2018.10.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.571.2018.2.KM
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn.zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 4 września 2018 r. (data wpływu 7 września 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji zbycia działek.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Czesław C.
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Halina C.

Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Niniejszy wspólny wniosek o interpretację prawa podatkowego składają Czesław i Halina C. (dalej Wnioskodawcy). Wnioskodawcy są właścicielami, na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, nieruchomości, składającej się z działek o numerach ewidencyjnych: 206/12 (dwieście sześć łamane przez dwanaście), 206/13 (dwieście sześć łamane przez trzynaście), 206/16 (dwieście sześć łamane przez szesnaście), 206/17 (dwieście sześć łamane przez siedemnaście), 206/18 (dwieście sześć łamane przez osiemnaście), 206/19 (dwieście sześć łamane przez dziewiętnaście), 206/20 (dwieście sześć łamane przez dwadzieścia), 206/21 (dwieście sześć łamane przez dwadzieścia jeden), 206/22 (dwieście sześć łamane przez dwadzieścia dwa), 206/22 (dwieście sześć łamane przez dwadzieścia dwa), 206/23 (dwieście sześć łamane przez dwadzieścia trzy) i 206/24 (dwieście sześć łamane przez dwadzieścia cztery), o łącznym obszarze 2,2116 ha (dwa hektary dwa tysiące sto szesnaście metrów kwadratowych), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą.

Wnioskodawcy nabyli nieruchomość na zasadach obowiązującej nieprzerwanie w ich związku małżeńskim majątkowej wspólności ustawowej, na podstawie Umowy sprzedaży, sporządzonej w dniu 12 października 1998 roku przez notariusza, przy czym nabycie nastąpiło od osób fizycznych. Wnioskodawcy nabyli nieruchomość jako życiowe zabezpieczenie majątkowe, w związku z tym na wskazanej nieruchomości nigdy nie była prowadzona działalność gospodarcza ani inna działalność zarobkowa. Nieruchomość, w szczególności, nie była przedmiotem umów dzierżawy lub najmu. Nieruchomość jest niezabudowana. Z formalnego punktu widzenia nieruchomość stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym.

Na terenie całej nieruchomości obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP) zgodnie z uchwałą z dn. 18 czerwca 1998 r. oraz z uchwałą z dn. 9 września 2003 r. Wg MPZP jedna część obszaru nieruchomości przeznaczona jest/była na cele usługowe, a druga część na cele budownictwa mieszkaniowego. W związku z tym Wnioskodawcy dokonali (decyzja z 2 grudnia 2016 r.) geodezyjnego podziału działek (bez ustanawiania odrębnych ksiąg wieczystych), tak aby część nieruchomości przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego na cele usługowe i drobnej wytwórczości (działki 206/12 i 206/24 po podziale) oraz druga część na cele budownictwa mieszkaniowego (pozostałe działki) zostały podzielone zgodnie z ich przeznaczeniem zapisanym w MPZP. Wnioskodawcy dokonali tego podziału przewidując, że gdyby zaszła życiowa potrzeba sprzedaży części nieruchomości, to wiadomo, że zgłosi się potencjalny nabywca na część działki przeznaczonej na usługi, bądź inny nabywca na część działki o przeznaczeniu budownictwa mieszkaniowego.

Wnioskodawcy nie zgłaszali żadnych wniosków w związku z pracami nad planem zagospodarowania przestrzennego.

Należy zaznaczyć również, że w roku 2009 dokonany został też przymusowy podział nieruchomości wynikający z decyzji Wojewody (decyzja z dnia 25 maja 2007 r.) podtrzymanej przez Ministra Infrastruktury w decyzji z dnia 5 marca 2008 r., o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości oraz o ustaleniu odszkodowania z tytułu wywłaszczenia. Na skutek tego pierwszego przymusowego podziału wydzielono działki 206/11, która została wywłaszczona oraz 206/12, która jest przedmiotem niniejszego wniosku. Podział z 2009 roku związany był z budową trasy krajowej. Poza tym Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych czynności, które miałyby na celu zwiększenie wartości nieruchomości. Wnioskodawcy nie poszukiwali nabywców nieruchomości lub poszczególnych działek - nie dawali ogłoszeń w prasie, ani w Internecie. Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych prac w celu uzbrojenia terenu. Wszelkie przyłącza będą musiały być dokonane przez potencjalnych nabywców. Obecnie Wnioskodawcy planują sprzedaż wydzielonych działek nr 206/12 i 206/24, ponieważ zgłosił się do nich potencjalny nabywca - przedsiębiorca. Wskazane działki zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są na:

działka 206/12 - tereny dróg gminnych (C.KGd-2) i usług technicznych i drobnej wytwórczości (6.UR-1),
działka 206/24 - tereny usług technicznych i drobnej wytwórczości.

Wnioskodawcy nie podejmowali żadnych czynności, które pozwalałyby potencjalnemu nabywcy rozpocząć na działkach proces ich zagospodarowywania przed nabyciem działek (np. wniosek o pozwolenie budowlane, poprawa infrastruktury). Działki posiadają dostęp do drogi publicznej za pośrednictwem zjazdu publicznego z drogi zbiorczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w tak przedstawionym stanie faktycznym przyszła sprzedaż wskazanych działek nie będzie podlegać podatkowi od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawców, planowana transakcja sprzedaży działek nie będzie objęta opodatkowaniem z tytułu podatku od towarów i usług ponieważ przy ich sprzedaży Wnioskodawcy nie będą występować jako podatnicy VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług (ustawy o VAT).

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność była opodatkowana podatkiem VAT musi być wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - stosownie do art. 15 ust 2 - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazane przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu VAT wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o VAT ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie handlowym w odniesieniu do danej transakcji.

W zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w orzeczeniu z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że: „Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z wartości dodanej (tym bardziej jeśli nie prowadziła na tym gruncie żadnej działalności) i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.”

Trybunał zwrócił uwagę, że: „Należy dodać, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37).

Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT.

Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.

Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy w tej kwestii przypomnieć, że pojęcie działalności gospodarczej jest zdefiniowane w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT jako obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C 77/01 EDM, Rec. s. I 4295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C 8/03 BBL, Zb. Orz. s. I 10157, pkt 39).

Na wskazane orzeczenie TSUE powołują się polskie sądy administracyjne - Tu można wskazać m.in. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 752/12:

„Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności. (analogiczne stanowisko NSA zajął też w wyroku z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 314/12).”

W innych orzeczeniach sady administracyjne stwierdziły: „Nie może być mowy o działaniu w charakterze podatnika VAT w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego (osobistego), tj. takiego, który nie jest przez nią wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej i nie jest przedmiotem tej działalności, (wyrok NSA z dnia 30 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1733/11). „Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 16 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Po 352/12)”.

Z punktu widzenia możliwości zakwalifikowania transakcji sprzedaży nieruchomości przez osobę fizyczną jako wykonanej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT istotne znaczenie mają zatem czynności podejmowane przez nią w stosunku do konkretnej nieruchomości, świadczące o prowadzeniu (lub podjęciu) przez sprzedawcę profesjonalnej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami - takie jak działania marketingowe, uzbrojenie terenu.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, nie można uznać, że sprzedaż Nieruchomości nastąpi w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Nieruchomość nie jest i nie była dotychczas wykorzystywana przez Wnioskodawców do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a w szczególności do działalności rolniczej, jak również nie była przez nich wynajmowana lub wydzierżawiana osobom trzecim.

Przede wszystkim jednak Wnioskodawcy nie dokonywali w stosunku do Nieruchomości żadnych czynności charakterystycznych dla podmiotów prowadzących profesjonalny obrót nieruchomościami, takich jak wskazane w przywołanych orzeczeniach działania marketingowe, uzbrojenie terenu itp. Co więcej, Wnioskodawcy nie zamieścili ogłoszenia o zamiarze sprzedaży Nieruchomości, lecz z inicjatywą jej zakupu zgłosił się do nich z własnej inicjatywy Kupujący.

Wnioskodawcy nie podejmowali również czynności niezbędnych do zmiany przeznaczenia Nieruchomości i umożliwienia jej zabudowy Jak wspomniano, plan zagospodarowania przestrzennego został uchwalony przez radę gminy bez udziału i składania wniosków przez Wnioskodawców. Plan zagospodarowania przestrzennego został im więc narzucony aktem władczym władz gminy.

Powoduje to, że sprzedaż Nieruchomości następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawców, natomiast nie może być traktowana jako przejaw działalności handlowej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Całokształt przedstawionych okoliczności powoduje więc, że w związku ze sprzedażą Nieruchomości Wnioskodawcom nie będzie przysługiwał status podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Przemawia to za uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawców, iż planowana sprzedaż przez nich nieruchomości (wskazanych wyżej działek) nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analogiczne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w Interpretacji z 9 lutego 2017 r. nr 1462-IPPP2 4512.978.2016.2.KOM 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej dalej „ustawą o VAT” - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy podmiot w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcy są właścicielami, na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej, nieruchomości gruntowej, składającej się z działek o numerach ewidencyjnych: 206/12, 206/13, 206/16, 206/17, 206/18, 206/19, 206/20, 206/21, 206/22, 206/22, 206/23 i 206/24, o łącznym obszarze 2,2116 ha.

Wnioskodawcy nabyli nieruchomość na zasadach obowiązującej nieprzerwanie w ich związku małżeńskim majątkowej wspólności ustawowej, na podstawie Umowy sprzedaży, sporządzonej w dniu 12 października 1998 roku, przy czym nabycie nastąpiło od osób fizycznych. Wnioskodawcy nabyli nieruchomość jako życiowe zabezpieczenie majątkowe, w związku z tym na wskazanej nieruchomości nigdy nie była prowadzona działalność gospodarcza ani inna działalność zarobkowa. Nieruchomość, w szczególności, nie była przedmiotem umów dzierżawy lub najmu. Nieruchomość jest niezabudowana. Z formalnego punktu widzenia nieruchomość stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku o podatku rolnym.

Na terenie całej nieruchomości obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP). Według MPZP jedna część obszaru nieruchomości przeznaczona jest/była na cele usługowe, a druga część na cele budownictwa mieszkaniowego. W związku z tym Wnioskodawcy dokonali (decyzja z 2 grudnia 2016 r.) geodezyjnego podziału działek (bez ustanawiania odrębnych ksiąg wieczystych), tak aby część nieruchomości przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego na cele usługowe i drobnej wytwórczości (działki 206/12 i 206/24 po podziale) oraz druga część na cele budownictwa mieszkaniowego (pozostałe działki) zostały podzielone zgodnie z ich przeznaczeniem zapisanym w MPZP. Wnioskodawcy dokonali tego podziału przewidując, że gdyby zaszła życiowa potrzeba sprzedaży części nieruchomości, to wiadomo, że zgłosi się potencjalny nabywca na część działki przeznaczonej na usługi, bądź inny nabywca na część działki o przeznaczeniu budownictwa mieszkaniowego.

Wnioskodawcy nie zgłaszali żadnych wniosków w związku z pracami nad planem zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawcy zaznaczyli, że w roku 2009 dokonany został przymusowy podział nieruchomości wynikający z decyzji Wojewody o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości oraz o ustaleniu odszkodowania z tytułu wywłaszczenia. Na skutek tego pierwszego przymusowego podziału wydzielono działki 206/11, która została wywłaszczona oraz 206/12, która jest przedmiotem niniejszego wniosku. Podział z 2009 roku związany był z budową trasy krajowej. Poza tym Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych czynności, które miałyby na celu zwiększenie wartości nieruchomości. Wnioskodawcy nie poszukiwali nabywców nieruchomości lub poszczególnych działek - nie dawali ogłoszeń w prasie, ani w Internecie. Wnioskodawcy nie dokonywali żadnych prac w celu uzbrojenia terenu. Wszelkie przyłącza będą musiały być dokonane przez potencjalnych nabywców. Obecnie Wnioskodawcy planują sprzedaż wydzielonych działek nr 206/12 i 206/24, ponieważ zgłosił się do nich potencjalny nabywca - przedsiębiorca. Wskazane działki zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są na:

działka 206/12 - tereny dróg gminnych (C.KGd-2) i usług technicznych i drobnej wytwórczości (6.UR-1),
działka 206/24 - tereny usług technicznych i drobnej wytwórczości.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawców dotyczą określenia, czy sprzedaż działek będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Aby ocenić, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej - odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy o VAT, jak i stanowiska judykatury - w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Analiza sprawy w kontekście powołanych przepisów oraz wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 prowadzi do wniosku, że sprzedaż działek, których Wnioskodawcy są właścicielami, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest przesłanek, aby w związku z tą transakcją uznać Wnioskodawców za podatników tego podatku.

Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, to nie można uznać, że przy dokonywaniu sprzedaży przedmiotowych działek, Wnioskodawcy będą działali w charakterze podatników, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Z opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawców, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Okoliczności sprawy wskazują, że Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej, nie podejmowali jakichkolwiek czynności zmierzających do podniesienia wartości działek ani żadnych działań marketingowych i reklamowych w stosunku do sprzedaży tych działek. Nieruchomość nie była przedmiotem umowy dzierżawy lub najmu. Jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawcy nie zgłaszali żadnych wniosków w związku z pracami nad planem zagospodarowania przestrzennego, nie poszukiwali nabywców nieruchomości, nie podejmowali czynności mających na celu uzbrojenie terenu. Ponadto jak wynika z opisu sprawy, nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawców w 1998 roku jako zabezpieczenie majątkowe na życie.

Wobec powyższych okoliczności należy uznać, że sprzedaż działek, nie będzie stanowić działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawców w przedmiocie sprzedaży tych działek, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

W konsekwencji, w niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawców za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzących działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym, Wnioskodawcy dokonując sprzedaży działek nie będą działali w charakterze podatników podatku VAT, a będą jedynie korzystać z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem. W konsekwencji transakcja sprzedaży ww. działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Zainteresowanych, w powyższym zakresie, jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji zbycia działek przez Wnioskodawców, natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin