Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.34.2018.2.IM
z 23 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 20 lutego 2018 r. (data nadania 20 lutego 2018 r., data wpływu 20 lutego 2018 r.) na wezwanie z dnia 15 lutego 2018 r. (data nadania 15 lutego 2018 r., data doręczenia 16 lutego 2018 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.34.2018.1.IM o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego w związku z przeznaczeniem środków ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej uznania za wydatki na własne cele mieszkaniowe wydatków poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego w postaci wpłaty własnej, kosztów umowy pośrednictwa agencji obrotu nieruchomościami, pobranych przez notariusza od umowy przedwstępnej kosztów notarialnych, opłat sądowych, oraz podatku od towarów i usług, pobranych przez notariusza od umowy sprzedaży kosztów notarialnych, opłat sądowych (za wpis do ksiąg wieczystych prawa własności), podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług (przypadających proporcjonalnie na zakup lokalu mieszkalnego) oraz wydatków poniesionych w związku z remontem nabytego lokalu mieszkalnego, takich jak wydatki poniesione na zakup farb, gipsów, tynków, klejów, rur, kabli, gniazd i włączników oraz elementów dekoracyjnych jak płytki elewacyjne lub gzymsy ścienne i związane z nimi trwale elementy podświetlenia wykorzystywane bezpośrednio do prac.

• nieprawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego w związku z przeznaczeniem środków ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 15 lutego 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.34.2018.1.IM wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 20 lutego 2018 r. (data nadania 20 lutego 2018 r., data wpływu 21 lutego 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną stanu wolnego. Kalendarium:

• Maj 2016 r. - śmierć testora.
  

• Lipiec 2016 r. - otwarcie i ogłoszenie testamentu, protokół dziedziczenia, wraz z oświadczeniem o przyjęciu spadku, poświadczenie dziedziczenia (Akty Notarialne) w szczególności spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego Mieszkania Nr 1.
  

• Październik 2016 r. - sprzedaż odziedziczonego lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1 za kwotę 90.000,00 zł (Akt Notarialny).
  

• Luty 2017 r. - złożenie zenanie PIT-39 w zakresie sprzedaży oddziedziczonego lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1, w którym skorzystano ze zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku, czyli tzw. „ulgi mieszkaniowej”, zgodnie z którą wolne od podatku są dochody uzyskane z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli uzyskane przychody z tego tytułu przeznaczone zostaną na własne cele mieszkaniowe nie później niż w okresie dwóch lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

• Sierpień 2017 r. - zawarcie umowy o pośrednictwo z agencją pośrednictwa w obrocie nieruchomościami.
  

• Październik 2017 r. - zawarcie przedwstępnej umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego – na zakup lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość z księgą wieczystą -Mieszkania Nr 2.
  

• Listopad 2017 r. - zawarcie umowy kredytu hipotecznego na zakup lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2.
  

• Listopad 2017 r. - nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość z księgą wieczystą - Mieszkania Nr 2 wraz z garażem za łączną kwotę 420.000,00 zł, w tym lokalu mieszkalnego za 400.000,00 zł, a garażu za 20.000,00 zł. Transakcja została sfinansowana w wysokości 50.000,00 zł ze środków własnych, a w wysokości 370.000,00 zł z kredytu bankowego, o którym wspomniano powyżej. Akt Notarialny - umowa sprzedaży oraz oświadczenie o ustanowieniu hipoteki.

• Grudzień 2017 r. i rok 2018 - wydatki na remont nabytego lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2. Lokal mieszkalny - Mieszkanie Nr 2 został nabyty na własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawca jest już w nim zameldowany, a zamieszka po zakończeniu remontu.
  
  
  

W trakcie zawierania umowy kupna lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2 na rachunkach Wnioskodawcy znajdowały się środki finansowe w wysokości przekraczającej kwotę otrzymaną za sprzedaży lokalu mieszkalnego – Mieszkania Nr 1. Niższa bezpośrednia wpłata własna wynikała jedynie z konieczności zabezpieczenia odpowiedniej płynności finansowej na dodatkowe płatności związane z zakupem i wyposażeniem lokalu mieszkalnego. Możliwe jest zatem wykazanie, że wpłaty na spłatę kapitału (kredytu) pochodzą z środków ze sprzedaży lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1.

