Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.333.2017.2.AK
z 31 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 27 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i otrzymania spłaty w wyniku zniesienia współwłasności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i otrzymania spłaty w wyniku zniesienia współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 24 lipca 2014 r. na podstawie testamentu notarialnego z dnia 27 stycznia 2001 r. Wnioskodawczyni nabyła w całości spadek po mężu Henryku S. co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 17 lipca 2015 r. Jednocześnie mąż był spadkobiercą po Kazimierze B., co zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 10 maja 2011 r.

W skład spadku po mężu Wnioskodawczyni Henryku S., weszła m.in. współwłasność w udziale 1/6 części w prawie własności działek nr 188, 416, 633/3,291,933,40,305/1,472/2, 514/3,44, 286/2, 528, 598/5, 598/6 położonych we wsi K. oraz nr 31 położonej we wsi M. o łącznej powierzchni 14,41 ha, dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, a także 1/12 części w prawie własności działki nr 220 o pow. 0,62 ha położonej we wsi Ł., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Sąd Rejonowy na wniosek Mariana S. - brata męża Wnioskodawczyni, wydał w dniu 30 maja 2017 r. postanowienie o dziale spadku i zniesieniu współwłasności. Na jego podstawie Sąd dokonał działu spadku w ten sposób, że przyznał na wyłączną własność wnioskodawcy - Marianowi S. między innymi udział Wnioskodawczyni we współwłasności, jak również udział jego brata Stanisława S. wskazanych wyżej działek jednocześnie zasądzając na rzecz Wnioskodawczyni oraz na rzecz Stanisława S. spłatę w kwocie po 40.000,00 zł płatną w terminie do 15.09.2017 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności, przy czym ustalił wartość przedmiotu postępowania na kwotę 240.000,00 zł.

Wartość udziału odpowiada wartości nieruchomości podlegającej podziałowi, która przypadała Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie uzyskała żadnego przysporzenia ponad należny jej udział spadkowy.

Pismem data wpływu (22 stycznia 2018 r.) Wnioskodawczyni w odpowiedzi na wezwanie telefoniczne organu wskazała, iż mąż Henryk S. zmarł w dniu 24 lipca 2014 r., natomiast Kazimiera B. zmarła 28 października 2010 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wobec powyższego stanu faktycznego, dokonanie przez spadkobiercę, któremu przyznano na wyłączną własność przypadający Wnioskodawczyni udział we wskazanych nieruchomościach, spłaty na rzecz Wnioskodawczyni w ramach realizacji postanowienia sądu dotyczącego dokonanego działu spadku oraz zniesienia współwłasności jako sposobu podziału majątku spadkowego należy traktować jako odpłatne zbycie nieruchomości określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji przychód ten podlega opodatkowaniu zgodnie z tą ustawą, czy też jest to przychód wyłącznie podlegający przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn i zgodnie z zapisem art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ten nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższy opis stanu faktycznego sądowe dokonanie podziału majątku spadkowego polegające na zniesieniu współwłasności poprzez przyznanie jednemu spadkobiercy nieruchomości wchodzących w skład spadku z obowiązkiem spłaty pozostałych spadkobierców stosownie do ich udziałów, chociaż formalnie prowadzi do zbycia udziałów w nieruchomości przez spłacanych spadkobierców na rzecz innego spadkobiercy, to wydaje się, iż wobec faktu, że zachodzi faktyczna ekwiwalentność świadczeń oraz w zasadzie rozliczenie pomiędzy spadkobiercami, to nie prowadzi to do przysporzenia na rzecz spadkobierców, a jedynie uzyskanie przysługującego im udziału w spadku w formie pieniężnej. Do chwili działu spadku wszyscy spadkobiercy byli współwłaścicielami nieruchomości stosownie do przysługujących im udziałów. Z chwilą sądowego dokonania działu spadku przyznane im prawa majątkowe weszły do poszczególnych majątków osobistych spadkobierców. Przy czym w przypadku Wnioskodawczyni przyznano jej prawo w postaci spłaty równowartości udziału w nieruchomości w zamian za przyznanie udziału w prawie własności innemu spadkobiercy. Oznaczać to powinno zatem, iż przeniesienie własności udziału w nieruchomości spadkowej w zamian za równoważną spłatę w dalszym ciągu ma charakter czynności spadkowych. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż udziały spadkowe uzyskane na skutek dziedziczenia podlegały opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy od spadków i darowizn. Gdyby przyjąć, iż rozliczenie pomiędzy spadkobiercami w ramach podziału spadku zgodnie z przysługującymi udziałami prowadziło do uzyskania przychodu w związku ze zbyciem udziału w nieruchomości skutkowałoby to ponownym objęciem podatkiem tej samej wartości majątkowej uzyskanej na skutek dziedziczenia, która jedynie przybrała postać pieniężną, a nie jak dotychczas rzeczową. Wobec tego wydaje się, iż brak jest przesłanek do zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nadto należy uznać, iż ponowne opodatkowanie tej samej wartości uzyskanej na podstawie dziedziczenia stanowiłoby w istocie dyskryminację spadkobierców, którzy znieśli współwłasność nieruchomości spadkowej tylko dlatego, że w zamian za udział otrzymali jego równowartość pieniężną. Jednocześnie spełnione są przesłanki do zastosowania art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazujący, że nie stosuje się niniejszej ustawy do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Przyznana w zamian udziałów w nieruchomościach spadkowych spłata nie stanowi przychodu albowiem faktycznie stanowi jedynie spieniężenie udziału w nieruchomościach spadkowych, jako ich równowartości, a więc stanowi ich ekwiwalent za przysługujący udział spadkowy w nieruchomościach, który to udział, jak już Wnioskodawczyni wskazywała podlegał opodatkowaniu zgodnie z ustawą o podatku od spadków i darowizn. Przy czym uzyskana spłata udziału w formie pieniężnej została przyznana od jednego ze spadkobierców, któremu przyznano udziały w nieruchomości spadkowej. W związku z tym, że Wnioskodawczyni nie uzyskała korzyści majątkowej, a jedynie ekwiwalent pieniężny w zamian za udział w nieruchomościach spadkowych, w jej ocenie brak jest podstaw do opodatkowania należnej spłaty podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U, z 2016 r., poz, 2032 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21. 52. 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości.
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zastało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c), przed upływem 5 lat licząc, od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie: w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, w omawianej sprawie nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w prawie własności działek w spadku po zmarłym mężu nastąpiło w dniu jego śmierci tj. 24 lipca 2014 r.

Przy czym pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż, czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej za odpłatnością, a więc co do zasady również dział spadku i odpłatne zniesienie współwłasności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciem nabycia w drodze spadku, dlatego w tym wypadku należy posiłkować się normami prawa cywilnego. Zauważyć należy, że pomiędzy prawem podatkowym a cywilnym istnieje wiele powiązań, wynikających chociażby z faktu, że następstwa zdarzeń bądź czynności prawnych związanych z określonymi instytucjami prawa cywilnego wywołują również skutki wynikające z prawa podatkowego. Jeżeli zatem określone pojęcia nie są odmiennie zdefiniowane dla celów prawa podatkowego, to należy je – biorąc pod uwagę fakt, że obie gałęzie prawa (cywilne i podatkowe) składają się na jeden system prawa – interpretować tak, jak czyni to prawo cywilne.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedna lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

W myśl art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwila otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Zgodnie z art. 1035 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych.

Stosownie do art. 1037 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności – w rozumieniu ustawy Kodeks cywilny – jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Stosownie do art. 195 ustawy Kodeks cywilny – współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy, należy zwrócić uwagę na różnicę między czynnością odpłatnego zniesienia współwłasności dokonaną przez współwłaścicieli a czynnością działu spadku dokonaną wyłącznie między spadkobiercami. W przypadku przeprowadzenia działu spadku bezsprzeczne jest, że przed datą działu spadku udziały, jakie otrzymuje spadkobierca powyżej swojego udziału (jeżeli nabywa majątek w dziale spadku o wartości większej od swojego udziału w spadku) stanowią dla niego nabycie. Tym samym w sytuacji, kiedy w związku z dokonaną czynności działu spadku podatnik nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej nieruchomości lub w której spłata jest ekwiwalentna do posiadanego przez podatnika udziału w spadku, brak jest w takim przypadku podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku działu spadku.

W przedmiotowej sprawie nie ma jednak miejsca dział spadku między Wnioskodawczynią a braćmi zmarłego męża Wnioskodawczyni – tj. spadkobiercami po Kazimierze B. Dział spadku obejmuje rozporządzenie przez wszystkich spadkobierców prawami majątkowymi wchodzącymi w skład spadku dziedziczącymi po tym samym spadkodawcy, a nie jak w przypadku zniesienia współwłasności – rozporządzenie udziałami w nieruchomości przez współwłaścicieli.

Wnioskodawczyni uzyskała spłatę w zamian za zbycie udziału w nieruchomości otrzymanej w spadku po mężu, czyli nabytego od jednego z pierwotnych spadkobierców po Kazimierze B. Organ podkreśla, że dział spadku jest czynnością dokonywaną wyłącznie między samymi spadkobiercami dziedziczącymi po tym samym spadkodawcy (Wnioskodawczyni nie dziedziczyła po Kazimierze B. zmarłej w 2010 r., a jedynie po mężu, który był spadkobiercą po Kazimierze B. wraz z innymi spadkobiercami). Dział spadku jest czynnością wtórną wynikającą z podziału majątku spadkowego, a zatem nie jest tą samą czynnością co zniesienie współwłasności udziału w nieruchomości nabytego w drodze spadkobrania po innym spadkodawcy. Spłaty dokonywał współwłaściciel nieruchomości, niebędący spadkobiercą po zmarłym mężu Wnioskodawczyni.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie doszło do odpłatnego zbycia przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości w formie zniesienia współwłasności, którą to współwłasność w określonym udziale Wnioskodawczyni nabyła wcześniej w spadku po mężu, bowiem Wnioskodawczyni otrzymała spłatę od osoby, która nie była spadkobiercą po mężu Wnioskodawczyni.

Oznacza to, że przychód z odpłatnego zbycia w 2017 r. udziału w nieruchomości niezabudowanej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

„Odpłatne zbycie”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza każde przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż, czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej za odpłatnością, a więc co do zasady również dział spadku i odpłatne zniesienie współwłasności.

Analizując zatem powyższe należy stwierdzić, że czynność zniesienia współwłasności w świetle prawa cywilnego stanowi formę zbycia, a jeżeli zniesienie współwłasności następuje ze spłatą, wówczas mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem. Tym samym, zniesienie współwłasności polegające na przyznaniu nieruchomości jednemu ze współwłaścicieli w zamian za spłatę pieniężną na rzecz drugiego z nich, stanowi formę odpłatnego zbycia, wyczerpującą dyspozycję przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoba, która otrzymuje spłatę zbywa bowiem odpłatnie przysługujący jej udział. Spłata jest w takim przypadku wyrażoną w pieniądzu równowartością zbytego udziału we wspólnym prawie, co oznacza, że pomiędzy współwłaścicielami dochodzi do wymiany dóbr majątkowych, tj. nieruchomości w zamian za środki pieniężne.

Do nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości doszło w dacie śmierci męża, tj w dniu 24 lipca 2014 r. Zatem nie upłynął jeszcze pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem zbycie przez Wnioskodawczynię udziału w nieruchomości stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a uzyskany przychód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn (art. 22 ust. 6d ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 6e ww. ustawy – wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Zatem, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości (art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz kosztami uzyskania tego przychodu (art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Zgodnie z art. 45 ust. la pkt 3 ww. ustawy – w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatnicy są zobowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

W tym samym terminie płatny jest również należny podatek, wynikający z tego zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł – stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

W przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 – podatnik jest zobowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności polegające na przyznaniu udziału w nieruchomości jednemu ze współwłaścicieli w zamian za spłatę pieniężną stanowi formę odpłatnego zbycia, wyczerpującą dyspozycję przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię w drodze zniesienia współwłasności w 2017 r. udziału w nieruchomości, a nabytego w drodze spadku w 2014 r. - stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ust. 1 powołanej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo wskazać należy, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.