Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.524.2018.1.KP
z 9 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu 18 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki niezabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży działki niezabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Przyczyną rejestracji Wnioskodawcy do celów VAT jest osiąganie przychodów z najmu opodatkowywanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W latach 90-tych XX wieku Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny od matki dwie działki:

1. „Nieruchomość 1” w dn. 6 czerwca 1991 r.,
2. „Nieruchomość 2” w dn. 21 maja 1996 r.
   
   

Nieruchomość 1 została nabyta w trakcie trwania małżeństwa, aczkolwiek nie zostały zawarte umowy majątkowe małżeńskie. Nieruchomość 2 została nabyta po rozwodzie.

W 2013 r. Wnioskodawca podjął decyzję o wystawieniu powyższych Nieruchomości na sprzedaż i zawarł umowę pośrednictwa w zakresie znalezienia nabywcy.

W 2018 r. Wnioskodawca dokonał częściowej sprzedaży działek niezabudowanych po uprzednim podziale Nieruchomości 1 na dwie działki wraz z działką wytyczoną na drogę lokalną oraz podziale Nieruchomości 2 na dwie działki wraz z działką wytyczoną na drogę lokalną.

Nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży jest nieuzbrojona. Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy w zakresie sprzedanej działki.

Teren wynikający z podziału Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2, który został sprzedany (nieruchomości niezabudowane) nie był wynajmowany ani wydzierżawiany. Nieruchomość niezabudowana będąca przedmiotem zaistniałej sprzedaży była wykorzystywana w celach rolniczych.

W przyszłości Wnioskodawca planuje sprzedaż pozostałych dwóch działek zabudowanych budynkami gospodarczymi, które były i są wynajmowane. Nabywcą będzie inny podmiot niż ten, któremu zostały sprzedane działki w 2018 r. (przedmiot sprzedaży również wynika wyłącznie z podziału Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2). W zakresie powyższej przyszłej sprzedaży została zawarta umowa przedwstępna. Ponadto powyższa nieruchomość zabudowana budynkami gospodarczymi, która powstała z uprzedniego podziału dokonanego w 2018 r. jest wynajmowana w ramach źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynajem tej nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT i wypełniane są wszelkie obowiązki podatkowe w tym zakresie.

Podział Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 został dokonany zgodnie z wytycznymi nabywców i był rynkowo uzasadniony ze względu na powierzchnię działek wynoszącą łącznie ok. 8 hektarów oraz pojawienie się ofert zakupu dopiero po pięciu latach od wystawienia działek na sprzedaż.

Na przestrzeni ostatnich 25 lat Wnioskodawca nie dokonywał transakcji w zakresie sprzedaży gruntów, jak również nie planuje w przyszłości sprzedaży działek (za wyjątkiem transakcji objętej umową przedwstępną wymienioną w opisie niniejszego stanu faktycznego).

Dla obydwu Nieruchomości został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Teren został przeznaczony pod usługi, obiekty produkcyjne, składy i magazyny, zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługową oraz pod drogę lokalną (pierwsza część działki wynikająca z podziału, która została sprzedana) oraz pod usługi, obiekty produkcyjne, składy i magazyny, zabudowę usługową, wody powierzchniowe oraz pod drogę gminną lokalną oraz pod drogę wewnętrzną (druga część działki wynikająca z podziału, która zostanie sprzedana w przyszłości). Przedmiotowe Nieruchomości nie są przedmiotem prawa pierwokupu, a w szczególności nie są położone na obszarze rewitalizacji oraz na obszarze Specjalnej Strefy Rewitalizacji, o których mowa w ustawie z dn. 9 października 2015 r. o rewitalizacji.

Nieruchomości nie stanowią nieruchomości rolnej, ani leśnej oraz nie są objęte uproszczonym planem urządzania lasu, a nadto nie została również sporządzona inwentaryzacja stanu lasu, a w związku z tym nie została wydana decyzja w myśl art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach dla Nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działki niezabudowanej, która została dokonana w 2018 r. podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług „Ustawa” podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, (art. 15 ust. 2 Ustawy).

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że rozporządzanie majątkiem prywatnym nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

Z wyroku TSUE z dn. 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby vs. Minister Finansów i Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć vs. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wynika ponadto, że: „inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku, z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Z orzeczenia nie wynika precyzyjna granica pomiędzy zwykłym wykonywaniem prawa własności, a przypadkiem, gdy zaangażowane zostaną dla sprzedaży majątku środki właściwe dla podmiotów prowadzących określoną działalność gospodarczą. Dotyczy to również prostych środków zmierzających do sprzedaży w tym umieszczaniu ogłoszeń w prasie oraz Internecie. W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku o interpretację nawet takie działania nie wystąpiły. Wnioskodawca zawarł umowę pośrednictwa pięć lat temu i dopiero po tym czasie została dokonana sprzedaż części działki.

Kolejna i zarazem ostatnia transakcja planowana jest w niedalekiej przyszłości. Nadto Wnioskodawca nie prowadził dodatkowych akcji marketingowych, związanych z uzbrojeniem terenu ani nie dokonywał uprzedniego podziału nieruchomości poza wyznaczonym przez nabywców.

W związku z powyższym kluczowym argumentem w sprawie jest nie podejmowanie przez Wnioskodawcę działań właściwych dla podmiotów zajmujących się zawodowo handlem nieruchomościami oraz działanie wyłącznie w ramach dysponowania majątkiem własnym.

Zdaniem Podatnika, rejestracja na potrzeby VAT z tytułu wynajmu nieruchomości (świadczenia usług) nie oznacza automatycznie, że wszelkie transakcje (w tym dokonywane z majątku osobistego) dokonywane są przez podatnika w rozumieniu art. 15 Ustawy.

Zgodnie z wyrokiem ETS w sprawie C-291/92 Dieter Armbrecht „(...) sam formalny status osoby dokonującej dostawy jako podatnika nie stanowi przesłanki wystarczającej do przyjęcia, że osoba ta jest podatnikiem w odniesieniu do tej konkretnej czynności, a w konsekwencji do uznania, czy dana transakcja powinna podlegać opodatkowaniu. Konsekwencją jest także i to, że każda transakcja dokonywana przez podatnika powinna zostać w odrębny sposób przeanalizowana, by ustalić, czy podatnik jej dokonujący jest podatnikiem w odniesieniu do każdorazowej czynności. W ten sposób dyrektywa podkreśla, iż nie wystarczy, by daną czynność wykonał podatnik prowadzący jakąś działalność gospodarczą i ze względu na tę działalność zarejestrowany na VAT - warunkiem sine qua non opodatkowania czynności jest to, aby: 1) dana czynność zawarta była w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu i 2) wykonana została przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku VAT. (...)”.

W zakresie zaistniałej transakcji będącej przedmiotem stanu faktycznego częstotliwość i charakter dotychczasowych transakcji związanych z nieruchomościami nie wskazują na ciągłość, zorganizowanie i profesjonalizm tj. działania podejmowane przez profesjonalnych producentów, handlowców lub usługodawców, o których mowa w art. 15 Ustawy. Nie ma zatem przesłanek świadczących o aktywności Wnioskodawcy w zakresie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie sprzedażą nieruchomości tj. nie ma podstaw do przyjęcia, że aktywność opisana w stanie faktycznym ma charakter stały oraz zorganizowany.

Od nabycia gruntów w formie darowizny w ramach rodziny upłynęło ponad 20 lat. W tym czasie Wnioskodawca nie dokonał jakiejkolwiek transakcji sprzedaży działek. Teren, który został sprzedany nie był również wynajmowany ani wydzierżawiany.

Również sposób przeprowadzenia zaistniałej transakcji potwierdza, że nie były podejmowane profesjonalne działania marketingowe zmierzające do sprzedaży wykraczające poza podpisaniem umowy z pośrednikiem (ponad 5 lat temu) oraz związane z tym zwykłe formy ogłoszeń. Nie były również podejmowane, czy realizowane zamierzenia związane z uzbrojeniem nieruchomości, czy uzyskaniem jakiejkolwiek decyzji administracyjnej związanej z zabudową nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży w 2018 r.

W związku z powyższym proszę o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym sprzedaż działki niezabudowanej, która została dokonana w 2018 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Wnioskodawca z tytułu powyższej czynności nie jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 Ustawy.

Podobne wnioski wynikają również z interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dn. 17 marca 2016 r. (nr IPPP3/4512-87/16-4/ISK). Z interpretacji wynika, że: „nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. (...) W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy (...) Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działki, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.”

W konsekwencji organ wydający interpretację potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym transakcja zostanie dokonana w ramach rozporządzania własnym majątkiem i nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Ponadto w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma fakt, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodowa (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż nieruchomości jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z ww. orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Ponadto Trybunał orzekł, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia miedzy czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy. Jednocześnie żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jak wynika z przywołanych przepisów dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Przyczyną rejestracji Wnioskodawcy do celów VAT jest osiąganie przychodów z najmu. Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny od matki dwie działki: „Nieruchomość 1” w dn. 6 czerwca 1991 r., „Nieruchomość 2” w dn. 21 maja 1996 r. W 2013 r. Wnioskodawca podjął decyzję o wystawieniu powyższych Nieruchomości na sprzedaż i zawarł umowę pośrednictwa w zakresie znalezienia nabywcy. W 2018 r. Wnioskodawca dokonał częściowej sprzedaży działek niezabudowanych po uprzednim podziale Nieruchomości 1 na dwie działki wraz z działką wytyczoną na drogę lokalną oraz podziale Nieruchomości 2 na dwie działki wraz z działką wytyczoną na drogę lokalną. Nieruchomość będąca przedmiotem sprzedaży jest nieuzbrojona. Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy w zakresie sprzedanej działki. Teren wynikający z podziału Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2, który został sprzedany (nieruchomości niezabudowane) nie był wynajmowany ani wydzierżawiany. Nieruchomość niezabudowana będąca przedmiotem zaistniałej sprzedaży była wykorzystywana w celach rolniczych. W przyszłości Wnioskodawca planuje sprzedaż pozostałych dwóch działek zabudowanych budynkami gospodarczymi, które były i są wynajmowane. Nabywcą będzie inny podmiot niż ten, któremu zostały sprzedane działki w 2018 r. (przedmiot sprzedaży również wynika wyłącznie z podziału Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2). W zakresie powyższej przyszłej sprzedaży została zawarta umowa przedwstępna. Podział Nieruchomości 1 oraz Nieruchomości 2 został dokonany zgodnie z wytycznymi nabywców i był rynkowo uzasadniony ze względu na powierzchnię działek wynoszącą łącznie ok. 8 hektarów oraz pojawienie się ofert zakupu dopiero po pięciu latach od wystawienia działek na sprzedaż. Na przestrzeni ostatnich 25 lat Wnioskodawca nie dokonywał transakcji w zakresie sprzedaży gruntów, jak również nie planuje w przyszłości sprzedaży działek (za wyjątkiem transakcji objętej umową przedwstępną wymienioną w opisie niniejszego stanu faktycznego). Dla obydwu Nieruchomości został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Teren został przeznaczony pod usługi, obiekty produkcyjne, składy i magazyny, zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługową oraz pod drogę lokalną (pierwsza część działki wynikająca z podziału, która została sprzedana) oraz pod usługi, obiekty produkcyjne, składy i magazyny, zabudowę usługową, wody powierzchniowe oraz pod drogę gminną lokalną oraz pod drogę wewnętrzną (druga część działki wynikająca z podziału, która zostanie sprzedana w przyszłości).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą przedmiotowej działki niezabudowanej.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów (w tym grunty) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych regulacji prawnych, przy uwzględnieniu wniosków płynących z ww. orzeczeń prowadzi do stwierdzenia, że – wbrew stanowisku wyrażonemu we wniosku – sprzedaż przedmiotowej działki nie będzie stanowić rozporządzania majątkiem osobistym, gdyż Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wprawdzie nabył przedmiotową działkę w drodze darowizny od mamy, jednak następnie podjął działania podobne do działań handlowca, zajmującego się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Z okoliczności sprawy wynika, że w celu sprzedaży przedmiotowej działki został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Teren został przeznaczony pod usługi, obiekty produkcyjne, składy i magazyny, zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługową oraz pod drogę lokalną. Ponadto Wnioskodawca podjął czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych, zmierzające do podniesienia wartości przedmiotowej działki poprzez podział Nieruchomości 1 i Nieruchomości 2 na dwie działki wraz z działką wytyczoną na drogę lokalną. Dodatkowo Wnioskodawca podjął działania marketingowe zmierzające do sprzedaży przedmiotowej działki poprzez zawarcie umowy pośrednictwa w zakresie znalezienia nabywcy.

Zaznaczyć przy tym należy, że na ocenę dokonanych przez Wnioskodawcę działań nie może mieć wpływu to, że Wnioskodawca jest podatnikiem z tytułu osiągniętych przychodów z najmu oraz, że działka będąca przedmiotem sprzedaży nie była wynajmowana ani wydzierżawiana. Podobnie okoliczności, że Wnioskodawca na przestrzeni 25 lat nie dokonał transakcji zbycia gruntów. Tut. Organ podziela wykładnię podatku przedstawioną w wyrokach TSUE w sprawach C-291/92 oraz C-180/10 i C-181/10. Niniejsza interpretacja została wydana z uwzględnieniem wytycznych wynikających z tych wyroków.

Tym samym, sprzedaż przedmiotowej działki była dokonywana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i z tego tytułu Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika podatku do towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji nr IPPP3/4512-87/16-4/ISK należy wskazać, że została ona wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko Wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związany. Dodatkowo należy wskazać że ww. interpretacja dotyczy sytuacji, gdzie m.in. Wnioskodawca nie podejmował działań marketingowych. Natomiast w niniejszej sprawie Wnioskodawca zawarł umowę pośrednictwa w zakresie znalezienia nabywcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.