W uzupełnieniu z dnia 20 lutego 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że „środki własne” w wysokości 50.000,00 zł, z których została sfinansowana transakcja nabycia w 2017 r. lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość - Mieszkanie Nr 2 wraz z garażem oraz wydatek w postaci „wpłaty własnej”, który jest przedmiotem zapytania, stanowią środki pochodzące ze sprzedaży w 2016 r. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Lokal mieszkalny - Mieszkanie Nr 1 nie był wykorzystywany do działalności gospodarczej. Sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1 nie nastąpiła w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższych faktów poprawnym jest zaliczenie do wydatków na własne cele mieszkaniowe, a w szczególności:

1. do kategorii wydatki poniesione na nabycie budynku mieszkalnego, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, w tym także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie związanych z tym budynkiem lub lokalem następujących wydatków:
   
   
   • wpłaty własnej;
     
   • kosztów umowy pośrednictwa agencji obrotu nieruchomościami;
     
   • pobranych przez notariusza od umowy przedwstępnej kosztów notarialnych, opłat sądowych, oraz podatku od towaru i usług;
     
   • pobranych przez notariusza od umowy sprzedaży oraz oświadczenie o ustanowieniu hipoteki kosztów notarialnych, opłat sądowych, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towaru i usług,
     
   • dokonanych, nie później niż do końca 2018 roku, wpłat na spłatę kapitału (kredytu hipotecznego na zakup lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2, zarówno wynikających z harmonogramu rat, jak i dodatkowych dobrowolnych, gdyż, podobnie jak wpłata własna przy transakcji, pokrywają one wprost zobowiązania wynikających z transakcji kupna lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2 i jednocześnie mieszczą się w okresie dwóch lat, liczonych od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1.
2. do kategorii wydatków poniesionych na budowę, adaptację lub remont własnego lokalu mieszkalnego; następujących wydatków:
   • farb, gipsów, tynków klejów, rur, kabli, gniazd i włączników oraz elementów dekoracyjnych, jak płytki elewacyjne lub gzymsy ścienne i związanych z nimi trwale elementami podświetlenia wykorzystywanych bezpośrednio do prac;
     
   • foli, tektury, styropianu, taśm itp. służących zabezpieczeniu mienia w czasie prac;
     
   • kosztów materiałów i robocizny wykonania zabudowy stałej (szafy wnękowej sypialni oraz dodatkowej szafki w kuchni);
   które wszystkie zostały poniesienie w związku z pracami w lokalu mieszkalnym - Mieszkaniu Nr 2?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wymienione powyżej wydatki może wykazać, jako wydatkowane na własne cele mieszkaniowe w okresie nie późniejszym niż dwa lata, licząc od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie lokalu mieszkalnego – Mieszkania Nr 1, więc mogą służyć rozliczeniu zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku, czyli tzw. „ulgi mieszkaniowej” dotyczącej sprzedaży lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1.

Wnioskodawca nadmienił, że w trakcie zawierania umowy kupna lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2 na rachunkach Wnioskodawcy znajdowały się środki finansowe w wysokości przekraczającej kwotę otrzymaną ze sprzedaży lokalu mieszkalnego – Mieszkania Nr 1. Niższa bezpośrednia wpłata własna wynikała jedynie z konieczności zabezpieczenia odpowiedniej płynności finansowej na dodatkowe płatności związane z zakupem i wyposażeniem lokalu mieszkalnego. Możliwe jest zatem wykazanie, że wpłaty na spłatę kapitału (kredytu) pochodzą z środków ze sprzedaży lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 1. Ponadto bezspornym wydaje się porównanie tych transakcji do płatności kartami kredytowymi, gdyż analogicznie, w obu przypadkach bezpośredniej płatności dokonuje Bank z swoich środków, po czym następuje rozliczenie ze zlecającym płatność Klientem z jego środków. Zatem przyjęcie stanowiska odmiennego niż tu prezentowane prowadziłoby w konsekwencji do konieczności uznania, i w tej i w kolejnych interpretacjach (zarówno indywidualnych, jak i ogólnych), wszelkich wydatków dokonanych z wykorzystaniem płatności kartami kredytowymi, jako wydatków niespełniających kryteria zaliczenia do wydatków na własne cele mieszkaniowe, gdyż przeznaczonych na spłatę kredytów zaciągniętych na cele ogólne, nie celowe wskazane w art. 21 ust. 25 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.). W zakresie uznania wydatków na wykonanie zabudowy stałej należy nadmienić, że będzie to zgodne ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 14 października 2014 r., sygnatura Nr: IPTPB2/415-425/14-2/AK, w którym mi.in. stwierdza, że: „... wydatki poniesione na: ... zakup i montaż szaf wnękowych i pawlaczy, mieszczą się w pojęciu wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem poniesienie tych wydatków w wyznaczonym terminie uprawnia do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej uznania za wydatki na własne cele mieszkaniowe wydatków poniesionych na nabycie lokalu mieszkalnego w postaci wpłaty własnej, kosztów umowy pośrednictwa agencji obrotu nieruchomościami, pobranych przez notariusza od umowy przedwstępnej kosztów notarialnych, opłat sądowych, oraz podatku od towarów i usług, pobranych przez notariusza od umowy sprzedaży kosztów notarialnych, opłat sądowych (za wpis do ksiąg wieczystych prawa własności), podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług (przypadających proporcjonalnie na zakup lokalu mieszkalnego) oraz wydatków poniesionych w związku z remontem nabytego lokalu mieszkalnego, takich jak wydatki poniesione na zakup farb, gipsów, tynków, klejów, rur, kabli, gniazd i włączników oraz elementów dekoracyjnych jak płytki elewacyjne lub gzymsy ścienne i związane z nimi trwale elementy podświetlenia wykorzystywane bezpośrednio do prac.

• nieprawidłowe – w pozostałej części.
  
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment oraz sposób ich nabycia.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył po zmarłym w maju 2016 r. testorze w szczególności spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu Mieszkania Nr 1. W Październiku 2016 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży odziedziczonego lokalu mieszkalnego.

W tym miejscu należy wskazać, że kluczowe dla rozstrzygnięcia w rozpatrywanej sprawie jest ustalenie czy uzyskany przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu Mieszkania Nr 1 podlegać będzie opodatkowaniu, a więc w pierwszej kolejności należy ustalić datę jego nabycia przez Wnioskodawcę.

W tym celu konieczne jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.). W myśl art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu, przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Stosownie do art. 924 Kodeksu, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast w myśl art. 925 Kodeksu spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie fakt nabycia spadku przez spadkobiercę (art. 1025 § Kodeksu cywilnego). Tak więc istotnym z punktu widzenia prawa jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy, jako data nabycia spadku.

W przypadku nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w drodze spadku pięcioletni termin, o którym mowa powyżej winien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło otwarcie spadku, czyli śmierć spadkodawcy, tj. w niniejszej sprawie w maju 2016 r. Powołanie do spadku, czyli przekazanie w spadku majątku, wynika z ustawy albo z testamentu, jednakże dniem nabycia spadku przez spadkobierców jest data śmierci spadkodawcy. Testament stanowi jedynie rozporządzenie swoim majątkiem na wypadek śmierci czyli wskazuje jaka jest wola spadkodawcy co do tego, kto i w jakich częściach powinien odziedziczyć majątek po jego śmierci.

Tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w październiku 2016 r. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu - Mieszkania Nr 1 nabytego w drodze spadku po zmarłym w maju 2016 r. spadkodawcy stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu i zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.

I tak, w myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością, np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, o ile wydatki te zostały poniesione przez zbywcę). Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Jak wynika z cytowanego powyżej art. 22 ust. 6d ww. ustawy do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziałów w nieruchomościach nabytych w drodze spadku zaliczane są wyłącznie:

• udokumentowane nakłady na ten lokal mieszkalny zwiększające jego wartość,
  

• kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na lokal mieszkalny.
  
  
  

Wysokość ww. nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
   
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należny podatek, wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w zw. z art. 45 ust. 1b ww. ustawy).

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Natomiast, zgodnie z art. 30e ust. 7 tejże ustawy, w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie.

Należy wyjaśnić, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidział możliwość zwolnienia z opodatkowania dochodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości, po spełnieniu określonych warunków, o których mowa w ustawie. Zgodnie z treścią tego przepisu – wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Należy wyjaśnić, że powyższe zwolnienie obejmuje taką część dochodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z odpłatnego zbycia. W sytuacji gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy – za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,
wydatki poniesione na:

1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
   
2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
   
3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)

- w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

Zgodnie z art. 21 ust. 26 ww. ustawy – przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Zgodnie natomiast z ust. 28 ww. przepisu, za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
   
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

– przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Stosownie do art. 21 ust. 29 ww. ustawy – w przypadku gdy kredyt (pożyczka), o którym mowa w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c), stanowi część kredytu (pożyczki) przeznaczonego na spłatę również innych niż wymienione w tych przepisach zobowiązań kredytowych (pożyczkowych) podatnika, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki przypadające na spłatę kredytu (pożyczki) określonego w ust. 25 pkt 2 lit a)-c) oraz zapłacone odsetki od tej części kredytu (pożyczki), która proporcjonalnie przypada na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w ust. 25 pkt 2 lit. a)-c).

Należy wskazać, że przepis ust. 1 pkt 131 nie ma zastosowania do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, które podatnik uwzględnił korzystając z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz do tej części wydatków, o których mowa w ust. 25 pkt 2, którymi sfinansowane zostały wydatki określone w ust. 25 pkt 1, uwzględnione przez podatnika korzystającego z ulg podatkowych, w rozumieniu Ordynacji podatkowej, przy opodatkowaniu podatkiem dochodowym (art. 21 ust. 30 ww. ustawy).

Ponadto należy zauważyć, że wszelkiego rodzaju ulgi czy zwolnienia są odstępstwem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, w sposób szczegółowy uregulowanymi w przepisach materialnego prawa podatkowego. Są one przywilejami, z których podatnik ma prawo, a nie obowiązek skorzystania. Zatem oceniając ciążące na nim obowiązki wynikające z zastosowania danej ulgi czy zwolnienia podatkowego należy dokonać ścisłej, literalnej wykładni przepisu regulującego daną ulgę czy zwolnienie. W związku z tym, tylko wydatkowanie środków uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych – w terminie i na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131, a szczegółowo określone w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Należy zauważyć, że z wykładni językowej przytoczonych wyżej przepisów, a w szczególności z zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy sformułowania: „(…) wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości (…), jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe (…)” wynika, że podstawową okolicznością decydującą o stosowaniu powyższego zwolnienia jest przeznaczenie w określonym czasie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych na własne cele mieszkaniowe. Innymi słowy ważny jest moment uzyskania przychodu i poniesienia wydatku. Termin do wydatkowania środków rozpoczyna się bowiem począwszy od dnia sprzedaży a kończy z upływem dwóch lat liczonych od końca roku, w którym miała miejsce sprzedaż nieruchomości lub praw. Środki przeznaczone na ww. cele mieszkaniowe muszą bezwzględnie pochodzić ze sprzedaży nieruchomości lub praw.

Ponadto treść ww. art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy wskazuje, że oprócz czasu, w którym przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości ma zostać wydatkowany, istotny jest również cel, na który został wydatkowany. Ustawodawca w art. 21 ust. 25 ww. ustawy zawarł katalog wydatków stanowiących „własne cele mieszkaniowe” podatnika, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy. Katalog tych wydatków ma charakter zamknięty – jest to wyliczenie enumeratywne. Ustawodawca formułując zwolnienie przedmiotowe w sposób jednoznaczny wskazał realizację celów mieszkaniowych, które pozwalają na skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania dochodu ze sprzedaży.

Ze zwolnienia tego wypływa daleko idąca konsekwencja zawarta w stwierdzeniu „własne cele mieszkaniowe”. Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne” świadczy o tym, że ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania ww. zwolnienia i dopisując ten przymiotnik podkreślił, że celem nadrzędnym jest zwolnienie tylko takiego przychodu, który wydatkowany zostanie na zaspokojenie „własnych celów mieszkaniowych” rozumianych jako potrzeba zapewnienia sobie dachu nad głową. Tak więc uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy zwolnienie od podatku dochodowego w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika, a nie lokata kapitału lub zdobywanie źródła zarobkowania bądź zapewnienie dachu nad głową innym osobom niż podatnik. Wyraz „mieszkaniowe” w wyrażeniu „własne cele mieszkaniowe” należy odnosić podmiotowo do zamiaru zamieszkiwania związanego z różnymi sposobami wydatkowania przychodu, a nie do wydatkowania przychodu w znaczeniu jedynie przedmiotowym. Zamiarem ustawodawcy tworzącego zwolnienie przedmiotowe w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było zachęcanie podatników do nabywania w miejsce zbywanych praw majątkowych czy nieruchomości, innych nieruchomości lub praw przeznaczonych do zaspokajania ich indywidualnych potrzeb mieszkaniowych. U podstaw omawianego zwolnienia legło założenie, że nie powinny być opodatkowane środki wydane na realizację własnego celu mieszkaniowego. Powyższe wnioski wynikają wprost z brzmienia przepisu normującego powyższe zwolnienie.

Wyjaśnić trzeba, że wśród wydatków wskazanych w art. 21 ust. 25 stanowiących własne cele mieszkaniowe ustawodawca nie wymienił wydatków na nabycie pomieszczeń niemieszkalnych, tj. garażu. Zatem przy obliczaniu wysokości zwolnienia Wnioskodawca nie będzie mógł zatem uwzględnić wydatków, które poniósł na zakup garażu, wydatków związanych z nabyciem garażu oraz wydatków, które dotyczą zarówno nabycia lokalu mieszkalnego jak i nabycia garażu – w części, która proporcjonalnie dotyczy garażu.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Kwestią budzącą wątpliwość Wnioskodawcy, jest ustalenie czy wydatki poniesione w związku z nabyciem lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość – Mieszkanie Nr 2, takie jak: wpłaty własna, koszty umowy pośrednictwa agencji obrotu nieruchomościami; pobrane przez notariusza od umowy przedwstępnej koszty notarialne, opłaty sądowe, oraz podatek od towaru i usług; pobrane przez notariusza od umowy sprzedaży oraz oświadczenie o ustanowieniu hipoteki koszty notarialne, opłaty sądowe, podatek od czynności cywilnoprawnych oraz podatek od towaru i usług, dokonane, nie później niż do końca 2018 roku, wpłaty na spłatę kapitału (kredytu hipotecznego na zakup lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2, zarówno wynikających z harmonogramu rat, jak i dodatkowych dobrowolnych, gdyż, podobnie jak wpłata własna przy transakcji, pokrywają one wprost zobowiązania wynikających z transakcji kupna lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2, stanowią „wydatki na własne cele mieszkaniowe” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki poniesione na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem.

Z wykładni językowej przywołanego przepisu wynika, że powyższym zwolnieniem objęta jest nie tylko cena zakupu, lecz także inne wydatki związane z nabyciem lokalu mieszkalnego i wyłącznie mieszkalnego, a więc nie garażu. Można do nich zaliczyć wpłatę własną, koszty umowy pośrednictwa agencji obrotu nieruchomościami, pobrane przez notariusza od umowy przedwstępnej koszty notarialne, opłaty sądowe, oraz podatek od towaru i usług, pobrane przez notariusza od umowy sprzedaży koszty notarialne, opłaty sądowe (za wpis do ksiąg wieczystych prawa własności), podatek od czynności cywilnoprawnych oraz podatek od towaru i usług. Przepis wyraźnie mówi o wydatkach poniesionych „na nabycie” m.in. lokalu mieszkalnego, nie ogranicza zatem ww. zwolnienia tylko do ceny zakupu mieszkania. Oznacza to, że powyższe wydatki mogą stanowić wydatki na cele mieszkaniowe, na tych samych zasadach jak cena nabycia lokalu mieszkalnego, jednakże pod warunkiem, że Wnioskodawca poniesie je najwcześniej, zgodnie z tym co zostało wskazane, w dniu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego.

Należy mieć jednak na uwadze, że za wydatki przeznaczone na własny cel mieszkaniowy mogą zostać uznane jedynie te kwoty, które dotyczą wyłącznie lokalu mieszkalnego oraz te, które proporcjonalnie przypadają na lokal mieszkalny (nie garaż). Niektóre wydatki mogą dotyczyć zarówno nabycia lokalu mieszkalnego jak i garażu – np. opłaty notarialne za sporządzenie aktów notarialnych oraz prowizję pośrednika. Te wydatki należy zatem rozliczyć proporcjonalnie.

Stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej poniesionych wydatków w postaci wpłaty własnej, kosztów umowy pośrednictwa agencji obrotu nieruchomościami, pobranych przez notariusza od umowy przedwstępnej kosztów notarialnych, opłat sądowych, oraz podatku od towarów i usług, pobranych przez notariusza od umowy sprzedaży kosztów notarialnych, opłat sądowych (za wpis do ksiąg wieczystych prawa własności), podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług przypadających na zakup lokalu mieszkalnego jest prawidłowe, natomiast nieprawidłowe w części przypadającej na zakup garażu.

Za wydatek na cel mieszkaniowy nie mogą być uznane wydatki poniesione w związku z ustanowieniem hipoteki, takie jak: opłaty sądowe przypadające na wpis hipoteki ustanowionej na nabytym lokalu mieszkalnym do księgi wieczystej, podatek od czynności cywilnoprawnych oraz podatek od towarów i usług. Wydatki te poniesione zostały na pozyskanie środków z kredytu hipotecznego, były nierozerwalnie związane z uzyskaniem kredytu. Natomiast przepisy art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób enumeratywny wymieniają wydatki, które są celem mieszkaniowym. Wśród nich nie ma wydatków związanych z uzyskaniem kredytu lub pozyskaniem środków pieniężnych na nabycie. Podobnie koszty notarialne nie są wydatkiem na nabycie lokalu mieszkalnego, bo w żaden sposób nabycia nie warunkuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że wydatkiem na nabycie lokalu mieszkalnego jest tylko ta część, która faktycznie została sfinansowana środkami ze sprzedaży nieruchomości, tj. została wydatkowana począwszy od dnia sprzedaży, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego na abycie innego lokalu mieszkalnego. Natomiast za wydatki na nabycie nie można uznać wydatku na zakup lokalu mieszkalnego w części sfinansowanej kredytem, tj. środkami pieniężnymi pochodzącymi z innego źródła, w tym z zaciągniętego przez Wnioskodawcę kredytu.

Z treści art. 21 ust. 25 pkt 2 ww. ustawy wyraźnie wynika też, że wydatkiem poniesionym na cel mieszkaniowy może być spłata kredytu oraz odsetek od kredytu zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia na cel określony w pkt 1. Innymi słowy ważny jest moment uzyskania przychodu i poniesienia wydatku.

Należy przyjąć, że zwolnienie dotyczy spłaty kredytu zaciągniętego na wymieniony w ustawie cel niezależnie od tego czy spłacany jest cały czy tylko część tego kredytu. Istotne jest aby kredyt, na spłatę którego mają zostać przeznaczone środki ze sprzedaży był kredytem zaciągniętym przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu ze sprzedaży i aby kredyt ten zaciągnięty był przez osobę, która uzyskuje przychód ze sprzedaży. W przypadku wydatkowania środków ze sprzedaży na spłatę kredytu ważne jest również aby w momencie zaciągania kredytu był on kredytem zaciągniętym na „cele określone w pkt 1” czyli m.in. na nabycie własnego lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość.

Mając na uwadze wskazane uregulowania prawne oraz przedstawiony w sprawie opis należy stwierdzić, że wydatek w postaci wpłat na spłatę kapitału kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego - Mieszkania Nr 2, zarówno wynikających z harmonogramu rat, jak i dodatkowych dobrowolnych, nie może być uznany za wydatek na cele mieszkaniowe, gdyż ów kredyt nie został zaciągnięty przed uzyskaniem przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego – Mieszkania Nr 1. Owy lokal mieszkalny został sprzedany w 2016 r., natomiast zaciągnięcie kredytu miało miejsce w 2017 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe.

Z wniosku również wynika, że Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny – Mieszkanie Nr 2 na własne cele mieszkaniowe i w lokalu tym Wnioskodawca zamieszka po zakończeniu remontu. Wnioskodawca powziął wątpliwość, jakie koszty może zaliczyć do wydatków na własne cele mieszkaniowe w związku z pracami remontowymi w przedmiotowym lokalu mieszkalnym.

Zgodnie z przywołanym wcześniej art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za wydatki poniesione na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w ust. pkt 131, uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego.

Podkreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „remont”, zatem właściwym jest odwołanie się w tej kwestii do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.).

W myśl art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego – ilekroć w ustawie jest mowa o budowie należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Zaś zgodnie z art. 3 pkt 7 ww. ustawy – przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Natomiast jeżeli w ustawie jest mowa o przebudowie należy przez to rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego (art. 3 pkt 7a Prawa budowlanego).

Z kolei w świetle przepisu art. 3 pkt 8 ww. ustawy Prawo budowlane – poprzez „remont” należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Za „remont” uważa się w szczególności wykonanie robót budowlanych w istniejącym budynku mieszkalnym lub lokalu mieszkalnym wraz z wymianą dotychczas użytkowanych, zużytych składników wyposażenia technicznego budynku lub lokalu (np. dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji).

Pojęcie remontu wyczerpująco wyjaśnił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 886/96 stwierdzając: „za remont budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w znaczeniu powszechnie stosowanym w zakresie inwestycji uważa się prace budowlane mające na celu utrzymanie lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego we właściwym stanie, przywrócenie jego pierwotnej zdolności użytkowej, którą utracił w wyniku upływu czasu i eksploatacji wraz z wymianą dotychczas użytkowanych zużytych składników ich wyposażenia technicznego takich jak: dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji.”

Remontem nie będą natomiast wydatki poniesione na wyposażenie lokalu czy budynku (np. na meble, sprzęty AGD/RTV), nawet jeśli wyposażenie to, z uwagi na jego specyfikację techniczną, łączy się z elementami rozpatrywanymi w charakterze remontu (np. kuchenka gazowo-elektryczna, która działa przez podłączenie do instalacji zarówno gazowej jak i elektrycznej, czy też lampa, lodówka lub pralka, które działają poprzez podłączenie do instalacji elektrycznej). Umeblowanie (nawet to w trwałej zabudowie) nie może być podstawą do zastosowania ulgi w odniesieniu do tych wydatków, bowiem jest to jedynie element wyposażenia mieszkania, zatem nie ma charakteru prac budowlanych. Stanowisko to potwierdza orzecznictwo, przykładowo wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 13 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Go 3/13 oraz wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2006 r. sygn. akt II FSK 639/05.

Zatem za wydatki poniesione na remont lokalu mieszkalnego – Mieszkania Nr 2 Wnioskodawca może uznać wydatki poniesione na zakup farb, gipsów, tynków, klejów, rur, kabli, gniazd i włączników oraz elementów dekoracyjnych jak płytki elewacyjne lub gzymsy ścienne i związane z nimi trwale elementy podświetlenia wykorzystywane bezpośrednio do prac.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Natomiast wydatki poniesione na zakup takich materiałów jak folie, tektury, styropian, taśmy itp. służące zabezpieczeniu mienia w czasie prac, jak również koszty materiałów i robocizny wykonania zabudowy stałej (szafy wnękowej sypialni oraz dodatkowej szafki w kuchni nie uprawniają do zastosowania przedmiotowego zwolnienia.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy również zaznaczyć, że to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Wobec powyższego, Wnioskodawca powinien dysponować dokumentami potwierdzającym poniesienie wydatków. Nadmienić jednak należy, że ostateczna ocena materiału dowodowego i jego wiarygodności należeć będzie zawsze do organu prowadzącego postępowanie podatkowe. Bowiem to naczelnik właściwego urzędu skarbowego w ramach prowadzonego ewentualnie postępowania podatkowego - a nie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego – zobowiązany będzie do oceny wiarygodności przedłożonych przez stronę dowodów.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto wyjaśnić należy, ze funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidziana przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretacje ogólna, indywidualna lub objaśnienie podatkowe jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanka dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego.

Wskazać również należy na generalna zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do zadania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2008 r. (sygn. akt I SA/Łd 907/08).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.