2018.12.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.644.2018.2.AM
z 18 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2018 r. (data wpływu 17 października 2018 r.), uzupełnionym pismem Strony z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 12 grudnia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 6 grudnia 2018 r. znak sprawy 0114 KDIP1 1.4012.644.2018.1.AM (skutecznie doręczone 6 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

określenia stawki podatku VAT dla usługi wynajmu lokalu mieszkalnego przedsiębiorcy, który wynajmuje lokal na cele krótkotrwałego zakwaterowania – jest prawidłowe,

określenia stawki podatku VAT dla usługi wynajmu lokalu mieszkalnego przedsiębiorcy, który wynajmuje lokal pracownikowi wyłącznie na cele mieszkaniowe, świadczącemu pracę poza miejscem zamieszkania– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

określenia stawki podatku VAT dla usługi wynajmu lokalu mieszkalnego przedsiębiorcy, który wynajmuje lokal na cele krótkotrwałego zakwaterowania,

określenia stawki podatku VAT dla usługi wynajmu lokalu mieszkalnego przedsiębiorcy, który wynajmuje lokal pracownikowi wyłącznie na cele mieszkaniowe, świadczącemu pracę poza miejscem zamieszkania.

Niniejszy wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 12 grudnia 2018 r. (data wpływu 12 grudnia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 6 grudnia 2018 r. znak sprawy 0114 KDIP1 1.4012.644.2018.1.AM (skutecznie doręczone 6 grudnia 2018 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zainteresowana jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, który wynajmuje lokale mieszkalne przedsiębiorcom. Jeden z tych przedsiębiorców najmuje lokal na cele podnajmu osobom trzecim w celach krótkotrwałego zakwaterowania. Drugi zaś przedsiębiorca najmuje lokal w celu udostępnienia go swoim pracownikom świadczącym pracę poza miejscem swojego zamieszkania. W celu uniknięcia wątpliwości Zainteresowana wskazuje, że w pierwszym omawianym przypadku najmu, kiedy najemca będzie podnajmował lokal odbiorcom końcowym w określonych, krótkich cyklach, liczonych w dobach a umowa najmu zwarta pomiędzy Zainteresowaną a tym najemcą wskazuje cel w jakim lokal będzie wykorzystywany (podnajmowany), jako najem krótkoterminowy na cele mieszkalne. Najemca ten nie będzie wynajmować lokali w dłuższych cyklach np. miesięcznych. Lokal będzie wynajmowany głównie w celu zapewnienia zakwaterowania w związku z pobytami w celach biznesowych lub turystycznych. W przypadku rozwiązania obecnie obowiązujących umów najmu, tego rodzaju umowy Zainteresowana zamierza zawierać również w przyszłości.

Ponadto, w piśmie z dnia 12 grudnia 2018 r., Wnioskodawczyni uzupełniła informacje zawarte we wniosku wskazując że:

Dla usługi polegającej na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, której przedmiotem w aktach sprawy jest podnajmowanie lokali osobom trzecim (podnajemcom), na cele krótkotrwałego zakwaterowania – Wnioskodawczyni wskazuje symbol PKWiU: 55.90.19;
Dla usługi polegającej na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele zakwaterowania jego pracowników – Wnioskodawczyni wskazuje symbol PKWiU: 68.20.1.PKWiU (Wynajem i obsługa nieruchomości niemieszkalnych własnych lub dzierżawionych).
Przedmiotem wątpliwości Zainteresowanej jest wykładnia art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT, który warunkuje objęcie zwolnieniem wynikającym z tego przepisu „usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe”. Wnioskodawczyni wskazuje, że usługa wskazana w pytaniu nr 2 będzie świadczona przez Wnioskodawczynię na własny rachunek. W celu uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości Wnioskodawczyni wskazuje również, że najem ten służy temu, by pracownicy najemcy zostali w nim zakwaterowani.
Wątpliwości budzić może natomiast to, czy w realiach niniejszej sprawy lokal wynajmowany jest „wyłącznie na cele mieszkaniowe” w rozumieniu powyższego przepisu. Płyną one m.in. z powołanego we wniosku uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego („NSA”) z dnia 8 maja 2018 r. (sygn. akt I FSK 1182/16), w którym NSA przyjął, że jeżeli najemcą jest podmiot, który nieodpłatnie udostępnia lokale mieszkalne zatrudnionym przez siebie pracownikom, to lokale te wprawdzie realizują cel mieszkaniowy, ale nie jest to cel wyłączny.

W takim przypadku, zdaniem NSA, wynajem jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, choć pośrednio zaspakajane są potrzeby mieszkaniowe zatrudnionych pracowników. Taka z kolei wykładnia, prowadziłaby do wniosku, że - niezależnie od tego, czy umowa zawiera postanowienia o tym, że przedmiotem najmu jest lokal mieszkalny, który ten może być wykorzystywany przez najemcę (podnajemców) tylko w celach mieszkaniowych - wówczas najem tego rodzaju nie będzie objęty zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. I to w tej m.in. sprawie zawraca się Zainteresowana do Organu. Rolą DKIS jest więc dokonanie oceny, czy stanowisko Zainteresowanej dotyczące wykładni tego przepisu jest prawidłowe, a zatem również, czy w realiach zakreślonego we wniosku stanu faktycznego, prawidłowo interpretuje Zainteresowana, że w tym zakresie usługa najmu nie powinna być rozumiana jako świadczona „wyłącznie na cele mieszkaniowe” (vide art. 14c § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa). Nie ma więc uzasadnienia wezwanie Zainteresowanej do samodzielnego wskazania, czy ów najem będzie usługą świadczoną „wyłącznie na cele mieszkaniowe”. Nie jest to bowiem informacja mająca prowadzić do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), który przez Zainteresowaną w tym zakresie został precyzyjnie wskazany we wniosku. Samodzielne wskazanie tej okoliczności przez Zainteresowaną, jako elementu stanu faktycznego, spowodowałoby bowiem, że Wnioskodawczyni wyręczyłaby Organ w rozstrzygnięciu swojej wątpliwości (Organ nie może bowiem wykraczać poza ocenę wskazanego stanu faktycznego we wniosku - art. 14b § 3 w zw. z art. 14c § 1 Op.). Doprowadziłoby to zatem do tego, że Zainteresowana w istocie samodzielnie odpowiedziałaby na zadane przez siebie pytanie.
Umowy najmu zawierane przez Wnioskodawczynię z przedsiębiorcą na rzecz zakwaterowania jego pracowników, zawierają postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczą one wyłącznie wynajmu lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystywany przez najemcę i podnajemców tylko w celach mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy usługa polegająca na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, której przedmiotem jest podnajmowanie lokali osobom trzecim (podnajemcom), na cele krótkotrwałego zakwaterowania będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 8%, tj. właściwej dla usług związanych z krótkotrwałym zakwaterowaniem?
Czy usługa polegająca na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele zakwaterowania jego pracowników podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad 1

Usługa polegająca na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, której przedmiotem jest podnajmowanie lokali osobom trzecim (podnajemcom), na cele krótkotrwałego zakwaterowania będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 8%, jako właściwej dla usług związanych z krótkotrwałym zakwaterowaniem, zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT jako czynność wymieniona w załączniku nr 3 do ustawy o VAT w pozycji 163.

Ad 2

Zdaniem Zainteresowanej usługa polegająca na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele zakwaterowania jego pracowników podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 23%.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawczyni

Ramy prawne:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - na mocy art. 8 ust. 1 ustawy VAT - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Warunkiem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest to, by dana czynność była wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Umowa najmu jest umową zdefiniowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.; dalej: „k.c.”).

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Nadto, zgodnie z zasadą swobody umów (art. 353¹ k.c.) strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Najem wypełnia więc określoną w art. 8 ust. 1 ustawy VAT definicję świadczenia usług, która - na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1- stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno ustawa VAT, jak i przepisy wykonawcze do niej, przewidują dla niektórych czynności obniżone stawki podatku. W szczególności, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%. Z kolei, w myśl art. 5a ww. ustawy - towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Dla prawidłowego określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług od czynności, których przedmiotem są poszczególne towary i usługi, ustawodawca odsyła w określonych przypadkach do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku, zwolnień od podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU. W świetle § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676, z późn. zm.; dalej: „PKWiU 2015”) do końca roku 2018 klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r., Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.; dalej „PKWiU 2008”).

Jednakże, zarówno PKWiU 2008 jak i PKWiU, w grupowaniu 55 zawierają „usługi związane z zakwaterowaniem”. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W myśl jednak art. 43 ust. 20 tej ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. W tejże pozycji wymienione zostały „usługi związane z zakwaterowaniem”, oznaczone symbolem PKWiU 55. Nadto, ustawodawca nie poprzedził symbolu PKWiU 55 symbolem „ex”, co oznacza, że stawka obniżona podatku VAT ma zastosowanie do wszelkich towarów i usług zawierających się w tym grupowaniu. W związku z powyższym należy stwierdzić, że - co do zasady - w przypadku, gdy podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, świadczy usługę wynajmu nieruchomości sklasyfikowaną w grupowaniu PKWiU 55, to ww. czynność jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%.

Jeżeli zaś najem świadczony przez podatnika VAT nie stanowi usługi sklasyfikowanej w tym grupowaniu i nie jest objęty zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT, oznacza to, że będzie stanowić usługę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej, która wynosi obecnie 23%.

Uzasadnienie stanowiska dotyczącego pytania 1

Zainteresowana podziela i przyjmuje za własny pogląd zawarty w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2017 r. nr 3063 ILPP1 1.4512.19.2017.3.MJ, zgodnie z którym jeżeli najem lokalu nie służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, ale potrzeb związanych z krótkotrwałym pobytem, np. w celach turystycznych, biznesowych oraz że przedmiotowa usługa została zaklasyfikowana do PKWiU 55 „usługi związane z zakwaterowaniem”, że czynność wynajmu lokalu przez Wnioskodawczynię na rzecz najemcy na cele prowadzonej przez najemcę działalności gospodarczej w zakresie usług hotelowych, sklasyfikowana w grupowaniu PKWiU 55, tj. usługi związane z zakwaterowaniem - jest opodatkowana stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%. W ocenie Zainteresowanej przedmiotowa usługa najmu zawiera się w rzeczonym grupowaniu statystycznym a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką w wysokości 8%.

Uzasadnienie stanowiska dotyczącego pytania 2

Zainteresowana podziela i przyjmuje za własny pogląd płynący z uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2018 r. (sygn. akt I FSK 1182/16; wyrok dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl) zgodnie z którym: „(...) zastosowanie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT wymaga, aby jednocześnie spełniły się następujące przesłanki: wynajmujący świadczy usługę najmu na własny rachunek, usługa ta dotyczy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, a przy tym cel najmu jest wyłącznie mieszkaniowy. Z treści powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że zwolniona z opodatkowania jest usługa najmu „wyłącznie na cele mieszkaniowe”. Oznacza to, że z punktu widzenia zastosowania tego zwolnienia istotny jest sposób wykorzystywania nieruchomości przez najemcę (usługobiorcę), a zatem to najemca w wynajmowanym lokalu powinien realizować własne cele mieszkaniowe. Jedynie bowiem w takim przypadku uprawnione będzie stwierdzenie, że wynajmujący (usługobiorca) wynajął nieruchomość „wyłącznie na cele mieszkaniowe”. (...) Jeżeli zatem najemcą jest podmiot, który nieodpłatnie udostępnia lokale mieszkalne zatrudnionym przez siebie pracownikom, to - jak trafnie przyjął Sąd I instancji - lokale te wprawdzie realizują cel mieszkaniowy, ale nie jest to cel wyłączny. W takim przypadku wynajem jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, choć pośrednio zaspakajane są potrzeby mieszkaniowe zatrudnionych pracowników.

Nie można w związku z tym przyjąć, że objęte zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT jest także wykorzystywanie budynku (lokalu) mieszkalnego „wyłącznie na cele mieszkaniowe”, gdy najemca prowadzący działalności gospodarczą nieodpłatnie udostępnia wynajmowany budynek lub poszczególne lokale zatrudnionym przez siebie pracownikom. W tej sytuacji wynajem nie służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, lecz prowadzeniu działalności gospodarczej z wykorzystaniem wynajmowanych lokali. To, że lokale w ramach działalności najemcy mają być nieodpłatnie udostępnione na cele mieszkaniowe nie powoduje, że budynek (lokale) nie są wynajmowane „wyłącznie na cele mieszkaniowe” w rozumieniu powołanego wyżej przepisu. Nie jest to bowiem wykorzystywanie budynku (lokali) dla celów prywatnych. (...) W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym zwolnienie najmu lokali mieszkalnych ma charakter zwolnienia celowego, ukierunkowanego na ochronę, w aspekcie ekonomicznym, najemców lokali mieszkalnych faktycznie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe poprzez tenże najem. Preferencją tą nie są natomiast objęte usługi wynajmu lokali mieszkalnych, których bezpośrednim celem nie jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych najemcy, lecz realizacja przez niego celów gospodarczych, w tym zarobkowych (wyroki: z 3 sierpnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1012/12, z 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt I FSK 1963/14 oraz z 4 października 2017 r. sygn. akt I FSK 501/16; dostępne na http://orzeczenia.nsa.gov.pl). (...)”. W związku z powyższym, najem tego rodzaju jak będący przedmiotem pytania nr 2 stanowi usługę wynajmu lokalu na cele działalności gospodarczej najemcy, z wykorzystaniem wynajmowanych lokali, a zatem stanowi usługę opodatkowaną podatkiem od towarów i usług stawką podstawową, która obecnie wynosi 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usługi wynajmu lokalu mieszkalnego przedsiębiorcy, który wynajmuje lokal na cele krótkotrwałego zakwaterowania,

nieprawidłowe w zakresie określenia stawki podatku VAT dla usługi wynajmu lokalu mieszkalnego przedsiębiorcy, który wynajmuje lokal pracownikowi wyłącznie na cele mieszkaniowe, świadczącemu pracę poza miejscem zamieszkania.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym, wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczeniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych. Tutejszy organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego.

Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano na podstawie grupowania PKWiU wskazanego przez Zainteresowaną we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionej we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676). Jednakże zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia oraz § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2017 r. poz. 2453), do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2018 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7(…).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.

Zastosowanie preferencyjnych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do niej.

W załączniku nr 3 do ustawy, stanowiącym „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%), pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Ponadto, zgodnie z pkt 1 objaśnień do ww. załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik. Oznacza to, że w przypadku gdy towar lub usługa wymieniony w załączniku nr 3 do ustawy, jednocześnie na mocy innego przepisu korzysta ze zwolnienia od podatku lub podlega opodatkowaniu stawką niższą niż 8%, to zapis załącznika nie znajduje dla danego towaru lub usługi zastosowania.

Ustawodawca nie poprzedził PKWiU 55 symbolem „ex” co pozwala przyjąć, że stawka obniżona podatku ma zastosowanie do wszelkich usług zawierających się w tym grupowaniu.

W tym miejscu warto odnieść się do samego pojęcia „zakwaterowanie”. W związku z tym, że nie zostało ono zdefiniowane w ustawie o VAT, przy ustalaniu jego zakresu znaczeniowego należy odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN „zakwaterować” znaczy „przydzielić komuś miejsce czasowego zamieszkania”. Z kolei „zakwaterować się” znaczy „zamieszkać gdzieś tymczasowo”.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zwolnienie, które znajduje się w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT stanowi implementację z art. 135 ust. 1 lit. l Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1 z późn. zm). Przepis powyższy stanowi, że Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: (…) dzierżawę i wynajem nieruchomości”.

Krajowe ustawodawstwo stanowi o zwolnieniu z opodatkowania usługi najmu pod warunkiem jego mieszkaniowego przeznaczenia.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (w pozycji nr 163 tego załącznika, stanowiącego wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości – obecnie 8%, znajdują się usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,

charakter mieszkalny nieruchomości,

mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zainteresowana jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, który wynajmuje lokale mieszkalne przedsiębiorcom. Jeden z tych przedsiębiorców najmuje lokal na cele podnajmu osobom trzecim w celach krótkotrwałego zakwaterowania.

Dla usługi polegającej na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, której przedmiotem jest podnajmowanie lokali osobom trzecim (podnajemcom), na cele krótkotrwałego zakwaterowania – Zainteresowana wskazała symbol PKWiU: 55.90.19 .

Wnioskodawczyni wskazała także, że kiedy najemca będzie podnajmował lokal odbiorcom końcowym w określonych, krótkich cyklach, liczonych w dobach a umowa najmu zwarta pomiędzy Zainteresowaną a tym najemcą wskazuje cel w jakim lokal będzie wykorzystywany (podnajmowany), jako najem krótkoterminowy na cele mieszkalne. Najemca ten nie będzie wynajmować lokali w dłuższych cyklach np. miesięcznych. Lokal będzie wynajmowany głównie w celu zapewnienia zakwaterowania w związku z pobytami w celach biznesowych lub turystycznych.

Drugi zaś przedsiębiorca najmuje lokal w celu udostępnienia go swoim pracownikom świadczącym pracę poza miejscem swojego zamieszkania.

Dla usługi polegającej na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele zakwaterowania jego pracowników – Zainteresowana wskazuje symbol PKWiU: 68.20.1 (Wynajem i obsługa nieruchomości niemieszkalnych własnych lub dzierżawionych).

Zainteresowana wskazuje, że usługa najmu lokalu przedsiębiorcy, który udostępnia go swoim pracownikom świadczącym pracę poza miejscem swojego zamieszkania, będzie świadczona przez Wnioskodawczynię na własny rachunek. Zainteresowana wskazała również, że najem ten służy temu, by pracownicy najemcy zostali w nim zakwaterowani.

Umowy najmu zawierane przez Wnioskodawczynię z przedsiębiorcą na rzecz zakwaterowania jego pracowników, zawierają postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczą one wyłącznie wynajmu lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystywany przez najemcę i podnajemców tylko w celach mieszkaniowych.

W przypadku rozwiązania obecnie obowiązujących umów najmu, tego rodzaju umowy Zainteresowana zamierza zawierać również w przyszłości.

Ad 1

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy usługa polegająca na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, której przedmiotem jest podnajmowanie lokali osobom trzecim (podnajemcom), na cele krótkotrwałego zakwaterowania będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 8%, tj. właściwej dla usług związanych z krótkotrwałym zakwaterowaniem.

Analizując zatem przedstawiony opis sprawy i powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni świadczy usługi wynajmu lokali mieszkalnych na rzecz przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usług krótkotrwałego zakwaterowania, i jednocześnie usługi te, jak wskazała Zainteresowana, są usługami krótkotrwałego zakwaterowania mieszczącymi się pod symbolem PKWiU 55.20.19, to podlegają opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2, jako wymienione w poz. 163 zał. nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni, w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wnioskodawczyni ma także wątpliwości, czy usługa polegająca na wynajęciu lokalu mieszkalnego na rzecz innego podatnika VAT (najemcy) na cele zakwaterowania jego pracowników podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 23%.

Usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Jak wskazała Zainteresowana usługa najmu lokalu przedsiębiorcy, który udostępnia go swoim pracownikom świadczącym pracę poza miejscem swojego zamieszkania, będzie świadczona przez Wnioskodawczynię na własny rachunek. Zainteresowana wskazała również, że najem ten służy temu, by pracownicy najemcy zostali w nim zakwaterowani.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że przedmiotem usługi objętej zapytaniem jest wynajem lokali mieszkalnych przez Zainteresowaną na własny rachunek, wyłącznie w celach mieszkalnych, spełnione zostaną wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Dla zastosowania zwolnienia nie ma znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego, jak i najemcy. Istotny jest cel, na jaki lokal jest wynajmowany przez Zainteresowaną, a w rozpatrywanej sprawie – wynajmowany jest podnajemcy z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe. Tak więc, w przypadku wynajmu lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe, zastosować należy zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, o ile w umowie najmu podnajemca zobowiąże się do wykorzystywania wynajmowanego lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe. Ostatecznym celem przedmiotowej transakcji jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników przedsiębiorcy. Nie jest istotne, że pracownicy przedsiębiorcy nie są stroną wynajmu. W ich imieniu występuje przedsiębiorca, zatem sens wynajmu stanowi zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników. Należy zauważyć, że gdyby nie wystąpiły potrzeby mieszkaniowe pracowników do wynajmu w ogóle by nie doszło.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie będą spełnione wyżej opisane przesłanki. Zatem, świadczona przez Zainteresowaną na własny rachunek usługa najmu lokali mieszkalnych przedsiębiorcy, który wynajmie je tylko i wyłącznie na cele mieszkalne zatrudnionych pracowników (świadczących pracę poza miejscem zamieszkania), będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W konsekwencji, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że usługa najmu przedstawiona we wniosku w zakresie pytania nr 2 tj. najem lokali przedsiębiorcy, który wynajmuje je swoim pracownikom, wyłącznie na cele mieszkaniowe jest najmem na cele działalności gospodarczej i stanowi usługę opodatkowaną podatkiem VAT stawką podstawową w wysokości 23%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, należy wskazać, że powołany przez Wnioskodawczynię wyrok stanowi rozstrzygnięcie w indywidualnej sprawie, osadzone w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża. Tut. Organ nie neguje orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego. Należy jednak zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Dodatkowo wskazać należy, że nie można stwierdzić, że w analizowanej sprawie ukształtowana jest ugruntowana linia orzecznicza.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin