Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.451.2017.2.JG
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2017 r. (data wpływu 7 listopada 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 21 listopada 2017 r. (data wpływu 28 listopada 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 listopada 2017 r.(skutecznie doręczone w dniu 16 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej ( ). Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 listopada 2017 r. (data wpływu 28 listopada 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13 listopada 2017 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.451.2017.1.JG.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wniosek dotyczy sprzedaży licytacyjnej Nieruchomości (działki o numerze 229) Ilony i Andrzeja M., dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, dokonywanej przez Komornika Sądowego.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Wedle oświadczenia dłużników nabycie nieruchomości nic podlegało opodatkowaniu VAT i nie została wystawiona w związku ze zbyciem nieruchomości faktura VAT.

W związku z oświadczeniem dłużników iż nabycie nie nastąpiło w związku z prowadzona działalnością gospodarczą oraz, że nie został od transakcji odprowadzony podatek VAT przyjąć należy, że nie przysługiwało im prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. nieruchomości.

Z informacji pozyskanych przez organ egzekucyjny wynika, że dłużnicy prowadził działalność gospodarczą w trakcie nabycia nieruchomości i byli podatnikami podatku od towarów i usług, jednakże wedle oświadczenia w/w nieruchomość nie została nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zarówno w ramach czynności opodatkowanych jak i zwolnionych.

Wobec powyższego wynika, że dłużnicy nabyli ww. działkę dla celów prywatnych do majątku wspólnego.

Obecnie dłużniczka Ilona M. nie prowadzi działalności gospodarczej bowiem została wykreślona z bazy CiDG dnia 10 stycznia 2017r natomiast dłużnik Andrzej M. zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej z dniem 4 stycznia 2017r.

Według wzmianek w KW nieruchomości wchodzą w skład wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. W księdze w dziale II widnieje wzmianka: że właścicielami ww. nieruchomości są dłużnicy którzy nabyli własność ww. nieruchomości przekształcając prawo użytkowania wieczystego w prawo własności na mocy decyzji Starosty - Decyzja o Przekształceniu Prawa Użytkowania Wieczystego w Prawo Własności decyzji z dnia 4 marca 2015r.

Dłużnicy oświadczyli, że:

• nabycie nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu VAT w związku z powyższym komornik wywnioskował, że nie została wystawiona w związku ze zbyciem nieruchomości faktura VAT,
  
• skoro nabycie nie było związane z działalnością gospodarczą i nie został odprowadzony podatek VAT komornik wnioskuje, że nie przysługiwało im prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. nieruchomości,
• prowadzili oni działalność gospodarczą w trakcie nabycia nieruchomości jednakże wedle ich oświadczenia nic została ona nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wobec tego wynika, że nie była ona zdaniem dłużników nabyta zarówno w ramach czynności opodatkowanych jak i zwolnionych.
  
  

Obecnie dłużniczka nie prowadzi działalności gospodarczej - wykreślona z bazy CiDG z dniem 10 stycznia 2017r. dłużnik zaś od dnia 4 stycznia 2017r ma zawieszone wykonywanie działalności gospodarczej.

Licytowana nieruchomość to prawo własności nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

Nieruchomość stanowi działkę ewidencyjną nr 229, o powierzchni 79996 m².

Przedmiotowa nieruchomość posiada urządzoną księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych.

Dla terenu, na którym położona jest przedmiotowa działka obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy z dnia 21 października 2014 r, działka nr ew. 229, w przeważającej części położona jest na terenach oznaczonych symbolem MU (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usługowej), natomiast w pasie szerokości ok. 12 m wzdłuż ulic od strony zachodniej i północnej, położona jest na terenie przeznaczonym pod poszerzenie dróg oznaczonym symbolami KUZ i KUD.

Działka nr 229 w ok. 80% położona jest na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu.

Dłużnicy w swoim oświadczeniu nie poinformowali jakby podejmowali jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu.

Nieruchomość jest nieogrodzona a dojazd do niej jest od drogi asfaltowej Działki stanowią niezabudowane, nieogrodzone pola.

Z informacji dłużników wynika, że nie nabyli oni działek do wykorzystywania w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku VAT od licytacyjnej sprzedaży Nieruchomości opisanej we wniosku?

Zdaniem Wnioskodawcy, od sprzedaży ww. nieruchomości należy odprowadzić podatek VAT.

Dłużnicy w swoim oświadczeniu udzielili zdaniem komornika informacji dotyczących nabycia nieruchomości. Stwierdzili oni, że nabycie nie podlegało opodatkowaniem podatku VAT.

Jednakże zdaniem komornika dłużnik prowadząc działalność gospodarczą podejmował próby sprzedaży nieruchomości (np. na różnych portalach internetowych). Dłużnicy byli również właścicielami innej działki inwestycyjnej (sprzedana również w drodze licytacji komorniczej) - gdzie sposobem korzystania były tzw „tereny przemysłowe. W związku z powyższym zdaniem komornika można przyjąć, ze dłużnicy prowadzili działalność nieruchomościami. Również fakt przekształcenia nieruchomości z użytkowania wieczystego we własność i podniesienie jej wartości stanowi przesłankę, że działania dłużników dążące do zwiększenia ceny i atrakcyjności działki mają znamiona działalności gospodarczej w celu ewentualnego zbycia nieruchomości. W związku z wydana decyzja przez organ nr 0114-KDIP1-1.4012.208.2017.1.IZ i widoczną analogią z sytuacją tej nieruchomości komornik stoi na stanowisku, że również od tej transakcji sprzedaży nieruchomości należy odprowadzić podatek VAT. Dłużnicy skarżąc operat szacunkowy wykazali się dużą wiedzą na temat nieruchomości i zaznaczyli, że wartość działki jest o wiele wyższa niż ustalona w toku egzekucji przez komornika informując, że dysponują wieloma ofertami sprzedaży tej nieruchomości. Wynika z tego, że wielokrotnie próbowali zbyć ww. nieruchomość. Dłużnicy nie poinformowali jakoby podejmowali jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu.

Po przeprowadzeniu opisu i oszacowania nieruchomości należałoby się zgodzić z powyższą tezą.

Za taką czynność (zmierzającą do podniesienia wartości nieruchomości ) można by jedynie uznać wniosek o przekształcenie użytkowania wieczystego we własność nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
   
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w ww. art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków, budowli lub ich części) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustaw, jak i w art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W konsekwencji dla rozstrzygnięcia, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że nabycie nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu VAT i nie została wystawiona w związku ze zbyciem nieruchomości faktura VAT. Nabycie nie nastąpiło w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz nie został od transakcji odprowadzony podatek VAT. Dłużnikom nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. nieruchomości. Dłużnicy Andrzej i Ilona M. prowadzili działalność gospodarczą w trakcie nabycia nieruchomości i byli podatnikami podatku od towarów i usług, jednakże wedle oświadczenia ww. nieruchomość nie została nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zarówno w ramach czynności opodatkowanych jak i zwolnionych. Wobec powyższego wynika, że Dłużnicy nabyli ww. działkę dla celów prywatnych do majątku wspólnego. Obecnie Dłużniczka Ilona M. nie prowadzi działalności gospodarczej bowiem została wykreślona z bazy CiDG dnia 10 stycznia 2017r., natomiast Dłużnik Andrzej M. zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej z dniem 4 stycznia 2017r. Nieruchomości wchodzą w skład wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Właścicielami ww. nieruchomości są Dłużnicy którzy nabyli własność ww. nieruchomości przekształcając prawo użytkowania wieczystego w prawo własności na mocy decyzji Starosty. Dla terenu, na którym położona jest przedmiotowa działka obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego. Działka nr ew. 229, w przeważającej części położona jest na terenach oznaczonych symbolem MU (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usługowej), natomiast w pasie szerokości ok. 12 m wzdłuż ulic od strony zachodniej i północnej, położona jest na terenie przeznaczonym pod poszerzenie dróg oznaczonym symbolami KUZ i KUD. Działka nr 229 w ok. 80% położona jest na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu.

Dłużnicy w swoim oświadczeniu nie poinformowali jakby podejmowali jakiekolwiek czynności wymagające zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Nieruchomość jest nieogrodzona a dojazd do niej jest od drogi asfaltowej Działki stanowią niezabudowane, nieogrodzone pola.

Na tle powyższego, wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia, czy sprzedaż działki nr 229 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie nie można uznać Dłużników za podatników podatku od towarów i usług, w związku z dokonaną sprzedażą nieruchomości niezabudowanej w drodze licytacji komorniczej. Pomimo, że grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to brak jest przesłanek wskazujących na to, że Dłużnicy w odniesieniu do dokonanej sprzedaży nieruchomości niezabudowanej stanowiącej ich majątek prywatny występować będą w charakterze podatników podatku VAT, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem zbycie nieruchomości nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i jest działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania. Fakt, że Dłużnicy podejmowali próby sprzedaży nieruchomości (np. na różnych portalach internetowych), oraz to, że byli również właścicielami innej działki inwestycyjnej, jak również fakt przekształcenia nieruchomości z użytkowania wieczystego we własność nie stanowi przesłanek, że działania Dłużników mają znamiona działalności gospodarczej. Tym samym sprzedaż niewykorzystywanej w działalności gospodarczej nieruchomości należącej do Dłużników w drodze licytacji komorniczej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika osadzonej w określonym stanie faktycznym i tyko w tej sprawie jest wiążąca. Nie wywołuje ona zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że podjęte przez Dłużników ww. działania nie wskazują, że licytacyjna sprzedaż przez Wnioskodawcę działki niezabudowanej nr 229 będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Dłużników za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa działki nr 229 zostanie dokonana w ramach majątku prywatnego i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.