Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.84.2018.2.MN
z 5 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2018 r. (data wpływu 7 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w przypadku zmiany przeznaczenia budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w przypadku zmiany przeznaczenia budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od dnia 3 listopada 2014 r. w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wynajmuje swoją nieruchomość składającą się z budynku/warsztat szczotkarski/wraz z otaczającym go placem wyłożonym kostką brukową i działki. Budynek ten Wnioskodawca wybudował na podstawie pozwolenia na budowę wydanego w 1999 r. W lutym 2005 r. w związku z uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie części ww. budynku wydanego przez organ nadzoru budowlanego Wnioskodawca rozpoczął używanie tej części budynku do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT w całości, którą wówczas prowadził/produkcja artykułów z drewna, szczotek, handel artykułami przemysłowymi. Pozostałą część budynku Wnioskodawca wykończył do grudnia 2010 r. W miarę postępu prac wykończeniowych Wnioskodawca wykorzystywał tą część do działalności gospodarczej/głównie przechowywanie materiałów, wyrobów i towarów. Odbiór tej części budynku nastąpił w maju 2015 r. bo składając odpowiedni wniosek w kwietniu 2015 r. Wnioskodawca dopełnił wtedy niezbędnej formalności do odbioru budynku. VAT z faktur dotyczących budowy całego budynku Wnioskodawca odliczył w całości. Ostatnim miesiącem w którym Wnioskodawca odliczył VAT z faktur dokumentujących budowę był grudzień 2010 r. W 2007 r. Wnioskodawca wyłożył plac wokół budynku kostką brukową. Z faktur na nabycie i wyłożenie kostki Wnioskodawca odliczył VAT. Do środków trwałych budynek ten Wnioskodawca wprowadził w maju 2015 r. ponieważ Wnioskodawca prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów i dla celów podatku dochodowego nie mogł go amortyzować przed całkowitym odbiorem. Tak też orzekały sądy administracyjne. Obecnie Wnioskodawca zamierza rozwiązać umowę najmu, nieruchomość tą przekazać do swojego majątku prywatnego, nie wynajmować jej w ramach najmu prywatnego i działalność gospodarczą zlikwidować. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT składającym deklaracje podatkowe. Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie tego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przeznaczeniem budynku na cele prywatne Wnioskodawca będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Według Wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany do dokonania korekty zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług bo upłynął już okres wymieniony w ww. artykule zobowiązujący do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego. Przekazanie ww. nieruchomości do majątku prywatnego będzie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy ponieważ od pierwszego zasiedlenia do przekazania do momentu przekazania upłynie okres dłuższy niż dwa lata. Zgodnie art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy w sprawie VAT, kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako pierwsze użytkowanie budynku przez jego właściciela lub lokatora. Tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r., sygn. akt C-308/16. Wobec faktu, że przepisy prawa krajowego dotyczące pierwszego zasiedlenia są sprzeczne z prawem wspólnotowym można zastosować przepisy prawa wspólnotowego. Ponieważ w lutym 2005 r. Wnioskodawca rozpoczął użytkowanie ww. nieruchomości więc wtedy doszło do pierwszego zasiedlenia. W art. 91 brak jest stwierdzenia, że okres korekty ma być liczony od oddania do użytkowania w całości budynku dlatego też w przypadku Wnioskodawcy należy go liczyć od pierwszego oddania do użytkowania tj. od lutego 2005 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Powyższe wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych czyli czynności zwolnionych lub niepodlegających temu podatkowi.

I tak, zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy o VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W świetle art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Równocześnie należy zauważyć, że przepisy art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług odsyłają do przepisów o podatku dochodowym dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Stosownie do art. 91 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 – w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 91 ust. 6 ustawy w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu – w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7).

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że podatnik jest zobowiązany do rozpoznania prawa do odliczenia podatku naliczonego w momencie nabycia towarów i usług oraz dokonania ewentualnej korekty tego odliczonego bądź nieodliczonego podatku w przypadku późniejszej zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług lub zmiany sposobu wykorzystania.

Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawca od 3 listopada 2014 r. w ramach prowadzonej działalności wynajmuje swoją nieruchomość składającą się z budynku/warsztat szczotkarski/wraz z otaczającym go placem wyłożonym kostką brukową i działki. Budynek ten Wnioskodawca wybudował na podstawie pozwolenia na budowę wydanego w 1999 r. W lutym 2005 r. w związku z uzyskaniem pozwolenia na użytkowanie części ww. budynku wydanego przez organ nadzoru budowlanego Wnioskodawca rozpoczął używanie tej części budynku do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT w całości. Pozostałą część budynku Wnioskodawca wykończył do grudnia 2010 r. W miarę postępu prac wykończeniowych Wnioskodawca wykorzystywał tą część do działalności gospodarczej. Odbiór tej części budynku nastąpił w maju 2015 r. bo składając odpowiedni wniosek w kwietniu 2015 r. Wnioskodawca dopełnił wtedy niezbędnej formalności do odbioru budynku. VAT z faktur dotyczących budowy całego budynku Wnioskodawca odliczył w całości. Ostatnim miesiącem w którym Wnioskodawca odliczył VAT z faktur dokumentujących budowę był grudzień 2010 r. Do środków trwałych budynek ten Wnioskodawca wprowadził w maju 2015 r. Obecnie Wnioskodawca zamierza rozwiązać umowę najmu, nieruchomość tą przekazać do swojego majątku prywatnego, nie wynajmować jej w ramach najmu prywatnego i działalność gospodarczą zlikwidować. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT składającym deklaracje podatkowe. Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie tego budynku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wystąpienia u niego obowiązku korekty podatku naliczonego zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT w związku z przeznaczeniem budynku na cele prywatne.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca odliczył w całości podatek VAT wynikający z faktur dotyczących budowy całego budynku – jak wynika z opisu sprawy budynek w całości był wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zatem wycofanie tego budynku z działalności i przekazanie go do majątku prywatnego będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 7 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ww. ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie odnośnie części budynku Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na użytkowanie w lutym 2005 r. i rozpoczął użytkowanie tej części budynku w działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, natomiast pozostałą część budynku Wnioskodawca wykończył w 2010 r. i również wykorzystywał tą część budynku do działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie tego budynku. Zatem z opisu sprawy wynika, że między pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku (obu jego części) upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

