Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.80.2018.1.SM
z 29 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględniania wartości usług wynajmu nieruchomości w limicie uprawniającym do korzystania ze zwolnienia podmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględniania wartości usług wynajmu nieruchomości w limicie uprawniającym do korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od stycznia 2018 roku Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą - usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym wyłącznie na cele mieszkaniowe. Nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Z tytułu sprzedaży usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w VAT zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni odsprzedaje (refakturuje) osobom wynajmującym opłaty za media (energia, woda, itp.), korzysta przy tym ze zwolnienia podmiotowego w VAT zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przyszłości przewiduje również możliwość świadczenia usług związanych ze sprzątaniem lokali mieszkalnych. Do czasu nie przekroczenia limitu przewidzianego w zwolnieniu podmiotowym nie będzie płatnikiem podatku od towarowi usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych zwolnionych przedmiotowo z podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni musi uwzględniać przy ustaleniu limitu uprawniającego do zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 2 lit. a)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według Wnioskodawczyni brzmienie przepisu z art. 113 ust. 2 nie powoduje, że wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług wynajmu zwolnionych od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług należy uwzględniać przy ustalaniu prawa do zwolnienia podmiotowego z tytułu pozostałej sprzedaży usług, co do których zastosowanie ma zwolnienie podmiotowe. Uważa, że usługi te nie mieszczą się w definicji „transakcji związanych z nieruchomościami”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (…) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
   
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa wprowadza wymóg ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy do art. 113 ust. 1 ustawy – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Przez sprzedaż należy rozumieć, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy – do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, usług ubezpieczeniowych
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że od stycznia 2018 roku Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą - usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym wyłącznie na cele mieszkaniowe. Nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Z tytułu sprzedaży usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w VAT zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni odsprzedaje (refakturuje) osobom wynajmującym opłaty za media (energia, woda, itp.), korzysta przy tym ze zwolnienia podmiotowego w VAT zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przyszłości przewiduje również możliwość świadczenia usług związanych ze sprzątaniem lokali mieszkalnych. Do czasu nie przekroczenia limitu przewidzianego w zwolnieniu podmiotowym nie będzie płatnikiem podatku od towarowi usług.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych zwolnionych podmiotowo z podatku VAT musi być uwzględniania przy ustaleniu limitu uprawniającego do zwolnienia podmiotowego z tego podatku.

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu art. 113 ust. 1 i 2 ustawy, do ustalenia limitu sprzedaży, o którym mowa w art. 113 ust. 1 wlicza się na mocy cyt. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) sprzedaż z tytułu transakcji związanych z nieruchomościami. Pojęcie to dotyczy nie tylko dostawy nieruchomości, ale również związanych z nieruchomościami usług, pod warunkiem że nie mają one charakteru transakcji pomocniczych. Zatem w omawianym przypadku do limitu sprzedaży w wysokości 200 000 zł podatnik wlicza wartość świadczonych usług wynajmu długotrwałego pod warunkiem, że usługi te stanowią dla podatnika usługę podstawową.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego w przedmiotowej sytuacji spełnione są przesłanki do uznania świadczonych przez Wnioskodawczynię usług jako tych, które wliczane są do limitu, o którym mowa w ww. art. 113 ust. 1 ustawy. Wnioskodawczyni świadczy usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości, które należy zaliczyć do transakcji związanych z nieruchomościami. Ponadto wynajem ten prowadzony jest w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej – czynność ta nie jest zatem transakcją pomocniczą. Tym samym świadczenie ww. usług nie mieści się w wyjątku, o którym mowa w ww. art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy.

Zatem wartość sprzedaży z tytułu świadczenia usług wynajmu nieruchomości mieszkalnych zwolnionych przedmiotowo z podatku od towarów i usług (zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy) Wnioskodawczyni musi uwzględniać przy ustaleniu wartości limitu w kwocie 200 000 zł uprawniającego do zwolnienia podmiotowego zgodnie z art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. a) ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.