Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.435.2017.2.MGR
z 8 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. do tutejszego Organu podatkowego wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 22 grudnia 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.435.2017.1.MGR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 22 grudnia 2017 r. (data doręczenia 2 stycznia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki pocztowej operatora publicznego w dniu 8 stycznia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Małżonkowie … w czasie łączącej ich wspólności małżeńskiej (tj. po zawarciu związku małżeńskiego w dniu 17 czerwca 1967 r. w … – przy czym nie zmienili ustroju wspólności na umowny), na mocy aktu własności ziemi, znak … z dnia 13 czerwca 1977 r., stali się z mocy prawa (art. 37, art. 39 i art. 59 ustawy z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych, Dz. U. Nr 16, poz. 91) właścicielami działek o Nr: 76, 89, 104, 239, 247, o łącznej powierzchni 4,41 ha wraz z zabudowaniami, położonych we wsi …. Akt własności ziemi przekazywał prawo do ww. nieruchomości i działek jednemu ze współmałżonków – …. Jako, że na dzień sporządzenia przedmiotowego aktu własności ziemi małżonkowie byli już 10 lat małżeństwem, nabyte prawo przysługiwało obojgu małżonkom. Jednak we właściwych rejestrach (rejestr ewidencji gruntów, księga wieczysta), został wpisany wyłącznie małżonek Wnioskodawczyni. Wspólność ustawowa małżeńska pomiędzy małżonkami nigdy nie została zniesiona, a ustała dopiero wskutek śmierci współmałżonka Wnioskodawczyni, dnia 1 sierpnia 2015 r. W tych okolicznościach, po śmierci współmałżonka, Wnioskodawczyni wszczęła postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku, wskutek którego Ona, jak i każda z dwóch córek Wnioskodawczyni nabyły spadek po zmarłym w części wynoszącej 1/3. Następnie córki zrzekły się (mocą aktu notarialnego) nabytego w związku z dziedziczeniem prawa do spadku na rzecz Wnioskodawczyni. W związku z tym, finalnie Wnioskodawczyni nabyła w całości spadek po zmarłym, a więc również prawo do 100% własności nieruchomości. Z uwagi na zły stan zdrowia, Wnioskodawczyni nie jest w stanie samodzielnie zajmować się (zarządzać) nieruchomościami. Powyższy fakt stanowi asumpt do chęci odpłatnego zbycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię, spadkobiercę ustawową po zmarłym mężu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że sprzedaż nieruchomości planowana jest na 2018 r. Decyzja o sprzedaży spowodowana jest złym stanem zdrowia Wnioskodawczyni i brakiem środków finansowych, niezbędnych do utrzymania nieruchomości wchodzących w skład masy spadkowej. Emerytura rolnicza nie jest w stanie pokryć kosztów utrzymania, leczenia, zakupu niezbędnych leków Wnioskodawczyni, jest również niewystarczająca do finansowania bieżących zobowiązań.

Wnioskodawczyni wyjaśniła także, że nieruchomość gruntowa nabyta na mocy aktu własności ziemi o łącznej powierzchni 4,41 ha, plus dodatkowo trzy działki rolne o powierzchni łącznej równej 3,53 ha, przekazane zostały w drodze darowizny przez rodziców Wnioskodawczyni, dodatkowo trzy działki rolne o łącznej powierzchni 6,95 ha, nabyte w drodze zakupu ze środków własnych przez Wnioskodawczynię i Jej męża w trakcie trwania małżeństwa - użytkowane były dla celów prowadzonej działalności rolniczej i stanowiły podstawowe źródło utrzymania. W prowadzonym przez małżonków razem gospodarstwie rolnym, rolniczo użytkowany był areał gruntów ornych o pow. 14,61 ha, natomiast na działce o pow. 0,28 ha wyodrębnionej geodezyjnie, znajdowały się:

• dom mieszkalny murowany, piętrowy (budowa rozpoczęta w 1978 r., zakończona w 1980 r.), ocieplony i otynkowany, kryty blachą dachówkową,
  

• obora (z kamienia i cegły), po nadbudowie jednej kondygnacji (cegła), z przeznaczeniem na przechowywanie paszy dla zwierząt gospodarskich, kryta eternitem,
  

• szopa,
  

• stodoła,
  

• wiata na sprzęt rolniczy (pustak i dźwigary stalowe) o wymiarach 24 x 9 m2, kryta eternitem.
  
  

Na dzień otwarcia spadku, w skład przedmiotowej nieruchomości wchodziły ww. zabudowania.

Nieruchomość, której dotyczy wniosek, nie stanowi gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1892).

Wnioskodawczyni wskazuje, że umową darowizny zawartą w formie aktu notarialnego Rep. „A” … z dnia 9 lipca 2001 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem przekazali nieruchomości gruntowe córkom (odpowiednio: nieruchomości o powierzchni łącznej 8,57 ha i 6,04 ha).

Z posiadanego zatem ogólnego areału gruntów rolnych, pozostała tylko wydzielona działka o powierzchni 0,28 ha (podlegająca ewentualnej sprzedaży w 2018 r.), na której znajdują się obecnie ww. zabudowania oraz ogród jabłoniowy. Zważywszy na powierzchnię ww. działki, nie spełnia ona przesłanek wystarczających do zakwalifikowania nieruchomości jako gospodarstwo rolne, a więc nie stanowi takiego gospodarstwa.

Wnioskodawczyni ponadto nadmienia, że córki nie odrzuciły, ani też nie zrzekły się spadku, lecz mocą prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku Sądu Rejonowego w … przyjęły spadek. Następnie, między Wnioskodawczynią, a Jej córkami została zawarta w formie aktu notarialnego umowa o dział spadku, na podstawie której córki przekazały nieodpłatnie na rzecz Wnioskodawczyni nabyte w skutek dziedziczenia prawa. Było to podyktowane troską o zdrowie Wnioskodawczyni oraz Jej sytuacją materialną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odpłatne zbycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości odziedziczonej po zmarłym mężu, która została nabyta przez małżonków w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej, lecz fizycznie w księdze wieczystej i właściwych rejestrach figurował zmarły małżonek, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, odpłatne zbycie nieruchomości odziedziczonej po zmarłym mężu w całości, w sytuacji kiedy nieruchomość ta została nabyta w okresie łączącej ich wspólności ustawowej małżeńskiej, następnie rozbudowywana (nowy budynek mieszkalny w 1976 r, wiata na maszyny rolnicze, nadbudowa budynku gospodarczego (chlewnia i obora), dokupowany areał ziemi uprawnej), nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni swoje stanowisko opiera przede wszystkim na racjonalnym założeniu, że to małżonkowie wspólnie dorabiali się majątku. Fakt, że nabyte przez Wnioskodawczynię i Jej męża, w związku z ich wspólną pracą, nieruchomości figurowały wyłącznie na zmarłego męża, nie przesądza o nieprzyczynianiu się do ich nabycia przez Wnioskodawczynię. Ponadto, nieruchomości zostały nabyte w trakcie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej. Ujęcie jedynie męża Wnioskodawczyni we właściwych rejestrach stanowiło (w tamtym czasie) niedopatrzenie, które finalnie nie zostało sprostowane. Wnioskodawczyni wskazuje także, że gdyby rejestry zawierały prawidłowe dane inaczej wyglądałaby treść postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, gdyż wtedy dziedziczeniu podlegałaby połowa nieruchomości, tj. zarówno Wnioskodawczyni, jak i dwie córki odziedziczyłyby po 1/6 majątku pozostałego po spadkodawcy. Wnioskodawczyni zwraca uwagę na fakt, że finalnie córki zrzekły się mocą aktu notarialnego odziedziczonych praw na rzecz Wnioskodawczyni. O zasadności przedstawionego przez Nią stanowiska świadczy również uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów wskazał bowiem, że „dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości praw majątkowych do majątku wspólnego małżeństwa”. W związku z tym, Wnioskodawczyni przyjmuje, że nieruchomości odziedziczone po zmarłym mężu zostały nabyte (wybudowane) przez małżonków w dacie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej oraz jeszcze w XX w. Zatem w razie odpłatnego zbycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię, która odziedziczyła całość prawa własności w tych nieruchomościach, nie będzie zobowiązana do zapłaty 19% podatku. Wnioskodawczyni zauważa, że powyższe stanowisko odpowiada również zasadzie „in dubio pro tributario”, zawartej w art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa, według której wszelkie nieścisłości należy rozstrzygać na korzyść podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

−jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw wynikających z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Podkreślenia wymaga, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, nie wskazując, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej może nastąpić nabycie nieruchomości. Zatem pojęcie to należy rozumieć szeroko, tzn. że nabycie nieruchomości następuje z chwilą uzyskania prawa własności nieruchomości, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy. Tym samym, pod pojęciem „nabycie” należy rozumieć każde zdarzenie i każdą czynność prawną, w efekcie której dochodzi do przeniesienia prawa własności.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Prawomocne postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku, czy też akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie natomiast z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe – zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową. Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku wspólnego. Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości (udziału w nieruchomości) oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w podjętej przez Naczelny Sąd Administracyjny uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której Sąd stwierdził, że: „dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.”

Natomiast stosownie do treści art. 1035 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Zgodnie z art. 1037 § 1 Kodeksu cywilnego, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

Natomiast stosownie do art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Stosownie zaś do art. 211 i art. 212 ww. Kodeksu, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych.

Z instytucją działu spadku mamy więc do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich. Ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadłyby poszczególnym spadkobiercom.

Tak więc na skutek działu spadku następuje „konkretyzacja” składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Jeżeli jednak w drodze działu spadku spadkobierca nabywa udział w majątku ponad wielkość, którą uprzednio nabył w spadku, to nabycie w drodze działu spadku, w części przekraczającej udział w spadku (nawet wówczas, jeżeli nabycie to następuje nieodpłatnie) należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem nabycie w wyniku działu spadku części majątku, który należał do innych spadkobierców, co do zasady należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz mężem w 1977 r. stali się właścicielami działek, o łączonej pow. 4,41 ha. Następnie, w drodze darowizny od rodziców Wnioskodawczyni, otrzymali trzy działki o łącznej pow. 3,53 ha. Ponadto, Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli dodatkowo trzy działki rolne o pow. 6,95 ha. Stanowiło to ich majątek wspólny. W 2001 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem przekazali córkom w darowiźnie część nieruchomości gruntowych, wskutek czego małżonkom pozostała działka o pow. 0,28 ha, nabyta przez nich w 1977 r., na której znajdują się dom mieszkalny, obora, szopa, stodoła, wiata na sprzęt rolniczy oraz ogród jabłoniowy. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w 2015 r. W wyniku postępowania spadkowego Wnioskodawczyni i Jej dwie córki nabyły spadek po zmarłym, każda w części wynoszącej 1/3. Córki Wnioskodawczyni mocą prawomocnego postanowienia sądu przyjęły spadek, a następnie umową o dział spadku, zawartą w formie aktu notarialnego, nieodpłatnie przekazały na rzecz Wnioskodawczyni wszelkie nabyte wskutek dziedziczenia prawa.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w omawianej sprawie, za datę nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w przedmiotowej nieruchomości, który przypadł Jej w związku z ustaniem wspólności ustawowej małżeńskiej, jak również udziału w nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia po zmarłym małżonku, należy uznać 1977 r., kiedy to ww. nieruchomość nabyta została do majątku wspólnego małżonków. Zatem sprzedaż nieruchomości w ww. części, nie będzie stanowiła dla Wnioskodawczyni źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż ta nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca 1977 r., w którym nastąpiło nabycie.

Zauważyć jednak należy, że pozostałą część udziałów w ww. nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w dacie działu spadku. W analizowanej sprawie oprócz Wnioskodawczyni spadkobiercami było również dwoje dzieci spadkodawcy. Zatem każdemu ze spadkobierców przypadł udział w masie spadkowej po zmarłym. Z uwagi na fakt, że córki spadkodawcy w wyniku dziedziczenia nabyły udziały w przedmiotowej nieruchomości, a następnie przekazały je nieodpłatnie na rzecz Wnioskodawczyni, nie można stwierdzić, że w tej części było to nabycie z majątku wspólnego. Przekazanie bowiem przez córki przysługujących im udziałów do nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni jest osobnym zdarzeniem prawnym, stanowiącym w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabycie przez Wnioskodawczynię udziałów w nieruchomości. W konsekwencji, w przypadku sprzedaży tej nieruchomości, bieg pięcioletniego terminu liczyć należy od końca roku, w którym nastąpiło nabycie udziału w nieruchomości w wyniku działu spadku. Tym samym, odpłatne zbycie ww. części nieruchomości będzie stanowiło źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy i skutkować będzie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym odpłatne zbycie nieruchomości odziedziczonej po zmarłym mężu w całości nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo również należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.