Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.381.2017.1.JG
z 26 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

SPZOZ jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej (dalej: Szpital lub Wnioskodawca). Działa na podstawie przepisów ustawy o działalności leczniczej oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Głównym płatnikiem za udzielane świadczenia medyczne jest NFZ. Wnioskodawca posiada obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej z tytułu prowadzonej działalności leczniczej.

Pacjenci występują z roszczeniami przeciwko szpitalowi do sądu o zapłatę odszkodowania, zadośćuczynienia, renty z tytułu szkód związanych z działalnością leczniczą Szpitala. W obecnej chwili wskazane sprawy są przedmiotem orzekania przed sądami.

Przyczynami wystąpienia pacjentów z roszczeniami o zapłatę odszkodowań, zadośćuczynień lub rent z tytułu szkód związanych z działalnością Szpitala są błędy medyczne, czyli zawinione i niezgodne z aktualną wiedzą medyczną postępowanie personelu szpitala, powodujące dla pacjenta uszczerbek na zdrowiu lub błędy organizacyjne np. które powodują uszczerbek na zdrowiu. Przypadki, w których pacjenci wstąpili na drogę sądową, powstały w ramach wykonywania podstawowej działalności szpitala podczas udzielania świadczeń medycznych przez osoby upoważnione do ich wykonywania.

Umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje powyższe roszczenia jedynie do kwoty określonej sumą ubezpieczenia wynikającej z ww. umowy. Ponad tę kwotę szpital musi zaspokoić roszczenia ze środków własnych.

Pacjenci, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu, wskutek zawinionego postępowania personelu szpitala, występują z roszczeniami o zapłatę odszkodowań, zadośćuczynień lub rent od szpitala.

Szpital w przypadku zasądzenia ww. roszczeń przez sąd, zaspokoi je częściowo z umowy ubezpieczenia OC - do kwoty określonej umową ubezpieczenia a powyżej tej kwoty, roszczenia te pokryje szpital ze środków własnych. Postępowanie takie wynika z zapisów umowy zawartej z ubezpieczycielem na obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej podmiotu wykonującego działalność leczniczą, w której zapisano, że: "przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna podmiotu wykonującego działalność leczniczą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, za szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych, wyrządzone działaniem lub zaniechaniem ubezpieczonego, które miało miejsce w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej".

Jednocześnie zaznaczyć należy, że Wnioskodawca jako podmiot, którego podstawowym celem statutowym jest ochrona zdrowia, posiada możliwość korzystania ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zasądzone i wypłacone kwoty tytułem zadośćuczynienia, odszkodowania, renty dla poszkodowanych pacjentów oraz odsetki z nimi związane na rzecz pacjentów, a także koszty procesu zapłacone przez szpital stronie postępowania lub na rzecz Skarbu Państwa (sądu) można traktować jako koszty uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczenia podatku dochodowego od osób prawnych od dokonanych ww. wypłat, traktując te wydatki jako wydatek niestatutowy?

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania oznaczonego numerem 2 we wniosku. W zakresie pytania o numerze 1 zostanie Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, skutki nieprawidłowości związanych z działalnością leczniczą szpitala pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną przez niego działalnością, tj. udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Wydatki związane z wypłatą zadośćuczynienia, odszkodowania, renty, odsetek i kosztów sądowych z ww. tytułu zasądzone w przyszłości wyrokiem sądowym szpital zaliczy do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca nadmienia, że środki finansowe otrzymane z NFZ i wydatkowane na świadczenie usług zdrowotnych są związane z podejmowanym ryzykiem przy leczeniu pacjentów, co w konsekwencji stanowi, że jest on wydatkiem związanym z funkcjonowaniem szpitala i stanowi koszt uzyskania przychodu poniesiony w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Szpital prowadzi specyficzną działalność uregulowaną przepisami prawa, które wskazują, że podmioty wykonujące działalność leczniczą udzielają świadczeń zdrowotnych. Zdaniem Wnioskodawcy nie można traktować sposobu działania szpitala jako działalności o charakterze usługowym, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów m.in. odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług). Literalnie interpretując przytoczony przepis, zasądzone koszty nie dotyczą wykonanej wadliwie usługi. Odszkodowanie, zadośćuczynienie, renta za szkodę na zdrowiu wynika bowiem wprost z przepisów prawa i jest wydatkiem związanym z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjentów.

Uzasadniając swoje stanowisko, Wnioskodawca wskazuje na uregulowanie obowiązujące na gruncie prawa cywilnego (art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm. - dalej: Kodeks cywilny), art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego i art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym Wnioskodawca mając na uwadze specyfikę prowadzonej przez jednostkę działalności, stoi na stanowisku, że wypłata odszkodowania, zadośćuczynienia, renty wraz z odsetkami oraz zasądzonych w związku z powyższym zdarzeniem kosztów sądowych wynika wprost z przepisów prawa i powinna zostać zakwalifikowana jako wydatek związany z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjentów, co w konsekwencji stanowi, że jest to wydatek związany z funkcjonowaniem szpitala.

Poniesione przez szpital wydatki związane z pokryciem kosztów na rzecz poszkodowanych pacjentów z tytułu prowadzonej przez szpital działalności leczniczej, zasądzone wyrokiem sądu, tj. odszkodowanie, zadośćuczynienie, renta, koszty procesu i odsetki, mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako wydatki związane z zachowaniem źródła przychodów.

Wypłaty zasądzonych wyrokiem sądu kwot zadośćuczynienia, skapitalizowanej renty, odsetek od tych kwot oraz wypłacanej comiesięcznie renty, koszty procesu i koszty sądowe pozostają w związku z prowadzoną przez Szpital działalnością statutową. Poniesienie wydatków jest uzasadnionym kosztem, jakim jest zachowanie źródła przychodów. Tak też przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 14 kwietnia 2011 sygn. akt (...) uznając, że ponoszony wydatek na wypłatę renty należy kwalifikować jako wydatek ponoszony w celu zachowania źródła przychodu. Również takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 27 listopada 2012 r., znak: IPTPB3/423-311/12-2/IR.

Zadośćuczynienie (art. 445 Kodeksu cywilnego) stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej, jest sposobem naprawienia ujemnych przeżyć związanych z cierpieniem fizycznym i psychicznym. Zdaniem Wnioskodawcy, ryzyko poniesienia wydatków związanych z wypłatą zadośćuczynienia wpisane jest w funkcjonowanie Szpitala i podobnie jak w przypadku renty kwoty wypłacone ze środków Szpitala powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodu poniesione w celu zachowania źródła przychodu. Takie stanowisko zajął w interpretacji indywidualnej z 9 lutego 2012 r., znak: ILPB3/423-514/11-4/JG Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w uzasadnieniu której stwierdził, że również kwota zadośćuczynienia może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wskazane wyżej wydatki powinny stanowić koszty uzyskania przychodu, gdyż są ściśle związane z działalnością statutową w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, która obarczona jest ryzykiem spowodowania w sposób niezawiniony uszczerbku na zdrowiu, a nawet zgonu. Mając na uwadze regulacje wynikające z ustawy o działalności leczniczej i ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych podmiotów wykonujących działalność leczniczą, wskazano, że Szpital wykonuje specyficzny rodzaj działalności, której nie można przypisać typowych elementów odnoszących się do świadczenia usług w zwykłym rozumieniu tego pojęcia. Wypłata zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami, skapitalizowanej renty wraz z ustawowymi odsetkami, comiesięcznej renty, kosztów procesu oraz kosztów sądowych wynika wprost z przepisów kodeksu cywilnego i powinna zostać zakwalifikowana jako wydatek związany z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjenta, co w konsekwencji stanowi, że jest to wydatek związany z funkcjonowaniem Szpitala, a tym samym stanowi koszt uzyskania przychodu. Ponadto koszty te pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Szpital działalnością statutową, są zatem uzasadnionym celem, jakim jest zachowanie źródła przychodów. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca używa pojęć "towar" czy "usługa", a nie odwołuje się do pojęcia "świadczenie", co oznacza że nie można uznać zadośćuczynienia, odszkodowania, renty dla poszkodowanych pacjentów oraz odsetek z nimi związane na rzecz pacjentów, a także zapłaconych kosztów procesu jako działalności o charakterze usługowym.

Wnioskodawca stoi również na stanowisku, że wypłata w/w świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż są to wydatki na cele statutowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Jednocześnie organ informuje, że od 1 stycznia 2018 r. ww. przepis otrzymał nowe brzmienie, jednakże powyższe pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Tak określony dochód stanowi – w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy- przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ustawodawca w art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawarł katalog dochodów zwolnionych od opodatkowania. Artykuł ten określa zarówno podmioty uprawnione do korzystania ze zwolnienia, jak również wskazuje przedmioty opodatkowania czyli rodzaje dochodów objętych tym zwolnieniem. Podkreślić przy tym należy, że wszelkie przywileje podatkowe stanowią naruszenie jednej z głównych zasad podatkowych, a mianowicie zasady sprawiedliwości podatkowej przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz w równości podatkowej, co skutkuje nakazem ich interpretowania w sposób ścisły.

Zgodnie z pkt 4 tej regulacji, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo - techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego –w części przeznaczonej na te cele.

W myśl art. 17 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i – bez względu na termin – wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 5a.

Art. 17 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi że zwolnienie o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie stosuje się również w przypadku lokowania dochodów poprzez nabycie:

1. wyemitowanych po dniu 1 stycznia 1989 r. obligacji Skarbu Państwa lub bonów skarbowych oraz obligacji wyemitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego po dniu 1 stycznia 1997 r.;
2. papierów wartościowych lub niebędących papierami wartościowymi instrumentów finansowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, o ile nabycie takie nastąpiło w ramach zarządzania portfelem, o którym mowa w art. 75 tej ustawy, również w przypadku gdy zarządzanie portfelem odbywa się na podstawie umowy z towarzystwem funduszy inwestycyjnych, które wykonuje tę działalność na podstawie art. 45 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych, pod warunkiem zdeponowania tych papierów wartościowych lub instrumentów finansowych na odrębnym rachunku prowadzonym przez uprawniony podmiot w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;
3. jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych działających na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych.

Jak stanowi art. 17 ust. 1f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1e, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczany i wydatkowany, bez względu na termin, na cele określone w ust. 1.

Ze wskazanych regulacji wynika, że zwolnienie określone w ww. art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zwolnieniem warunkowym i zależy od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

1. celem statutowym podatnika musi być działalność wymieniona w tym przepisie,
2. uzyskane przez niego dochody muszą być przeznaczone i wydatkowane na ten cel.

Powyższe oznacza, że zastosowanie przedmiotowego zwolnienia zależy nie tylko od przeznaczenia, ale także wydatkowania osiągniętego dochodu na preferowane ustawą cele statutowe. Użyte przez ustawodawcę w art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy sformułowanie „w części przeznaczonej na te cele” oznacza, że jeżeli podatnik przeznaczy i wydatkuje środki na realizację innych celów, niż wymienione w tym przepisie, to przeznaczenie dochodów podatnika na realizację tych „innych celów” nie będzie stanowiło podstawy do zwolnienia od opodatkowania.

Jeżeli podatnicy wymienieni w art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy ponoszą wydatki, które nie wypełniają przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy i tym samym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, ich równowartość wpływa na zwiększenie dochodu. Jeżeli jednak wydatki te były poniesione na cele statutowe dochód powstały z tego tytułu będzie wolny od podatku.

Przeznaczenie i wydatkowanie dochodu powinno bowiem charakteryzować tożsamość celu, na który podatnik najpierw dochód przeznaczył, a następnie wydatkował.

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty należy rozpatrywać w sposób szczególny. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem wszelkie wydatki poniesione przez Szpital winny być w pierwszej kolejności przeanalizowane pod kątem możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Następnie, w przypadku wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy rozważyć, czy wydatki te wiążą się z celami statutowymi podatnika. Jeżeli okaże się, że wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów poniesione zostały na cele statutowe (objęte zwolnieniem), ich równowartość będzie wolna od podatku. Natomiast, w przypadku, gdy nie można poniesionych wydatków powiązać bezpośrednio z realizacją celów statutowych Szpitala, to ich równowartość nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wpływa na zwiększenie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Organ stwierdził, że przedmiotowe wydatki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w myśl interpretacji z dnia 26 stycznia 2018 r. znak 0115-KDIT2-3.4010.342.2017.1.JG

Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, że na mocy wyroków sądów, jest zobowiązany do wypłaty zadośćuczynień, odszkodowań i rent wraz z zasądzonymi odsetkami od tych świadczeń w wyniku uwzględnienia roszczeń pacjentów, jak również jest obciążany kosztami procesów przyznającymi te świadczenia, czyli konsekwencjami przegranych spraw z zakresu prawa cywilnego.

Dopiero ustalony dochód, w którym nie uwzględniono, jako koszty uzyskania przychodów powyższych wydatków może być przedmiotem zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, stwierdzić w konsekwencji należy, że niniejsze wydatki ponoszone przez Szpital, wpływają na zwiększenie osiągniętego dochodu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Dochód ten jednocześnie nie jest wolny od podatku w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem wydatki poniesione na uregulowanie zasądzonych wyrokiem sądu zadośćuczynień, odszkodowań, rent oraz odsetek od tych świadczeń jak również koszty procesów ponoszonych przez Wnioskodawcę wskutek uwzględnienia ww. roszczeń pacjentów, będących konsekwencją przegranych spraw z zakresu prawa cywilnego nie są ponoszone na realizację ochrony zdrowia. Gdyż wydatki te są konsekwencją uwzględnienia roszczeń cierpiące będących następstwem popełnionych przez Szpital zawinionych błędów organizacyjnych lub błędów medycznych skutkujących uszczerbkiem na zdrowiu, czyli dochody przeznaczone na uregulowanie zadośćuczynień, odszkodowań, rent oraz odsetek od tych świadczeń jak również koszty procesów nie zostały przeznaczone w celu ochrony zdrowia, a w celu rekompensaty pacjentom działań Wnioskodawcy skutkujących utratą zdrowia.

Reasumując wydatki poniesione przez Szpital na uregulowanie zasądzonych wyrokiem sądu świadczeń w postaci zadośćuczynienia, odszkodowania, renty oraz odsetek od tych świadczeń jak również koszty procesów ponoszonych przez Wnioskodawcę wskutek uwzględnienia ww. roszczeń pacjentów są konsekwencją przegranych spraw z zakresu prawa cywilnego nie zostały poniesione na ochronę zdrowia, czyli na ustawowo określone cele korzystające ze zwolnienia przedmiotowego.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.