Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT-1.4011.65.2017.1.MAP
z 19 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2017 r. (data wpływu 7 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Prowadzi On podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jako formę opodatkowania podatku dochodowego wybrał podatek liniowy. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności zajmuje się montażem stolarki budowlanej, na podstawie PKD 43.32.Z. Usługi świadczone były na nieruchomościach położonych w Polsce i opodatkowane na zasadach wynikających z polskich przepisów podatkowych. Wnioskodawca ostatnio przyjął zlecenie od polskiej firmy na montaż stolarki budowlanej na nieruchomości położonej na Słowacji. W związku z tym faktem, Wnioskodawca zarejestrował się w tym kraju jako podatnik podatku od wartości dodanej. Za usługi wykonane na Słowacji Wnioskodawca uiszcza tam podatek od wartości dodanej w wysokości obowiązującej w tym kraju, na podstawie złożonego w słowackim urzędzie odpowiedniego dokumentu. Na terenie Słowacji Wnioskodawca nie posiada zakładu, prace montażowe nie trwały dłużej niż 12 miesięcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy podatek od wartości dodanej zapłacony na Słowacji pomniejsza przychód z działalności gospodarczej, tak jak podatek od towarów i usług (podatek VAT) obowiązujący w Polsce?
2. Czy zapłacony na terenie Słowacji podatek od wartości dodanej stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Podatek od wartości dodanej zapłacony w Słowacji nie pomniejsza przychodu z działalności gospodarczej. Ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług (podatku VAT). Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym.

Ad. 2)

Zapłacony na terenie Słowacji podatek od wartości dodanej będzie stanowił koszt uzyskania przychodu podatnika. Art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, z wyjątkami podanymi w powyższym przepisie. Jednak podatek od wartości dodanej w innym państwie niż Polska, nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce, więc art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym dla osób fizycznych nie ma tutaj zastosowania. Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej, wynikającego z wystawionych faktur za usługi na Słowacji, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia. Jako moment poniesienia kosztu należy uznać dzień złożenia w słowackim urzędzie deklaracji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
     
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
     
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
     
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,

3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy wyklucza inne rozumienie.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710. z późn. zm.).

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Powyższe oznacza, że ustawa o podatku od towarów i usług wyraźnie rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej (obrotowego) obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zakładania stolarki budowalnej. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jako formę opodatkowania podatku dochodowego wybrał podatek liniowy. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności zajmuje się montażem stolarki budowlanej, na podstawie PKD 43.32.Z. Wnioskodawca ostatnio przyjął zlecenie od polskiej firmy na montaż stolarki budowlanej na nieruchomości położonej na Słowacji. W związku z tym faktem, Wnioskodawca zarejestrował się w tym kraju jako podatnik podatku od wartości dodanej. Za usługi wykonane na Słowacji Wnioskodawca uiszcza tam podatek od wartości dodanej w wysokości obowiązującej w tym kraju, na podstawie złożonego w słowackim urzędzie odpowiedniego dokumentu. Na terenie Słowacji Wnioskodawca nie posiada zakładu, prace montażowe nie trwały dłużej niż 12 miesięcy.

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Słowacji przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, przytoczone uprzednio uregulowania prawne – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych – przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym. W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Słowacji nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług. Zatem, ograniczenia w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług nie dotyczą sytuacji opisanej we wniosku.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że podatek od wartości dodanej zapłacony w Słowacji, nie pomniejsza przychodu uzyskanego ze świadczenia usług na terytorium Słowacji podlegającego opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Jednakże, zapłacony w Słowacji podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego za usługi wykonane przez Niego na terytorium Słowacji.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego za granicą podatku od wartości dodanej, ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.