2018.12.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.614.2018.1.JO
z 3 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 4 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczenia usług wynajmu lokali – jest prawidłowe,

obowiązku zarejestrowania się jako czynny podatnik podatku VAT– jest prawidłowe,

prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu wydatków poniesionych w związku z ww. lokalami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu świadczenia usług wynajmu lokali, obowiązku zarejestrowania się jako czynny podatnik podatku VAT oraz prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu wydatków poniesionych w związku z ww. lokalami.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem trzech nieruchomości mieszkalnych (dwóch mieszkań i domu), które traktuje jako lokatę kapitału wypracowanego w przeważającej części z dochodów osiąganych jako wspólnik spółki partnerskiej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług prawnych. Niniejsze nieruchomości mieszkalne są składnikami jego prywatnego i osobistego majątku.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie planuje również rozpoczęcia prowadzenia takowej działalności. Co za tym idzie, żaden z lokali mieszkalnych stanowiących własność Wnioskodawcy nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej, ponieważ Wnioskodawca - jako osoba niewykonująca działalności gospodarczej - takowej ewidencji nie prowadzi. Wnioskodawca nie planuje rozpoczęcia prowadzenia takowej ewidencji.

Wnioskodawca jest również wyłącznym właścicielem dwóch działek budowlanych mniejszych niż 1000 m² każda, z których Wnioskodawca nie czerpie żadnych dochodów z tytułu najmu lub dzierżawy i tego nie planuje w przyszłości i traktuje jako własne zabezpieczenie na przyszłość.

Pierwszy lokal mieszkalny stanowiący własność Wnioskodawcy (dalej: „Lokal 1”) służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawcy - Wnioskodawca zamieszkuje w nim na co dzień wraz z rodziną.

Celem nabycia własności drugiego lokalu mieszkalnego stanowiącego własność Wnioskodawcy (dalej: „Lokal 2”) było zapewnienie zaspokojenia przyszłych potrzeb mieszkaniowych syna Wnioskodawcy. W chwili obecnej, od kilku lat, dopóki Lokal 2 nie zostanie przeznaczony na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych syna Wnioskodawcy, Wnioskodawca wynajmuje go osobie prawnej na podstawie umowy najmu. Celem odpłatnego wynajmowania Lokalu 2 jest przede wszystkim zapobiegnięcie ponoszeniu strat związanych z kosztem utrzymania nieruchomości (przede wszystkim czynsz płatny wspólnocie mieszkaniowej) i naturalną utratą jej wartości.

Celem posiadania trzeciego lokalu mieszkalnego stanowiącego własność Wnioskodawcy (dalej: „Lokal 3”) jest zabezpieczenie zaspokojenia przyszłych potrzeb mieszkaniowych córki Wnioskodawcy. W chwili obecnej, podobnie jak Lokal 2, dopóki Lokal 3 nie zostanie przeznaczony na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych córki Wnioskodawcy, jest przeznaczony na najem. Wnioskodawca od dłuższego czasu wynajmuje go osobie fizycznej na podstawie umowy najmu. Analogicznie jak w przypadku Lokalu 2, celem odpłatnego wynajmowania Lokalu 3 jest przede wszystkim minimalizacja strat ponoszonych na skutek kosztów utrzymania tej nieruchomości (czynsz płatny wspólnocie mieszkaniowej jest bardzo wysoki w związku wysokimi kosztami nieruchomości wspólnej, i wraz z podatkiem, konsumuje istotną część otrzymywanego czynszu z najmu) i naturalnej utraty jej wartości.

Dodatkowo, Wnioskodawca na krótko przed złożeniem niniejszego wniosku, w 2018 r., poczynił także kroki zmierzające do nabycia dwóch lokali (dalej: „Lokal 4” i „Lokal 5”).

Lokal 4 jest lokalem niemieszkalnym (został on tak zakwalifikowany, ponieważ znajduje się w kompleksie budynków przeznaczonych na świadczenie usług hotelowych i pensjonatowych). Jego przeznaczeniem jest zabezpieczenie i zaspokojenie potrzeb finansowych dziecka partnerki Wnioskodawcy w przyszłości.

Lokal 5 jest zaś lokalem mieszkalnym i znajduje się w pobliżu aktualnego miejsca zamieszkania rodziców Wnioskodawcy. Jako, że rodzice Wnioskodawcy są osobami w podeszłym wieku i mieszkają w mniejszej miejscowości odległej o kilkaset kilometrów od miejsca zamieszkania Wnioskodawcy i jego dzieci, Wnioskodawca liczy się z koniecznością sprawowania nad nimi opieki w przyszłości, do czego aktualne mieszkanie rodziców Wnioskodawcy, ze względu na jego niewielkie rozmiary, się nie nadaje. Z tego właśnie powodu, Wnioskodawca zdecydował się na nabycie Lokalu 5.

Nie można wykluczyć, iż Lokal 4 i Lokal 5 będą przez Wnioskodawcę wynajmowane do czasu kiedy ich przekazanie na rzecz dziecka partnerki i rodziców Wnioskodawcy nie okaże się konieczne. Ewentualny najem tych lokali ma, podobnie jak w przypadku pozostałych lokali, służyć minimalizacji strat ponoszonych na skutek kosztów utrzymania i naturalnej utraty ich wartości.

Ze względu na sytuację osobistą Wnioskodawcy, rozważa on jeszcze nabycie w przyszłości własności dwóch kolejnych lokali (dalej: „Lokale przyszłe”). Wnioskodawca czuje się bowiem odpowiedzialny za zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych swojej partnerki (nie wykonującej obecnie pracy i zajmującej się domem i rodziną) oraz syna brata, którego jest ojcem chrzestnym. Wnioskodawca nie wyklucza, że do czasu kiedy wspomniane lokale będą potrzebne zaspokajaniu tych potrzeb, będą one przez Wnioskodawcę wynajmowane. Ewentualny najem tych lokali, podobnie jak w przypadku pozostałych lokali, służyłby minimalizacji strat ponoszonych na skutek kosztów utrzymania i naturalnej utraty ich wartości.

W tym miejscu należy także wskazać, że zamiarem Wnioskodawcy jest traktowanie posiadanych (i wynajmowanych - teraz i w przyszłości - nieruchomości) jako stanowiących element jego majątku prywatnego, niewykorzystywanych dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy PIT.

Dodatkowo, poza wskazaną powyżej argumentacją dotyczącą poczucia obowiązku Wnioskodawcy o konieczności zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych i finansowych członków jego najbliższej rodziny, Wnioskodawca uważa, że taki sposób lokowania posiadanego kapitału (tj. zainwestowanie go w nieruchomości) jest bezpieczniejszy (chociażby pod względem ochrony kapitału) od posiadania środków pieniężnych zgromadzonych na lokatach bankowych czy rachunkach oszczędnościowych. Z perspektywy Wnioskodawcy kolejną znaczącą zaletą inwestowania środków pieniężnych w nieruchomości jest ich znacznie wyższa (niż w przypadku środków pieniężnych) odporność na zjawiska inflacyjne i ryzyka kursowe, co ma znaczenie szczególnie w perspektywie chęci zabezpieczenia przyszłych potrzeb finansowych i mieszkaniowych Wnioskodawcy czy członków jego rodziny. Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że dwie nieruchomości Wnioskodawca odkupił od cudzoziemców, co w jego przekonaniu wspiera akumulację nieruchomości położonych w Polsce w polskich rękach i jest zgodne z wyznawanymi przez niego wartościami.

W zakresie przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę z tytułu najmu nieruchomości, Wnioskodawca złożył we właściwym terminie pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych ze stawką 8,5%/12,5%, o której mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) Ustawy o zryczałtowanym podatku.

W odniesieniu do nabywanych w przyszłości przez Wnioskodawcę lokali, o ile podejmie on decyzję o ich wynajmie (na ww. cele związane z minimalizacją kosztów z nimi związanymi), to racjonalnie zakładając, że nie będzie prowadził, z perspektywy Ustawy PIT, w tym zakresie działalności gospodarczej, Wnioskodawca będzie chciał rozliczać przychody uzyskiwane z tego najmu również z zastosowaniem stawek podatkowych 8,5% / 12,5%.

