Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.606.2017.3.MW
z 28 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 13 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości (dwóch działek zabudowanych) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe;
• zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości (działki niezabudowanej) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie. Wniosek uzupełniono w dniu 31 stycznia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wskazanie przedmiotu wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym powołanym na zasadach określonych w ustawie z 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 1227, z późn. zm.). Wnioskodawca jako komornik sądowy jest organem egzekucyjnym w rozumieniu przepisów ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2016, poz. 1822, z późn. zm., dalej także jako: KPC). W świetle art. 18 ustawy o VAT komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

W ramach jednego z prowadzonych przez Wnioskodawcę postępowań egzekucyjnych została przeprowadzona sprzedaż nieruchomości, którą stanowił grunt oddany w użytkowania wieczyste – działki o określonych numerach o łącznej powierzchni 0,3204 ha i budynek będący odrębną nieruchomością (dalej powoływane łącznie także jako: nieruchomość). W ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego dłużnikiem była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Dla nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste, jak również dla nieruchomości budynkowej we właściwym wydziale Sądu Rejonowego prowadzone są księgi wieczyste. W ramach postępowania egzekucyjnego zostały przeprowadzone wymagane czynności procesowe przez przepisy Kodeksu postępowania cywilnego: przeprowadzono licytację nieruchomości, właściwy sąd rejonowy udzielił przybicia licytantom, którzy zaofiarowali najwyższą cenę oraz ten sam sąd przysądził prawo użytkowania wieczystego obejmującego grunt, oraz prawo własności budynków stanowiących odrębne prawo własności. W tym ostatnim rozstrzygnięciu sąd rejonowy nadto stwierdził uiszczenie przez nabywców całej ceny nabycia oraz obowiązek wydania nieruchomości przez dłużnika nabywcom. Dłużnicy przez okres 5 lat (od stycznia 2012 r.) poprzedzających sprzedaż w trybie postępowania egzekucyjnego wynajmowali budynek stanowiący odrębny przedmiot własności posadowiony na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym. Z uwagi na regulację art. 18 ustawy o VAT Wnioskodawca powziął wątpliwość czy omawiana czynność jest zwolniona z podatku od towarów i usług w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu do wniosku, które wpłynęło do tut. organu w dniu 31 stycznia 2018 r. wskazano, że:

Zgodnie z informacją uzyskaną przez Pełnomocnika od Mocodawcy – komornika w trybie art. 299 § 3 pkt 8 oraz § 4 pkt 2 Ordynacji podatkowej dłużnik figurował do ... 2017 r. w ewidencji urzędu skarbowego jako podatnik VAT czynny. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego na zasadzie art. 96 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług z dniem … 2017 r. wykreślił z urzędu dłużnika – spółkę z o.o. z rejestru podatników podatku od towarów i usług.

Prowadzone postępowanie egzekucyjne dotyczyło jako całości nieruchomości, którą stanowił grunt oddany w użytkowanie wieczyste i budynki stanowiące odrębną nieruchomość. Postępowanie egzekucyjne obejmowało zatem prawo użytkowania wieczystego i zabudowę usytuowaną na nieruchomości gruntowej oddanej w przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego. Sprzedaży dokonano na rzecz dwóch osób, które nabyły użytkowanie wieczyste wraz z zabudową w ramach prowadzonej spółki cywilnej.

Nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste, które to prawo było przedmiotem sprzedaży (egzekucji komorniczej) składała się z 3 działek. Spośród nich tylko jedna nie była zabudowana. Pozostałe dwie działki były zabudowane.

Działka niezabudowana, o której mowa powyżej była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z jego postanowieniami miała przeznaczenie MWNU – teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej niskiej i usług nieuciążliwych. Stanowiła zatem grunt na jakim dopuszczalna jest zabudowa zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Dłużnik – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie dokonał istotnych ulepszeń w stosunku do budynków, które znajdowały się na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej tych obiektów, w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków zasiedlenia.

Dłużnikowi – spółce z ograniczoną odpowiedzialnością przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisana czynność sprzedaży nieruchomości jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do zaprezentowanego stanu faktycznego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że omówiona w opisie stanu faktycznego sprzedaż nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 18 ustawy o VAT komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Jako czynność egzekucyjną należy traktować każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji. Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Zgodnie z przepisem tym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Przepis art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. W świetle przywołanych powyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na kont organu podatkowego) są m.in. komornicy sądowi.

Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do dłużnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych towarów należących do dłużnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne. Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych. Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata. Kluczowym pojęciem jest tutaj tzw. pierwsze zasiedlenie. Ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT zdefiniował tę instytucję jako oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: a) wybudowaniu lub b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego dłużnik – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w okresie 4 lat (od maja 2013) przed sprzedażą w trybie postępowania egzekucyjnego wynajmował budynki wchodzące w skład nieruchomości. W realiach przedstawianego stanu faktycznego istotne jest, że przedmiot dostawy stanowi kompleks składający się z prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności nieruchomości budynkowej stanowiącej odrębne prawo własności od gruntu. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczeni usług na terytorium kraju. Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Na mocy art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. Przez dostawę towarów uważa się również zbycie prawa użytkowania wieczystego (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT). Jednocześnie jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 lipca 2017 r., znak 0115-KDIT1-2.4012.258.2017.l.PS, zwolnienie o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT znajduje zastosowanie do dostawy prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowione są nieruchomości budynkowe. Powyższe uzasadnia stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości (dwóch działek zabudowanych) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe;
• zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości (działki niezabudowanej) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest nieprawidłowe.
  
  

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego wyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Przez dostawę towarów uważa się również zbycie prawa użytkowania wieczystego, o czym stanowi ust. 1 pkt 7 cyt. artykułu.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w świetle art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zastosowanie zwolnienia od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Z kolei, kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach jednego z prowadzonych przez Wnioskodawcę postępowań egzekucyjnych została przeprowadzona sprzedaż nieruchomości, którą stanowił grunt oddany w użytkowania wieczyste - działki o określonych numerach o łącznej powierzchni 0,3204 ha i budynek będący odrębną nieruchomością. W ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego dłużnikiem była spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Dla nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste, jak również dla nieruchomości budynkowej we właściwym wydziale Sądu Rejonowego prowadzone są księgi wieczyste. Dłużnicy przez okres 5 lat (od stycznia 2012 r.) poprzedzających sprzedaż w trybie postępowania egzekucyjnego wynajmowali budynek stanowiący odrębny przedmiot własności posadowiony na gruncie objętym użytkowaniem wieczystym. Dłużnik figurował do ... 2017 r. w ewidencji urzędu skarbowego jako podatnik VAT czynny. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego na zasadzie art. 96 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług z dniem … 2017 r. wykreślił z urzędu dłużnika – spółkę z o.o. z rejestru podatników podatku od towarów i usług. Prowadzone postępowanie egzekucyjne dotyczyło jako całości nieruchomości, którą stanowił grunt oddany w użytkowanie wieczyste i budynki stanowiące odrębną nieruchomość. Postępowanie egzekucyjne obejmowało zatem prawo użytkowania wieczystego i zabudowę usytuowaną na nieruchomości gruntowej oddanej w przedmiotowe prawo użytkowania wieczystego. Sprzedaży dokonano na rzecz dwóch osób, które nabyły użytkowanie wieczyste wraz z zabudową w ramach prowadzonej spółki cywilnej. Nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste, które to prawo było przedmiotem sprzedaży (egzekucji komorniczej) składała się z 3 działek. Spośród nich tylko jedna nie była zabudowana. Pozostałe dwie działki były zabudowane. Działka niezabudowana, była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z jego postanowieniami miała przeznaczenie MWNU – teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej niskiej i usług nieuciążliwych. Stanowiła zatem grunt na jakim dopuszczalna jest zabudowa zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dłużnik – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie dokonał istotnych ulepszeń w stosunku do budynków, które znajdowały się na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste w wysokości przekraczającej 30% wartości początkowej tych obiektów, w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków zasiedlenia. Dłużnikowi – spółce z ograniczoną odpowiedzialnością przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy opisana czynność sprzedaży nieruchomości jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z tym, że nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste, które to prawo było przedmiotem sprzedaży (w ramach egzekucji komorniczej) składała się z 3 działek, kwestię ich opodatkowania należy rozpatrywać odrębnie. Wnioskodawca wskazał, że dwie działki zabudowane były budynkami, natomiast jedna działka była niezabudowana.

Dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Odnosząc się zatem do dostawy budynków posadowionych na przedmiotowych działkach należy stwierdzić, że ich dostawa korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie tych budynków, które przekroczyłyby 30% ich wartości początkowej. Z okoliczności przedstawionych we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że doszło do pierwszego zajęcia ww. budynków najpóźniej w momencie oddania ich w najem (w 2012 r.), a pomiędzy pierwszym zasiedleniem ww. budynków a ich dostawą upłynął okres dłuższy niż dwa lata. W konsekwencji, również dostawa prawa użytkowania wieczystego działek, na których posadowione zostały przedmiotowe budynki korzystała ze zwolnienia od podatku – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast, dokonując oceny przedstawionego stanowiska Wnioskodawcy w kontekście sformułowanego pytania stwierdzić należy, że dostawa prawa użytkowania wieczystego działki niezabudowanej nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, bowiem zwolnienie określone w tym przepisie obejmuje jedynie dostawę budynków, budowli lub ich części. Tym samym, w odniesieniu do działki niezabudowanej nie znajdzie zastosowania również art. 29a ust. 8 ustawy, który wskazuje, że z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, ale tylko w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Tut. organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.