Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.649.2017.1.AK
z 2 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania usług, o których mowa w pkt od 1 do 5 opisu sprawy;
• prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz sposobu określenia proporcji

– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług, o których mowa w pkt od 1 do 5 opisu sprawy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego oraz sposobu określenia proporcji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Gmina („Wnioskodawca”) jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina w związku z wejściem w życie ustawy o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego, rozlicza podatek od towarów i usług wraz z samorządowymi jednostkami budżetowymi.

Jedną z jednostek jest Centrum Sportu (CS), które zarządza składnikami majątku Gminy służącymi uprawianiu sportu i rekreacji, przekazanymi CS w trwały zarząd na podstawie decyzji Burmistrza.

CS działa na podstawie statutu, który uchwala Rada Miejska. Celem działalności CS jest realizacja zadań z zakresu kultury fizycznej oraz zachęcanie społeczeństwa do aktywnego uczestnictwa w różnych formach sportu i rekreacji. Przedmiot, zadania i zakres działania CS obejmują w szczególności:

1. udostępnianie bazy CS placówkom oświatowym działającym na terenie gminy w celu realizacji zadań programowych w zakresie kultury fizycznej. Dzieci i młodzież uczęszczające do tych placówek mają pierwszeństwo w korzystaniu z obiektów CS;
   
2. tworzenie warunków dla rehabilitacji osób niepełnosprawnych;
   
3. koordynowanie międzyszkolnych rozgrywek sportowych zgodnie z gminnym kalendarzem imprez;
   
4. współdziałanie z innymi podmiotami działającymi w zakresie sportu, rekreacji oraz rehabilitacji ruchowej głównie ze Szkolnym Związkiem Sportowym, klubami sportowymi z terenu gminy oraz z drużynami ratownictwa wodnego w zakresie utrzymania bezpieczeństwa korzystających z kąpieliska;
   
5. propagowanie aktywnego uczestnictwa w imprezach sportowo - rekreacyjnych mających na celu poprawę zdrowia i pobudzenie do aktywności ruchowej mieszkańców miasta i gminy;
   
6. organizowanie zajęć, zawodów i innych imprez o charakterze sportowym, rekreacyjnym i rehabilitacyjnym;
   
7. tworzenie warunków dla rozwoju sportu wypoczynkowego;
   
8. zapewnianie kadry trenersko – instruktorskiej do przeprowadzenia zajęć sportowo- rekreacyjnych oraz rehabilitacyjnych;
   
9. umożliwianie pracownikom i instruktorom CS dokształcania i doskonalenia zawodowego;
   
10. racjonalna eksploatacja, konserwacja i rozbudowa bazy sportowo – rekreacyjnej, administrowanej przez CS, gospodarowanie powierzonym mieniem zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa;
    
11. współdziałanie w organizowaniu imprez ustalonych przez Burmistrza;
    
12. prowadzenie działalności promocyjnej i reklamowej w zakresie działania CS;
    
13. organizowanie warsztatów i szkoleń podwyższających umiejętności osób realizujących zadania w różnego rodzaju formach uczestnictwa w kulturze fizycznej.
    
    

CS świadczy usługi m.in. w zakresie związanym z kulturą fizyczną dzieci, młodzieży i dorosłych.

1. CS udostępnia odpłatnie hale sportowe, boiska sportowe, lodowisko czy inne obiekty sportowe. Hale sportowe składają się z: sali głównej, którą można podzielić kotarami na mniejsze części, mniejsze salki, sale konferencyjną oraz szatnie dla osób korzystających tych pomieszczeń. W jednym czasie z wszystkich pomieszczeń mogą korzystać różne osoby lub podmioty. Wynagrodzenie za udostępnianie ustalane jest w oparciu o cennik ustalony przez Radę Miejską w odpowiedniej uchwale. Cennik odnosi się do godziny lub okresu udostępnienia lub najmu obiektów.
   Stawka skalkulowana jest w oparciu o koszt obiektu plus zysk za okres udostępniania lub najmu oraz o ceny na podobnych obiektach znajdujących się w okolicy, a zatem stawka nie jest ustalana w oparciu o całą bazę kosztową związaną z funkcjonowaniem obiektów w okresie ich używania. Generalnie przychody finansują mniej niż połowę kosztów funkcjonowania obiektów. Większość osób korzystających z obiektów sportowych jest preferowana i np. w przypadku klubów sportowych odpłatność wynosi 1 zł plus VAT. Ponadto, z uchwały Rady Miejskiej wynika, że szkoły, które prowadzą zajęcia programowo (lekcje) korzystają nieodpłatnie z obiektów sportowych OCS. Z hal sportowych oraz boisk sportowych szkoły korzystają w godzinach dopołudniowych. W godzinach popołudniowych oraz wieczornych z hal sportowych, boisk sportowych, kortów tenisowych korzystają kluby sportowe, osoby fizyczne, firmy (dla swoich pracowników), oraz podmioty prowadzące działalność gospodarczą korzystający z obiektu lub pomieszczeń.
   W podobny sposób udostępniane są sale gimnastyczne będące w dyspozycji szkół na terenie Gminy stanowiących również samorządowe jednostki budżetowe.
   Jeśli chodzi o rynek usług świadczonych przez Gminę w powyższym zakresie, to na terenie miasta obiekty sportowe udostępniają samorządowe jednostki powiatowe, które działają na podobnych zasadach.
   W sąsiednich powiatach są to również jednostki samorządowe.
   Odpłatne udostępnianie przybiera formę bądź oficjalnej umowy bądź czynności faktycznego przekazania do używania danego obiektu. Jeśli chodzi o umowę to w umowie wyraźnie jest wskazane w jakich terminach i na jaki czas (okres) sala jest udostępniana korzystającemu. Umowy są zazwyczaj podpisywane z podmiotami gospodarczymi, osobami prawnymi czy jednostkami organizacyjnymi nie posiadającymi osobowości prawnej, ale i osobami fizycznymi.
   Jeśli chodzi o halę sportową to, jak wskazano wyżej, w jednym czasie mogą korzystać z pomieszczeń różne osoby lub podmioty. Niemniej każdy korzysta z części mu udostępnionej oraz swojej szatni, które znajdują się na jednym poziomie obok siebie. W przypadku udostępniania hali sportowej osobom fizycznym są również podpisywane umowy na powyższych zasadach lub też po prostu sala hala sportowa jest tym osobom udostępniana.
   W obu przypadkach strony określają na jaki czas (okres) hala sportowa lub boisko będzie udostępniana. Hala sportowa może być udostępniana w całości grupie osób fizycznych czy też jednej osobie fizycznej (reprezentantowi grupy osób). Może się też zdarzyć, że sala będzie udostępniane równolegle kilku osobom fizycznym.
   Jeśli chodzi o halę sportową to, jak wskazano wyżej, w jednym czasie mogą korzystać z wszystkich pomieszczeń różne osoby lub podmioty. Niemniej każdy korzysta z części mu udostępnionej.
   Sale są udostępniane osobom fizycznym lub przedsiębiorcom najczęściej w celach rekreacyjnych, klubom sportowym na ich cele, a przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na cele komercyjnej organizacji zajęć sportowych.
   Zdarza się, że korzystający rezerwują na określone terminy, czasem cykliczne, sale czy część hali. Niemniej Gmina może nie jest związana tym terminem i może odwołać rezerwację przyznając ten czas np. klubowi sportowemu, który jest preferowany lub na własne potrzeby związane z organizacją imprez sportowych lub innych wydarzeń.
   Tytułem przykładu można wskazać, iż hala sportowa lub jej części są udostępniane:
   • osobom fizycznym i podmiotom gospodarczym dla swoich pracowników na cele rekreacyjne na określony czas np. na 6 miesięcy, przez określoną godzinę, np. w poniedziałek od 20 do 21,
   • jednorazowo osobom fizycznym, na określony czas, które chciałyby skorzystać w celach rekreacyjnych bez rezerwacji terminu oraz bez podpisywania pisemnej umowy,
   • jednorazowo podmiotom gospodarczym, na określony czas, które chciałyby skorzystać w celach rekreacyjnych bez rezerwacji terminu oraz bez podpisywania pisemnej umowy.
   W trakcie udostępnienia sali nie są świadczone żadne dodatkowe usługi. Oczywiście sala jest sprzątana, otwierana i zamykana. W przypadku powyższych form udostępniania części sali lub hali sportowej lub boisk sportowych opłaty nie są pobierane od każdej osoby, lecz opłaty są pobierane za okres czasowy niezależnie od liczby osób korzystających z sali gimnastycznej.
2. Ponadto CS czerpie przychód z wypożyczania sprzętu pływającego na kąpielisku (rowery wodne oraz kajaki oraz na lodowisku łyżwy), świadczy usługi ostrzenia łyżew, a osoby wypożyczające sprzęt korzystają z obiektów sportowych Gminy. Punkt ostrzenia łyżew znajduje się na terenie lodowiska.
3. Dodatkowo CS udostępnia podmiotowi gospodarczemu punkt gastronomiczny na terenie kąpieliska, a stawka w Uchwale jest określona w odniesieniu do metra kwadratowego.
4. CS udostępnia ponadto w oparciu o umowę dzierżawy zbiornik wodny Polskiemu Związkowi Wędkarskiemu na cele wędkarskie niezwiązane z działalnością gospodarczą. Z tym, że umowa przewiduje, że Gmina może organizować imprezy na terenie kąpieliska, na co z kolei Związek wyraża zgodę CS. Ponadto Związek musi korzystać ze Zbiornika w sposób nie kolidujący z działalnością kąpieliska w okresie sezonu kąpielowego.
5. Poza tym CS organizuje i współorganizuje zawody sportowe m.in. biegi, zawody crossfitowe, turnieje sportowe, marsze, imprezy rowerowe, survivaie, biegi crossowe, nordic walking.
   Zdarza się że CS organizując wydarzenia sportowe pobiera od uczestników opłaty startowe. Uiszczenie opłaty jest wówczas warunkiem udziału w imprezie. Niektórzy uczestnicy mogą być zwolnieni z ponoszenia opłat np. osoby niepełnosprawne czy osoby walczące z uzależnieniami.
   W ramach opłaty uczestnicy otrzymują pakiety startowe. Są to najczęściej medal, ciepły posiłek, woda, owoc, izotonik itp. Przy niektórych imprezach uczestnicy otrzymują koszulki. Zdarza się, że uczestnicy otrzymują pamiątkowe koszulki, torby czy inne gadżety z logo Gminy (Wydział Promocji).
   CS prowadzi ponadto rozgrywki halowej piłki nożnej. Rozgrywki są w sezonach jesiennych i wiosennych. W ramach rozgrywek CS m.in. udostępnienia halę z szatniami, obsługę sędziowską oraz funduje nagrody za cały cykl rozgrywek. Zespoły grają zgodnie z harmonogramem rozgrywek. Każdy zespół uiszcza opłaty za udziałów w rozgrywkach. Też na koszty.
   CS nie nastawia się na osiąganie zysku, a ewentualny dochód uzyskany z działalności służy tylko i wyłącznie realizacji jego zadań statutowych. Opłaty służą finansowaniu danego wydarzenia. Poza tym jest ono finansowane z pozostałych przychodów, w tym dotacji z Gminy.
6. CS uzyskuje przychody również z wynajmu powierzchni reklamowej na terenie obiektów. Mają one postać m.in. naklejek, banerów reklamowych, reklam stojących, gablot, potykaczy itp. Cena ustalona jest w oparciu o m².
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy usługi, o których mowa w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) w pkt od 1 do 5, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeśli tak to czy korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, to czy usługi, o których mowa w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) w pkt od 1 do 5, korzystają z opodatkowania stawką o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług?
3. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, to czy Gmina ma prawo do odliczenia od nabycia towarów i usług dotyczących wymienionych w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) obiektów sportowych w całości, a jeśli nie to czy w oparciu o prewspółczynnik liczony na podstawie czasu udostępniania obiektów sportowych na działalność niepodlegającą opodatkowaniu i działalność podlegającą opodatkowaniu?
4. Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, to czy Gmina ma prawo do odliczenia od nabycia towarów i usług dotyczących wymienionych w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) wydarzeń sportowych, wymienionych w stanie faktycznym, w całości, a jeśli nie to czy w oparciu o prewspółczynnik liczony na podstawie liczby uczestników wydarzeń ponoszących opłaty w stosunku do pozostałych uczestników?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

W ocenie Gminy usługi, o których mowa w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) w pkt od 1 do 5 nie podlegają opodatkowaniu, albowiem Gmina nie działa w tym zakresie jak przedsiębiorca.

Jeśli jednak Organ uznałby, że Gmina działa jak przedsiębiorca, to w ocenie Gminy są one zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, to zdaniem Gminy usługi, o których mowa w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) w pkt od 1 do 5, są opodatkowane stawką, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 3

Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, to zdaniem Gminy może odliczać ona VAT w oparciu o prewspółczynnik wyliczony jako procent na podstawie czasu przeznaczonego na działalność niepodlegającą opodatkowaniu oraz działalność podlegającą opodatkowaniu. Gminy wskazała we wniosku, że nieodpłatne udostępnianie np. dla szkół odbywa się w konkretnych godzinach, po upływie których obiekty sportowe są w całości przeznaczone na odpłatne udostępnianie. Przy wyliczaniu prewspółczynnika Gmina planuje wyłączyć okres, w którym obiekty są zamknięte, a więc z reguły noc. Zatem można procentowo wyliczyć obiektywny prewspółczynnik. Z tym, że Gmina zaznacza, że w zakresie czasowym w jakim obiekty są przeznaczone na odpłatne udostępnianie, nie zawsze do tego odpłatnego udostępniania dochodzi. Niemniej w ocenie Gminy, na potrzeby liczenia prewspółczynnika liczy się jedynie przeznaczenie na odpłatną działalność, bo obiekty generalnie po zajęciach szkolnych są przeznaczane na wynajem z tym, że nie zawsze uda się taki obiekt wynająć.

Ad. 4

W ocenie Gminy jeśli w ocenie Organu usługi, o których mowa w stanie faktycznym, nie są zwolnione z VAT, przysługuje jej prawo do odliczenia w całości w zakresie wydarzeń, wymienionych w stanie faktycznym, w ramach których pobierane są opłaty, o którym mowa w stanie faktycznym, oraz świadczone są usługi reklamowe i najmu.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W ocenie Gminy ponoszone wydatki służą czynnościom opodatkowanym, tzn. pobierane są opłaty oraz świadczone są usługi reklamowe i najmu. Dlatego też mając związek z czynnościami opodatkowanymi Gminie przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jeśli jednak w ocenie Organu Gminie przysługuje prawo do odliczenia na zasadzie art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, to zdaniem Gminy będzie mogła ona odliczyć podatek naliczony obliczając wskaźnik liczby uczestników wydarzeń ponoszących opłaty w stosunku do pozostałych uczestników.

Ad. 1 uzasadnienie

a) niepodleganie VAT

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak podkreśla się w piśmiennictwie, z powyższej definicji wynika zatem, że organy oraz urzędy administracji publicznej działają w charakterze podatników wówczas, gdy:

1. wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań;
2. wykonują czynności mieszczące się w ramach ich zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, VAT. Komentarz Lex 2012, teza 39 do art. 15 u.p.t.u.).
   
   

Powyższy przepis stanowi implementację art. 13 ust. 1. Dyrektywy 112, zgodnie z którym krajowe, regionalne, lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku 1, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Na gruncie zapisu Dyrektywy NSA w wyroku z 02.07.2017 r. sygn. I FSK 821/14 wskazał, że dyrektywa określa więc w jakim zakresie podmioty prawa publicznego traktowane są jako podatnicy podatku VAT. Z regulacji tej wynika, że czynności wykonywane przez organ władzy publicznej i w roli tego organu, stanowią przesłankę wyłączenia tych podmiotów z zakresu podatnika VAT. Warunkiem wyłączenia zawartego w tym przepisie jest to, by czynność była wykonywana przez organ władzy publicznej i by czynność ta mieściła się w zakresie ich działań jako organu władzy publicznej. Do wszelkich innych czynności, które wykonuje organ władzy publicznej zastosowanie ma ogólna definicja podatnika.

Zakres działania Gminy określa m.in. art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, z którego wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;

• 3a)działalności w zakresie telekomunikacji;
  

4. lokalnego transportu zbiorowego;
5. ochrony zdrowia;
6. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych;
   

• 6a)wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;
  

7. gminnego budownictwa mieszkaniowego;
8. edukacji publicznej;
9. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
10. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych;
11. targowisk i hal targowych;
12. zieleni gminnej i zadrzewień;
13. cmentarzy gminnych;
14. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego;
15. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych;
16. polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej;
17. wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej;
18. promocji gminy;
19. współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r. poz. 239);
20. współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi Innych państw.
    
    

Jak wynika z powyższego katalogu zadaniem własnym Gminy jest m.in. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych czy promocja gminy.

W odniesieniu do problematyki podlegania usług Gminy można szeroko przywołać argumentację z wyroku NSA z 06.09.2017 r. sygn. I FSK 1271/15, zapadłym na gruncie usług stołówkowych, w którym wskazano że „w rozpoznanej sprawie trzeba mieć na uwadze i to, że istotną rolę w wykładni prounijnej - której znaczenie przedstawiono we wstępie do rozważań Sądu – odgrywa orzecznictwo TSUE. W przedmiocie opodatkowania usług edukacyjnych i opodatkowania działań gminy jako organu administracji publicznej można odnotować następujące wypowiedzi TSUE.

W wyroku z dnia 12 maja 2016 r. w sprawie C-520/14 Gemeente Borsele przeciwko Staatssecretaris van Flnanclśn oraz Staatssecretaris van Financien przeciwko Gemeente Borsele (Przegląd Podatkowy 2016/7/55, SIP LEX nr 2038965, www.eur-lex.europa.eu) TSUE wyraził pogląd, że artykuł 9 ust. 1 Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że jednostka samorządu terytorialnego, która świadczy usługę dowozu uczniów do szkół w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym, nie prowadzi działalności gospodarczej, a więc nie działa jako podatnik.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjmując, że świadczenie usług dla uczniów w postaci przygotowywania posiłków w stołówce szkolnej, organizowanie wycieczek przez szkołę, nauki pływania dla uczniów i wymiany międzynarodowej nie mają charakteru komercyjnego uznał, że gmina (w ramach, której działa jednostka samorządu terytorialnego jakim jest szkoła) nie prowadzi działalności gospodarczej, a zatem nie działa jako podatnik, świadczy o tym fakt, że opłaty pobierane od rodziców uczniów nie mają charakteru komercyjnego (uzasadnionego pełnym rachunkiem ekonomicznym, typowym dla działalności przedsiębiorców), a w niektórych przypadkach uczniowie zwalniani są z ponoszenia opłat.

W innym wyroku z dnia 4 maja 2017 r. w sprawie C-699/15 Commissioners for Her Majesty’s Revenue & Customs przeciwko Brockenhurst Coliege (Przegląd Podatkowy 2017/6/53, www.eur-lex.europa.eu) TSUE stanął na stanowisku, że art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że czynności wykonywane w okolicznościach takich jak rozpatrywane w omawianej sprawie, polegające na świadczeniu przez studentów instytucji szkolnictwa wyższego w ramach ich kształcenia i odpłatnie usług gastronomicznych i rozrywkowych na rzecz osób trzecich, mogą zostać uznane za usługi „ściśle związane” ze świadczeniem głównym, polegającym na kształceniu, i w związku z tym zwolnione z VAT, jeżeli usługi te są niezbędne do kształcenia tych studentów i nie są świadczone w celu osiągnięcia dodatkowego dochodu dla tej instytucji przez dokonywanie transakcji w bezpośredniej konkurencji w stosunku do działalności przedsiębiorstw komercyjnych podlegających opodatkowaniu VAT, czego zbadanie należy do sądu krajowego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, usługi wykonywane przez Miasto wskazane we wniosku w kontekście ww. wyroku TSUE wiążą się ściśle z realizowaną przez gminę w ramach zadań publicznych edukacją uczniów, która współcześnie coraz częściej realizowana jest w zróżnicowanych formie i zakresie.

(...) Jak już zasygnalizowano stosowanie w praktyce art. 15 ust. 6 u.p.t.u. nastręcza szereg trudności interpretacyjnych i prowadzi do licznych sporów sądowo-admnistracyjnych. Problematyka związana z opodatkowaniem jednostek samorządu terytorialnego jakimi są gminy pozostaje wciąż aktualna. Gmina wykonując zadania z zakresu administracji publicznej nie jest podatnikiem VAT. Natomiast inna aktywność jednostki samorządu terytorialnego może podlegać obowiązkowi podatkowemu.

W takim zatem ujęciu, dodatkowym argumentem wspierającym rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego może być zastosowanie zasady in dubio pro tributario wprowadzonej do porządku prawnego z dniem 1 stycznia 2016 r. Z treści art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.; dalej: O.p.) wynika, że „niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. W rozpatrywanej sprawie brzmienie art. 15 ust. 6 u.p.t.u, na potrzeby ustalenia, przy których czynnościach wykonywanych przez gminę nie jest ona podatnikiem podatku VAT, takie wątpliwości wywołuje. Brak określenia wyraźnych granic kiedy gmina występuje jako podatnik VAT, a kiedy takiego statusu nie posiada, sprawia, że zasada zapisana w art. 2a O.p. może być wykorzystywana jako wykładnia drugiego stopnia.

6.8. Dotychczasowe rozważania Naczelnego Sądu Administracyjnego pozwalają konstatować, że stosownie do art. 15 ust. 6 u.p.t.u. gmina nie będzie podatnikiem podatku VAT realizując zadania w zakresie edukacji w postaci organizacji: stołówek szkolnych, wypoczynku dzieci i młodzieży, uczestnictwa dzieci i młodzieży w widowiskach artystycznych i nauce pływania oraz uczestnictwa dzieci i młodzieży w wymianie międzynarodowej.

Uwzględniając powyższe, Gmina w zakresie zadań z zakresu kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, czy promocji, udostępniając obiekty czy organizując imprezy sportowo-rekreacyjne świadczone na rzecz społeczeństwa czy też innych instytucji oraz w stosunku do pobieranych opłat startowych, opłat za udział w rozgrywkach, biletów wstępu od zawodników/uczestników za uczestnictwo w wymienionych we wniosku zawodach/rozgrywkach/imprezach nie działa jak podatnik VAT, albowiem jest to działanie organu publicznego. Gmina nie konkuruje na rynku z innymi podmiotami ponieważ kalkulując cenę jedynie w celu sfinansowania zdarzenia, a nie dodatkowego zarobku, a w zakresie udostępniania obiektów Gmina ponosi stratę. Co oznacza, że nie może dojść do zakłócenia konkurencji.

b) zwolnienie z VAT

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, pod warunkiem że:

1. są one konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim,
2. świadczący te usługi nie są nastawieni na osiąganie zysków,
3. są one świadczone na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym

– z wyłączeniem usług związanych z działalnością marketingową oraz reklamowo-promocyjną, wstępu na imprezy sportowe, usług odpłatnego prowadzenia statków przeznaczonych do uprawiania sportu i rekreacji, usług odpłatnego zakwaterowania związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz usług wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych za odpłatnością.

W judykaturze wskazuje się że „zwolnienie usług ściśle związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym, świadczonych przez określone podmioty, od podatku od towarów i usług przepis art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w związku z art. 132 ust. 1 lit. m Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L nr 347 poz. 1 ze zm.) należy tak interpretować, że zwolnieniem od podatku określonym w tej normie objęte są nie tylko usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, ale również tego typu usługi świadczone przez inne podmioty nie nastawione na osiąganie zysku” (por. wyrok WSA Kraków z dnia 29.10.2015 r. sygn. I SA/Kr 1448115).

Podobnie określono w wyroku WSA w Poznaniu z 20.05.2015 r. sygn. I SA/P0 174/15, w którym podniesiono, że „przepis art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w związku z art. 132 ust. 1 lit. m Dyrektywy 112 należy tak interpretować, że zwolnieniem od podatku określonym w tej normie objęte są nie tylko usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, ale również tego typu usługi świadczone przez inne podmioty nienastawione na osiąganie zysku”.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, oddalającym skargę kasacyjną ww. wyrok WSA w Poznaniu, z 18.05.2017 r. sygn. I FSK 1807/15 wskazano dodatkowo że „zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, na szeroki zakres pojęcia „sport”, określony w art. 2 ust. 1 ustawy o sporcie, nie pozwała uznać, że tylko działalność sportowa prowadzona w formach wskazanych w art. 3 i art. 6 tej ustawy zasługuje na wsparcie w postaci zwolnienia z podatku od towarów i usług. Według ustawodawcy sportem są bowiem wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach. Wraz z wychowaniem fizycznym i rehabilitacją ruchową sport składa się na kulturę fizyczną (art. 2 ust. 2 ustawy o sporcie).

Niekwestionowanym przez Ministra Finansów celem zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 32 u.p.t.u. jest wspieranie niektórych rodzajów działalności interesu publicznego, czyli usług mających ścisły związek z uprawianiem sportu lub z wychowaniem fizycznym na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Wprowadzenie tego przepisu miało więc wspierać, poprzez obniżenie kosztów tych usług, podejmowanie takiej aktywności przez szerokie warstwy społeczeństwa. Upowszechnienie zaś pewnych pożądanych wzorców zachowania, niewątpliwie może nastąpić poprzez zmniejszenie wysokości wynagrodzenia za usługi, które skutkiem tego stają się bardziej dostępne i może z nich korzystać większa liczba osób. W kontekście celu przedmiotowego zwolnienia nie ma uzasadnienia zawężanie jego zastosowania do usług świadczonych przez podmioty wskazane w ustawie o sporcie”.

Jak wynika ze stanu faktycznego Gmina, w ramach SC oraz szkół, wykonuje zadania własne określone w art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy o samorządzie gminnym, z zakresu kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, oraz nie dąży do osiągnięcia zysku, a ewentualny zysk uzyskany z działalności służy tylko i wyłącznie realizacji Jej zadań statutowych. Dlatego też, pobierane przez Gminę opłaty za wydarzenia sportowe czy udostępnianie obiektów podlegają zwolnieniu.

Ad. 2 Uzasadnienie

W przypadku uznania przez Organ że opłaty pobierane przez CS nie są zwolnione z VAT, w ocenie Gminy podlegają one opodatkowaniu uprzywilejowaną stawką określoną w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (8%).

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W zał. do ustawy wymieniono:

• 179 93.11.10.0 Usługi związane z działalnością obiektów sportowych
• 185 bez względu na symbol PKWiU Wstęp na imprezy sportowe
• 186 bez względu na symbol PKWiU Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu.
  
  

W interpretacji nr ITPP1/4512-21/15/EK z 23.03.2015 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazano, że „zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 185 załącznika nr 3 do ustawy należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to opłata startowa, jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść.

Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.”

Podobne pogląd wyrażono w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 18.02.2016 r. sygn. ILPP3/4512-1-245/15-2/AW.

Uwzględniając powyższe, w ocenie Strony jeśli zdaniem Organu to usługi objęte stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym nie są zwolnione z VAT, to powinny podlegać 8% stawce VAT.

Ad. 3 i 4 Uzasadnienie

Jak wynika z wyroku WSA w Poznaniu z 09.05.20 17 r. sygn. I SA/Po 1626/16, „ art. 86 ust. 2h u.p.t.u. stanowi, że w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Powyższe oznacza, że nie ma w przepisach prawnych obowiązujących od 1 stycznia 2016 r. obligatoryjnego sposobu obliczania prewskaźnika, również dla podmiotów wymienionych w rozporządzeniu MF. Zatem podatnicy wymienieni w rozporządzeniu MF mają prawo zastosować inny sposób określenia proporcji, o ile wykażą, że ten inny sposób jest bardziej reprezentatywny do całej działalności gospodarczej, a zaproponowana metoda będzie odpowiadała najbardziej specyfice prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Należy zwrócić również uwagę na regulacje zawarte w art. 86 ust. 2e i 2f u.p.t.u., na mocy których podatnik, który uzna, że w odniesieniu do wykonywania przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu. Ten przepis ma zastosowanie również w stosunku do podmiotów wymienionych w rozporządzeniu MF. Zatem mając na uwadze wymienione wyżej przepisy; art. 86 ust. 2h oraz 2e i 2f u.p.t.u. należy jednoznacznie stwierdzić, że ustawodawca wskazane w ustawie i rozporządzeniu MF sposoby określenia proporcji nie uznaje za obligatoryjne”.

Tak więc, bezsprzecznie Gmina ma prawo do zastosowania innego prewspółczynnika niż określony w Rozporządzeniu.

Ad. 3 czas wykorzystywania obiektów

Obiekty są udostępniane na określony czas, a zatem to czas powinien determinować w jaki sposób Gmina będzie odliczała podatek naliczony w zakresie ich wykorzystania. Gmina nie może zastosować kryterium np. powierzchniowego, bo cała powierzchnia jest wykorzystywana do obu działalności.

Ad. 4 ilość uczestników

Istotą bowiem zdarzeń opisanych w treści wniosku jest aktywne uczestnictwo. Jeśli więc ustali się liczbę uczestników wnoszących opłaty to uzyska się wiedzę w jakiej części dane zdarzenie jest związane ze sprzedażą opodatkowaną. Klucz uczestników najbardziej odzwierciedla związek zakupów ze sprzedażą opodatkowaną i niepodlegającą opodatkowaniu.

Taka logika wynika z doświadczenia życiowego, ale i również z proponowanych w art. 86 ust. 2c ustawy o VAT sposobów obliczania prewspółczynnika, z którymi ten sposób wyliczenia jest zbieżny. Np. w pkt 1 ust. 2c wskazano na:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Rozpatrując kwestie poruszone we wniosku w pierwszej kolejności należy wskazać na art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 1454), zgodnie z którym jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Stosownie zaś do art. 4 tej ustawy jednostka samorządu terytorialnego, której jednostki organizacyjne rozliczały się jako odrębni podatnicy, wstępuje z dniem podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku prawa i obowiązki jednostek organizacyjnych.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie si przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, iż organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są natomiast podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Należy wskazać, że Gmina w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875) wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu.

Natomiast, zgodnie z art. 6 ust. 1 powoływanej wyżej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 10 cyt. ustawy, obejmują sprawy edukacji publicznej i kultury fizycznej.

Tut. organ zauważa, że stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Podmioty takie są wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej, które prowadzą swoją działalność w formie zakładu lub jednostki budżetowej.

Stosownie do treści art. 9 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy, Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie.

Jak stanowi art. 9 ust. 3 ww. ustawy, formy prowadzenia gospodarki gminnej, w tym wykonywania przez gminę zadań o charakterze użyteczności publicznej, określa odrębna ustawa.

Zaznaczyć należy, że przypisana gminie – jako jednostce samorządu terytorialnego – samodzielność działania ma znaczenie z uwagi na cytowaną wyżej definicję podatnika podatku od towarów i usług. Wynika z niej bowiem, że tylko pomiot samodzielnie prowadzący działalność gospodarczą może być z tytułu tej działalności uznany za podatnika.

Z treści powołanych wyżej art. 15 ust. 1 i 2 ustawy jednoznacznie wynika, że Gmina wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Wnioskodawca w pierwszej kolejności ma wątpliwości, czy usługi, o których mowa w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) w pkt od 1 do 5, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeśli tak to czy korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega konkretna czynność (dostawa towaru lub usługa), a nie zapłata. Wyjątkiem polegającym na tym, że fakturą dokumentującą zapłatę jest faktura dokumentująca uiszczenie zaliczki na poczet przyszłej dostawy towarów czy świadczenia usług, natomiast w pozostałych przypadkach faktura zawsze dokumentuje czynność, a nie płatność, gdyż opodatkowaniu podlega właśnie czynność (dostawa bądź usługa).

Jak wyżej wskazano, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy dostawcą towarów lub usługodawcą a odbiorcą, a w zamian za wykonanie świadczenia powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem i przekazanym za nie wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dana czynność, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dokonującego dostawy lub świadczącego usługę.

Jednocześnie wskazać należy, że czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie. W istocie okoliczność, czy transakcja została dokonana po cenie niższej, czy też wyższej od kosztu świadczenia, nie ma znaczenia dla zakwalifikowania transakcji jako „transakcji odpłatnej” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bowiem to ostatnie pojęcie wymaga wyłącznie istnienia bezpośredniego związku między dostawą towarów lub świadczeniem usług, a świadczeniem wzajemnym (wynagrodzeniem) rzeczywiście otrzymanym przez podatnika.

W tym miejscu należy powołać art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), w którym ustawodawca wskazał, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenia wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu.

Zatem, odpłatne udostępnianie obiektów sportowych na podstawie umowy, skutkujące uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie Gminy, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, a uzyskiwanie przychodu z tego tytułu spowoduje obowiązek odprowadzenia należnego podatku VAT.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że odpłatne udostępnienie przez Gminę (za pośrednictwem CS) na cele komercyjne hal sportowych, boisk sportowych, lodowiska czy innych obiektów sportowych, sprzętu pływającego (rowery wodne, kajaki, łyżew), a także usługi ostrzenia łyżew oraz odpłatne udostepnienie punktu gastronomicznego oraz zbiornika wodnego i organizacja zawodów sportowych stanowi/będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega/będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W odniesieniu do zastosowania zwolnienia od podatku należy wskazać, że na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak w myśl art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, pod warunkiem że:

1. są one konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim,
2. świadczący te usługi nie są nastawieni na osiąganie zysków,
3. są one świadczone na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym

– z wyłączeniem usług związanych z działalnością marketingową oraz reklamowo-promocyjną, wstępu na imprezy sportowe, usług odpłatnego prowadzenia statków przeznaczonych do uprawiania sportu i rekreacji, usług odpłatnego zakwaterowania związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz usług wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych za odpłatnością.

Na mocy art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Według art. 43 ust. 18 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Zarówno ustawa o podatku VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji klubu sportowego, związku sportowego oraz związku stowarzyszeń i innych osób prawnych.

O klubie sportowym jest natomiast mowa w art. 3 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2017 r., poz. 1463), zwanej dalej ustawą o sporcie. Zgodnie z ww. przepisem klub sportowy działa jako osoba prawna. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o sporcie kluby sportowe, w liczbie co najmniej 3 mogą tworzyć związku sportowe. Związek sportowy działa w formie stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń (art. 6 ust. 2 ustawy o sporcie).

Definicję stowarzyszenia zawiera z kolei art. 2 ustawy z 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2017 r., poz. 210), zgodnie z którym stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności (art. 2 ust. 2 ustawy o stowarzyszeniach). Stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej członków, do prowadzenia spraw może zatrudniać pracowników (art. 2 ust. 3 ustawy o stowarzyszeniach).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o stowarzyszeniach, stowarzyszenia w liczbie co najmniej trzech mogą założyć związek stowarzyszeń. Założycielami i członkami związku mogą być także inne osoby prawne, z tym że osoby prawne mające cele zarobkowe mogą być członkami wspierającymi. Do związków, o których mowa w ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy ustawy (art. 22 ust. 2 ustawy o stowarzyszeniach).

Wykładnia językowa przepisu art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy wskazuje bowiem, że podatnik, aby móc skorzystać ze zwolnienia w nim przewidzianego winien spełnić przesłanki o charakterze podmiotowym oraz przedmiotowym. Przesłanka o charakterze podmiotowym jest spełniona wówczas, gdy świadczącym usługę jest podmiot spełniający określone warunki – są to kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Z kolei przesłanka o charakterze przedmiotowym odnosi się do charakterystyki usług świadczonych przez te podmioty – są to usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym, a także są konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim.

W przedmiotowej sprawie Gmina, która za pośrednictwem swojej jednostki budżetowej –Centrum Sportu (CS), zarządza składnikami majątku Gminy służącymi uprawianiu sportu i rekreacji, przekazanymi CS w trwały zarząd na podstawie decyzji Burmistrza Gminy – nie jest ani klubem sportowym, ani związkiem sportowym oraz związkiem stowarzyszeń i innych osób prawnych.

Zatem, jak wyjaśniono, Wnioskodawca nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy, a zatem nie ma podstaw prawnych do korzystania ze zwolnienia z podatku VAT do ww. świadczonych usług.

Ponadto, przepis art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy wskazuje na wyłączenia ze zwolnienia m.in. usług związanych ze wstępem na imprezy sportowe, usług wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych za odpłatnością.

Reasumując, usługi świadczone przez Wnioskodawcę (za pośrednictwem CS), wymienione w pkt od 1 do 5 wniosku o wydanie interpretacji nie korzystają/nie będą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca ma również wątpliwości dotyczące zastosowania właściwej stawki podatku w odniesieniu do usług wymienionych w pkt od 1 do 5 wniosku.

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Jak już wcześniej wskazano podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do ustawy.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a ustawy, w okresie do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

W załączniku Nr 3 do ustawy stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, zawarto m.in. usługi:

• poz. 183 – bez względu na symbol PKWiU – „Usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne”;
• poz. 185 – bez względu na symbol PKWiU – „Wstęp na imprezy sportowe”.
• poz. 186 – bez względu na symbol PKWiU – „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu”.
  
  

Przepisy ustawy nie zawierają definicji pojęcia „rekreacja”, aby zatem poznać jego znaczenie należy sięgnąć do wykładni językowej. Słownik Języka Polskiego (www.sip.pwn.pl) definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”. Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”, „Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem” Władysława Kopalińskiego (Świat Książki, Warszawa 2000) definiuje rekreację jako „odpoczynek, rozrywka, wytchnienie, pochodzące od łacińskiego ((recreatio)) czyli powrót do zdrowia, sił”.

Mając na uwadze powyższe definicje oraz brzmienie poz. 183 i 186 załącznika nr 3 do ustawy należy – na potrzeby stosowania art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy w związku z poz. 183 i 186 załącznika nr 3 do ustawy – uznać za rekreację różne formy aktywności mające służyć wypoczynkowi i zdrowiu.

Należy jednakże zwrócić uwagę, że ustawodawca objął obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8% usługi związane z rekreacją i sportem, lecz wyłącznie w zakresie wstępu. Ustawodawca nie określił jednak ani form ani kategorii „wstępu”, do których ma zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 8%.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Zatem pod pojęciem „wstępu” w rozumieniu poz. 183, 185 i 186 załącznika nr 3 do ustawy należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu (lub opłaty), tzn. czy jest to opłata startowa, jednorazowy bilet, czy też karnet upoważniający do kilku wejść. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca (pomieszczenia). Ze wstępem w rozumieniu tych przepisów związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak, np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

Zwrócić należy uwagę na różnicę pomiędzy pojęciem opłaty pobieranej od wstępu uczestników imprezy sportowej, a pojęciem wstępu widzów/kibiców na imprezę sportową. Opłata pobierana od wstępu uczestników imprezy sportowej związana jest z możliwością aktywnego uczestniczenia poprzez np. przebiegnięcie trasy, rozegranie meczu, natomiast opłata za wstęp na imprezę sportową wnoszona przez widza/kibica związana jest z możliwością uczestniczenia poprzez oglądanie imprezy sportowej. Zatem pojęcie „wstęp” nie należy kojarzyć wyłącznie z możliwością wejścia do określonego miejsca.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca – Gmina, za pośrednictwem swojej jednostki budżetowej – w ramach prowadzonej działalności m.in. organizuje zawody sportowe m.in. biegi, zawody crossfitowe, turnieje sportowe, marsze, imprezy rowerowe, survivale, biegi crossowe, nordic walking, rozgrywki halowej piłki nożnej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że wskazane we wniosku opłaty: startowe, opłaty za udział, bilety wstępu wnoszone na rzecz Wnioskodawcy przez uczestników będą miały charakter zapłaty za usługę (możliwość uczestnictwa w zawodach, w biegu bądź meczu), ponieważ będzie istniał bezpośredni związek pomiędzy uiszczoną opłatą, a otrzymanym świadczeniem, które przynosi bezpośrednie korzyści otrzymującemu je uczestnikowi (możliwość udziału w imprezie sportowej, itp.). Zatem w zakresie, w jakim można ww. opłatom przypisać cechy wynagrodzenia za uzyskane świadczenie, opisana czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Z kolei zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zaznacza się, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, iż nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne.

W orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał stwierdził, że „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV p-ko Staatssecretaris van Financiën, Trybunał wskazał, że art. 2 (1) VI Dyrektywy „należy interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Tak więc orzecznictwo TSUE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Dopiero w kolejnych punktach swoich wyroków TSUE podkreślał, że w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenie dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone będzie mieć miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności (świadczeń) wykonywanych na rzecz jednego nabywcy będzie miała charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego (lub świadczeń pomocniczych), a zatem takich, które umożliwiają skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można, bez popadania w sztuczność, rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy – wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie opodatkowane świadczenia.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że świadczenie, za które Wnioskodawca pobiera opłaty jest świadczeniem złożonym, w którym świadczeniem głównym będzie wstęp na imprezę sportową (lub rozrywkową/rekreacyjną). Wstęp w okolicznościach opisanej sprawy jest rozumiany jako „prawo do uczestniczenia w czymś”. W tym przypadku jest to prawo do uczestniczenia w imprezie sportowej/rekreacyjnej – udział w zawodach sportowych m.in. biegach, zawodach crossfitowych, turniejach sportowych, marszach, imprezach rowerowych, survivalach, biegach crossowych, nordic walking, rozgrywkach halowej piłki nożnej.

Świadczenia dodatkowe, na które składają się – w przypadku zawodów: pakiety startowe: medal, ciepły posiłek, woda, owoc, izotonic, pamiątkowe koszulki, torby czy inne gadżety z logo Gminy – w przypadku rozgrywek: udostępnienie hali z szatniami, obsługa sędziowska oraz nagrody za cały cykl rozgrywek – nie będą stanowiły celu samego w sobie i należy je traktować jako element pewnej większej całości, stanowiącej jedno świadczenie, w którym usługa wstępu na imprezę sportową/rekreacyjną ma charakter usługi głównej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na umożliwieniu udziału w zawodach sportowych/imprezach m.in. biegach, zawodach crossfitowych, turniejach sportowych, marszach, imprezach rowerowych, survivalach, biegach crossowych, nordic walking, rozgrywkach halowej piłki nożnej, za które w ramach wnoszonych opłat uczestnicy otrzymują ww. świadczenia ze strony organizatora, należy uznać za usługi złożone. W tej sytuacji usługę zasadniczą stanowi wstęp na daną imprezę sportową/rekreacyjną, a pozostałe usługi są usługami pomocniczymi.

Wskazuje się, że w przypadku, gdy transakcja składa się z kilku elementów stanowiących jedno świadczenie usług, tj. gdy jeden element należy postrzegać jako usługę pomocniczą względem usługi głównej, usługa pomocnicza jest opodatkowana tak jak usługa główna.

W ocenie tut. organu charakter świadczonych przez Wnioskodawcę, wymienionych w opisie sprawy usług, oceniany wskazuje, że usługi te można sklasyfikować jako „usługi związane ze sportem i rekreacją”. Wnioskodawca – jak wynika z opisu sprawy – będzie świadczył ww. usługi pobierając od zainteresowanych opłaty startowe, opłaty za udział w rozgrywkach, bilety wstępu w zamian za możliwość uczestnictwa w imprezach sportowych/rekreacyjnych, itp.

Jak wskazano wyżej dla usług związanych ze sportem i rekreacją (wyłącznie w zakresie wstępu) – na podstawie art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy w związku z poz. 183, 185 i 186 załącznika nr 3 do ustawy – stosuje się stawkę podatku obniżoną do wysokości 8%.

W konsekwencji należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę – w zamian za opłaty startowe, opłaty za udział w rozgrywkach, bilety wstępu – usługi składające się z pakietu świadczeń obejmujących prawo wejścia na imprezę sportową/rekreacyjną rozumiane jako prawo uczestnictwa w zawodach sportowych m.in. biegach, zawodach crossfitowych, turniejach sportowych, marszach, imprezach rowerowych, survivalach, biegach crossowych, nordic walking, rozgrywkach halowej piłki nożnej oraz pozostałe świadczenia dodatkowe zapewniane ze strony Wnioskodawcy jako organizatora, będą usługami kompleksowymi. Usługi te opodatkowane będą obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8% na podstawie art. 41 ust. 2 w powiązaniu z art. 146a pkt 2 ustawy oraz w związku z poz. 183, 185 i 186 załącznika do tej ustawy.

Natomiast pozostałe usługi świadczone przez Wnioskodawcę – wynajem przez Gminę na cele komercyjne hal sportowych, boisk sportowych, lodowiska czy innych obiektów sportowych, a także wynajem sprzętu sportowego (rowery wodne, kajaki, łyżwy), dzierżawa punktu gastronomicznego i zbiornika wodnego opodatkowane są/będą stawką podstawową podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia towarów i usług dotyczących obiektów sportowych oraz wydarzeń, wymienionych w opisie sprawy.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z treści powołanego art. 86 ust. 1 ustawy wynika zatem, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Uprawnienie do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługuje zatem w przypadku nabycia towarów i usług, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z kolei, na mocy art. 86 ust. 2a ustawy – w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do art. 86 ust. 2b ustawy – sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy – przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

Według art. 86 ust. 2d ustawy – w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu (art. 86 ust. 2e ustawy).

Na podstawie art. 86 ust. 2f ustawy – przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Jak stanowi art. 86 ust. 2g ustawy – proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji (art. 86 ust. 2h ustawy).

Należy zauważyć, że powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych.

Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania, czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy, czy nieodpłatna działalność statutowa), a także cele prywatne, które z założenia nie mają nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika. W celach działalności gospodarczej mieścić się będą również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej („towarzyszące” tej działalności), niezależnie od tego czy ostatecznie bezpośrednio generują opodatkowanie VAT. Przykładowo: otrzymanie odszkodowań umownych, czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów lub też otrzymanie dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze niemających bezpośredniego wpływu na cenę dostarczanych przez podatnika towarów lub usług przez niego świadczonych lecz wykorzystywanych w całości do wykonywania działalności gospodarczej objętej podatkiem VAT.

Z treści art. 86 ust. 22 ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie powyższej delegacji, zostało wydane rozporządzenie Minister Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2016 r., w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Rozporządzenie to określa, w przypadku niektórych podatników, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W rozporządzeniu tym zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to: jednostki samorządu terytorialnego, samorządowe instytucje kultury, państwowe instytucje kultury, uczelnie publiczne, instytuty badawcze.

W przypadku jednostki samorządu terytorialnego, sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla:

1. urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego (tj. urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego),
2. samorządowej jednostki budżetowej,
3. samorządowego zakładu budżetowego.
   
   

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie będzie ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostki samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko będą ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla wymienionych wyżej jego poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Powyższe rozporządzenie wprowadza wzory, według których są wyznaczane sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć.

Wskazane metody mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT.

Jak już wcześniej wspomniano, wśród wymienionych w rozporządzeniu podmiotów, Minister Finansów wskazał m.in. jednostki samorządu terytorialnego.

Z § 2 pkt 5 rozporządzenia wynika, że przez urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego rozumie się urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, działający w formie samorządowej jednostki budżetowej.

Przez jednostkę budżetową – zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia – rozumie się utworzoną przez jednostkę samorządu terytorialnego, samorządową jednostkę budżetową.

Z kolei, zakładem budżetowym jest utworzony przez jednostkę samorządu terytorialnego, samorządowy zakład budżetowy – § 2 pkt 7 rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 pkt 8 rozporządzenia – w przypadku niektórych podatników – ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego – rozumie się przez to: urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego, jednostkę budżetową, zakład budżetowy.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia – w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Rozporządzenie powyższe nie przewiduje, w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, aby rozliczać np. poszczególne nieruchomości będące w zasobach Gmin, jak również wszystkie działalności prowadzone przez Gminy, samodzielnie. Jak wskazano wyżej, proporcja ustalana jest odrębnie dla urzędu obsługującego jednostki samorządu terytorialnego, czyli: urzędu gminy, urzędu miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego; odrębnie dla jednostki budżetowej oraz odrębnie dla samorządowego zakładu budżetowego. Tym samym proporcja, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy powinna zostać obliczona, zgodnie z ww. przepisami rozporządzenia, dla każdej z jednostek samorządu terytorialnego oddzielnie.

I tak, stosownie do § 3 ust. 3 rozporządzenia – jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku jednostki budżetowej sposób ustalony według wzoru:

X = A x 100 / D

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

• X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
• A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez jednostkę budżetową, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,
• D – dochody wykonane jednostki budżetowej.
  
  
  

Na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia – przez obrót rozumie się podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

1. dokonywanych przez podatników:
   • odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
   • odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
   • eksportu towarów,
   • wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
2. odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju.
   
   

Należy wyjaśnić, że pojęcie obrotu, o którym mowa w powyższej regulacji, powinno być interpretowane tak, jak w przypadku art. 90 ustawy. Obrót powinien być rozumiany jako kwota należna z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, pomniejszona o VAT. Obrót ten będzie – dla celów określenia proporcji – powiększany o otrzymane przychody z innej niż gospodarcza działalności.

Przez dochody wykonane jednostki budżetowej – w świetle § 2 pkt 10 rozporządzenia – rozumie się dochody obejmujące dochody publiczne w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, z wyjątkiem dochodów, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 4 lit. b-d i pkt 5 ustawy o finansach publicznych, środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej oraz środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, zrealizowane lub otrzymane przez tę jednostkę, wynikające ze sprawozdania z wykonania:

1. planu finansowego jednostki budżetowej oraz
2. planu dochodów i wydatków zgromadzonych na wydzielonym rachunku, o którym mowa w art. 223 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, jeżeli dana jednostka budżetowa prowadzi taki rachunek

– powiększone o kwotę stanowiącą równowartość środków przeznaczonych na zasilenie tej jednostki celem realizacji przypisanych jej zadań jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem środków przeznaczonych na wypłatę, na podstawie odrębnych przepisów, zasiłków, zapomóg i innych świadczeń o podobnym charakterze na rzecz osób fizycznych.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że w celu odliczenia podatku naliczonego, w pierwszej kolejności podatnik winien przyporządkować ponoszone wydatki do poszczególnych rodzajów działalności (opodatkowanej podatkiem VAT, zwolnionej i niepodlegającej opodatkowaniu tym podatkiem). W przypadku zakupów bezpośrednio związanych z działalnością opodatkowaną, podatnik, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, odlicza podatek naliczony w całości. Natomiast w sytuacji, gdy takie przyporządkowanie nie jest możliwe, a wydatki służą zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, podatnik winien ustalić proporcję, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca uzyskuje przychody z odpłatnego wynajmu hal sportowych, boisk sportowych, lodowiska czy innych obiektów sportowych a także wynajmu sprzętu sportowego (rowery wodne, kajaki, łyżwy) oraz dzierżawy powierzchni reklamowej, punktu gastronomicznego oraz zbiornika wodnego.

Ponadto z tytułu organizacji wydarzeń sportowych/imprez Wnioskodawca, co do zasady pobiera od uczestników opłaty (opłaty startowe, opłat za udział w rozgrywkach, biletów wstępu). Opłaty służą finansowaniu danego wydarzenia. Poza tym jest ono finansowane z usług reklamowych (umowy sponsoringu), usług najmu, dzierżawy oraz środków własnych.

Niektórzy uczestnicy jednak mogą być zwolnieni z ponoszenia opłat np. osoby niepełnosprawne czy osoby walczące z uzależnieniami, przedstawiciele sponsora. Ponadto Wnioskodawca nieodpłatne świadczy usługi, polegające na udostępnianiu obiektów sportowych na cele gminne, np. nieodpłatne udostępnianie szkołom na potrzeby prowadzenia zajęć lekcyjnych uczącej się młodzieży etc. odbywa się w związku z prowadzoną przez Gminę działalnością, tj. w ramach realizacji zadań własnych.

Nieodpłatny udział niektórych uczestników w wydarzeniach sportowych oraz imprezach, a także nieodpłatne udostępnianie obiektów sportowych szkołom na potrzeby prowadzenia zajęć lekcyjnych uczącej się młodzieży nie jest realizowane dla celów działalności gospodarczej Gminy natomiast realizowane jest dla celów działalności statutowej (publicznoprawnej) Wnioskodawcy pozostającej poza zakresem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Natomiast usługi wynajmu hal sportowych, boisk sportowych, lodowiska czy innych obiektów sportowych, a także wynajmu sprzętu sportowego (rowery wodne, kajaki, łyżwy) oraz dzierżawy powierzchni reklamowej, punktu gastronomicznego oraz zbiornika wodnego świadczone są/będą w ramach działalności gospodarczej Gminy. W ramach działalności gospodarczej świadczone są również usługi odpłatnego udziału w zawodach sportowych oraz rozgrywkach halowej piłki nożnej.

W konsekwencji powyższego, zakupy dotyczące świadczonych usług przedstawionych w opisie sprawy mają/będą miały związek z działalnością gospodarczą oraz z działalnością inną niż działalność gospodarcza.

Z uwagi na treść powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności, jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji.

Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast – w świetle powołanych przepisów art. 86 ust. 2a ustawy – w sytuacji, gdy przypisanie nabywanych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej – „sposób określenia proporcji”.

Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać prowadzonej działalności gospodarczej. Warto nadmienić, że zastosowane przez Gminę metody, czy też sposoby, na podstawie których dokona ona wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego, muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia, jaka część podatku naliczonego związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana jest dla potrzeb innych niż prowadzona działalność gospodarcza, spoczywa zawsze na Wnioskodawcy.

Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości w odniesieniu do towarów i usług, wykorzystywanych do celów mieszanych.

W cytowanym rozporządzeniu w sprawie proporcji, Minister Finansów korzystając z delegacji ustawowej, wskazał m.in. jednostce samorządu terytorialnego najbardziej odpowiadającą specyfice metodę określania proporcji, uwzględniając charakter prowadzonej działalności gospodarczej oraz działalności innej niż gospodarcza takiej jednostki.

Wskazać też należy, że ustawodawca na mocy art. 86 ust. 2h ustawy, daje podatnikom, w tym jednostkom samorządu terytorialnego możliwość zastosowania innego sposobu określenia proporcji niż wskazują przepisy art. 86 ust. 22 ustawy, natomiast tylko w sytuacji gdy wybrany sposób jest bardziej reprezentatywny.

Zatem Wnioskodawca może zastosować inną metodę tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy wybrana przez niego metoda jest bardziej reprezentatywna i tym samym najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej działalności.

We własnym stanowisku w sprawie Gmina wskazała, że w przypadku prawa do odliczenia podatku na zasadzie art. 86 ust. 2a ustawy – będzie mogła odliczyć podatek naliczony obliczając wskaźnik liczby uczestników wydarzeń ponoszących opłaty w stosunku do pozostałych uczestników oraz w oparciu o prewspółczynnik liczony na podstawie czasu udostępniania obiektów sportowych.

Jednak, Gmina nie wskazała dlaczego przedstawiona przez nią metoda stanowi bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji, niż zawarty w rozporządzeniu z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Zaproponowane przez Wnioskodawcę sposoby nie pokrywają się ze sposobem, który został określony dla jednostki budżetowej w § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników, który ustawodawca uznał za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej działalności i dokonywanych nabyć w przypadku jednostki samorządu terytorialnego. Ponadto nie wskazano jakichkolwiek powodów, dla których wybrana przez Gminę metoda najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej działalności i dokonywanych nabyć.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z obiektami sportowymi oraz wydarzeniami sportowymi, jednakże tylko w takim zakresie, w jakim nabywane towary i usługi służą/służyć będą do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przy czym odliczenie to winno być dokonywane zgodnie ze sposobem, który został określony dla jednostki budżetowej w § 3 ust. 3 rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniano całościowo uznano za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.