Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.505.2017.1.MGR
z 16 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 20 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku związanego z udzieleniem uprawnienia do transportu drogowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2017 r. do tutejszego Organu podatkowego wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, jako osoba fizyczna, od ponad 10 lat. W okresie kilku ostatnich lat firma miała problemy z płatnościami, a powstałe w tych okresach zaległości Wnioskodawczyni reguluje ze środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą zaliczania w koszty wydatków z datą wystawienia dokumentu.

W poprzednich latach Wnioskodawczyni nie księgowała kosztów, których nie poniosła z powodu braku zapłaty. Takim wydatkiem była m.in. opłata za udzielenie uprawnienia do transportu drogowego, wydana przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Zaległości w tej opłacie dotyczyły 2009 r., Wnioskodawczyni uregulowała je z końcem 2017 r. Posiada Ona dokumenty zapłaty, czyli dokumenty potwierdzające poniesienie wydatku i chce wydatek ten zaksięgować na bieżąco, czyli w dacie dokumentu zapłaty. Wnioskodawczyni w 2009 r. nie księgowała takiego wydatku w związku z brakiem dokumentu.

Wnioskodawczyni zauważyła, że w tej sytuacji powstaje potrzeba interpretacji, w związku z niejasnym zapisem art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ustawą), zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą daty księgowania wydatków, a związane są z tym, jaki dokument stanowi podstawę księgowania kosztu oraz czy można zaksięgować w 2017 r. koszt dotyczący 2009 r., zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy, na podstawie jedynego możliwego dokumentu, jakim jest dowód zapłaty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z poniesieniem wydatku związanego z udzieleniem uprawnienia w transporcie drogowym za 2009 r., w przypadku braku faktury (rachunku) za inny dowód stanowiący podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można uznać dowód zapłaty i zaksięgować go w dacie zapłaty, czyli w 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z poniesieniem wydatku związanego z udzieleniem uprawnienia w transporcie drogowym za 2009 r., w przypadku braku faktury (rachunku), za inny dowód stanowiący podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można uznać dowód zapłaty i zaksięgować go w dacie zapłaty, czyli w 2017 r.

W związku z tym, że w 2017 r. Wnioskodawczyni poniosła wydatek dotyczący 2009 r., lecz nie posiadała faktury (rachunku), ani innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje Ona dowód zapłaty z 2017 r., jako inny dowód stanowiący podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu i zaksięguje go w dacie zapłaty, czyli w 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Podkreślenia wymaga jednak, że warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest związek wydatku z działalnością gospodarczą, jako źródłem przychodu.

Z cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 ww. ustawy wynika bowiem, że ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodu ze źródłem tego przychodu.

Na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 22 ust 6 cyt. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Natomiast art. 22 ust. 6b powołanej ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Aktem prawnym regulującym kwestię transportu drogowego jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2200, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, z zastrzeżeniem art. 5b ust. 1 i 2, wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającym dyrektywę Rady 96/26/WE.

W myśl art. 5b ust. 2 ww. ustawy, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy wymaga uzyskania odpowiedniej licencji. Natomiast licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek strony (art. 5b ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 4 pkt 18 ww. ustawy, zezwolenie to decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu, Głównego Inspektora Transportu Drogowego lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca przewoźnika drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego.

Z treści przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna, prowadzi indywidualną działalność gospodarczą. Dla potrzeb działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadzi księgę przychodów i rozchodów i zalicza w koszty wydatki z datą wystawienia dokumentu. W związku z tym, że firma miała problemy z płatnościami, Wnioskodawczyni nie księgowała kosztów, których nie poniosła z powodu braku zapłaty. Takim wydatkiem była dla Niej opłata za udzielenie uprawnienia do transportu drogowego. Zaległości w tej opłacie dotyczyły 2009 r., uregulowane zostały z końcem 2017 r.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni rozliczająca się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów ma prawo zaliczyć opłatę za udzielenie uprawnienia do transportu drogowego w całości do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w dacie jej poniesienia. Natomiast dniem poniesienia kosztu jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu, w przypadku ww. opłaty jest to moment zapłaty, a podstawę do zaliczenia tej opłaty stanowić będzie potwierdzenie dokonania zapłaty z 2017 r.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawczynię zdarzenia przyszłego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.