Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.32.2018.2.DJ
z 12 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zachowania otrzymanego wynagrodzenia w przypadku wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o zasiedzenie nieruchomości gruntowej oraz w zakresie skutków podatkowych otrzymania wynagrodzenia w przypadku prawomocnego nabycia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zasiedzenia oraz zawarcia umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 1,
• bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 2.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zachowania otrzymanego wynagrodzenia w przypadku wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o zasiedzenie nieruchomości gruntowej oraz w zakresie skutków podatkowych otrzymania wynagrodzenia w przypadku prawomocnego nabycia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zasiedzenia oraz zawarcia umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 oraz w art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 24 stycznia 2018 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.32.2018.1.DJ, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i 2, w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 24 stycznia 2018 r., skutecznie doręczono w dniu 26 stycznia 2018 r., natomiast w dniu 5 lutego 2018 r. (data nadania 2 lutego 2018 r.), do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Przed sądem rejonowym toczy się sprawa o zasiedzenie nieruchomości gruntowej, w której Zainteresowany jest Wnioskodawcą. W dniu 8 września 2017 roku Wnioskodawca zawarł w formie aktu notarialnego: porozumienie oraz przedwstępną umowę sprzedaży ww. nieruchomości z właścicielem nieruchomości, wpisanym w księdze wieczystej, zwanym dalej: Właścicielem.

Wnioskodawca zobowiązuje się w niej do kontynuowania i brania czynnego udziału w postępowaniu sądowym o zasiedzenie nieruchomości gruntowej, za wynagrodzeniem, które otrzymał od Właściciela dnia 13 września 2017 roku, które to wynagrodzenie Zainteresowany zachowa, w przypadku wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania.

W przypadku prawomocnego nabycia prawa własności przedmiotowej nieruchomości w drodze zasiedzenia, nie później jednak niż do dnia Z 2027 roku, Wnioskodawca zobowiązuje się zawrzeć umowę sprzedaży z Właścicielem nieruchomości. Cena sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, odpowiadająca jej cenie rynkowej jest równa kwocie wynagrodzenia, które Wnioskodawca otrzymał. Niniejsze wynagrodzenie zostanie zaliczone na poczet ceny sprzedaży nieruchomości i wówczas dojdzie do zmiany tytułu jego opodatkowania.

Intencją Wnioskodawcy i Właściciela jest doprowadzenie do sprzedaży nieruchomości. Zainteresowany zaznacza, że z dniem zawarcia aktu notarialnego, tj. 8 września 2017 roku Właściciel przejął w użytkowanie przedmiotową nieruchomość.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany doprecyzował, że datą nabycia nieruchomości przez zasiedzenie był 2009 rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy z tytułu otrzymania wynagrodzenia, o którym mowa w akcie notarialnym z dnia 8 września 2017 r. (A zł) Wnioskodawca jest zobowiązany zapłacić podatek dochodowy za 2017 r.?
2. Jeśli podatek, o którym mowa w pierwszym pytaniu byłby do zapłaty, to czy w momencie sprzedaży nieruchomości, o której mowa w akcie notarialnym z 8 września 2017 r. po 5 latach, licząc od końca roku od jej nabycia będzie podlegać on zwrotowi (sprzedaż nie powinna wtedy być opodatkowana podatkiem dochodowym)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata A zł jest w istocie zaliczką otrzymaną w poczet zbycia nieruchomości, o której mowa w akcie notarialnym. Zbycie to nastąpi po uprawomocnieniu się wyroku sądu w sprawie zasiedzenia. Kwota ta zostanie zaliczona zgodnie z aktem w poczet ceny nabycia. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych nie są przychodem otrzymane zaliczki, w związku z tym przychód w tym momencie nie wystąpi. Konsekwentnie nie wystąpi też opodatkowanie otrzymanej kwoty w 2017 r.

Jeśli płatność A zł uznamy za zaliczkę to pytanie 2 jest bezprzedmiotowe. Natomiast jeśli uznamy, iż jest to wynagrodzenie wchodzące w skład ceny zbycia i jest opodatkowane w 2017 r. to z chwilą sprzedaży np. w 2025 r. okaże się, że sprzedaż ta nie podlega opodatkowaniu (minie więcej niż 5 lat od końca roku, w którym nabyto nieruchomość). W takiej sytuacji zaliczka uiszczona w 2017 r. nie powinna być też opodatkowana i Wnioskodawca powinien otrzymać zwrot zapłaconego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 1,
• bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 2.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem, w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment oraz sposób ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzeń przyszłych wynika, że w związku z tocząca się sprawą przed sądem rejonowym o zasiedzenie nieruchomości gruntowej, w której Zainteresowany jest Wnioskodawcą, w dniu 8 września 2017 roku Wnioskodawca zawarł w formie aktu notarialnego umowę - porozumienie oraz przedwstępną umowę sprzedaży ww. nieruchomości z właścicielem nieruchomości, wpisanym w księdze wieczystej, zwanym: Właścicielem. W związku z powyższym, Wnioskodawca w dniu 13 września 2017 r. otrzymał wynagrodzenie od Właściciela, które zachowa w przypadku wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o zasiedzenie nieruchomości gruntowej lub zostanie zaliczone na poczet ceny sprzedaży nieruchomości w przypadku prawomocnego nabycia prawa własności nieruchomości gruntowej w drodze zasiedzenia oraz zawarcia umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany doprecyzował, że datą nabycia przez Wnioskodawcę ww. nieruchomości przez zasiedzenie był 2009 rok.

W tym miejscu, wyjaśnić należy, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), w szczególności zawartymi w Dziale III Tytułu I Księgi drugiej tej ustawy, nabycie własności może nastąpić m.in. poprzez jej przeniesienie w wyniku umowy, zasiedzenie bądź też w wyniku innych zdarzeń. Natomiast, w myśl art. 172 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). W takim przypadku nabycie nieruchomości następuje po upływie trzydziestu lat.

Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek, posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nabycia własności nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności. Orzeczenie takie stanowi dowód nabycia własności i jest orzeczeniem deklaratywnym, czyli stwierdzającym zaistnienie pewnych faktów, na które można się powołać w celu, np. dokonania wpisu prawa własności do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, że w analizowanej sprawie pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca roku 2009, bowiem w tym roku nastąpiło nabycie ww. nieruchomości w drodze zasiedzenia.

W konsekwencji, planowane odpłatne zbycie przedmiotowej nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę w drodze zasiedzenia w 2009 r. nie będzie stanowiło źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, ponieważ nastąpi po upływie pięcioletniego terminu, o którym mowa w tym przepisie, w związku z czym na Wnioskodawcy z tytułu tej sprzedaży nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w 2017 roku zawarto w formie aktu notarialnego porozumienie i przedwstępną umowy sprzedaży. Kupujący zgodnie z planami przekazał w 2017 r. Wnioskodawcy wynagrodzenie, które w razie zawarcia właściwej umowy sprzedaży, zostanie zaliczone na poczet ceny sprzedaży. Natomiast, jeżeli ostateczna umowa sprzedaży nie zostanie zawarta (w sytuacji wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o zasiedzenie nieruchomości), otrzymane wynagrodzenie ulega zatrzymaniu przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych, a tym samym zawarcie między stronami umów o charakterze cywilnoprawnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 155 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Umowa sprzedaży, będąca niewątpliwie formą odpłatnego zbycia nieruchomości uregulowana została w art. 535 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Tym samym umowa sprzedaży jest umową wzajemną, gdyż świadczenie jednej strony jest z założenia odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. Z istoty umowy sprzedaży wynika jedynie zobowiązanie do spowodowania, aby własność rzeczy została przeniesiona na nabywcę. Za wykonanie tego zobowiązania sprzedawca będzie odpowiadał według przepisów Kodeksu cywilnego o wykonaniu zobowiązań i skutkach ich niewykonania (zob. J. Jezioro, (w:) Gniewek, Komentarz 2010).

Podkreślenia wymaga, że cechą umowy sprzedaży jest także jej konsensualność. W zakresie skutków obligacyjnych umowa sprzedaży dochodzi do skutku mocą samego porozumienia stron (solo consensu), bez konieczności dokonywania jakichkolwiek czynności realnych. Tym samym z chwilą złożenia zgodnych oświadczeń woli w zakresie zawarcia umowy sprzedaży każda ze stron uzyskuje odpowiednie roszczenie w stosunku do drugiej strony. Przeniesienie własności i wydanie rzeczy, jak również odebranie rzeczy i zapłata ceny są jedynie przejawem wykonania umowy przez strony; nie warunkują natomiast w żadnym wypadku jej ważności lub skuteczności (W. Katner, (w:) System PrPryw, t. 7, Nb 20; Z. Banaszczyk, (w:) Pietrzykowski, Komentarz 2011, t. II, Nb 10).

Z kolei art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej.

Z treści powyższych przepisów wynika, że właściwa umowa sprzedaży może być poprzedzona umową przedwstępną, jednakże umowa przedwstępna nie przenosi własności nieruchomości. Poprzez umowę przedwstępną strony zobowiązują się jedynie do zawarcia w przyszłości przyrzeczonej umowy.

Rozpatrując kwestię umowy przedwstępnej na gruncie prawa podatkowego zauważyć zatem należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest między innymi zbycie nieruchomości (…). W cytowanym przepisie użyto terminu „zbycie”, zatem aby wywołać skutek prawnopodatkowy z tego tytułu musi nastąpić przeniesienie własności wskazanej we wniosku nieruchomości. Samo zawarcie umowy przedwstępnej nie powoduje skutków podatkowych, gdyż w tej sytuacji nie możemy mówić o przeniesieniu własności nieruchomości, a jedynie o zobowiązaniu do takiego przeniesienia w określonym terminie. Umowa przedwstępna, po spełnieniu określonych warunków w niej zawartych, obliguje strony dokonujące transakcji sprzedaży omawianej nieruchomości do podpisania w przyszłości umowy przyrzeczonej, na podstawie której dopiero następuje przeniesienie własności tej nieruchomości na nabywcę.

Z kolei umowa przenosząca własność (sprzedaży) ma charakter umowy wzajemnej, do której odnosi się wyrażona w art. 488 Kodeksu cywilnego zasada jednoczesnego wykonania świadczeń, tj. przeniesienia własności nieruchomości i zapłacenia sprzedawcy ceny. Jednakże przepis ten przewiduje również wyjątki, z których najważniejsze znaczenie ma umowa pomiędzy stronami, albowiem w granicach zasady swobody umów – ustanowionej w art. 353¹ Kodeksu cywilnego – strony mogą ustalić, że przed zawarciem definitywnej umowy sprzedaży kupujący może zapłacić część lub całość ceny, np. w formie przedpłaty, zaliczki czy zadatku. Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie, bowiem Wnioskodawca otrzymał w wyniku zawarcia porozumienia i przedwstępnej umowy sprzedaży kwotę A zł, którą nazywa „wynagrodzeniem”, a która to kwota – jak wskazał Wnioskodawca – jest zaliczką, otrzymaną na poczet zbycia nieruchomości.

Zgodnie więc z normami prawa cywilnego przeniesienie własności nieruchomości następuje w chwili zawarcia w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy sprzedaży i nie zmienia tego fakt zawarcia umowy przedwstępnej ani wcześniejsza zapłata części lub całości ceny sprzedawanej nieruchomości. Zatem, samo zawarcie umowy przedwstępnej i otrzymanie przez Wnioskodawcę kwoty wynagrodzenia nie powoduje obowiązku zapłaty podatku dochodowego. Zawarcie umowy przedwstępnej nie powoduje skutków podatkowych, ponieważ – jak już wyżej wskazano – jest ona jedynie zobowiązaniem do przeniesienia własności nieruchomości w określonym terminie. Obowiązek podatkowy powstanie dopiero w momencie zawarcia – w wykonaniu umowy przedwstępnej – umowy sprzedaży, przenoszącej własność nieruchomości, a nie w momencie faktycznego przekazania środków pieniężnych (zaliczki) przez nabywcę sprzedającemu. W takim przypadku otrzymana przez sprzedającego kwota w razie wykonania umowy przyrzeczonej zostaje zaliczona na poczet ceny sprzedaży nieruchomości i tym samym staje się częścią przychodu osiągniętego z tego tytułu.

Stosownie bowiem do treści art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Tak więc, zapłata całości lub części ceny będzie stanowiła przychód ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopiero w momencie zawarcia – w wykonaniu umowy przedwstępnej – w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy sprzedaży (przyrzeczonej), jeśli nie upłynie pięć lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości.

Zatem, w analizowanej sprawie, skoro – jak już wcześniej wywiedziono – sprzedaż przez Zainteresowanego przedmiotowej nieruchomości, nabytej w 2009 roku przez zasiedzenie, nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem pięcioletni termin, o którym mowa we wskazanym przepisie upłynął z końcem 2014 roku – tym samym otrzymana w 2017 roku kwota wynagrodzenia, nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku natomiast, gdy w rozpatrywanej sprawie nie dojdzie do zawarcia umowy sprzedaży na skutek wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o zasiedzenie nieruchomości gruntowej i Wnioskodawca zachowa otrzymaną kwotę wynagrodzenia należy stwierdzić, co następuje.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednym ze źródeł przychodów są inne źródła. Uszczegółowieniem ww. art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest art. 20 ust. 1, zgodnie z którym, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła, o czym świadczy użycie przez ustawodawcę słowa „w szczególności”. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł. Zatem o przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8. W tym samym terminie należy wpłacić należny z tego tytułu podatek (art. 45 ust. 4 ww. ustawy).

Przenosząc powyższe wyjaśnienia na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że w momencie, gdy nie dojdzie do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości, w związku z zatrzymaniem kwoty wynagrodzenia powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód. Bez wątpienia bowiem po stronie Wnioskodawcy dojdzie do przysporzenia majątkowego, kiedy strony umowy przedwstępnej nie przystąpią do podpisania umowy przyrzeczonej, ponieważ Wnioskodawca, mimo że nie zbędzie nieruchomości zachowa kwotę wynagrodzenia. Należy jeszcze raz podkreślić, że po stronie osób, które z związku z nieprzystąpieniem do podpisania umowy przyrzeczonej zachowują otrzymane na podstawie umowy przedwstępnej środki pieniężne, dochodzi do przysporzenia majątkowego.

Zatem, w świetle przywołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że kwota zachowanego wynagrodzenia stanowi przysporzenie majątkowe, skutkujące powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten mieści się w dyspozycji art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 i podlega opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł.

Bezsprzecznym jest fakt, że przychód (obowiązek podatkowy) z tytułu otrzymania ww. kwoty pieniężnej powstanie w momencie, kiedy nie dojdzie do podpisania umowy przyrzeczonej, a sprzedający – Wnioskodawca – zachowa otrzymaną kwotę.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, w przypadku zachowania przez Wnioskodawcę otrzymanego w 2017 roku wynagrodzenia w sytuacji wydania przez sąd prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania o zasiedzenie nieruchomości gruntowej – nie dojdzie do zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, a więc nie nastąpi przeniesienie własności nieruchomości na kupującego, a kwota wynagrodzenia zostanie przez Wnioskodawcę zatrzymana, wówczas kwota ta w momencie jej zatrzymania będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższą kwotę Wnioskodawca powinien wykazać w pozycji „inne źródła” w zeznaniu podatkowym PIT-36 składanym za rok podatkowy, w którym Wnioskodawca zachowa otrzymaną kwotę wynagrodzenia w terminie do 30 kwietnia roku następującego po ww. roku podatkowym, łącznie z innymi dochodami osiągniętymi w tym samym roku i opodatkować na zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, z tytułu otrzymania wynagrodzenia w kwocie A zł – o którym mowa w akcie notarialnym z dnia 8 września 2017 roku – Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego za 2017 rok.

Końcowo zauważyć należy, że bezprzedmiotowość ustosunkowania się przez tut. organ do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wynika z tego, że zostało sformułowane warunkowo w zależności od odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1, tj. Wnioskodawca oczekuje odpowiedzi w tej kwestii wyłącznie w sytuacji uznania przez organ za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 (tj. uznania, że Wnioskodawca z tytułu otrzymania wynagrodzenia, o którym mowa w akcie notarialnym z dnia 8 września 2017 r. w kwocie A zł jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego za 2017 rok), co w rozpatrywanej sprawie nie ma miejsca. Zatem, w związku z tym, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 uznane zostało za prawidłowe, tym samym odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

0

Ponadto, wskazać należy, że specyfika postępowania interpretacyjnego polega na tym, że upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej. Zatem, dokument dołączony przez Zainteresowanego do wniosku (kopia aktu notarialnego) nie podlega analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.