Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.562.2018.3.MN
z 24 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.) uzupełniony pismem z 15 października 2018 r. (data wpływu 16 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 15 października 2018 r. (data wpływu 16 października 2018 r.), będący odpowiedzią na wezwanie Organu z 5 października 2018 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.562.2018.1.MN.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 15 października 2018 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w sezonie letnim od kwietnia do października w danym roku kalendarzowym przeważnie przez weekend.

Wnioskodawca świadczy usługi podlegające pod PKD 93.29.Z pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna. Usługi świadczone przez Wnioskodawcę w większości polegają na wynajmie firmom, instytucjom państwowym urządzeń dla dzieci tzw. dmuchańców.

Wnioskodawca wystawia rachunek za wykonana usługę. Wnioskodawca posiada na wyposażeniu: zjeżdżalnię dmuchaną, zamek dmuchany, tor przeszkód i trampolinę. W sporadycznych sytuacjach Wnioskodawca udostępnia urządzenia na różnego typu imprezach plenerowych typu: festyny, pikniki.

Z reguły jest to jedno lub dwa urządzenia, ponieważ na ustawienie więcej nie ma miejsca.

Opłata za użytkowanie sprzętu pobierana jest każdorazowo, z góry, przed wejściem na dane urządzenie.

Uczestnik ma określony czas zabawy i korzysta z urządzenia tylko raz. W przypadku gdy chce skorzystać z urządzenia jeszcze raz musi ponownie zapłacić.

W związku z pojawieniem się przepisu § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju i finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących Wnioskodawca ma wątpliwość czy nie powinien zastosować kasy fiskalnej mimo nie przekroczenia 20 tys. obrotu realizowanego na rzecz osób fizycznych.

Z pytaniem tym Wnioskodawca zwrócił się telefonicznie do ekspertów podatkowych – Krajowa Informacja Podatkowa (infolinia) oraz urzędów skarbowych i nie otrzymał jednoznacznej odpowiedzi.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca świadczy usługę udostępnienia wejścia na urządzenie w postaci dmuchanej zjeżdżalni, zamku, toru przeszkód oraz trampoliny dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Usługi te są świadczone są na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i na rzecz rolników ryczałtowych. Przedmiotem sprzedaży są usługi związane z rozrywką i rekreacją. Wnioskodawca nie dysponuje zamkniętym terenem, w którym umiejscowione są urządzenia.

Opłaty nie są pobierane za wstęp na teren, w którym umiejscowione są urządzenia lecz za wstęp na konkretne urządzenie.

Do tej pory nie wystąpił u Wnioskodawcy obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej.

Wnioskodawca używając pojęcia „20 tys. obrotu” ma na myśli obrót w wysokości 20 tys. złotych.

Urządzenia w postaci dmuchanych zjeżdżalni, zamku, toru przeszkód udostępniane są na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej z tytułu czego pobierane są opłaty.

Sprzedaż udokumentowana rachunkiem wystawionym na rzecz firm dotyczy: wynajmu urządzeń zabawowych dla dzieci na dany dzień.

Za zgodą organizatora imprezy plenerowej typu: festyn, piknik Wnioskodawca stawia urządzenie w wyznaczonym przez organizatora miejscu i pobiera opłaty od osób korzystających z urządzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy atrakcjach dmuchanych jakie oferuje na imprezach plenerowych Wnioskodawca musi mieć kasę fiskalną bez względu na obrót?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność nie jest obsługą w zakresie wstępu do wesołego miasteczka lub parku rozrywki. Wnioskodawca w wąskim zakresie obsługuję pojedyncze urządzenia jak opisał to w stanie faktycznym.

Zdaniem Wnioskodawcy urządzenia rekreacyjne – takie jak dmuchańce, nawet gdy znajdą się w ilości 4 sztuk nie tworzą ani wesołego miasteczka ani parku rozrywki. A co za tym idzie opłaty pobierane każdorazowo od uczestnika za korzystanie z danego urządzenia nie są opłatami – biletami wstępu.

Bilet zakupiony w wesołym miasteczku upoważnia jego posiadacza do korzystania ze wszystkich atrakcji i urządzeń na jego terenie bez ograniczeń ilościowych, a opłata za korzystanie z urządzenia dmuchanego w przypadku Wnioskodawcy pobierana jest każdorazowo przed wejściem na urządzenie.

Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który tak jak parki rozrywki lub wesołe miasteczka przeznaczałby na udostępnienie atrakcji zainteresowanym lecz każdorazowo korzysta z terenów udostępnianych przez gminy lub inne instytucje.

Wnioskodawca uważa, że obejmuje go nadal limit obrotu 20 tys. do zainstalowania kasy rejestrującej.

Tym bardziej, że w PKD Wnioskodawcy nie ma mowy o wesołym miasteczku bądź parku rozrywki.

Wnioskodawca uważa, że oferując atrakcje dmuchane na imprezach plenerowych nie musi posiadać kasy fiskalnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454, z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia ze względu na wykonywane czynności (zwolnienie przedmiotowe).

Według § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20 000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2017 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tzn. że dotyczy konkretnych czynności.

Jak już wcześniej wspomniano – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
   
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
   
3. naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania),
   
4. w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,
   
5. w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,
   
6. w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 51 załącznika do rozporządzenia,
   
7. prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 28 załącznika do rozporządzenia,
   
8. doradztwa podatkowego,
   
9. związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:
   
   • świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
   • usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
10. fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych,
    
11. kulturalnych i rozrywkowych – wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,
    
12. związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne,
    
13. (uchylona).
    
    

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na różnego typu imprezach plenerowych (festyny, pikniki) świadczy usługi podlegające na udostępnianiu na urządzeń w postaci dmuchanej zjeżdżalni, zamku, toru przeszkód oraz trampoliny. Usługi te są świadczone są na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i na rzecz rolników ryczałtowych. Wnioskodawca nie dysponuje zamkniętym terenem, w którym umiejscowione są urządzenia. Opłaty nie są pobierane za wstęp na teren, w którym umiejscowione są urządzenia lecz za wstęp na konkretne urządzenie. Opłata za użytkowanie sprzętu pobierana jest każdorazowo, z góry, przed wejściem na dane urządzenie. Uczestnik ma określony czas zabawy i korzysta z urządzenia tylko raz. W przypadku gdy chce skorzystać z urządzenia jeszcze raz musi ponownie zapłacić.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Wnioskodawca z tytułu udostępniania atrakcji dmuchanych jakie oferuje na imprezach plenerowych ma obowiązek posiadania kasy fiskalnej bez względu na obrót.

Zauważyć należy, że ustawodawca w ww. § 4 rozporządzenia wskazał wyłączenia ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania dla konkretnych czynności. I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Należy jednak zwrócić uwagę, że w ww. rozporządzeniu przy identyfikowaniu usług, które nie są zwolnione z ewidencjonowania na kasie rejestrującej bez względu na osiągane obroty, nie ma odwołania do klasyfikacji statystycznych. Należy zatem dokonać wykładni językowej terminów wyżej przytoczonych.

Słownik Języka Polskiego definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”, zaś Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.sjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”. Brak jest też jednoznacznej definicji „parku rozrywki”, jak również wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje.

Tak więc pojęcie „park rozrywki” trzeba rozumieć jako miejsce zarówno otwarte jak i zamknięte, które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Mając na uwadze powyższe definicje, należy uznać za rekreację różne formy aktywności mające służyć wypoczynkowi i zdrowiu.

Natomiast definicja „rozrywki” zawarta w Słowniku Języka Polskiego, brzmi „to, co służy odprężeniu, wypoczynkowi”.

Słownik Języka Polskiego definiuje również pojęcie „wstępu” wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”. Ze wstępem związane jest też określone świadczenie (typowe dla danego obiektu) np. w przypadku parku rozrywki możliwość korzystania z określonych urządzeń.

Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu).

Skoro w § 4 ust. 1 pkt 2 lit l ww. rozporządzenia jako wyłączone ze zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, zostały wymienione świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, to biorąc pod uwagę charakter rozrywek w wesołych miasteczkach i parkach rozrywki należy uznać, że „wstęp” do tego typu obiektów obejmuje również aktywne korzystanie ze znajdujących się tam urządzeń.

Wnioskodawca przedstawiając opis stanu faktycznego jednoznacznie wskazał, że w rozpatrywanej sprawie przedmiotem sprzedaży są usługi związane z rozrywką i rekreacją.

Za skorzystanie z urządzeń (dmuchany zamek, dmuchana zjeżdżalnia, trampolina, tor przeszkód) są pobierane opłaty, które w ocenie Organu są tożsame z „opłatą w zakresie wstępu”. Ponoszone opłaty za korzystanie z danych atrakcji powodują, że usługobiorca nabywa „prawo wstępu” i w zamian za wskazaną opłatę ma prawo do skorzystania z określonych atrakcji. W tym przypadku usługa wstępu obejmuje czynne korzystanie z poszczególnych urządzeń. Usługobiorca tym samym ma prawo do korzystania z określonych atrakcji, które są związane z normalnym typowym użytkowaniem tego obiektu (urządzenia).

Zatem w ocenie organu powyższe okoliczności sprawy wskazują, że w związku z udostępnianiem za opłatą na imprezach plenerowych ww. urządzeń w postaci dmuchanej zjeżdżalni, zamku, toru przeszkód oraz trampoliny, Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie sprzedaży biletów wstępu do parku rozrywki.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – zastosowanie znajdzie przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l rozporządzenia zgodnie z którym, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany ewidencjonować ww. sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej, ponieważ w związku ze zmianą przepisu § 4 rozporządzenia nie może w stosunku do wykonywanych czynności korzystać ze zwolnienia podmiotowego.

Jednocześnie należy wskazać na przepis § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zgodnie z którym w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, którzy po dniu 31 grudnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. kontynuują lub rozpoczynają świadczenie usług, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. k-m – świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 marca 2018 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.