WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 29 kwietnia 2010 r. (I SA/Gd 260/10): „Przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy kooperacyjne, należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego.”

W konsekwencji wspólna realizacja Filmu na podstawie zawartej umowy koprodukcji nie stanowi podstawy nabywania jakichkolwiek usług od Producenta. Wnioskodawca nabywa prawa do Filmu w sposób pierwotny. Wkład finansowy Wnioskodawcy do filmu oraz wkład rzeczowy nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług przez Producenta. Wkład rzeczowy i finansowy należy do obowiązków Wnioskodawcy w ramach wspólnego przedsięwzięcia, jakim jest wspólna produkcja Filmu.

Ad. 2

W przypadku, gdy Wnioskodawca na podstawie opisanej w stanie faktycznym umowy koprodukcji będzie obowiązany dokonać rozliczenia podatku od towarów i usług, zdaniem Instytutu zastosowanie będzie miało, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnienie przedmiotowe.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnieniu od podatku podlegają usługi kulturalne świadczone przez podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Stosownie do art. 43 ust. 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
   
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Z kolei w myśl art. 43 ust. 17a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 18 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

W myśl art. 43 ust. 19 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
   
2. wstępu
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
      
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
      
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
   
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
   
5. działalności agencji informacyjnych;
   
6. usług wydawniczych;
   
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   
   

Analizując powołane wyżej regulacje należy zauważyć, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku jest nie tylko spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług (kulturalnych), ale także przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy, który musi być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Ponadto podmioty te nie powinny osiągać w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia powinny je przeznaczać w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług. Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca jest państwową instytucją kultury, a całość środków Wnioskodawca przeznacza na realizację zadań statutowych oraz zadania zlecone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, tj. promocję kultury polskiej w kraju i za granicą.

Stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r., koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 tej ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r., prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych.

Z przepisu art. 69 powyższej ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.

Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 tej ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa, na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu, wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Udzielenie licencji o określonej treści nie jest tożsame z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach.

Zgodnie z art. 5 pkt 7 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. przez produkcję filmu należy rozumieć zespół czynności twórczych, organizacyjnych, ekonomicznych, prawnych i technicznych prowadzących do powstania filmu w postaci wzorcowej.

Natomiast zgodnie z pkt 10 art. 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. usługi filmowe oznaczają usługi świadczone w ramach wykonywanej działalności gospodarczej przez przedsiębiorców na rzecz producentów dla celów tej produkcji filmowej, obejmujące w szczególności czynności dokonywane przy pomocy własnych pracowników, udostępnianie pomieszczeń i hal zdjęciowych, sprzętu filmowego bez obsługi oraz wykonywanie specjalistycznych usług transportowych.

Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2017 r. sygn. III SA/Wa 1106/16 (prawomocny) „Już z tego wynika, że cel umowy koprodukcji to realizacja wspólnego przedsięwzięcia w postaci produkcji filmu. Wniosek ten potwierdza sposób ukształtowania stosunku prawnego między producentem i koproducentem (umowy koprodukcji), który dowodzi, że wkład koproducenta ma służyć wsparciu realizacji filmu przez jego współfinansowanie (obok kosztów ponoszonych przez producenta), czego konsekwencją jest nabycie przez koproducenta praw do filmu i zysku z tego tytułu.

Zdaniem Sądu, nabycia współudziału w autorskich prawach majątkowych przez koproducenta nie można uznać za "przeniesienie praw", o czym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i co mogłoby wskazywać na istnienie tu świadczenia podlegającego opodatkowaniu. W wyniku koprodukcji nie dochodzi do przeniesienia, lecz do nabycia (pierwotnego, jak słusznie zauważył Skarżący) praw autorskich w związku z określoną ustawą o kinematografii (i umową o koprodukcji) czynnością koproducenta (wniesienie wkładu finansowego). Koproducent nabywa te prawa nieodpłatnie, choć w konsekwencji wniesienia wkładu pieniężnego, które jest ustawowym i umownym warunkiem nabycia praw (bez tego nie ma mowy o koprodukcji i wynikającego stąd nabycia praw majątkowych do filmu).”

W świetle powyższych definicji legalnych, przekazanie wkładu finansowego i rzeczowego przez Wnioskodawcę w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu nie może być traktowane ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością. W związku z powyższym, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a), Wnioskodawcy przysługuje prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy wykładnia art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nie może ograniczać zakresu zastosowania zwolnienia od opodatkowania wyłącznie do usług wykonywanych przez krajowych podatników. Przepis ten nie miałby wówczas zastosowania w ogóle do nabywania usług od zagranicznych podmiotów, bowiem z istoty nie działają one na podstawie polskich regulacji.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 31 stycznia 2017 r. sygn. I FSK 955/15 zwolnienia przedmiotowo - podmiotowe nie mogą być interpretowane w sposób zawężający do podmiotów działających w oparciu o regulacje krajowe: „Sąd zgodził się z argumentacją skarżącej, że przyjęcie stanowiska organu podatkowego, iż ze spornego zwolnienia nie korzystają usługi świadczone przez "podmiot zagraniczny" (organ nie wskazał, że pod tym pojęciem rozumie tylko podmiot spoza Unii Europejskiej), skutkowałoby ograniczeniem zasady swobodnego przepływu usług, zasady konkurencyjności usług, zasady niedyskryminacji, zasady wspólnego rynku oraz zasady neutralności podatku VAT, jak trafnie wywiodła skarżąca”. Sam fakt, że Producent nie działa w oparciu o krajowe regulacje prawne, nie wyklucza zastosowania zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podstawę opodatkowania stanowić powinien wyłącznie wkład finansowy Wnioskodawcy. Wkład rzeczowy nie stanowi bowiem wynagrodzenia za czynności Producenta, ale odzwierciedla zakres obowiązków Wnioskodawcy we wspólnie prowadzonym projekcie.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy opisany w stanie faktycznym udział we wpływach z eksploatacji Filmu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawcę łączy z Producentem stosunek prawny (umowa koprodukcji).

Rozważyć należy zatem, czy należny Wnioskodawcy udział w korzyściach z eksploatacji Filmu może być uznany, za „wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę”, które „stanowi wartość przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W wyroku z dnia 19 marca 2014 r. sygn. I FSK 579/13 NSA analizował zagadnienie opodatkowania podziału pożytków z najmu pomiędzy współwłaścicieli rzeczy wynajętej przez jednego ze współwłaścicieli, który wynajął we własnym imieniu nieruchomość i pobierał całość czynszu, przekazując przy tym część proporcjonalną do udziału w rzeczy drugiemu ze współwłaścicieli. NSA ocenił, że „Stosownie do przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Dychotomiczny podział czynności podlegających opodatkowaniu na dostawę towarów i świadczenie usług nie oznacza jednak, iż każde przesunięcie, czy rozliczenie określonych wartości ekonomicznych pomiędzy dwoma różnymi podmiotami może zostać uznane za świadczenie usług jeśli nie stanowi dostawy towarów. Rozliczenia pieniężne pomiędzy współwłaścicielami - w rozpatrywanym przypadku, jeśli równocześnie nie towarzyszy im świadczenie usługi, nie mogą być same przez się potraktowane jako czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanym przypadku nie można bowiem mówić ani o odpłatności ani też wzajemności świadczenia. Błędnie spółka upatruje wzajemności świadczeń, uzasadniającej wystawianie przez nią faktur spółce P.P., w zawartej z tą spółką umowie o administrowanie nieruchomością wspólną. Spółka jako odbiorcę świadczenia wskazuje samą siebie, a jako świadczenie wzajemne - wypłacane wspomnianej spółce wynagrodzenie. Jeżeli jednak jako świadczenie usługi rozumieć administrowanie nieruchomością przez spółkę P.P. (w tym naliczanie i pobór czynszów oraz przekazywanie stosownej ich części skarżącej), której to usługi odbiorcą jest skarżąca, to niewątpliwie stwierdza ją wraz z należnym wynagrodzeniem faktura wystawiana przez spółkę administrującą, a nie faktura wystawiana przez skarżącą opiewająca na 90% pobranego czynszu. (...) Usługę w znaczeniu nadanym jej przez ustawę o VAT należy rozumieć szeroko, obejmując nim wszelkie transakcje gospodarcze niebędące dostawą towarów, jednakże musi istnieć bezpośredni związek między wykonaną czynnością i otrzymanym wynagrodzeniem, przesądzający o odpłatności czynności, jak również musi wystąpić możliwy do zidentyfikowania konsument (odbiorca) usługi. Ponadto należy wskazać na art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W przypadku rozliczeń pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości skarżąca spółka nie otrzymuje żadnej należnej kwoty od współwłaściciela nieruchomości, gdyż ten dokonuje tylko "podziału" kwoty z należnych pożytków z rzeczy.

Nie zmienia tego faktu okoliczność, że z opisu stanu faktycznego wynika, iż „doszło do jednostronnej zmiany wynajmującego tj. ze skarżącej na P.P. "w wyniku czego" wyłącznym wynajmującym w stosunku do najemców nieruchomości stała się spółka P.P.” Otrzymana, przypadająca w wyniku podziału dokonanego stosowanie do posiadanych udziałów, kwota z tytułu pobranych czynszów wynika z podziału z pożytków rzeczy.

Wzajemne rozliczenia pomiędzy współwłaścicielami z pożytków i innych przychodów z rzeczy wspólnej reguluje art. 207 k.c.

Zgodnie z tym przepisem pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Pożytkami z rzeczy wspólnej pozostają również przychody w postaci czynszu pochodzącego z wynajmu nieruchomości stanowiącej współwłasność. Trafnie zatem Sąd pierwszej instancji stwierdził, że przekazywanie przez jednego ze współwłaścicieli pozostałym współwłaścicielom - odpowiednio do wielkości ich udziałów - pobranych przez niego pożytków z rzeczy jest realizacją uprawnień poszczególnych współwłaścicieli, mających oparcie wprost w przepisach prawa cywilnego. Nie towarzyszy temu żaden wzajemny obowiązek po ich stronie, który można by uznać za "świadczenie usługi" w rozumieniu ustawy o VAT. Nie stanowi natomiast świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT podział pożytków z rzeczy.” W cytowanym wyżej wyroku NSA wykluczył również możliwość uznania, że między współuprawnionymi dochodzi do refakturowania usług: „Skoro nie da się zidentyfikować usługi, którą skarżąca miałaby świadczyć na rzecz spółki P.P. to nie można również uznać, że w stosunku do skarżącej spółki mógł mieć zastosowanie art. 28 Dyrektywy 112.”

„Zgodnie z tym przepisem „w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.”

Warunkiem zastosowania tego przepisu jest zatem z jednej strony możliwość zidentyfikowania świadczenia nabywanego odpłatnie i następnie odprzedawanego, a z drugiej - dokonanie tych czynności przez podatnika we własnym imieniu. Żaden z tych warunków nie jest spełniony w odniesieniu do części przychodów z wynajmu przekazywanej skarżącej przez spółkę P.P. odpowiednio do udziału skarżącej w wynajmowanej nieruchomości będącej przedmiotem współwłasności”.

Z powyższego można zatem wyprowadzić wniosek, że podział pożytków ze współwłasności rzeczy w zakresie odpowiadającym udziałowi, nie podlega podatkowi od towarów i usług. Ponieważ przepisy te mają odpowiednie zastosowanie do pożytków z praw, również podział pożytków z praw (tu praw do udziału w zysku z eksploatacji Filmu) nie może podlegać opodatkowaniu.

Inaczej rzecz ma się wówczas, gdy na skutek rozporządzenia rzeczą wspólną (np. zniesienia współwłasności) dochodzi do przysporzenia ponad posiadany udział w rzeczy. Taka czynność może być zakwalifikowana jako opodatkowana dostawa towarów/świadczenie usług.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, skoro z orzecznictwa wynika, że podział pożytków ze współwłasności (w zakresie posiadanych udziałów) nie stanowi czynności podlegającej podatkowi, to rozliczenie udziału w przychodach z eksploatacji Filmu również nie podlega opodatkowaniu podatkiem.

Problem opodatkowania podziału zysku ze wspólności praw był przedmiotem orzecznictwa organów podatkowych na różnych obszarach.

W interpretacji z dnia 19 kwietnia 2008 r. sygn. IPPP2-443-232/08-4/PW analizowano rozliczenie pomiędzy stronami z tytułu udziału w zysku we wspólnym wydaniu książki, które jest ekonomicznym efektem prowadzonego przedsięwzięcia: „Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Strony zawarły umowę o koedycji regulującą zasady współpracy w związku ze wspólnym wydaniem (koedycją) książki. Z umowy tej wynika m.in., że Strony zobowiązują się do comiesięcznego przekazywania sobie 50% zysku wynikającego ze sprzedaży Publikacji w terminie 30 dni licząc od terminu złożenia raportu ze sprzedaży. Ponadto Strony zobowiązane są do pokrycia po 50% kosztów bezpośrednich wydania książki, a każda ze Stron ponosi na zasadach ogólnych odpowiedzialność za wykonanie swoich obowiązków. Tak więc Strony umowy działają solidarnie, pozostając jednocześnie odrębnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Wobec powyższego rozliczenie pomiędzy Stronami z tytułu udziału w zysku we wspólnym wydaniu książki, które jest ekonomicznym efektem prowadzonego przedsięwzięcia nie mieści się w w/w definicji dostawy towarów i świadczenia usług. W oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że rozliczenie udziału w zysku pomiędzy Stronami nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a zatem powinno być dokumentowane dokumentem przewidzianym w przepisach ustawy o rachunkowości”.

Jak wynika z art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r., koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Zgodnie zaś z art. 9 ust. 5 tej ustawy do autorskich praw majątkowych przysługujących współtwórcom stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

Mając na względzie powyższe, skoro przekazywanie przez jednego ze współwłaścicieli pozostałym współwłaścicielom - odpowiednio do wielkości ich udziałów - pobranych przez niego pożytków z rzeczy jest realizacją uprawnień poszczególnych współwłaścicieli, mających oparcie wprost w przepisach prawa cywilnego i nie towarzyszy temu żaden wzajemny obowiązek po ich stronie, który można by uznać za "świadczenie usługi", to choćby z uwagi na stosowanie do wspólności praw również przepisów Kodeksu cywilnego o współwłasności, nie mogą być inaczej oceniane rozliczenia z tytułu udziału w przychodach ze wspólności praw do Filmu.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku konieczności rozliczenia podatku od towarów i usług ewentualnego udziału w zysku z eksploatacji Filmu Wnioskodawcy, z tytułu nabytych praw do Filmu, będzie przysługiwało prawo do zastosowania zwolnienia z podatku.

Wnioskodawca jest państwową instytucją kultury, zgodnie ze Statutem, celem Wnioskodawcy jest prezentacja kultury polskiej za granicą i inicjowanie międzynarodowej współpracy i wymiany kulturalnej w zgodzie z założeniami polityki zagranicznej i zagranicznej polityki kulturalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wskazano w umowie koprodukcji uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu - w zamian za wniesiony wkład pieniężny, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu, uzyskanych przez Stronę eksploatującą Film, dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z proporcją:

1. Wnioskodawca - 38 %,
2. Producent i pozostali koproducenci - 62 %,

z zastrzeżeniem, że ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu, w tym wysokości udziałów we wpływach z eksploatacji będzie wynikać z Budżetu końcowego Filmu. Strony umowy mają obowiązek współdziałania w dobrej wierze w celu osiągnięcia wspólnego celu w postaci wyprodukowania Filmu.

Jak wskazano w pkt 2 niniejszego wniosku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zwolnieniu od podatku podlegają usługi kulturalne świadczone przez: podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2016 r. sygn. ILPP1/4512-1-40/15/16-S/JSK: „Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęć "kultura" i "usługa kulturalna", jednak uznać należy, że usługą taką będzie usługa związana z kulturą, a z uwagi na brak definicji kultury w prawie podatkowym odnieść się trzeba do znaczenia słownikowego, mając na uwadze charakter, jaki ma spełniać ta definicja w tym przypadku. Tym samym należy wskazać, że kultura oznacza "materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory", zaś usługa to "pomoc okazana komuś", "działalność gospodarcza służąca do zaspokajania potrzeb ludzi". Natomiast określenie kulturalny oznacza "odnoszący się do tworzenia i upowszechniania kultury lub stanowiący jej składnik". Właściwym więc wydaje się przyjęcie, że kultura to ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, związanych z twórczością artystyczną (np. o charakterze literackim, naukowym, plastycznym, muzycznym)".

"Dodatkowo, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2012 r. poz. 406, z późn. zm.), działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury”.

W świetle powyższego ewentualny udział w zysku z eksploatacji Filmu z tytułu nabycia praw do Filmu nie może być traktowany ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością.

Przyjmując nawet, że udział w zyskach z eksploatacji filmu stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług, nie zachodzą przesłanki wyłączenia takiej czynności ze zwolnienia od opodatkowania.

Jak wynika w wyroku WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r. sygn. I SA/Po 1417/15 (orzeczenie prawomocne): „Słusznie jednak skarżąca zwraca uwagę, że jej usługa polega na udzieleniu licencji, a nie na bezpośredniej realizacji usług wskazanych w analizowanym tu przepisie. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy o "u.p.a.p.p.", umowa licencyjna jest umową upoważniającą do korzystania z utworu na ustalonych umownie polach eksploatacji oraz określeniem zakresu, miejsca i czasu korzystania. Treścią umowy licencyjnej jest upoważnienie do korzystania z prawa udzielonego licencjonobiorcy przez twórcę lub też przez inną osobę upoważnioną do udzielenia licencji. Umowę licencji kwalifikuje się jako czynność prawną rozporządzającą, której skutkiem jest obciążenie praw wyłącznych osoby dotychczas uprawnionej. Obciążenie takie polega na uchyleniu możliwości występowania z roszczeniami z tytułu naruszenia praw wyłącznych w stosunku do licencjobiorcy na czas trwania umowy. Bezpośrednim skutkiem udzielenia licencji jest przekształcenie sytuacji majątkowej licencjonodawcy (por. System Prawa Prywatnego, Prawo autorskie, pod red. J. Barty, Tom 13, C.H.BECK, W-wa 2013r„ s. 636-647).

Zdaniem Sądu rację ma skarżąca wskazując, że jako licencjonodawca nie ma wpływu po udzieleniu licencji, na jakich polach eksploatacji nastąpi skorzystanie z utworu przez licencjonobiorcę.

Z opisanych przez skarżącą okoliczności wynika, że scharakteryzowana usługa (udzielenie licencji o określonej treści) nie jest tożsama z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach. Istota działania skarżącej polega na udzieleniu upoważnienia do korzystania z utworu i rozporządzania nim. Trafnie skarżąca odwołała się w skardze do przepisów ustawy o kinematografii i zawartej tam definicji "produkcji filmu", jako zespołu czynności twórczych, organizacyjnych, ekonomicznych, prawnych i technicznych prowadzących do powstania filmu w postaci wzorcowej. W świetle tej definicji legalnej, opisana przez skarżącą czynność prawna polegająca na udzieleniu licencji (tj. zawarciu umowy licencyjnej), nie może być traktowana ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością. Słusznie skarżąca zwróciła uwagę na występującą w analizowanym przepisie koniunkcję "i", która warunkuje stosowanie tego przepisu w przypadku usług polegających na produkcji filmów i nagrań oraz usług związanych z filmami i nagraniami. Taki stan faktyczny nie wynika zaś z okoliczności przedstawionych przez skarżącą we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej.

W konkluzji tej części rozważań Sąd uznał, że zawarty w skardze zarzut naruszenia prawa materialnego, polegający na zastosowaniu w opisanych okolicznościach art. 43 ust. 19 pkt 1 i 4 ustawy o PTU jest zasadny. Odmienne stanowisko Ministra Finansów jest także sprzeczne z opisanym wyżej celem zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o PTU".

W sprawie chodziło o możliwość zwolnienia od podatku od towarów i usług udzielenia licencji przez instytucję kultury. WSA uznał, że takie działanie mieści się w pojęciu usług kulturalnych i nie są wyłączone ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W związku z powyższym, w zależności od miejsca siedziby koproducenta lub Producenta:

1. ewentualna usługa Wnioskodawcy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli koproducent lub Producent wypłacający Wnioskodawcy należności z tytułu udziału w zysku ze eksploatacji ma siedzibę poza terytorium Polski,
   
2. Wnioskodawca może stosować zwolnienie od opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - gdy koproducent ma siedzibę na terytorium Polski.
   
   

Ad. 5

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca jest instytucją kultury, której statutowym zadaniem jest promocja kultury polskiej w kraju i za granicą, całość środków przeznacza na realizację zadań statutowych oraz zadania zlecone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, tj. promocję kultury polskiej w kraju i za granicą. Opisaną w stanie faktycznym umowę koprodukcji zawarto w ramach działalności statutowej. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu czynności wykonywanych w ramach przedmiotowej umowy Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczenia podatku z tymi czynnościami.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany wyłącznie z transakcjami opodatkowanymi. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady, status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście powyższej definicji działalności gospodarczej. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu powołanego przepisu (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatna działalność statutowa), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika.