W związku z powyższym dostawa przedmiotowego budynku (obu jego części) będzie objęta zwolnieniem od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Jak już wcześniej wskazano z przywołanych wyżej przepisów art. 86 i 91 ustawy o VAT wynika, że podatnik jest zobowiązany do rozpoznania prawa do odliczenia podatku naliczonego w momencie nabycia towarów i usług oraz dokonania ewentualnej korekty tego odliczonego bądź nieodliczonego podatku w przypadku późniejszej zmiany przeznaczenia nabytych towarów i usług lub zmiany sposobu wykorzystania.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy – w myśl art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego – jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Według art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z powołanych przepisów prawa cywilnego wynika zatem, iż nieruchomościami są nie tylko grunty, ale także budynki lub ich części trwale z gruntem związane. Grunt natomiast będąc przedmiotem materialnym jest rzeczą. W sytuacji natomiast, gdy na gruncie znajdują się budynki lub budowle wówczas uznawane są one za część składową gruntu stanowiąc nieruchomość.

Pojęcia budynków i budowli nie zostały zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego też, należy skorzystać z definicji zawartych w innych przepisach prawa, tj. w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332 z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 2 tej ustawy pod pojęciem budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast art. 3 pkt 3 tej ustawy wskazuje, iż budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Z powyższego wynika, że przedmiotowy budynek – dla celów art. 91 ustawy o VAT – stanowi nieruchomość, do której stosuje się 10-letni okres korekty.

Z opisu sprawy wynika, że część przedmiotowego budynku została oddana do użytkowania w 2005 r., a zatem ten rok należy uznać za pierwszy rok korekty dla tej części budynku. Natomiast pozostała część budynku jak wynika z opisu sprawy została ukończona w 2010 r., a więc dla tej części budynku za pierwszy rok korekty należy uznać rok 2010 r.

Należy w tym miejscu zauważyć, że okres korekty nie będzie biegł jednakowo dla części budynku oddanej do użytkowania w 2005 r. oraz pozostałej części budynku, ponieważ „pozostała część” została ukończona dopiero w 2010 r., nie można więc zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy w myśl którego należy przyjąć, że obie części budynku zostały oddane do użytkowania w 2005 r.

Ponadto z opisu sprawy wynika też, że budynek był budowany z zamiarem wykorzystania do czynności opodatkowanych, natomiast od 2018 r. w związku z przekazaniem budynku do majątku prywatnego Wnioskodawcy, nie będzie on już wykorzystywany zgodnie z tym pierwotnym zamiarem. Ponieważ, jak wyżej wykazano przekazanie przedmiotowego budynku do majątku prywatnego Wnioskodawcy będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż niewykorzystanie budynku zgodnie z pierwotnym zamiarem i wykorzystanie przez Wnioskodawcę ww. budynku do wykonywania czynności zwolnionych od podatku VAT (dostawa zwolniona od podatku VAT) powoduje konieczność dokonania korekty na mocy art. 91 ust. 7 i ust. 7a w zw. z art. 91 ust. 6 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż w związku z niewykorzystaniem budynku do czynności opodatkowanych i rozpoczęciem wykorzystywania budynku do wykonywania czynności zwolnionych, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do pozostawienia sobie odliczonego w całości podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki na budowę przedmiotowego budynku.

Okres korekty podatku naliczonego wynosi – zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT – 10 kolejnych lat licząc od roku, w którym przedmiotowy budynek stanowiący nieruchomość został oddany do użytkowania, natomiast roczna korekta dotyczy jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy jego wytworzeniu.

W odniesieniu do tego budynku Wnioskodawca winien więc dokonać korekty 1/10 odliczonej kwoty podatku naliczonego z tytułu wytworzenia ww. budynku. Jednocześnie korekta będzie rozłożona w czasie do końca 10-letniego okresu korekty.

Należy jednak wyraźnie zauważyć, że w odniesieniu do części budynku oddanej do użytkowania w 2005 r. okres korekty minął już z końcem 2014 r. i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego odliczanego przy jej budowie.

Odmienna sytuacja będzie miała miejsce w odniesieniu do pozostałej części budynku która została ukończona w 2010 r. W stosunku do tej części budynku okres 10-letniej korekty upływa dopiero 2019 r. i Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonywania rocznych korekt podatku naliczonego od zakupów na budowę tej części budynku w wysokości 1/10 za kolejne lata, aż do końca 10-letniego okresu korekty. Korekt za poszczególne lata Wnioskodawca winien dokonywać w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje korekty.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w myśl którego nie będzie on zobowiązany do dokonania korekty zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług bo upłynął już okres wymieniony w ww. artykule zobowiązujący go do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.