Jeśli Wnioskodawca podejmie decyzję o wynajmie pozostałych nieruchomości, to z pewnością będzie szukał długoterminowych najemców takich, jak najemcy Lokalu 2 i Lokalu 3, ponieważ zależy mu na zachowaniu niskiego poziomu zaangażowania w wynajmowanie nieruchomości stanowiących jego własność. Wnioskodawca nie planuje zajmowania się wynajmem nieruchomości w sposób profesjonalny, jego celem jest wyłącznie bierne pobieranie pożytków cywilnych ze zgromadzonego majątku. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie zapewniał w wynajmowanych nieruchomościach usług sprzątania, ochroniarskich czy recepcyjnych, Wnioskodawca nie będzie prowadził też zorganizowanych akcji marketingowych związanych z wynajmowaniem nieruchomości stanowiących jego własność. Wnioskodawca nie zamierza korzystać z usług pośredników w zakresie wynajmowania nieruchomości stanowiących jego własność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy planowane oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (usługowym lub użytkowym) będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT?
Czy Wnioskodawca będzie mógł dokonać rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT w związku z planowanym wynajmowaniem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym?
Czy Wnioskodawca będzie mógł odliczyć podatek naliczony przy ewentualnym zakupie nieruchomości o charakterze niemieszkalnym czy nakładach poniesionych na wyposażenie nieruchomości o charakterze niemieszkalnym?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Planowane oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (usługowym lub użytkowym) będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.
Wnioskodawca będzie mógł dokonać rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT.
Wnioskodawca będzie mógł odliczyć podatek naliczony przy ewentualnym zakupie nieruchomości o charakterze użytkowym lub usługowym czy nakładach poniesionych na wyposażenie i wyremontowanie nieruchomości o charakterze użytkowym lub usługowym.

Uzasadnienie

Ad. 1

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie - poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 Ustawy VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W świetle art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, polegającej na wykorzystaniu towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą na gruncie Ustawy VAT, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w Ustawie VAT zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym, niezależnie od treści wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca prowadzi obecnie najem dwóch nieruchomości stanowiących jego własność, w ramach tzw. „najmu prywatnego” (rozliczając przychody uzyskane z tego tytułu z zastosowaniem ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych i nie traktując ich jako przychody z działalności gospodarczej, bowiem prowadzona przez niego działalność nie nosi znamion działalności gospodarczej z perspektywy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 Ustawy VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 Ustawy VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 Ustawy VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści Ustawy VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 Ustawy VAT.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, jak dotąd Wnioskodawca prowadzi wynajem nieruchomości stanowiących jego własność w odniesieniu do wyłącznie takich nieruchomości, które mają charakter mieszkalnych. Wnioskodawca zaznaczył jednak, że niewykluczone, że w przyszłości dokona nabycia lokalu o innym charakterze (tj. charakterze niemieszkalnym).

Biorąc powyższą informację pod uwagę należy stwierdzić, że tego typu wynajem nie będzie mógł korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 Ustawy VAT.

Zatem przedmiotowa czynność ewentualnego wynajmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, w razie wystąpienia, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, do „prywatnego najmu” lokali niemieszkalnych (tj. usługowych lub użytkowych), Wnioskodawca będzie zobowiązany do doliczania podatku VAT nawet, jeśli Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie najmu nieruchomości, ponieważ planowane oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Brak wpisu Wnioskodawcy do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej nie ma związku z faktem, iż „prywatny najem” lokali o charakterze niemieszkalnym stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT i powinien być odpowiednio rozliczany przez Wnioskodawcę.

Naturalnie, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisów Ustawy VAT, w odniesieniu do tych nieruchomości, które mają charakter mieszkalny i które Wnioskodawca będzie wynajmował lub już teraz wynajmuje na rzecz podmiotów, które wykorzystują je lub będą je wykorzystywały na cele mieszkaniowe, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek doliczania podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie chociażby w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z dnia 23 czerwca 2017 r., sygn. 0112-KDIL1- 2.4012.120.2017.2.PG, wydanej w odniesieniu do analogicznego stanu faktycznego, w której organ stwierdził, że: „(...) świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Co więcej, w interpretacji z dnia 21 maja 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.160.2018.3.JG, DKIS potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, zgodnie z którym „Należy podkreślić, że kwalifikacja przedmiotowego najmu do najmu prywatnego niestanowiącego działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi przeszkody do uznania Wnioskodawczyni za czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Analogicznie posiadanie statusu czynnego podatnika VAT z tytułu świadczenia usług najmu, nie dyskwalifikuje możliwości rozliczania tego najmu jako najmu prywatnego na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych”.

Ad. 2

Zgodnie z art. 113 ust. 1 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak stanowi art. 113 ust. 9 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie zaś z treścią art. 113 ust. 4 Ustawy VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.

Jeśli więc wolą Wnioskodawcy będzie rejestracja jako czynny podatnik VAT i rozliczanie podatku VAT, to niezależnie od wartości realizowanej przez niego sprzedaży (tj. przychodów z najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym), dokonywana przez niego sprzedaż będzie mogła podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli Wnioskodawca zawiadomi o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego, składając zgłoszenie rejestracyjne VAT-R w którym oświadczy, że rezygnuje ze zwolnienia z opodatkowania VAT wynikającego z art. 113 ust. 1 i 9 Ustawy o VAT.

Ad. 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) Ustawy VAT).