Warunkiem umożliwiającym skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Jeśli zatem zasadniczym celem nabycia towaru lub usługi jest realizacja czynności niepodlegających opodatkowaniu (realizacja zadań statutowych), to choć ubocznym efektem tych czynności może być sprzedaż opodatkowana, prawo do odliczenia podatku naliczonego nie powstaje. Analiza obowiązujących przepisów prawa na tle przedstawionego stanu faktycznego pozwala stwierdzić, że skoro udział w realizacji Filmu nastąpi w ramach nieodpłatnej działalności statutowej Wnioskodawcy mającej na celu prezentację kultury polskiej za granicą i inicjowanie międzynarodowej współpracy i wymiany kulturalnej w zgodzie z założeniami polityki zagranicznej i zagranicznej polityki kulturalnej Rzeczypospolitej Polskiej, zatem Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Dla przykładu w interpretacji z dnia 30 września 2016 r. sygn. 2461-IBPP3.4512.522.2016.1.MN Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wyrażono stanowisko, że: „W świetle powyższych regulacji, w ocenie Organu, nie każdy zaistniały rodzaj powiązania o charakterze pośrednim przy dokonywaniu świadczeń opodatkowanych, lecz oczywistość oraz bezpośredniość tego powiązania z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą opodatkowaną, może dopiero dawać uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym, zasada ta wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Należy również zaakcentować, że ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. W każdym więc przypadku należy dokonać oceny, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo prawne było wykonywanie czynności opodatkowanych. Z ogólnie przyjętej definicji „zamiaru” wynika, że jest to projekt, plan czy intencja zrealizowania czegoś. Istotą zamiaru są intencje jakie przyświecają dokonywanym czynnościom, jak i cel, który dana osoba ma osiągnąć dokonując tych czynności. Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych - odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Konkludując, jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane w całości do prowadzenia przez podatnika działalności opodatkowanej, wówczas podatnikowi temu przysługuje prawo do odliczenia całości podatku naliczonego zawartego w ich cenie.

(...) Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z realizacją zadań własnych w zakresie edukacji publicznej wynikających z art. 7 ust. 1 ust. 8 ustawy o samorządzie gminnym oraz ustawy o systemie oświaty w ramach projektu pn. „...” dokona budowy budynku przedszkola, który to nowy budynek ma zastąpić dotychczasową siedzibę Przedszkola.

(...) Założenia przyjęte do inwestycji nie przewidują możliwości odpłatnego udostępniania pomieszczeń w budynku przedszkola.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego lub częściowego odliczenia i zwrotu podatku naliczonego VAT z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową przedszkola.

(...) Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, należy wskazać, że w odniesieniu do inwestycji dotyczącej przedszkola, warunek uprawniający do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie będzie spełniony. Z treści wniosku wynika, że zamiarem Wnioskodawcy nie jest wykorzystywanie infrastruktury dotyczącej przedszkola, powstałej w wyniku inwestycji do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, a jedynymi czynnościami opodatkowanymi będzie ewentualna sprzedaż nadwyżki energii wytworzonej w instalacji fotowoltaicznej. Za słuszne zatem należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym na prawo do odliczenia podatku VAT nie będzie wpływał fakt, że w sytuacji wystąpienia nadwyżki energii elektrycznej wytworzonej w instalacji fotowoltaicznej, dostawca energii na warunkach określonych w ustawie o odnawialnych źródłach energii będzie zobowiązany do zakupu tej energii.”

„Podkreślenia bowiem wymaga, że celem przedmiotowej inwestycji jest wypełnianie zadań publicznoprawnych nałożonych przepisami ustawy o samorządzie gminnym oraz ustawy o systemie oświaty, dla realizacji których Gmina została powołana. Ponadto panele fotowoltaiczne będą zamontowane w celu wytworzenia energii na potrzeby własne jednostki, a obowiązek sprzedaży ewentualnej nadwyżki energii - jak wskazał Wnioskodawca - wynika jednoznacznie z przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii. Natomiast sprzedaż ewentualnej nadwyżki energii i zysk z tego tytułu nie będzie znaczący dla Gminy.

W przedstawionych okolicznościach, zdaniem Organu, zakres wykorzystania budynku przedszkola do czynności opodatkowanych (ewentualna sprzedaż nadwyżki energii wytworzonej w instalacji fotowoltaicznej) będzie na tyle niewielki (nieznaczący), że nie może on skutkować wystąpieniem prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tą inwestycją.”

Mając powyższe na względzie, zdaniem Wnioskodawcy ewentualny podatek należny z tytułu importu usług nie będzie podlegał odliczeniu, bowiem Wnioskodawca w zakresie bezpośredniego korzystania z praw do Filmu zamierza wykorzystywać go w działalności statutowej, w ramach nieodpłatnego wyświetlania na darmowych pokazach.

Na powyższą okoliczność nie ma wpływu fakt, że Wnioskodawca może w przyszłości uzyskiwać przychody z tytułu udziału w zyskach z eksploatacji filmu, bowiem nie będą one stanowiły wynagrodzenia za czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Ad. 6

Film będzie wyświetlany na różnych imprezach zagranicznych, takich jak festiwale i konferencje, a pokazy mają być darmowe dla publiczności. Umowa koprodukcji określa jednak sposób podziału wpływów z eksploatacji Filmu, co oznacza, że strony przewidują wykorzystanie Filmu do celów wykonywania działalności gospodarczej.

Przyjmując, że udział we wpływach z eksploatacji Filmu będzie stanowił świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu i nie korzystające ze zwolnienia od podatku, w ocenie Wnioskodawcy podatek naliczony wynikający z importu usług od Producenta, a także z innych kosztów ponoszonych w związku z produkcją Filmu, będzie podlegał odliczeniu na zasadach określonych w art. 86 ust. 2a i następne ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W związku z powyższym, w zakresie w jakim czynności będące przedmiotem umowy koprodukcji będą wykorzystywane do celów wykonywania działalności gospodarczej jak i do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawca będzie obowiązany do rozliczenia powyższych czynności na podstawie prewskaźnika.

Jak wskazano w stanie faktycznym, procentowy udział Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów we wpływach netto uzyskanych z eksploatacji Filmu będzie dzielony w proporcji:

1. Wnioskodawca - 38 %,
   
2. Producent i pozostali koproducenci - 62 %,

z zastrzeżeniem ust. 2, zgodnie z którym ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu, w tym wysokości udziałów we wpływach z eksploatacji będzie wynikać z Budżetu końcowego Filmu.

Uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu - w zamian za wniesiony wkład pieniężny, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu, uzyskanych przez Stronę eksploatującą Film, dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z powyższą proporcją. Wpływy z reklam i sponsoringu, uzyskane przez stronę eksploatującą Film, będą przysługiwały w całości Stronie je uzyskującej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z tym przepisem, wykonanie prawa do odliczenia podatku naliczonego jest możliwe, o ile „towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych”. W orzecznictwie wskazuje się, że nabycie towaru lub usługi musi następować w celu wykonywania czynności opodatkowanych - innymi słowy między nabyciem towaru lub usługi a czynnościami podatnika musi zachodzić związek.

W tym kontekście art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. należy interpretować łącznie z art. 90 tej ustawy. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Przepis ten wprowadza zasadę bezpośredniej alokacji kwot podatku naliczonego do poszczególnych grup czynności, które są wykonywane w ramach działalności gospodarczej podatnika (całego przedsiębiorstwa).

Jak stanowi art. 86 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Powołany art. 86 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22 art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r., uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji - art. 86 ust. 2h ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie powyższej delegacji ustawowej wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193).

Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia). Należy zauważyć, że wśród wymienionych w powyższym rozporządzeniu podmiotów, Minister Finansów wskazał również państwowe instytucje kultury.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 czerwca 2017 r. sygn. 0111-KDIB3-2.4012.143.2017.1.ASZ „Z opisu stanu faktycznego wynika, że MOK (samorządowa instytucja kultury) służy upowszechnianiu i ochronie kultury oraz zaspokajaniu potrzeb kulturalnych środowiska. Przedmiotowe zadania realizowane są między innymi przez organizację imprez plenerowych takich jak Święto Miasta, które służą przede wszystkim promocji działalności, oraz zapoznaniu się społeczeństwa z dorobkiem instytucji. Organizacja ww. imprezy kulturalnej plenerowej jest pośrednio związana z działalnością generującą przychody opodatkowane, jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy o VAT.

W czasie trwania nieodpłatnych imprez kulturalnych (wstęp wolny) występują usługi opodatkowane takie jak:

1. prezentacja i reklama sponsorów oraz imprez własnych przez prowadzących imprezę;
2. reklamy poprzez wystawione banery, telebimy z reklamą firm;
3. wynajem stoisk na działalność handlową;
4. dzierżawę powierzchni pod działalność handlową, gastronomiczną, rozrywkową (Wesołe Miasteczko);
5. oraz niepodlegające opodatkowaniu.
   
   

Instytucja nie ma możliwości przyporządkowania jednoznacznego zakupów służących zarówno działalności opodatkowanej jak i niepodlegającej opodatkowaniu przekładowo: kosztów występu artystów, nagłośnienia, wynajmu sceny, oświetlenia, ochrony, przyłączy elektrycznych, wynajmu toalet, wywozu nieczystości, itp. Są to koszty wspólne imprezy, na której są świadczone usługi reklamy, najmu czyli opodatkowane oraz kulturalne nieodpłatne (niepodlegające podatkowi VAT).

Organizacja imprez, na które wstęp jest wolny jest i będzie każdorazowo związana z działalnością świadczoną przez MOK (definicja działalności gospodarczej - art. 15 ust. 2 i 3 ustawy). Niebiletowana impreza kulturalna służy więc promocji działalności instytucji w celu zwiększenia zainteresowania jej działalnością, wpływa pośrednio na wzrost jej atrakcyjności oraz zapoznaniu się społeczeństwa z dorobkiem instytucji. Stanowi również formę zachęcenia klientów do korzystania z oferowanych przez instytucję usług komercyjnych, są reklamą działalności MOK i w konsekwencji te imprezy przynoszą opodatkowane przychody z reklamy, dzierżawy, i inne.

W okolicznościach niniejszej sprawy, należy stwierdzić że celem Wnioskodawcy jako instytucji kultury jest przede wszystkim tworzenie, upowszechnienie i ochrona kultury, a więc realizowanie zadań nałożonych ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, które w pewien sposób mogą przełożyć się na wzrost ilości osób korzystających z usług Miejskiego Ośrodka Kultury odpłatnie. Wnioskodawca sam wskazał, że jego zadania realizowane są między innymi przez organizację imprez plenerowych takich jak Święto Miasta, które służą przede wszystkim promocji działalności, oraz zapoznaniu się społeczeństwa z dorobkiem instytucji.

Zatem działania Wnioskodawcy odnoszą się do szerokiego kręgu odbiorców i są przede wszystkim realizacją celu publicznego w zakresie kultury. Nie można więc uznać, że wszystkie działania Wnioskodawcy dotyczące organizacji imprezy plenerowej stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wskazano wcześniej, przepisy art. 86 ust. 2a znajdują zastosowanie w przypadku zakupów towarów i usług mających związek zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności innej niż gospodarcza, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że skoro ponoszone w związku z organizacją imprezy plenerowej wydatki są wykorzystywane do działalności gospodarczej Wnioskodawcy generującej przychody opodatkowane, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, to należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia całości podatku naliczonego. Prawo to będzie przysługiwało wyłącznie w zakresie, w jakim zakupy będą związane z czynnościami opodatkowanymi.

Od 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca jest zobowiązany do wyliczenia kwoty podatku naliczonego zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT - wyłącznie w odniesieniu do tych zakupów, których rzeczywiście nie jest w stanie przypisać w całości do działalności gospodarczej.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w zakresie pytania nr 1 i 2 oraz jest prawidłowe w zakresie pytania nr 3 i 5.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
   
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez terytorium kraju - zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach działalności gospodarczej. W świetle powołanych przepisów przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie, które nie jest dostawą towarów, świadczone na rzecz innego podmiotu. Jednocześnie jak wynika z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   
   

Stosownie do art. 17 ust. 1a ustawy, przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca usługi, jeśli dokonał on nabycia usługi od dostawcy spoza terytorium Polski. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 w zakresie określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Powołany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Przy czym, ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników, w świetle powołanego powyżej przepisu, uznawane są również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, w rozumieniu art. 28a ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Ww. zasadę ogólną stosuje się wówczas, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 i 28n ustawy nie przewidują innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Instytut) planuje zawrzeć, ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w USA (Producent) umowę, której przedmiotem jest określenie wzajemnych praw i obowiązków w ramach wsparcia celów statutowych Instytutu, tj. realizacji projektu polegającego na produkcji filmu (Film). Film powstanie w ramach koprodukcji z Wnioskodawcą. Tematyka Filmu jest związana z zakresem działalności statutowej Wnioskodawcy polegającej m.in. na prezentacji kultury polskiej za granicą i upowszechnianiu wiedzy na temat historii Polski i jej dziedzictwa kulturowego poza granicami kraju.

Zgodnie z postanowieniami umowy koprodukcji, w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu, Wnioskodawca wnosi do produkcji wkład finansowy oraz wkład rzeczowy natomiast Producent wnosi do produkcji Filmu wkład rzeczowy. Udział Wnioskodawcy w budżecie filmu wynosi 38% natomiast udział Producenta wynosi 62%. Oryginalny egzemplarz Filmu stanie się współwłasnością Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję Filmu, wyrażoną procentowym udziałem każdego z tych podmiotów w Budżecie Końcowym Filmu. Podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości będzie Producent. Producent odpowiada za przygotowania do produkcji Filmu, produkcję Filmu oraz postprodukcję Filmu (montaż oraz udźwiękowienie). Producent odpowiada za zawarcie stosownych umów z reżyserem, operatorem obrazu, dźwięku oraz innymi osobami, których udział w realizacji Filmu będzie niezbędny. Producent dostarczy kopię wzorcową Filmu a po zakończeniu realizacji Filmu dostarczy Wnioskodawcy plik z Filmem w formacie odpowiednim do miejsca pokazu, listę napisów końcowych wraz z logotypami, metrykę Filmu, streszczenie Filmu, fotosy, materiały drukowane oraz w formie elektronicznej opisujące treść Filmu, jego produkcję i twórców, częściowo na podstawie treści dostarczonych przez Wnioskodawcę oraz trailer Filmu. Producent zobowiązany jest do prowadzenia dokumentacji rzeczowej i finansowej, w sposób umożliwiający okresową ocenę wykonania zadania pod względem rzeczowo-finansowym (m.in. sprawozdania merytorycznego, sprawozdań finansowych, kosztorysów). Wnioskodawca będzie uprawniony do kontroli ksiąg, rachunków i rachunkowości dotyczących produkcji Filmu oraz wszystkich dokumentów związanych z produkcją Filmu. Wnioskodawca odpowiada za zawarcie umów z aktorami oraz autorami utworów, które zostaną włączone do Filmu oraz innymi osobami (np. asystent produkcji, wokalista, tłumacz napisów), a także pokrywa koszty podróży artystów, reżysera i koordynatora podczas kręcenia scen w Polsce. Wnioskodawca zapewnił sprzęt na potrzeby nagrania scen w Polsce oraz catering.

W związku z nabyciem przez Producenta praw majątkowych na Wnioskodawcę przechodzą autorskie prawa majątkowe do Filmu (w postaci ukończonej i nieukończonej) oraz prawa pokrewne powstałe w związku z produkcją Filmu. Ponadto na Wnioskodawcę przechodzi prawo zezwalania na wykonywanie autorskich praw osobistych i zależnych, na polach eksploatacji określonych w umowach zawartych przez Producenta z osobami, które wniosły twórczy wkład w realizację Filmu, artystami, wykonawcami i innymi podmiotami praw pokrewnych, w tym: przeniesienie przez ww. osoby/podmioty wszelkich autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych niezbędnych do produkcji Filmu oraz jego eksploatacji, uzyskanie zezwoleń z prawem dalszego ich udzielania na wykonywanie zależnych praw autorskich (na wykonywanie opracowań Filmu, koniecznych do normalnej eksploatacji Filmu, oświadczeń o zrzeczeniu się przez twórców prawa decydowania o pierwszym publicznym udostępnieniu Filmu). Celem zawarcia ww. umów jest nabycie przez Strony całości autorskich praw majątkowych oraz praw pokrewnych do Filmu i umożliwienie Wnioskodawcy, jako dalszemu nabywcy tych praw, rozporządzania Filmem w całości i w części (w tym tytułem Filmu) w zakresie utrwalania, zwielokrotniania, obrotu oryginałem i egzemplarzami Filmu oraz rozpowszechniania Filmu - w części proporcjonalnej do udziału każdej ze Stron w kosztach produkcji Filmu wynikającej z ostatecznego budżetu końcowego Filmu. Prawa, o których mowa powyżej, przechodzą na Wnioskodawcę w związku z wniesieniem przez Wnioskodawcę, wkładu finansowego i rzeczowego, w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu.

Uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu - w zamian za wniesiony wkład pieniężny, dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z proporcją: Wnioskodawca - 38%, Producent i pozostali koproducenci - 62%, z zastrzeżeniem, że ostateczna wysokość udziałów Wnioskodawcy, Producenta i pozostałych koproducentów w prawach do Filmu, w tym wysokości udziałów we wpływach z eksploatacji będzie wynikać z Budżetu końcowego Filmu. Wpływy z reklam i sponsoringu, uzyskane przez stronę eksploatującą Film, będą przysługiwały w całości Stronie je uzyskującej. Podstawę do wystawienia Producentowi przez Wnioskodawcę faktury na kwotę stanowiącą udział Wnioskodawcy w wykazanych zyskach (zysk jest proporcjonalnym do udziałów Wnioskodawcy wpływem netto z tytułu rozpowszechniania Filmu, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu) stanowią raporty sprawozdawczo - rozliczeniowe.

Film będzie wyświetlany przez Wnioskodawcę na imprezach zagranicznych (festiwale, konferencje). Wszystkie pokazy mają być darmowe dla publiczności.

Wnioskodawca jest osobą prawną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca nie prowadzi działalności innej niż działalność statutowa. Czynności realizowane przez Wnioskodawcę w ramach umowy koprodukcji wpisują się wyłącznie w zakres jego zadań statutowych - Wnioskodawca nie realizuje innych celów poprzez udział w koprodukcji filmu. W zakresie bezpośredniego korzystania z praw do Filmu Wnioskodawca zamierza wykorzystywać go w działalności statutowej, w ramach nieodpłatnego wyświetlania na darmowych pokazach. Wnioskodawca nie ma możliwość bezpośredniego przypisania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej innej niż działalność statutowa (Wnioskodawca prowadzi działalność statutową).

Producent nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ad. 1

W tak przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca powziął m.in. wątpliwość, czy w zakresie wniesienia wkładu finansowego i rzeczowego w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu ma obowiązek rozliczyć import usług.

Zdaniem Wnioskodawcy wspólna realizacja Filmu nie stanowi podstawy nabywania jakichkolwiek usług od Producenta. Wnioskodawca nabywa prawa do Filmu w sposób pierwotny. Wnioskodawca uważa, że wkład finansowy oraz rzeczowy wniesiony przez Wnioskodawcę nie stanowi wynagrodzenia za świadczenie usług przez Producenta.

Jak wskazano, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie pozostające w bezpośrednim związku ze świadczoną usługą. Z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Przy czym, jak wynika z regulacji zawartej w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że w analizowanym przypadku mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Producent przenosi na Wnioskodawcę autorskie prawa majątkowe do Filmu w postaci ukończonej i nieukończonej, prawa pokrewne powstałe w związku z produkcją Filmu oraz prawo zezwalania na wykonywanie autorskich praw osobistych i zależnych na polach eksploatacji, wynikających z umów zawartych przez Producenta z osobami, które wniosły twórczy wkład w realizację Filmu, artystami, wykonawcami i innymi podmiotami praw pokrewnych - w części proporcjonalnej do udziału każdej ze Stron w kosztach produkcji Filmu wynikającej z ostatecznego budżetu końcowego Filmu. Jak wskazał Wnioskodawca, wskazane prawa przechodzą na Wnioskodawcę w związku z wniesieniem przez Wnioskodawcę wkładu finansowego i rzeczowego. Świadczeniem jest więc w tym przypadku przeniesienie przez Producenta na Wnioskodawcę (koproducenta) udziału w ww. autorskich prawach majątkowych, prawach pokrewnych powstałych w związku z produkcją Filmu oraz w prawie zezwalania na wykonywanie autorskich praw osobistych i zależnych na polach eksploatacji Filmu. Natomiast wkład finansowy i rzeczowy wniesiony przez Wnioskodawcę (koproducenta) w zamian za przekazanie współudziału w wymienionych powyżej prawach pełni funkcję wynagrodzenia. W świetle powyższego uznać należy, że czynność dokonywana między Wnioskodawcą a Producentem jest odpłatna i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wskazano, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ustawy, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy miejscem świadczenia usług jest, co do zasady, miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego uznać należy, że w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. W konsekwencji, do świadczonych usług mają zastosowanie zasady ogólne ustalania miejsca świadczenia wynikające z art. 28b ustawy. Zatem w przypadku gdy Producent świadczy przedmiotową usługę na rzecz Wnioskodawcy, który posiada siedzibę działalności gospodarczej w Polsce miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania świadczonej przez Producenta usługi, stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy, jest miejsce w którym Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Polska. Przy tym Wnioskodawca, jako zarejestrowany w Polsce czynny podatnik VAT, spełnia warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy. Co więcej skoro Producent posiada siedzibę w innym kraju niż Polska (USA) oraz nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, spełniony jest również warunek określony w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy. Wobec powyższego Wnioskodawca (zarejestrowany podatnik VAT czynny), nabywając od zagranicznego podmiotu (Producenta) usługę polegającą na przeniesieniu praw autorskich do Filmu w zamian za wniesiony przez Wnioskodawcę wkład rzeczowy i finansowy powinien rozpoznać import usług, który będzie opodatkowany zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa na terytorium Polski w myśl art. 28b ustawy w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 2 pkt 9 ustawy.

Zatem w analizowanym przypadku Wnioskodawca wnosząc na podstawie umowy koprodukcji wkład finansowy i rzeczowy ma obowiązek rozliczyć import usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2

Wnioskodawca powziął wątpliwość jaką stawkę podatku powinien zastosować rozpoznając import usług w zakresie wniesienia wkładu finansowego i rzeczowego w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu oraz czy podstawę opodatkowania stanowi wartość wkładu finansowego czy rzeczowego.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

Na mocy art. 43 ust. 19 pkt 1 i 4 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

• usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach (pkt 1),
  
• usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach (pkt 4).
  
  

Z powołanych przepisów wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy jest spełnienie przesłanki o charakterze przedmiotowym dotyczącej rodzaju świadczonych usług, tj. usług kulturalnych jak również przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Niespełnienie chociażby jednej z wskazanych przesłanek powoduje, że zwolnienie nie ma zastosowania. Jednocześnie, należy podkreślić, że ustawodawca wyłączył ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, usługi wymienione w art. 43 ust. 19 ustawy.

Powołane przepisy ustawy są implementacją art. 132 ust. 1 lit. n dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej Dyrektywa), zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Określając katalog podmiotów, które mogą na podstawie odrębnych przepisów zostać uznane za instytucje o charakterze kulturalnym, w rozumieniu cytowanego przepisu art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT należy posiłkować się regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1983 ze zm.).

I tak, na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury (art. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej). Działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (art. 3 ust. 1 ww. ustawy).

W świetle art. 8 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych organizują działalność kulturalną, tworząc państwowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym. Natomiast stosownie do art. 9 powołanej ustawy, jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym. Na podstawie art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, podmioty tworzące instytucje kultury, o których mowa w art. 8 i 9, zwane są dalej organizatorami. Ilekroć w ustawie jest mowa o instytucji kultury bez bliższego określenia - należy przez to rozumieć zarówno państwową, jak i samorządową instytucję kultury.

Organizator wydaje akt o utworzeniu instytucji kultury, w którym określa jej przedmiot działania, nazwę i siedzibę, a także określa czy dana instytucja kultury jest instytucją artystyczną w rozumieniu ust. 2. Może być utworzona instytucja kultury prowadząca działalność kulturalną w więcej niż jednej formie organizacyjnej, wymienionej w art. 2. Instytucjami artystycznymi są instytucje kultury powołane do prowadzenia działalności artystycznej w dziedzinie teatru, muzyki, tańca, z udziałem twórców i wykonawców, w szczególności: teatry, filharmonie, opery, operetki, orkiestry symfoniczne i kameralne, zespoły pieśni i tańca oraz zespoły chóralne (art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej). Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy, instytucje kultury działają na podstawie aktu o ich utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ww. ustawy, instytucje kultury uzyskują osobowość prawną i mogą rozpocząć działalność z chwilą wpisu do rejestru prowadzonego przez organizatora.

Należy zaznaczyć, że państwa członkowskie otrzymały uprawnienie do określenia podmiotów, które będą traktowane na równi z podmiotami prawa publicznego. W art. 133 Dyrektywy wskazano, że wprowadzając zwolnienie dla innego podmiotu, państwa członkowskie mogą uzależnić jego stosowanie od spełnienia jednego lub kilku z następujących warunków:

1. podmioty, których to dotyczy, nie mogą systematycznie dążyć do osiągnięcia zysku, przy czym ewentualne zyski nie mogą zostać rozdzielone, lecz przeznaczone na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług;
   
2. podmioty te muszą być zarządzane i administrowane, co do zasady, bez wynagrodzenia przez osoby niezainteresowane (bezpośrednio ani pośrednio, osobiście ani przez pośredników) wynikami takiej działalności;
   
3. podmioty te stosują ceny zatwierdzone przez organy władzy publicznej lub nieprzekraczające wysokości takich zatwierdzonych cen lub też w odniesieniu do tych usług, których ceny nie wymagają zatwierdzenia, stosują ceny niższe niż pobierane za podobne usługi przez przedsiębiorstwa komercyjne podlegające VAT;
4. zwolnienia nie mogą powodować zakłóceń konkurencji na niekorzyść przedsiębiorstw komercyjnych podlegających VAT.
   
   

Zamieszczenie w Dyrektywie powyższych warunków pozwala przyjąć, że zwolnienia przewidziane w art. 132 Dyrektywy, w tym dotyczące usług kulturalnych, odnoszą się przede wszystkim do czynności wykonywanych przez podmioty prawa publicznego. Wskazuje na to np. możliwość ustanowienia warunku o „niedążeniu do osiągania zysku”. Zatem ze zwolnienia mogą korzystać usługi wykonywane przez podmioty prawa publicznego. Pozostałe podmioty, aby korzystać ze zwolnienia, muszą świadczyć swoje usługi na podobnych warunkach, jakie są stosowane w odniesieniu do podmiotów prawa publicznego. Dyrektywa daje tutaj pewną swobodę państwom członkowskim, stwarzając możliwość uregulowania kwestii, jakie podmioty mogą być uznane za działające na podobnych zasadach do podmiotów prawa publicznego.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazał, że w przypadku, gdy na podstawie umowy koprodukcji zobowiązany będzie dokonać rozliczenia podatku od towarów i usług, to zastosowanie będzie miało zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy. Wnioskodawca uznaje, że przesłanka podmiotowa jest spełniona z uwagi, że Wnioskodawca jest państwową instytucją kultury, a całość środków przeznacza na realizację zadań statutowych oraz zadania zlecone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, tj. promocję kultury polskiej w kraju i za granicą. Jednocześnie w ocenie Wnioskodawcy przekazanie Producentowi wkładu finansowego i rzeczowego przez Wnioskodawcę w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu nie może być traktowane ani jako produkcja filmów i nagrań, ani jako usługa związana z tego rodzaju działalnością. W konsekwencji Wnioskodawca uznaje, że są spełnione warunki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a) ustawy i rozpoznając import usług może stosować wskazane zwolnienie od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy wskazać należy, że w analizowanym przypadku Wnioskodawca jest usługobiorcą a nie usługodawcą. Wnioskodawca jest zobowiązany do opodatkowania przedmiotowych usług na terytorium Polski zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa z uwagi na konieczność rozpoznania importu usług. Natomiast to, że Wnioskodawca (jako nabywca usługi) jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu importu usług na terytorium kraju nie zmienia faktu, że podmiotem świadczącym usługę nadal pozostaje podmiot zagraniczny (Producent). Zatem spełnienie określonej w art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy należy rozpatrywać w odniesieniu do Producenta. W analizowanym przypadku bowiem to Producent jest usługodawcą przedmiotowej usługi natomiast Wnioskodawca jest jedynie podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od świadczonej przez Producenta usługi. W konsekwencji fakt, że Wnioskodawca jest państwową instytucją kultury, a całość środków przeznacza na realizację zadań statutowych oraz zadania zlecone przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, tj. promocję kultury polskiej w kraju i za granicą nie wpływa na spełnienie określonej w art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy przesłanki podmiotowej odnoszącej się do usługodawcy. Aby w analizowanym przypadku była spełniona określona w art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy przesłanka podmiotowa to Producent winien być podmiotem prawa publicznego lub innym podmiotem uznanym na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisanym do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Natomiast jak wskazano Producent to podmiot działający w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Jednocześnie Wnioskodawca nie posiada szczegółowych informacji na temat regulacji prawnych USA, na podstawie których działa Producent oraz Wnioskodawca nie ma wiedzy na jakie cele przeznacza zyski z prowadzonej działalności. Ponadto z opisu sprawy wynika, że Producent nie posiada w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem Producent nie może być uznany za podmiot prawa publicznego lub inny podmiot uznany na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisaną do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Natomiast skoro Producent nie jest podmiotem wskazanym w art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy, usługa świadczona przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy nie podlega zwolnieniu z opodatkowania wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 33a ustawy. W konsekwencji przekazanie wkładu rzeczowego i finansowego przez Wnioskodawcę w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu podlegać będzie opodatkowaniu według właściwej stawki podatku VAT.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących ustalenia podstawy opodatkowania wskazać należy, że w myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
   
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z powołanego przepisu wynika, że co do zasady podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę w zamian za dokonane świadczenie. Wynagrodzenie (zapłata) może mieć postać pieniężną lub niepieniężną i oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

W przypadku usługi świadczonej przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy, polegającej na przeniesieniu odpowiedniej części autorskich praw majątkowych oraz praw pokrewnych do Filmu, wynagrodzeniem (zapłatą) jest wartość wkładu finansowego oraz rzeczowego wniesionego przez Wnioskodawcę (koproducenta). Zatem w niniejszej sprawie podstawa opodatkowania czynności polegającej na przeniesieniu autorskich i pokrewnych praw majątkowych do Filmu przez Producenta na Wnioskodawcę - stosownie do regulacji zawartej w art. art. 29a ust. 1 ustawy -obejmuje, określoną w umowie koprodukcji wartość wniesionego przez Wnioskodawcę wkładu finansowego oraz wkładu rzeczowego, bez podatku VAT.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 3

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia, czy ewentualny udział w zysku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc przytoczone przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że otrzymany przez Wnioskodawcę udział w zysku z eksploatacji Filmu nie będzie stanowił czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy bowiem zauważyć, że w myśl zasady wyrażonej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatne transakcje dostawy towarów i świadczenia usług. Aby mówić o dostawie towarów, w rozumieniu w art. 7 ust. 1 ustawy musi nastąpić czynność polegająca na przeniesieniu prawa do rozporządzania (dysponowania) towarem jak właściciel. Z kolei aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zatem odpłatne świadczenie usług może zostać opodatkowane wtedy, gdy pomiędzy świadczącym usługę i jej beneficjentem istnieje stosunek prawny, w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. W przedstawionych okolicznościach sprawy elementy powyższe nie występują. W przypadku podziału udziału w zysku z eksploatacji Filmu nie dojdzie bowiem do przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarami, ani do rzeczywistych świadczeń pomiędzy Stronami umowy koprodukcji. Jak wskazał Wnioskodawca zysk jest proporcjonalnym do udziałów Wnioskodawcy wpływem netto z tytułu rozpowszechniania Filmu, z wyłączeniem wpływów z reklamy i sponsoringu.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro rozliczenie udziału w zysku z eksploatacji Filmu, nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, zgodnie z którym udział we wpływach z eksploatacji Filmu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy uznać za prawidłowe.

Skoro udział w zysku z eksploatacji Filmu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie udziela się odpowiedzi na pytanie nr 4 dotyczące stawki podatku jaką powinien zastosować Wnioskodawca w przypadku ewentualnego opodatkowania udziału w zysku z eksploatacji Filmu.

Ad. 5

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu czynności wykonanych w ramach umowy koprodukcji.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy ma zatem zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. Obowiązek wydzielenia podatku naliczonego, w oparciu o regulację zawartą w art. 86 ust. 2a ustawy, dotyczy podatników, którzy poza działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT wykonują również działalność nieobjętą podatkiem VAT (np. jako organ władzy publicznej czy nieodpłatna działalność statutowa) i nie jest możliwe bezpośrednie przyporządkowanie podatku naliczonego do każdego z tych typów działalności.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. W ramach umowy koprodukcji Wnioskodawca odpowiada za zawarcie umów z aktorami oraz autorami utworów, które zostaną włączone do Filmu oraz innymi osobami, jak np. asystent produkcji, wokalista, tłumaczem napisów. Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za pokrycie kosztów podróży artystów, reżysera i koordynatora podczas kręcenia scen w Polsce. Ponadto Wnioskodawca będzie odpowiedzialny za dostarczenie sprzętu na potrzeby nagrania scen w Polsce oraz catering. Film zrealizowany w ramach koprodukcji będzie wyświetlany przez Wnioskodawcę na różnych imprezach zagranicznych (festiwale, konferencje), które mają być bezpłatne dla publiczności. Jak wskazał Wnioskodawca czynności realizowane w ramach umowy koprodukcji wpisują się wyłącznie w zakres zadań statutowych. Wnioskodawca nie realizuje innych celów poprzez udział w koprodukcji filmu. W zakresie bezpośredniego korzystania z praw do Filmu Wnioskodawca zamierza wykorzystywać go w działalności statutowej, w ramach nieodpłatnego wyświetlania na darmowych pokazach. Na pytanie Organu czy Wnioskodawca ma możliwość bezpośredniego przypisania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej innej niż działalność statutowa oraz do celów działalności statutowej Wnioskodawca wskazał, że Wnioskodawca nie ma możliwości przypisania do celów innej działalności gospodarczej - Wnioskodawca prowadzi działalność statutową.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy, uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W niniejszej sprawie warunek uprawniający do odliczenia podatku nie jest spełniony, gdyż - jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy brak jest w analizowanym przypadku związku zakupów związanych z realizacją Filmu z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Wnioskodawca co prawda jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, niemniej jednak Wnioskodawca zamierza wykorzystywać Film do działalności statutowej, w ramach nieodpłatnego wyświetlania na darmowych pokazach. Zatem z uwagi na niespełnienie przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, określonej w art. 86 ust. 1 ustawy, jaką jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5 jest prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, regulacje wynikające z art. 86 ust. 2a ustawy nie znajdą zastosowania w analizowanej sprawie. Zatem nie udziela się odpowiedzi na pytanie nr 6.

Na poparcie własnego stanowiska w sprawie Wnioskodawca powołał wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. sygn. I FSK 1493/13 z dnia 10 października 2014 r., I FSK 955/15 z dnia 31 stycznia 2017 r.) oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (m.in. sygn. III SA/Wa 1106/16 z dnia 22 marca 2017 r., sygn. I SA/Gd 260/10 z dnia 29 kwietnia 2010 r.).

Odnosząc się do powołanych wyroków tut. Organ wskazuje, że zarówno wyroki jak interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Przytoczone orzeczenia organ potraktował jako element argumentacji Wnioskodawcy, lecz nie mogły mieć one wpływu na ocenę prawną rozpatrywanej sprawy. Nie negując powołanego orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, że organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę. Tym samym, powołane wyroki nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia przyjętego w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018, poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.