Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.94.2017.1.AM
z 13 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2017 r. (data wpływu 24 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 20 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni złożyła w Ministerstwie Sprawiedliwości wniosek o powołanie jej na stanowisko notariusza oraz wyznaczenie siedziby kancelarii notarialnej. Wnioskodawczyni spełnia wszystkie wymagania przewidziane w art. 11 ustawy Prawo o notariacie, aby pełnić funkcję notariusza. W dniu 30 grudnia 2016 r. Wnioskodawczyni zawarła - jako najemca - z Spółdzielnią Mieszkaniową umowę najmu lokalu użytkowego na czas nieokreślony, z przeznaczeniem na Kancelarię Notarialną jako działalność podstawową.

Zgodnie z umową najmu, łączny koszt opłat (w tym czynsz, centralne ogrzewanie, ciepłą wodę/podgrzew, zimną wodę i kanalizację, opłaty na cele kulturalno-oświatowe oraz za gospodarowanie odpadami komunalnymi) wynosi 2.189,63 zł + podatek VAT w obowiązującej stawce. Ponadto najemca we własnym zakresie i na własny koszt zobowiązany jest dostosować lokal do potrzeb prowadzonej działalności, a poniesione przez Najemcę koszty nie będą podlegać zwrotowi na rzecz najemcy zarówno w trakcie trwania umowy najmu jak i po jej rozwiązaniu. Czynsz najmu obowiązuje najemcę od 01.02.2017 r., zaś pozostałe opłaty Najemca uiszcza od 01.01.2017 r. Opłaty za dostawę energii elektrycznej najemca jest zobowiązany uiszczać w oparciu o umowę zawartą z odpowiednim dostawcą, bez pośrednictwa wynajmującego.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zawarła ze spółką pod firmą I. kompleksową umowę sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji dla klientów indywidualnych z dnia 04.01.2017 r., zgodnie z którą miejscem dostarczenia energii elektrycznej jest wynajmowany lokal. Po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię, umowa ta zostanie dostosowana do odbiorcy jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Lokal, w którym ma być prowadzona Kancelaria Notarialna, wymaga przeprowadzenia generalnego remontu w postaci m.in. zainstalowania sufitów podwieszanych, ułożenia paneli podłogowych, wymianie drzwi wewnętrznych wraz z ościeżnicami i wyposażenia łazienki, malowania ścian i krat w oknach, zainstalowania odpowiedniego oświetlenia, wertikali, urządzeń monitorujących i zabezpieczających. Ponadto Wnioskodawczyni musi zakupić odpowiedni sprzęt (w tym komputery, oprogramowanie, UPS, niszczarkę, drukarkę itp.), meble do wyposażenia kancelarii (w tym biurka, fotele, szafę metalową, sejf z zamkiem elektrycznym, krzesła, duży stół konferencyjny, regały, szafy), godło z mosiądzu, tablice zewnętrzną dla notariusza, artykuły biurowe i odpowiednie księgi itp.

Remont lokalu Wnioskodawczyni rozpoczęła w styczniu 2017 r., zaś wszelkie wystawione do tej pory faktury z nim związane wystawione są imiennie na Wnioskodawczynię jako osobę fizyczną (faktura z dnia 09.03.2017 r. obejmująca zakupy materiałów niezbędnych do remontu lokalu z dnia 02.01.2017 r., 04.01.2017 r., 22.02.2017 r. na łączną kwotę 649,60 zł; faktury z dnia 13.03.2017 r. obejmujące zakupy materiałów niezbędnych do remontu lokalu: z dnia 02.01.2017 r. [ faktury na kwotę 42,56 zł], z dnia 03.01.2017 r. [ faktury na kwotę 141,95 zł], z dnia 04.01.2017 r. [ faktury na kwotę 53,81 zł], z dnia 20.02.2017 r. [ faktury na kwotę 415,25 zł], z dnia 20.02.2017 r. [ faktury na kwotę 227,40 zł], z dnia 21.02.2017 r. [ faktury na kwotę 556,20 zł], z dnia 25.02.2017 r. [ faktury na kwotę 103,09 zł], z dnia 25.02.2017 r. [ faktury na kwotę 49,89 zł]; faktury VAT z dnia 13.03.2017 r. obejmujące zakupy materiałów niezbędnych do remontu lokalu: z dnia 21.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 28,48 zł], dnia 22.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 886,04 zł], z dnia 23.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 216,24 zł], z dnia 25.02.2017r. [faktura VAT na kwotę 139,46 zł], z dnia 25.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 65,06 zł], z dnia 21.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 96,28 zł]; faktury z dnia 09.03.2017 r. obejmujące zakupy materiałów niezbędnych do remontu lokalu: z dnia 24.02,2017 r. [faktura VAT na kwotę 49,00 zł], z dnia 24.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 692,00 zł]; faktura z dnia 22.03.2017 r. obejmująca zakupy materiałów niezbędnych do remontu lokalu: z dnia 22.03.2017r. [faktura VAT na kwotę 40,20 zł]; faktura z dnia 06.03.2017 r. obejmująca zakupy materiałów niezbędnych do remontu lokalu: z dnia 24.02.2017 r. [faktura VAT na kwotę 61,99 zł]).

W dniu 12.04.2017 r. została wydana z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości decyzja o powołaniu Wnioskodawczyni na stanowisko notariusza, która nie jest prawomocna. Do momentu wydania przedmiotowej decyzji i jej uprawomocnienia się Wnioskodawczyni nie może rozpocząć prowadzenia działalności gospodarczej (zgodnie z art. 10 ustawy Prawo o notariacie, notariusza powołuje i wyznacza siedzibę jego kancelarii Minister Sprawiedliwości, na wniosek osoby zainteresowanej, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby notarialnej), natomiast na bieżąco dokonuje zakupów odpowiednich materiałów budowlanych, które są niezbędne do przeprowadzenia remontu mającego na celu dostosowanie lokalu do prowadzenia Kancelarii Notarialnej oraz uiszcza odpowiednie opłaty związane z najmem lokalu.

Ponadto Wnioskodawczyni dokonała już: zakupu (odnowienia) certyfikatu kwalifikowanego podpisu elektronicznego w kwocie 146,36 zł (faktura VAT z dnia 28.02.2017 r.), czytnika do kart ACS 39U-U1 wraz z usługą transportową w kwocie 118,70 zł (faktura VAT z dnia 27.02.2017 r.), dwóch zestawów Microsoft Office 2013 Dla Firm w łącznej kwocie 1.257,99 zł (faktura z dnia 07.03.2017 r.), domeny internetowej w kwocie 13,41 zł (faktura z dnia 14.01.2017 r.), które są niezbędne do prawidłowego wykonywania obowiązków notariusza.

Wnioskodawczyni zamierza podjąć działalność gospodarczą, tj. zarobkową działalność usługową polegającą na prowadzeniu kancelarii notarialnej (PKD 69.10.Z. - działalność prawnicza) po uprawomocnieniu się decyzji Ministra Sprawiedliwości o powołaniu jej na stanowisko notariusza.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty, które zostały już poniesione i będą ponoszone przez Wnioskodawczynię przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej z tytułu najmu lokalu, energii elektrycznej remontu lokalu oraz zakupu odpowiednich materiałów budowlanych i pozostałych wydatków (niestanowiących środków trwałych), które są niezbędne do wyremontowania i przygotowania lokalu w którym będzie prowadzona działalność gospodarcza i które udokumentowane są/będą fakturami VAT wystawionymi na nazwisko Wnioskodawczyni, stanowić będą koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wymienione koszty stanowić będą koszty uzyskania przychodu.

Przedmiotem opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych co do zasady jest dochód. Ogólne pojęcie dochodu podatkowego określa przepis art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej także jako „u.p.d.o.f.”. Zgodnie z powołanym przepisem dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lutb zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Ustawodawca nic wskazuje enumeratywnie, jakie konkretnie koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Nie jest to bowiem możliwe. Mnogość i stały rozwój różnego rodzaju działalności mogących przynosić przychód sprawiają, że nie jest możliwe ustalenie jakiegoś stałego katalogu kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym doktryna wypracowała ogólne przesłanki, których zaistnienie umożliwia zaliczenie wydatku do kosztów podatkowych. Pierwszą - najmniej budząc; wątpliwości - jest niewymienienie kosztu w art. 23 u.p.d.o.f. Natomiast, obok tej przesłanki muszą być zachowane dalsze istotne cechy, takie jak m.in. bezpośredni związek kosztu z prowadzoną działalnością, którego poniesienie miało lub mogą mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu dla danego rodzaju prowadzonej działalności gospodarcze (wyrok NSA z dnia 20 lutego 2001 r., III SA 3269/99, M. Pod. 2001, nr 9, s. 2). Należy jednak pamiętać, że istnieją również sytuacje, w których ów związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyraźny. Powinno się je rozwiązywać w oparciu o zasadę zdrowego rozsądku, a każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania (wyrok NSA z dnia 16 grudnia 1999 r., SA/BI 1619/98, LEX nr 39745). Uwagi te pozostają aktualne także w zakresie poniesienia kosztu a możliwością zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.

Należy mieć na uwadze, że ustawodawca jednocześnie stanowi o koszcie poniesionym. Przez poniesienie - zgodnie ze słownikiem należy rozumieć "bycie obarczonym, obciążonym". Kosztem poniesionym będzie zatem taki koszt, którym podmiot jest obarczany, obciążany. Ustawodawca wskazuje zatem jako na cechę istotną dla kwalifikacji kosztów jako kosztów uzyskania przychodów fakt obarczenia ciężarem ekonomicznym danego kosztu.

Reasumując, należy uznać, że kosztem uzyskania przychodu jest tylko taki koszt, którego ekonomiczny ciężar ponosi podatnik w celu uzyskania przychodów. W orzecznictwie wskazuje się równocześnie - i w tym względzie w zasadzie nie ma kontrowersji - że koszt poniesiony to koszt (wydatek) o charakterze definitywnym. Żadne koszty (wydatki) o charakterze zwrotnym nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, bowiem nie są "poniesione".

Kosztem uzyskania przychodów są przede wszystkim koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie ze słownikiem cel to "to, do czego się zmierza, dąży, to, co chce się osiągnąć". Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to koszty poniesione w dążności, z chęcią osiągnięcia przychodów. Doktryna interpretuje sformułowanie "w celu poniesienia przychodów" jako cechę działania (poniesienia) wydatków, które, obiektywnie rzecz biorąc, mogło (a nawet powinno) przynieść przychód. Nie ma tutaj znaczenia to, czy w istocie z danym wydatkiem wiązało się powstanie przychodu, lecz to, czy dany . wydatek powinien był - zgodnie z wiedzą i zamierzeniem podatnika - przynieść przychód. Koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu to taki koszt, z którego poniesieniem z dużym prawdopodobieństwem wiązać się powinien przychód.

Nie będzie kosztem uzyskania przychodu taki wydatek, który oceniany w sposób obiektywny, nie może prowadzić do osiągnięcia przychodów, ani też nie może mieć wpływu na uzyskiwany przychód bądź jego źródło. (...) Ustawa tylko w sposób ogólny określa wydatki mogące stanowić koszty uzyskania przychodów. Pozwała to zatem na wyprowadzenie wniosku, że podatnik ma możliwość odliczenia wszelkich faktycznie poniesionych kosztów, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem, że ich poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (por. wyrok NSA z dnia 3 listopada 1992 r., SA/Po 1393/92, ONSA 1993, nr 4, poz. 101).

Związek, o którym wyżej była mowa, ma przy tym charakter przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu (por. wyrok NSA z dnia 29 listopada 1994 r., SA/Wr 1242/94). W konsekwencji tego dany wydatek tylko wtedy stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, gdy został poniesiony, w związku z czym wiąże się z konkretnym źródłem przychodu i spowodował lub obiektywnie mógł spowodować osiągnięcie z tego źródła przychodu (por. wyroki NSA z dnia 24 września 1998 r., I SA/Ka 2293/96, i z dnia 10 lutego 1999 r., I SA/Ka 1075-1076/97). Nadto podkreśla się w orzecznictwie, że dany wydatek musi mieć charakter celowy. Jak bowiem trafnie zauważa Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 kwietnia 1996 r., SA/Gd 2959/94, Przegląd Gospodarczy 1997, nr 3, ustawodawca wyraźnie powiązał koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów. Cel ten musi być zatem widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny zakładać jako realny. W tym stanie rzeczy nie będzie kosztem uzyskania przychodu taki wydatek, który, oceniany w sposób obiektywny, nie może prowadzić do osiągnięcia przychodów, ani też nie może mieć wpływu na uzyskiwany przychód bądź jego źródło. Powyższe zasady zaliczania wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów są utrwalone już w orzecznictwie sądowym, jak też pozostają w zgodzie z poglądami nauki prawa podatkowego (wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2000 r., I SA/Ka 1621/99, LEX nr 47156). Reasumując koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar, cel musi być, po pierwsze, obiektywnie możliwy (realny), a po drugie - istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodów.

Zgodnie ze słownikiem "zabezpieczyć" oznacza "zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym", "uczynić bezpiecznym". "Bezpieczny" zaś to taki, któremu nic nie grozi. Tak więc koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów to koszty mające na celu ochronę źródła przychodów przed jego unicestwieniem, ale także zmniejszeniem.

Z kolei "zachować" oznacza "dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności". Koszty poniesione w celu zachowania źródła przychodów są to koszty ponoszone w tym celu, aby utrzymać źródło przychodów w niezmienionym (niepogorszonym) stanie. Kosztami, o których - tu mowa, są więc wszelkie wydatki ponoszone na źródło przychodów jako całość, choćby nie były one poniesione w celu uzyskania, konkretnego przychodu. Kosztami takimi mogą być wydatki, których poniesienie jest obowiązkiem prawnym podatnika prowadzącego danego rodzaju działalność. Bez ich poniesienia bowiem źródło przychodów mogłoby być narażone na niebezpieczeństwo.

W doktrynie wskazuje się, że związek przyczynowo-skutkowy nie musi być wyraźny. W niektórych przypadkach nie można dopatrywać się związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy konkretnym wydatkiem a danym kosztem. Niekiedy na sprawę należy bowiem spojrzeć szerzej, pamiętając, że określone koszty ponoszone są w związku z samym faktem prowadzenia określonej działalności. Można by je nazwać kosztami funkcjonowania przedsiębiorcy, np. koszty obowiązkowych opłat, składek, kosztów organizacyjnych, porządkowych itd. Nie są one ponoszone z myślą o osiągnięciu konkretnego przychodu, lecz , ich poniesienie zazwyczaj warunkuje w dalszej perspektywie w ogóle możliwość prowadzenia działalności, a więc także uzyskiwania w ten sposób przychodów. Koszty tego rodzaju - mimo braku łatwo uchwytnego związku przyczynowego pomiędzy nimi a jakimkolwiek przychodem - z pewnością stanowią koszt uzyskania przychodu. Zaliczanie tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów z dniem 1 stycznia 2007 r. uzyskało wyraźniejsze podstawy prawne w związku z - nowelizacją przepisu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., z którego obecnego brzmienia wynika, że kosztami uzyskania przychodów są także koszty zabezpieczenia (zachowania) źródła przychodów.

Należy także pamiętać, że w wielu wypadkach ponoszone koszty są potrzebne, natomiast niekoniecznie niezbędne. Trafnie uchwycił to NSA w wyroku z dnia 17 marca 1999 r. (III SA 5345/98, LEX nr 39460): Zarówno schody, jak i wygodne dojście do nich konieczne są do prowadzenia działalności gospodarczej w biurze. Bez nich osiąganie przychodów w ogóle byłoby niemożliwe. Poszukiwanie związków między wspomnianym wydatkiem a konkretnym przychodem jest zatem nieporozumieniem. Przykładowo, żaden organ podatkowy nie neguje, że wydatki na sprzątanie biura należą do kosztów uzyskania przychodów. A przecież nie sposób wykazać, że jakaś konkretna kwota uzyskanego przychodu została uzyskana na skutek posprzątania lokalu.

Reasumując można wskazać, że za koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów są koszty, które: zostały poniesione przez podatnika; są definitywne; pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą; zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła albo mogą mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów; zostały właściwie udokumentowane.

Z tych względów nie ulega wątpliwości, że koszty poniesione przez Wnioskodawczynię przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej z tytułu najmu lokalu, energii elektrycznej, remontu lokalu oraz zakupu odpowiednich materiałów budowlanych i pozostałych wydatków (niestanowiących środków trwałych), a są niezbędne do przygotowania lokalu w którym będzie prowadzona działalność gospodarcza i które udokumentowane są/będą fakturami VAT wystawionymi na nazwisko Wnioskodawczyni, stanowić będą koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo zaznaczyć należy, że ocenie podlegało stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania i przedstawionego stanu faktycznego. Organ nie odnosił się do sposobu zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.