2018.03.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.664.2017.2.EB
z 20 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2018 r. (data wpływu 16 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

obliczenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe,
zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obliczenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości oraz zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 16 lutego 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Status Wnioskodawcy to osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jestem czynnym podatnikiem podatku VAT.

Pkt 1

Od kwietnia 2007 r. (data zakupu) Wnioskodawca jest jedynym właścicielem Nieruchomości usytuowanej na terenach przemysłowych, w skład której wchodzą:

grunty,
budynki magazynowo-warsztatowe-garażowe, wieża.

Wymieniona nieruchomość nigdy nie była środkiem trwałym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (bo takiej Wnioskodawca nie prowadził), stanowi Wnioskodawcy majątek osobisty.

Aktualnie Wnioskodawca wynajmuje tą nieruchomość, tzw. najem prywatny.

Przychody z tytułu wynajmu nieruchomości nie przekroczyły dotychczas kwoty zobowiązującej Wnioskodawcę do deklarowania podatku od towarów i usług.

Planowane przychody w roku 2017 również nie przekroczą kwoty 200.000 zł.

Wszystkie trzy tytuły obciążenia są zawarte w umowach najmu. Niestety do wystawionych faktur nie zawsze Wnioskodawca otrzymuje zapłatę w umówionym terminie.

Zaległości wynoszą czasami kilka miesięcy.

W roku 2018 Wnioskodawca zamierza sprzedać całą nieruchomość (odpłatne zbycie na podstawie umowy sprzedaży). Cena sprzedaży nieruchomości przekroczy 200.000 zł.

Pkt 2

Wnioskodawca jest również jedynym właścicielem nieruchomości na wsi usytuowanej na gruntach rolnych zabudowanych oraz gruntach ornych, w skład których wchodzą: grunty, budynek mieszkalny jednorodzinny, budynki gospodarcze, kort tenisowy, basen.

Wymieniona nieruchomość nigdy nie była środkami trwałymi w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (bo takiej nie prowadził), stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnego rodzaju działalności rolniczej.

W 2018 roku Zainteresowany chce wynająć całą nieruchomość na wsi jednej, obcej firmie na cele mieszkaniowe, w tym też budynek gospodarczy, kort, basen.

Wniosek uzupełniono w dniu 16 lutego 2018 r. o następujące informacje:

Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej.
Od kwietnia 2007 roku (data zakupu) Wnioskodawca jest jedynym właścicielem nieruchomości usytuowanej na terenach przemysłowych, w skład której wchodzą: 1/ grunty, 2/ budynki magazynowo-warsztatowe-garażowe, wieża.
Nieruchomość będąca w przyszłości przedmiotem sprzedaży nie stanowi gruntu niezabudowanego.
Nieruchomość nie jest objęta zatwierdzonym planem zagospodarowania przestrzennego.
W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, zatwierdzonym dnia 28 stycznia 2002 r. Uchwałą Rady Miasta, działka gruntu znajduje się częściowo w strefie gospodarczej – nieuciążliwa produkcja, handel hurtowy i giełdowy, transport, składy oraz tereny o różnej działalności gospodarczej oraz biura, handel detaliczny i usługi komercyjne.
Nieruchomość jednoznacznie konkretnie zabudowana jest „2/ budynki magazynowo- warsztatowe-garażowe, wieża.” Wszystkie elementy stanowią jedną bryłę, są zespołem dawnej gazowni. Wyjątkiem jest usytuowany przy wjeździe na posesję mały budynek portierni. W świetle prawa budowlanego obiekty te są budynkami.
Budynki w niektórych częściach powierzchni były i są wynajmowane do działalności gospodarczej najemców.
W związku z dotychczasowym wynajmem części powierzchni budynków nie wystąpił obowiązek deklarowania podatku od towarów i usług – w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
Budynki w niektórych częściach powierzchni były i są wynajmowane do działalności gospodarczej najemców na podstawie umów cywilnoprawnych, odpłatnych. Umowy te obowiązywały w różnych okresach od kiedy Wnioskodawca zakupił nieruchomość.
Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lub przebudowę budynków w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym, w stosunku do których Zainteresowany miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Poprzedni właściciel (podmiot gospodarczy działający na podstawie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej) do dnia zakupu przez Wnioskodawcę nieruchomości, tj. do 24 kwietnia 2007 r. nie dokonywał ulepszeń ani przebudowy budynków.
„Zakup nieruchomości zgodnie z aktem notarialnym był zwolniony od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. l pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującej na dzień nabycia.”

Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w momencie nabycia przedmiotowych nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy do obliczenia kwoty 200.000 zł uprawniającej do zwolnienia od podatku VAT (art.113 ust. 1) należy ująć:
1. czynsze należne a niezapłacone,
2. osobno, poza czynszem umówione refundacje podatku od nieruchomości,
3. osobno, poza czynszem umówione refundacje ubezpieczenia majątkowego TU?
Czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała zwolnieniu od podatku VAT?
Jeżeli sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegała zwolnieniu od podatku VAT, a przekroczenie 200.000 zł nastąpi w sytuacji sumowania przychodów z czynszu najmu i tejże sprzedaży nieruchomości to obowiązek podatkowy wystąpi tylko w części nadwyżki ponad 200.000 zł? np. czynsze wynoszą 58.000 zł, przychód ze sprzedaży nieruchomości 210.000 zł to do opodatkowania z przychodu ze sprzedaży nieruchomości będzie kwota 68.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1a

Do obliczenia limitu 200.000 zł (art. 113 ust. 1 ustawy o VAT) nie ujmuje się faktury wystawionej a niezapłaconej przez najemcę, ponieważ Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT i wystawienie faktury nie następuje w związku z przepisami ustawy o VAT.

Ad. 1b

Do obliczenia limitu 200.000 zł (art. 113 ust. 1 ustawy o VAT) nie ujmuje się refakturowanego podatku od nieruchomości w związku z tym, że przychód z tytułu zwrotu zapłaconego przez Wnioskodawcę podatku od nieruchomości nie jest objęty przepisami podatku VAT (art. 7 i art. 8 ustawy o VAT).

Ad. 1c

Do obliczenia limitu 200.000 zł (art.113 ust. 1 ustawy o VAT) nie ujmuje się refakturowanego ubezpieczenia majątkowego TU, ponieważ usługi ubezpieczenia są zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37, w związku z art. 8 ust. 2a.

Ad. 2

Planowana sprzedaż nieruchomości objęta będzie zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, ponieważ sprzedaż nieruchomości nie będzie dokonywana w warunkach wyłączeń tego przepisu, ani Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku VAT od zakupu nieruchomości (zastosowana była stawka zwolniona), ani nie dokonywał ulepszeń nieruchomości w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ad. 3

Jeżeli planowana sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT to faktycznemu opodatkowaniu podlegać będzie nadwyżka kwoty sprzedaży nieruchomości przekraczająca kwotę 200.000 zł, do której to kwoty 200.000 zł dodana będzie kwota czynszu należnego w danym roku do dnia sprzedaży nieruchomości – wg przykładu opodatkowaniu podlegać będzie kwota 68.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

obliczenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe,
zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy przedmiotowe nieruchomości były lub będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a ich dostawa jest dokonywana w trakcie prowadzonej przez podatnika działalności.

Oznacza to, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie może być uznana za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż opisana sytuacja przesądza o wykorzystywaniu ww. nieruchomości dla celów zarobkowych. Zatem podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

świadczenie usługi na własny rachunek,
charakter mieszkalny nieruchomości,
mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

Natomiast w art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z treści ww. przepisu wynika, że dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży, nie minęły co najmniej dwa lata.

Według art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji, zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W tym miejscu należy podkreślić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b – zgodnie z zapisem art. 43 ust. 7a ustawy – nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Podkreślić należy, że z uwagi na przywołane uregulowania, rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, można dokonać wyłącznie w odniesieniu do zwolnienia od podatku określonego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zaznaczyć należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Natomiast jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, wówczas należy poddać badaniu zaistnienie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów:

zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT,
wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony dotyczy to również prawa użytkowania wieczystego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawcą jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jestem czynnym podatnikiem podatku VAT.

Od kwietnia 2007 r. (data zakupu) Wnioskodawca jest jedynym właścicielem Nieruchomości usytuowanej na terenach przemysłowych, w skład której wchodzą:

grunty,
budynki magazynowo-warsztatowe-garażowe, wieża.

Wymieniona nieruchomość nigdy nie była środkami trwałymi w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (bo takiej Wnioskodawca nie prowadził), stanowi Wnioskodawcy majątek osobisty. Aktualnie Wnioskodawca wynajmuje tą nieruchomość, tzw. najem prywatny.

Przychody z tytułu wynajmu nieruchomości nie przekroczyły dotychczas kwoty zobowiązującej Wnioskodawcy do deklarowania podatku od towarów i usług.

Planowane przychody w roku 2017 również nie przekroczą kwoty 200.000 zł.

Dla najemców na początku każdego miesiąca Wnioskodawca wystawia faktury zwykłe (bez VAT), w których w osobnych pozycjach wykazuje tytuły: czynsz, refundacja podatku od nieruchomości oraz refundacja ubezpieczenia majątkowego TU. Wszystkie trzy tytuły obciążenia są zawarte w umowach najmu. Niestety do wystawionych faktur nie zawsze Wnioskodawca otrzymuje zapłatę w umówionym terminie. Zaległości wynoszą czasami kilka miesięcy. W roku 2018 Wnioskodawca zamierza sprzedać całą nieruchomość (odpłatne zbycie na podstawie umowy sprzedaży). Cena sprzedaży nieruchomości przekroczy 200.000 zł.

Wymieniona nieruchomość nigdy nie była środkami trwałymi w działalności gospodarczej Wnioskodawcy (bo takiej nie prowadził), stanowi majątek osobisty Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnego rodzaju działalności rolniczej.

W roku 2018 Wnioskodawca chce wynająć całą nieruchomość na wsi jednej, obcej firmie na cele mieszkaniowe, w tym też budynek gospodarczy, kort, basen. Od kwietnia 2007 roku (data zakupu) Wnioskodawca jest jedynym właścicielem nieruchomości usytuowanej na terenach przemysłowych, w skład której wchodzą: 1/ grunty, 2/ budynki magazynowo-warsztatowe-garażowe, wieża. Nieruchomość będąca w przyszłości przedmiotem sprzedaży nie stanowi gruntu niezabudowanego. Nieruchomość nie jest objęta zatwierdzonym planem zagospodarowania przestrzennego. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, zatwierdzonym dnia 28 stycznia 2002 r. Uchwałą Rady Miasta, działka gruntu znajduje się częściowo w strefie gospodarczej – nieuciążliwa produkcja, handel hurtowy i giełdowy, transport, składy oraz tereny o różnej działalności gospodarczej oraz biura, handel detaliczny i usługi komercyjne. Nieruchomość jednoznacznie konkretnie zabudowana jest „budynki magazynowo-warsztatowe-garażowe, wieża”. Wszystkie elementy stanowią jedną bryłę, są zespołem dawnej gazowni. Wyjątkiem jest usytuowany przy wjeździe na posesję mały budynek portierni. W świetle prawa budowlanego obiekty te są budynkami. Budynki w niektórych częściach powierzchni były i są wynajmowane do działalności gospodarczej najemców. W związku z dotychczasowym wynajmem części powierzchni budynków nie wystąpił obowiązek deklarowania podatku od towarów i usług – w myśl art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Budynki w niektórych częściach powierzchni były i są wynajmowane do działalności gospodarczej najemców na podstawie umów cywilnoprawnych, odpłatnych. Umowy te obowiązywały w różnych okresach od kiedy Wnioskodawca zakupił nieruchomość. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lub przebudowę budynków w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Poprzedni właściciel (podmiot gospodarczy działający na podstawie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej) do dnia zakupu przez Wnioskodawcę nieruchomości, tj. do 24 kwietnia 2007 r. nie dokonywał ulepszeń ani przebudowy budynków. Zakup nieruchomości zgodnie z aktem notarialnym był zwolniony od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. l pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązującej na dzień nabycia. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w momencie nabycia przedmiotowych nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia z opodatkowania sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – zarówno w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług jak i Dyrektywy 2006/112/WE, należy wskazać, że sprzedaż Nieruchomości nie zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż jak wynika z opisu sprawy, została nabyta w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, a ponadto została oddana w najem w okresie posiadania niniejszej nieruchomości przez Wnioskodawcę i od tego momentu minęło więcej niż 2 lata. Jednocześnie, dokonujący dostawy tej Nieruchomości nie ponosił nakładów na jej ulepszenie (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym), które przekroczyłyby 30% jej wartości początkowej. Zatem zostały spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Wskazać ponadto należy, że ze zwolnienia od podatku VAT korzysta również zbycie gruntu, na którym posadowiona jest przedmiotowa Nieruchomości, zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że sprzedaż nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe

Natomiast w związku z powyższym rozstrzygnięciem oraz sposobem sformułowania pytania nr 3 pytanie to stało się bezprzedmiotowe.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą również, czy do obliczenia kwoty 200.000 zł uprawniającej do zwolnienia od podatku VAT (art.113 ust.1) należy ująć:

czynsze należne a nie zapłacone,
osobno, poza czynszem umówione refundacje podatku od nieruchomości,
osobno, poza czynszem umówione refundacje ubezpieczenia majątkowego TU (pytanie nr 1).

Stosownie natomiast do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Przepis art. 113 ust. 2 ustawy stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm. dalej zwanej k.c.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W myśl art. 659 § 1 ustawy k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ k.c. W myśl powyższego artykułu, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy zauważyć, że każda czynność wykonana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi, bowiem usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatników w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów. Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna.

Nadmienić należy, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Należność publicznoprawna jaką jest podatek od nieruchomości nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. Z tych względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega on refakturowaniu.

Jak wskazano wyżej, strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości.

Niezależnie jednak od tego, w jaki sposób jest zwracana wynajmującemu przez biorącego w najem kwota podatku od nieruchomości zawsze jest ona należnością obciążającą właściciela nieruchomości, którym – jak wynika z opisu sprawy – jest Wnioskodawca. Natomiast obowiązek korzystającego w stosunku do tego właściciela stanowi zobowiązanie cywilnoprawne, uregulowane w zawartej umowie, a więc należy je traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia ww. usługi.

W odniesieniu do opisu sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku stwierdzić należy, że podatek od nieruchomości jest należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi najmu pomieszczeń przedmiotowego budynku i stanowi element kwoty należnej z tytułu świadczenia ww. usługi. Podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak usługa odpłatnego najmu lokali użytkowych.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz biorącego w najem jest usługa główna, tj. najmu nieruchomości (pomieszczeń), a koszty dodatkowe, tj. opłata z tytułu podatku od nieruchomości jak również ubezpieczenie TU stanowią element rachunku kosztów zmierzający do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym, ponoszone przez wynajmującego wydatki z tytułu podatku od nieruchomości oraz ubezpieczenia majątkowego mają wpływ na podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi najmu na rzecz biorącego w najem.

Z uwagi na przedstawiony stan prawny i opis sprawy stwierdzić należy, że na całość świadczenia należnego od biorącego w najem składa się kwota podatku od nieruchomości oraz ubezpieczenie majątkowe, które stanowią płatność za wykonanie przez Wnioskodawcę usługi najmu pomieszczeń przedmiotowego budynku. Stąd też, podatek od nieruchomości oraz ubezpieczenie majątkowe stanowiące część składową kosztów usługi główniej nie mogą zostać wyłączone jako odrębne od niej elementy.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że do limitu wartości sprzedaży (200.000,00 zł), o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, uprawniającego do zwolnienia od podatku VAT, Wnioskodawca powinien wliczać: czynsze stanowiące zapłatę, które dokonujący świadczenia usług otrzymał lub ma otrzymać od usługobiorcy (niezapłacone), refundacje podatku od nieruchomości, refundacje ubezpieczenia majątkowego TU.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznano za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin