Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.50.2018.2.DJ
z 21 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia momentu nabycia udziału w nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia momentu nabycia udziału w nieruchomości.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 1 lutego 2018 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.50.2018.1.DJ, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 1 lutego 2018 r., skutecznie doręczono w dniu 14 lutego 2018 r., natomiast w dniu 19 lutego 2018 r. (data nadania 16 lutego 2018 r. r.), do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Lokal mieszkalny został kupiony przez A (matkę Wnioskodawczyni) od Gminy w dniu 15 stycznia 2010 r. – akt notarialny – w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami z bonifikatą 90% zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 2 uchwały Rady Miejskiej z dnia 27 lutego 1998 r. w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy. W dniu 5 stycznia 2012 r. matka darowała swojej córce D (Wnioskodawczyni), udział wynoszący 1/2 części w prawie własności przedmiotowego lokalu – akt notarialny. Notariusz pouczyła strony o skutkach przewidzianych w ustawie z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy w razie podania nieprawdy lub zatajenia prawdy, przez co podatek narażony jest na uszczuplenie – o warunkach utraty udzielonej bonifikaty przy kupnie lokalu mieszkalnego nie było udzielone pouczenie.

W dniu 19 marca 2014 r. jako obdarowana, aktem notarialnym, Wnioskodawczyni zawarła z córką – G umowę darowizny, na mocy której Zainteresowana darowała córce udział wynoszący 1/2 części w prawie własności lokalu mieszkalnego. Również w tym przypadku notariusz pouczył strony o skutkach przewidzianych w ustawie z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy w razie podania nieprawdy lub zatajenia prawdy, przez co podatek narażony jest na uszczuplenie – o warunkach utraty udzielonej bonifikaty przy kupnie lokalu mieszkalnego nie było udzielone pouczenie. Decyzja o przekazaniu w formie darowizny ww. mieszkania nie wynikała z chęci wzbogacenia się, tylko ze względów rodzinnych, co odbiło się na zdrowiu Wnioskodawczyni. Bracia bardzo negatywnie odebrali informację, że Wnioskodawczyni z woli matki została współwłaścicielką mieszkania. Tym bardziej, że w wyniku konsultacji prawnych Wnioskodawczyni została poinformowana, że kolejna darowizna w rodzinie nie pociąga za sobą skutków podatkowych, ani nie narusza warunków udzielenia bonifikaty przy sprzedaży mieszkania jej mamie.

W styczniu 2015 r. Wnioskodawczyni otrzymała od Gminy wezwanie do zapłaty kwoty (…) zł z tytułu zwrotu bonifikaty udzielonej przez Gminę przy sprzedaży lokalu mieszkalnego. Okazało się, że umowa kolejnej darowizny z dnia 19 marca 2014 r. została zawarta przed upływem 5 lat od daty nabycia lokalu przez A (matkę Wnioskodawczyni) skutkiem czego powstał obowiązek zwrotu przez Wnioskodawczynię bonifikaty udzielonej A przez Gminę przy sprzedaży lokalu. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami: Jeżeli nabywca nieruchomości zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na cele inne niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu. Wymieniona wyżej ustawa w art. 68 ust. 2a pkt 1 wyłącza wspomniany obowiązek w przypadku osoby bliskiej, z zastrzeżeniem ust. 2b. Artykuł 68 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że: Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do osoby bliskiej, która zbyła lub wykorzystała nieruchomość na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od pierwotnego nabycia.

Wysokość udzielonej bonifikaty wynosiła 90% ceny nieruchomości obejmującej lokal mieszkalny, czyli I zł. Zwrotowi podlega kwota udzielonej bonifikaty po jej waloryzacji, której dokonuje się zgodnie z przepisem art. 227 ustawy o gospodarce nieruchomościami przy zastosowaniu wskaźników cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłoszonych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Kwota ta, podlegająca zwrotowi po zwaloryzowaniu na dzień zbycia powyższego lokalu, tj. 19 marca 2014 r. (przed upływem pięcioletniego terminu karencji) wynosi (…) zł.

Zarządzeniem z dnia 19 grudnia 2014 r. Prezydent wystąpił z żądaniem zwrotu udzielonej bonifikaty po jej waloryzacji od Wnioskodawczyni w wysokości 1/2 części bonifikaty udzielonej pierwotnemu nabywcy w kwocie (…) zł. Wobec powyższego Wnioskodawczyni i jej córka G w dniu 25 lutego 2015 r. złożyły oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczeń woli łącznie z umową przeniesienia prawa własności – akt notarialny, w którym oświadczyły, że umowę darowizny w dniu 19 marca 2014 r. zawarły pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej, pozostając w błędnym przekonaniu co do skutków swych oświadczeń woli, to jest nie wiedziały, że zawarcie przez nich takiej umowy będzie rodziło obowiązek zwrotu przez Wnioskodawczynię udzielonej A przez Gminę bonifikaty. Wnioskodawczyni oświadczyła, że gdyby nie działała pod wpływem błędu, co do skutków tej darowizny (obowiązek zwrotu bonifikaty) i znała prawdziwy stan rzeczy – nie darowałaby córce G udziału w lokalu. Natomiast córka oświadczyła, że gdyby nie działała pod wpływem błędu co do skutków tej darowizny (wystąpienie po stronie jej matki obowiązku zwrotu udzielonej bonifikaty) i znała prawdziwy stan rzeczy – nie przyjęłaby darowizny udziału w ww. lokalu. W związku z powyższym Wnioskodawczyni i jej córka złożyły oświadczenia uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli, każda ze stron to oświadczenie przyjęła i na powyższe wyraziła zgodę.

Efektem tych czynności jest przeniesienie przez G na rzecz Wnioskodawczyni udziału wynoszącego 1/2 części lokalu mieszkalnego.

W dniu 27 lutego 2015 r. w Urzędzie Miejskim Wnioskodawczyni złożyła akt notarialny – oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczeń woli oraz umowę przeniesienia praw własności. W dniu 22 maja 2015 r. Prezydent wydał Zarządzenie w sprawie odstąpienia od żądania zwrotu bonifikaty po jej waloryzacji, udzielonej z tytułu nabycia lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Który rok należy przyjąć za bazowy do wyliczenia okresu pięcioletniego, po upływie którego sprzedaż 1/2 udziałów w nieruchomości nie będzie stanowiła źródła przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Czyli od końca, którego roku kalendarzowego: 2012 czy 2015 (oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli) w przypadku ewentualnej sprzedaży udziału Wnioskodawczyni, wynoszącego 1/2 części w prawie własności lokalu mieszkalnego należy liczyć pięcioletni okres, w którym nastąpiło nabycie udziału w nieruchomości zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powołując się na zasadę wyrażoną w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, początek okresu pięcioletniego należy liczyć od końca roku kalendarzowego 2012, ponieważ w dniu 5 stycznia 2012 r. Wnioskodawczyni nabyła udziały wynoszące 1/2 części w prawie własności nieruchomości. Decyzja o darowiźnie na rzecz córki Wnioskodawczyni – G w dniu 19 marca 2014 r. w żadnej mierze nie służyła wzbogaceniu się, a wynikała z pobudek rodzinnych. Natomiast w dniu 25 lutego 2015 r. Wnioskodawczyni anulowała decyzję podjętą pod wpływem błędu. Gdyby w marcu 2014 r. Zainteresowana posiadała wiedzę o utracie bonifikaty przy dokonaniu kolejnej darowizny przed upływem 5 lat od daty nabycia lokalu przez A (matkę Wnioskodawczyni) oceniając sprawę logicznie i rozsądnie Wnioskodawczyni nigdy nie dokonałaby darowizny na rzecz swojej córki – G przed upływem tego terminu. Tym bardziej, że w wyniku konsultacji prawnych Wnioskodawczyni została błędnie poinformowana, że dalsza darowizna w rodzinie nie pociąga za sobą naruszenia warunków udzielenia bonifikaty przy sprzedaży mieszkania jej mamie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Zatem, w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment oraz sposób ich nabycia.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 15 stycznia 2010 roku matka Wnioskodawczyni (A) zakupiła lokal mieszkalny od gminy w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami z bonifikatą 90%. W dniu 5 stycznia 2012 r. matka darowała Wnioskodawczyni, udział wynoszący 1/2 części w prawie własności przedmiotowego lokalu, a z kolei Wnioskodawczyni w dniu 19 marca 2014 r. darowała go swojej córce – G. Zarządzeniem z dnia 19 grudnia 2014 r. Prezydent wystąpił z żądaniem zwrotu udzielonej bonifikaty po jej waloryzacji od Wnioskodawczyni w wysokości 1/2 części bonifikaty udzielonej pierwotnemu nabywcy. W dniu 27 lutego 2015 r. w Urzędzie Miejskim Wnioskodawczyni złożyła akt notarialny – oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczeń woli oraz umowę przeniesienia praw własności. W ww. akcie notarialnym – jak wskazała Zainteresowana – zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej córka oświadczyły, że umowę darowizny w dniu 19 marca 2014 r. zawarły pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej. Wnioskodawczyni oświadczyła, że gdyby nie działała pod wpływem błędu, co do skutków tej darowizny (obowiązek zwrotu bonifikaty) i znała prawdziwy stan rzeczy – nie darowałaby córce udziału w przedmiotowym lokalu. Natomiast córka oświadczyła, że gdyby nie działała pod wpływem błędu co do skutków tej darowizny (wystąpienie po stronie jej matki obowiązku zwrotu udzielonej bonifikaty) i znała prawdziwy stan rzeczy – nie przyjęłaby darowizny udziału w ww. lokalu. W związku z powyższym Wnioskodawczyni i jej córka złożyły oświadczenia uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli, każda ze stron to oświadczenie przyjęła i na powyższe wyraziła zgodę. Efektem tych czynności stało się przeniesienie przez G na rzecz Wnioskodawczyni udziału wynoszącego 1/2 części lokalu mieszkalnego.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Zwrócić uwagę należy, że umowa darowizny uregulowana w art. 888 – 902 w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny jest umową jednostronnie zobowiązującą, konsensualną, nieodpłatną i kauzalną (tzn. jest podstawą przysporzenia, która jest konieczna do przejścia własności rzeczy – causa donandi). Jak wynika z art. 888 § 1 ww. ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku, zatem jeśli świadczenie będzie polegać na przekazaniu rzeczy (np. nieruchomości) dochodzi do przeniesienia prawa własności rzeczy z darczyńcy na obdarowanego. Jej istota polega więc na zobowiązaniu darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz drugiej strony umowy (obdarowanego), kosztem swego majątku w wyniku czego zwiększają się jej aktywa lub zmniejszają się jej pasywa. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Z treści powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że aby można było mówić o darowiźnie nieruchomości między stronami tejże umowy musi być, nie tylko zawarta w odpowiedniej formie umowa przenosząca własność lecz koniecznym jest, aby była ona skuteczna.

Tymczasem z treści wniosku wynika, że czynność prawna mająca na celu darowiznę nieruchomości została dokonana zarówno pod wpływem błędu darczyńcy jak i obdarowanego co do skutków tej darowizny.

Zgodnie z przepisem art. 60 Kodeksu cywilnego, oświadczenie woli to każde zachowanie się danej osoby (z użyciem słów lub bez – potakiwaniem, mimiką, gestami, czynem), które ujawnia jej wolę wobec adresata w sposób dostateczny, w tym również ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej.

Co do zasady, oświadczenie woli złożone przez osobę pełnoletnią jest w pełni skuteczne, w szczególności zaś, może prowadzić do zawarcia ważnej umowy (sprzedaży, darowizny itd.), z której następnie trudno, jeżeli w ogóle można, się wycofać bez negatywnych konsekwencji.

Jak od każdej zasady tu również istnieją jednak wyjątki. Kodeks cywilny uznaje za nieważne z mocy prawa, bądź ewentualnie dopuszcza możliwość uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli w przypadku, gdy jest ono dotknięte wadami wpływającymi na jego skuteczność prawną takimi jak:

• brak świadomości albo swobody powzięcia i wyrażenia woli (art. 82 Kodeksu cywilnego),
• pozorność oświadczeń woli (art. 83 Kodeksu cywilnego),
• błąd co do czynności prawnej albo zniekształcenie oświadczenia woli (art. 84 i art. 85 Kodeksu cywilnego),
• podstęp (art. 86 Kodeksu cywilnego) oraz
• groźba (art. 87 Kodeksu cywilnego).
  
  

Jak wynika z przedstawionego zestawienia jedną z wad oświadczenia woli, wpływających na jego skuteczność, jest złożenie takiego oświadczenia pod wpływem błędu (art. 84-85 Kodeksu cywilnego). Błędem zaś, jest mylne wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy lub mylne wyobrażenie o treści złożonego oświadczenia woli.

Stosownie do przepisu art. 84 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.

W myśl art. 84 § 2 Kodeksu cywilnego, można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Zgodnie z art. 88 § 1 Kodeksu cywilnego, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu – z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby – z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał (art. 88 § 2 k.c.).

Podkreślić należy, że Kodeks cywilny nie definiuje, czym jest błąd jako wada oświadczenia woli. Zgodnie zaś z orzecznictwem błędem w rozumieniu językowym jest niezgodne z rzeczywistością wyobrażenie o czynności, przy czym niezgodność ta może dotyczyć zarówno faktów jak i prawa.

Z treści przytoczonego wyżej przepisu art. 84 Kodeksu cywilnego wynika, że złożenie oświadczenia woli pod wpływem błędu skutkuje nieważnością względną czynności prawnej co oznacza, że czynność taka jest ważna dopóki nie nastąpi skuteczne uchylenie się od jej skutków prawnych. Z chwilą skutecznego uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, czynność prawna jest nieważna z mocą wsteczną (ex tunc), tj. od chwili złożenia wadliwego oświadczenia woli. Z tego względu czynność ta nie może wywierać żadnych skutków, zaś te, które powstały, zostają z mocą wsteczną przekreślone, co dotyczy zarówno skutków o charakterze obligacyjnym, jak i prawnorzeczowym.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że z chwilą skutecznego uchylenia się w dniu 25 lutego 2015 r. przez Wnioskodawczynię i jej córkę od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej oświadczenia woli, zawarta w dniu 19 marca 2014 r. umowa darowizny udziału, wynoszącego 1/2 części w prawie własności lokalu mieszkalnego stała się nieważna ze skutkiem wstecz, a więc od chwili jej zawarcia.

Reasumując, skoro stosunek prawny pomiędzy stronami umowy darowizny wygasł ze skutkiem wstecznym, tak jakby umowa darowizny udziału w lokalu mieszkalnym z dnia 19 marca 2014 r. w ogóle nie została zawarta, to oznacza, że w sytuacji sprzedaży przez Wnioskodawczynię przedmiotowego udziału w nieruchomości, pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 2012 roku, tj. od końca roku kalendarzowego, w którym Wnioskodawczyni nabyła udział w nieruchomości w drodze darowizny od matki.

Końcowo, wyjaśnić należy, że specyfika postępowania interpretacyjnego polega na tym, że upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej. Z tego tez względu, tut. organ informuje, że dokumenty dołączone przez Zainteresowaną do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.