Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.300.2018.2.AZE
z 3 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 września 2018 r. (data wpływu 24 września 2018 r.) uzupełnionym pismem z 23 listopada 2018 r. (data wpływu 26 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy opisana we wniosku kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2018 r wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zakresie ustalenia czy opisana we wniosku kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 13 listopada 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.300.2018.1.AZE, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 26 listopada 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca działa na podstawie Ustawy o instytutach badawczych z dnia 10 kwietnia 2010 roku, Dz. U. poz. 1158 z późn. zm. Głównym obszarem działalności Wnioskodawcy jest prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych (PKD 72.19.Z) oraz w dziedzinie biotechnologii (PKD 72.11.Z), przystosowywaniem wyników badań naukowych i prac rozwojowych do potrzeb praktyki oraz wdrażanie wyników badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych oraz w dziedzinie biotechnologii i inżynierii medycznej. Cele te zostały zapisane w statucie zatwierdzonym przez Ministra Rozwoju i Finansów. Mieszczą się one w dyspozycji art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, że dochody te wolne są od podatku Wnioskodawca płaci podatek z zakresu art. 16 ust. 1. W dniu 10 stycznia 2017 roku Wnioskodawca zawarł umowę z Inwestorem, której przedmiotem była „Dostawa, montaż i uruchomienie prototypowego zautomatyzowanego urządzenia do wytwarzania tabletek grzejnych”. Wysokość wynagrodzenia wyniosła (…) zł. netto. Urządzenie firmy D. P. było podstawowym podsystemem zautomatyzowanego urządzenia do wytwarzania tabletek grzejnych (przedmiot zamówienia Inwestora). W związku z tym Wnioskodawca uruchomił wszelkie procedury (Prawo Zamówień Publicznych), zapewniające potencjalnym dostawcom możliwość zapoznania się ze specyfikacją techniczną urządzenia oraz umożliwił przeprowadzenie testów/badań materiału bazowego, który jest dozowany/podawany przez przedmiot zamówienia. W trakcie analizy rynku i wielu rozmów z potencjalnymi dostawcami został przekazany materiał do prób. Wnioskodawca prowadził rozmowy z wieloma firmami, które nie były w stanie sprostać wymaganiom technicznym stawianym urządzeniu. W trakcie wstępnych badań tylko firma X Sp. z o.o. zapewniła dostarczenie urządzenia, które będzie spełniało zakładane oczekiwania techniczne. Za wyborem tej firmy przemawiało również doświadczenie dwóch firm założycielskich D.P: duńskiej i szwajcarskiej, które legitymują się zdolnością rozwijania nowych technologii, użytecznych dla partnerów biznesowych oraz firm przetwarzających materiały sypkie w procesach produkcyjnych. Dnia 27 kwietnia 2017 roku zawarto umowę z firmą X Sp. z o.o. na „Dostawę urządzenia - podajnika proszku, stanowiącego element składowy urządzenia do wytwarzania baterii”. Przedmiotowa umowa została zawarta po przeprowadzonym postępowaniu o zamówienie publiczne w trybie przetargu nieograniczonego na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo Zamówień Publicznych (t.j. Dz. U z 2015r. poz. 2164 ze zm.).Po zakończeniu postępowania przetargowego prowadzone były ciągłe konsultacje techniczne Wnioskodawcy z firmą D. P., która wielokrotnie zapewniała, że prace przebiegają w sposób prawidłowy oraz, że przedmiot umowy zostanie wykonany i dostarczony w zakładanym czasie – „produkcja urządzenia przebiega bez zastrzeżeń i nie widzę żadnych zagrożeń terminu dostawy” - cytat z maila dnia 9 czerwca 2017 r. Jednocześnie ze względu na sugestie firmy D.P., odbiór techniczny (zakończony negatywnie) odbył się w firmie „matka” w Szwajcarii. Miało to ułatwić dostawcy D. P. możliwość technicznego zaprezentowania urządzenia (odpowiednie środowisko - komora z atmosferą ochronną) oraz możliwość szybkiej reakcji na powstałe błędy lub problemy techniczne (dostęp do części, urządzeń...itd). Należy podkreślić, że odbyły się 4 próby odbioru technicznego urządzenia, wszystkie zakończone negatywnie.

W trakcie kolejnych prób czy wizyt przedstawicieli D. P. u Wnioskodawcy bądź u klienta końcowego zapewniano, że urządzenie pracuje prawidłowo jedynie wymaga kalibracji i poprawy parametrów/ustawień roboczych. Jednocześnie firma D. P. wielokrotnie podkreślała, że jeżeli zostanie dostarczone (np. komplet stempli do urządzenia z odpowiedniego materiału...itd.) lub zapewnione (np. atmosfera ochronna/gaz) to urządzenie będzie działało poprawnie. Pomimo spełnienia określonych wymagań przez Wnioskodawcę urządzenie w dalszym ciągu nie działało w sposób prawidłowy. Wszelkie oczekiwania bądź deklaracje o prawidłowym działaniu urządzenia po spełnieniu określonych wymagań zostały zapisane w notatkach podpisanych przez obie strony. Po kolejnej negatywnej próbie Wnioskodawca wszedł w kooperację z firmą, która podjęła się pracy nad alternatywnym rozwiązaniem. Niestety prace rozpoczęto od podstaw (badania przemysłowe, analizy założeń koncepcyjnych) i wymagało to określonego czasu. Równocześnie prace realizowane były dwutorowo – Wnioskodawca przy współpracy z kooperantem oraz firmą D. P.. W trakcie spotkania w lutym 2018 r. firma D. P. zaproponowała, że przeprowadzi rozpoznanie rynku dotyczące możliwości dostawy alternatywnego urządzenia (produkcji D. P.). Przesłano do Wnioskodawcy propozycję określonego urządzenia. Po analizie, Wnioskodawca wysłał pytania techniczne oraz poruszył kwestie, które należało wyjaśnić na wstępie, ale nie uzyskał na nie odpowiedzi. Firma D. P. wielokrotnie podejmowała próby doprowadzenia urządzenia pod względem technicznym do określonej funkcjonalności. Ostatecznie nie wykonała Wnioskodawcy przedmiotu umowy co wiązało się z odstąpieniem przez Wnioskodawcę od umowy w dniu 5 lipca 2018 r.

Sytuacja ta spowodowała bardzo duże opóźnienie w dostawie, montażu i uruchomieniu urządzenia dla Inwestora, który zgodnie z umową, za niedotrzymanie terminu wystawił notę obciążeniową z tytułu kary umownej w wysokości (…) zł (według umowy kara wyniosła 0,1% wartości netto za każdy dzień opóźnienia). Od wysokości kary umownej Wnioskodawca naliczył i odprowadził do urzędu skarbowego podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości (…) zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 23 listopada 2018 r.):

Czy zapłacona przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym opisanym w treści niniejszego wniosku kara umowna stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl artykułu 16 ust. 1 pkt 22 Wnioskodawca był zobowiązany do uiszczenia podatku dochodowego, jednakże Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wobec zaistniałego stanu faktycznego powinien zaliczyć karę umowną w koszty uzyskania przychodów. W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca dokonał wszelkich starań i nie zaniedbał żadnych działań by wykonać przedmiot umowy w terminie. Wnioskodawca niejednokrotnie występował do podwykonawcy o usuwanie wad powodujących niepoprawne działanie urządzenia. Wnioskodawca zdecydował się dodatkowo na jednoczesną kooperację z inną firmą w celu wywiązania się z terminu umowy, ponadto systematycznie monitorował postęp prac podwykonawcy, jednakże był wprowadzany w błąd w sprawie stopnia zaawansowania prac i możliwości technicznych przez firmę D. P. co spowodowało bardzo duże opóźnienie. Niedotrzymanie warunków umowy przez firmę D. P. doprowadziło do tego, że Wnioskodawca nie był w stanie wywiązać się z umowy zawartej z Inwestorem w określonym w umowie terminie.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2017 r., nr 2461-IBPB-1-1.4510.1.2017.2.BK wyjaśnił, że „(...) zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mogą podlegać wyłącznie te kary umowne, których zapłata oparta jest na obiektywnych przesłankach, wskazujących, że podmiot zobowiązany do jej uiszczenia dochował należytej staranności, tj. podjął wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji. Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, nie mogą podlegać te kary umowne, których powstanie było następstwem celowego (świadomego) działania podatnika, lub wynikało z jego zaniedbań, czy też niewłaściwego rozumienia zapisów umów z kontrahentami”. Podobne orzeczenie w interpretacji indywidualnej wydał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 30 stycznia 2017 r. nr 2461-IBPB-1-1.4510.373.2016.1.BK. W świetle powyższego Wnioskodawca powinien zaliczyć przedmiotową karę umowną do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ dołożył należytej staranności aby wywiązać się z umowy zawartej z Inwestorem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące kar umownych zawarte zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025) w art. 483 – 485. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku

z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad.

Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym.

Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na wykonawcy z mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa. Przy czym, sam fakt, że podmiot gospodarczy, po usunięciu nieprawidłowości osiągnie przychód z tytułu realizacji umowy, nie stanowi przesłanki wystarczającej do uznania zasadności zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych, jeżeli kara umowna jest wynikiem nienależytego (nieprawidłowego) wykonania usługi.

Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie oznacza to zatem, że każda kara umowna, naliczona przez uprawnionego, może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika. Ponadto poniesienie kary musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Zauważyć przy tym należy, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mogą podlegać wyłącznie te kary umowne, których zapłata oparta jest na obiektywnych przesłankach, wskazujących, że podmiot zobowiązany do jej uiszczenia dochował należytej staranności, tj. podjął wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji. Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, nie mogą podlegać bowiem te kary umowne, których powstanie było następstwem celowego (świadomego) działania podatnika lub wynikało z jego zaniedbań, czy też niewłaściwego rozumienia zapisów umów z kontrahentami Nie można bowiem na Skarb Państwa przerzucać odpowiedzialności za zaniedbania podmiotu gospodarczego (ryzyko gospodarcze) związane z realizacją umów (np. zawarcie niekorzystnej umowy, wybór podmiotu z którym zawarto umowę).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę z Inwestorem, której przedmiotem była „Dostawa, montaż i uruchomienie prototypowego zautomatyzowanego urządzenia do wytwarzania tabletek grzejnych”. W związku z tym Wnioskodawca przeprowadził postępowanie o zamówienie publiczne w trybie przetargu nieograniczonego i w efekcie zwarł umowę z firmą X Sp. z o.o. Pomimo zapewnień przez X Sp. z o.o., że prace przebiegają w sposób prawidłowy oraz, że przedmiot umowy zostanie wykonany i dostarczony w zakładanym czasie, prace te nie przebiegały zgodnie z oczekiwaniami Wnioskodawcy w konsekwencji Wnioskodawca był zmuszony odstąpić od umowy zawartej z firmą X Sp. z o.o. i wejścia w kooperację z firmą, która podjęła się pracy nad alternatywnym rozwiązaniem. Prace rozpoczęto od podstaw i wymagało to określonego czasu. Sytuacja ta spowodowała bardzo duże opóźnienie w dostawie, montażu i uruchomieniu urządzenia dla Inwestora, który w związku z niedotrzymanie terminu realizacji przedmiotu umowy obciążył Wnioskodawcę – zgodnie z zapisami zawartymi w umowie - karą umowną.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że kara umowna z tytułu opóźnienia w realizacji umowy zawartej z Inwestorem, jako niewymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, może stanowić koszt podatkowy, o ile spełnione będą zasadnicze przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 tej ustawy, warunkujące zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, na gruncie przedmiotowej sprawy wydatki z tytułu kary umownej z tytułu niedotrzymania terminu realizacji umowy z Inwestorem mogą stanowić koszt podatkowy, o ile Wnioskodawca będzie w stanie wykazać, że wypełniając warunki umowy dochował należytej staranności, a w szczególności swoim działaniem lub zaniechaniem nie przyczynił się do powstania ww. opóźnień.

Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wobec zaistniałego stanu faktycznego powinien zaliczyć karę umowną w koszty uzyskania przychodów. Stąd też stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto dodać należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci kary umownej do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidulanych należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do niech się odnoszącymi.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem opis stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.