2018.03.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.62.2018.1.GG
z 29 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2018 r. (data wpływu 31 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłacaniem zleceniobiorcom wykonującym umowę poza granicami Polski kwot będących równowartością ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia i fakultatywnych dodatków – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłacaniem zleceniobiorcom wykonującym umowę poza granicami Polski kwot będących równowartością ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia i fakultatywnych dodatków.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

… Sp. z o.o. sp.k. (zwana dalej: Spółką lub Wnioskodawczynią) prowadzi działalność w szczególności polegającą na świadczeniu usług opieki domowej w zakresie opieki nad osobami w podeszłym wieku, osobami niepełnosprawnymi lub wymagającymi pomocy w codziennym funkcjonowaniu z innych powodów (zwanymi dalej: Podopiecznymi), zamieszkałymi na terytorium Niemiec. Wnioskodawczyni świadczy usługi opieki domowej jako podwykonawca innego podmiotu (z którym wiąże go odrębna umowa), który zawiera umowy o świadczenie usług z przedstawicielem rodziny Podopiecznego, pełnomocnikiem podopiecznego lub jego opiekunem prawnym lub inną osobą działającą na rzecz podopiecznego (a czasami z samym podopiecznym). Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

Spółka w celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z kontraktu zawartego z kontrahentem, który z kolei zawiera umowy z przedstawicielem rodziny podopiecznego, pełnomocnikiem podopiecznego lub jego opiekunem prawnym (lub z inną osobą działającą na rzecz podopiecznego albo z samym podopiecznym) podejmuje współpracę z osobami fizycznymi (zwanymi dalej: opiekunami lub zleceniobiorcą), które w jego imieniu wykonują usługi opieki domowej. Osoby te wykonują na rzecz Wnioskodawcy usługi również na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jednak nie są to usługi opieki domowej, ale usługi o charakterze rekrutacyjno-marketingowym.

Do zakresu obowiązków zleceniobiorców w okresach wykonywania usług opieki domowej w Niemczech (które Wnioskodawczyni świadczy jako podwykonawca innego podmiotu) należy m.in.: pomoc Podopiecznemu w myciu (prysznic, kąpiel, higiena zębów), pomoc w utrzymywaniu higieny osobistej, tj. czesanie, golenie, pomoc i asysta w korzystaniu z toalety, pomoc podopiecznemu przy spożywaniu pokarmów, pomoc podopiecznemu przy wstawaniu z łóżka, układanie do łózka, ubieraniu i rozbieraniu, chodzeniu, zmianie pieluch. Ponadto, do powyższego zakresu obowiązków wchodzi prowadzenie kontroli jakości produktów żywnościowych oraz nadzór nad ich przechowywaniem i przydatnością do spożycia, prowadzenie kontroli posiłków pod względem ilościowym i jakościowym, dbanie o estetykę podawanych posiłków, przygotowanie posiłków (gotowanie) zapewnienie Podopiecznemu bezpiecznych warunków funkcjonowania w jego otoczeniu, w tym utrzymanie czystości i porządku w bezpośrednim otoczeniu Podopiecznego, zapewnienie czystej odzieży i pościeli, pomoc w codziennych zajęciach związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego, takich jak robienie zakupów, sprzątanie, prasowanie, gotowanie, zmywanie naczyń, dbanie o rośliny domowe i opieka nad zwierzętami domowymi, zabezpieczenie w wyżywienie i inne niezbędne do funkcjonowania domu podstawowe zaopatrzenie, zapewnienie higieny i estetycznego wyglądu w otoczeniu podopiecznego, dbanie o sprzęt używany podczas wykonywania zabiegów przez służby medyczne, rehabilitantów itp., załatwianie innych czynności związanych z wykonywaniem usługi opieki domowej, wspólne spędzanie czasu z podopiecznym, wsparcie i pomoc w gospodarstwie domowym dla osoby pozostającej w gospodarstwie domowym z Podopiecznym, pozostała pomoc domowa zmierzająca do prawidłowego wykonania usługi opieki domowej.

Spółka nie posiada na terenie Niemiec, tzw. zakładu, czy stałej placówki, przez którą wykonywać miałaby usługi opieki. Posiada Ona siedzibę i miejsce efektywnego zarządu na terenie Polski, w związku z czym w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Opiekunowie (zleceniobiorcy) będą swe usługi wykonywać w miejscu/domu wskazanym przez rodzinę, w którym znajduje się (ma miejsce zamieszkania) podopieczny. Zleceniobiorcy posiadają centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski i nie dysponują na terytorium Niemiec stałą placówką, poprzez którą wykonywaliby ustalony w umowie zlecenia zakres czynności.

Podstawą współpracy pomiędzy Spółką a opiekunem jest umowa cywilnoprawna – umowa zlecenia o świadczenie usług. Spółka wprowadziła następujące warunki współpracy i wynagradzania do umowy o świadczenie usług z opiekunami:

umowa zlecenia zawarta ze zleceniobiorcą zawierać będzie definicję pojęcia „podróży” zleceniobiorcy poprzez wskazanie, że przez podróż rozumie się świadczenie usług opiekuńczych poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy oraz poza miejscem siedziby Spółki pod warunkiem, że łączyć się będzie z wyjazdem poza terytorium RP,
usługi będą świadczone w Polsce oraz na terenie Niemiec, w związku z czym zleceniobiorca zobowiązuje się odbywać podróże do miejsca świadczenia usług,
z tytułu świadczenia usług opieki domowej zleceniobiorca będzie otrzymywał wynagrodzenie, które co do zasady będzie wypłacane z końcem każdego okresu rozliczeniowego,
wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług rekrutacyjno-marketingowych na terenie Polski będzie wypłacane w postaci prowizji, której wysokość będzie uzależniona w przeważającej części od odpowiadającej zapotrzebowaniu Wnioskodawczyni ilości rozdanych materiałów reklamowych oraz od ilości kwestionariuszy wypełnionych przez potencjalnych zainteresowanych, jak również od ilości klientów wskazanych przez zleceniobiorcę, którzy zdecydowali się na nabycie usług,
tak zdefiniowane wyjazdy odbywać się będą w ramach pracy najemnej w dwóch krajach na podstawie art. 13 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE L 200 z dnia 7 czerwca 2004 r.).

Wnioskodawczyni podkreśla jednak, że podróże odbywane przez opiekunów w celu realizacji umowy, nie będą miały charakteru stałego, a sporadyczny – nie będą odbywały się w równomiernych odstępach czasu. Co do zasady więc, świadczenie usług będzie miało miejsce na terytorium Polski. Informacje dotyczące szacowanego czasu trwania każdorazowego zlecenia będą przekazywane przez Spółkę zleceniobiorcy w formie pisemnej, e-mailowej lub faksem. Dodatkowo podkreśliła, że w czasie gdy zleceniobiorca nie będzie świadczył usług opieki domowej, będzie świadczył usługi informacyjno-rekrutacyjne, które jak już wspomniano będą polegały na rozpowszechnianiu materiałów reklamowych oraz werbowaniu potencjalnych klientów. Usługi te będą wykonywane naprzemiennie w obydwu krajach. Usługi rekrutacyjno -marketingowe będą wykonywane przez zleceniobiorcę w dowolnie przez Niego wybranym miejscu na terenie Polski, w szczególności w miejscowości w której zamieszkuje i w dowolnie wybranym przez siebie czasie. Umowa zlecenia zawiera również postanowienie, że średni czas wykonywania usług opieki domowej nie przekroczy 40 godzin tygodniowo i 160 godzin miesięcznie.

W związku z faktem, że opieka będzie wykonywana poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy oraz poza siedzibą Spółki, wynagrodzenie wypłacane z tego tytułu będzie zawierało należności związane ze zwiększonymi kosztami wyżywienia przy uwzględnieniu różnic w kosztach w Polsce i w Niemczech. W związku z tym, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę opiekunom będzie uwzględniało należności z tytułu rekompensaty podwyższonych kosztów wyżywienia w trakcie odbywanej podróży do Niemiec. Spółka przewiduje, że zwrot kosztów wyżywienia będzie wypłacany w stałej wysokości wynoszącej 22,05 euro za każdy dzień pobytu poza granicami kraju.

Ponadto Spółka przewiduje możliwość wypłaty fakultatywnego dodatku na inne nieprzewidziane wydatki, w wysokości 12,25 euro za dzień.

Opisane powyżej należności będą wypłacane w formie zaliczek, trzy razy w miesiącu – dziesiątego, dwudziestego i trzydziestego dnia miesiąca (przy uwzględnieniu dni wolnych od pracy), w kwocie bazowej wynoszącej 400 euro. Wysokość wypłacanych zaliczek może ulec zwiększeniu w zależności od zgłoszonych potrzeb opiekunki.

Powyższe należności będą wypłacane przy uwzględnieniu regulacji zawartych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (zwana dalej rozporządzeniem MPiPS), jednakże jedynie w zakresie w jakim odnosi się ono do limitu zwolnienia przedmiotowego zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm., dalej: updof).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy na Spółce jako płatniku – ciążyć będzie obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy w związku z wypłacaniem zleceniobiorcom, wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski kwot będących równowartością ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia zdefiniowanych w umowie podróży, zgodnie z rozporządzeniem MPiPS?
Czy prawidłowe będzie odprowadzenie zaliczki na podatek dochodowy wyłącznie od kwoty wynagrodzenia po odliczeniu kwoty maksymalnej, z wyłączeniem kwot będących równowartością stałych ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia i fakultatywnych dodatków z tytułu poniesienia innych nieprzewidzianych wydatków związanych z podróżą do Niemiec, tj. odpowiednio 22,05 euro lub 34,3 euro?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu zwrotu kosztów zdefiniowanych w umowie podróży, wypłacanych w oparciu o rozporządzenie MPiPS zachodzą przesłanki do zastosowania zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof, z uwzględnieniem limitu określonego w rozporządzeniu MPiPS. W związku z tym, gdy wartość powyższych świadczeń korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania, Spółka będzie uprawniona do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z wyłączeniem kwot będących równowartością należności z tytułu ryczałtów na wyżywienie oraz dodatku na inne nieprzewidziane wydatki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52. 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jednym ze źródeł przychodów, w myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 updof, są przychody z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) updof, przychodami z tytułu działalności wykonywanej osobiście są przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o której mowa w pkt 9.

Przychodami są również otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o czym mowa w art. 11 ust. 1 updof.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 updof, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 updof.

Jak zostało wspomniane w opisie stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego), opiekunowie nie posiadają na terytorium Niemiec stałej placówki, poprzez którą wykonywaliby ustalony w umowie zlecenia zakres czynności, o której mowa w art. 14 ust. 1 Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (zwana dalej: upo). Wszelkich rozliczeń podatkowych wynagrodzenia zleceniobiorców Wnioskodawczyni dokonuje w Polsce kierując się wykładnią polskich organów skarbowych, zgodnie z którą według art. 14 ust. 1 i ust. 2 upo – osoby które świadczą usługi w formie umowy zlecenia wykonują działalność o samodzielnym charakterze i wobec tego bez znaczenia pozostaje fakt, że usługi są wykonywane na terenie RFN w okresie powyżej 183 dni w roku (tak m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2016 r., znak: IPTPB1/4511-725/15-2/MH).

Najistotniejszym w przedmiotowej sprawie, zdaniem Wnioskodawczyni, jest jednak art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof, zgodnie z którym wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębne przepisy, o których mowa powyżej, zostały zawarte w Rozporządzeniu MPiPS.

Zgodnie z art. 21 ust. 13 u.p.d.o.f., przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów, lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5 w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Z dyspozycji art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika więc, że w celu zwolnienia od opodatkowania diet i zwrotu innych kosztów zleceniobiorców, wykonujących na rzecz Wnioskodawczyni czynności na terytorium Niemiec konieczne jest spełnienie następujących warunków:

zleceniobiorca musi odbyć podróż w celu realizacji zleconych mu przez zleceniodawcę czynności,
diety i zwrot kosztów muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodu,
diety i zwrócone koszty nie zostaną zaliczone przez zleceniobiorcę do kosztów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanym we wniosku stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) wszystkie warunki określone w tym przepisie zostały spełnione. Wyjazdy zleceniobiorców, z którymi Wnioskodawczyni ma zawarte umowy zlecenia, celem świadczenia osobistych usług, ale w imieniu zleceniodawcy na terytorium Niemiec spełniają definicję podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b updof.

Według Wnioskodawczyni, podkreślić należy, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof, ustawodawca użył stwierdzenia „podróż” bez dodatku „służbowa”, stąd też należy przyjąć, że zakres przedmiotowego zwolnienia jest szerszy, gdyż nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Ustawodawca w oczywisty więc sposób wyraźnie oddziela pojęcie „podróży służbowej” właściwej dla pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę od pojęcia podróży osób niebędących pracownikami.

W ocenie Wnioskodawczyni, w każdym przypadku, w którym zleceniobiorcy przekazywany jest zwrot kosztów, w tym z tytułu podróży służbowej, czyli podróży poza stałe miejsce swego zamieszkania, jak np. diet czy innych kosztów poniesionych w związku z odbywaną podróżą, powstaje u niego przychód podatkowy, który według Wnioskodawczyni, kwalifikowany powinien być do źródła przychodu, do którego należy wynagrodzenie za wykonywane zlecenie, zaliczanego do źródła przychodu określonego w art. 13 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 updof, który na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit b updof, korzysta z zawartego w tym przepisie zwolnienia.

Uwzględniając ratio legis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof, kwoty diet i innych należności związanych z podróżą służbową mają charakter realnego pokrycia kosztów samej podróży oraz ryczałtowego pokrycia zwiększonych kosztów utrzymania w czasie tej podróży. Nie mają one zatem charakteru rzeczywistego przysporzenia majątkowego, lecz są zwrotem wydatków wyłożonych przez zleceniodawcę.

W świetle powyższej argumentacji, za zasadne według Wnioskodawczyni należy uznać stanowisko, zgodnie z którym zakresem zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b updof u osób niebędących pracownikami objęte są świadczenia otrzymane w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w art. 21 ust. 13 updof, co potwierdza treść wyroku wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu z dnia 28 października 2009 r., (sygn. akt I SA/Op 296/06), rozstrzygnięcie zawarte w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 czerwca 2011 r. (znak: ILPB2/415-260/11-6/TR), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 kwietnia 2012 r. (znak: IBPBII/1/415-28/12/MK), interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 kwietnia 2015 r. (znak: ILPB1/4511-42/15 -4/AMN) interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 kwietnia 2015 r. (znak: IBPBII/1/4511-18/15/MCZ), czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 listopada 2015 r. (znak: IPTPB1/4511-540/15 -2/MD).

Powyższe stanowisko znajduje poparcie również w doktrynie prawa. Zgodnie z komentarzem do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro bowiem ustawodawca posłużył się w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b updof terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, to zakres zwolnienia nie został ograniczony jedynie do podróży służbowych a wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, przy spełnieniu warunków z art. 21 ust. 13 updof”. [por. J. Marciniuk, komentarz do art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Legalis 2017/EL]. Dlatego też, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawczyni, że koszty posiłków zwracane osobom niebędącymi pracownikami i pokrywane bezpośrednio przez zleceniodawcę, choć będą stanowiły przychód zleceniobiorcy, o którym mowa w art. 13 updof, to jednak przychód ten w oparciu o art. 21 pkt 16 lit. b updof, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13, ww. ustawy, będzie wolny od podatku dochodowego do wysokości określonych w Rozporządzeniu MPiPS, co potwierdza rozstrzygniecie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lipca 2011 r. (znak: IPPB4/415-337/11-4/SP).

Tym samym, w świetle przywołanego poglądu doktryny oraz orzecznictwa, w opinii Wnioskodawczyni, należy uznać, że opisane i ponoszone przez Skarżącą wydatki mieszczą się w pojęciu diety i innych należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem.

W związku z powyższym, należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawczyni zgodnie z którym obliczając zaliczkę na podatek dochodowy od dochodów zleceniobiorców, będzie Ona stosować jedynie ryczałtowe koszty uzyskania przychodu i nie będzie uwzględniać należności z tytułu zwiększonych kosztów, w tym ryczałtów na posiłki i dodatków na inne nieprzewidziane wydatki. Powyższe postępowanie doprowadzi w konsekwencji do spełnienia przesłanki dotyczącej nieuwzględnienia w kosztach podatkowych zleceniobiorcy wartości tych należności, które zleceniobiorcom będzie zwracała Wnioskodawczyni. Jak już wspomniano, zwrot ten będzie następował na zasadach i w wysokości określonej w Rozporządzeniu MPiPS.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w tym miejscu należy przywołać przepisy powyższego rozporządzenia. Zgodnie z § 2 z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z § 13 ust. 1 ww. Rozporządzenia, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki, natomiast zgodnie z ust. 2, dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej, a w przypadku Niemiec zgodnie z pozycją 72 załącznika do Rozporządzenia wynosi ona 49 euro za dobę. Zgodnie z § 14 ust. 1 pracownikowi, któremu zapewniono w czasie podróży zagranicznej bezpłatne całodzienne wyżywienie, przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 13 ust. 3.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, w ocenie Wnioskodawczyni, w odniesieniu do diet (lub kwot 25% diet), czy ryczałtów za noclegi i zwrotu innych kosztów podróżnych wypłacanych zleceniobiorcom zachodzą przesłanki do zastosowania zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 updof, gdyż łącznie zostały spełnione warunki dla zastosowania zwolnienia od opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 cytowanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W odniesieniu do osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia, należy dodatkowo wskazać, że stosownie do art. 734 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Zgodnie natomiast z art. 735 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust 1.

Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub

w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub

przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub

przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że pojęcie „podróży” użyte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy jest pojęciem szerszym niż pojęcie „podróży służbowej” użyte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy.

Jak wskazuje się w orzecznictwie „Z uwagi bowiem na fakt, że termin „podróż” nie jest zdefiniowany normatywnie, odwołać się należy do jego potocznego rozumienia, a jest nim „przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca” (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, Warszawa 2008, tom III, s. 255). Zakres znaczeniowy pojęcia jest więc węższy, niż proponowany przez Sąd, gdyż nie obejmuje on takiej kategorii, jak cel przebywania drogi. Już z tego względu zapatrywanie tego Sądu nie może być podzielone. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że realizacja celu podróży to zasadniczo odmienny zespół czynności, niż sama podróż. Dlatego też ewentualne wydatki, wiążące się z realizacją tego celu, do kosztów samej podróży zaliczone być nie mogą”. (wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 910/14). W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny odwołał się do potocznego rozumienia pojęcia „podróż”, rozumianego jako „przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca”.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy p.d.o.f. jednoznacznie wskazuje, że wolne od podatku są „diety i inne należności za czas podróży”. Oznacza to, że rozpatrując każdą sprawę należy określić, czy dana osoba niebędąca pracownikiem znajduje się w podróży i jaki czas ta podróż obejmuje. Trudno więc uznać, że dojazdy do pracy zleceniobiorcy są podróżą w rozumieniu omawianego przepisu, taka bowiem interpretacja art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy prowadziłaby do niedających się zaakceptować wniosków. Osoby te mogłyby bowiem korzystać ze zwolnienia z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do miejsca świadczenia pracy, co stawiałoby ich w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do pracowników, którzy nie mogą korzystać z takiego zwolnienia. Ponadto mogłoby to prowadzić do nadużyć polegających na takim formułowaniu umów, że część wynagrodzenia byłaby określana jako dieta z tytułu podróży, celem możliwości skorzystania ze zwolnienia. Nie można zatem uznać, że racjonalny ustawodawca chciał objąć zwolnieniem także takie sytuacje.

Rozpatrując przedstawione zdarzenie przyszłe, warto zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Gl 895/15, w którym to orzeczeniu dotyczącym wykonywania usług opiekuńczych w Niemczech, Sąd orzekł, że w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym podróż nie występuje, gdyż zgodnie z umową zlecenia miejscem wykonywania usług opiekuńczych zleceniobiorcy jest adres zamieszkania osoby objętej w Niemczech opieką. Tak więc umowa zlecenia określa miejsce jego wykonania. Bez odbycia podróży zleceniobiorca nie mógłby w ogóle wykonać zawartej umowy zlecenia.

Przedstawione zdarzenie przyszłe wskazuje, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność w szczególności polegającą na świadczeniu usług opieki domowej w zakresie opieki nad osobami w podeszłym wieku, osobami niepełnosprawnymi lub wymagającymi pomocy w codziennym funkcjonowaniu z innych powodów zamieszkałymi na terytorium Niemiec. Wnioskodawczyni świadczy usługi opieki domowej jako podwykonawca innego podmiotu (z którym wiąże go odrębna umowa), który zawiera umowy o świadczenie usług z przedstawicielem rodziny Podopiecznego, pełnomocnikiem Podopiecznego lub jego opiekunem prawnym lub inną osobą działającą na rzecz Podopiecznego (a czasami z samym podopiecznym). W celu wywiązania się ze zobowiązań wynikających z kontraktu zawartego z kontrahentem, podejmuje współpracę z osobami fizycznymi, które w jego imieniu wykonują usługi opieki domowej. Osoby te wykonują na rzecz Wnioskodawcy usługi również na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jednak nie są to usługi opieki domowej, ale usługi o charakterze rekrutacyjno-marketingowym. Spółka nie posiada na terenie Niemiec, tzw. zakładu, czy stałej placówki, przez którą wykonywać miałaby usługi opieki. Posiada ona siedzibę i miejsce efektywnego zarządu na ternie Polski w związku z czym w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Opiekunowie (zleceniobiorcy) będą swe usługi wykonywać w miejscu/domu wskazanym przez rodzinę, w którym znajduje się (ma miejsce zamieszkania) podopieczny. Zleceniobiorcy posiadają centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) na terytorium Polski i nie dysponują na terytorium Niemiec stałą placówką, poprzez którą wykonywaliby ustalony w umowie zlecenia zakres czynności. Podstawą współpracy pomiędzy Spółką a opiekunem jest umowa cywilnoprawna – umowa zlecenia o świadczenie usług. Wnioskodawczyni podkreśla jednak, że podróże odbywane przez opiekunów w celu realizacji umowy, nie będą miały charakteru stałego, a sporadyczny – nie będą odbywały się w równomiernych odstępach czasu. Co do zasady więc, świadczenie usług będzie miało miejsce na terytorium Polski. Informacje dotyczące szacowanego czasu trwania każdorazowego zlecenia będą przekazywane przez Spółkę zleceniobiorcy w formie pisemnej, e-mailowej lub faksem. Dodatkowo podkreśliła, że w czasie gdy zleceniobiorca nie będzie świadczył usług opieki domowej, będzie świadczył usługi informacyjno-rekrutacyjne, które jak już wspomniano będą polegały na rozpowszechnianiu materiałów reklamowych oraz werbowaniu potencjalnych klientów. Usługi te będą wykonywane naprzemiennie w obydwu krajach. Usługi rekrutacyjno -marketingowe będą wykonywane przez zleceniobiorcę w dowolnie przez Niego wybranym miejscu na terenie Polski, w szczególności w miejscowości w której zamieszkuje i w dowolnie wybranym przez siebie czasie. Umowa zlecenia zawiera również postanowienie, że średni czas wykonywania usług opieki domowej nie przekroczy 40 godzin tygodniowo i 160 godzin miesięcznie. W związku z faktem, że opieka będzie wykonywana poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy oraz poza siedzibą Spółki, wynagrodzenie wypłacane z tego tytułu będzie zawierało należności związane ze zwiększonymi kosztami wyżywienia przy uwzględnieniu różnic w kosztach w Polsce i w Niemczech. W związku z tym wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę opiekunom będzie uwzględniało należności z tytułu rekompensaty podwyższonych kosztów wyżywienia w trakcie odbywanej podróży do Niemiec. Spółka przewiduje, że zwrot kosztów wyżywienia będzie wypłacany w stałej wysokości wynoszącej 22,05 euro za każdy dzień pobytu poza granicami kraju. Ponadto Spółka przewiduje możliwość wypłaty fakultatywnego dodatku na inne nieprzewidziane wydatki, w wysokości 12,25 euro za dzień. Opisane powyżej należności będą wypłacane w formie zaliczek, trzy razy w miesiącu – dziesiątego, dwudziestego i trzydziestego dnia miesiąca (przy uwzględnieniu dni wolnych od pracy), w kwocie bazowej wynoszącej 400 euro. Wysokość wypłacanych zaliczek może ulec zwiększeniu w zależności od zgłoszonych potrzeb opiekunki. Powyższe należności będą wypłacane przy uwzględnieniu regulacji zawartych w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (zwana dalej rozporządzeniem MPiPS), jednakże jedynie w zakresie w jakim odnosi się ono do limitu zwolnienia przedmiotowego zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłacane zleceniobiorcom wykonującym umowę poza granicami Polski kwoty będące równowartością ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia i fakultatywne dodatki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z takim stanowiskiem Wnioskodawczyni nie można się zgodzić. Aby bowiem omawiany przepis mógł mieć zastosowanie, musi wystąpić podróż, o której mowa w tym przepisie. Tymczasem w przedstawionej we wniosku sytuacji podróż w rozumieniu tego przepisu nie występuje.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie przyszłe, nie ma podstaw do twierdzenia, że wykonując usługi opiekuńcze na terytorium Niemiec zleceniobiorcy będą odbywali podróż. Zleceniobiorcy Wnioskodawczyni będą wykonywać bowiem usługi opiekuńcze w miejscu, do którego skieruje ich Spółka w celu wykonania czynności zleconych na podstawie zawartej umowy.

Analizując definicję podróży należy mieć na uwadze następujące jej elementy: odbywanie poza miejscem (miejscowością), w którym znajduje się siedziba podmiotu wysyłającego osobę w podróż, lub też poza stałym miejscem, gdzie osoba wykonuje powierzone czynności, odbywanie podróży w celu wykonania zadania zleconego (powierzonego). Wszystkie te cechy winny wystąpić łącznie. Podróż zatem to zdarzenie incydentalne w stosunku do zadania powierzonego w ramach umowy i wykonywanego na podstawie tej umowy. Pod pojęciem podróży (przebywania w niej) nie można więc rozumieć takiej sytuacji, gdzie musi ona się odbyć, aby osoba mogła wykonywać zadania ściśle określone w treści umowy.

Podsumowując powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miało zastosowania, bowiem opisane wyjazdy nie spełniają definicji „podróży” ponieważ nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego a stanowią istotę zawartej umowy zlecenia.

Skoro tak, to wypłacane przez Wnioskodawczynię zleceniobiorcom na podstawie przepisów ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w ramach umowy zlecenia, kwoty w Euro określone w umowach jako ryczałt z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia” i fakultatywne dodatki stanowią przychód z umowy zlecenia, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym razem z miesięcznym wynagrodzeniem na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, na Wnioskodawczyni, w związku z wypłacaniem zleceniobiorcom wykonującym umowę poza granicami Polski kwot będących równowartością ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia i fakultatywnych dodatków zdefiniowanych w umowie podróży zleceniobiorców, będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Tym samym nieprawidłowe będzie odprowadzanie zaliczki na podatek dochodowy wyłącznie od kwoty wynagrodzenia po odliczeniu kwoty maksymalnej, z wyłączeniem kwot będących równowartością stałych ryczałtów z tytułu zwiększonych kosztów wyżywienia i fakultatywnych dodatków z tytułu poniesienia innych nieprzewidzianych wydatków związanych z podróżą do Niemiec.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Nadmienia się przy tym, że w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawczyni na tle wskazanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących przepisów prawa.

Odnosząc się zaś do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same albo zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe, jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania, w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. Niemniej jednak, w praktyce sytuacje takie mogą mieć miejsce, choćby z uwagi na przewidzianą przez ustawodawcę możliwość zmiany interpretacji indywidualnej w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak wynika z powołanego unormowania, przesłanką dla rozważenia zmiany interpretacji indywidualnej (tj. w istocie zmiany stanowiska w zakresie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego) jest w szczególności ugruntowanie się linii orzeczniczej sądów, w której prezentowany jest odrębny niż zawarty w tym rozstrzygnięciu pogląd dotyczący interpretacji określonego przepisu lub przepisów prawa podatkowego. Wskazać również należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatników lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z dnia 18 listopada 2008 r., (sygn. akt I SA/Łd 907/08).

Przy tym, należy nadmienić, że rozstrzygnięcia zawarte w interpretacjach indywidualnych: z dnia 15 czerwca 2011 r. (znak: ILPB2/415-260/11-6/TR), z dnia 12 kwietnia 2012 r. (znak: IBPBII/1/415-28/12/MK), z dnia 27 listopada 2015 r. (znak: IPTPB1/4511-540/15 2/MD), z dnia 19 lipca 2011 r. (znak: IPPB4/415-337/11-4/SP), 10 lutego 2016 r., znak: IPTPB1/4511-725/15-2/MH zostały wydane w odniesieniu do innych stanów faktycznych niż zagadnienie przedstawione przez Wnioskodawcę w rozpatrywanej sprawie.

Odnośnie zaś wskazanych wyroków sądowych stwierdzić należy, że nie są one wiążące dla tutejszego Organu. Organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Nie negując jednak orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tutejszego Organu podatkowego, tezy tych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu, jako wydane w innym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin