Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.388.2017.2.TR
z 2 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych – jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do odszkodowania oraz do zadośćuczynienia.
• prawidłowe – w odniesieniu do renty.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 9 stycznia 2018 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.388.2017.1.TR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 9 stycznia 2018 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 11 stycznia 2018 r.), zaś w dniu 17 stycznia 2018 r. (data nadania 16 stycznia 2018 r.) uzupełniono ww. wniosek.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana X;
• Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:
  Panią Y;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  małoletniego Z, reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego – matkę Panią Y;

przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu xx listopada 20xx r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy spółką z o.o. a podatnikami Panią Y, Panem X oraz małoletnim Z, reprezentowanym przez rodziców.

Porozumienie zostało zawarte z uwagi na diagnozę syna (małoletniego Z) wykonaną przez podmiot leczniczy.

Na mocy tego porozumienia pozasądowego, podmiot leczniczy zobowiązał się do jednorazowej wypłaty:

1. odszkodowania,
2. zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych oraz doznanych krzywd oraz
3. skapitalizowanej renty na podstawie art. 444 § 1 k.c. jako odszkodowania – obejmującej świadczenie naliczone na zaspokojenie przyszłych zwiększonych potrzeb, zmniejszenie widoków na przyszłość dla małoletniego Z, Pani Y i Pana X, w tym także na pokrycie kosztów leczenia, rehabilitacji, zakupu sprzętu, kosztów prywatnej opieki medycznej (§ porozumienia).
   
   

Podmiot leczniczy zobowiązał się do uiszczenia: kwoty 150 000,00 zł z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia (§ porozumienia), a kwoty 450 000,00 zł z tytułu renty (§ porozumienia).

Ponadto ustalił proporcję ww. świadczeń i przyznał z ww. kwot 35 % dla Pani Y, 15 % dla Pana X oraz 50 % dla małoletniego Z.

Wskazać należy, że podmiot leczniczy chciał uniknąć sporu sądowego, dlatego też zawarto porozumienie pozasądowe.

Choroba, na którą cierpi małoletni Z to dystrofia mięśniowa D(…), która jest chorobą nieuleczalną. Matka małoletniego nie może podjąć pracy zarobkowej; musi się nim opiekować. Ojciec Pan X pracuje zawodowe, jednak musi pozostawać do dyspozycji jako drugi opiekun.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy można zakwalifikować przyznaną kwotę 150 000,00 zł jako zwolnienie z obowiązku podatkowego, gdyż wynika ona z zawartej ugody pozasądowej – porozumienia? Czy wobec wyboru przez podmiot leczniczy formy zawarcia ugody – pozasądowej (chcąc uniknąć procesu), w sytuacji gdy Zainteresowanym zależało na szybkiej pomocy finansowej, Zainteresowani muszą ponosić tego negatywne konsekwencje w postaci obciążenia ich podatkiem? Czy jednak jest możliwość uniknięcia opodatkowania?
2. Czy wobec poczynionych ustaleń – między innymi procentowego podziału odszkodowania, zadośćuczynienia i renty – Zainteresowani są zwolnieni od ponoszenia podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c? Czy w zaistniałym stanie faktycznym Zainteresowani są zwolnieni z obowiązku podatkowego z tytułu renty? Czy wobec zawarcia ugody pozasądowej, przedmiotowe zwolnienie podatkowe obejmuje ów stan faktyczny?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad. 1.

Podmiot leczniczy odpowiada na podstawie przepisów prawa za swoją działalność, wyniki badań, a to dawało podstawę do wywiedzenia roszczeń podatników przeciwko niemu.

W orzeczeniu NSA z dnia 28 czerwca 2004 r., FSK 196/04, POP 2005, z. 3, s. 71 – za odszkodowanie wypłacone na podstawie przepisów prawa uznać należy odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem okaże się decyzja państwa, wyrok sądu, czy też umowa.

Odszkodowania przyznane z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia na podstawie art. 444 § 1 k.c. wolne są od podatku dochodowego od osób fizycznych (por. także wyrok NSA z 7 czerwca 2013 r., II FSK 2008/11, LEX nr 1317872).

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ww. ustawy, ze zwolnienia od podatku nie korzystają odszkodowania wynikające z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. Powstaje wątpliwość, co oznaczać ma niniejsza regulacja. Przepis, co do zasady, dotyczy bowiem otrzymanych odszkodowań, których wysokość lub metody ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych. Tymczasem odszkodowania, których podstawą są zawarte ugody nie są odszkodowaniami, których wysokość – zasady ustalania – wynikają wprost z przepisów ustaw. Wynikają one wprost z postanowień ugody. Jednak oparte są na danym stanie faktycznym, które w przypadku sporu w sądzie, Sąd i tak by go ustalił, a sama wysokość, wartość ugody liczona w pieniądzach i tak byłaby przez strony postępowania sądowego tak samo zaproponowana.

W wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. (SK 51/06, OTK-A 2006, Nr 10, poz. 156) Trybunał Konstytucyjny uznał, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g u.p.d.o.f jest niezgodny z Konstytucją w zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej. W związku z tym, przepis ten stracił moc z dniem 11 grudnia 2006 r.

W ocenie Trybunału budziło obawę promowanie ugód pozasądowych w zakresie zwolnienia.

Jednak można się zastanowić czy środek – wyłączenie zwolnienia względem odszkodowań, których wysokość bądź zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, lecz które określone zostały w drodze zawartej ugody pozasądowej – jest proporcjonalny do zamierzonych celów.

W ten sposób bowiem przepisy podatkowe odstręczają od polubownego i ugodowego rozstrzygania sporów, zmuszając strony do rozstrzygania sporu przed sądem.

Wydaje się zaś, że przypadki nadużywania tego przepisu mogłyby być zwalczane przez rozsądne korzystanie przez organy podatkowe z instrumentów wynikających z art. 199a Ordynacji podatkowej, pozwalających na ustalenie rzeczywistych treści stosunków prawnych.

Dlatego też, zdaniem Zainteresowanych (podatników), zasadnym byłoby objęcie zwolnieniem przedmiotowego stanu faktycznego.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c, od podatku wolne są odszkodowania w postaci renty.

Zgodnie z przepisami prawa cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty (art. 444 k.c.).

Wszystkim zwiększyły się potrzeby, koszty leczenia, niemożność podjęcia pracy – szczególnie względem Z i Pani Y, zmniejszyły się widoki na przyszłość.

Zdaniem Zainteresowanych, zasadnym jest uznanie, że zwolnienie ich obejmuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w odniesieniu do odszkodowania oraz do zadośćuczynienia.
• prawidłowe – w odniesieniu do renty.
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu. Przypisanie do konkretnego źródła przychodów jest istotne, ponieważ w zależności od ustalenia źródła przychodów, dla tego przychodu powstają dalsze skutki podatkowe prowadzące do obliczenia uzyskanego dochodu lub poniesionej straty w danym okresie rozliczeniowym.

W art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wśród źródeł przychodu wymieniono tzw. „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i do tej kategorii zaliczyć można również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na mocy ugody pozasądowej (porozumienia) z dnia 15 listopada 2017 r., zawartej między Zainteresowanymi a spółką z o.o. (podmiotem leczniczym) spółka zobowiązała się do jednorazowej wypłaty:

1. odszkodowania,
2. zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych oraz doznanych krzywd oraz
3. skapitalizowanej renty na podstawie art. 444 § 1 k.c. jako odszkodowania – obejmującej świadczenie naliczone na zaspokojenie przyszłych zwiększonych potrzeb, zmniejszenie widoków na przyszłość dla Zainteresowanych, w tym także na pokrycie kosztów leczenia, rehabilitacji, zakupu sprzętu, kosztów prywatnej opieki medycznej.
   
   

Spółka z o.o. zobowiązała się do uiszczenia: kwoty 150 000,00 zł z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia, a kwoty 450 000,00 zł z tytułu renty. Ponadto ustalił proporcję ww. świadczeń i przyznał z ww. kwot 35 % dla Pani Y, 15 % dla Pana X oraz 50 % dla małoletniego Z.

Wyjaśnienia wymaga, że zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Na mocy natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 i 962), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy objęte są tylko świadczenia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 i 962). To oznacza, że zwolnieniem nie są objęte wszystkie zadośćuczynienia/odszkodowania, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 i 962), z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii świadczeń.

Ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) zadośćuczynienia/odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej między stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem aby wypłacone zadośćuczynienie/odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

• jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
• podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.
  
  

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych, gdyż m.in. w prawomocnym wyroku z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1113/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyjaśnił, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzysta ze zwolnienia w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: jego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz że podstawą jego przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

W doktrynie wskazuje się również, że w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2009 r. (czyli przed wejściem w życie nowelizacji art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku od osób fizycznych, w wyniku której w obu przepisach obok odszkodowań zwolnieniem przedmiotowym objęto również zadośćuczynienia) nie było wyraźnej podstawy prawnej do zwolnienia od podatku zadośćuczynienia, niemniej jednak charakter tego przychodu przemawiał za szeroką interpretacją komentowanych przepisów obejmujących zwolnieniem także zadośćuczynienia. Wskazuje na to również uzasadnienie projektu ustawy, w którym zaznacza się, że wzmiankowanie w komentowanych przepisach „zadośćuczynień” ma zapobiegać sporom interpretacyjnym, nie jest natomiast zmianą wnoszącą nową jakość – vide: Bartosiewicz A., PIT. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2013.

Natomiast Trybunał Konstytucyjny, orzekając niekonstytucyjność art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu, który utracił moc z dniem 11 grudnia 2006 r., stwierdził w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r., sygn. akt SK 51/06 (LEX nr 232545), że świadczenia o charakterze odszkodowawczym, do których podatnik nabył prawo w drodze ugody, lecz nie zawartej przed sądem, nadal nie są wolne od podatku. W ocenie Trybunału wyrażonej w przywołanym wyżej wyroku, bezwarunkowe zwolnienie od podatku sum uzyskanych na podstawie ugody pozasądowej dawałoby zbyt duże pole do nadużyć, stanowiłoby wręcz zachętę do nich.

Zatem w przypadku gdy podstawą przyznania zadośćuczynienia jest zawarta umowa lub ugoda inna niż ugoda sądowa, wówczas takie świadczenie nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze dotychczasowe ustalenia, należy stwierdzić, że nieprawidłową jest dokonana przez Zainteresowanych interpretacja art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w świetle której przedmiotowe świadczenia otrzymane na podstawie ugody pozasądowej są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wynika to bowiem z tego, że – jak wyżej podniesiono – odszkodowania oraz zadośćuczynienia korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w ww. przepisie, w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki, tj.: ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, oraz podstawą ich przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

Ponadto nowelizacja art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku od osób fizycznych, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2009 r., w wyniku której w obu przepisach obok odszkodowań zwolnieniem przedmiotowym objęto również zadośćuczynienia miała za cel zapobiegać sporom interpretacyjnym, a nie stanowić zmianę wnoszącą nową jakość, czyli – w przypadku art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ww. ustawy – by wyjątek ten odnosił się jedynie do kategorii odszkodowań oraz zadośćuczynień wynikających z umów lub ugód innych niż sądowe.

Zatem, skoro wysokość ani zasady ustalania przedmiotowych: odszkodowania oraz zadośćuczynienia nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ani wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów ani statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666, 2138 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 60 i 962), a podstawą przyznania Zainteresowanym tych świadczeń była ugoda pozasądowa, to ww. świadczenia nie podlegają – z uwagi na niespełnienie warunku ww. zwolnienia, jak również ziszczenie się wyjątku o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) przytoczonej ustawy – analizowanemu zwolnieniu przedmiotowemu.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, odszkodowanie oraz zadośćuczynienie należne Zainteresowanym na podstawie ugody pozasądowej – wbrew twierdzeniom Zainteresowanych – nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego, uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, rzeczone świadczenia stanowią dla Zainteresowanych podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy podatkowej. Tenże przychód Zainteresowani winni rozliczyć w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym świadczenia zostały im wypłacone, na formularzu PIT-36, w pozycjach dotyczących przychodów z innych źródeł.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zgodnie z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

W myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia przedstawionego w złożonym wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego przez jednoznaczne wskazanie, czy przedmiotowa skapitalizowana renta jest postacią odszkodowania oraz czy została otrzymana przez Zainteresowanych na podstawie przepisów prawa cywilnego, a jeśli tak – z jednoczesnym przywołaniem tego konkretnego przepisu prawa cywilnego, podano, że podmiot leczniczy zobowiązał się do wypłaty m.in. skapitalizowanej renty na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego jako odszkodowania – obejmującej świadczenie naliczone na zaspokojenie przyszłych zwiększonych potrzeb, zmniejszenie widoków na przyszłość dla małoletniego Z, Pani Y i Pana X, w tym także na pokrycie kosztów leczenia, rehabilitacji, zakupu sprzętu, kosztów prywatnej opieki medycznej.

Mając zatem na uwadze tak doprecyzowany stan faktyczny oraz obowiązujące uregulowania prawne, należy stwierdzić, że na gruncie niniejszej sprawy przedmiotowa renta – na zaspokojenie przyszłych zwiększonych potrzeb, zmniejszenie widoków na przyszłość dla małoletniego Z, Pani Y i Pana X, w tym także na pokrycie kosztów leczenia, rehabilitacji, zakupu sprzętu, kosztów prywatnej opieki medycznej – jest wolna od podatku dochodowego, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jest postacią odszkodowania, a podstawą jej otrzymania przez Zainteresowanych jest art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji, otrzymanie przez Zainteresowanych rzeczonej renty nie skutkuje u nich postaniem obowiązku podatkowego z tego tytułu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.