Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.454.2018.1.AK
z 26 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2018 r. (data wpływu 2 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m. in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w miejscu Jego zamieszkania – miejsce siedziby firmy. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i jest opodatkowany podatkiem liniowym. Świadczy usługi w zakresie zarządzania i doradztwa gospodarczego oraz pielęgniarstwa dla wielu podmiotów w różnych miejscowościach poza miejscem siedziby firmy. Z uwagi na szczególny charakter Jego pracy, jest często zmuszony do ponoszenia wydatków na cele noclegowe. W 2017 roku zaczął współpracę ze szpitalem poza miastem siedziby firmy i zamieszkania, gdzie kieruje zespołem pielęgniarek i położnych. Za wykonywane usługi wystawia fakturę VAT ze stawką 23%.

Z uwagi na odległość między miejscem świadczenia pracy a miejscem zamieszkania (72 km) oraz częstą potrzebę bycia dyspozycyjnym (na miejscu), Wnioskodawca wynajął mieszkanie w miejscu świadczenia pracy. Podął decyzję o wynajmie mieszkania z uwagi na niższy koszt w porównaniu z ciągłym opłacaniem pokoi hotelowych, kosztami dojazdu oraz przeglądów i napraw samochodu wynikających z intensywnego jego zużycia.

Wnioskodawca dla zagwarantowania właściwego poziomu świadczonych usług musiał zapewnić sobie zakwaterowanie i podpisał umowę najmu z miejscowym deweloperem na mieszkanie, które służy wyłącznie jako miejsce zakwaterowania niezwiązane z aspektami osobistymi. Deweloper co miesiąc obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT wystawianą na Jego działalność gospodarczą. Czynsz najmu jest opodatkowany stawką zwolnioną z VAT. Pozostałe pozycje na fakturze, tj. opłaty za „media” są opodatkowane stawkami 8% i 23%, w zależności od rodzaju opłaty.

Wnioskodawca nadmienia, że w wyżej wymienionym mieszkaniu spędza od 3-5 dni w tygodniu, a w sytuacjach szczególnych wymagających Jego obecności, również w weekend - wykonywanie poszczególnych zadań będących przedmiotem umowy rozpoczyna się wcześnie rano i kończy często w godzinach wieczornych. Czas pracy jest nienormowany i obejmuje swoim zakresem nawet weekendy.

W chwili obecnej otrzymał dopiero dwie faktury VAT za najem. Z uwagi na wątpliwości co do słuszności obciążenia Wnioskodawcy firmowymi kosztami i odliczeniem podatku VAT, nie zaksięgował jej jeszcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć wydatek za najem mieszkania wraz z opłatami za media wyszególnionymi na fakturze do kosztów uzyskania przychodów swojej działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenie wydatku z tytułu najmu mieszkania wraz z opłatami za media do kosztów uzyskania przychodów jest uzasadnione z uwagi na fakt zabezpieczenia Jego źródła przychodu – mieszkanie pozwala Wnioskodawcy być dyspozycyjnym i stawić się szybko w miejscu pracy gdy wymaga tego sytuacja. Funkcja jaką pełni w szpitalu wymaga od Wnioskodawcy tej dyspozycyjności. Gdyby nie ona nie mógłby wykonywać swoich obowiązków należycie, a co za tym idzie nie mógłby pełnić tej funkcji, co z kolei wpłynęłoby na wysokość przychodów Jego działalności.

Co więcej, wynajmowanie mieszkania pozwala Wnioskodawcy zmniejszyć wydatki na cele noclegowe, które i tak musiałby ponieść – wynajęcie mieszkania jest w Jego sytuacji korzystniejsze (tańsze) niż opłacanie pokoi hotelowych. Dodatkowo brak konieczności ciągłego dojeżdżania z miejsca zamieszkania – siedziby firmy do miejsca świadczenia pracy i z powrotem pozwala na ograniczenie czasu poświęconego na dojazdy jak również zmniejszyć koszty eksploatacyjne samochodu służbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w miejscu Jego zamieszkania – miejsce siedziby firmy. Świadczy usługi w zakresie zarządzania i doradztwa gospodarczego oraz pielęgniarstwa dla wielu podmiotów w różnych miejscowościach poza miejscem siedziby firmy. Z uwagi na odległość między miejscem świadczenia pracy a miejscem zamieszania (72 km) oraz częstą potrzebą bycia dyspozycyjnym (na miejscu), Wnioskodawca wynajął mieszkanie w miejscu świadczenia pracy. Podął decyzję o wynajmie mieszkania z uwagi na niższy koszt w porównaniu z ciągłym opłacaniem pokoi hotelowych, kosztami dojazdu oraz przeglądów i napraw samochodu wynikających z intensywnego jego zużycia.

Wnioskodawca dla zagwarantowania właściwego poziomu świadczonych usług musiał zapewnić sobie zakwaterowanie i podpisał umowę najmu z miejscowym deweloperem na mieszkanie, które służy wyłącznie jako miejsce zakwaterowania niezwiązane z aspektami osobistymi. Deweloper co miesiąc obciąża Wnioskodawcę fakturą VAT wystawianą na Jego działalność gospodarczą. Czynsz najmu jest opodatkowany stawką zwolnioną z VAT. Pozostałe pozycje na fakturze, tj. opłaty za „media” są opodatkowane stawkami 8% i 23%, w zależności od rodzaju opłaty.

Wnioskodawca nadmienia, że w wyżej wymienionym mieszkaniu spędza od 3-5 dni w tygodniu, a w sytuacjach szczególnych wymagających Jego obecności, również w weekend – wykonywanie poszczególnych zadań będących przedmiotem umowy rozpoczyna się wcześnie rano i kończy często w godzinach wieczornych. Czas pracy jest nienormowany i obejmuje swoim zakresem nawet weekendy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem – jak wykazano we wniosku – w niniejszej sprawie wydatki z tytułu najmu mieszkania spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy tym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast wniosek w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.