Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.529.2018.1.PSZ
z 16 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2018 r. (data wpływu 5 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych w drodze darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nabytych w drodze darowizny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o Spółka komandytowa, w związku z niewywiązaniem się z obowiązku wypłaty zysku na rzecz komandytariusza, na podstawie zwołanego posiedzenia wspólników - podjęła uchwałę.

W obecności wszystkich wspólników Spółki podjęto uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na przeniesienie na rzecz komandytariusza prawa własności nieruchomości wchodzących w skład Spółki, tytułem zwolnienia Spółki komandytowej z długu tj. obowiązku wypłaty z tytułu niewypłaconego zysku.

Wyżej wspomniane nieruchomości stanowiące majątek Spółki, zgodnie z podjętą uchwałą zostaną przekazane celem uregulowania długu jaki Spółka posiada wobec komandytariusza - z tytułu niewypłaconego w postaci środków pieniężnych udziału w zysku wypracowanym przez Spółkę. W przedmiotowej sprawie należy nadmienić, iż powyższe nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w Spółce, były tam amortyzowane, a odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu Spółki. Komandytariusz w dniu kiedy otrzyma wspomniane nieruchomości w zamian za zwolnienie Spółki z długu, zamierza przekazać je w formie darowizny swojej matce. Z uwagi na fakt, iż wymienione osoby należą zgodnie z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn do tzw. „0” grupy podatkowej, niniejsza transakcja zostanie objęta zwolnieniem z podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawczyni – matka komandytariusza – jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu kiedy otrzyma darowiznę od syna (ten sam dzień co dzień otrzymania przez syna przedmiotowych nieruchomości od Spółki) Wnioskodawczyni zamierza dane nieruchomości wykorzystywać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W tym celu zamierza wprowadzić je do ewidencji środków trwałych i kontynuować dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Wnioskodawczyni ma prawo kontynuować dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodu swojej firmy (kontynuacja amortyzacji odpisów Spółki)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 9 ustawy o podatku od osób fizycznych, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15. W związku z powyższym zgodnie z art. 23 ust. 9 ustawy o podatku od osób fizycznych, opisanego wyżej wyłączenia, nie stosuje się, jeżeli darczyńca amortyzował aktywa, lecz stosuje się odpowiednio art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 ustawy, w myśl których obdarowany miałby „przepisać” wartość początkową z ksiąg darczyńcy oraz „dokończyć” amortyzację. Z art. 23 ust. 9 ustawy o podatku od osób fizycznych wynika, że ust. 1 pkt 45a lit. a (wyłączający z kosztów amortyzację nieodpłatnie nabytych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, objętych zwolnieniem od podatku od spadków i darowizn) nie ma zastosowania, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. Stosuje się za to odpowiednio art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3, co oznacza, że wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości określonej w ewidencji (wykazie) darczyńcy. Obdarowany powinien też dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez darczyńcę. Z powyższych przepisów wynika, iż ustawodawca po zmianie restrykcyjnych przepisów wprawdzie umożliwił kontynuację dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez obdarowanego w ramach jego działalności gospodarczej, lecz tylko w sytuacji gdy darczyńca amortyzował dany środek trwały. Jednocześnie ustawodawca wykluczył kontynuację dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku, gdy darowizna zostaje przekazana przez osobę fizyczną i jednocześnie korzysta ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn.

Zdaniem Wnioskodawcy bezspornym pozostaje fakt, iż przedmiotowe nieruchomości były wykorzystywane w działalności gospodarczej przez darczyńcę - który jest komandytariuszem Spółki komandytowej. W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w Spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Na podstawie powyższego należy uznać, iż skoro odpisy amortyzacyjne stanowiły koszt uzyskania przychodów dla komandytariusza Spółki komandytowej – proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku – to jednoznacznie należy stwierdzić, iż dokonywał on amortyzacji niniejszych nieruchomości i Wnioskodawczyni w myśl art. 23 ust. 9 ustawy o podatku od osób fizycznych może kontynuować dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodu. Dodatkowo pomiędzy przekazaniem nieruchomości a wprowadzeniem jej do firmy Wnioskodawczyni nie nastąpi przerwa w sposobie ich wykorzystania, nadal będą wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, a także będą spełniały niezbędne warunki wymienione w ustawie o podatku od osób fizycznych do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych.

Podsumowując w niniejszej sprawie Wnioskodawczyni nie widzi przeciwskazań do kontynuacji odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów w swojej firmie. W przedmiotowej sprawie należy zwrócić także szczególną uwagę na przyświecający cel ustawodawcy, którym jest ograniczenie wykorzystywania przez podatników do przeszacowywania podatkowej wartości składników majątku poprzez przekazywanie ich członkom najbliższej rodziny, korzystającym ze zwolnień w podatku od spadków i darowizn. Dzięki dokonaniu takiej darowizny obdarowany nabywał prawo do kosztowej amortyzacji danego składnika majątku, liczonej od jego aktualnej wartości rynkowej bez wykazywania jakichkolwiek przychodów z tego tytułu i mimo tego, iż składnik ten mógł już zostać zamortyzowany u darczyńcy. Jak już zaprezentowała Wnioskodawczyni, celem ustawodawcy nie była kwestia pozbawienia prawa do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych przedsiębiorców, którzy chcą kontynuować odpisy amortyzacyjne poprzedników.

Wnioskując z powyższych przepisów ustawy, jak i celu jaki ma spełniać nie została jednoznacznie uwzględniona sytuacja w jakiej znajdzie się Wnioskodawczyni niniejszego wniosku czyli sytuacji gdzie darczyńca amortyzował niniejsze środki trwałe – jako komandytariusz Spółki komandytowej.

Zdaniem Wnioskodawczyni w niniejszej sytuacji można uznać, iż z uwagi na płynny przepływ środków trwałych ze Spółki komandytowej do Jej firmy należy kontynuować odpisy amortyzacyjne które będą stanowić koszty uzyskania przychodu dla obdarowanego.

Brak jednoznacznych regulacji w obecnych przepisach uwzględniających specyfikę darczyńcy jako wspólnika – komandytariusza Spółki komandytowej prowadzi do wniosku, iż w danej sytuacji należałoby zastosować art. 2a Ordynacji Podatkowej, w myśl którego niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Istota zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika polega na zapewnieniu ochrony podatnikowi, w sytuacji gdy pojawią się wątpliwości co do wykładni przepisów prawa, mających zastosowanie w jego sytuacji, a w niektórych przypadkach, także co do okoliczności stanu faktycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie zaś do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 1291), przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a w powyższym brzmieniu stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka komandytowa, w związku z niewywiązaniem się z obowiązku wypłaty zysku na rzecz komandytariusza, na podstawie zwołanego posiedzenia wspólników - podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na przeniesienie na rzecz komandytariusza prawa własności nieruchomości wchodzących w skład Spółki, tytułem zwolnienia Spółki komandytowej z długu tj. obowiązku wypłaty z tytułu niewypłaconego zysku .

Komandytariusz w dniu kiedy otrzyma wspomniane nieruchomości w zamian za zwolnienie Spółki z długu, zamierza przekazać je w formie darowizny swojej matce. Z uwagi na fakt, iż wymienione osoby należą zgodnie z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn do tzw. „0” grupy podatkowej, niniejsza transakcja zostanie objęta zwolnieniem z podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawczyni – matka komandytariusza - jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu kiedy otrzyma darowiznę od syna (ten sam dzień co dzień otrzymania przez syna przedmiotowych nieruchomości od Spółki) Wnioskodawczyni zamierza dane nieruchomości wykorzystywać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W tym celu zamierza wprowadzić je do ewidencji środków trwałych i kontynuować dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.

Odnosząc się do powyższego zauważyć należy, że z powołanych na wstępie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych otrzymanych w drodze darowizny korzystającej ze zwolnienia od podatku możliwe jest wyłącznie w sytuacji, gdy środki trwałe amortyzowane były przez darczyńcę. W niniejszej sprawie środki trwałe nie były amortyzowane przez darczyńcę (syna Wnioskodawczyni). Amortyzacji przedmiotowych składników majątkowych dokonywała bowiem spółka komandytowa, do majątku której składniki te należały.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1577 ze zm.) spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna. Stosownie do treści art. 102 Kodeksu spółek handlowych spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W myśl art. 103 § 1 cytowanej ustawy, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Kwestię majątku spółki reguluje natomiast art. 28 Kodeksu spółek handlowych, majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

Posiadanie przez spółkę osobową prawa handlowego własnego majątku powoduje, że majątek tej spółki ma charakter odrębny od majątku jej wspólników. Wspólnicy spółki handlowej nie są współuprawnionymi do majątku spółki.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Jednocześnie zgodnie z art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Stosownie do treści art. 22n ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że to Spółka komandytowa jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. W związku z powyższym obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spoczywa na spółce osobowej. W konsekwencji, to spółka komandytowa dokonywała odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które następnie w wyniku podjętej uchwały zostały przekazane synowi Wnioskodawczyni. Fakt, że syn Wnioskodawczyni dochód i koszty uzyskania przychodów ustalał na podstawie prowadzonych przez spółkę ksiąg i ewidencji proporcjonalnie do posiadanych udziałów w spółce, w tym zaliczał do kosztów przypadającą na niego część odpisów amortyzacyjnych, nie oznacza, że był on podmiotem dokonującym tych odpisów.

Podmiotem, który dokonywał amortyzacji przedmiotowych środków trwałych była spółka komandytowa, jako ich właściciel i podmiot zobowiązany do prowadzenia ksiąg i ewidencji.

Zgodnie z informacjami podanymi we wniosku, środki trwałe mają zostać przekazane wspólnikowi Spółki komandytowej i tego samego dnia darowane Wnioskodawczyni. Oznacza to, że Wnioskodawczyni nie otrzyma darowizny od podmiotu, który dokonywał odpisów amortyzacyjnych – darowizna nie została przekazana przez spółkę, a przez syna Wnioskodawczyni, który w świetle przytoczonych regulacji nie był podmiotem uprawnionym do amortyzowania środków trwałych.

Powyższe oznacza, że w opisanym zdarzeniu przyszłym nie zostaną spełnione warunki wymienione w ustawie o podatku od osób fizycznych uprawniające Wnioskodawczynię do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych otrzymanych w darowiźnie od syna do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, że z uwagi na „płynny przepływ” środków trwałych ze Spółki komandytowej do Jej firmy należy kontynuować odpisy amortyzacyjne, które będą stanowić koszty uzyskania przychodu. Darowiznę w postaci nieruchomości Wnioskodawczyni otrzymała od syna, lecz to nie syn a spółka komandytowa dokonywała ich amortyzacji. Wnioskodawczyni nie może więc kontynuować odpisów amortyzacyjnych i zaliczać ich do kosztów uzyskania przychodów w swojej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanego przez Wnioskodawczynię w uzasadnieniu art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) wskazać należy, że zasada, którą wyraża powołany przepis znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy organ podatkowy natrafi na wątpliwości co do znaczenia przepisu w konkretnej sytuacji faktycznej, a wątpliwości tych nie będzie można usunąć w trakcie prawidłowo prowadzonej wykładni przepisów prawa podatkowego. Jeżeli taka sytuacja ma miejsce organ powinien przyjąć znaczenie przepisów korzystniejsze dla podatnika.

W przedmiotowej sprawie nie zaistniały jednak okoliczności uzasadniające zastosowanie powyższej zasady. Wydając przedmiotową interpretację tutejszy organ dokonał prawidłowej subsumpcji stanu faktycznego opisanego przez Wnioskodawczynię pod przytoczone przepisy prawa i wyczerpująco przedstawił swój pogląd dotyczący ich rozumienia i zastosowania w odniesieniu do sprawy. Uzasadnienie przedstawione zostało w sposób wyczerpujący, logiczny i spójny. Wszelkie wątpliwości interpretacyjne zostały racjonalnie usunięte za pomocą dostępnych reguł wykładni.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.