2018.10.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.439.2018.6.AZ
z 10 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 23 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z zakupem lub wytworzeniem infrastruktury badawczej oraz opodatkowania transakcji zawartej na podstawie umowy z organizacją naukowo-techniczną, jako odpłatnej dostawy towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z zakupem lub wytworzeniem infrastruktury badawczej, opodatkowania transakcji zawartej na podstawie umowy z organizacją naukowo-techniczną, jako odpłatnej dostawy towarów oraz skutków podatkowych darowizny infrastruktury badawczej na rzecz Wnioskodawcy. Wniosek został uzupełniony pismem z 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 23 sierpnia 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu znak 0111.KD”I”B3–2.4012.439.2018.3.AZ z 8 sierpnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Uczelnia (dalej „Uczelnia” lub „Wnioskodawca”), jako jednostka sektora finansów publicznych w postaci uczelni publicznej, wraz z „Instytutem, z siedzibą przy (…), Moskwa region, Rosja, (dalej „I”), obaj określani dalej jako łącznie jako „Strony”, w oparciu o zawartą umowę (dalej „Umowa”) planują współfinansowanie oraz zaprojektowanie, budowę, uruchomienie i wspólną eksploatację w K. laboratorium (…) w (…) (dalej „laboratorium”).

„I” to międzyrządowa i międzynarodowa organizacja naukowo-badawcza, której członkiem jest również Rzeczpospolita Polska, stanowiąca nowoczesny ośrodek naukowo-badawczy, opierająca swoją działalność na trzech kolumnach:

fundamentalne badania naukowe w dziedzinie fizyki cząstek elementarnych, fizyki jądrowej i fizyki fazy skondensowanej materii,
rozwój i wdrażanie wysokich technologii,
edukacja.

Państwa członkowskie „I” finansują funkcjonowanie „I” ze składek członkowskich. Obok tego „I” jest uprawniony do pozyskiwania dodatkowych funduszy ze sprzedaży wyników zrealizowanych badań naukowych, przy czym pozyskane w ten sposób środki wykorzystywane są w celu prowadzenia dalszych badań naukowych.

Zakres rzeczowy planowanego laboratorium obejmuje aparaturę badawczą wraz z niezbędnymi do jej funkcjonowania instalacjami, między innymi infrastrukturą technologiczną, systemami sterowania, akwizycji danych (dalej „infrastruktura badawcza”) oraz konieczną dla jej instalacji inwestycję w infrastrukturę budynku.

Strony zobowiązały się do współfinansowania budowy laboratorium w następujący sposób:

Uczelnia sfinansuje rozbudowę infrastruktury budynkowej niezbędnej dla potrzeb stworzenia laboratorium,
„I” sfinansuje zakup infrastruktury badawczej.

Rzeczpospolita Polska z tytułu członkostwa w „I” jest zobowiązana do opłacania corocznych składek do „I”, a finansowanie zakupu infrastruktury badawczej przez „I” jest formą reinwestowania części polskiej składki członkowskiej w infrastrukturę badawczą zlokalizowaną w Polsce.

Strony postanowiły, że infrastruktura badawcza zostanie wytworzona lub nabyta przez Uczelnię, a następnie sprzedana na rzecz „I”. Przeniesienie własności poszczególnych składników infrastruktury badawczej na „I” będzie potwierdzane protokołami, które będą stanowić podstawę do wystawienia przez Uczelnię na „I” faktur VAT dokumentujących sprzedaż poszczególnych składników infrastruktury badawczej.

Po uruchomieniu laboratorium właścicielem infrastruktury badawczej ma być „I”. Infrastruktura badawcza nie będzie na stałe połączona z budynkiem, w którym będzie się znajdować. Infrastruktura badawcza będzie znajdować się w Polsce. W związku z tym do sprzedaży infrastruktury badawczej na rzecz „I” dojdzie na terenie Polski. Żaden z elementów infrastruktury badawczej nie będzie wywożony poza terytorium Polski.

Z tytułu zakupu infrastruktury badawczej „I” zobowiązał się do zapłaty na rzecz Uczelni ceny w wysokości 21 mln USD brutto w okresie 7 lat. Cena będzie należna z tytułu zakupu wszystkich składników infrastruktury badawczej.

Od daty podpisania umowy, na poczet jej realizacji, „I” zobowiązał się do wpłat na rzecz Uczelni zaliczek w wysokości nie niższej niż 3 mln USD rocznie. Zaliczki będą udokumentowane przez Uczelnię fakturami VAT. Strony dopuszczają sprzedaż i przekazanie do eksploatacji poszczególnych składników infrastruktury badawczej etapami dokumentowanymi protokołami.

Z uwagi na to, że laboratorium jest wspólnym projektem realizowanym przez Strony umowy na komponentach laboratorium umieszczone zostanie logo Uczelni, Laboratorium, oraz „I”.

W ramach wspólnego wykorzystywania laboratorium w ramach współpracy naukowej:

Uczelnia upoważniona będzie – na wyłączność – do korzystania z 50% czasu badawczego dostępnego dla poszczególnych składników infrastruktury badawczej z przeznaczeniem dla grup badawczych delegowanych przez Uczelnię,
„I” upoważniony będzie – na wyłączność – do korzystania z 50% czasu badawczego poszczególnych składników infrastruktury badawczej, z przeznaczeniem dla delegowanych przez „I” użytkowników z państw będących pełnoprawnymi członkami „I”, przy czym w ramach tych 50% Uczelnia dopuszcza możliwość alternatywnego korzystania przez nich z innych infrastruktur badawczych w Laboratorium, z zachowaniem procedur planowania kalendarza działalności badawczej, obowiązujących w Laboratorium.

Uczelnia zakłada, że laboratorium – w tym infrastruktura badawcza – będzie wykorzystywana do celów statutowych Uczelni tj. będzie wykorzystywana do prowadzenia badań naukowych, kształcenia studentów, itp. infrastruktura badawcza może być też wykorzystywana także częściowo do działalności opodatkowanej – świadczenia odpłatnie usług badawczych dla podmiotów zewnętrznych lub odpłatne udostępnianie aparatury.

W okresie 5 lat, licząc od sprzedaży każdego ze składników infrastruktury badawczej wchodzącej w skład laboratorium, Strony będą miały prawo do wspólnego jego wykorzystywania w celu realizacji projektów badawczych. Zakłada się, że po upływie 5 lat (lub wcześniej za porozumieniem Stron) od daty zakupu przez „I” od Uczelni każdego ze składników infrastruktury badawczej jego własność zostanie przeniesiona przez „I” na podstawie umowy darowizny na rzecz Uczelni. „I” deklaruje chęć przekazania infrastruktury badawczej Uczelni po upływie tego okresu, gdyż prawdopodobnie „I” nie będzie już potrzebował tego rodzaju infrastruktury badawczej do realizowanych projektów badawczych.

Uczelnia jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej „Podatek VAT”).

Uczelnia nie wie, czy „I” dokona rejestracji w Polsce na VAT w związku z planowaną transakcją nabycia infrastruktury badawczej i w konsekwencji, czy stanie się podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym w Polsce, czy też „I” uzna, że nie będzie dokonywać rejestracji na VAT w Polsce. Przy rozpatrywaniu niniejszego wniosku Uczelnia prosi o uwzględnienie obu przypadków. Uczelnia pragnie zaznaczyć, że wartość planowanego przedsięwzięcia jest wysoka (21 mln USD) w związku z tym Uczelni bardzo zależy na tym, aby w wydanej interpretacji indywidualnej organ podatkowy dokładnie wyjaśnił skutki podatkowe opisanego wyżej zdarzenia przyszłego, bo mają one istotne znaczenie dla Uczelni.

W uzupełnieniu do wniosku udzielono następujących wyjaśnień.

Prawo do rozporządzania infrastrukturą badawczą, określoną w § 1 ust. 3 umowy, przez „I” będzie w znacznym stopniu i realnie ograniczone, co wynika bezpośrednio z postanowień umowy.

W szczególności należy zwrócić uwagę, na poniższe uzgodnienia Stron:

„I” i Uczelnia będą korzystać z infrastruktury badawczej w ramach współpracy naukowej w ramach laboratorium badawczego, w którym będą prowadzone w szczególności badania podstawowe i stosowane w dziedzinie struktury kryształów różnych materiałów, w tym materii biologicznych i próbek pod działaniem ciśnień;
„I” będzie miał prawo do współkorzystania z infrastruktury badawczej z Uczelni na zasadach określonych w Umowie, przy czym Uczelnia będzie miała prawo wyłącznego korzystania z 50% czasu badawczego dostępnego dla poszczególnych składników infrastruktury badawczej;
Uczelnia jest uprawniona do zarządzania infrastrukturą badawczą i udostępniania jej środowisku naukowemu;
Strony wyłączyły przeniesienie posiadania infrastruktury badawczej na rzecz „I”;
Uczelnia ponosi koszty utrzymania infrastruktury badawczej;
infrastruktura badawcza będzie stanowić integralną i składową część laboratorium w ramach Uczelni;
„I” zobowiązany jest do przeniesienia własności infrastruktury badawczej na Uczelnię na podstawie umowy darowizny; jest to zobowiązanie „I”, które może zostać realnie wykonane tylko wtedy, gdy „I” nie dokona zbycia infrastruktury badawczej na rzecz innego podmiotu, przy założeniu, że własność nie przechodzi na Uczelnię automatycznie (pod warunkiem lub po upływie określonego terminu), ale na podstawie odrębnej umowy.

Kwota płacona przez „I” na rzecz Uczelni, zgodnie z postanowieniami umowy będzie stanowiła zapłatę za zakup wszystkich składników infrastruktury badawczej wraz z kosztami jej instalacji i integracji oraz pokrywała koszty rozbudowy infrastruktury technicznej Laboratorium Uczelni. W świetle umowy „I”- Uczelnia jako infrastruktura techniczna rozumiana jest rozbudowa budynku Laboratorium wraz z instalacjami technologicznymi w zakresie niezbędnym do instalacji i funkcjonowania infrastruktury badawczej.

„I” jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Uczelni kwoty w wysokości odpowiadającej 30% polskiej składki członkowskiej wpłaconej do „I” w latach 2018–2024; odwołanie do polskiej składki stanowi sposób określenia wysokości zobowiązania „I”, a nie jego źródła finansowania. Wpłacone składki stanowią środki „I”.

Uczelnia nie posiada wiedzy z jakich środków budżetowych „I” będzie dokonywał zapłaty na rzecz Laboratorium Uczelni zgodnie z Umową. Przez dokonanie zapłaty na rzecz Uczelni, „I” nie będzie dokonywał „zwrotu” polskiej składki, bowiem członkiem „I” jest Rzeczpospolita Polska, a nie Laboratorium Uczelni i Uczelnia nie uiszcza składek na rzecz „I”, a z kolei zapłata nie następuje na rzecz Skarbu Państwa, tylko Uczelni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Uczelni przysługuje prawo do odliczenia od kwoty podatku należnego pełnej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług niezbędnych do zakupu lub wytworzenia infrastruktury badawczej?
Czy sprzedaż przez Uczelnię infrastruktury badawczej na rzecz „I” Uczelni stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT w Polsce? Czy Uczelnia powinnna uznać czynność dostawy infrastruktury badawczej na rzecz „I” jako czynność podlegającą opodatkowaniu VAT i naliczyć VAT należny?
Zakładając, że „I” nie będzie zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce, czy nieodpłatne przeniesienie infrastruktury badawczej przez „I” na rzecz Uczelni będzie czynnością opodatkowaną podatkiem VAT i czy Uczelnia stanie się podatnikiem zobowiązanym do wykazania i zapłacenia podatku VAT z tytułu takiej czynności?
Zakładając, że „I” będzie zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce jako podatnik VAT czynny, czy na Uczelni będą ciążyły jakiekolwiek obowiązki w zakresie podatku VAT z tytułu dokonania czynności nieodpłatnego przeniesienia infrastruktury badawczej przez „I” na rzecz Uczelni, czy też zdarzenie to będzie w pełni neutralne dla Uczelni?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1 Stanowisko Wnioskodawcy:

Uczelni przysługuje prawo do odliczenia od kwoty podatku należnego pełnej kwoty podatku naliczonego pr

zy nabyciu towarów i usług niezbędnych do zakupu lub wytworzenia infrastruktury badawczej.

Ad. 2 Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Uczelni sprzedaż infrastruktury badawczej na rzecz „I” stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem VAT w Polsce. W związku z tym Uczelni wykaże VAT należny z tytułu dostawy infrastruktury badawczej na rzecz „I” niezależnie od tego, czy „I” zostanie zarejestrowany jako podatnik VAT w Polsce, czy też nie.

Ad. 3 Stanowisko Wnioskodawcy:

Zakładając, że „I” nie będzie zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce Uczelnia uważa, że nieodpłatne przeniesienie infrastruktury badawczej przez „I” na rzecz Uczelnię nie będzie prowadzić do konieczności wykazania i zapłacenia podatku VAT z tytułu takiej czynności przez Uczelnię. Innymi słowy Uczelnia nie stanie się podatnikiem zobowiązanym do zapłaty podatku VAT z tytułu nabycia infrastruktury badawczej od „I”.

Ad. 4 Stanowisko Wnioskodawcy;

Zakładając, że „I” będzie zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce jako podatnik VAT czynny, na Uczelni nie będą ciążyły jakiekolwiek obowiązki w zakresie podatku VAT z tytułu dokonania czynności nieodpłatnego przeniesienia infrastruktury badawczej przez „I” na rzecz Uczelni. Zdarzenie to będzie w pełni neutralne dla Uczelni.

Wspólne uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2:

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl przepisu art. 2 pkt 6 ustawy VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W wyżej powołanym przepisie mowa jest o czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel (prawo do wyzbycia się, obciążania, korzystania z nabytych rzeczy). Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wyżej zaznaczono Uczelnia zawarła cywilnoprawną umowę o współfinansowanie oraz zaprojektowanie, budowę, uruchomienie i wspólną eksploatację laboratorium. Strony postanowiły, że infrastruktura badawcza zostanie wytworzona lub nabyta przez Uczelnię i następnie sprzedana na rzecz „I”. W wyniku planowanej sprzedaży Uczelnia przeniesie na „I” prawo do rozporządzania infrastrukturą badawczą jak właściciel i będzie to czynność odpłatna, gdyż na rzecz Uczelni zastrzeżono określone wynagrodzenie (cenę). Infrastruktura badawcza będzie znajdować się na terytorium Polski (nie dojdzie do jej wywozu poza terytorium kraju). Uczelnia dokona zatem na rzecz „I” odpłatnej dostawy infrastruktury badawczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy VAT.

Czynność ta powinna być uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce.

W związku z powyższym Uczelnia uważa, że będzie jej przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego przy ponoszeniu wydatków na zakup towarów i usług niezbędnych do nabycia lub wytworzenia infrastruktury badawczej.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki – odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a podatek naliczony związany jest z nabyciem towarów i usług wykorzystywanych do czynności opodatkowanych VAT. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążąc się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą podatnika.

Zdaniem Uczelni w przedmiotowej sprawie VAT naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych z wytworzeniem lub nabyciem infrastruktury badawczej będzie wykazywać bezpośredni związek z wykonaniem czynności polegającej na dostawie infrastruktury badawczej na rzecz „I”. W związku z tym nie znajdzie zastosowania art. 90 ustawy VAT przewidujący obowiązek rozliczenia VAT tzw. strukturą. W konsekwencji Uczelni będzie uprawniony do odliczenia 100% VAT naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z nabyciem lub wytworzeniem infrastruktury badawczej.

Z art. 90 ustawy VAT wynika bowiem, że podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego tylko jeśli nabywa towary i usługi wykorzystywane do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. W przedmiotowej sprawie nabycie towarów i usług związanych z wytworzeniem lub nabyciem infrastruktury badawczej będzie związane bezpośrednio z czynnością dostawy tej infrastruktury, która to czynność będzie opodatkowana VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z art. 7 ust. 2 ustawy VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, natomiast działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy VAT).

Generalny charakter tak określonej działalności gospodarczej oznacza, że dla statusu podatnika nie ma znaczenia, gdzie jest prowadzona działalność gospodarcza. Definicja ma zakres globalny i znajduje zastosowanie, gdziekolwiek osoba ma siedzibę bądź gdziekolwiek działa. Do rozliczania podatku VAT obowiązane są, co do zasady, podmioty dokonujące dostawy towarów (zbywcy). W niektórych jednak sytuacjach do rozliczania podatku VAT z tytułu dostaw towarów obowiązani są również nabywcy towarów. Rozliczenia takie dokonywane są w ramach tzw. dostaw towarów, dla których podatnikiem jest nabywca.

Nabywcy towarów mogą być podatnikami z tytułu dokonywanych dla nich dostaw towarów na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a – w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy VAT;
nabywcą jest:
- w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4 ustawy VAT,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4 ustawy VAT;
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika, że dostawy towarów, dla których podatnikiem jest nabywca, występować mogą tylko wówczas, gdy dostawcami towarów są podatnicy VAT, czyli podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT (art. 15 ust. 1 ustawy VAT).

Z tytułu dokonywania dostaw przez podmioty niebędące podatnikami (jak również przez podmioty będące podatnikami, lecz które w związku z dokonywaną dostawą towarów nie działają w charakterze podatników) do dostaw towarów, dla których podatnikiem jest nabywca, nie dochodzi.

Uczelnia uważa, że „I” – w związku z nieodpłatnym przeniesieniem infrastruktury badawczej na Uczelni – nie będzie działać w charakterze podatnika podatku VAT. Jak była o tym mowa, „I” to międzyrządowa i międzynarodowa organizacja naukowo–badawcza, której członkiem jest również Rzeczpospolita Polska, stanowiąca nowoczesny ośrodek naukowo–badawczy, opierająca swoją działalność na trzech kolumnach:

fundamentalne badania naukowe w dziedzinie fizyki cząstek elementarnych, fizyki jądrowej i fizyki fazy skondensowanej materii,
rozwój i wdrażanie wysokich technologii,
edukacja.

Państwa członkowskie „I” finansują funkcjonowanie „I” ze składek członkowskich.

Należy zatem stwierdzić, że nawet jeśli prowadzenie badań i prac oraz zastosowanie ich w praktyce mogłoby skutkować rozpoznaniem sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT, to nie można powiedzieć, że działalność „I” stanowi w całości działalność gospodarczą. Działalność „I” mogłaby zostać uznana za prowadzenie działalności gospodarczej, tylko w takiej części, w jakiej prowadzenie badań i prac oraz zastosowanie ich w praktyce mogłoby skutkować sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT, co jednak w żaden sposób nie da się uzasadnić w ramach opisanego na wstępie projektu. Jak była o tym mowa projekt zakłada bowiem stworzenie laboratorium, które ma być wykorzystywane przez „I” do celów badań naukowych.

Uczelnia pragnie dodatkowo zauważyć, ze nawet gdyby przyjąć, że „I” działałby w charakterze podatnika podatku VAT (z czym Uczelnia się nie zgadza) to zastosowanie w niniejszej sprawie powinien znaleźć art. 7 ust. 2 ustawy VAT, który uzależnia opodatkowanie podatkiem VAT nieodpłatnej czynności dostawy towarów od tego, czy podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia towarów (ich części składowych), będących przedmiotem dostawy. Zdaniem Uczelni treść tego przepisu uniemożliwia zakwalifikowanie opisanej nieodpłatnej dostawy infrastruktury badawczej przez „I” na rzecz Uczelni jako czynności opodatkowanej podatkiem VAT. Należy zauważyć, że „I” miałby prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego w związku z nabyciem infrastruktury badawczej od Uczelni, gdyby został zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w Polsce. Bez spełnienia tego warunku (tj. jeśli „I” uzna, że nie jest zasadne dokonywanie rejestracji na VAT w Polsce) „I” nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego w momencie dostawy infrastruktury badawczej przez Uczelni. Jeśli „I” nie odliczy VAT naliczonego przy nabyciu infrastruktury badawczej od Uczelni to – zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy VAT – czynność darowizny infrastruktury badawczej przez „I” na rzecz Uczelni nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. W konsekwencji, brak byłoby możliwości potraktowania Uczelni jako podatnika podatku VAT zobowiązanego do rozliczenia podatku VAT od czynności nieodpłatnej dostawy infrastruktury badawczej zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

Jeśli „I” dokona rejestracji jako podatnik podatku VAT w Polsce zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy VAT, to nieodpłatna dostawa infrastruktury badawczej na rzecz Uczelni nie będzie powodowała powstania po stronie Uczelni jakichkolwiek obowiązków w podatku VAT. Do prawidłowego ustalenia skutków nieodpłatnej dostawy infrastruktury badawczej na rzecz Uczelni zobowiązany będzie wyłącznie „I” jako podatnik podatku VAT zarejestrowany w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.) – zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W myśl art. 2 pkt 5 ustawy – przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej (…).

Zakres czynności, o których mowa w art. 5 ustawy został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Artykuł 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje podstawowe pojęcie ustawy o VAT, jakim jest dostawa towarów. Definicja ta nawiązuje do definicji zawartej w art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/ WE (uprzednio art. 5 ust. 1 V”I” dyrektywy), która przewiduje, iż „dostawa towarów oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel”. Należy przyjąć, iż na gruncie przedmiotowego przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, a także art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE elementem kluczowym dla pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel jest, w istocie rzeczy, przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz dysponowania nią.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia TSUE, w orzeczeniu C–320/88 (Staatssecretaris van Financiën v. Shipping & Forwarding Enterprise Safe BV), stanął na stanowisku, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów nie ma znaczenia okoliczność, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się ono z cywilnoprawnym przeniesieniem własności. W przytoczonym orzeczeniu Trybunał posłużył się terminem „przeniesienia własności w sensie ekonomicznym” (praktyczna kontrola nad rzeczą; możliwość swobodnego dysponowania), uniezależniając jednoznacznie opodatkowanie podatkiem VAT od przeniesienia własności rzeczy w sensie cywilnym.

W związku z powyższym, pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Kluczową rolę w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy stanowi odpowiedź na pytanie czy w opisanym stanie faktycznym „I” będzie miał prawo do rozporządzania zakupionymi składnikami infrastruktury badawczej jak właściciel. Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, który został przedstawiony we wniosku, infrastruktura badawcza mająca powstać w wyniku wspólnego działania Uczelni i „I” będzie znajdować się w Polsce; ma być bowiem częścią Laboratorium K. Żaden z elementów infrastruktury badawczej na skutek sprzedaży jej na rzecz „I” i darowania jej przez „I” na rzecz Uczelni, które ma później nastąpić nie ma opuścić terytorium Polski.

Z opisu zdarzenia przyszłego wniosku wynika w dalszej kolejności, iż przez okres pięciu lat od sprzedaży każdego ze składników infrastruktury badawczej wchodzącego w skład laboratorium, zarówno Uczelnia jak i „I” będą posiadać prawo do jego wspólnego wykorzystywania celem realizacji projektów badawczych. Ponadto w ramach wspólnego wykorzystywania laboratorium w ramach współpracy naukowej:

Uczelnia upoważniona będzie – na wyłączność – do korzystania z 50% czasu badawczego dostępnego dla poszczególnych składników infrastruktury badawczej z przeznaczeniem dla grup badawczych delegowanych przez Uczelnię,
„I” upoważniony będzie – na wyłączność – do korzystania z 50% czasu badawczego poszczególnych składników infrastruktury badawczej, z przeznaczeniem dla delegowanych przez „I” użytkowników z państw będących pełnoprawnymi członkami „I”, przy czym w ramach tych 50% Uczelnia dopuszcza możliwość alternatywnego korzystania przez nich z innych infrastruktur badawczych w Laboratorium, z zachowaniem procedur planowania kalendarza działalności badawczej, obowiązujących w Laboratorium.

Zatem można powiedzieć, że zgodnie z powyższym opisem Uczelnia faktycznie będzie posiadała większe uprawnienia w zakresie wykorzystywania poszczególnych składników infrastruktury badawczej znajdującej się w laboratorium aniżeli „I” oraz w zakresie decydowania o tym, jakie oprócz „I” inne podmioty będą miały prawo do korzystania z infrastruktury badawczej. Ponadto we wniosku podano, że Uczelnia zakłada, że laboratorium – w tym infrastruktura badawcza – będzie wykorzystywana także częściowo do działalności opodatkowanej – świadczenia odpłatnie usług badawczych dla podmiotów zewnętrznych lub odpłatnego udostępniania aparatury. Powyższy opis wskazuje, że pożytki z infrastruktury badawczej pobierać będzie Uczelnia, a nie „I”.

Co więcej, jak sam wskazał Wnioskodawca, prawo do rozporządzania infrastrukturą badawczą, określoną w § 1 ust. 3 umowy, przez „I” będzie w znacznym stopniu i realnie ograniczone, co wynika bezpośrednio z postanowień umowy. W szczególności Uczelnia jest uprawniona do zarządzania infrastrukturą badawczą i udostępniania jej środowisku naukowemu, Strony wyłączyły przeniesienie posiadania infrastruktury badawczej na rzecz „I”, infrastruktura badawcza będzie stanowić integralną i składową część laboratorium w ramach Uczelni.

Powyższe postanowienia umowne sprawiają, że dysponowanie infrastrukturą badawczą przez „I” jest umownie ograniczone do ściśle określonych celów – realizowania projektów badawczych przez „I”. Takie zawężenie sposobu rozporządzania infrastrukturą badawczą, odbierające faktyczną kontrolę nad rzeczą powoduje, że nie dochodzi w istocie do dostawy infrastruktury badawczej przez Uczelni na rzecz „I”, gdyż to Uczelnia pozostaje jej rzeczywistym właścicielem, to na nim ciąży odpowiedzialność za nie, i to on w rzeczywistości decyduje o jego wykorzystaniu. W świetle ww. założeń dotyczących ustalonych zasad wykorzystywania w przyszłości infrastruktury badawczej „I” nie można uznać za podmiot, który będzie posiadał uprawnienia do rozporządzania nią jak właściciel.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że pomiędzy Uczelnią udostepniającą infrastrukturę badawczą „I”, a „I”, nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania infrastrukturą badawczą jak właściciel, skutkiem czego czynność ta nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym kontekście analizy wymaga charakter płatności otrzymywanych przez Uniwersytet od „I”, w szczególności, czy powinny one zostać uznane za wynagrodzenie za korzystanie z infrastruktury badawczej przez „I”.

Zgodnie z opisem zawartym we wniosku, Uczelnia zakłada że laboratorium, w tym infrastruktura badawcza, będzie wykorzystywana do celów statutowych Uczelni oraz może być wykorzystywana także częściowo do działalności opodatkowanej – świadczenia odpłatnie usług badawczych dla podmiotów zewnętrznych lub odpłatne udostępnianie aparatury. „I” upoważniony będzie – na wyłączność – do korzystania z 50% czasu badawczego poszczególnych składników infrastruktury badawczej, z przeznaczeniem dla delegowanych przez „I” użytkowników z państw będących pełnoprawnymi członkami „I”. „I” zobowiązał się do zapłaty na rzecz Uczelni ceny w wysokości 21 mln USD brutto w okresie 7 lat. Od daty podpisania umowy, na poczet jej realizacji, „I” zobowiązał się do wpłat na rzecz Uczelni zaliczek w wysokości nie niższej niż 3 mln USD rocznie. Zaliczki będą udokumentowane przez Uczelnię fakturami VAT.

Należy jednak mieć na względzie, że podmioty działające w ramach zawartej umowy powinny do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o VAT. W tym miejscu należy wyjaśnić, że bez względu na nazwę i rodzaj zawartej umowy opodatkowanie podatkiem VAT wykonywanych czynności nie będzie zależne od zapisów zawartej umowy, a tym bardziej od intencji umawiających się stron. Postanowienia zawartych przez strony umów nie mogą ingerować w sferę stosunków podatkowoprawnych i odmiennie kształtować zakresu praw i obowiązków dotyczących odrębnych podmiotów, a wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego – w tym konkretnym przypadku ustawy o podatku od towarów i usług.

Podstaw prawnych czynności wykonywanych przez Uczelnię, związanych z infrastrukturą badawczą, należy upatrywać w przepisie art. 8 ustawy, gdzie wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem dane świadczenie może być tylko albo dostawą towarów albo świadczeniem usług. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Rozważając tę kwestię należy jednak zaznaczyć, że ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „czynność odpłatna”. Było ono przedmiotem oceny dokonywanej przez TSUE, który stwierdzał w szczególności, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy” (por. sprawa C-16/93) oraz że „świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego” (por. sprawa C-154/80). Zatem odpłatność, na potrzeby rozpoznania czynności opodatkowanej VAT, oznacza istnienie bezpośredniego związku między świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, który polega na tym, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego, a zapłata jest konsekwencją wykonania usługi. Ponadto zauważyć należy, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni odbiorca (konsument), odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Związek pomiędzy otrzymaną płatnością i świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to konkretne świadczenie.

W rozpatrywanej sprawie, Strony postanowiły, że infrastruktura badawcza zostanie wytworzona lub nabyta przez Uczelnię, natomiast „I” upoważniony będzie – na wyłączność – do korzystania z 50% czasu badawczego poszczególnych składników infrastruktury badawczej, przy czym „I” zobowiązał się do zapłaty na rzecz Uczelni ceny w wysokości 21 mln USD brutto w okresie 7 lat. Od daty podpisania umowy, na poczet jej realizacji, „I” zobowiązał się do wpłat na rzecz Uczelni zaliczek w wysokości nie niższej niż 3 mln USD rocznie. Zaliczki będą udokumentowane przez Uczelnię fakturami VAT.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której występuje skonkretyzowane świadczenie w zamian za określone wynagrodzenie.

Przedmiotem umowy w rzeczywistości jest udostepnienie wybudowanej lub wytworzonej przez Uczelnię infrastruktury badawczej na rzecz „I”. Zapłatę przez „I” na rzecz Wnioskodawcy odpowiedniej kwoty z tytułu zawarcia umowy należy uznać za wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę. To zaś wskazuje na to, że pomiędzy Uczelnią, a „I” istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym.

Reasumując, w opisanym zdarzeniu przyszłym czynności wykonywane przez Uczelnię w wyniku zawartej umowy z „I” stanowią po stronie Wnioskodawcy odpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie dostawę towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Odpłatne udostępnianie infrastruktury badawczej stanowi odpłatne świadczenie usług i nie zostało wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej oraz nie zostało uwzględnione w przepisach o podatku od towarów i usług jako objęte obniżoną stawką podatku lub zwolnieniem.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy czy ww. usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, należy wskazać, że w przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich.

W rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca będzie świadczyć usługi polegające na udostępnianiu infrastruktury badawczej na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem. Infrastruktura badawcza nie będzie na stałe połączona z budynkiem, w którym będzie się znajdować.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami zawarta została w art. 28c ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące określania miejsca świadczenia.

Jednym z zastrzeżeń wskazanych w art. 28c ust. 1 ustawy jest art. 28l pkt 7 ustawy, zgodnie z którym w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, usług wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu, za które uznaje się również przyczepy i naczepy oraz wagony kolejowe – miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Natomiast w myśl art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z cytowanego przepisu art. 28e ustawy wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium odniesienie się nie do podmiotu lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Jak stanowi art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Natomiast stosownie do art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Jak wynika z powołanych przepisów, jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania przepisu art. 28e ustawy. Konieczne jest aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość uznana za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e ustawy ma zastosowanie, gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

W związku z powyższym nie można uznać, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi udostępnienia infrastruktury badawczej będą stanowiły usługi związane z nieruchomością, a w konsekwencji w celu określenia miejsca świadczenia przedmiotowych usług nie będzie miał zastosowania art. 28e ustawy. Natomiast w przedmiotowym przypadku będzie miał zastosowanie art. 28l pkt 7 ustawy. Jak wskazano powyżej, zgodnie z tym przepisem, w przypadku świadczenia usług wynajmu rzeczy ruchomych (z wyjątkiem wynajmu środków transportu) na rzecz podmiotów niebędących podatnikami w sytuacji gdy podmioty te pochodzą z krajów trzecich – miejscem świadczenia tej usługi będzie terytorium państwa, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zatem miejsce opodatkowania świadczonej przez Wnioskodawcę usługi udostępniania infrastruktury badawczej na rzecz „I” – podmiotu niebędącego podatnikiem i posiadającego miejsce zamieszkania poza terytorium Unii Europejskiej – będzie znajdować się na terytorium państwa gdzie podmiot ten posiada siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy, oznaczone nr 2, należy wskazać, że w opisanym zdarzeniu przyszłym czynności wykonywane przez Uczelni w wyniku zawartej umowy z „I” stanowią po stronie Wnioskodawcy odpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie dostawę towaru, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Ponadto miejsce opodatkowania świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz „I” usługi udostępniania infrastruktury badawczej będzie znajdować się na terytorium państwa gdzie podmiot ten posiada siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, a więc czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Przechodząc do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług niezbędnych do zakupu lub wytworzenia infrastruktury badawczej, należy wskazać, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi w przypadku importu towarów kwota podatku:

wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego,
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a,
wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b.

Z przywołanych przepisów prawa wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy – podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

W tym miejscu należy wskazać, że z treści art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy wynika, że podatnik podatku od towarów i usług, który dokonuje dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, zachowuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, przy spełnieniu określonych warunków. Przepis ten winien być rozumiany w ten sposób, że upoważnia do odliczenia podatku naliczonego nie tyle w sytuacji, gdy podatnik podatku od towarów i usług wykazuje podatek należny z tytułu wykonywania na terytorium kraju czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ale gdy wykazuje fakt dostawy towarów lub świadczenia usług, które z uwagi na przepisy dotyczące miejsca świadczenia opodatkowane są poza terytorium kraju.

Przepis ten wprowadza dwa podstawowe warunki, których łączne spełnienie uprawnia do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług związanych z usługami świadczonymi poza terytorium kraju:

pierwszym z nich jest to, aby hipotetycznie – w przypadku świadczenia takich samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady zatem świadczenie usług poza terytorium kraju powinno mieć charakter sprzedaży opodatkowanej;
drugi z tych warunków dotyczy posiadania przez podatnika dokumentów, z których wynika związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności opodatkowanych poza terytorium kraju i ich związek z importem lub nabyciem towarów i usług na terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Analizując okoliczności przedstawione we wniosku, w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie będą spełnione przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem infrastruktury badawczej, które to towary i usługi związane będą ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami udostępniania ruchomości, których miejsce świadczenia będzie się znajdowało poza terytorium kraju z uwagi na to, że gdyby usługi te były wykonywane na terytorium kraju, byłyby opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Wobec tego posiadając stosowne dokumenty, z których wynika związek poniesionych wydatków – nabytych ww. towarów i usług – z usługami wynajmu ruchomości świadczonymi poza terytorium kraju, Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego.

Należy jednak podkreślić, że odliczyć można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu VAT. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem VAT.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h oraz art. 90 ustawy.

Stosownie do art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Zatem, w przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza taką działalnością, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe podatnik może dokonać odliczenia podatku naliczonego zawartego w ich cenie tylko w takiej części, którą można proporcjonalnie przypisać do jego działalności gospodarczej i związanej z czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto należy zauważyć, że w przypadku wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionych od podatku tym podatkiem, należy mieć na uwadze uregulowania zawarte w art. 90 ustawy. Powyższe przepisy stanowią uzupełnienie regulacji art. 86 ustawy.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy – w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.

Wskazać należy, że kwota podatku naliczonego do odliczenia, ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad nie jest jednak ostateczna. Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego zostały określone w art. 91 ustawy o VAT.

Stosownie do treści art. 91 ust. 1 cyt. ustawy po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W świetle powyższych ustaleń, prawo od odliczenia podatku naliczonego dotyczącego wydatków o charakterze mieszanym (tj. towarów i usług związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT i zwolnionymi od podatku oraz niepodlegającymi temu podatkowi) przysługuje wyłącznie w części związanej z wykonywaniem przez podatnika czynności opodatkowanych podatkiem VAT, a istnienie tego prawa determinowane jest faktycznym wykorzystaniem wydatków na cele działalności gospodarczej.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, należy mieć na uwadze, że system odliczenia ma na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem działalności gospodarczej. Oznacza to, że podatnik nie może domagać się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego.

Z uwagi na brzmienie cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu (w tym opodatkowanych i zwolnionych od podatku) oraz czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Należy wskazać, że w swoim orzecznictwie TSUE w sprawie Portugal Telecom SGPS SA.

(C-496/11 z dnia 26 września 2012 r.) zauważył, że jeżeli towary i usługi są wykorzystywane przez podmiot w celu dokonywania jednocześnie transakcji gospodarczych dających prawo do odliczenia i transakcji gospodarczych niedających prawa do odliczenia odliczenie jest dopuszczalne jedynie w części VAT, który jest proporcjonalny do kwoty przypadającej na pierwsze transakcje i krajowy organ podatkowy może przewidzieć jedną z metod ustalania prawa do odliczenia wymienionych w rzeczonym art. 17 ust. 5 V”I” dyrektywy. Jeżeli towary i usługi są jednocześnie wykorzystywane do działalności gospodarczej i działalności niegospodarczej, art. 17 ust. 5 V”I” dyrektywy nie znajduje zastosowania, a metody odliczenia i podziału są określane przez państwa członkowskie, które przy wykonywaniu tego prawa powinny uwzględniać cel i systematykę V”I” dyrektywy i w tym celu przewidzieć metodę obliczania rzeczywiście odzwierciedlającą część wydatków faktycznie przypadających odpowiednio na każdy z tych dwóch rodzajów działalności.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z zakupem lub wytworzeniem infrastruktury badawczej, w części w jakiej infrastruktura badawcza będzie wykorzystana do działalności opodatkowanej Uczelni. W analizowanym przypadku, infrastruktura badawcza – jak wykazano powyżej będzie udostępniana „I”, a ponadto jak wskazał Wnioskodawca, infrastruktura badawcza może być też wykorzystywana także częściowo do działalności opodatkowanej – świadczenia odpłatnie usług badawczych dla podmiotów zewnętrznych lub odpłatnego udostępniania aparatury. Zatem Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia związanego z tą sprzedażą podatku VAT naliczonego. Jednakże Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu lub wytworzeniu infrastruktury, lecz wyłącznie w części w jakiej faktury dokumentują zakupy związane z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. Nie można bowiem uznać, że Wnioskodawca będzie wykorzystywał infrastrukturę badawczą wyłącznie w celu udostępniania jej „I”, a tym samym nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że podatek naliczony z tytułu nabycia lub wytworzenia infrastruktury jest ponoszony wyłącznie bezpośrednio w związku ze świadczeniem usług na rzecz „I”. Uczelnia zakłada bowiem, że laboratorium – w tym infrastruktura badawcza – będzie wykorzystywana do celów statutowych Uczelni tj. będzie wykorzystywana do prowadzenia badań naukowych, kształcenia studentów, itp. oraz udostępniana na rzecz innych podmiotów.

Zatem – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – zakupy związane z nabyciem lub wytworzeniem infrastruktury badawczej będą wykorzystywane do celów związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, a tym samym nie będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych. W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług niezbędnych do zakupu lub wytworzenia infrastruktury badawczej, ale jedynie w odniesieniu do tej części podatku naliczonego która związana jest ze sprzedażą opodatkowaną przy uwzględnieniu zapisów art. 86 ust. 1 i ust. 2a oraz art. 90 tej ustawy, pod warunkiem nie zaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 88 ustawy.

Odpowiadając na pytanie oznaczone nr 1, należy wskazać, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia od kwoty podatku należnego pełnej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług niezbędnych do zakupu lub wytworzenia infrastruktury badawczej.

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2, jest nieprawidłowe.

W związku z uznaniem w odpowiedzi na pytanie nr 2, że „I” nie nabędzie prawa do rozporządzania jak właściciel infrastrukturą badawczą, infrastruktura ta nie będzie przedmiotem darowizny przez „I” na rzecz Uczelni. Skoro nie wystąpi sytuacja objęta pytaniem nr 3 i 4, nie udziela się odpowiedzi na ww. pytania.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie zdarzenia przyszłego, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w niniejszej interpretacji rozpatrzone. Interpretacja ta dotyczy wyłącznie infrastruktury badawczej, natomiast nie rozstrzyga w kwestii infrastruktury budynkowej, bowiem nie zadano pytania w tym zakresie oraz nie przedstawiono własnego stanowiska.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa „I”nformacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43–300 Bielsko–Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin