Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.379.2017.2.EC
z 31 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2017 r. (data wpływu 23 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 12 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2017 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze darowizny.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 4 stycznia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.379.2017.1.EC, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 4 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 9 stycznia 2018 r.). W dniu 12 stycznia 2018 r. (nadano w dniu 11 stycznia 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2015 r. syn Wnioskodawczyni zakupił mieszkanie, zaciągając na ten cel kredyt hipoteczny. W późniejszym czasie zmienił pracę i wyjechał z Polski. W 2016 r. przekazał Wnioskodawczyni to mieszkanie aktem darowizny wraz z długiem. Akt notarialny stwierdza obciążenie hipoteki kredytem i zgodę Wnioskodawczyni na jego przyjęcie. W związku z powyższym bank kredytujący zakup mieszkania, aneksem do umowy uczynił Wnioskodawczynię współkredytobiorcą, jako właściciela nieruchomości z zadłużoną hipoteką. Obecnie syn nie przewiduje powrotu do kraju, a mieszkanie było przeznaczone dla niego, gdyż Wnioskodawczyni równolegle rozpoczęła budowę domu. Wnioskodawczyni chciałaby mieszkanie zbyć, ponieważ jest dla Niej obciążeniem finansowym (kredyt + czynsz = ok. 1000 zł miesięcznie). Kwotę uzyskaną ze sprzedaży Wnioskodawczyni wykorzysta na swój cel mieszkaniowy, czyli na budowę domu, ale w wysokości obniżonej o kwotę spłaconego kredytu hipotecznego, ponieważ nie da się sprzedać mieszkania bez wcześniejszego zwolnienia hipoteki. Automatycznie kwota, którą Wnioskodawczyni musi przeznaczyć na spłatę długu, nie pozostaje do wykorzystania na cele mieszkaniowe. Wnioskodawczyni nie może wydać na cele mieszkaniowe kwoty, której nie ma, którą wydała na spłatę kredytu hipotecznego.

Wnioskodawczyni wskazuje, że mieszkanie będące przedmiotem planowanej sprzedaży położone jest w … przy ul. …, numer …. Jest to lokal stanowiący odrębną nieruchomość. Kredyt na zakup mieszkania zaciągnął syn Wnioskodawczyni w dniu 28 maja 2015 r. (akt notarialny § 1 pkt 2). Tylko syn Wnioskodawczyni był stroną umowy kredytowej. Kredyt zaciągnięty był w Banku … I Oddział w …, przy ul. …. Umowa przystąpienia do długu zawarta została w dniu 22 lutego 2017 r. Na jej mocy Wnioskodawczyni stała się współkredytobiorcą. Wnioskodawczyni odpowiada jak kredytobiorca, solidarnie. Spłata kredytu nastąpi przed podpisaniem umowy sprzedaży. Otrzymanie darowizny przez Wnioskodawczynię od syna nastąpiło w dniu 7 listopada 2016 r. Darowizna została dokonana w formie aktu notarialnego. Wnioskodawczyni nie wykonuje żadnej działalności gospodarczej. Aktualnie jest rencistką do 2020 r. Przychody uzyskane ze sprzedaży mieszkania zostaną wydatkowane w okresie dwóch lat na własne cele mieszkaniowe – zakończenie budowy domu. Trudno jednak określić precyzyjnie, kiedy to nastąpi. Jest to zależne od daty sprzedaży mieszkania. Z pewnością rozpocznie się niezwłocznie po sprzedaży z racji tego, że Wnioskodawczyni musi tam mieszkać, a na chwilę obecną budynek nie jest jeszcze do tego przystosowany. Od dnia 26 kwietnia 2016 r. Wnioskodawczyni jest właścicielem nieruchomości, na której jest budowany budynek mieszkalny. Tam też Wnioskodawczyni będzie realizowała własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy spłacony przez Wnioskodawczynię kredyt hipoteczny stanowi koszt uzyskania przychodu, tym samym podlega odliczeniu od przychodu do opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), przepisy nie mówią jasno w jakim przypadku kwotę spłaconego kredytu hipotecznego można uznać za dochód zwolniony od podatku.

Logika podpowiada Wnioskodawczyni, że dług jaki przejęła, ciążący na hipotece mieszkania nie może być uznany jako Jej dochód, bo w żaden sposób dochodem nie jest. Ale jako podatnik, Wnioskodawczyni zobowiązana jest do przestrzegania przepisów prawa podatkowego, dlatego oczekuje jasnej odpowiedzi.

Mieszkanie uzyskane w drodze darowizny od syna faktycznie stanowi własność banku kredytującego zakup. Aby stało się własnością Wnioskodawczyni, wymaga poniesienia przez Wnioskodawczynię kosztu jego zakupu w wysokości równej kwocie spłaconego kredytu. W związku z powyższym stanowi Jej koszt uzyskania tej nieruchomości i zdaniem Wnioskodawczyni zmniejsza podstawę opodatkowania, którą oblicza się odejmując od przychodu koszty uzyskania. Przepisy podatkowe jednak mówią, że kosztem uzyskania w przypadku zbycia nieruchomości jest cena zakupu mieszkania, a to nie jest jednoznaczne w przypadku Wnioskodawczyni. Dla Wnioskodawczyni jest to cena zakupu, ale prawnie Wnioskodawczyni otrzymała nieruchomość jako darowiznę.

W związku z tym, że sprzedaż mieszkania możliwa jest tylko po spłacie kredytu hipotecznego, a tym samym po przeniesieniu przez Wnioskodawczynię kosztu uzyskania przychodu, jednocześnie po utracie części dochodu ze sprzedaży – niemożliwe jest realizowanie własnych celów mieszkaniowych w pełnej kwocie uzyskanej ze zbycia. W świetle obowiązujących przepisów, nie można też zaliczyć kwoty spłaconego kredytu do środków na realizację własnych celów mieszkaniowych, ponieważ następuje przed datą zbycia nieruchomości (podstawa opodatkowania = przychód – koszt uzyskania).

Kwota kredytu, który Wnioskodawczyni jest zmuszona spłacić, jest ewidentnie kosztem nabycia nieruchomości na własność, ponieważ dotychczasowym właścicielem nieruchomości jest w większości bank kredytujący. W rozumieniu Wnioskodawczyni podlega więc odliczeniu od podstawy opodatkowania. Wnioskodawczyni potrzebuje jednak oficjalnego potwierdzenia tego przez Organ do tego upoważniony, aby w przyszłości nie ponieść skutków błędnej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jej nabycia z uwagi na fakt, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ulegały zmianie.

Z treści wniosku wynika, że w 2015 r. syn Wnioskodawczyni zakupił mieszkanie z kredytu hipotecznego zaciągniętego w dniu 28 maja 2015 r. Stroną umowy kredytowej był tylko syn Wnioskodawczyni. W późniejszym czasie syn Wnioskodawczyni zmienił pracę i wyjechał z Polski. W dniu 7 listopada 2016 r. aktem darowizny syn przekazał Wnioskodawczyni mieszkanie wraz z długiem. W dniu 22 lutego 2017 r. zawarta została umowa przystąpienia do długu, na mocy której Wnioskodawczyni stała się współkredytobiorcą. Syn Wnioskodawczyni nie przewiduje powrotu do kraju, a mieszkanie było przeznaczone dla niego. Wnioskodawczyni równolegle rozpoczęła budowę domu. Wnioskodawczyni chciałaby zbyć mieszkanie, ponieważ jest dla Niej obciążeniem finansowym. Wnioskodawczyni nie wykonuje żadnej działalności gospodarczej.

Zwrócić uwagę należy, że umowa darowizny jest uregulowana w art. 888 – 902 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). Jak wynika z art. 888 § 1 ww. ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, zatem jeśli świadczenie będzie polegać na przekazaniu rzeczy (np. nieruchomości) dochodzi do przeniesienia prawa własności rzeczy z darczyńcy na obdarowanego. Jej istota polega więc na zobowiązaniu darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz drugiej strony umowy (obdarowanego), kosztem swego majątku w wyniku czego zwiększają się jej aktywa lub zmniejszają się jej pasywa. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Zatem, jeżeli Wnioskodawczyni zamierza sprzedać lokal stanowiący odrębną nieruchomość, nabyty w dniu 7 listopada 2016 r. w drodze darowizny od syna, przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, to odpłatne zbycie ww. lokalu przez Wnioskodawczynię będzie stanowiło źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

W myśl art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Do wydatków takich można zaliczyć przykładowo koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie, koszty biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, koszt uzyskania wypisu z ksiąg wieczystych itp. Koszty te – jako koszty odpłatnego zbycia – pomniejszają przychód. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo-skutkowy. Nie należy ich jednak utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu, których zasady ustalania uregulowane zostały w sposób szczególny w art. 22 ust. 6c i 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 6d ww. ustawy, gdyż zbywany przez Wnioskodawczynię lokal stanowiący odrębną nieruchomość został nabyty przez Wnioskodawczynię nieodpłatnie – w drodze darowizny od syna.

W myśl przywołanego przepisu, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość ww. nakładów, stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że przepis art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny wskazuje, że kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości, nabytej w drodze darowizny mogą być wyłącznie:

• udokumentowane nakłady na nieruchomość zwiększające jej wartość,
  

• kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na tę nieruchomość.
  
  

Zatem, brak jest podstaw prawnych, aby kwotę spłaconego kredytu hipotecznego zabezpieczonego hipoteką na sprzedawanym lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość, którego właścicielem jest obdarowana, czyli w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni, zaciągniętego przez darującego – syna Wnioskodawczyni, a spłacanego przez obdarowaną zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży ww. lokalu. Wynika z tego, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię w postaci spłaty ciążącego na sprzedawanym lokalu stanowiącym odrębną nieruchomość kredytu hipotecznego, zaciągniętego przez darującego nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu. Długi obciążające nieruchomość nie stanowią żadnej z kategorii wskazanych w art. 22 ust. 6d, a więc nie mogą zostać uwzględnione przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w przypadku sprzedaży nieruchomości, nabytej w drodze darowizny.

W konsekwencji, kwota przekazana na spłatę kredytu hipotecznego, zaciągniętego przez darującego, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, gdyż nie jest to koszt, o którym mowa w art. 22 ust. 6d ustawy. Wydatek ten nie stanowi obiektywnie w rozumieniu ustawy kosztu niezbędnego w celu sprzedaży nieruchomości. Jest to bowiem koszt, który musiałby zostać płacony nawet gdyby nie doszło do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

Potwierdza to orzecznictwo sądów, m.in. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, który w wyroku z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Ke 718/15 stwierdził, że: (…) Przepis art. 22 ust. 6d w sposób jednoznaczny wskazuje, co może być kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości (udziału) nabytej w drodze darowizny. Kosztami uzyskania przychodu są tylko udokumentowane nakłady oraz kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn. Za nakłady poniesione na nieruchomość rozumie się wydatki ulepszające, modernizujące daną nieruchomość, czy też nawet wydatki remontowe, które zwiększają wartość rynkową nieruchomości poczynione w czasie jej posiadania. Nakładem zwiększającym wartość rzeczy i praw majątkowych nie jest natomiast spłata kredytu pobranego przez darczyńcę po zbyciu udziału w nieruchomości. Sąd w niniejszym składzie podziela pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wyrażony w wyroku z 19 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 343/11, w którym Sąd ten stwierdził, że spłata zobowiązania zaciągniętego przez osobę trzecią, które to zobowiązanie obciążało rzeczowo (hipoteka) nieruchomość w chwili jej nabycia w drodze darowizny, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, o jakim mowa w art. 22 ust. 6d u.p.d.o.f. (…). Podobne stanowisko zaprezentowane zostało także w innych w wyrokach, np. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I SA/Op 583/13, czy też Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt II FSK 1055/11.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że spłata kredytu hipotecznego zaciągniętego przez darczyńcę (syna Wnioskodawczyni), a spłaconego przez Wnioskodawczynię (obdarowaną), w żaden sposób nie mieści się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, nabytego w drodze darowizny, zawartych w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca zaliczył do nich jedynie udokumentowane nakłady na tę nieruchomość zwiększające jej wartość oraz kwotę zapłaconego podatku do spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na otrzymaną nieruchomość. Zatem, wydatki na spłatę ww. kredytu nie mogą być przyjęte jako koszty obniżające podstawę obliczenia podatku ze sprzedaży przedmiotowego lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość. Kwota kredytu hipotecznego zaciągniętego przez syna Wnioskodawczyni, obciążająca otrzymany w formie darowizny lokal stanowiący odrębną nieruchomość, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego jego zbycia, gdyż nie jest nakładem zwiększającym wartość nieruchomości, o którym mowa w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku i jego uzupełnienia nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wyjaśnić bowiem należy, że specyfika postępowania interpretacyjnego polega na tym, że upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni łub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.