Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.7.2018.2.JO
z 21 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 19 grudnia 2017 r. (data wpływu 8 stycznia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży składników majątku Wnioskodawcy, składających się na Przedmiot Sprzedaży za zbycie przedsiębiorstwa oraz wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT ww. transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży składników majątku Wnioskodawcy, składających się na Przedmiot Sprzedaży za zbycie przedsiębiorstwa oraz wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT ww. transakcji. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 lutego 2018 r. o doprecyzowanie własnego stanowiska w sprawie oraz o skutek podatkowy dla Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  „Wnioskodawca X” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  „Y” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca X Sp. z o.o. (dalej jako: Wnioskodawca X lub Sprzedający) wraz ze spółką Wnioskodawca Y Sp. z o.o. (Wnioskodawca Y lub Kupujący) są Wnioskodawcami w zakresie uzyskania interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie (Wnioskodawcy), przy czym Wnioskodawca X występuje w charakterze zainteresowanego będącego stroną postępowania, natomiast Wnioskodawca Y występuje w charakterze zainteresowanego niebędącego stroną postępowania.

Oba podmioty są zarejestrowane dla celów podatku od towarów i usług jako czynni podatnicy podatku od towarów i usług.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy X jest prowadzenie restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych. Spółka ta prowadzi i zarządza sześcioma restauracjami na terenie Polski prowadzonymi pod marką A lub B (dalej jako: Przedsiębiorstwo, a każda z restauracji Przedsiębiorstwa zwana jest dalej jako: Restauracja, a łącznie jako: Restauracje). Część Restauracji jest prowadzona przez Wnioskodawcę X pod własną marką, a część – na podstawie umów franczyzy pod marką będącą własnością osób trzecich.

Dnia 17 października 2017 r. Wnioskodawca X zawarł z Wnioskodawcą Y umowę zatytułowaną umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (Umowa). Przedmiotem Umowy jest zbycie na rzecz Wnioskodawcy Y Przedsiębiorstwa, za cenę określoną w Umowie, w skład którego wchodzą następujące rzeczy, majątek oraz prawa i obowiązki dotyczące Restauracji bądź w jakikolwiek sposób konieczne do utrzymania Restauracji (Przedmiot Sprzedaży):

1. wszystkie ruchome środki trwałe przynależące do Restauracji, włączając w to m.in. inne wyposażenie techniczne, maszyny, meble restauracyjne, inne wbudowane elementy wyposażenia Restauracji, jak również sprzęt komputerowy, narzędzia, inne sprzęty i wyposażenie IT oraz wszelkie inne przedmioty, które znajdują się w lokalach każdej Restauracji (dalej jako: Środki Trwałe);
2. surowce, żywność, napoje i inne zapasy (dalej jako: Zapasy);
3. wszelkie prawa i obowiązki związane ze Środkami Trwałymi oraz Zapasami, włączając prawa i roszczenia gwarancyjne, gwarancje producentów i dostawców (dalej jako: Roszczenia i Prawa);
4. całość dokumentacji i danych (zarówno w formie drukowanej, elektronicznej bądź zgromadzonej na innych nośnikach) osobowych przejmowanych pracowników (dalej jako: Dokumentacja Pracownicza), z wyłączeniem tej Dokumentacji Pracowniczej, która – zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, wyrokami sądowymi lub decyzjami administracyjnymi – powinna zostać zachowana przez Wnioskodawcę, jednakże w takiej sytuacji Wnioskodawca jest zobowiązany do dostarczenia Kupującemu kopii takiej dokumentacji;
5. gotówkę znajdującą się w Restauracjach, w tym m.in. gotówkę znajdującą się w kasach i sejfach Restauracji (Gotówka).

W ramach Umowy Wnioskodawca Y przejmuje prawa i obowiązki wynikające z zawartych pomiędzy Wnioskodawcą X i „B” Polska Sp. z o.o. umów dzierżawy (poddzierżawy) nieruchomości w których działają Restauracje (Umowy Dzierżawy). Na tą okoliczność zostały zawarte odrębne porozumienia potwierdzające przejęcie przez Wnioskodawcę Y (z chwilą protokolarnego przejęcia przedmiotowych nieruchomości) praw i obowiązków Wnioskodawcy X – jako strony Umów Dzierżawy. W porozumieniach tych określono również czas prowadzenia prac adaptacyjnych przez Wnioskodawcę Y oraz zakres prowadzonej przez Wnioskodawcę Y działalności gastronomicznej. W związku z tym, Sprzedający wyda również Kupującemu wszelkie posiadane przez siebie dokumenty dotyczące przejmowanych Umów Dzierżawy, w tym notarialnie poświadczone dokumenty umowne.

Dodatkowo, w wykonaniu Umowy, następuje przeniesienie stosunków pracy z pracownikami Wnioskodawca X związanymi z Restauracjami (Pracownicy). Przejęcie Pracowników następuje z mocy prawa na podstawie art. 23 (1) Kodeksu pracy.

Po dokonaniu transakcji Wnioskodawca Y jako nabywca będzie kontynuował działalność restauracyjną w oparciu o nabyte składniki majątkowe i zasoby ludzkie.

Jednocześnie, po dokonaniu transakcji Wnioskodawca X nie będzie prowadził działalności restauracyjnej (gdyż Przedmiotem Sprzedaży będą składniki majątkowe obejmujące wszystkie Restauracje prowadzone i zarządzane przez Wnioskodawcę X). Niemniej jednak, Wnioskodawca X może prowadzić działalność w innym zakresie (przykładowo świadczenie usług wsparcia administracyjnego dla innych podmiotów z grupy (…), prowadzących działalność restauracyjną w innych krajach).

Na podstawie odrębnej umowy przejęcia praw i obowiązków, zawartej pomiędzy B, Wnioskodawcę Y oraz Wnioskodawcą X, nastąpiło przeniesienie z Wnioskodawcy X na Wnioskodawcę Y praw i obowiązków z umów franczyzy dotyczących prowadzonych w Restauracjach działalności pod marką B.

W piśmie z dnia 16 lutego 2018 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących informacji:

Spółka wskazuje, że potwierdzenie, czy w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia ze zbyciem przez Sprzedającego (Spółkę), na podstawie Umowy, przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27 ustawy o VAT, będzie pociągało za sobą określone skutki dla Wnioskodawcy Y Sp. z o.o. (Kupującego) na gruncie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jeżeli Organ interpretujący potwierdzi, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z transakcją zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27 ustawy o VAT, wówczas zastosowanie będzie miał art. 6 pkt 1 ustawy o VAT stanowiący, że przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Oznacza to, że sprzedaż przedmiotu umowy nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. W takim przypadku natomiast, Kupujący może być obowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Wnioskodawcy proszą o potwierdzenie czy zbycie przez Sprzedającego na rzecz Kupującego Przedmiotu Sprzedaży na podstawie Umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z faktem, że przedmiotem transakcji jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Zainteresowanych (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 16 lutego 2018 r.), opisana we wniosku transakcja sprzedaży zespołu składników niematerialnych i materialnych związanych z prowadzoną przez Sprzedającego działalnością restauracyjną powinna zostać uznana za transakcję zbycia przedsiębiorstwa i w konsekwencji zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm., dalej zwana Ustawą o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Jednocześnie art. 6 Ustawy o VAT wskazuje na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e Ustawy o VAT.

Przedmiot transakcji jako przedsiębiorstwo:

Przepisy Ustawy o VAT nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”, zatem dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy stosować definicję zawartą w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Odnosząc się do powyższej definicji zawartej w Kodeksie cywilnym należy zauważyć, że użyte sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że wyliczenie składników ma jedynie przykładowy charakter. Tym samym, w skład „przedsiębiorstwa” mogą wchodzić również inne, dodatkowe elementy, których nie wskazano w art. 551 Kodeksu cywilnego, z drugiej natomiast strony przedsiębiorstwem może być zespół składników majątkowych, który nie obejmuje wszystkich składników wymienionych w przywołanym przepisie Kodeksu cywilnego.

Równocześnie należy mieć na uwadze, że pojęciem „przedsiębiorstwa” nie może zostać objęty przypadkowy zbiór składników majątku danego podatnika. W celu uznania, że dane składniki majątku tworzą przedsiębiorstwo, niezbędne jest bowiem, aby te składniki tworzyły funkcjonalną całość, służącą prowadzeniu określonej działalności gospodarczej.

Tym samym, dla uznania, że dany zespół składników majątkowych stanowi „przedsiębiorstwo” kluczowe jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany zbiór rzeczy, praw i obowiązków, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W szczególności istotne jest aby zespół taki, po nabyciu przez kupującego umożliwiał kontynuowanie działalności gospodarczej prowadzonej przez zbywającego. Konsekwentnie, w zbywanym zespole składników materialnych i niematerialnych powinny być zachowane funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, aby przekazany zespół składników umożliwiał kontynuowanie dotychczasowej działalności. Występowanie elementu organizacji oraz funkcjonalnego powiązania różnorodnych jego składników umożliwiających traktowanie przedsiębiorstwa jako pewnej całości, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy, stanowi wręcz „czynnik konstytuujący” przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym (tak np. w wyroku SN z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I CSK 703/09).

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy, należy zauważyć, że transakcja obejmuje sprzedaż zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności restauracyjnej, w tym w szczególności:

• Restauracje i wszystkie ruchome środki trwałe przynależące do Restauracji;
• Zapasy;
• wszelkie prawa i obowiązki związane ze Środkami Trwałymi oraz Zapasami, a także zobowiązania związane z funkcjonowaniem Restauracji;
• prawa i obowiązki wynikające z umów dzierżaw nieruchomości, w których działają Restauracje;
• stosunki pracy z pracownikami Wnioskodawcy X związanymi z Restauracjami;
• gotówkę znajdującą się w Restauracjach;
• niezbędną dokumentację (w tym związaną z przejmowanymi stosunkami pracy oraz Umowami Dzierżawy).
  
  

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawców, Przedmiotem Sprzedaży będzie zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej, tworzący przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Wskazane powyżej składniki materialne i niematerialne związane z prowadzoną dotychczas przez Sprzedającego działalnością restauracyjną, umożliwią Kupującemu kontynuowanie działalności gospodarczej w takim samym charakterze i w takim samym zakresie jak realizował ją dotychczas Sprzedający. W zbywanym przez Sprzedającego przedsiębiorstwie zachowane zostaną funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła służyć kontynuowaniu działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia Restauracji. Opisane powyżej składniki nabyte przez Kupującego będą wystarczające do kontynuowania działalności w Restauracjach przez Kupującego.

Potwierdzeniem powyższego może być również okoliczność, że po zawarciu transakcji, Sprzedający nie będzie posiadał majątku niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia restauracji.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawców, dla kwalifikacji zbywanego zespołu składników materialnych i niematerialnych jako przedsiębiorstwa nie będzie miało znaczenia, że wybrane składniki majątkowe nie będą przedmiotem transakcji (przykładowo nieprzenoszony na Wnioskodawca Y majątek, pracownicy, czy też zobowiązania, które nie dotyczą Restauracji). Podkreślić bowiem należy, że po dokonaniu transakcji, dzięki nabytym składnikom materialnym i niematerialnym Kupujący będzie mógł kontynuować działalność gastronomiczną prowadzoną w Restauracjach, po wykonaniu niezbędnych prac adaptacyjnych dostosowujących Restauracje do standardów i wymogów Kupującego. Natomiast wskazane elementy, które mogą nie zostać przeniesione na Kupującego, nie są elementami niezbędnymi/kluczowymi do kontynuowania działalności restauracyjnej.

Dodatkowo wskazać można, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Tym samym, Kodeks cywilny dopuszcza możliwość dokonywania wyłączeń pewnych składników z zakresu transakcji mającej za przedmiot przedsiębiorstwo.

W konsekwencji, o ile zbywane składniki majątkowe będą stanowiły zorganizowany zbiór rzeczy, praw i obowiązków, zdolny do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu, będzie można mówić o przedsiębiorstwie w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Zdaniem Wnioskodawców, na kwalifikację zbywanego zespołu składników jako przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego nie powinny wpływać elementy, które pozostaną po stronie Sprzedającego po dniu transakcji, takie jak komputery i urządzenia biurowe, gdyż nie są one bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą w zakresie prowadzenia restauracji.

Pomimo ww. wyłączeń, zespół składników materialnych i niematerialnych będących przedmiotem transakcji niewątpliwie stanowić będzie zorganizowany zespół składników zdolny do kontynuacji działalności gospodarczej przez Kupującego.

Mając na uwadze powyższe, na gruncie przepisów Ustawy o VAT, opisana w niniejszym wniosku transakcja sprzedaży zespołu składników niematerialnych i materialnych związanych z prowadzoną przez Sprzedającego działalnością restauracyjną, w ocenie Wnioskodawców powinna zostać uznana za transakcję zbycia przedsiębiorstwa i w konsekwencji zgodnie z art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wydawanych w ostatnim czasie interpretacjach indywidualnych, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 września 2016 r. (sygn. IPPP2/4512-544/16-2/AM), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 października 2016 r. (sygn. IPPP1/4512-650/16-2/KC), czy też w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 stycznia 2017 r. (sygn. 1462-IPPP3.4512.949.2016.1.RM).

W tym miejscu należy zwrócić także uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2012 r., sygn. I FSK 1223/11, w którym wskazano, że: „pojęcia ((przedsiębiorstwo)) i ((zorganizowana część przedsiębiorstwa)) zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów (przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa), który jest przedmiotem zbycia, pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, której służy. Dlatego też za całkowicie prawidłowy uznać należy wniosek Sądu pierwszej instancji, że użyte w art. 6 ust. 1 ustawy o VAT pojęcie »przedsiębiorstwo« obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu”.

Na ekonomiczny aspekt transakcji obejmującej sprzedaż określonych składników materialnych i niematerialnych mogących tworzyć przedsiębiorstwo zwracał uwagę również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, uznając m.in. w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita Modes (C-497/0l), że: „(...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie, stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Ponadto, Trybunał podkreślił, że nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.

Na okoliczność, że przekazywane aktywa powinny być wystarczające do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej, zwrócił także uwagę TSUE w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie Christel Schriever (C-444/10), w którym dodatkowo podkreślono również, że: „Zastosowanie art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy wymaga również, by nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub jego część, a nie natychmiast zlikwidować działalność i ewentualnie sprzedać zapasy (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Zita Modes, pkt 44). Jak wynika z orzecznictwa Trybunału w tej mierze, zamiar nabywcy może, a w niektórych przypadkach powinien być brany pod uwagę przy całościowej ocenie okoliczności transakcji, o ile można go ustalić na podstawie obiektywnych wskazówek”.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawców:

• Przedmiot Sprzedaży na płaszczyźnie organizacyjnej stanowić będzie wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;
• kupujący wstąpi w prawa i obowiązki tytułów prawnych (Umów dzierżawy) do użytkowania Restauracji;
• kupujący przejmie niektóre prawa i obowiązki Sprzedającego związane z Restauracjami;
• na płaszczyźnie funkcjonalnej Przedmiot Sprzedaży będzie stanowił przedsiębiorstwo samodzielne realizujące zadania gospodarcze w zakresie dotychczasowym, tj. działalność restauracyjną. Tym samym, zdaniem Wnioskodawców w sytuacji przedstawionej w analizowanej sprawie, zespół składników materialnych i niematerialnych Sprzedającego, który zostanie zbyty na rzecz Kupującego, powinien zostać zaklasyfikowany jako „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W tym miejscu, tut. Organ wyjaśnia, że Zainteresowany niebędący stroną postępowania (nabywca) został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku w związku z możliwością opodatkowania ww. czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku, gdyby czynność sprzedaży opisanych składników materialnych i niematerialnych przez sprzedawcę nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zainteresowany niebędący stroną postępowania (Kupujący) został uznany za podmiot zainteresowany w sprawie będącej przedmiotem wniosku, w związku z możliwością opodatkowania przedmiotowej transakcji podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ponadto, należy zauważyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.