Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.98.2018.1.PR
z 20 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2017 r. (data wpływu 4 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu z tytułu otrzymania odsetek za rozłożenie płatności na raty (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu z tytułu otrzymania odsetek za rozłożenie płatności na raty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem VAT (wyłącznie sprzedaż usług opodatkowanych).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowego przedsiębiorstwa oraz w ramach spółki komandytowej, w której jest komplementariuszem. Wyłącznym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jak i ww. spółki jest działalność prawnicza. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, ani też nie świadczy usług finansowych, w tym udzielania pożyczek. Przychody osiągane z tytułu udziału w spółce opodatkowane są wg stawki liniowej. Udział Wnioskodawcy w zyskach spółki wynosi 25%.

W 2015 r. Wnioskodawca nabył do majątku prywatnego (w małżeństwie Wnioskodawcy obowiązuje ustrój rozdzielności majątkowej) własność lokalu mieszkalnego we współwłasności z kilkoma osobami fizycznymi (osoby te są wspólnikami ww. spółki komandytowej). Udział Wnioskodawcy w prawie własności ww. lokalu wynosi 1/6. Sprzedawcą lokalu była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych przez któregokolwiek ze współwłaścicieli lokalu, ani nie był też amortyzowany. Przedmiotowy lokal jest wynajmowany ww. spółce komandytowej na cele siedziby i prowadzonej działalności gospodarczej od listopada 2015 r. Przychody z tytułu najmu tego lokalu Wnioskodawca, jak i pozostali współwłaściciele rozliczają na zasadach ogólnych zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie VAT Wnioskodawca, jak i pozostali współwłaściciele, wynajem dokumentowali fakturą VAT stosując stawkę 23% (por. vide interpretacja indywidualna z dnia 1 lutego 2013 r., nr IPTPP4/443-769/12-2/UNR, DIS w Łodzi, interpretacja DIS z dnia 23 czerwca 2017 r., nr 0112-KDIL1-2.4012.120.2017.2.PG).

Spółka komandytowa zgodnie z umową najmu miała prawo do dostosowania przedmiotowego lokalu do potrzeb prowadzonej przez siebie działalności i w związku z tym poniosła koszty nakładów. Wnioskodawca, jak i pozostali współwłaściciele nie ponosili jakichkolwiek kosztów związanych z lokalem, remont lokalu został sfinansowany i zrealizowany przez spółkę. Obecnie podjęto decyzję o sprzedaży lokalu spółce komandytowej. Sprzedaż nastąpiła w dniu 11 grudnia 2017 r.

Zgodnie z notarialną umową sprzedaży Spółka zobowiązuje się spłacić każdemu ze współwłaścicieli cenę sprzedaży w ratach ustalonych w następujący sposób:

1. pierwsza transza płatna w terminie 7 dni od daty podpisania umowy (każdy ze współwłaścicieli otrzyma kwotę 20 000 zł);
2. druga transza płatna w 24 ratach, płatnych miesięcznie począwszy od stycznia 2018 r., każda rata powiększona będzie o wartość odsetek umownych w wysokości 3% (każdy ze współwłaścicieli otrzyma kwotę 35 000 zł).
   
   

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości na sprzedaż i nie zamierza w najbliższym czasie nabywać kolejnych nieruchomości celem ich późniejszego zbycia lub oddania w najem. Przedmiotowa transakcja miała charakter jednorazowy. Wnioskodawca przedmiotową sprzedaż udokumentował fakturą VAT wskazując, że sprzedaż jest zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.

Wnioskodawca z tytułu rozłożenia płatności na raty (udzielenie kredytu kupieckiego) będzie otrzymywał wynagrodzenie w postaci oprocentowania. Wnioskodawca zamierza dokumentować odsetki fakturą VAT i korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Do którego źródła przychodu określonego w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zakwalifikować przychód ze sprzedaży udziału w nieruchomości?
2. Do którego źródła przychodu określonego w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zakwalifikować przychód z tytułu odsetek za rozłożenie płatności na raty?
3. Czy kwota zapłaconych odsetek stanowi dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej koszt uzyskania przychodu?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne interpretacje.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód w postaci odsetek z tytułu rozłożenia na raty płatności za sprzedaż udziału Spółce należy zakwalifikować do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z powołanym przepisem, źródłem przychodu są inne źródła. Warunkiem zaliczenia danego przychodu do tej kategorii jest wykluczenie danego przychodu z pozostałych źródeł wymienionych odpowiednio w pkt 1-8a ust. 1 art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a ponadto przyjęcie, że w ogóle mamy do czynienia z przychodem w rozumieniu ustawy. Przedmiotowe odsetki nie mogą stanowić przychodu z działalności gospodarczej – Wnioskodawca nie prowadził ani też nie prowadzi zawodowej działalności gospodarczej związanej z udzielaniem kredytów, pożyczek itp. Odsetki zostają naliczone w związku z prywatnym majątkiem Wnioskodawcy. W celu ustalenia prawidłowego źródła przychodu należy ustalić jaki charakter mają przedmiotowe odsetki. Zgodnie z umową przedmiotowe odsetki są należne w związku z odroczeniem płatności wynagrodzenia za sprzedany udział w czasie. Zatem stanowią swoisty kredyt kupiecki udzielony nabywcy prawa. Prawo własności udziału przechodzi na nabywcę w chwili podpisania umowy natomiast płatność za udział następuje w późniejszym okresie czasu. Tym samym, Wnioskodawca kredytuje nabywcę a zapłacone odsetki nie stanowią wynagrodzenia za sprzedaż udziału w nieruchomości a wynagrodzenie za możliwość odroczenia płatności w czasie. Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki mają zatem odrębny charakter od wynagrodzenia za sprzedany udział i w związku z tym nie mogą być zaliczone do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotowe odsetki nie mogą stanowić także przychodu z kapitałów pieniężnych (art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jak stanowi bowiem art. 17 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się:

1. odsetki od pożyczek;
   
2. odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5;
   
3. odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych;
   
4. dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym również:
   1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
      
   2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
      
   3. podział majątku likwidowanej osoby prawnej lub spółki,
      
   4. wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b;
5. przychody z tytułu udziału w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 1 c;
   
6. przychody z:
   1. odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych,
      
   2. realizacji praw wynikających z papierów wartościowych, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi;
7. przychody z odpłatnego zbycia prawa poboru, w tym również ze zbycia prawa poboru akcji nowej emisji przez pracowniczy fundusz emerytalny w imieniu członka funduszu;
   
8. przychody członków pracowniczych funduszy emerytalnych z tytułu przeniesienia akcji złożonych na rachunkach ilościowych do aktywów tych funduszy;
   
9. wartość wkładu określoną w statucie lub umowie spółki, a w razie ich braku wartość wkładu określoną w innym dokumencie o podobnym charakterze – w przypadku wniesienia do spółki albo do spółdzielni wkładu niepieniężnego; jeżeli jednak wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, za przychód uważa się wartość rynkową takiego wkładu określoną na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego; przepis art. 19 ust. 3 stosuje się odpowiednio;
   
10. przychody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz z realizacji praw z nich wynikających.
    
    

Przedmiotem umowy zawartej z nabywcą było nie udzielenie pożyczki, a sprzedaż udziału w nieruchomości i rozłożenie płatności na raty. Umową pożyczki jest natomiast umowa, zgodnie z którą dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakość (art. 720 kc). Do essentialia negotii umowy pożyczki należy oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz zobowiązanie się do ich przeniesienia, a nadto obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. Bez tych elementów nie ma umowy pożyczki (vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 lutego 2017 r., sygn. akt I ACa 934/16).

Zdaniem Wnioskodawcy, porównując powyższe z treścią umowy nie sposób uznać, że Wnioskodawca rozkładając płatność na raty udzielił jednocześnie pożyczki w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Przedmiotem umowy nie było przecież przeniesienie własności sumy pieniędzy z obowiązkiem jej zwrotu a przeniesienie własności udziału i odroczenie terminu płatności za ten udział w czasie. Z uwagi na charakter przychodu z tytułu odsetek za rozłożenie płatności wynagrodzenia w czasie należy, w związku z wykluczeniem pozostałych źródeł przychodu, zakwalifikować przychód ten do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu przykładowych przychodów, zaliczanych do tego źródła, zawartym w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymieniono wprawdzie odsetek, ale jest to katalog otwarty, a wskazane w nim rodzaje przychodów są tylko niektórymi z przychodów zaliczanych do tego źródła, o czym świadczy użycie przez ustawodawcę przy wyliczeniu wyrażenia „w szczególności”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.