2018.11.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.728.2018.1.AW
z 21 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2018 r. (data wpływu 25 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kwoty wypłacanej kontrahentowi za wynagrodzenie za świadczenie usług, obowiązku rozpoznania importu usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kwoty wypłacanej kontrahentowi za wynagrodzenie za świadczenie usług, obowiązku rozpoznania importu usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia tych usług.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Spółka jest producentem detali z tworzywa sztucznego dla różnych branż m.in. dla branży motoryzacyjnej oraz jest czynnym podatnikiem VAT i podatnikiem CIT w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy handlowe o współpracę z podatnikami podatku od wartości dodanej, posiadającymi siedziby w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i nieposiadającymi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, którzy potencjalnie mogą być kluczowymi partnerami biznesowymi Spółki (dalej: Kontrahenci lub pojedynczo: Kontrahent). Przedmiotowe umowy dotyczą zasad i warunków sprzedaży detali z tworzywa sztucznego na rzecz Kontrahentów.

Umowy te nie zawsze mają formę pisemną. W zależności od Kontrahentów, którzy są przeważnie koncernami motoryzacyjnymi, z niektórymi umowy są ustnie potwierdzane wyłącznie codziennymi zamówieniami detali z krótkim 2-4 dniowym terminem realizacji zamówień. Z innymi są to duże umowy ramowe określające ogólne zasady dostaw towarów bez wskazywania jakiego projektu czy jakiego detalu one dotyczą oraz do tego zamówienia codzienne na poszczególne detale czy projekty.

Z uwagi na znaczną konkurencję panującą w branży motoryzacyjnej, w wyniku negocjacji ww. umów, Spółka zobowiązuje się wypłacić wybranym Kontrahentom jednorazową kwotę (tzw. „upfront fee” lub „quick saving”), stanowiącą bezzwrotną zachętę do nabywania określonych produktów, detali Spółki na warunkach współpracy ustalonych w umowach lub zamówieniach.

Przedmiotowa opłata zostaje ustalona przez Kontrahenta przed dokonaniem przez niego pierwszego zamówienia. Wysokość opłaty nie jest uzależniona od rzeczywiście zrealizowanego obrotu z danym Kontrahentem w przyszłości.

Zgodnie z ustaleniami stron transakcji, dokonanie przedmiotowej opłaty jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia współpracy w ramach danego projektu, detalu lub umowy. Warunki dotyczące wpłaty tzw. „upfront fee” lub „quick saving” są określane przez Kontrahenta po złożeniu przez Spółkę oferty na dostawę danych detali czy produktów. Po zaakceptowaniu warunków współpracy w ramach danego projektu czy dostaw danego detalu, każdorazowo Kontrahent wystawia na Spółkę fakturę lub credit notę na wartość tzw. „upfront fee” lub „quick saving”, która potwierdza przyznanie projektu/zgody na dostarczanie danego detalu. Dokument ten określa też termin jej płatności. Sama fizyczna zapłata tzw. „upfront fee” lub „quick saving” następuje po zaakceptowaniu przez strony zasad współpracy i otrzymaniu faktury bądź tzw. credit noty. Czasami Kontrahent kompensuje sobie opłatę z zobowiązaniami, jakie ma wobec Spółki w związku z dostawami z tytułu innych umów lub projektów.

Opłata tzw. „upfront fee” lub „quick saving” to wynagrodzenie za czynności wykonywane przez Kontrahenta polegające na jego gotowości do:

zaakceptowania warunków Spółki na dostawę danych produktów i rozpoczęcia z nim współpracy na zasadach przestawionych w ofercie,
powstrzymania się od zerwania umów ze Spółką i szukania innych dostawców oferowanych produktów,
ma na celu zagwarantowanie realizacji przez Spółkę dostaw na jego rzecz i przyczynia się do nawiązania stałej, długoterminowej współpracy pomiędzy podmiotami i jej rozwijania o kolejne produkty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

import usług

Zdaniem Wnioskodawcy:

import usług

Uzasadnienie stanowiska.

Ad 1.

Zachowanie Kontrahenta jako czynność opodatkowana VAT.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju rozumie się w szczególności przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, odpłatne świadczenie usług to m.in. każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle powyższego, należy zauważyć, iż pojęcie „świadczenia usług” ma charakter uzupełniający wobec dostawy towarów i zostało zdefiniowane dla celów VAT bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług świadczy bowiem o tym, że intencją ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem każdej transakcji dokonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów. Zatem analizowany przepis jest przejawem zasady powszechności opodatkowania.

Również z treści art. 24 ust. 1 oraz art. 25 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm., dalej: Dyrektywa VAT), których implementację w ustawie o VAT stanowi właśnie art. 8 ust. 1, wynika, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów, a jednocześnie definicją świadczenia usług objęte jest również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W konsekwencji, za świadczenie usług można uznać każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego. Nie jest przy tym konieczne, aby polegało ono na faktycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu aktywnych działań. Na zachowanie to może się bowiem składać zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Powyższe zgodne jest z poglądem prezentowanym w doktrynie, zgodnie z którym „Z ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik »świadczyć« jako »wykonywać coś na czyjąś rzecz«, »świadczenie« zaś to - według niego - obowiązek wykonania, przekazania czegoś. Wskazywałoby to, że przez »świadczenie« należy rozumieć wyłącznie działanie aktywne. Wykładnia taka jest jednak nieuprawniona w świetle ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku (w tym przede wszystkim powszechności opodatkowania), jak również dalszych przepisów ustawy”.

Przedstawione stanowisko pozostaje także w zgodzie z zasadami prawa cywilnego wyrażonymi w art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), stosownie do których świadczenie może polegać zarówno na działaniu, jak i na powstrzymywaniu się od działania.

W tym miejscu należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności może zostać uznane za świadczenie usług w świetle ustawy o VAT. W celu klasyfikacji, czy dana czynność lub też brak podjęcia działania stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT, należy dokonać analizy przedmiotowej transakcji w kontekście ogólnych zasad konstrukcyjnych systemu VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów.

I tak, zgodnie z doktryną podatkową oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), aby dane świadczenie (zarówno polegające na działaniu jak i na powstrzymywaniu się od działania) mogło być uznane za czynność opodatkowaną muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

świadczenie musi mieć charakter odpłatny, czyli odbywać się za wynagrodzeniem;
świadczenie musi wynikać z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego;
musi istnieć konkretny podmiot, bezpośredni beneficjent świadczenia odnoszący z jego tytułu (choćby potencjalną) korzyść.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy wskazać, iż kwota należna Kontrahentom wypłacana przez Spółkę (tzw. „upfront fee lub „quick saving”), stanowi wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, ponieważ w analizowanej sytuacji zostały spełnione wszystkie wymienione powyżej warunki determinujące możliwość zakwalifikowania zachowania Kontrahenta jako świadczenia usługi.

Jak bowiem wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, w rezultacie negocjacji warunków umów o współpracę dochodzi do zawiązania nowego, niezależnego stosunku zobowiązaniowego (odzwierciedlonego zamówieniami na nowy, niedostarczany dotychczas detal, produkt), zgodnie z którym Kontrahent w zamian za jednorazową kwotę pieniężną (tzw. „upfront fee lub „quick saving”) jest skłonny zaakceptować warunki Spółki i rozpocząć z nią współpracę na zasadach ustalonych w zawartych kontraktach handlowych. Co więcej, w konsekwencji otrzymania przedmiotowego wynagrodzenia Kontrahent powstrzymuje się także od zerwania współpracy ze Spółką w ramach danego detalu, produktu (bądź negocjowania mniej korzystnych dla Spółki warunków współpracy) oraz szukania innych dostawców oferowanych produktów. W konsekwencji, w ocenie Spółki, kwota, którą ma otrzymać od niej Kontrahent, jest ściśle związana z jego określonym zachowaniem. W analizowanej sprawie wystąpi zatem element wzajemności wystarczający do uznania, że płatność „upfront fee”/„quick saving” stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia przez niego usługi.

Należy ponadto zauważyć, że celem wypłaty „upfront fee”/„quick saving” jest zachęcenie Kontrahenta do nabywania towarów Spółki i tym samym umożliwienie Spółce osiągnięcia przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż Kontrahenci będą potencjalnie kluczowymi partnerami biznesowymi Spółki i utrata dostaw na ich rzecz może wiązać się z poważnymi konsekwencjami finansowymi po jej stronie, jak również z koniecznością ponoszenia dodatkowych kosztów związanych z szukaniem przez nią nowych klientów. Dlatego też Spółce zależy na tym, aby Kontrahenci zachowali się w określony sposób - zaakceptowali warunki umów i rozpoczęli z nią współpracę w ramach danego towaru, detalu, produktu.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, iż Spółka jest beneficjentem przedmiotowego świadczenia, gdyż w jego wyniku może osiągnąć wymierne korzyści, w szczególności uzyskać przychód ze sprzedaży towarów na rzecz Kontrahentów (nabywanych przez nich na podstawie zaakceptowanych umów o współpracę), jak również nie będzie zmuszona do ponoszenia wydatków związanych z pozyskaniem nowych odbiorców.

Ad 2.

Podstawowe reguły dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie zaś do ust. 2 pkt 4 lit. a przedmiotowej regulacji, w przypadku świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca (a zatem w przypadku importu usług), kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tego tytułu.

Ponadto w art. 88 ustawy o VAT, zostały wymienione sytuacje, które wyłączają możliwość odliczenia podatku naliczonego. Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do m.in. do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, jak również do kwot otrzymanych przez nabywców, stanowiących zwrot udokumentowanych wydatków. Co więcej odliczenie podatku naliczonego nie jest możliwe w przypadku podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, jest ona upoważniona do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z usług świadczonych przez Kontrahentów na jej rzecz. W analizowanej sprawie został bowiem spełniony podstawowy warunek uprawniający Spółkę do odliczenia podatku VAT, a mianowicie wydatek poniesiony na wypłatę kwoty tzw. „upfront fee”/„quick saving” jest bez wątpienia związany z działalnością gospodarczą Spółki w zakresie produkcji i sprzedaży detali z tworzywa sztucznego. Ma on bowiem na celu zachęcić Kontrahentów do zaakceptowania warunków oferty i skłonić ich do nabywania towarów Spółki, a zatem służyć Spółce do celów związanych z działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT. Co więcej, w analizowanej sytuacji nie będzie także spełniona żadna z przesłanek negatywnych wskazanych w art. 88 ustawy o VAT, uniemożliwiających odliczenie podatku naliczonego. Ponadto kwota podatku naliczonego będzie w analizowanej sytuacji równa kwocie podatku należnego.

W dalszej kolejności należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 86 ust. 10 oraz l0b pkt 3 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku importu usług powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy, pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tej transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy”.

Jednocześnie obowiązek podatkowy z tytułu importu usług powstaje na zasadach ogólnych, czyli zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj. w momencie wykonania przedmiotowych usług.

W ocenie Spółki, w omawianym przypadku należy uznać, że Kontrahent wykonuje usługę, za którą otrzymuje wynagrodzenie w postaci kwoty tzw. „upfront fee”/„quick saving”, z chwilą przyjęcia ustaleń dotyczących warunków umowy o współpracę i wyrażenia gotowości do jej rozpoczęcia. Przejawem powyższego zachowania jest wystawienie faktury lub innego dokumentu (np. credit noty) określającego zobowiązanie Spółki z tytułu tzw. „upfront fee”/„quick saving”, na podstawie którego wypłacana jest zachęta. Mając na uwadze niematerialny charakter tego świadczenia, zdaniem Spółki, moment wystawienia faktury lub innego dokumentu, np. credit noty, najlepiej odzwierciedla moment wykonania usług przez Kontrahenta w omawianej sytuacji.

W świetle powyższego, w opinii Spółki, będzie ona uprawniona do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług nabytych od Kontrahenta w rozliczeniu za okres, w którym Kontrahent wystawi fakturę lub inny dokument (np. credit notę), pod warunkiem jednak, że dokona rozliczenia podatku należnego z tytułu tej transakcji w deklaracji podatkowej za ten sam okres.

Spółka pragnie ponadto wskazać, iż jej stanowisko, zgodnie z którym analizowane usługi uprawniają do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidulanych prawa podatkowego, w tym przykładowo:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 czerwca 2016 r. (sygn. IPPP1/443-455/14-2/MPe), w której organ zauważył, że „Z uwagi na wskazany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz przedstawione we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie został spełniony podstawowy warunek uprawniający Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT, gdyż wydatek związany z zachętą finansową jest związany niewątpliwie z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (podatnika podatku VAT) w zakresie wynajmu powierzchni komercyjnych, a przesłanki ograniczające prawo do odliczania w omawianej sprawie nie zaistnieją”;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 marca 2015 r. (sygn. IPPP1/443-1496/14-2/JL), w której organ wskazał, iż „W konsekwencji, z uwagi na powołany art. 86 ust. 1 ustawy oraz przedstawione we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sprawie został spełniony podstawowy warunek uprawniający Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT, gdyż wydatek związany z zachętą finansową będzie związany niewątpliwie z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (podatnika podatku VAT) w zakresie sprzedaży czasu reklamowego w radiu oraz czasu i przestrzeni reklamowej w serwisach reklamowych, a przesłanki ograniczające prawo do odliczania w omawianej sprawie nie zaistnieją”;
w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 czerwca 2013 r. (sygn. IPPP1/443-217/13-5/AS), w której organ wyraził pogląd, iż „faktura wystawiana Spółce przez najemcę z tytułu otrzymanej kwoty pieniężnej stanowiącej zachętę do zawarcia umowy najmu, dokumentuje czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony zawarty w otrzymanej fakturze, ponieważ nabyta usługa jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, związanych ze świadczeniem usług najmu powierzchni znajdujących się w galerii handlowej”.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Informuje się, że niniejszą interpretację wydano na podstawie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Jednocześnie wskazać należy, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin