Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.528.2017.2.JNA
z 30 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 6 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) o sprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jest polskim podmiotem zarejestrowanym w Polsce dla VAT, działającym na rynku aparatury naukowo-badawczej, technologicznej oraz medycznej od 1993 r. jako przedstawiciel uznanych światowych producentów, m.in. firmy X – producenta elektronowych mikroskopów skaningowych, transmisyjnych, skaningowo-transmisyjnych, mikroskopów sił atomowych. Wnioskodawca dostarcza, instaluje oraz serwisuje ww. produkty polskim firmom.

W dniach 13-17 czerwca 2016 r. Wnioskodawca uczestniczył w konferencji Y. Y to najważniejsza w Europie konferencja poświęcona grafenowi oraz pokrewnym materiałom dwuwymiarowym. Konferencja ta odbywała się na terenie głównego kampusu Uniwersytetu. Organizatorem konferencji Y był Instytut we współpracy z Uniwersytetem. Podczas trwającego pięć dni wydarzenia wystąpiło kilkudziesięciu ekspertów i specjalistów z krajów zaangażowanych w badania nad grafenowymi technologiami.

Wnioskodawca uczestniczył w konferencji jako wystawca, wykupując stoisko, na którym promował produkty firm, których jest przedstawicielem (m.in. X).

Usługa wykupienia stoiska podczas konferencji była usługą kompleksową i obejmowała: standardowy projekt stoiska (z możliwością wyboru wielkości stoiska), stoisko, wyposażenie (stojaki na broszury, sprzęt komputerowy, promowane urządzenia, stoliki, krzesła), okablowanie stoiska, dostarczenie prądu, ubezpieczenie sprzętu.

Poza stoiskiem organizator (Instytut) proponował również inne formy promocji firm podczas kongresu, m.in. umieszczenie banerów z informacją o firmie oraz jej produktach na Gali, oczywiście po opłaceniu kosztów tej imprezy.

Usługi promocyjne podczas kongresu Y – Gala, obejmowały prezentację firmy X i jej urządzeń (prelekcja przedstawiciela firmy X, banery reklamowe, odpowiedzi na pytania uczestników dotyczące urządzeń) połączone z serwowaniem poczęstunku dla zaproszonych uczestników konferencji zainteresowanych urządzeniami firmy X.

Po zakończeniu imprezy, organizator konferencji – Instytut, z tytułu kosztów uczestnictwa w konferencji, wystawił Wnioskodawcy fakturę za:

1. stoisko (kwota netto 2.750,00 EUR plus VAT 23%; brutto: 3.382,50 EUR);
2. usługi promocyjne podczas kongresu Y – Gala (kwota netto 6.097,56 EUR plus VAT 23%; brutto: 7.500,00 EUR).
   
   

Firma X, której produkty Wnioskodawca promował w trakcie konferencji, zadeklarowała partycypację w części kosztów udziału w konferencji Y – w kwocie 7.500,00 EUR.

Partycypacja w kosztach przez spółkę niemiecką dotyczy usługi kompleksowej związanej z uczestnictwem w konferencji – zarówno w kosztach stoiska jak i w kosztach promocji Wnioskodawcy i firmy X.

Wnioskodawca nabył usługi związane z uczestnictwem w konferencji (stoisko oraz usługi promocyjne) w swoim imieniu oraz na swoją rzecz.

Wnioskodawca, na podstawie uzgodnień z firmą X, za partycypację w kompleksowych kosztach związanych z udziałem firmy X w konferencji, wystawił firmie X (z siedzibą w Niemczech, dla VAT zarejestrowanej w Niemczech) fakturę VAT, opiewającą na kwotę netto: 6.097,56 EUR plus VAT 23%, kwota brutto 7.500,00 EUR); podatek VAT należny został rozliczony w deklaracji VAT-7.

Dla usługi opisanej powyżej, miejsce opodatkowania rozpoznano w Polsce, zgodnie z zapisem art. 28g ust. 1 ustawy o VAT: miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Pytanie dotyczy miejsca opodatkowania usługi – partycypacji w kosztach konferencji Y, na rzecz firmy X (z siedzibą w Niemczech; dla VAT zarejestrowanej w Niemczech):

• czy w miejscu, w którym miała miejsce konferencja (Polska), zgodnie z zapisem art. 28g ust. 1 ustawy o VAT: miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają (co oznaczałoby wystawienie na rzecz podmiotu niemieckiego faktury z polskim podatkiem VAT 23%),
• czy też na zasadach ogólnych dla usług, tj. wg miejsca, w którym to usługobiorca posiada siedzibę (Niemcy) – zgodnie z art. 28b ustawy o VAT (co oznaczałoby wystawienie na rzecz podmiotu niemieckiego faktury bez VAT, z adnotacją – VAT rozliczy nabywca)?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, dla usługi na rzecz kontrahenta: X (z siedzibą w Niemczech; dla VAT zarejestrowanej w Niemczech), miejsce opodatkowania należy rozpoznać w Polsce – w miejscu, w którym odbywała się konferencja – zgodnie z zapisem art. 28g ust. 1 ustawy o VAT: miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Usługi wstępu polegają na tym, że nabywcy zostaje przyznane prawo do uczestniczenia w danej imprezie, czyli znajdowania się w miejscu, w którym odbywa się ta impreza, co potwierdza art. 32 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 77/1 ze zm.), usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polskim podmiotem zarejestrowanym w Polsce dla VAT, działającym na rynku aparatury naukowo-badawczej, technologicznej oraz medycznej od 1993 r. jako przedstawiciel uznanych światowych producentów, m.in. firmy X – producenta elektronowych mikroskopów skaningowych, transmisyjnych, skaningowo-transmisyjnych, mikroskopów sił atomowych. Wnioskodawca dostarcza, instaluje oraz serwisuje ww. produkty polskim firmom.

Wnioskodawca uczestniczył w konferencji jako wystawca, wykupując stoisko, na którym promował produkty firm, których jest przedstawicielem. Usługa wykupienia stoiska podczas konferencji obejmowała: standardowy projekt stoiska (z możliwością wyboru wielkości stoiska), stoisko, wyposażenie (stojaki na broszury, sprzęt komputerowy, promowane urządzenia, stoliki, krzesła), okablowanie stoiska, dostarczenie prądu, ubezpieczenie sprzętu.

Usługi promocyjne podczas kongresu obejmowały prezentację firmy niemieckiej i jej urządzeń (prelekcja przedstawiciela firmy niemieckiej, banery reklamowe, odpowiedzi na pytania uczestników dotyczące urządzeń) połączone z serwowaniem poczęstunku dla zaproszonych uczestników konferencji zainteresowanych urządzeniami firmy niemieckiej.

Po zakończeniu imprezy, organizator konferencji, z tytułu kosztów uczestnictwa w konferencji, wystawił Wnioskodawcy fakturę za stoisko oraz usługi promocyjne podczas kongresu. Firma niemiecka, której produkty Wnioskodawca promował w trakcie konferencji, zadeklarowała partycypację w części kosztów udziału w konferencji. Partycypacja w kosztach przez spółkę niemiecką dotyczy usługi kompleksowej związanej z uczestnictwem w konferencji – zarówno w kosztach stoiska jak i w kosztach promocji Wnioskodawcy i firmy niemieckiej.

Wnioskodawca nabył usługi związane z uczestnictwem w konferencji (stoisko oraz usługi promocyjne) w swoim imieniu oraz na swoją rzecz.

Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą miejsca opodatkowania usługi świadczonej na rzecz firmy niemieckiej.

W pierwszej kolejności należy ustalić, jaką usługę Wnioskodawca wyświadczył na rzecz firmy niemieckiej.

Co do zasady, dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług każde świadczenie powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę złożoną (kompleksową), obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi złożonej.

Usługa złożona zawiera zatem kilka czynności (usług), z tym że jedna z nich jest usługą zasadniczą przeważającą, nadającą danej usłudze jej główny charakter, przy czym wszystkie zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego. Aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną, winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu do wykonania świadczenia zasadniczego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi złożonej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej. Istnienie jednego świadczenia złożonego nie wyklucza zastosowania do poszczególnych jego elementów odrębnych cen.

Powyższe wnioski można wywieść z orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniach C-349/96 oraz C-242/08 TSUE wskazał, że dla ustalenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, czy też z zespołem odrębnych świadczeń, istotne jest dokonanie analizy danej transakcji z punktu widzenia jej sensu ekonomicznego. Innymi słowy, zdaniem TSUE, podmiot dokonujący świadczenia powinien zweryfikować, czy dane świadczenie miałoby ekonomiczne uzasadnienie, gdyby zostało podzielone na poszczególne czynności, czy też właśnie z ekonomicznego punktu widzenia świadczenie stanowi jedną, kompleksową całość, a jego podział na poszczególne czynności miałby charakter sztuczny.

Innym często spotykanym w orzeczeniach TSUE kryterium oceny przy identyfikacji charakteru świadczenia jest dokonanie weryfikacji z punktu widzenia odbiorcy świadczenia rozumianego jako przeciętny konsument. Zdaniem TSUE, jeżeli z takiej perspektywy nabywca jest zainteresowany nabyciem jednego (złożonego) świadczenia, a nie zespołu poszczególnych odrębnych czynności, wówczas dla celów VAT należy przyjąć, że dane świadczenie ma charakter złożony. Wskazane kryterium identyfikacji jest zatem zasadniczo zbliżone do opisanego powyżej kryterium charakteru ekonomicznego.

Podsumowując, w przypadku usług o charakterze złożonym, o miejscu opodatkowania decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jedną usługą złożoną, czy też z szeregiem jednostkowych usług. Ocena tej okoliczności winna odbywać się zatem na podstawie tego, czy dokonywane czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniem Słownika Języka Polskiego, reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług.

Usługi reklamy powinny być rozumiane możliwie szeroko. Świadczy o tym charakter tych usług. Wiele czynności może składać się bowiem na ostateczną usługę tego rodzaju. Usługi reklamowe obejmują zazwyczaj w praktyce np.: działalność promocyjną oraz wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, przyczyniające się do reklamy produktu lub usługi, nawet jeśli te towary i usługi, rozpatrywane odrębnie, nie zawierają treści reklamowych.

Również w piśmiennictwie wskazuje się, że za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144).

Również TSUE odnosił się w swoim wyrokach do kwestii związanych z usługami reklamy. W dwóch istotnych dla tego zagadnienia orzeczeniach, tj. C-68/92 i C-73/92 stwierdził, że dla uznania usługi reklamowej nie jest konieczne jej wykonywanie przez podmiot zajmujący się reklamą np. agencję reklamową. Rzeczona usługa jest czynnością związaną z rozpowszechnianiem informacji o istnieniu firmy oraz oferowanych przez nią towarów lub usług celem zwiększenia sprzedaży.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że usługi reklamowe obejmują wszelką działalność promocyjną, jak również wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które przyczyniają się do reklamy produktu lub usługi. Zatem, wszystko to, co jest niezbędne do wykonania usługi reklamowej, wchodzi w jej zakres.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca wyświadczył na rzecz firmy niemieckiej usługę polegającą na promowaniu produktów firmy niemieckiej podczas udziału w konferencji. Usługa ta obejmowała prezentację firmy niemieckiej i jej urządzeń (prelekcja przedstawiciela firmy niemieckiej, banery reklamowe, odpowiedzi na pytania uczestników dotyczące urządzeń) połączone z serwowaniem poczęstunku dla zaproszonych uczestników konferencji zainteresowanych urządzeniami firmy niemieckiej. W tym też celu Wnioskodawca wykupił stoisko podczas konferencji, aby promować m.in. produkty firmy niemieckiej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wnioski płynące z orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy stwierdzić, że Wnioskodawca wyświadczył na rzecz firmy niemieckiej złożoną usługę reklamy. Głównym celem udziału Wnioskodawcy w konferencji była m.in. promocja produktów spółki niemieckiej. Natomiast wynajem stoiska należy potraktować jako czynność pomocniczą, która nie stanowiła celu samego w sobie, lecz była środkiem do pełnego zrealizowania usługi zasadniczej, a mianowicie usługi reklamy. Również z punktu widzenia spółki niemieckiej (nabywcy) była ona zainteresowana nabyciem (partycypacja w kosztach) usługi, polegającej na promowaniu jej produktów przez Wnioskodawcę podczas konferencji, czyli de facto była zainteresowana nabyciem usługi reklamy.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich.

Jak wynika z opis sprawy, spółka niemiecka jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy. Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jednakże od ogólnej zasady zawartej w powyższym przepisie ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług – ściśle określonych w przepisach ustawy – ustala się w sposób szczególny.

W myśl art. 28g ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Stosownie do art. 53 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

W rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), w art. 32 zdefiniowano pojęcie usług wstępu poprzez m.in. wskazanie, jakie usługi wchodzą w zakres tego pojęcia.

I tak, w myśl art. 32 ust. 1 ww. rozporządzenia – usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

Z kolei jak stanowi art. 32 ust. 2 tego rozporządzenia – ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

1. prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;
2. prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;
3. prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.
   
   

Zatem zgodnie z powyższymi przepisami cyt. rozporządzenia usługi wstępu na imprezy naukowe lub edukacyjne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej. Przepis art. 32 ust. 2 cyt. rozporządzenia określił natomiast, że przez wydarzenia edukacyjne i naukowe należy rozumieć w szczególności imprezy o takim charakterze jak konferencje czy seminaria.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że wykonana przez Wnioskodawcę usługa nie stanowiła wstępu, o którym mowa w art. 28g ust. 1 ustawy. Wnioskodawca nie świadczył na rzecz firmy niemieckiej usługi wstępu, lecz uczestniczył w konferencji, aby m.in. promować produkty firmy niemieckiej. Zatem przepis art. 28g ust. 1 ustawy nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Należy zaznaczyć, że do wykonanej przez Wnioskodawcę usługi reklamy wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy pozostałe zastrzeżenia, tj. art. 28b ust. 2-4, art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n również nie mają zastosowania.

W związku z powyższym, miejsce świadczenia wykonanej przez Wnioskodawcę usługi reklamy na rzecz spółki niemieckiej ustalane jest zgodnie z zasadą ogólną określoną w art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w miejscu w którym spółka niemiecka będąca usługobiorcą, posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W konsekwencji należy stwierdzić, że wyświadczona przez Wnioskodawcę usługa dla spółki niemieckiej, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, ze względu na miejsce siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, tj. spółki niemieckiej.

Zasady wystawiania faktur zostały uregulowane w treści art. 106a-106q ustawy.

I tak, zgodnie z art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-18 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
    – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie” (…).
    
    

Z kolei w świetle art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy – faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a – danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

W świetle przytoczonego wyżej art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy, jeśli miejscem świadczenia dostawy towarów lub świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika, faktura może nie zawierać:

• kwot wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
• stawki podatku;
• sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
• kwoty podatku, od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.
  
  

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wystawiając fakturę za wyświadczoną usługę reklamy na rzecz spółki niemieckiej nie powinien wskazywać na niej stawki i kwoty podatku od towarów i usług obowiązującej na terytorium kraju. Tym samym Wnioskodawca wystawiając fakturę postąpił nieprawidłowo, doliczając na niej podatek w wysokości 23%.

Podsumowując, usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz firmy niemieckiej stanowi usługę reklamy. W konsekwencji miejscem opodatkowania przedmiotowej usługi – na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy – jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności (Niemcy). Wnioskodawca wystawiając fakturę na rzecz niemieckiej spółki nie powinien doliczać na niej podatku VAT i umieścić adnotację „odwrotne obciążenie”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.