Z powyższego wynika, że związek zakupu z czynnością podlegającą opodatkowaniu jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca powinien działać jako czynny podatnik VAT i naliczać podatek VAT w odniesieniu do ewentualnego wynajmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (tj. usługowym lub użytkowym).

Nawet więc jeśli nieruchomości te nie będą zaliczone do środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (ponieważ Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i jego celem nie jest prowadzenie takowej w zakresie najmu nieruchomości), ale są nieruchomościami niemieszkalnymi lub zostaną przeznaczone na wynajem na cele inne niż mieszkalne, to Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od ich zakupu.

Od momentu rejestracji jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, wszystkie wykonywane przez Wnioskodawcę czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem VAT, będą podlegały opodatkowaniu tym podatkiem (o ile nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT). Poniesione wydatki na ewentualne nabycie lub wyremontowanie i wyposażenie omawianych nieruchomości niemieszkalnych będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, ponieważ najem nieruchomości na cele inne niż mieszkaniowe nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

Prawidłowość takiego stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji DKIS z dnia 12 maja 2010 r., sygn. IPPP1-443-218/10-4/MP, wydanej w stosunku do analogicznego stanu faktycznego, w której DKIS podniósł, że: „Mając na względzie treść powołanych przepisów oraz opisane zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu przedmiotowej nieruchomości. Od momentu rejestracji wszystkie wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług, będą podlegały opodatkowaniu tym podatkiem. Poniesione wydatki na nabycie przedmiotowej nieruchomości będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, ponieważ najem nieruchomości na cele inne niż mieszkaniowe nie korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 w związku z poz. 4 załącznika Nr 4) do ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią implementację przepisów wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 ze zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zatem definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy tym z art. 15 ust. 2 ustawy jednoznacznie wynika, iż pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma ciągłość wykorzystywania majątku. Wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy planowane oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (usługowym lub użytkowym) będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Tak więc najem jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zatem najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i świadczony jest w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji, gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że charakter usług najmu wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy przedmiot najmu stanowi własność prywatną. W okolicznościach, w których właściciel majątku wykorzystuje go w sposób ciągły do celów zarobkowych przesądza bowiem o tym, że majątek nie jest majątkiem prywatnym. Tym samym, nie można uznać aby świadczenie usług najmu było czynnością z zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W konsekwencji najem nieruchomości (zarówno mieszkalnych, jak i użytkowych) należy uznać za świadczony w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, i stanowi on odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że planowane oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (usługowym lub użytkowym) będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również kwestia, czy Wnioskodawca będzie mógł dokonać rejestracji jako czynny podatnik podatku VAT.

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak stanowi art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Zaś zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Jak stwierdzono w niniejszej interpretacji planowane oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (usługowym lub użytkowym) będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, natomiast gdy wartość sprzedaży przez Wnioskodawcę w poprzednim roku podatkowym nie przekroczy kwoty 200 000 zł, to Wnioskodawcy z tytułu najmu ww. lokali przysługuje prawo do korzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, do czasu przekroczenia limitu określonego w ww. przepisie. Przy czym Wnioskodawca może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 oraz zarejestrować się jako podatnik VAT czynny na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Ad. 3

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również kwestia, czy będzie mógł odliczyć podatek naliczony przy ewentualnym zakupie nieruchomości o charakterze niemieszkalnym oraz nakładach poniesionych na wyposażenie ww. nieruchomości.

Podstawowe uprawnienie podatnika dotyczące obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarte zostało w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Powyższe regulacje oznaczają, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy, m.in. tego ze zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury, w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza zrezygnować ze zwolnienia określonego w art. 113 ust, 1 i 9 oraz zarejestrować się jako podatnik VAT czynny. Tut. Organ natomiast uznał, że oddanie w najem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym (usługowym lub użytkowym), będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak już wskazano, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez podatnika podatku VAT do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zatem, mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz okoliczności przedstawione we wniosku, należy uznać, że w niniejszej sprawie będą spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, albowiem Wnioskodawca będzie zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, a nabycie towarów i usług (nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, nakłady na wyposażenie tych nieruchomości) będzie miała związek z opodatkowaną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy polegająca na wynajmie nieruchomości, pod warunkiem niezaistnienia negatywnych przesłanek zawartych w art. 88 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca będzie mógł odliczyć podatek naliczony przy ewentualnym zakupie nieruchomości o charakterze użytkowym lub usługowym czy nakładach poniesionych na wyposażenie i wyremontowanie nieruchomości o charakterze użytkowym lub usługowym należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin