2018.11.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.551.2018.2.KT
z 6 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 27 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 23 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 15 października 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką VAT 0% na podstawie posiadanych dokumentów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką VAT 0% na podstawie posiadanych dokumentów. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 23 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr 0114-KDIP1-2.4012.551.2018.1.KT z dnia 15 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z siedzibą w Szwajcarii (dalej: Wnioskodawca), zarejestrowany podatnik VAT w Polsce, zajmuje się produkcją i dystrybucją opakowań plastikowych, wykorzystywanych w gospodarstwach domowych. Część produkcji Wnioskodawcy odbywa się w Polsce, w siedzibie polskiej spółki prawa handlowego, wykonującej produkcję na zlecenie Wnioskodawcy. Tam też magazynowane są produkty po ich wytworzeniu i stamtąd ekspediowane są do klientów Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich produktów m.in. na rzecz sieci supermarketów Grupy A. Nabywcą towarów nie jest jednak jedna spółka, a wiele spółek wchodzących w skład Grupy A. Każda z nich jest zarejestrowana jako samodzielny podmiot i jednocześnie czynny podatnik VAT w kraju Unii Europejskiej, w którym prowadzi działalność i każda z nich jest samodzielnym nabywcą towarów Wnioskodawcy (dalej: Nabywca, Nabywcy).

Wnioskodawca dokonuje wobec tego sprzedaży na rzecz różnych podatników VAT, działających na terytorium różnych krajów UE. Dostawa towarów do każdego z Nabywców dokonywana jest w taki sam sposób, opisany poniżej.

Wnioskodawca nie zawarł z Grupą A ani też z żadnym z Nabywców pisemnej umowy o sprzedaży towarów, lecz bazuje na zamówieniach pisemnych lub elektronicznych, składanych przez poszczególnych Nabywców. Po otrzymaniu i skompletowaniu zamówienia Wnioskodawca przekazuje zamówiony towar profesjonalnemu przewoźnikowi, który dostarcza towar do magazynu przeładunkowego należącego do niepowiązanego z Grupą A przedsiębiorstwa logistyczno-spedycyjnego, znajdującego się na terenie Niemiec. Stamtąd dopiero towar jest finalnie transportowany przez innego przewoźnika do Nabywcy. Mimo tego, że towary Wnioskodawcy są zawsze ekspediowane do magazynu przeładunkowego nienależącego do Nabywców, to jednak finalnie, zgodnie ze złożonym zamówieniem, trafiają one do Nabywców.

Dostawa towarów dokonywana jest na warunkach Incoterms DDP. Wnioskodawca organizuje transport do magazynu przeładunkowego i ponosi jego koszty. Transport z magazynu przeładunkowego do Nabywcy organizowany jest przez Grupę A, jednak to Wnioskodawca ponosi koszty transportu finalnego do Nabywcy.

Wnioskodawca dysponuje następującymi dokumentami, dowodzącymi dostarczenie towaru do Nabywców:

dokumenty zamówienia towarów otrzymywane od Nabywców, w których zawarte są informacje nt. rodzaju oraz liczby zamawianego towaru;
dokument Lieferschein potwierdzający załadunek towaru na środek transportu, zawierający specyfikację realizowanej dostawy, tj. rodzaj, liczbę i wagę ekspediowanego towaru;
listy przewozowe (CMR), potwierdzające dostarczenie towaru do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec (wypełnione pole nr 24 CMR, tj. pieczęć, podpis i data odbioru towaru);
faktury sprzedaży towaru, potwierdzające rodzaj oraz liczbę sprzedanego towaru i zawierające m.in. numer zamówienia;
potwierdzenia otrzymania od Nabywcy zapłaty za dostarczony mu towar.

Wnioskodawca nie dysponuje listami przewozowymi, dokumentującymi dostarczenie towaru z magazynu przeładunkowego do Nabywcy, gdyż to nie on zleca tę dostawę, a jedynie ponosi jej koszty. Mimo tego, wyżej wyliczone dokumenty jednoznacznie i bez wątpliwości potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcami zostały wywiezione z terytorium Polski, dostarczone do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec, a następnie dostarczone finalnie do Nabywcy, na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, w którym Nabywa prowadzi działalność gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wymienione w stanie faktycznym dokumenty dowodzą dokonania przez Wnioskodawcę wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a w konsekwencji czy Wnioskodawca może zastosować 0% stawkę podatku VAT dla opisanych w stanie faktycznym wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wymienione w stanie faktycznym dokumenty dowodzą dokonania przez Wnioskodawcę wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w związku z czym Wnioskodawca może zastosować 0% stawkę podatku VAT dla opisanych w stanie faktycznym wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Uzasadnienie:

Przede wszystkim wskazać należy, że opisane w stanie faktycznym dostawy towarów pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcami stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT), o której mowa w przepisie art. 13 ust. 1 uVAT, który stanowi, iż przez WDT rozumie się wywóz towarów z terytorium jednego kraju członkowskiego UE na terytorium innego państwa członkowskiego UE, dokonywany w wykonaniu przeniesienia prawa do rozporządzania wywożonymi towarami. Stosownie zaś do ust. 2 pkt 1 omawianego przepisu, WDT ma miejsce pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem VAT, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju nadania towaru.

Wszystkie te okoliczności zachodzą w mniejszej sprawie. Wnioskodawca dokonuje wywozu towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec, skąd dalej towar wywożony jest do innego, docelowego kraju UE, w którym Nabywca towarów prowadzi działalność gospodarczą. Zarówno Wnioskodawca, jak i Nabywca są zarejestrowanymi podatnikami VAT, wobec czego opisane w stanie faktycznym dostawy towarów do Nabywców stanowią WDT w rozumieniu art. 13 ust. 1 uVAT.

Wobec zadanego pytania należy zatem rozważyć, czy do opisanych w stanie faktycznym WDT znajdzie zastosowanie regulacja art. 42 ust. 1 pkt 2 uVAT, na podstawie której przedmiotowe WDT podlegają opodatkowaniu sławką 0%. By przepis ten mógł zostać zastosowany, podatnik musi wykazać za pomocą posiadanej dokumentacji, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju UE i dostarczone do nabywcy na terytorium innego kraju UE. Konkretyzacją tego przepisu jest art. 42 ust. 3 uVAT, który stanowi, że dowodami, o których mowa w zdaniu poprzednim, są dokumenty przewozowe, które przedmiotową okoliczność będą wykazywać (pkt l przepisu) oraz dokumenty wykazujące specyfikacje poszczególnych sztuk ładunku (pkt 2 przepisu).

Wnioskodawca nie dysponuje jednak w pełni dowodami, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 uVAT, gdyż dysponuje listem przewozowym CMR potwierdzającym dostawę zamówionych przez Nabywcę towarów do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec. Nie dysponuje jednak listem przewozowym, potwierdzającym przewóz towarów z magazynu do Nabywców, gdyż to nie Wnioskodawca zleca ten przewóz, choć ponosi jego koszt. Niemniej jednak, zgodnie z art. 42 ust. 11 uVAT, jeśli dowody, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 3 uVAT nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego kraju UE niż kraj wysyłki, to dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 uVAT, mogą też być wszelkie inne dokumenty, które wskazują, że nastąpiło WDT.

O tym, że za przedmiotowe dowody może być uznany każdy inny dokument, który potwierdza przedmiotowe okoliczności, świadczy użycie w przepisie art. 42 ust 11 uVAT katalogu otwartego dokumentów. Przepis art. 42 ust. 11 uYAT wymaga jedynie, by dokumenty, które zamiast tych wymienionych w przepisie ust. 3, potwierdzały okoliczności wywozu i dostawy towaru do nabywcy, ergo potwierdzały, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Dla spełnienia przesłanki przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 uVAT wystarczające jest zatem, by podatnik dysponował jedyne niektórymi dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 uVAT, uzupełnionymi o dowody, o których mowa w art. 42 ust. 11 uVAT. Uzupełniająco wskazać należy, że przepis art. 42 ust. 4 uVAT mówiący o dostarczeniu towaru przez nabywcę lub odbiorcę własnym środkiem transportu nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż transport towarów dokonywany jest przez osobę trzecią.

Wnioskodawca dysponuje jednak dowodami potwierdzającymi jednoznacznie dostarczenie towaru do Nabywców:

dokumenty zamówienia towarów otrzymywane od Nabywców, w których zawarte są informacje nt. rodzaju oraz liczby zamawianego towaru;
dokument Lieferschein potwierdzający załadunek towaru na środek transportu, zawierający specyfikację realizowanej dostawy, tj. rodzaj oraz liczbę ekspediowanego towaru;
listy przewozowe (CMR) potwierdzające dostarczenie towaru do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec;
faktury sprzedaży towaru, potwierdzające rodzaj oraz liczbę sprzedanego towaru;
potwierdzenia otrzymania od Nabywcy zapłaty za dostarczony mu towar.

Powyższe wyliczenie wymienia zarówno dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 uVAT, tj. dokumenty wymienione w pkt 1, 2, 4 i 5 powyżej, oraz dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 pkt 3-4 uVAT, tj. dokumenty wymienione w pkt 5 powyżej. Trzeba tu podkreślić, że potwierdzenie otrzymania środków pieniężnych i otrzymania zapłaty za zamówiony towar jest jednoznaczne z jego otrzymaniem, co dowodzi dostarczeniu towarów Nabywcy. W przeciwnym razie nie opłaciłby on faktury, a Wnioskodawca nie dysponował dowodem otrzymania zapłaty za dostawę zamówionych towarów.

Trzeba też tu podkreślić, że Wnioskodawca dysponuje również listem przewozowym, który dowodzi dostarczenia towarów do magazynu przeładunkowego, z którego towar odbierany jest przez przewoźnika zamówionego przez Nabywcę. Ten dokument potwierdza jednoznacznie dostarczenie zamówionych przez Nabywcę towarów do magazynu przeładunkowego, zgodnie ze zleceniem Nabywcy. Nie potwierdza on jednak jednoznacznie i wprost, że Nabywca towar odebrał w miejscu docelowym dostawy, tj. w kraju, w którym jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Pośrednio jednak, wobec przyjętego w Grupie A sposobu dostawy towarów, posiadane przez Wnioskodawcę listy przewozowe potwierdzają, że przedsiębiorstwo logistyczno-spedycyjne, będące zleceniobiorcą Nabywców, dokonuje w jego imieniu odbioru towarów od Wnioskodawcy. Przedsiębiorstwo to nie nabywa jednak własności towarów w momencie przejęcia towaru, bowiem to Nabywca przejmuje w tym momencie prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 uVAT, zaś Wnioskodawca je traci. Potwierdza to zresztą też to, ze to Nabywca organizuje transport z magazynu do swojej siedziby. Wedle Wnioskodawcy należy zatem przyjąć, ze listy przewozowe (pkt 3 powyżej), dokumentujące przyjęcie przez przedsiębiorstwo logistycznio-spedycyjne towarów sprzedanych Nabywcy przez Wnioskodawcę, stanowią dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 uVAT.

Wobec tego, należy uznać, że choć Wnioskodawca nie dysponuje wszystkimi dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 uVAT, to jednak posiadana przez niego dokumentacja zawiera dokumenty wskazane w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 3 uVAT, które są uzupełniane dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 11 u WAT. Co równie istotne, powyższa konstatacja pozwala stwierdzić, że Wnioskodawca dysponuje dowodami wykazującymi wywóz i dostawę towarów dokonywanych w ramach WDT pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą.

Uzupełniająco wskazać należy, że ww. dokumenty stanowią dowód w rozumieniu art. 181 OP i mogą zostać użyte w postępowaniu podatkowym dla wykazania spełnienia przesłanek art. 42 ust. 1 pkt 2 uVAT. Wykazanie okoliczności wymaganych tym przepisem następuje na podstawie normy art. 42 ust. 3 pkt 3 w związku z ust. 11 uVAT.

Wobec powyższego należy uznać, że wymienione w sianie faktycznym dowody, którymi dysponuje Wnioskodawca, są wystarczającymi do wykazania spełnienia przesłanki zawartej w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 uVAT, tj. do wykazania, ze przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej Wnioskodawca posiada dowody wykazujące, że towary będące przedmiotem WID zostały wywiezione z terytorium Polski na terytorium innego kraju UE i dostarczone tam do ich nabywcy. Ponadto, w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są przesłanki art. 42 ust. 1 pkt 3 uVAT, gdyż Wnioskodawca zarówno dokonuje dostawy na rzecz Nabywców posiadających numer, o którym mowa w pkt 1 omawianego przepisu, jak i składa deklarację podatkową, o której mowa w pkt 3 tegoż przepisu. W konsekwencji stwierdzić należy, że wszystkie przesłanki zastosowania stawki 0% ustanowione art. 42 ust. 1 uVAT zostały spełnione w omawianym stanic faktycznym.

Powyższe stanowisko, zgodnie z którym brak jednego dokumentu, jakim jest lisi przewozowy, nie powoduje, że opisanych w stanie faktycznym czynności me można uznać z WDT, znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii stanowisk organów podatkowych, co potwierdzono np. w interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 lutego 2018 r. (0114-KDIP1-2.40I2.51.2018.1.SM), z dnia 23 kwietnia 2018 r. (0114-KD1P1-2.4012.137.2018.KT), z dnia 25 kwietnia 2018 r. (0114-KDIP1-2.4012.233.20I8.1.WH), z dnia 22 czerwca 2017 r. (0114 KDIPl-2.4012.182.2017.1.PC) lub z dnia 2 czerwca 2017 r. (0112-KDIL1-3.4012.97.2017.1.KM). Podobne stanowisko prezentują również sądy administracyjne, vide wyrok NSA z dnia 6 marca 2017 r. (sygn. I FSK 1508/13), wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2013 r. (sygn. I FSK 598/15), wyrok WSA w Łodzi z dnia 9 sierpnia 2017 r. (sygn. SA 197/16), wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 czerwca 2017 r. (sygn. I SA/Kc 280/17) lub wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 czerwca 2017 r. (sygn. I SA/Gd 127/17).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko
w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Przepis ten stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy). Jednocześnie, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

Powyższe przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Na mocy art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Zgodnie zaś z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Zatem możliwość zastosowania ww. preferencyjnej stawki VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednocześnie w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski.

W analizowanej kwestii należy odnieść się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 2006.347.1, z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Zgodnie z art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Z powyższego zapisu wynika, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – spółka z siedzibą w Szwajcarii, zarejestrowana dla celów VAT w Polsce - zajmuje się produkcją i dystrybucją opakowań plastikowych, a część tej produkcji odbywa się w Polsce, w siedzibie polskiej spółki produkującej na zlecenie Wnioskodawcy. Tam też magazynowane są produkty po ich wytworzeniu i stamtąd wysyłane są do klientów Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich produktów m.in. na rzecz sieci supermarketów Grupy A. Nabywcami towarów są różne spółki z tej Grupy, każda z nich jest zarejestrowana jako samodzielny podmiot i jednocześnie czynny podatnik VAT w kraju Unii Europejskiej, w którym prowadzi działalność. Dostawa towarów do każdego z Nabywców dokonywana jest w taki sam sposób.

Wnioskodawca nie zawarł pisemnej umowy o sprzedaży towarów, lecz bazuje na zamówieniach pisemnych lub elektronicznych, składanych przez poszczególnych Nabywców. Po otrzymaniu i skompletowaniu zamówienia Wnioskodawca przekazuje zamówiony towar profesjonalnemu przewoźnikowi, który dostarcza towar do magazynu przeładunkowego należącego do niepowiązanego z Grupą A przedsiębiorstwa logistyczno-spedycyjnego, znajdującego się na terenie Niemiec. Stamtąd dopiero towar jest finalnie transportowany przez innego przewoźnika do Nabywcy. Mimo tego, że towary Wnioskodawcy są zawsze ekspediowane do magazynu przeładunkowego nienależącego do Nabywców, to jednak finalnie, zgodnie ze złożonym zamówieniem, trafiają one do Nabywców.

Wnioskodawca dysponuje następującymi dokumentami, dowodzącymi dostarczenie towaru do Nabywców:

dokumenty zamówienia towarów otrzymywane od Nabywców, w których zawarte są informacje nt. rodzaju oraz liczby zamawianego towaru;
dokument Lieferschein potwierdzający załadunek towaru na środek transportu, zawierający specyfikację realizowanej dostawy, tj. rodzaj, liczbę i wagę ekspediowanego towaru;
listy przewozowe (CMR), potwierdzające dostarczenie towaru do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec (wypełnione pole nr 24 CMR, tj. pieczęć, podpis i data odbioru towaru);
faktury sprzedaży towaru, potwierdzające rodzaj oraz liczbę sprzedanego towaru i zawierające m.in. numer zamówienia;
potwierdzenia otrzymania od Nabywcy zapłaty za dostarczony mu towar.

Wnioskodawca nie dysponuje natomiast listami przewozowymi dokumentującymi dostarczenie towaru z magazynu przeładunkowego do Nabywcy, gdyż to nie on zleca tę dostawę, a jedynie ponosi jej koszty. Pomimo tego jednak – jak zaznaczył Wnioskodawca - wyżej wyliczone dokumenty jednoznacznie i bez wątpliwości potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcami zostały wywiezione z terytorium Polski, dostarczone do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec, a następnie dostarczone finalnie do Nabywcy, na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, w którym Nabywa prowadzi działalność gospodarczą.

Wnioskodawca podkreślił, że posiadany przez niego list przewozowy dowodzi dostarczenia towarów do magazynu przeładunkowego, z którego towar odbierany jest przez przewoźnika zamówionego przez Nabywcę. Dokument ten potwierdza jednoznacznie dostarczenie zamówionych przez Nabywcę towarów do magazynu przeładunkowego, zgodnie ze zleceniem Nabywcy. Nie potwierdza on jednoznacznie i wprost, że Nabywca towar odebrał w miejscu docelowym dostawy, tj. w kraju, w którym jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Jednak pośrednio, wobec przyjętego w Grupie A sposobu dostawy towarów, posiadane przez Wnioskodawcę listy przewozowe potwierdzają, że przedsiębiorstwo logistyczno-spedycyjne, będące zleceniobiorcą Nabywców, dokonuje w jego imieniu odbioru towarów od Wnioskodawcy. Przedsiębiorstwo to nie nabywa własności towarów w momencie przejęcia towaru, bowiem – jak wskazano we wniosku - to Nabywca przejmuje w tym momencie prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, zaś Wnioskodawca w tym momencie je traci. Potwierdza to okoliczność, że to Nabywca organizuje transport z magazynu przeładunkowego w Niemczech do swojej siedziby.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania wymienionych w stanie faktycznym dokumentów za wystarczające do zakwalifikowania dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu stawką VAT w wysokości 0%.

Jak wynika z przywołanych regulacji art. 13 ustawy, wewnątrzwspólnotową dostawę towarów stanowi przemieszczenie (wywóz) towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, podczas którego na nabywcę przenoszone jest prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, a stronami transakcji są podatnicy zidentyfikowani na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Przedstawiony w niniejszej sprawie stan faktyczny wskazuje, że taka sytuacja zachodzi w przypadku, gdy Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich produktów na rzecz Nabywcy z Grupy A i transport towarów z Polski kończy się na terytorium innego państwa członkowskiego UE. W wyniku tej sprzedaży (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) dochodzi bowiem do przemieszczenia towarów między różnymi państwami UE. Ponadto stronami tej transakcji są dwa różne podmioty – Wnioskodawca, który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce oraz Nabywca, który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w innym niż Polska państwie UE. Tym samym opisana transakcja spełnia przesłanki do uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, która podlega opodatkowaniu VAT w Polsce.

Przy tym, w świetle przedstawionych okoliczności sprawy należy uznać, że w analizowanym przypadku, w ramach dokonywanej przez Wnioskodawcę dostawy, towar przemieszczany jest (w ramach transportu organizowanego przez Spółkę) z Polski na terytorium Niemiec, do miejsca wskazanego przez Nabywcę, zgodnie z jego zleceniem, tj. do magazynu przeładunkowego. W tym miejscu bowiem - jak wskazano we wniosku – Nabywca staje się właścicielem przewożonego towaru (w tym momencie następuje przeniesienia ze Spółki na Nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a dalsze przemieszczenie towaru z magazynu przeładunkowego do siedziby Nabywcy następuje w ramach transportu organizowanego już we własnym zakresie przez Nabywcę (mimo, że ostatecznie to Wnioskodawca ponosi koszty tego transportu). W magazynie przeładunkowym na terytorium Niemiec odbioru towaru od Wnioskodawcy dokonuje w imieniu Nabywcy przedsiębiorstwo logistyczno-spedycyjne, będące zleceniobiorcą Nabywcy, co potwierdza posiadany przez Spółkę list przewozowy CMR (zawierający pieczęć, podpis i datę odbioru towaru).

Z powołanych regulacji wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest m.in. od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych. Istotne jest zatem, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Należy też zaznaczyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Niewątpliwie celem przyjętej regulacji, określającej dokumenty podstawowe (art. 42 ust. 3 i 4 ustawy) oraz uzupełniające (art. 42 ust. 11 ustawy) dla wykazania wywozu towarów i ich dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, co stanowi przesłankę konieczną dla zastosowania stawki 0% w przypadku WDT, jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0%. Zdaniem NSA, przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonywującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa dokumentami. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wobec powyższego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem transakcji zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, na potwierdzenie dostarczenia towaru do Nabywcy Wnioskodawca dysponuje następującymi dokumentami:

dokumentem zamówienia towarów otrzymanego od Nabywcy, zawierającym informacje dotyczące rodzaju oraz liczby zamawianego towaru;

dokumentem potwierdzający załadunek towaru na środek transportu, zawierającym specyfikację realizowanej dostawy, tj. rodzaj, liczbę i wagę ekspediowanego towaru;

listem przewozowym CMR, który potwierdza dostarczenie towaru do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec, zawierającym pieczęć, podpis i datę odbioru towaru (skąd w imieniu Nabywcy towar odebrała działająca na jego zlecenie firma logistyczno-spedycyjna);

fakturą sprzedaży towaru, potwierdzającą rodzaj oraz liczbę sprzedanego towaru i zawierającą m.in. numer zamówienia;

potwierdzenia otrzymania od Nabywcy zapłaty za dostarczony mu towar.

Wnioskodawca nie dysponuje natomiast listem przewozowym dokumentującym dostarczenie towaru z magazynu przeładunkowego do miejsca siedziby Nabywcy, gdyż to nie on ale Nabywca zleca transport na tym odcinku. Jednocześnie Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że wymienione dokumenty jednoznacznie i bez wątpliwości potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą zostały wywiezione z terytorium Polski, dostarczone do magazynu przeładunkowego na terenie Niemiec, a następnie zostały ostatecznie dostarczone na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, do miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Nabywcy.

W świetle przedstawionych okoliczności oraz powołanych przepisów prawa należy zatem uznać, że wymienione wyżej dokumenty łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium tego państwa, innym niż terytorium kraju. Tym samym dokumenty te stanowią dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska kraju UE. W konsekwencji, przy spełnieniu pozostałych warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca ma prawo zastosować do dokonanych dostaw stawkę VAT w wysokości 0%.

Wobec powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez niego dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Podkreślenia również wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin