2018.10.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.327.2018.3.AG
z 4 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2018 r. (data wpływu 18 lipca 2018 r.) uzupełnionym pismami: z dnia 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.), z dnia 31 sierpnia 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.) oraz z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 3 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zamiany działek oraz podstawy opodatkowania tej czynności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zamiany działek oraz podstawy opodatkowania tej czynności. Wniosek został uzupełniony w dniu 22 sierpnia 2018 r., 11 września 2018 r. oraz 3 października 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytań oraz własne stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina posiada osobowość prawną i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, czynnym w zakresie sprzedaży, dzierżawy gruntów, wynajmu itp. W najbliższym czasie Gmina zamierza w oparciu o art. 15 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z poźn. zm.) dokonać zamiany swojej nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów numerem X o pow. 0,4458 ha, na nieruchomość, której właścicielem jest prywatny przedsiębiorca, oznaczoną w ewidencji gruntów numerem Y o pow. 1,2200 ha. Przedsiębiorca, z którym Gmina chce się zamienić na działki prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku VAT. Nieruchomość gruntowa oznaczona numerem X, której właścicielem jest Gmina została wydzielona z działki Z stanowiącej gruntową drogę gminną. Podziału dokonano decyzją z dnia 1 czerwca 2018 r. Zgodnie z uchwałą z dnia 13 lutego 2018 r. ogłoszoną z Dz. Urz. z dnia 13 lutego 2018 r. wydzielona część czyli działka X została pozbawiona dotychczasowej kategorii drogi gminnej z jednoczesnym jej wyłączeniem z użytkowania jako droga publiczna. Pozostała część stanowi w dalszym ciągu normatywną drogę gminną. Po podziale działka X stanowi długi, wąski pasek niezabudowany i nieogrodzony. Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowani przestrzennego. Położona jest w pobliżu terenów niezurbanizowanych przeznaczonych głównie pod przemysł lub składy lub usługi. Od północy graniczy z terenami przemysłowymi. W dniu 4 kwietnia 2018 r. została wydana decyzja lokalizacji celu publicznego na budowę układu torowego stanowiącego integralną część projektowanego terminala przeładunkowego. na działce nr X.

Wartość ww. działki ustalono w oparciu o operat szacunkowy opracowany przez rzeczoznawcę majątkowego i wynosi ona 37 398,37 zł netto.

Przedmiotowa działka jest niezabudowana, posiada dostęp do drogi gruntowej. W pobliżu znajdują się tereny łąk i pastwisk częściowo grunty orne i rowy. Z jednej strony działki płynie rzeka, z drugiej zaś Gmina buduje w chwili obecnej zbiornik wodny retencyjny o pow. ok. 25,0000 ha.

Wartość ww. działki ustalono w oparciu o operat szacunkowy opracowany przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego i wynosi ona 23 955,00 zł netto.

Gmina planuje w najbliższym czasie podać do publicznej wiadomości wykaz nieruchomości stanowiących własność Gminy przeznaczonych do zbycia w drodze zamiany, zawierający dane działki nr X. W wyniku planowanej do zawarcia transakcji powstanie dopłata wynikająca z różnicy zamienianych nieruchomości. Różnica pomiędzy wyceną działek stanowi kwotę 13 443,37 zł netto na rzecz Gminy.

Wnioskodawca pismem z dnia 17 sierpnia 2018 r., doprecyzował opis sprawy o następujące informacje:

Prywatny przedsiębiorca dokonując dostawy swojej działki w ramach zamiany z Gminą występuje w stosunku do tej czynności jako podatnik podatku VAT prowadzący działalność gospodarczą.

Natomiast w uzupełnieniu do wniosku z dnia 31 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Działka niezabudowana, stanowiąca własność Gminy, oznaczona w ewidencji gruntów numerem geodezyjnym X dotychczas była wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT.
Gminie w momencie nabycia działki X, nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.
Działka X, nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dla tej nieruchomości została wydana decyzja lokalizacji inwestycji celu publicznego na budowę układu torowego stanowiącego integralną część projektowanego terminala przeładunkowego.
Nabycie działki nr Y, przez Gminę od prywatnego przedsiębiorcy będzie miało związek tylko i wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku VAT.

Ponadto Wnioskodawca w piśmie z dnia 1 października 2018 r., wskazał, że:

W punkcie 1 (w uzupełnieniu do wniosku z dnia 31 sierpnia 2018 r.) pomyłkowo wprowadzono zapis „Działka niezabudowana, stanowiąca własność Gminy, oznaczona w ewidencji gruntów numerem geodezyjnym X dotychczas była wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT”, który brzmi następująco „Działka niezabudowana, stanowiąca własność Gminy, oznaczona w ewidencji gruntów numerem geodezyjnym X dotychczas była wykorzystywana wyłącznie do działalności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Wyżej wymieniona działka była wykorzystywana wcześniej jako droga gruntowa stanowiąca dojazd do gruntów rolnych i leśnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu z dnia 31 sierpnia 2018 r.).

Czy Gmina powinna odprowadzić VAT od zamiany nieruchomości jeżeli ta nieruchomość przeznaczona jest na cel publiczny, tj.: na budowę układu torowego stanowiącego integralną częścią projektowanego terminala przeładunkowego?
Czy Gmina zamieniając nieruchomości gruntowe niezabudowane z innym podmiotem gospodarczym powinna naliczyć podatek VAT tylko od różnicy zamienianych nieruchomości czy od ogólnej wartości działek?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle obowiązujących przepisów o podatku od towarów i usług w przypadku planowanej zamiany nieruchomości podatek VAT powinien być naliczony od ogólnej wartości działek, zarówno gminnej jak i prywatnego przedsiębiorcy.

W piśmie z dnia 17 sierpnia 2018 r., Wnioskodawca wskazał, że zamiana gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w stawce 23%, a faktury powinny być wystawione na wartość całego gruntu zbywanego zarówno przez Gminę jak i przez prywatnego przedsiębiorcę. Podstawę opodatkowania w przypadku zamiany nieruchomości stanowią całe wartości działek określone na potrzeby tej transakcji, nie zaś różnica wartości zamienianych działek.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z przytoczonych przepisów nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową, zapłatą w innym towarze lub usłudze, albo mieszaną zapłatą w części pieniężną i w części rzeczową.

Ponadto w piśmie z dnia 31 sierpnia 2018 r., Wnioskodawca wskazał, że zamiarem jest dokonanie zamiany gruntów z prywatnym przedsiębiorcą na podstawie umowy cywilnoprawnej. Powodem zamiany jest konieczność nabycia gruntów na cel związany z budową torów kolejowych. W przedstawionej sprawie dostawa nie może być objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.).

Jeżeli dla terenu, na którym nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a została wydana decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, działka ta stanowi teren budowlany i jej dostawa w drodze zamiany nie będzie korzystała ze zwolnienia.

W myśl art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z poźn. zm.) przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia innej rzeczy. Zamiana oznacza, że obie strony przenoszą na siebie własne rzeczy, przy czym Gmina występuje w charakterze dostawcy i nabywcy. Przeniesienie własności gruntu na podstawie ww. umowy stanowić będzie odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.). Grunt spełnia definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 tej ustawy.

Dla zamienianej nieruchomości nie obowiązuje plan, jednakże jest przeznaczona pod zabudowę jako działka objęta decyzją lokalizacyjną.

Wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia czy z uwagi na wydanie decyzji lokalizacji inwestycji celu publicznego Gmina może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze, że Gmina jest podatnikiem podatku VAT, dostawa gruntu w zamian za inny grunt jest dostawą dokonywaną przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka wynosi 23%. Zdaniem podatnika dostawa ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako grunt mimo, że niezabudowany to zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego (decyzja wydana na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wcześniej wskazano na będącym przedmiotem zamiany gruncie będzie realizowana lokalizacja inwestycji celu publicznego na podstawie ww. decyzji (art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Odnosząc powyższe do sprawy będącej przedmiotem zapytania, podatnik uważa, że zamiana podlega opodatkowaniu podatkiem VAT u każdego dostawcy towaru, a o charakterze przedmiotowej działki jako przeznaczonej pod zabudowę przesądza decyzja lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przytoczonych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że – co do zasady – opodatkowaniu podlegają czynności odpłatne, przy czym nie wynika z nich, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszana – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Według brzmienia art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 603 Kodeksu cywilnego, przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy.

Przepis art. 604 Kodeksu cywilnego, daje dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna. Zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 158 ww. ustawy Kodeks cywilny, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Zatem umowa przeniesienia własności nieruchomości (również w drodze zamiany) jest czynnością cywilnoprawną. Z uwagi na powyższe przepisy należy stwierdzić, że umowa zamiany towarów na gruncie podatku od towarów i usług jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów.

W konsekwencji powyższego przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy zamiany stanowi odpłatną dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2016, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej z kategorii podatnika ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. w zakresie ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że zbycie przedmiotowych nieruchomości będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.), do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.

W myśl art. 28 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej następuje w drodze przetargu lub w drodze bezprzetargowej, stosownie do przepisów rozdziału 4 niniejszego działu.

Warunki zbycia nieruchomości w drodze przetargu obwieszcza się w ogłoszeniu o przetargu. Warunki zbycia nieruchomości w drodze bezprzetargowej ustala się w rokowaniach przeprowadzanych z nabywcą (art. 28 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami).

W związku z powyższym, zbycie nieruchomości – podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Gmina w stosunku do tej sprzedaży występuje/będzie występować jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Gmina) posiada osobowość prawną i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, czynnym w zakresie sprzedaży, dzierżawy gruntów, wynajmu itp. W najbliższym czasie Gmina zamierza dokonać zamiany swojej nieruchomości, oznaczonej w ewidencji gruntów numerem X o pow. 0,4458 ha, na nieruchomość, której właścicielem jest prywatny przedsiębiorca (prywatny przedsiębiorca dokonując dostawy swojej działki w ramach zamiany z Gminą występuje w stosunku do tej czynności jako podatnik podatku VAT prowadzący działalność gospodarczą), oznaczoną w ewidencji gruntów numerem Y o pow. 1,2200 ha. Nieruchomość gruntowa oznaczona numerem X, której właścicielem jest Gmina została wydzielona z działki Z stanowiącej gruntową drogę gminną. Wydzielona część, czyli działka X została pozbawiona dotychczasowej kategorii drogi gminnej z jednoczesnym jej wyłączeniem z użytkowania jako droga publiczna. Pozostała część stanowi w dalszym ciągu normatywną drogę gminną. Po podziale działka X stanowi długi, wąski pasek niezabudowany i nieogrodzony. Przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Położona jest w pobliżu terenów niezurbanizowanych przeznaczonych głównie pod przemysł lub składy lub usługi. Od północy graniczy z terenami przemysłowymi. W dniu 4 kwietnia 2018 r. została wydana decyzja lokalizacji celu publicznego na budowę układu torowego stanowiącego integralną część projektowanego terminala przeładunkowego na działce nr X. Wartość ww. działki ustalono w oparciu o operat szacunkowy opracowany przez rzeczoznawcę majątkowego i wynosi ona 37 398,37 zł netto.

Nieruchomość oznaczona w ewidencji gruntów numerem Y o pow. 1,2200 ha, będąca własnością prywatnego przedsiębiorcy wg ewidencji stanowi użytek – łąki trwałe: ŁIV – 0,6300 ha, ŁV – 0,4800 ha oraz W – 0,1100 ha. Dla tej nieruchomości ustalony jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym działka ta znajduje się w obszarze o symbolu U 35 ZP – zieleń parkowa. Przedmiotowa działka jest niezabudowana, posiada dostęp do drogi gruntowej. W pobliżu znajdują się tereny łąk i pastwisk częściowo grunty orne i rowy. Z jednej strony działki płynie rzeka, z drugiej zaś Gmina buduje w chwili obecnej zbiornik wodny retencyjny o pow. ok. 25,0000 ha. Wartość ww. działki ustalono w oparciu o operat szacunkowy opracowany przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego i wynosi ona 23 955,00 zł netto.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia wysokości opodatkowania (stawki podatku) dla dostawy – w drodze zamiany – działki nr X.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073 z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług artykuł 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Budowlą jest natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane).

W myśl art. 3 pkt 3a ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o: obiekcie liniowym – należy przez to rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Zauważyć w tym miejscu należy, że analiza ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika że, działka nr X będąca przedmiotem zamiany nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, jednakże dla tej działki została wydana decyzja lokalizacji celu publicznego na budowę układu torowego stanowiącego integralną część projektowanego terminala przeładunkowego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że działka nr X stanowi grunt przeznaczony pod zabudowę, zatem jest terenem budowlanym określonym w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym jego dostawa nie może/nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w ww. przepisie, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. Obydwa warunki muszą być spełnione jednocześnie.

Zatem, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że działka niezabudowana, stanowiąca własność Gminy, oznaczona w ewidencji gruntów numerem geodezyjnym X dotychczas była wykorzystywana wyłącznie do działalności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT oraz przy jej nabyciu nie przysługiwało Gminie prawo do odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji, zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – nie ma/nie będzie miało zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ nie zostaną spełnione dwa warunki, o których mowa w tym artykule.

Zatem przedmiotem planowanej przez Gminę zamiany będzie nieruchomość niezabudowana, która stanowi/będzie stanowić teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym w analizowanym przypadku dla dostawy – w drodze zamiany – przedmiotowej nieruchomości nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zamiana przedmiotowej nieruchomości nie będzie również spełniała warunków do objęcia jej zwolnieniem od podatku VAT w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji, powyższego transakcja dostawy – w drodze zamiany – nieruchomości niezabudowanej nr X jest/będzie opodatkowana 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1, w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, oceniono jako prawidłowe.

Następnie, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia podstawy opodatkowania dla ww. transakcji, tj. ustalenia czy podatek VAT ma być naliczony: od różnicy zamienianych działek czy od ogólnej wartości działek.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Należy zauważyć, iż uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Przepis ten stanowi, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa TSUE, podstawą opodatkowania dostawy towarów lub świadczenia usług jest wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane z tego tytułu. Owo wynagrodzenie jest zatem wartością subiektywną, czyli rzeczywiście otrzymaną, a nie wartością oszacowaną według kryteriów obiektywnych. Ponadto wynagrodzenie musi być wyrażalne w pieniądzu (zob. wyrok z dnia z dnia 19 grudnia 2012 r. w sprawie C-549/11, z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie C 40/09).

Jeżeli wartość ta nie jest kwotą pieniędzy uzgodnioną między stronami, powinna ona, jako wartość subiektywna, odpowiadać wartości, jaką dla odbiorcy ma usługa będąca wynagrodzeniem za dostawę towarów, oraz kwocie, jaką byłby on skłonny za tę usługę zapłacić (wyrok z dnia 2 czerwca 1994 r. w sprawie C 33/93).

Wobec powyższego w przypadku zamiany towarów za podstawę opodatkowania należy uznać, zgodnie z ogólnymi zasadami wynikającymi z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane z tytułu dostawy towaru, które stanowi wartość subiektywną stanowiącą odzwierciedlenie wartości, jaką dla odbiorcy ma towar będący wynagrodzeniem za dostawę towaru (kwota, jaką byłby on skłonny zapłacić).

Analiza opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że planowana czynność zamiany niezabudowanej działki nr X, będącej własnością Gminy, w zamian za inną nieruchomość stanowiącą własność prywatnego przedsiębiorcy, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dla której Gmina będzie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy. Jednocześnie zaznaczyć należy, że działka nr X pomimo tego, że nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ale została dla tej działki wydana decyzja lokalizacji inwestycji w celu budowy układu torowego, to stanowi ona tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. W związku z powyższym, dostawa ta nie korzysta/nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, lecz jest/będzie opodatkowana 23% stawką podatku.

Natomiast podstawą opodatkowania przy przeniesieniu prawa własności nieruchomości dokonywanego w ramach umowy zamiany zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy pomniejszone o kwotę podatku.

W konsekwencji powyższego, stwierdzić należy, że podstawą opodatkowania w przypadku zamiany nieruchomości jest/będzie dla Gminy suma wartości działki stanowiącej własność prywatnego przedsiębiorcy (tj. działki nr Y) i dopłaty wynikającej z różnicy wartości zamienianych nieruchomości, pomniejszona o podatek należny, nie zaś wartość nieruchomości będącej własnością Gminy, czy różnica wynikająca z wartości zamienianych działek.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, oceniono jako prawidłowe.

Ponadto, należy wskazać, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, w niniejszej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera/nie będzie wywierała skutku prawnego dla prywatnego przedsiębiorcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin