2018.03.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.74.2018.1.PSZ
z 20 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 26 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu niemieszkalnego oraz dla garażu w hali postojowej – jest prawidłowe
ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawek amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w oparciu o wpis do CEIDG. Działalność prowadzona jest w formie spółki cywilnej założonej w dniu 1 grudnia 2016 r. Dla uzyskiwanych dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej wybrał Pan opodatkowanie na zasadach ogólnych. W celu ustalenia dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku wspólnicy spółki cywilnej założyli podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Profil prowadzonej działalności polega na świadczeniu usług zakwaterowania krótkotrwałego, zgodnie z głównym PKD - 55.20.Z - Obiekty noclegowe i turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. Świadczone usługi zgodne są z PKWiU - 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi.

Spółkę Cywilną założyło dwóch wspólników - osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Każdy wspólnik posiada prywatną nieruchomość. Wspólnicy wnieśli do spółki cywilnej wkłady w postaci nieruchomości na początku 2017 r. na podstawie aktu notarialnego.

Jedna nieruchomość, zgodnie z aktem notarialnym ma status lokalu użytkowego (apartament): „…składający się z pokoju z aneksem kuchennym i korytarzem, pokoju i łazienki o powierzchni użytkowej wynoszącej 45,34 m2 położonego w budynku nr X”.

Druga nieruchomość, zgodnie z aktem notarialnym ma status lokalu mieszkalnego: „…składającego się z pokoju dziennego z aneksem kuchennym, sypialni, przedpokoju i łazienki, o powierzchni użytkowej wynoszącej 37,89 m2 oraz przylegającego balkonu o powierzchni 15,30 m2, położonego w budynku nr Y…”. Drugi wspólnik wniósł do spółki lokal niemieszkalny - garaż w hali postojowej o powierzchni użytkowej 12,50 m2.

Lokale oraz garaż zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki. Środki trwałe podlegają amortyzacji, zgodnie z art. 22b. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpisy amortyzacyjne stanowią koszt uzyskania przychodów. Razem ze wspólnikiem inwestuje Pan w kolejne lokale, budowane przez dewelopera, które będą miały status lokali mieszkalnych, a przeznaczone będą również na cele wynajmu krótkoterminowego. Działalność prowadzona przez wspólników polega tylko i wyłącznie na wynajmowaniu posiadanych nieruchomości usytuowanych w miejscowościach nadmorskich, na czas krótkotrwałego zakwaterowania dla turystów. W związku z powyższym powziął Pan wątpliwości dotyczące prawidłowego rozliczenia kosztów amortyzacji wyżej opisanych nieruchomości oraz kwestii odpowiedniego przyporządkowania stawek amortyzacyjnych dla posiadanych środków trwałych (nieruchomości).

W celu ustalenia kosztu związanego ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych wspólnicy przyjęli wysokość stawek amortyzacyjnych:

dla lokalu o statusie mieszkalnym - 2,5%,
dla lokalu o statusie niemieszkalnym - 2,5%,
dla garażu w hali postojowej - 4,5%

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zastosował Pan właściwie stawki amortyzacyjne dla posiadanych nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, właściwym jest przyporządkowanie lokalu niemieszkalnego do grupy 1 podgrupy 12 rodzaju 121 oraz zastosowanie rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%. Z opisu KŚT - lokale niemieszkalne (wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb nieprzeznaczone na stały pobyt ludzi).

Uważa Pan, że właściwym jest przyporządkowanie garażu w hali postojowej do grupy 1 podgrupy 10 rodzaju 102 oraz zastosowanie rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 4,5%. Z opisu KŚT - podziemne garaże i zadaszone parkingi.

W Pana ocenie, właściwym jest przyporządkowanie lokalu mieszkalnego, którego charakter i przeznaczenie nie różnią się niczym od lokalu niemieszkalnego, również do grupy 1 podgrupy 12 rodzaju 121 oraz zastosowanie rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5%.

Z objaśnień zawartych w Klasyfikacji Środków Trwałych wynika, że budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast samodzielny lokal mieszkalny jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

W przypadku działalności, polegającej na wynajmie krótkoterminowym nie mamy tu do czynienia ze stałym pobytem ludzi oraz zaspokajaniem ich potrzeb mieszkaniowych. Turyści (osoby prywatne) wynajmują w celu wypoczynku owe nieruchomości na czas określony tj. od kilku do kilkunastu dni. Zdaniem Pana, w przypadku posiadanych lokali wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej pod krótkoterminowy wynajem nie mamy do czynienia z wykorzystywaniem tych lokali do celów mieszkalnych.

Charakter i przeznaczenie, a przede wszystkim użytkowanie posiadanego lokalu mieszkalnego przesądza za uznaniem go za lokal o charakterze niemieszkalnym.

Warto też zauważyć, że z zapisu w akcie notarialnym wnoszącym wkłady w postaci nieruchomości wynika, że oba lokale nie różnią się niczym znaczącym od siebie. Konstrukcja obu lokali jest niemalże identyczna:

„…składający się z pokoju z aneksem kuchennym i korytarzem, pokoju i łazienki o powierzchni użytkowej wynoszącej 45,34 m2 położonego w budynku nr X”.
„…składającego się z pokoju dziennego z aneksem kuchennym, sypialni, przedpokoju i łazienki, o powierzchni użytkowej wynoszącej 37,89 m2 oraz przylegającego balkonu o powierzchni 15,30 m2, położonego w budynku nr Y…”.

Wątpliwość Pana powstała w zakresie właściwego rozliczenia kosztów uzyskania przychodów. Z KŚT wynika, że roczną stawką amortyzacyjną dla lokali mieszkalnych jest stawka 1,5%, z kolei stawką amortyzacyjną dla lokalu niemieszkalnego (apartamentu) jest stawka 2,5% rocznie, podczas gdy obie nieruchomości są wykorzystywane komercyjnie w działalności prowadzonej przez Pana.

W Pana opinii, ze względu na charakter i sposób wykorzystywania, obie nieruchomości powinny być amortyzowane według tej samej stawki rocznej amortyzacji wynoszącej 2,5% oraz powinny zostać przyporządkowane do grupy 1 podgrupy 12 rodzaju 121. Co za tym idzie koszty uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych winny być rozliczane zgodnie z powyższym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie

ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu niemieszkalnego oraz dla garażu w hali postojowej – jest prawidłowe
ustalenia stawki amortyzacyjnej dla lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

stanowią własność lub współwłasność podatnika,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przekazana zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ww. ustawy dla budynków i lokali niemieszkalnych, zaliczonych do grupy 1, Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%. Natomiast stawka amortyzacyjna dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Samodzielny lokal mieszkalny jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Natomiast lokal użytkowy to część budynku zawierająca jedno pomieszczenie lub ich zespół, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, albo cały budynek, niebędący mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym, a także gospodarczym.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej grupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm.), nakłada obowiązek użytkowania budynków i lokali w sposób zgodny z ich przeznaczeniem. W myśl bowiem art. 5 ust. 2 ustawy, obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7. Zgodnie natomiast z art. 71 ust. 1 ustawy, przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części rozumie się w szczególności:

(uchylony);
podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń.

W myśl art. 71 ust. 2 ww. ustawy prawo budowlane, zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga zgłoszenia organowi administracji architektoniczno-budowlanej. W zgłoszeniu należy określić dotychczasowy i zamierzony sposób użytkowania obiektu budowlanego lub jego części.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych.

Działalność prowadzona przez wspólników polega wyłącznie na wynajmowaniu posiadanych nieruchomości usytuowanych w miejscowościach nadmorskich, na czas krótkotrwałego zakwaterowania dla turystów.

Lokale oraz garaż zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż dla określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanych we wniosku lokali (mieszkalnego i użytkowego), stanowiących środki trwałe w prowadzonej przez Pana w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, decydujące znaczenie ma przeznaczenie lokali oraz związana z tym konstrukcja. Opisany we wniosku „lokal o statusie mieszkalnym”, pomimo jego wykorzystania na cele prowadzonej działalności w zakresie najmu krótkotrwałego, nie stracił pierwotnego przeznaczenia (nie zgłoszono właściwemu organowi zmiany sposobu jego używania). Tym samym dla tego lokalu prawidłowym będzie zastosowanie stawki amortyzacji właściwej dla lokali mieszkalnych, czyli 1,5%. Natomiast w przypadku lokalu użytkowego, właściwą stawką do jego amortyzacji jest stawka wynosząca 2,5%.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia stawki amortyzacyjnej dla garażu w hali postojowej, należy wskazać, że z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika, iż do podziemnych garaży i zadaszonych parkingów oraz budynków kontroli ruchu powietrznego (wieże) sklasyfikowanych do rodzaju 102 w Klasyfikacji Środków stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 4,5%.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić, że jeśli garaż znajdujący się w hali postojowej stanowi własność (współwłasność) spółki, okres jego używania jest dłuższy niż rok, jednocześnie nabyty garaż jest wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jest kompletny i zdatny do użytku to można zaliczyć go do kategorii odrębnych środków trwałych i amortyzować stawką amortyzacyjną 4,5%.

Podkreślić przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie regulują kwestii kwalifikowania środków trwałych do poszczególnych rodzajów KŚT oraz tego, czym należy się kierować kwalifikując środek trwały do właściwej grupy/podgrupy KŚT. W gestii podatnika leży dokonanie prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania KŚT składnika majątku, zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz o wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia

24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (DZ. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby

i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Wydając niniejszą interpretację indywidualną, tut. organ oparł się na podanych we wniosku informacjach dotyczących statusu opisanych lokali.

To podatnik bowiem dokonuje klasyfikacji składników majątku do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa, a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, gdyż to podatnik jest osobą, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Wskazać również należy, że nie jest możliwe wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie następujących pytań: Czym należy się kierować kwalifikując środek trwały do właściwej grupy/podgrupy KŚT? Czy decyduje o tym charakter i wykorzystywanie nieruchomości, czy należy się kierować innymi zapisami zawartymi w dokumentach tj. księga wieczysta, akt notarialny, terminologia Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych?

Powyższe kwestie nie są uregulowane przepisami prawa podatkowego, a tylko te przepisy mogą stanowić przedmiot interpretacji indywidualnej.

Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Końcowo należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników spółki cywilnej, bowiem interpretacja wywiera skutek wyłącznie w stosunku do tego podmiotu, do którego jest skierowana.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin