Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.35.2018.1.BS
z 15 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy naturalnego soku z brzozy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy naturalnego soku z brzozy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej produkuje m.in. różnego rodzaju soki owocowe, warzywne oraz owocowo-warzywne. Wnioskodawca produkuje również soki z brzozy, zarówno naturalne, jak i z dodatkami smakowymi w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, w których udział masowy tych dodatków jest nie mniejszy niż 20% składu surowcowego. Spółka klasyfikuje naturalny sok z brzozy oraz soki z brzozy z dodatkami w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego do grupowania PKWiU (2008) 11.07.19.0 - „Pozostałe napoje bezalkoholowe”. Soki z brzozy są sprzedawane przez Wnioskodawcę pod marką „………”

Zarówno naturalny sok z brzozy jak i soki z dodatkami smakowymi oferowane są w identycznych butelkach szklanych o pojemności 300 ml i 750 ml oznaczonych bardzo podobnymi papierowymi etykietami, na których widnieje napis „SOK Z BRZOZY” pisany wielkimi literami, dużą czcionką. W przypadku soków z brzozy z dodatkiem smakowym, poniżej napisu „SOK Z BRZOZY” stosowany jest napis pisany małymi literami, mniejszą czcionką „z sokiem…”.

Wnioskodawca wskazuje, że wprowadzenie różnych wariantów smakowych soku z brzozy ma na celu poszerzenie potencjalnego portfela klientów ze względu na indywidualne preferencje smakowe. Oba typy produktu, tj. sok z brzozy jak i soki z dodatkami smakowymi, adresowane są do tej samej grupy docelowej, głownie kobiet w wieku 40+ świadomych spożywania zdrowych produktów. Należy podkreślić, że oba typy produktu są lokowane w sklepach na półkach ze zdrową lub ekologiczną żywnością, a nie w dziale/sekcji z napojami. Oba typy produktu są dystrybuowane poprzez te same kanały: hurtownie spożywcze oraz sieci detalicznych sklepów spożywczych. Brak jest również różnic w sposobie ich reklamowania.

Przeciętny konsument, podejmując decyzję o zakupie soku z brzozy, zarówno naturalnego, jak i z dodatkiem smakowym w pierwszej kolejności kieruje się właściwościami tego soku [z brzozy], wpływającymi na poprawę stanu zdrowia, a dopiero w dalszej - chęcią ugaszenia pragnienia. Sok z brzozy posiada bowiem w swoim składzie trzy substancje, których pozytywny wpływ na organizm jest potwierdzony badaniami naukowymi. Jednym z tych składników jest salicylan metylu, który ma właściwości zbliżone do aspiryny, czyli redukuje odczucie bólu. Kolejnym składnikiem jest betulina, która wykazuje właściwości zwiększające wrażliwość na insulinę, ponadto obniża cholesterol. Trzecią substancją jest kwas chlorogenowy, który odpowiada za zmniejszenie odczucia głodu oraz ułatwia trawienie tłuszczów.

Ponadto sok z brzozy posiada następujący właściwości: (i) zmniejsza ryzyko powstania kamieni nerkowych, (ii) pomaga przy bólach reumatycznych, (iii) zwiększa odporność przed bakteriami, (iv) uzupełnia żelazo.

W konsekwencji, naturalny sok z brzozy, jak i soki z brzozy z dodatkami smakowymi, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta, stanowią produkty konkurencyjne względem siebie. Należy podkreślić, że soki z brzozy z dodatkami smakowymi w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, co do zasady nie stanowią konkurencji dla innych napojów bezalkoholowych z dodatkiem soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, bowiem przeciętny konsument podejmując decyzję o zakupie napoju z dodatkiem soku oraz soku z brzozy z takim dodatkiem kieruje się innymi kryteriami wyboru. W pierwszym przypadku takim kryterium są przede wszystkim walory smakowe oraz zawartość witamin wynikające z dodania soku, w drugim - właściwości soku z brzozy, które wpływają na poprawę stanu zdrowia. Innymi słowy, przeciętny konsument, który podejmuje decyzję o zakupie soku z brzozy dokonuje wyboru pomiędzy naturalnym sokiem z brzozy a sokami z brzozy dodatkiem smakowym. Dopiero w przypadku braku w ofercie danego sklepu soku z brzozy, taki konsument ewentualnie podejmuje decyzję o zakupie innego napoju, z tym że nie traktuje on takiego napoju jako substytut/zamiennik soku z brzozy. W tym miejscu należy przypomnieć, że sok z brzozy, zarówno naturalny, jak i z dodatkami smakowymi są lokowane w sklepach na półkach ze zdrową lub ekologiczną żywnością, a nie w dziale/sekcji z napojami.

Spółka posiada dwie indywidualne interpretacje prawa podatkowego Nr IPPP3/443-1041/14- 2/JF z dnia 27 listopada 2014 r. oraz IPPP2/4512-28/15-2/RR z dnia 27 marca 2015 r., które potwierdzają prawo do zastosowania 5% stawki VAT dla soków z brzozy dodatkiem w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, w których udział masowy tych dodatków jest nie mniejszy niż 20% składu surowcowego. W konsekwencji, dla dostaw krajowych tych produktów Spółka stosuje stawkę VAT w wysokości 5%. Natomiast dla dostaw krajowych naturalnego soku z brzozy Spółka stosuje stawkę VAT w wysokości 23%.

Oznacza to, że naturalny sok z brzozy oraz soki z brzozy dodatkiem w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego z oferty Spółki, pomimo, że są sprzedawane po takiej samej cenie netto, mają inną cenę dla finalnego konsumenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach stanu faktycznego Spółka ma prawo do zastosowania 5% stawki VAT dla dostaw krajowych naturalnego soku z brzozy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach stanu faktycznego Spółka ma prawo do zastosowania 5% stawki VAT dla dostaw krajowych naturalnego soku z brzozy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności Spółka pragnie wskazać, że sok z brzozy na gruncie przepisów o statystyce publicznej mieści się w grupowaniu PKWiU (2008) 11.07.19.0 - „Pozostałe napoje bezalkoholowe”. Klasyfikacja ta wynika z Wyjaśnień do Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług, zgodnie z którymi ww. grupowanie obejmuje m.in. napoje owocowe, warzywne i owocowo- warzywne, nektary, jak również żel aloesowy, sok aloesowy, płynny preparat aloesowy, roztwór wodny elektrolitu itp., napoje stosowane w celu poprawy stanu zdrowia.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 2a ustawy o VAT w zw. z poz. 21 załącznika nr 10 do tej ustawy, zarówno napoje owocowe, warzywne i owocowo-warzywne, nektary, jak również napoje stosowane w celu poprawy stanu zdrowia są opodatkowane 5% stawką VAT pod warunkiem, że: (i) udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego wynosi w nich nie mniej niż 20% składu surowcowego, lub (ii) zawierają tłuszcz mlekowy, z wyłączeniem napojów, przy przygotowywaniu których wykorzystywany jest napar z kawy lub herbaty, niezależnie od udziału procentowego tego naparu w przygotowywanym napoju.

Z powyższego wynika, że zgodnie z decyzją polskiego ustawodawcy różnego rodzaju napoje bezalkoholowe są opodatkowane 5% stawką VAT, pod warunkiem że (i) są klasyfikowane do grupowania PKWiU (2008) 11.07.19.0 oraz że (ii.a.) udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego wynosi w nich nie mniej niż 20% składu surowcowego, lub (ii.b.) zawierają tłuszcz mlekowy, z wyłączeniem napojów, przy przygotowywaniu których wykorzystywany jest napar z kawy lub herbaty, niezależnie od udziału procentowego tego naparu w przygotowywanym napoju.

W konsekwencji, zgodnie z literalnym brzmieniem art. 41 ust. 1 oraz 2a ustawy o VAT w zw. z poz. 21 załącznika nr 10 do tej ustawy, produkowany przez Wnioskodawcę sok z brzozy jest opodatkowany następującymi stawkami podatku VAT:

• 23% w przypadku, gdy nie zawiera dodatku smakowego (naturalny sok z brzozy);
• 5% w przypadku gdy zawiera dodatek smakowy w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, w którym udział masowy tych dodatków jest nie mniejszy niż 20% składu surowcowego.

Jednocześnie, przepis art. 96 Dyrektywy 112 przewiduje, że jednakowa podstawowa stawka podatku VAT ma zastosowanie do dostaw towarów i świadczenia usług. Artykuł 98 ust. 1 i 2 tej dyrektywy przyznaje następnie państwom członkowskim, w drodze odstępstwa od zasady, według której zastosowanie ma stawka podstawowa, możliwość zastosowania jednej lub dwóch obniżonych stawek podatku VAT. Zgodnie z tym przepisem, obniżone stawki mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III do przedmiotowej dyrektywy. W pozycji pierwszej tego załącznika wymieniono środki spożywcze (łącznie z napojami, ale z wyłączeniem napojów alkoholowych) przeznaczone do spożycia przez ludzi i zwierzęta, żywe zwierzęta, nasiona, rośliny oraz składniki zwykle przeznaczone do produkcji środków spożywczych; produkty zwykle przeznaczone do użytku jako dodatek lub substytut środków spożywczych. W art. 98 ust. 3 wskazanej dyrektywy stanowi się, że przy stosowaniu stawek obniżonych do poszczególnych kategorii towarów, państwa członkowskie mogą stosować nomenklaturę scaloną, aby precyzyjnie określić zakres danej kategorii.

Na tle tak brzmiących przepisów wykształciło się w orzecznictwie zarówno sądów krajowych, jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stanowisko, że ustawodawca wspólnotowy, a za nim prawodawstwa krajowe, dopuszczają możliwość stosowania stawek obniżonych w odniesieniu do poszczególnych kategorii usług i towarów, ale na zasadzie wyjątku, w sytuacjach, gdy jest to uzasadnione specyfiką obrotu, charakterystyką usług bądź towarów albo potrzebami polityki gospodarczej w odniesieniu do niektórych sektorów gospodarki lub kategorii towarów czy usług. Stosowanie stawek obniżonych jest zawsze prerogatywą, a nie obowiązkiem państwa członkowskiego. To zaś narzuca określoną, wąską interpretację przepisów dotyczących stosowania obniżonych stawek podatku.

Po pierwsze więc, państwa członkowskie mają jedynie względną swobodę w stosowaniu stawek obniżonych, co wyraża się przede wszystkim w zakazie stosowania stawki preferencyjnej spoza listy lub również nie wynegocjowanej indywidualnie (np. w wyniku uzyskania przez dane państwo członkowskie takiej możliwości na mocy traktatu o przystąpieniu do Unii Europejskiej). Innymi słowy, stawki obniżone powinny być stosowane przez państwa członkowskie wyłącznie w przypadkach przewidzianych przez dyrektywę lub ewentualnie w drodze dozwolonych prawem unijnym derogacji.

Po drugie przyjmuje się, że nie ma, co do zasady, na gruncie regulacji wspólnotowych, w tym podstawowych zasad obowiązujących w odniesieniu do ujednoliconego systemu VAT, przeszkód dla ograniczenia stosowania stawki preferencyjnej do niektórych tylko aspektów kategorii wskazanych jako objęte takim uprzywilejowaniem. Dopuszczenie możliwości opodatkowania niższą stawką niektórych kategorii towarów nie oznacza, że państwa członkowskie nie mogą faktycznie skorzystać z wynikającego z art. 98 ust. 2 Dyrektywy 112 prawa do stosowania preferencyjnych stawek w odniesieniu do dostaw niektórych towarów mieszczących się w kategorii wskazanej w załączniku III lub do świadczenia niektórych tylko usług, które można zaliczyć do takiej kategorii „uprzywilejowanych".

W wyroku z dnia 6 maja 2010 r. sprawie C-94/09 (Komisja przeciwko Francji) TSUE stwierdził m.in., że „gdy państwo członkowskie postanawia skorzystać ze stworzonej przez art. 98 ust. 1 i 2 Dyrektywy 112 możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku VAT do kategorii usług zawartej w załączniku III do tej dyrektywy, ma ono, z zastrzeżeniem poszanowania zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT, możliwość ograniczenia stosowania tej obniżonej stawki podatku VAT do określonych i swoistych aspektów tej kategorii. Przyznana w ten sposób państwom członkowskim możliwość dokonywania selektywnego stosowania obniżonej stawki podatku jest uzasadniona w szczególności twierdzeniem, że ponieważ stawka ta stanowi wyjątek, ograniczenie jej stosowania do określonych i swoistych aspektów jest spójne z zasadą, według której wyjątki i odstępstwa należy interpretować ściśle”.

Stąd też należy wywodzić, że państwo członkowskie może skorzystać z przewidzianej przepisami wspólnotowymi możliwości stosowania obniżonej stawki podatku VAT w stosunku do określonych i swoistych aspektów kategorii wskazanych w załączniku III Dyrektywy 112, przy czym musi to być dokonane z poszanowaniem zasady neutralności podatku VAT.

Zachowanie zasady neutralności wymaga, jak podkreśla się w orzecznictwie TSUE, by w stosunku do jednakowych lub podobnych towarów i usług stosować zasadniczo takie same stawki podatku. Jak wskazywał TSUE, wprowadzenie i utrzymanie w mocy obniżonych stawek podatku VAT, niższych od zwykłej stawki określonej w art. 12 ust. 3 lit a szóstej dyrektywy (obecnie art. 98 ust. 1 Dyrektywy 112), jest dopuszczalne jedynie, gdy nie narusza ono zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT, która to zasada sprzeciwia się różnemu traktowaniu na gruncie podatku VAT podobnych towarów lub świadczenia usług, znajdujących się w wyniku tego w konkurencji (zob. wyroki w sprawach, C-48/98 Komisja przeciwko Francji, C-109/02 Komisja przeciwko Niemcom). W wyroku z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie C-384/01 Komisja przeciwko Francji, Trybunał stwierdził wręcz, że „nie można wykluczyć selektywnego stosowania obniżonej stawki, pod warunkiem, że nie spowoduje ono ryzyka zakłócenia konkurencji”.

Stanowisko to potwierdził TSUE w pkt 25 wyroku z dnia 6 maja 2010 r. sprawie C-94/09 Komisja Europejska przeciwko Francji. Pogląd ten w wyroku tym rozwinął w punktach 28-30:

„28. Wynika z tego, że gdy państwo członkowskie postanawia skorzystać ze stworzonej przez art. 98 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/112 możliwości zastosowania obniżonej stawki podatku VAT do kategorii usług zawartej w załączniku III do tej dyrektywy, ma ono, z zastrzeżeniem poszanowania zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT, możliwość ograniczenia stosowania tej obniżonej stawki podatku VAT do określonych i swoistych aspektów tej kategorii.

29. Przyznana w ten sposób państwom członkowskim możliwość dokonywania selektywnego stosowania obniżonej stawki podatku jest uzasadniona w szczególności twierdzeniem, że, ponieważ stawka ta stanowi wyjątek, ograniczenie jej stosowania do określonych i swoistych aspektów jest spójne z zasadą, według której wyjątki i odstępstwa należy interpretować ściśle (ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Francji, pkt 28).

30. Należy jednak podkreślić, że stosowanie tej możliwości podlega podwójnemu warunkowi - po pierwsze, wyodrębnienia, dla celów stosowania obniżonej stawki, tylko określonych i swoistych aspektów omawianej kategorii usług, a po drugie, poszanowania zasady neutralności podatkowej. Celem tych warunków jest zapewnienie, że państwa członkowskie będą korzystać z tej możliwości tylko w warunkach gwarantujących proste i prawidłowe stosowanie wybranych obniżonych stawek oraz zapobieżenie wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć”.

Podobne stanowisko Trybunał zajął w wyroku z dnia 9 listopada 2017 r. w sprawie C-499/16 AZ przeciwko Ministrowi Finansów, w którym stwierdził, że „z utrwalonego orzecznictwa wynika, że owa zasada sprzeciwia się temu, aby towary lub usługi podobne, które są konkurencyjne wobec siebie, były traktowane odmiennie z punktu widzenia VAT (wyrok z dnia 11 września 2014 r., K, C-219/13, EU:C:2014:2207, pkt 24 i przytoczone tam orzecznictwo)”.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że w sprawie. akt C-41/09 rzecznik generalny dowodził tezy, zgodnie z którą na gruncie art. 98 Dyrektywy 112 dostawa samego towaru (w wymienionej sprawie koni) może być opodatkowana różnymi stawkami, w zależności od tego, czy ów towar jest przeznaczony do spożycia, czy też do innych celów. Stanowisko rzecznika generalnego zostało zaaprobowane przez TSUE (wyrok z dnia 3 marca 2011 r. Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów).

W konsekwencji należy stwierdzić, że przywołana opinia (i wyrok) nie przeczy tezie, zgodnie z którą stosowanie stawki obniżonej tylko dla niektórych towarów objętych tym samym symbolem statystycznym, stanowi naruszenie art. 98 Dyrektywy. Warunkiem dopuszczalności opodatkowania tego samego towaru przy użyciu różnych stawek podatku jest bowiem stwierdzenie, że towar jest przeznaczony do różnych celów. Ten sam towar w zależności od jego przeznaczenia może być zatem opodatkowany przy użyciu różnych stawek podatku. Rozumując a contrario należy przyjąć, że jeżeli towar jest przeznaczony do tylko jednego celu, to powinien on być opodatkowany przy pomocy jednej stawki podatku.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 lutego 2011 r., sygn. akt I FSK 201/10, stanął na stanowisku, że prawodawca wspólnotowy umożliwił państwom członkowskim zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT w odniesieniu do pewnych kategorii produktów precyzując jedynie kategorie tychże produktów oraz minimalną stawkę podatku VAT, jaka powinna być zastosowana. Oznacza to, że poszczególne państwa członkowskie mogą z tej możliwości skorzystać lub nie, jak również do ich uznania pozostawiona została kwestia stawki, jaką państwo członkowskie zastosuje. W konsekwencji, w zakresie, o którym mowa w dyrektywie, nie może istnieć pełna harmonizacja pomiędzy państwami członkowskimi - niektóre państwa mogą w ogóle nie skorzystać z możliwości zastosowania stawki obniżonej, inne mogą wprowadzić stawkę obniżoną w różnej wysokości. Oznacza to również, że skoro ustawodawca unijny dopuścił zastosowanie obniżonej stawki do pewnego rodzaju kategorii produktów, możliwe jest ograniczenie przez ustawodawcę krajowego zakresu zastosowania powyższego przepisu. Naruszenie prawa wspólnotowego nastąpiłoby zatem w przypadku rozszerzenia przez ustawodawcę krajowego katalogu produktów ponad te, do których ustawodawca unijny dopuszczał stosowanie stawek obniżonych.

W uzupełnieniu powyższego stwierdzenia Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 kwietnia 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 2083/14 dodał, że „naruszenie prawa wspólnotowego nastąpiłoby również wówczas, gdyby ustawodawca krajowy zastosował stawkę obniżoną podatku VAT w stosunku do określonych towarów i usług, a równocześnie zastosował stawkę podstawową wobec innych jednakowych lub podobnych towarów i usług, znajdujących się w wyniku tego w konkurencji (wyrok TSUE w sprawie C-442/05 Zweckverband i w sprawie C-267/99 Adam). W sytuacji takiej doszłoby bowiem do naruszenia zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT, która to zasada sprzeciwia się różnemu traktowaniu na gruncie podatku VAT podobnych towarów lub świadczenia usług, znajdujących się w konkurencji. Skoro tak, to należy przyjąć, że zastosowanie stawki obniżonej w stosunku do określonego towaru lub usługi pociąga za sobą konieczność uznania, że stawka obniżona powinna być zastosowana również wobec podobnych towarów lub świadczenia usług, znajdujących się w konkurencji. Taki sposób rozumowania nie narusza zasady, według której wyjątki i odstępstwa należy interpretować ściśle. Zasada ta zostałaby natomiast naruszona wówczas, gdyby w wyniku interpretacji przepisów rozciągnięto zakres zastosowania stawki obniżonej na takie towary lub świadczone usługi, które nie są podobne i nie znajdują się w konkurencji [podkreślenie Wnioskodawcy]”.

W dalszej części uzasadnienia cytowanego wyroku III SA/Wa 2083/14 WSA w Warszawie stwierdził, że „akceptując tezę, że granicą wyodrębniania dla celów stosowania obniżonej stawki VAT tylko wybranej kategorii dostaw towarów lub świadczenia usług jest poszanowanie zasady neutralności podatkowej, w tym zapobieganie zakłóceniom konkurencji, należy w podsumowaniu tej części rozważań stwierdzić, że:

1. Stosowanie obniżonej stawki podatku VAT dla różnych towarów lub usług jest zasadne wówczas, gdy są to podobne towary lub usługi, znajdujące się w konkurencji;
2. Stosowanie różnych stawek podatku VAT dla tego samego towaru jest zasadne wówczas, gdy towar jest przeznaczony do różnych celów.

Wobec powyższego należy postawić pytanie o okoliczności, jakie mogą stanowić podstawę do różnicowania towarów przeznaczonych do tego samego celu.

TSUE wskazywał na pewne istotne kryteria, do których należy się odwołać oceniając, czy dwa towary lub usługi można uznać za podobne do siebie. Wyjaśnił, iż „w celu ustalenia, czy dwie usługi są podobne, należy przede wszystkim uwzględnić punkt widzenia przeciętnego konsumenta (wyrok z 25 lutego 1999r. w sprawie C-349/96 CPP, pkt 29), unikając sztucznych rozróżnień opartych na nieznaczących różnicach. Dwie usługi są zatem podobne, gdy wykazują analogiczne właściwości i spełniają te same potrzeby konsumenta, w zależności od kryterium porównywalności w użytkowaniu, i gdy istniejące różnice nie wpływają w znaczący sposób na decyzję konsumenta o skorzystaniu z jednej lub drugiej usługi (wyroki: z 11 sierpnia 1995r. w sprawach połączonych od C-367/93 do C-377/93 pkt 27 oraz wyrok z 11 sierpnia 1995r. w sprawach połączonych C-367/93 i C-377/93). W wyroku z 4 marca 1986 r., C-243/84, wskazano dodatkowo, że należy w tym zakresie przyjąć szeroką koncepcję podobieństwa i "rozstrzygnięcia podobieństwa produktów nie na podstawie tego, czy są to produkty ściśle identyczne, ale na podstawie tego, czy sposób ich użycia jest podobny i porównywalny”. Rzecznik generalny w opinii w sprawach połączonych C-453/02 i C-462/02 wskazał, że przy ocenianiu, czy różnice są w tym znaczeniu istotne, powinna zostać przeprowadzona analiza całościowa, która unika sztucznych podziałów i nawiązuje przede wszystkim do punktu widzenia przeciętnego konsumenta - jak generalnie przy ocenie transakcji w ramach wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej [podkreślenie Wnioskodawcy].”

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszego Wniosku należy rozważyć, czy zawartość soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego w sokach z brzozy stanowi dla konsumenta istotną cechę soku z brzozy, a w efekcie, czy różne stawki podatkowe dla soku z brzozy z dodatkiem soku oraz soku z brzozy bez takiego dodatku są dopuszczalne, gdyż nie dotyczą produktów konkurencyjnych, lecz różnych.

Innymi słowy, oceny podobieństwa soków z brzozy należy dokonywać z perspektywy konsumenta i cechami, które należy uwzględnić przy tej ocenie, są skład, smak, funkcja towarów (środków spożywczych) oraz ewentualnie inne właściwości, które mogłyby mieć wpływ na decyzję konsumenta co do wyboru danego towaru. Na marginesie należy zauważyć, że jeżeli ocena ma być dokonywana z perspektywy konsumenta, to w takim przypadku nie ma istotnego znaczenia, czy porównywane towary mieszczą się w tym samym grupowaniu PKWiU. Zdaniem Wnioskodawcy umieszczenie towarów w określonym grupowaniu PKWiU nie przesądza o tym, że wszystkie towary umieszczone w tym grupowaniu są do siebie podobne i konkurencyjne. Jest powszechnie dopuszczalne opodatkowanie tego samego towaru różnymi stawkami w zależności od tego, czy ów towar jest przeznaczony do spożycia, czy też do innych celów. Skoro ten sam towar może być opodatkowany różnymi stawkami, to tym bardziej mogą być opodatkowane różnymi stawkami towary umieszczone w tym samym grupowaniu PKWiU. Jeżeli jednak towary umieszczone w tym samym grupowaniu PKWiU są przeznaczone na ten sam rynek, to przemawia to za uznaniem, mając na uwadze wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 23 października 2003 r. w sprawie C-109/02 (Komisja Europejska przeciwko Niemcom), że wszystkie towary umieszczone w tym grupowaniu są do siebie podobne i konkurencyjne.

Nie ulega wątpliwości, że kryterium zawartości soku w masie towaru jest jednoznaczne. Jednakże zawartość soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego w produkcie pozwala na rozróżnienie towarów mieszczących się w danym grupowaniu PKWiU na spełniające i niespełniające kryterium, o którym mowa w poz. 21 załącznika nr 10 do ustawy o VAT, co stanowi jednak tylko pozorne uzasadnienie wskazanego rozstrzygnięcia normatywnego. Zawartość soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego w soku z brzozy pozwala ustalić, który sok z brzozy zawiera, a który nie zawiera soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego w swoim składzie. Nie przesądza natomiast sama w sobie o tym, że zawartość soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego w masie soku z brzozy stanowi o tym, że mamy do czynienia z produktami różnymi i niekonkurencyjnymi.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, naturalny sok z brzozy, jak i soki z brzozy z dodatkami smakowymi, z punktu widzenia przeciętnego konsumenta, stanowią produkty konkurencyjne względem siebie. Należy podkreślić, że soki z brzozy z dodatkami smakowymi w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, co do zasady nie stanowią konkurencji dla innych napojów bezalkoholowych z dodatkiem soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, bowiem przeciętny konsument podejmując decyzję o zakupie napoju z dodatkiem soku oraz soku z brzozy z takim dodatkiem kieruje się innymi kryteriami wyboru. W pierwszym przypadku takim kryterium są przede wszystkim walory smakowe oraz zawartość witamin wynikające z dodania soku, w drugim - właściwości soku z brzozy, które wpływają na poprawę stanu zdrowia. Innymi słowy, przeciętny konsument, który podejmuje decyzję o zakupie soku z brzozy dokonuje wyboru pomiędzy naturalnym sokiem z brzozy a sokami z brzozy dodatkiem smakowym. Dopiero w przypadku braku w ofercie danego sklepu soku z brzozy, taki konsument ewentualnie podejmuje decyzję o zakupie innego napoju, z tym że nie traktuje on takiego napoju jako substytut/zamiennik soku z brzozy.

O ile bowiem dodatek w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego lub brak takiego dodatku w napoju na bazie wody jest istotny z punktu widzenia przeciętnego konsumenta i uzasadnia zróżnicowanie stawek VAT, o tyle w przypadku napojów na bazie soku z brzozy zawartość takiego dodatku jest drugorzędna z punktu widzenia konsumenta. Dodatek soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego oczywiście ma wpływ na walory smakowe, jednak te z punktu widzenia przeciętnego konsumenta nie mają znaczenia decydującego dla decyzji zakupowych w ramach grupy soków z brzozy. Innymi słowy, w przypadku braku soku z brzozy w preferowanym dodatkiem smakowym, przeciętny konsument zakupi naturalny sok z brzozy lub sok z brzozy z innym dodatkiem smakowym. Dopiero w dalszej kolejności będzie on rozważał zakup innego napoju na bazie wody z dodatkiem soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy brak jest uzasadnienia zróżnicowania stawki VAT dla naturalnego soku z brzozy i soków z brzozy z dodatkiem smakowym. Co więcej, takie zróżnicowanie prowadzi do naruszenia zasady neutralności podatku VAT.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października

2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi przepis art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w świetle art. 146a pkt 1 ustawy, z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

I tak w myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w świetle art. 146a pkt 1 ustawy, z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 8%,

Według objaśnień do ww. załącznika, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

Zgodnie z art. 41 ust. 2a ustawy, dla towarów wymienionych w załączniku nr 10 do ustawy, stawka podatku wynosi 5%.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, zostały wymienione w poz. 52 – PKWiU ex 11.07.19.0 – „Pozostałe napoje bezalkoholowe – wyłącznie niegazowane napoje:

1. w których udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego wynosi nie mniej niż 20% składu surowcowego,
2. zawierające tłuszcz mlekowy, z wyłączeniem napojów, przy przygotowywaniu których wykorzystywany jest napar z kawy lub herbaty, niezależnie od udziału procentowego tego naparu w przygotowywanym napoju.

Również w załączniku nr 10 do ustawy przy pozycji 31 „pozostałe napoje bezalkoholowe” ustawodawca wymienił towary o symbolu PKWiU ex 11.07.19.0 do których ma zastosowanie obniżona stawka w wysokości 5%, i są to wyłącznie niegazowane napoje: w których udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego wynosi nie mniej niż 20% składu surowcowego oraz zawierające tłuszcz mlekowy.

W myśl art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex – rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania danej stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)”.

Ponadto zgodnie z pkt 1) objaśnień do załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik.

Dodatkowo należy wskazać, że w sytuacji, gdy ta sama grupa towarów wykazana jest w załączniku nr 10 do ustawy, jak również w załączniku nr 3 do tej ustawy, to z uwagi na, przywołane już wcześniej, objaśnienia do ww. załącznika nr 3, winna być stosowana stawka podatku przewidziana w art. 41 ust. 2a ustawy.

Zatem w odniesieniu do dostawy określonych towarów, dla których na podstawie ww. przepisów przewidziano różne stawki, stosuje się stawkę niższą.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że ustawa o podatku od towarów i usług (art. 5a ustawy o VAT) odwołuje się do klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Załącznik nr 3 oraz załącznik nr 10 do ustawy o VAT zawiera określone towary lub usługi wraz z wyszczególnieniem ich numeru klasyfikacyjnego, zgodnie z PKWiU. Jeżeli dany towar nie został wskazany w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 bądź innych załącznikach do ustawy, wówczas do jego dostawy ma zastosowanie stawka podstawowa.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej produkuje i sprzedaje różnego rodzaju soki owocowe, warzywne oraz owocowo-warzywne, w których udział masowy tych dodatków nie jest mniejszy niż 20% składu surowcowego. Wnioskodawca produkuje również soki z brzozy, zarówno naturalne, jak i z dodatkami smakowymi w postaci soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego, w których udział masowy tych dodatków jest nie mniejszy niż 20% składu surowcowego. Powyższe produkty w tym naturalny sok z brzozy Wnioskodawca klasyfikuje do grupowania PKWiU 11.07.19.0 – „Pozostałe napoje bezalkoholowe”.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii możliwości zastosowania stawki podatku 5% przy sprzedaży naturalnego soku z brzozy.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług jak i rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji pojęcia „sok”, jak również ustawodawca nie odsyła dla rozumienia tych pojęć do innych źródeł prawa.

Dlatego należy przyjąć, że wskazany w załączniku nr 3 oraz 10 do ustawy o podatku od towarów i usług wykaz towarów, które zostały objęte obniżoną stawką podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 i art. 41 ust. 2a ustawy, wprowadzony został w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym obowiązującym na terytorium RP.

W takim znaczeniu według definicji zawartej w Wielkim Słowniku Języka Polskiego, „sok” to płyn wyciśnięty z owoców lub warzyw, używany jako napój lub jako dodatek do napojów, „sok” to również płyn zawarty w częściach roślin np. sok brzozowy. Z kolei „owoc” to jadalna część rośliny powstała z kwiatu i zawierająca nasiona, natomiast „warzywo” to roślina uprawna, której części takie jak korzenie, liście lub kwiaty używane są jako pożywienie (Wielki Słownik Języka Polskiego pod redakcją Piotra Żmigrodzkiego, wersja elektroniczna - www.wsjp.pl).

Natomiast „sok z brzozy” (inna nazwa – oskoła) to „słodkawy sok wydzielający się wiosną z niektórych drzew np. (brzoza) po nacięciu kory (…)” (Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, www.sjp.pwn.pl)

Z kolei przepisy prawa wspólnotowego definiują m.in. pojecie „soku owocowego” . W myśl definicji zawartej w art. 1 lit a) dyrektywy Rady 2001/112/WE z dnia 20 grudnia 2001 r. odnoszącej się do soków owocowych i niektórych podobnych produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. U. UE L z dnia 12 stycznia 2002 r.) sok owocowy to produkt zdolny do fermentacji, ale niesfermentowany, otrzymany z jadalnej części owocu jednego lub większej ilości gatunków zdrowych i dojrzałych, świeżych lub schłodzonych lub zmrożonych owoców, posiadający charakterystyczny kolor, aromat i smak typowy dla soku z danego owocu, z którego produkt jest wytwarzany.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że towar w postaci soku z brzozy, bez dodatku smakowego (soku owocowego/warzywnego), w myśl przywołanych definicji nie można zaliczyć do kategorii soku owocowego/warzywnego. Zatem w powyższym przypadku produkt ten nie będzie korzystał z preferencji, o której mowa w poz. 52 załącznika nr 3 i poz. 31 załącznika nr 10 do ustawy o VAT.

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie podniósł również kwestię podobieństwa pomiędzy poszczególnymi produktami tj. sokiem z brzozy oraz sokiem z brzozy z dodatkiem soku owocowego, którego udział masowy jest nie mniejszy niż 20% składu surowcowego, w kontekście preferencji konsumentów, nabywających wymienione towary.

Problematyka opodatkowania towarów podobnych różnymi stawkami podatku VAT jako potencjalne naruszenie zasady neutralności podatkowej była w przeszłości przedmiotem rozważań TSUE, który szczególnie szeroko wypowiadał się na ten temat w wyrokach m.in. w sprawach połączonych C-259/10 i C-260/10. Jak wskazywał w powyższych wyrokach, „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada neutralności podatkowej sprzeciwia się w szczególności temu, aby towary lub usługi podobne, które są zatem konkurencyjne wobec siebie, były traktowane odmiennie z punktu widzenia podatku VAT.

Z powyższego wynika, że zagrożenie dla zasady neutralności w przypadku stosowania różnych stawek podatku VAT może powstać tylko wówczas, gdy dotyczy ono towarów lub usług podobnych, TSUE, odwołując się do swoich poprzednich orzeczeń, wskazał w powyższych wyrokach pewne istotne kryteria, do których należy się odwołać oceniając, czy dwie usługi można uznać za podobne do siebie. Wyjaśnił bowiem w pkt 43 i 44 powołanego wyżej wyroku, iż „W celu ustalenia, czy dwie usługi, są podobne w rozumieniu orzecznictwa przywołanego we wskazanym punkcie, należy przede wszystkim uwzględnić punkt widzenia przeciętnego konsumenta (zob. analogicznie wyrok z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/86 CPP, Rec. s. I-973, pkt 29), unikając sztucznych rozróżnień opartych na nieznaczących różnicach podobnie ww. wyrok w sprawie Komisja przeciwko Niemcom, pkt 22, 23). Dwie usługi są zatem podobne, gdy wykazują analogiczne właściwości i spełniają te same potrzeby konsumenta, w zależności od kryterium porównywalności w użytkowaniu, i gdy istniejące różnice nie wpływają w znaczący sposób na decyzję konsumenta o skorzystaniu z jednej lub drugiej usługi (zob. podobnie ww. wyrok z dnia 3 maja 2001 r. Komisja przeciwko Francji pkt 27; analogicznie wyroki z dnia 11 sierpnia 1995 r. - sprawach połączonych od C-367/93 do C-377/93 Roders i In. Rec. s. 1-2229, pkt 27; a także z dnia 27 lutego 2002 r. w sprawie C-302/00 Komisja przeciwko Francji, Rec. S. I-2055, pkt 23)”.

W tym miejscu należy odwołać się także do opinii Rzecznika generalnego w sprawach połączonych C-453/02 i C-462/02, w której wskazuje, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada neutralności podatkowej zabrania w szczególności różnego traktowania w zakresie podatku od wartości dodanej towarów lub usług tego samego rodzaju i z tego względu konkurencyjnych wobec siebie, wobec czego takie towary i usługi należy poddać jednolitej stawce podatkowej. Przy ocenianiu, czy różnice są w tym znaczeniu istotne, powinna zostać przeprowadzona analiza całościowa, która unika sztucznych podziałów i nawiązuje przede wszystkim do punktu widzenia przeciętnego konsumenta – jak generalnie przy ocenie transakcji w ramach wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej.

Kwestia kwalifikacji produktów pod kątem ich podobieństwa z punktu widzenia konsumenta była również przedmiotem orzeczenia NSA z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn akt. I FSK 1155/15, który stwierdził, że „specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji polega między innymi na tym, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach zagadnienia prawnego zawartego w pytaniu podatnika, stanu faktycznego przedstawionego przez niego oraz wyrażonej przez podatnika oceny prawnej (stanowisko podatnika). Organ wydający interpretację nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku tylko do tych okoliczności wyraża następnie swoje stanowisko, które winno być ustosunkowaniem się do stanowiska prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę, a w razie negatywnej oceny stanowiska wyrażonego we wniosku winno wskazywać prawidłowe stanowisko z uzasadnieniem prawnym (…)W wydanej interpretacji organ rozstrzyga wątpliwości co do prawa podatkowego na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, a nie wątpliwości co do stanu faktycznego. Preferencje konsumenta w zakupie wyrobów ciastkarskich i ciastek nie dotyczą wątpliwości co do prawa lecz wymagają odpowiedzi na pytanie o spełnienie przesłanek faktycznych istotnych dla prawidłowego procesu subsumcji. Zatem organ podatkowy udzielając indywidualnej interpretacji w sprawie, takiej jak rozpatrywana, mógł ograniczyć się jedynie do wykładni przepisów prawa podatkowego mając na względzie stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację, bez konieczności rozstrzygania, czy potencjalnie może dojść do naruszenia zasady neutralności, w zależności od preferencji konsumentów”.

Tym samym stwierdzić należy, że przedstawiony przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku sposób kwalifikacji produktu (soku z brzozy), do kategorii produktów objętych preferencyjną stawką podatku, wykracza poza ramy materii mogącej być przedmiotem rozstrzygnięcia na etapie interpretacji.

Mając zatem na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy wskazać należy, że ustawodawca zawęził stosowanie stawki podatku VAT w wysokości 8% i 5% do towarów oznaczonych symbolem PKWiU ex 11.07.19.0 tylko do pewnej grupy towarów z tego grupowania, tzn. do napojów bezalkoholowych niegazowanych, w których udział masowy soku owocowego, warzywnego lub owocowo-warzywnego wynosi nie mniej niż 20% składu surowcowego oraz napojów bezalkoholowych niegazowanych zawierających tłuszcz mlekowy.

W związku z tym ww. preferencyjne stawki nie mają zastosowania do innych niż wskazane w poz. 52 załącznika nr 3 i poz. 31 załącznika nr 10 do ustawy o VAT, nawet jeżeli mieszczą się one w pozycjach PKWiU 11.07.19.0 – w tym do wymienionego we wniosku naturalnego soku z brzozy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż dostawa towaru, o którym mowa we wniosku - „sok z brzozy” - będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.