INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 24.11.2011 r. (data wpływu 09.12.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 08.02.2012 r. (data nadania 09.02.2012 r., data wpływu 13.02.2012 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1082/11-2/EC, IPPP2/443-1359/11-2/MM z dnia 02.02.2012 r. (data doręczenia 07.02.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej dotyczących opłaty czynszu za okres wypowiedzenia umowy najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.12.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej dotyczących opłaty czynszu za okres wypowiedzenia umowy najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 07.05.2011 r. Wnioskodawczyni zawiesiła działalność gospodarczą, którą prowadziła od stycznia 2009 roku. Był to sklep odzieżowy sieci „X”, z którą Wnioskodawczyni podpisała umowę. Przychodem Wnioskodawczyni była prowizja od sprzedaży, towar i kasa fiskalna były sieci „X”. Wnioskodawczyni ponosiła koszty lokalu, personelu i pozostałe koszty działalności agenta. W 2011 roku Wnioskodawczyni już nie zatrudniała pracowników.

Umowa najmu lokalu zawarta była 15.01.2010 roku na czas określony, 1 roku, tj. do 15.01.2011r. Jednak po tym dniu Wnioskodawczyni nadal użytkowała przedmiotowy lokal w niezmienionym zakresie. Dążyła do rozmowy z właścicielem lokalu w zakresie zmiany wysokości czynszu, jednak on unikał Wnioskodawczyni. Ostatecznie nie doszli do porozumienia. Wnioskodawczyni powiadomiła właściciela lokalu, iż z dniem 30.04.2011 roku opuszcza lokal, zwróciła klucze do lokalu. Wnioskodawczyni zawiesiła działalność gospodarczą.

Właściciel lokalu poinformował Wnioskodawczynię, że zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego obowiązuje Ją 3 miesięczny okres wypowiedzenia i obciążył Wnioskodawczynię czynszem za miesiące V-Vll.2011 r. przysyłając Wnioskodawczyni faktury VAT. Wnioskodawczyni pismem z dnia 08.02.2012 r. (data wpływu 13.02.2012 r.) uzupełniła wniosek o brakującą opłatę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy opłaty czynszu (za okres wypowiedzenia umowy), poniesione w okresie zawieszenia działalności są kosztem uzyskania przychodów...
2. Czy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktur za w/w opłaty, otrzymanych w okresie zawieszenia.... Kiedy należy złożyć deklaracje VAT-7, w tym zakresie...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych - oznaczone nr 1. W zakresie podatku od towarów i usług – pytanie oznaczone nr 2 - zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tj. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Wmyśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zgodnie z ust. 4 tegoż artykułu przedsiębiorca:

1. ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
2. ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, na podstawie art. 22 ust 1 ustawy z 26.07.9l r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opłaty za najem lokalu (za okres wypowiedzenia umowy), winny być uwzględnione przy ustaleniu dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zobowiązanie do ich poniesienia powstało przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Wydatki te należy uznać za pośrednio związane z działalnością gospodarczą i mające związek z zachowaniem źródła przychodów. Winny być zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i rozliczone w zeznaniu rocznym.

Zawieszenie działalności było spowodowane spadkiem sprzedaży, który bezpośrednio wpłynął na znaczne obniżenie przychodów Wnioskodawczyni, przy rosnących kosztach i stracie na działalności. Decyzja o zawieszeniu podyktowana została warunkami ekonomicznymi, na które Wnioskodawczyni nie miała wpływu. Jednak w działalności gospodarczej mogą wystąpić koszty z nią związane, również w innych okresach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tj. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.

W myśl art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zgodnie z ust. 4 tegoż artykułu przedsiębiorca:

1. ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
2. ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, jest bezsporny a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko te, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 powoływanej ustawy i które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nazwaną, której istotne elementy uregulowane są ustawowo w art. 659 - 679 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 659 § 1 i § 2 ww. ustawy, najem jest umową, przez którą wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, który może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Stosownie do uregulowań zawartych w przepisie art. 669 § 1 ww. ustawy, najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

Strony w myśl zasady swobody umów mogą kształtować stosunek najmu w sposób dowolny, o ile nie narusza on obowiązujących przepisów oraz zasad współżycia społecznego, poza zastrzeżeniami kodeksowymi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni od stycznia 2009 r. prowadziła działalność gospodarczą – sklep odzieżowy. Zawarła umowę najmu lokalu od 15.01.2010 r. do 15.01.2011 r. Po dniu 15.01.2011r. Wnioskodawczyni nadal użytkowała przedmiotowy lokal w niezmienionym zakresie. Dążyła do rozmowy z właścicielem lokalu w zakresie zmiany wysokości czynszu, jednak ostatecznie nie doszli do porozumienia. W związku z powyższym Wnioskodawczyni powiadomiła właściciela lokalu, iż z dniem 30.04.2011 r. opuszcza lokal. W dniu 07.05.2011 r. Wnioskodawczyni zawiesiła działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni została zobowiązana do zapłacenia czynszu najmu za miesiące maj, czerwiec i lipiec, czyli za okres 3 miesięcznego wypowiedzenia.

Przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny wskazuje, iż umowa najmu została zawarta w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w celu prowadzenia sklepu odzieżowego. W konsekwencji uznać należy, iż celem zawartej umowy najmu było prowadzenie działalności gospodarczej z zamiarem osiągnięcia przychodów czyli spełniona została przesłanka z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast decyzja o zawieszeniu podyktowana została warunkami ekonomicznymi, na które Wnioskodawczyni nie miała wpływu. Opłaty czynszu za najem po wypowiedzeniu umowy, ponoszone są jako konsekwencja zobowiązania i mają związek z osiągniętymi przez Wnioskodawczynię w okresie wcześniejszym przychodami.

Reasumując, uznać należy, iż opłaty czynszu (za okres wypowiedzenia umowy), poniesione w okresie zawieszenia działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, skoro zobowiązanie do ich poniesienia powstało przed zawieszeniem działalności gospodarczej. Wydatki te należy wówczas uznać za pośrednio związane z działalnością gospodarczą i mające związek z zachowaniem źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.