Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.338.2018.1.JC
z 16 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. lokale stanowiące własność Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. lokale stanowiące własność Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca stanowi fundusz inwestycyjny zamknięty w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi [Dz.U. z 2018 r. poz. 1355 ze zm.], którego działalność polega m.in. na inwestycjach w nieruchomości. W ramach prowadzonej działalności Fundusz nabywa nieruchomości komercyjne (lokale użytkowe, parki handlowe, convenience stores), w celu ich późniejszego wynajmu. Stanowi to sposób lokaty środków zebranych w wyniku emisji certyfikatów inwestycyjnych przez Wnioskodawcę.

Obecnie Wnioskodawca jest właścicielem lokali użytkowych, które wynajmowane są renomowanym firmom sieciowym, m.in. na cele prowadzenia sklepów, jak również udziałów w lokalach niemieszkalnych (garażach) [dalej łącznie: Lokale]. Lokale położone są w różnych lokalizacjach (różnych budynkach) na terytorium Polski oraz są wynajmowane różnym najemcom, przy czym jeden najemca może wynajmować więcej niż jeden Lokal.

Każdy z Lokali będących przedmiotem niniejszego wniosku stanowi odrębną własność w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali [Dz.U. z 2018 r. poz. 716 ze zm.; dalej: ustawa o własności lokali]. W szczególności, Lokale stanowią odrębny przedmiot własności w stosunku do budynków, w których są położone. Z własnością Lokali związane są natomiast odpowiednie udziały w gruntach oraz częściach budynków i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali znajdujących się w budynkach (nieruchomości wspólne). Niniejszy wniosek nie obejmuje nieruchomości o innej sytuacji prawnej.

Wnioskodawca nie wprowadził Lokali do ewidencji środków trwałych, o której mowa w ustawie CIT oraz nie dokonuje ich amortyzacji podatkowej.

Łączna wartość Lokali będących własnością Wnioskodawcy może przekroczyć kwotę 10 mln zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. będące przedmiotem niniejszego wniosku Lokale stanowiące własność Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków opisanym w art. 24b ust. 1 ustawy CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., będące przedmiotem niniejszego wniosku Lokale stanowiące jego własność nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków opisanym w art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

4 lipca 2018 r. w Dzienniku Ustaw opublikowana została ustawa z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne [Dz.U. z 2018 r. poz. 1291; dalej: ustawa nowelizująca]. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy nowelizującej zmienione zostało brzmienie art. 24b i 24c ustawy CIT. Ponadto, stosownie do art. 10 ustawy nowelizującej, nowe brzmienie ww. artykułów wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
   
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
   

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Należy wskazać, że stosownie do treści ww. przepisu podatek od przychodów z budynków dotyczyć ma wyłącznie środków trwałych będących budynkami. Ponadto, stosownie do art. 24b ust. 9 ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł. Również w pozostałych ustępach art. 24b ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą konsekwentnie stosowane jest określenie „budynek”. Ustawodawca wyodrębnił tym samym osobną grupę środków trwałych, które podlegać mają opodatkowaniu na podstawie art. 24b ust. 1 ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą. W konsekwencji, wszystkie pozostałe środki trwałe, tj. środki trwałe niebędące budynkami, nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2009 r. (sygn. I OSK 389/08): „Zgodnie z regułami języka normatywnego w aktach normatywnych należy posługiwać się wyrażeniami w ich potocznym znaczeniu, tj. w znaczeniu przyjętym powszechnie. [...] Regułom języka normatywnego odpowiadają dyrektywy wykładni językowej, w myśl której przy tłumaczeniu normy należy przypisać jej takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym”. Wyjątkiem od powyższej zasady może być wyłącznie posłużenie się przez ustawodawcę definicją legalną, określającą znaczenie danego sformułowania w oderwaniu od jego powszechnego rozumienia.

W tym kontekście należy wskazać, że termin „budynek” nie posiada definicji legalnej na gruncie ustawy CIT. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie. Zarówno określenia „budynek”, jak i „lokal” stanowią typowe określenia stosowane w mowie potocznej. Jednocześnie należy wskazać, że posiadają one rozbieżne zakresy znaczeniowe - budynek jest to „jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu” (zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/) natomiast lokal to „pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej” (zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu „budynek”, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal. Nie istnieje obiekt, który w mowie potocznej może zostać nazwany zarówno lokalem, jak i budynkiem.

W konsekwencji, zgodnie z regułami wykładni językowej, Lokale będące własnością Wnioskodawcy nie będą stanowiły budynków, a tym samym nie zostaną objęte podatkiem od przychodów z budynków, określonym w art. 24b ust. 1 ustawy CIT w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą.

Wykładnia językowa przepisów prawa stanowi podstawowy rodzaj wykładni przepisów prawa. Dotyczy to w szczególności przepisów prawa podatkowego, które nakładają na podatników konkretne obowiązki publicznoprawne. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, literalne znaczenie słów użytych w art. 24b ustawy CIT wyznacza dopuszczalny sposób rozumienia tego przepisu. Tym samym, Lokale stanowiące własność Wnioskodawcy pozostaną poza zakresem opodatkowania podatkiem od przychodów z budynków.

Powyższy wniosek wynikający z wykładni językowej znajduje również potwierdzenie w brzmieniu pozostałych przepisów ustawy CIT. W art. 16a ust. 1 ustawy CIT zawarta została definicja środków trwałych. Zgodnie z powyższym przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością [podkreślenie Wnioskodawcy],
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy CIT, zwane środkami trwałymi.

Treść ww. przepisu wyraźnie wskazuje, że na gruncie ustawy CIT podkreślone zostało rozróżnienie pomiędzy środkami trwałymi będącymi budynkami oraz środkami trwałymi będącymi lokalami stanowiącymi odrębny przedmiot własności. Ustawodawca traktuje te dwa rodzaje środków trwałych jako osobne kategorie, których nie można ze sobą utożsamiać. Jednocześnie, wymaga podkreślenia, że zgodnie z założeniem racjonalności ustawodawcy tym samym pojęciom używanym w jednej ustawie powinno się przypisywać identyczne znaczenie. W konsekwencji, skoro w art. 16a ust. 1 ustawy CIT lokale zostały uznane za środek trwały niebędący budynkiem, to zdaniem Wnioskodawcy zasadne jest również uznanie, że Lokale nie stanowią budynku w rozumieniu art. 24b ust. 1 ustawy CIT.

Należy ponadto zaznaczyć, że w polskim systemie prawnym dla celów rachunkowej oraz podatkowej kwalifikacji środków trwałych stosuje się Klasyfikację Środków Trwałych [dalej również: KŚT] stanowiącą usystematyzowany wykaz środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W powyższej klasyfikacji wyznaczone zostały podstawowe zasady przyporządkowywania oraz grupowania środków trwałych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w celu określenia poszczególnych rodzajów środków trwałych zasadne jest odwołanie się do podziału ustalonego w KŚT. W tym kontekście należy zaznaczyć, że zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupę 1 stanowią: budynki i lokale [podkreślenie Wnioskodawcy] oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12, odrębną od podgrupy 10 (budynki niemieszkalne) oraz podgrupy 11 (budynki mieszkalne). Tym samym, również na gruncie KŚT lokale stanowią środki trwałe odrębne od budynków.

Ponadto, w orzecznictwie sądów administracyjnych zauważa się, że termin „budynek” nie może być utożsamiany z lokalem. Przytoczyć tu należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2007 r. (sygn. II FSK 839/06) zapadły na gruncie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn [tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.]. W powyższym wyroku, odnoszącym się do możliwości zastosowania zwolnienia podatkowego, skład orzekający stanął na stanowisku, że: „W sytuacji gdy ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku związane z nabyciem budynku, nie można skutecznie twierdzić, iż w zakresie przedmiotowym tej ulgi mieści się również nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji regulacja ta jest jednoznaczna i nie może być mowy o innej intencji ustawodawcy, niż wynikająca z treści normy prawnej, bowiem pojęcia „budynek” i „lokal mieszkalny” stanowiący odrębną nieruchomość oznaczają co innego. Sąd przytoczył w tym miejscu trafnie definicje tych pojęć z innych gałęzi prawa. Z uwagi na wyczerpujące przedstawienie tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zbędne jest powtarzanie tych argumentów”.

Odrębność określeń „budynek” oraz „lokal” znajduje potwierdzenie także na gruncie ustaw niezwiązanych bezpośrednio z prawem podatkowym. Zgodnie z definicją budynku zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane [tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.; dalej: Prawo budowlane], ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast w myśl definicji lokalu znajdującej się w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Powyższe ustawy stanowią kluczowe akty prawne regulujące status prawny odpowiednio budynków oraz lokali. Tym samym, w opinii Wnioskodawcy, w braku zdefiniowania wspomnianych pojęć na gruncie ustawy CIT należy pomocniczo zastosować definicje legalne stosowane w Prawie budowlanym oraz ustawie o własności lokali, a w konsekwencji uznać lokal za obiekt odmienny od budynku.

Zdaniem Wnioskodawcy, za przedstawionym we wniosku rozumieniem znowelizowanego art. 24b ustawy CIT przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], zgodnie z którym: „W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków [podkreślenie Wnioskodawcy]”. Tym samym, również ustawodawca expressis verbis wskazał, że zamierzał objąć zakresem znowelizowanego art. 24b ustawy CIT wyłącznie budynki.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., będące przedmiotem niniejszego wniosku Lokale stanowiące własność Wnioskodawcy nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków opisanym w znowelizowanym art. 24b ust. 1 ustawy CIT. Znajduje to potwierdzenie w wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej wspomnianego przepisu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.; dalej: „updop”), podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego wartość początkowa przekracza 10.000.000 zł, w postaci:

1. budynku handlowo-usługowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako:
   1. centrum handlowe.
   2. dom towarowy,
   3. samodzielny sklep i butik,
   4. pozostały handlowo-usługowy,
2. budynku biurowego sklasyfikowanego w Klasyfikacji jako budynek biurowy
   

-wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Wskazać należy, że ustawą z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2018 r., poz. 1291), zostało wprowadzone nowe brzmienie przepisu art. 24b, który obowiązywać będzie od 1 stycznia 2019 r. I tak:

Zgodnie z art. 24b ust. 1 updop , podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1. stanowi własność albo współwłasność podatnika,
   
2. został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,
   
3. jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
   

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Stosownie do art. 24b ust. 2 updop, zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

W myśl art. 24b ust. 3 updop, przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji – wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

Zgodnie z art. 24b ust. 6 updop, w przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

W myśl art. 24b ust. 9 updop, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Stosownie natomiast do art. 24b ust. 11 updop, podatnicy są obowiązani za każdy miesiąc obliczać podatek od przychodów z budynków i wpłacać go na rachunek urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który płacony jest podatek. Jeżeli podatnik przed upływem terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, złoży zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1, podatek od przychodów z budynków za ostatni miesiąc roku podatkowego wpłaca nie później niż w terminie złożenia tego zeznania.

W myśl art. 24b ust. 12 updop, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek, o której mowa w art. 25. W przypadku gdy podatnicy wpłacają zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek od przychodów z budynków zapłacony za miesiące przypadające na dany kwartał.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że obecnie Wnioskodawca jest właścicielem lokali użytkowych, które wynajmowane są renomowanym firmom sieciowym, m.in. na cele prowadzenia sklepów, jak również udziałów w lokalach niemieszkalnych (garażach) [Lokale]. Lokale położone są w różnych lokalizacjach (różnych budynkach) na terytorium Polski oraz są wynajmowane różnym najemcom, przy czym jeden najemca może wynajmować więcej niż jeden Lokal. Każdy z Lokali będących przedmiotem niniejszego wniosku stanowi odrębną własność w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali [Dz.U. z 2018 r. poz. 716 ze zm.; ustawa o własności lokali]. W szczególności, Lokale stanowią odrębny przedmiot własności w stosunku do budynków, w których są położone. Z własnością Lokali związane są natomiast odpowiednie udziały w gruntach oraz częściach budynków i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali znajdujących się w budynkach (nieruchomości wspólne). Niniejszy wniosek nie obejmuje nieruchomości o innej sytuacji prawnej. Wnioskodawca nie wprowadził Lokali do ewidencji środków trwałych, o której mowa w ustawie CIT oraz nie dokonuje ich amortyzacji podatkowej. Łączna wartość Lokali będących własnością Wnioskodawcy może przekroczyć kwotę 10 mln zł.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł „kwoty wolnej” przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych – budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Pojęcie „budynek” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie. Budynek jest to „jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/) natomiast lokal to „pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu „budynek”, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal.

Treść przepisu art. 24b w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. wskazuje, że przedmiot opodatkowania stanowi przychód ze środka trwałego bodącego budynkiem.

Z treści art. 16a ust. 1 updop wynika, że amortyzacji podlegają, (...) stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu.
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że dla potrzeb amortyzacji ustawa rozróżnia budynki od lokali będących odrębną własnością, wymieniając je jako odrębne składniki majątku podlegające amortyzacji. Podobne rozróżnienie znajduje swoje odzwierciedlenie w innych przepisach ustawy np. art. 16c, art. 18d oraz w załączniku nr 1 do ustawy będącym wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych.

Z orzecznictwa dotyczącego wykładni przepisów podatkowych wynika, że nie ma w szczególności potrzeby sięgania po dyrektywy wykładni celowościowej wówczas, gdy już po zastosowaniu dyrektyw językowych albo językowych i systemowych uda się uzyskać prawidłowy wynik wykładni, tj. ustalić właściwe znaczenie interpretowanej normy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., I CKN 664/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 7). Innymi słowy odstępstwo od jasnego i oczywistego sensu przepisu wyznaczonego jego jednoznacznym brzmieniem mogą uzasadniać szczególnie istotne i doniosłe racje prawne, społeczne, ekonomiczne lub moralne; jeśli takie racje nie zachodzą, należy oprzeć się na wykładni językowej (por. uzasadnienie uchwały Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2004 r., III CZP 37/04, OSNC 2005, nr 3, poz. 42, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2004 r., V CK 21/04, OSNC 2005, nr 7-8, poz. 137, oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2005 r., I KZP 18/05, OSNKW 2005, nr 9, poz. 74).

Należy uznać, że jeżeli podatkiem określonym w art. 24b updop, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., miałyby być objęte również lokale stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się - podobnie jak w innych częściach ustawy - do lokali stanowiących taką odrębną własność. Z normy takiej, powinien również w takim przypadku wynikać sposób obliczenia podatku od takiego lokalu, jako odrębnego środka trwałego.

Nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem, brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Powyższe potwierdza także podział ustalony w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupę 1 stanowią: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12, odrębną od podgrupy 10 (budynki niemieszkalne) oraz podgrupy 11 (budynki mieszkalne). Tym samym, na gruncie KŚT lokale stanowią środki trwałe odrębne od budynków.

Za powyższym rozumowaniem przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej [druk sejmowy 2291-A], zgodnie z którym: „W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

W uzasadnieniu tym mowa jest o budynku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., lokale stanowiące własność Wnioskodawcy nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem opisanym w art. 24b ust. 1 updop, należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Analizowany wniosek dotyczy 1 zaistniałego stanu faktycznego oraz 1 zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca w dniu 14 sierpnia 2018 r. tytułem opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej dokonał wpłaty 160 zł, tj. o 80 zł wyższej od należnej. Zatem kwota 80 zł stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi na rachunek wskazany we wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego od 1 stycznia 2019 r., o ile przepisy te do daty obowiązywania nie ulegną zmianie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.