Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.35.2018.2.PW
z 29 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2018 r. (data wpływu 19 stycznia 2018 r.) uzupełnionym w dniu 6 lutego 2018 r. (data nadania 1 lutego 2018 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału w prawie własności budynku mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału w prawie własności budynku mieszkalnego.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 26 stycznia 2018 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.35.2018.1.PW Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 26 stycznia 2018 r. natomiast w dniu 6 lutego 2018 r. (data nadania 1 lutego 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Aktem notarialnym z dnia 30 marca 2017 r. została zawarta umowa sprzedaży nieruchomości obejmującej działkę gruntu w użytkowaniu wieczystym od 2004 r., o pow. m2, zabudowaną, na podstawie pozwolenia z 2008 r., domem mieszkalnym jednorodzinnym będącym w stanie surowym zamkniętym wraz z wewnętrzną instalacją elektryczną i częściowo kanalizacyjną, przyłączami kanalizacyjnymi i gazowymi oraz ociepleniem ścian zewnętrznych.

W dniu zawarcia umowy współużytkownikami wieczystymi przedmiotowej działki i współwłaścicielami wzniesionego na niej budynku byli:

• Wnioskodawca w 4/6 części, w tym 3/6 części na podstawie umowy użytkowania wieczystego gruntu z 2004 r. i 1/6 części wskutek dziedziczenia po zmarłej żonie,
• dwaj synowie Wnioskodawcy w 1/6 części każdy, w skutek dziedziczenia po matce.
  
  

Zbycie nieruchomości w części należącej do Zainteresowanego nastąpiło więc po upływie pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Żona Wnioskodawcy zmarła w 2015 r., a spadek po niej odziedziczony został przez Wnioskodawcę i synów po 1/3 części każdy.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że budynek mieszkalny przed sprzedażą nie był przygotowany do natychmiastowego zamieszkania, był w stanie surowym zamkniętym z częściowo wykonanymi robotami wykończeniowymi, wymienionymi we wniosku, a mianowicie: wewnętrznymi ścianami działowymi, schodami żelbetowymi, instalacją elektryczną, częściowo wewnętrzną instalacją kanalizacyjną, ociepleniem zewnętrznych ścian, zewnętrznymi roletami okiennymi, a także przyłączami gazowymi oraz kanalizacji sanitarnej, drenażowej i deszczowej.

Wnioskodawca wyjaśnił także, że przed sprzedażą budynku mieszkalnego nie uzyskano pozwolenia na jego użytkowanie, w rozumieniu przepisów prawa budowlanego.

Prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz wzniesiony na tym gruncie budynek mieszkalny stanowiły współwłasność małżeńską Wnioskodawcy i jego małżonki.

Dodatkowo Zainteresowany wskazał, że zgodnie ze stanem faktycznym potwierdzonym odpowiednim wpisem w akcie notarialnym, stosownie do art. 46 § 1 oraz art. 235 § 1 k.c. sprzedany budynek był nieruchomością – budynkiem mieszkalnym stanowiącym, wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, odrębny od gruntu przedmiot własności Wnioskodawcy i jego małżonki. Ponadto, zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, był budynkiem mieszkalnym wybudowanym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, określonego na podstawie art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od sprzedaży części będącej jego własnością nieruchomości opisanej powyżej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że:

• przedmiotowa nieruchomość gruntowa została nabyta w 2004 r., a także zabudowana domem mieszkalnym w 2008 r., w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej przez Wnioskodawcę i jego żonę,
• zbycie nieruchomości nastąpiło w 2017 r., a więc po upływie 5 lat od roku nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.
  
  

Wnioskodawca uważa, że korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, określonego na podstawie art. 30e ustawy. Prawa do zwolnienia nie utracił, mimo że żona zmarła w 2015 r., a spadek po niej został odziedziczony przez Wnioskodawcę i synów. Swoje stanowisko wywodzi z analizy przepisów ustawy o pdof i licznych wyroków i orzeczeń Naczelnego i wojewódzkich sądów administracyjnych, w tym uchwały NSA z dnia 15 maja 2017 r. sygn. II FPS 2/17 oraz wyroku WSA w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. III SA/Wa 2356/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn.zm) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

W myśl art. 30e ust. 1 ww. ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Natomiast stosownie do ust. 2 ww. artykułu, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zatem, w przypadku zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia lub wybudowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 marca 2017 r. została zawarta umowa sprzedaży nieruchomości obejmującej działkę gruntu w użytkowaniu wieczystym od 2004 r., zabudowaną, na podstawie pozwolenia z 2008 r., domem mieszkalnym jednorodzinnym będącym w stanie surowym zamkniętym wraz z wewnętrzną instalacją elektryczną i częściowo kanalizacyjną, przyłączami kanalizacyjnymi i gazowymi oraz ociepleniem ścian zewnętrznych.

W dniu zawarcia umowy sprzedaży współużytkownikami wieczystymi przedmiotowej działki i współwłaścicielami wzniesionego na niej budynku byli:

• Wnioskodawca w 4/6 części, w tym 3/6 części na podstawie umowy użytkowania wieczystego gruntu z 2004 r. i 1/6 części wskutek dziedziczenia po zmarłej żonie,
• dwaj synowie Wnioskodawcy w 1/6 części każdy, w skutek dziedziczenia po matce.
  
  

Przed śmiercią żony Zainteresowanego, prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz wzniesiony na tym gruncie budynek mieszkalny stanowiły współwłasność małżeńską Wnioskodawcy i jego małżonki.

W celu rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem zapytania Zainteresowanego w pierwszej kolejności należy ustalić datę nabycia/wybudowania przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie bowiem z przywołanym powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych, które ma miejsce po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej, nie stanowi źródła przychodu i nie jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje kwestii własności nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu, należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny przedmiot własności.

Budynki trwale związane z gruntem stanowią część składową gruntu i na mocy art. 47 § 1 nie mogą być odrębnymi przedmiotami własności.

Z powyższego wynika jednak, że budynek tylko wówczas nie stanowi odrębnego przedmiotu własności, jeżeli posiadaczowi gruntu, na którym jest wzniesiony przysługuje prawo własności tego gruntu.

Zgodnie natomiast z art. 235 Kodeksu cywilnego właścicielem budynku wybudowanego na działce gruntu oddanej w użytkowanie wieczyste jest użytkownik wieczysty działki gruntu.

W tym przypadku prawo własności budynku mieszkalnego związane jest z prawem użytkowania wieczystego gruntu i prawa te mogą być sprzedawane tylko razem.

Użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Zakres i sposób określenia treści prawa wieczystego użytkowania zbliża je do prawa własności dzięki wyraźnym odesłaniom zawartym w art. 234 i art. 237 ustawy Kodeks cywilny.

Z powyższego wynika jednoznacznie, że prawo wieczystego użytkowania gruntu jest specyficzną formą władania nieruchomością, do której odnoszą się pewne ograniczenia. Najistotniejsze jest to, które reguluje własność wzniesionych na nim budynków. Otóż budynek wybudowany na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym, stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności, czyli odrębną nieruchomość budynkową.

Oznacza to, że w przypadku sprzedaży ww. nieruchomości odrębnie należy ustalić datę nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu i odrębnie datę wybudowania budynku na gruncie będącym w wieczystym użytkowaniu.

W przypadku zatem sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu i budynku trwale z tym gruntem związanego, źródłem przychodu jest odrębnie sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c ustawy) i odrębnie sprzedaż budynku jako nieruchomości (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy), dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa bądź wybudowanie budynku.

Również okres pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 wyżej powołanej ustawy jest liczony odrębnie – od daty nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntu i od daty wybudowania na tym gruncie budynku.

Skoro Wnioskodawca – we wniosku i piśmie stanowiącym jego uzupełnienie - wyraźnie wskazał, że:

• działka w użytkowaniu wieczystym została zabudowana domem mieszkalnym w 2008 r.,
• zgodnie ze stanem faktycznym potwierdzonym odpowiednim wpisem w akcie notarialnym, stosownie do art. 46 § 1 oraz art. 235 § 1 k.c. sprzedany budynek był nieruchomością – budynkiem mieszkalnym stanowiącym, wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, odrębny od gruntu przedmiot własności Wnioskodawcy i jego małżonki, przyjąć zatem należy, że z tą datą (2008 r.) trzeba wiązać skutki podatkowe wynikające ze sprzedaży przedmiotowego budynku.

Bowiem budynek wybudowany na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym, jak już wyżej wskazano, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego stanowi odrębną od gruntu nieruchomość, a więc moment wybudowania tego budynku należy rozpatrywać odrębnie od momentu nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntu.

W rozpatrywanej sprawie, w celu ustalenia daty nabycia przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz własności wybudowanego na nim budynku mieszkalnego (z uwagi na fakt dziedziczenia przez Zainteresowanego udziału w ww. prawach po małżonce) – poza analizą ww. przepisów - konieczne jest odwołanie się do przepisów Kodeksu cywilnego regulujących spadkobranie oraz przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) odnoszących się do kwestii wspólności majątkowej małżeńskiej.

W myśl art. 922 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków, należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych.

Stosownie do art. 924 Kodeksu, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast w myśl art. 925 Kodeksu spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Zgodnie natomiast z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich.

Z ww. przepisu wynika, że wspólność małżeńska została ukształtowana jako wspólność łączna. Charakteryzuje się ona tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą więc rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową.

Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością ustawową, definitywne nabycie nieruchomości w czasie jej trwania oznacza nabycie przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale.

Konsekwentnie, w przypadku sprzedaży tego prawa, każdy z małżonków zbywałby je w całości, a nie w określonym udziale.

Zaprezentowane stanowisko znajduje odzwierciedlenie w podjętej przez NSA Uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17, w której Sąd stwierdził, że: Dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm.) nabytych przez współmałżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

Mając na uwadze wyżej przywołane przepisy prawa, przedstawiony opis stanu faktycznego oraz Uchwałę NSA należy stwierdzić, że za datę nabycia przez Wnioskodawcę zarówno udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, nabytego w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej, jak i udziału nabytego w drodze dziedziczenia po zmarłej żonie należy uznać rok 2004, kiedy to ww. prawo użytkowania wieczystego nabyte zostało do majątku wspólnego małżonków. Natomiast za datę wybudowania budynku mieszkalnego, w prawie własności którego udział został przez Wnioskodawcę zbyty w 2017 r. należy uznać rok 2008.

Biorąc pod uwagę powyższe, w zestawieniu z treścią przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału w prawie własności wybudowanego na tym gruncie budynku mieszkalnego, nie stanowi dla Zainteresowanego źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu wskazanego w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Końcowo należy jednak zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Organ nie jest uprawniony do dokonania ustaleń w obrębie zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji oraz w pismach doprecyzowujących tenże opis przed wydaniem interpretacji; nie prowadzi postępowania dowodowego, w tym nie analizuje dokumentów załączonych do wniosku. Organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawiony przez Zainteresowanego we wniosku stan faktyczny bez dokonywania jego weryfikacji.

Przedstawiony we wniosku (i jego uzupełnieniu) stan faktyczny stanowi podstawę faktyczną wydanej interpretacji i wyznacza granice, w jakich interpretacja może wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 maja 2013 r. sygn. akt II FSK 1825/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2356/10.

Wobec powyższego wyraźnie należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji oparto się wyłącznie na opisie stanu faktycznego, przedstawionym przez Wnioskodawcę we wniosku oraz jego uzupełnieniu, bez dokonywania jego weryfikacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.