Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.237.2017.3.JF
z 16 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) uzupełnionym w dniu 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 7 sierpnia 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 14 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji na terytorium Polski dla celów podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w zakresie przypadku 2, 3 i 4
  
• nieprawidłowe w zakresie przypadku 1 i 5.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji na terytorium Polski dla celów podatku od towarów i usług. Wniosek uzupełniono w dniu 3 sierpnia 2017 r. w odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (uzupełnione na wezwanie tut. Organu):

Wnioskodawczyni (F.) posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą w Anglii jako osoba fizyczna dla podatku od towarów i usług. F. nie ma siedziby działalności gospodarczej w Polsce.

Zakupiony towar będzie wysyłany przez dostawcę towaru do firmy zdobiącej. Firma zdobiąca będzie wysyłać towar do odbiorcy końcowego.

1. F. kupuje towar (odzież) w Niemczech i usługę w Polsce.
   
   

Zakupiona odzież w Niemczech wysyłana jest do polskiej firmy Z. (nadruki, hafty). Zdobiona odzież wysyłana jest przez firmę Z. do odbiorcy końcowego poza granice Polski.

Faktura 1: sprzedawca – niemiecka firma (Berlin); kupujący - F.; treść faktury – sprzedaż towaru (odzież), koszt transportu Niemcy – Polska; adres dostawy – firma „Z.” (Polska).

Faktura 2: sprzedawca – Firma Z.; kupujący: F.; treść faktury – sprzedaż usługi nadruku, koszt transportu Polska-Irlandia; adres dostawy – Firma I.(Irlandia).

Faktura 3: sprzedawca – F.; kupujący - Firma I.(Irlandia); treść faktury – sprzedaż odzieży z nadrukiem.

2. F. kupuje towar i usługę w Polsce w dwóch różnych polskich firmach.
   
   

Zakupiona odzież wysyłana jest do firmy Z. Firma Z. wysyła zdobiony towar bezpośrednio do odbiorcy końcowego poza granice Polski.

Faktura 1: sprzedawca – Firma W. (Polska); kupujący - F.; treść faktury – sprzedaż towaru (odzież), koszt transportu Polska – Polska; adres dostawy – Firma „Z.” (Polska).

Faktura 2: sprzedawca – Firma „Z.”; kupujący: F.; treść faktury – sprzedaż usługi nadruku, koszt transportu Polska-Irlandia; adres dostawy – Firma I.(Irlandia).

Faktura 3: sprzedawca – F.; kupujący - Firma I.(Irlandia).

3. F. kupuje towar i usługę w tej samej polskiej firmie.
   
   

Zakupiony towar ze zdobieniem (jedna faktur) wysyłany jest przez polską firmę bezpośrednio do odbiorcy końcowego poza granice Polski.

Faktura 1: sprzedawca – Firma „Z.” (Polska); kupujący: F.; treść faktury – sprzedaż towaru (odzież), sprzedaż usługi nadruku, koszt transportu Polska-Irlandia; adres dostawy – Firma I.(Irlandia).

Faktura 2: sprzedawca – F.; kupujący - Firma I.(Irlandia); treść faktury - sprzedaż odzieży z nadrukiem.

4. F. kupuje towar i usługę w Polsce. Zakupiony towar w polskiej firmie jest dostarczany do polskiej Firmy „Z.”. Firma „Z.” wysyła towar do odbiorcy końcowego na terenie Polski.
   
   

Faktura 1: sprzedawca – Firma W. (Polska); kupujący - F.; treść faktury – sprzedaż towaru (odzież), koszt transportu Polska – Polska; adres dostawy – Firma „Z.” (Polska).

Faktura 2: sprzedawca – Firma „Z.” (Polska); kupujący: F.; treść faktury – sprzedaż usługi nadruku, koszt transportu Polska-Polska; adres dostawy – polska Firma B. (Polska).

Faktura 3: sprzedawca – F. (Anglia); kupujący - Firma B. (Polska); treść faktury – sprzedaż towaru z nadrukiem.

5. F. kupuje odzież w Niemczech. Niemiecki dostawca dostarcza towar do polskiej Firmy „Z.”. Zdobiony towar odbiera firma spedycyjna i dostarcza do odbiorcy końcowego poza granicami Polski.
   
   

Faktura 1: sprzedawca – Firma Niemiecka B. (Niemcy); kupujący - F.; treść faktury – sprzedaż towaru, koszt transportu Niemcy – Polska; adres dostawy – Firma „Z.” (Polska).

Faktura 2: sprzedawca – Firma „Z.”; kupujący: F.; treść faktury – sprzedaż usługi nadruku.

Faktura 3: sprzedawca – Firma spedycyjna; kupujący: F.; treść faktury – koszt transportu Polska-Irlandia; adres dostawy – Irlandia.

Faktura 4: sprzedawca – F.; kupujący - Firma I.(Irlandia); treść faktury – sprzedaż towaru z nadrukiem.

Całkowita wartość towarów wysyłanych przez F. z tego samego państwa członkowskiego na terytorium Polski pomniejszona o podatek VAT nie będzie przekraczała kwoty 160 000 zł w roku podatkowym w każdym z przedstawionych przykładów transakcji.

Przewidywana wartość całkowita towarów wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium Polski pomniejszona o kwotę podatku VAT w danym roku podatkowym w każdym z przedstawionych przykładów transakcji nie będzie przekraczała kwoty 80 000 złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Dla których z ww. przykładów (sytuacji) Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zarejestrowania się w Polsce do celów VAT, a dla których nie jest zobowiązana do zarejestrowania się w Polsce do celów VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Nie ma obowiązku rejestracji, ponieważ towar przekracza granice pomiędzy transakcjami.

Ad 2

Zaistnieje obowiązek rejestracji, ponieważ towar pomiędzy fakturą 1 i 2 nie przekracza granicy.

Ad 3

Nie ma obowiązku rejestracji, ponieważ towar przekracza granice pomiędzy transakcjami.

Ad 4

Zaistnieje obowiązek rejestracji, ponieważ towar nie przekracza granic Polski pomiędzy transakcjami.

Ad 5

Nie ma obowiązku rejestracji, ponieważ towar przekracza granice pomiędzy transakcjami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe w zakresie przypadku 2, 3 i 4
  

• nieprawidłowe w zakresie przypadku 1 i 5.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Ponadto w myśl art. 97 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Zatem obowiązek złożenia zgłoszenia rejestracyjnego powstaje przed dniem wykonania pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu określonej w art. 5 ustawy.

Jak wskazuje przepis art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Ponadto, w oparciu o art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika (art. 13 ust. 3 ustawy).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na definicję dostawy towarów na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Wprowadzenie w miejsce sprzedaży (czyli zobowiązania sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy oraz wydania jej kupującemu, czemu odpowiada zobowiązanie kupującego do odebrania rzeczy i zapłaty ceny) kategorii pojęciowej „przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” służy temu, aby podatkiem od towarów i usług zostały objęte również i takie czynności, w których z prawnego punktu widzenia nie dochodzi do przeniesienia na drugą stronę transakcji własności towaru, ale dochodzi do przekazania szeroko pojętej kontroli ekonomicznej nad tym towarem, co pozwala nabywcy na dysponowanie tym towarem w sposób zbliżony do właściciela. Z tego względu w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wielokrotnie podkreślano, że ta regulacja ma na celu opodatkowanie zbycia uprawnień do faktycznego dysponowania rzeczą, a nie wyłącznie prawa własności rzeczy.

Zatem dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Jednocześnie należy mieć na uwadze terytorialny charakter podatku od towarów i usług, który oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Jest to szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów zawierają regulacje art. 22 ust. ustawy.

Na mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Natomiast w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Co więcej stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Jednocześnie w myśl art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą w Anglii, jest podatnikiem podatku od wartości dodanej i nie ma siedziby działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca zamierza sprzedawać odzież i akcesoria promocyjne za pośrednictwem własnej strony internetowej do odbiorców na terenie Unii Europejskiej. Zakupiony towar będzie wysyłany przez dostawcę towaru do firmy zdobiącej. Firma zdobiąca będzie wysyłać towar do odbiorcy końcowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rejestracji dla celów VAT w Polsce w związku z transakcjami dokonywanymi w ramach wskazanych 5 przypadków.

Przypadek 1 i 5

W niniejszych przypadkach Wnioskodawca dokona nabycia odzieży od kontrahenta niemieckiego (niemieckiej firmy). Kontrahent niemiecki dokona transportu odzieży z Niemiec do Polski. W Polsce na odzieży polska firma „Z.” dokona usługi polegającej na dokonaniu na nim nadruku. Po wykonaniu nadruku odzież zostanie wywieziona z kraju do Irlandii, tj. firmy I. W pierwszym przypadku przez polską firmę dokonującą nadruku. W piątym przypadku przez firmę spedycyjną.

Odnosząc się do przedmiotowych przypadków należy wskazać na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 2 października 2014 r. w sprawie C-446/13, dotyczący podobnej sytuacji, w którym Trybunał, zauważył że wykładnia art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy (odpowiednik art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) nie pozwala uznać, aby miejsce dostawy znajdowało się w państwie członkowskim siedziby dostawcy. Albowiem towary będące przedmiotem umowy zawartej między dostawcą a nabywcą, czyli wykończone towary, znajdowały się już „w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy”, w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy, w państwie członkowskim siedziby nabywcy.

Ponadto, jak zauważył Trybunał: „miejsce „dostawy towarów” w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy, czyli miejsce przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, powinno być bowiem określone na podstawie zasad ustanowionych w art. 8 ust. 1 szóstej dyrektywy. Dostawca towarów, w sytuacji skarżącej w postępowaniu głównym, gdy wysyła je usługodawcy, któremu powierzono roboty wykończeniowe, nie przenosi na nabywcę prawa do rozporządzania danymi towarami jak właściciel. Taka wysyłka ma na celu wyłącznie doprowadzenie danych towarów do stanu zgodnego ze zobowiązaniami umownymi dostawcy, aby mogła nastąpić późniejsza dostawa do nabywcy.”

Konkludując Trybunał w powyższej sprawie stwierdził, że artykuł 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy „należy interpretować w ten sposób, że miejsce dostawy towaru sprzedanego przez spółkę z siedzibą w jednym państwie członkowskim nabywcy z siedzibą w innym państwie członkowskim, w odniesieniu do którego sprzedawca zlecił usługodawcy mającemu siedzibę w tym innym państwie członkowskim roboty wykończeniowe mające na celu uczynić ów towar zdatnym do dostawy, przed wysłaniem go przez rzeczonego usługodawcę nabywcy, należy uważać za znajdujące się w państwie członkowskim siedziby nabywcy”.

Bazując na ww. orzeczeniu należy stwierdzić, że art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy (tak jak art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy) oznacza istnienie dostatecznego czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą towarów i ich wysyłką oraz ciągłości w przeprowadzaniu transakcji. Brak jest takiego związku i takiej ciągłości, jeżeli wysyłka towarów przez kontrahenta niemieckiego do polskiej firmy „Z.” ma na celu ich przetworzenie przed ich dostawą do nabywcy czyli firmy I. z Irlandii. Zgodnie z ww. orzeczeniem TSUE, przemieszczenie towarów do polskiej firmy „Z.” w celu wykonania nadruku, przed ich dostawą do firmy I. z Irlandii, winno być traktowane jako dokonane w ramach transakcji odrębnej od tej, która następuje już po dokonaniu nadruku na odzieży.

Towar, który jest przedmiotem dostawy do firmy I. z Irlandii nie jest tożsamy z towarem, który zostanie przemieszczony z terytorium Niemiec do Polski w celu dokonania nadruku. W przedstawionej sprawie mamy więc do czynienia z dwiema odrębnymi dostawami towarów.

Zatem w opisanych przypadkach transakcja między firmą niemiecką a Wnioskodawcą winna być rozliczona przez Wnioskodawcą w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Następnie Wnioskodawca winien rozpoznać na terytorium Polski wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle powyższych ustaleń należy stwierdzić, że w przypadku 1 i 5 Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania rejestracji dla celów VAT w Polsce – na podstawie art. 96 i art. 97 ustawy - w związku z dokonanymi transakcjami i koniecznością rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zatem stanowisko w zakresie przypadków 1 i 5 należy uznać za nieprawidłowe.

Przypadek 2

W niniejszym przypadku Wnioskodawca dokona nabycia odzieży od kontrahenta polskiego (firmy W.). Kontrahent polski dokona transportu odzieży do polskiej firmy „Z.”. W Polsce na odzieży polska firma „Z.” dokona usługi polegającej na dokonaniu na nim nadruku. Po wykonaniu nadruku odzież zostanie wywieziona z kraju do Irlandii.

Zatem w opisanym przypadku transakcja między kontrahentem polskim (firmą W.) a Wnioskodawcą winna być rozliczona zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy jako krajowa dostawa towarów. Następnie Wnioskodawca winien rozpoznać na terytorium Polski wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle powyższych ustaleń należy stwierdzić, że w przypadku 2 Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania rejestracji dla celów VAT w Polsce – na podstawie art. 96 i art. 97 ustawy - w związku z dokonanymi transakcjami i koniecznością rozpoznania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zatem stanowisko w zakresie przypadku 2 należy uznać za prawidłowe.

Przypadek 3

W niniejszym przypadku Wnioskodawca dokona nabycia odzieży od kontrahenta polskiego firmy „Z.” Firma „Z.” w Polsce na odzieży dokona usługi polegającej na dokonaniu na nim nadruku. Po wykonaniu nadruku odzież bezpośrednio przez firmę „Z.” zostanie wywieziona z kraju do Irlandii do firmy I.

Zatem w opisanym przypadku transakcja między kontrahentem polskim firmą „Z.” a Wnioskodawcą winna być rozliczona zgodnie z art. 22 ust. 2 w zw. art. 22 ust. 3 ustawy jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów dokonana przez firmę „Z.”. Natomiast u Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek rozpoznania w Polsce żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu określonej w art. 5 ustawy.

W świetle powyższych ustaleń należy stwierdzić, że w przypadku 3 Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania rejestracji dla celów VAT w Polsce – na podstawie art. 96 i art. 97 ustawy - w związku z dokonanymi transakcjami.

Zatem stanowisko w zakresie przypadku 3 należy uznać za prawidłowe.

Przypadek 4

W niniejszym przypadku Wnioskodawca dokona nabycia odzieży od kontrahenta polskiego (firmy W.). Kontrahent polski dokona transportu odzieży do polskiej firmy „Z.”. W Polsce na odzieży polska firma „Z.” dokona usługi polegającej na dokonaniu na nim nadruku. Po wykonaniu nadruku odzież zostanie dostarczona do odbiorcy na terenie Polski (Firmy B.).

Zatem w opisanym przypadku transakcja między kontrahentem polskim (firmą W.) a Wnioskodawcą winna być rozliczona zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy jako krajowa dostawa towarów. Następnie Wnioskodawca również zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy winien rozpoznać na terytorium Polski krajową dostawę towarów na rzecz Firmy B.

W świetle powyższych ustaleń należy stwierdzić, że w przypadku 4 Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania rejestracji dla celów VAT w Polsce – na podstawie art. 96 i art. 97 ustawy - w związku z dokonanymi transakcjami i koniecznością rozpoznania krajowej dostawy towarów na rzecz polskiego nabywcy.

Zatem stanowisko w zakresie przypadku 4 należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.