2016.12.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP1.4512.747.2016.1.AS
z 14 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 września 2016 r. (data wpływu 15 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania sprzedaży sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi za czynność niepodlegającą opodatkowaniu – jest prawidłowe,

braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi za czynność niepodlegającą opodatkowaniu oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest bankiem centralnym Rzeczypospolitej Polskiej (art. 227 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz, 483, z późn. zm., dalej jako „Konstytucja RP” oraz art. 1 ustawy o NBP i jako taki pełni trzy podstawowe funkcje: banku emisyjnego, banku banków oraz centralnego banku państwa. NBP posiada osobowość prawną (art. 2 ust. 1 ustawy o NBP).

Podstawowym celem działalności Banku jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP (art. 3 ust. 1 ustawy o NBP).

Bank wypełnia zadania określone w Konstytucji RP, ustawie o NBP, ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128, z późn. zm.) oraz ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 826, z późn. zm.), określane dalej łącznie mianem „konstytucyjno-ustawowej działalności” lub „konstytucyjno-ustawowych funkcji”. Zadania te Bank wykonuje przez organy: Prezesa NBP, Radę Polityki Pieniężnej, Zarząd NBP oraz przez jednostki organizacyjne NBP.

W odniesieniu do realizacji konstytucyjno-ustawowej działalności, NBP występuje w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, realizującego zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, do pełnienia których został powołany. W konsekwencji, w zakresie tej działalności Bank nie jest uznany za podmiot występujący w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, co potwierdza interpretacja indywidualna Ministra Finansów z 27 września 2013 r., sygn. IPPP1/443-759/13-4/PR.

Bank wykonuje również, w określonym zakresie, działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, na potrzeby której jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w ramach której realizuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT, ale zwolnione od tego podatku oraz podlegające opodatkowaniu VAT wg stawki podstawowej lub stawek obniżonych.

Dla potrzeb realizacji jednego z głównych zadań z obszaru konstytucyjno-ustawowych funkcji, obejmującego działalność emisyjną znaków pieniężnych RP, która wynika z art. 227 Konstytucji RP, NBP nabył w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia, od podatnika podatku od wartości dodanej oraz podatnika VAT UE, który posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium innego niż Polska kraju UE, sortery do banknotów powszechnego obiegu (dalej jako „Sortery”) wraz z urządzeniami współpracującymi, tj, m.in.: foliarką, urządzeniem do odbioru ścinek banknotów, stacją obsługi ręcznej oraz kompresorem oraz częściami zamiennymi do Sorterów.

W odniesieniu do podatku naliczonego, wynikającego z nabycia Sorterów, urządzeń współpracujących i części zamiennych do Sorterów, NBP nie przysługiwało prawo do odliczenia, gdyż towary te były wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT, tj. na potrzeby konstytucyjno-ustawowej działalności NBP. Przez cały okres eksploatacji Sortery, urządzenia współpracujące oraz części zamienne do Sorterów były wykorzystywane wyłącznie zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, stanowiącym podstawę do dokonania kwalifikacji podatku naliczonego przy ich nabyciu, tj. na potrzeby konstytucyjno-ustawowej działalności NBP.

Z uwagi m.in. na postęp technologiczny oraz zużycie Sorterów, NBP podjął decyzję o sprzedaży, z przeznaczeniem na części, trzech sztuk Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów, na rzecz podmiotu zainteresowanego ich zakupem, tj. P. S.A. (dalej jako „P. S.A.”). W rezultacie, pomiędzy NBP a P. S.A. (dalej razem jako „Strony”) podpisana została umowa sprzedaży, z przeznaczeniem na części, trzech sztuk Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów.

W związku z powziętymi wątpliwościami w kwestii opodatkowania VAT powyższej sprzedaży, a także ewentualnego prawa P. S.A. do odliczenia VAT w tym zakresie, Strony podjęły decyzję o wystąpieniu z wspólnym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów o VAT w trybie przewidzianym w art. 14 r. Ordynacji podatkowej.

Stroną postępowania w sprawie niniejszego wspólnego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o VAT jest NBP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż przez NBP na rzecz P. S.A. Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów podlega opodatkowaniu VAT?
Czy P. S.A. przysługuje prawo do odliczenia VAT od nabycia od NBP Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Strony stoją na stanowisku, iż sprzedaż przez NBP na rzecz P. S.A. Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów nie podlega opodatkowaniu VAT, a w konsekwencji P. S.A. nie przysługuje prawo do odliczenia VAT w tym zakresie, co szczegółowo uzasadniono poniżej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Przez „dostawę towarów”, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast „towarami” są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym z kolei stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Powyższe zasady dotyczą tzw. przedmiotowego zakresu opodatkowania VAT, którego wystąpienie jest niezbędnym, jednakże samodzielnie niewystarczającym warunkiem opodatkowania VAT danej czynności objętej zakresem VAT (art. 5 ustawy o VAT), albowiem w celu umożliwienia obciążenia tej czynności podatkiem, poza wystąpieniem ww. przesłanki przedmiotowej, niezbędne jest również zaistnienie przesłanki podmiotowej, tj. wykonanie tej czynności przez podmiot występujący w tym zakresie w charakterze podatnika VAT (tj. zasadniczo, przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT). Przy czym, istotny jest nie sam fakt posiadania przez ten podmiot statusu zarejestrowanego podatnika VAT czynnego, tylko charakter działania (jako podatnik) w odniesieniu do tej konkretnej, rozpatrywanej czynności.

Powyższe oznacza zatem, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę w myśl ustawy o VAT będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem. Warunkiem opodatkowania takiej czynności jest bowiem również wykonanie jej przez podmiot działający w tym zakresie w charakterze podatnika VAT (podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT).

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT (pomimo zmiany stanu prawnego w tym obszarze, tj. nowelizacji ustawy o VAT w zakresie wskazanych przepisów, zasady wynikające z powyższego orzeczenia, zdaniem Stron, pozostają aktualne), stwierdzając m.in. że warunkiem niezbędnym do uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika VAT jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W wyroku tym NSA wskazał m.in., że: „ani formalny status danego podatnika jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność; że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

W niniejszej sprawie kwestią, która nie budzi wątpliwości, jest spełnienie pierwszej ze wskazanych powyżej przesłanek tj. zakwalifikowanie przedstawionej w opisie stanu faktycznego transakcji sprzedaży Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów jako czynności wypełniającej znamiona odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Zdaniem Stron w tym przypadku niewątpliwie mamy bowiem do czynienia z odpłatną dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1, w zw. z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Wątpliwości Stron budzi jednakże spełnienie drugiej z omawianych przesłanek, od której zaistnienia uzależnione jest opodatkowanie VAT transakcji sprzedaży Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów, tj. możliwości przypisania NBP statusu podatnika VAT w odniesieniu do rzeczonej transakcji sprzedaży. Rozstrzygnięcie tego zagadnienia, będącego istotą niniejszego zapytania, wymaga udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy dokonując tej sprzedaży NBP działał w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, tj. podmiotu wykonującego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W celu rozstrzygnięcia powyższego zagadnienia, w ocenie Stron, należy odwołać się do wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, że „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.” oraz art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, wskazującego z kolei, iż przez „działalność gospodarczą” na gruncie przepisów o VAT rozumie się „wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”. Co więcej, niezbędne jest również odniesienie się do odstępstwa od powyższej reguły, które ustawodawca przewidział w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, stanowiąc, że: „nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.”, z uwzględnieniem art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, którego implementację stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Jak wskazuje bowiem art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT: „Krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte”.

Zgodnie z załącznikiem nr I do Dyrektywy VAT, do czynności, o których mowa w art. 13 ust. 1 akapit trzeci, należą: usługi telekomunikacyjne, dostawa wody, gazu, energii elektrycznej i energii cieplnej, transport towarów, świadczenie usług przez porty morskie i porty lotnicze, przewóz osób, dostawa nowych towarów wytworzonych na sprzedaż, transakcje dotyczące produktów rolnych dokonywane przez rolne agencje skupu interwencyjnego zgodnie z rozporządzeniami w sprawie wspólnej organizacji rynku w odniesieniu do tych produktów, organizacja targów i wystaw o charakterze komercyjnym, magazynowanie, działalność komercyjnych agencji reklamowych, działalność biur podróży, prowadzenie stołówek pracowniczych, bufetów, kantyn i innych podobnych instytucji, działalność stacji radiowych i telewizyjnych, o ile nie są one zwolnione na mocy art. 132 ust. 1 lit. q) Dyrektywy VAT.

Porównując art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stwierdzić należy, iż polski przepis zawęża podmiotowy zakres wyłączenia z opodatkowania VAT („organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy”) w stosunku do analogicznego zakresu przewidzianego przepisem wspólnotowym („krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej”).

Ponadto, nie sposób pominąć faktu, iż ustawodawca wspólnotowy inaczej sformułował wyjątek od zastosowania wyłączenia z opodatkowania przewidzianego omawianymi przepisami, tj. zastrzegł, iż nie wyklucza się z kategorii podatników (a więc zakresu opodatkowania VAT) krajowych, regionalnych i lokalnych organów władzy oraz innych podmiotów prawa publicznego: (i) w przypadku, gdyby prowadziło to do znaczących zakłóceń konkurencji, (ii) w zakresie czynności wskazanych w załączniku nr I do Dyrektywy VAT, W tym kontekście warto przytoczyć wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 lutego 2007 r. (III SA/Wa 4312/06), w którym to stwierdzono, iż: „kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne lub bardzo zbliżone czynności bądź transakcje mogą być dokonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców )”.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Stron, art. 15 ust. 6 ustawy o VAT należy stosować z uwzględnieniem celu płynącego z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, w myśl zasady dotyczącej tzw. pośredniego stosowania Dyrektywy VAT, wynikającej z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”), potwierdzonej m.in. wyrokiem w sprawie C-62/00 Marks&Spencer.

W konsekwencji stwierdzić należy, że przedstawiona w opisie stanu faktycznego transakcja sprzedaży przez NBP na rzecz P. S.A. Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, w związku z art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT, gdyż kumulatywnie spełnione zostały następujące przesłanki:

transakcja ta nie mieści się w zakresie czynności wymienionych w załączniku nr I do Dyrektywy VAT, a wyłączenie NBP z opodatkowania VAT w tym zakresie nie prowadzi do znaczących zakłóceń konkurencji,
w odniesieniu do tej transakcji Bank działał jako podmiot prawa publicznego (organ władzy publicznej), w związku z realizacją nałożonych nań zadań, do wykonywania których został powołany (w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

ad. 1

Nie ulega wątpliwości, iż przedstawiona w opisie stanu faktycznego transakcja sprzedaży przez NBP na rzecz P. S.A. Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów nie mieści się w zakresie czynności zawartych w załączniku nr I do Dyrektywy VAT, w szczególności nie stanowi dostawy nowych towarów wytworzonych na sprzedaż, a wyłączenie NBP z opodatkowania VAT w tym zakresie nie doprowadzi, choćby przez sam wzgląd na incydentalny charakter tej transakcji, do znaczących zakłóceń konkurencji.

ad. 2

Strony nie mają również wątpliwości, że w odniesieniu do omawianej transakcji Bank działał w charakterze podmiotu prawa publicznego (organu władzy publicznej), dokonującego dostawy składników własnego majątku wykorzystywanego wyłącznie w zakresie, w ramach i na potrzeby konstytucyjno-ustawowej działalności, w związku z realizacją nałożonych nań zadań, do wykonywania których został powołany odrębnymi przepisami (Konstytucją RP, ustawą o NBP).

Powyższe wynika z faktu, iż pomimo, że przedstawiona transakcja sprzedaży jest czynnością zrealizowaną na podstawie umowy cywilnoprawnej, to jej wykonanie stanowiło przejaw aktywności NBP, mieszczącej się w obszarze działalności emisyjnej NBP, w zakres której wchodzi również rozporządzanie przez NBP majątkiem nabytym na potrzeby realizacji zadań z tego obszaru. Jak wskazano bowiem w przedstawionym opisie stanu faktycznego, jednym z obszarów konstytucyjno-ustawowej działalności NBP jest wynikająca z art. 227 Konstytucji RP emisja pieniądza, w stosunku do której NBP przysługuje wyłączne prawo. Oznacza to, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski. Funkcja ta obejmuje również wycofywanie z obiegu poszczególnych znaków pieniężnych, jak również ustalenie zasad wymiany zużytych i uszkodzonych znaków pieniężnych oraz zatrzymywania fałszywych znaków pieniężnych oraz określanie sposobu i trybu przeliczania, sortowania, pakowania i oznaczania opakowań banknotów i monet oraz wykonywania czynności związanych z zaopatrywaniem banków w te znaki. Naturalnym następstwem obowiązku wywiązania się z zadań nałożonych na NBP w tym zakresie jest konieczność nabywania towarów i usług, które pozwalają realizować te zadania. Wśród dokonywanych nabyć mieszczą się zakupy towarów stanowiących specjalistyczny sprzęt m.in. Sorterów oraz urządzeń współpracujących i części zamiennych do Sorterów. Jednocześnie konsekwencją użytkowania tego sprzętu, jest konieczność jego zagospodarowania po zakończeniu okresu jego eksploatacji. Jednym ze stosowanych w tym zakresie środków (sposobów zagospodarowania) jest sprzedaż zbędnych składników majątku, która miała miejsce w przypadku zdarzenia (stanu faktycznego) będącego przedmiotem niniejszego wniosku.

Zdaniem Stron poprawność powyższego stanowiska potwierdza również orzecznictwo TSUE. Na uwagę zasługuje min. wyrok TSUE z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym TSUE wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Tym samym, sprzedaż Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi oraz częściami zamiennymi do Sorterów jest czynnością wykonaną w ramach i na potrzeby działalności emisyjnej NBP jako banku centralnego, która jako taka należy do sfery konstytucyjno-ustawowej działalności NBP. W tym zakresie z kolei, tj. w odniesieniu do konstytucyjno-ustawowej działalności NBP, Strony nie mają wątpliwości, że Bank działa jako organ władzy publicznej (o czym informuje na stronach internetowych Biuletynu Informacji Publicznej, a poprawność stanowiska Stron w tym zakresie potwierdza uzyskana przez NBP interpretacja indywidualna Ministra Finansów z 27 września 2013 r., sygn. IPPP1/443-759/13-4/PR.

Jednocześnie, zdaniem Stron, transakcji sprzedaży Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi oraz częściami zamiennymi do Sorterów, wykorzystywanych uprzednio przez NBP wyłącznie do wykonywania zadań z zakresu konstytucyjno-ustawowej działalności nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, Urządzenia te nie były bowiem wykorzystywane przez NBP do prowadzenia czynności handlowych, wytwórczych czy usługowych, czy też innych celów zarobkowych, natomiast realizując transakcję ich sprzedaży NBP nie działał w charakterze podmiotu prowadzącego działalność handlową, usługową, itp., albowiem stanowiła ona jedynie przejaw aktywności NBP w obszarze konstytucyjno-ustawowej działalności NBP, polegającej na zagospodarowaniu uznanych za zbędne składników majątku (wykonywaniu prawa własności w odniesieniu do tych składników), które były uprzednio wykorzystywane wyłącznie na potrzeby tej działalności.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy przyjąć, iż w opisanym stanie faktycznym przy sprzedaży Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi oraz częściami zamiennymi do Sorterów na rzecz P. S.A., NBP działał w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. W konsekwencji w zakresie ww. działalności Bank nie powinien zostać uznany za podmiot występujący w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a jego działania w tym zakresie za czynności podlegające reżimowi ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, iż sytuację Banku dokonującego zbycia składników majątku, które były wykorzystywane do realizacji celów działalności ustawowo-konstytucyjnej, natomiast nie były używane w jakichkolwiek czynnościach handlowych, produkcyjnych czy usługowych, można porównać bezpośrednio do sytuacji jednostek samorządu terytorialnego (gmin, powiatów, dalej jako „JST”) zbywających część swojego majątku. Zarówno NBP, jak i JST w zakresie publicznoprawnej części swojej działalności uznawane są za organy władzy publicznej, których działalność - na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT - pozostaje poza zakresem ustawy o VAT. Równocześnie w działalności obu podmiotów mają miejsce nabycia składników majątku na potrzeby realizacji publicznoprawnych zadań, które to składniki z uwagi na różne okoliczności podlegają zbyciu na podstawie umów cywilnych. Mimo to (w świetle literalnego brzmienia art. 15 ust. 6 ustawy o VAT), transakcje dotyczące tego zbycia nie podlegają jednak opodatkowaniu VAT.

Strony wskazują, że następujące, wydane dla JST indywidualne interpretacje przepisów podatkowych oraz orzeczenia sądów administracyjnych pozostają w korelacji z opisem stanu faktycznego przedstawionym w niniejszym wniosku, a zatem potwierdzają prawidłowość przedstawionego przez Strony stanowiska:

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. IBPP3/443-1296/14/AŚ, wskazująca, iż Wnioskodawca (Gmina) dokonując dostawy słupów oświetlenia ulicznego, wykorzystywanego wyłącznie do czynności niepodlegających opodatkowaniu VAT (realizacja zadania własnego Gminy, wynikającego z ustawy o samorządzie gminnym), nie działa w charakterze podatnika, w konsekwencji dostawa ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Organ podatkowy na podstawie przytoczonych przepisów oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał iż, „skoro słupy oświetleniowe nie zostały nabyte (wybudowane) na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służące do wykonywania działalności publicznoprawnej - Wnioskodawca dokonując odpłatnego przeniesienie prawa do tych słupów nie działa dla tej czynności w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Odpłatnego przeniesienia prawa własności słupów wykorzystywanych do wykonywania zadań własnych nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że odpłatne przeniesienie prawa własności słupów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT”;

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. ILPP2/4512-1-640/15-4/PR, potwierdzająca, iż skoro składniki majątku o których mowa w stanie faktycznym wniosku „w postaci przyczepki i skrapiarki (nabyte i wykorzystywane wyłącznie do prac remontowych na publicznych drogach powiatowych) były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną Powiatu (pozostającą poza zakresem uregulowanym przepisami o podatku od towarów i usług), to Powiat, przy ich sprzedaży nie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, co wynika z art. 15 ust. 6 ustawy”. W konsekwencji „sprzedaż przez Powiat skrapiarki i przyczepki była czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”;

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 października 2014 r., sygn. IPPP2/443-770/14-2/AO, uznająca, wbrew stanowisku wnioskodawcy, iż „okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów pozwalają stwierdzić, że skoro autobus nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służący do wykonywania działalności publiczno-prawnej to Wnioskodawca sprzedając ww. autobus nie działa dla tej czynności „w charakterze podatnika”. Zamierzonej sprzedaży przedmiotowego autobusu wykorzystywanego do wykonywania zadań własnych nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż tego autobusu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym, Wnioskodawca dokonując sprzedaży autobusu, o którym mowa we wniosku nie dolicza podatku VAT przy jego sprzedaży. Dlatego też, w związku z brakiem obowiązku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży autobusu, pomimo, że Wnioskodawca od 1 grudnia 2013 r. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług to nie wykazuje sprzedaży autobusu w deklaracji dla podatku od towarów i usług”;

orzeczenie WSA w Gliwicach z 12 lipca 2016 r., sygn. III SA/Gl 2483/15, w którym sąd w odniesieniu do sprzedaży przez miasto gminnych nieruchomości stwierdził, że: „W ocenie Sądu zbywane mienie nie może być przypisane do działalności gospodarczej prowadzonej przez Gminę albowiem nie działa ona w sytuacji opisanej we wniosku o interpretację w charakterze handlowca profesjonalnie zajmującego się nabywaniem i sprzedażą towarów.",

orzeczenie NSA z 5 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 1547/14, w którym sąd wskazał m.in., że: „(...) Gmina wskazała, że nie pozyskała mienia w konkretnym celu, np. prowadzenia działalności gospodarczej, zaś samo nieodpłatne nabycie mienia i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, iż konstytuuje ono działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Przedmiotowe nieruchomości nigdy nie były wykorzystywane do prowadzenia czynności handlowych, wytwórczych czy usługowych, a Gmina pełniła jedynie funkcje właścicielskie (k. 8 akt adm.) (...)”, „Słusznie w piśmie z dnia 7 listopada 2014 r. pełnomocnik Gminy odnotował, że Minister Finansów dopiero na obecnym etapie postępowania zmodyfikował swe stanowisko i twierdzi, że analiza okoliczności zawierania transakcji i wykazanie, że dostawa dokonywana przez podmiot działający w warunkach działalności gospodarczej, a nie sam tylko cywilnoprawny charakter transakcji, przesądza o objęciu dostawy podatkiem VAT.”

Mając na uwadze powyższe, Strony stoją na stanowisku, iż sprzedaż przez NBP na rzecz P. S.A. Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do Sorterów nie podlega opodatkowaniu VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę, stosownie do art. 86 ust. 1 oraz 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, P. S.A. nie przysługuje prawo do odliczenia VAT przy nabyciu od NBP Sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do sorterów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis art. 15 ust. 6 ustawy jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym – krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wyłączenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku nr I, chyba że niewielka skala tych działań sprawi, że mogą być one pominięte.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT (oraz odpowiednio art. 13 ust. 1 Dyrektywy VAT) zawiera zasadniczo dwie przesłanki, których łączne spełnienie warunkuje zastosowanie tego przepisu:

przesłankę podmiotową, która określa, do jakich kategorii podmiotów przepis ten znajduje zastosowanie, oraz

przesłankę przedmiotową, która wskazuje, jakie działania są objęte zakresem zastosowania art. 15 ust. 6.

Adresatami normy wyrażonej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT są organy władzy publicznej oraz obsługujące je urzędy. Należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak „organ władzy publicznej”, czy „urzędy obsługujące te organy” nie zostały zdefiniowane w ustawie, która odwołuje się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. sygn. akt SK 18/00 pojęcie „władzy publicznej” w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym – ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia „organ państwa” oraz „organ władzy publicznej” nie są tożsame. W pojęciu „władzy publicznej” mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Z treści powołanego przepisu art. 15 ust. 6 ustawy wynika, że wyłączenie z kategorii podatników VAT organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy ma miejsce wówczas, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki:

podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ i
czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot (wymieniony w pkt 1), dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zatem, powołany przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis art. 13 ust. 1 Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Kryterium decydującym o uznaniu organu władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że: „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienie, należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku organu władzy publicznej podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełnienia przesłanek art. 9 i 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (odpowiednio art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Ponadto jak wyżej wykazano, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy zawartym w uzasadnieniu własnego stanowiska, prounijna wykładania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w pełni odpowiada przepisom Dyrektywy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jako bank centralny Rzeczypospolitej Polskiej (art. 227 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz, 483, z późn. zm., oraz art. 1 ustawy o Narodowym Banku Polskim, Dz.U. z 2013 r. poz. 908), pełni trzy podstawowe funkcje: banku emisyjnego, banku banków oraz centralnego banku państwa. NBP posiada osobowość prawną (art. 2 ust. 1 ustawy o NBP). Podstawowym celem działalności Banku jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP (art. 3 ust. 1 ustawy o NBP).

Dla potrzeb realizacji jednego z głównych zadań z obszaru konstytucyjno-ustawowych funkcji, obejmującego działalność emisyjną znaków pieniężnych RP, która wynika z art. 227 Konstytucji RP, Wnioskodawca nabył w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia, od podatnika podatku od wartości dodanej oraz podatnika VAT UE, który posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium innego niż Polska kraju UE, sortery do banknotów powszechnego obiegu wraz z urządzeniami współpracującymi, tj, m.in.: foliarką, urządzeniem do odbioru ścinek banknotów, stacją obsługi ręcznej oraz kompresorem oraz częściami zamiennymi do Sorterów.

Z uwagi m.in. na postęp technologiczny oraz zużycie sorterów, Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży z przeznaczeniem na części, trzech sztuk sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi na rzecz podmiotu zainteresowanego ich zakupem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży ww. sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że sortery wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi, nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zostały nabyte dla potrzeb realizacji zadań z obszaru konstytucyjno-ustawowych funkcji, obejmujących działalność emisyjną znaków pieniężnych RP, w ramach której Wnioskodawca występuje w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, realizującego zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, do pełnienia których został powołany. Ponadto Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu ww. towarów, ponieważ były one wykorzystywane wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu. Przez cały okres eksploatacji sortery, urządzenia współpracujące oraz części zamienne do sorterów były wykorzystywane wyłącznie zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, stanowiącym podstawę do dokonania kwalifikacji podatku naliczonego przy ich nabyciu, tj. na potrzeby konstytucyjno-ustawowej działalności Wnioskodawcy.

Wobec tego, w odniesieniu do omawianej transakcji Wnioskodawca będzie działał w charakterze organu władzy publicznej, dokonującego dostawy składników własnego majątku wykorzystywanego wyłącznie w zakresie, w ramach i na potrzeby konstytucyjno-ustawowej działalności, w związku z realizacją zadań, do wykonywania których został powołany odrębnymi przepisami.

Przyjmując zatem, że przedmiotowe towary nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (a co za tym idzie nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia), w kontekście okoliczności, że towary te były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność konstytucyjno-ustawową , pozostającą poza zakresem uregulowanym przepisami o podatku od towarów i usług, to Wnioskodawca, przy ich sprzedaży nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, z uwagi na okoliczności faktyczne sprawy, stan prawny oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, dla opisanej transakcji sprzedaży Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług. Zatem, sprzedaż przez Wnioskodawcę zużytych sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do sorterów stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednakże wskazać należy, że nie zasługuje na akceptację uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym niezgodności art. 15 ust. 6 ustawy o VAT z art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE. Jak wykazano powyżej, prounijna wykładnia art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w pełni odpowiada przepisom Dyrektywy VAT. Powyższy błąd nie wpływa jednakże na ocenę stanowiska Wnioskodawcy, które – co do zasady – jest prawidłowe.

Ad. 2

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. l20 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Aby zatem stwierdzić, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej przedmiotową transakcję, należy zbadać czy nie istnieją przesłanki określone w art. 88 ustawy, a w szczególności czy ww. transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem VAT oraz czy nie jest z tego podatku zwolniona.

Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie 1, sprzedaż przez Wnioskodawcę zużytych sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do sorterów stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostaje poza zakresem ustawy.

W rezultacie stwierdzić należy, że na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, Nabywcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. sorterów wraz z urządzeniami współpracującymi i częściami zamiennymi do sorterów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie oraz Zainteresowanemu niebędącemu Stroną przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57 a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin