2013.05.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-630/12-9/MZ
z 7 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11.12.2012 r. (data wpływu 13.12.2012 r.) uzupełnionym pismem na wezwanie z dnia 21.02.2013 r. Nr IPPB2/436-630/12-3/MZ (data nadania 21.02.2013 r., data doręczenia 25.02.2103 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu komandytariusza we Wnioskodawcy, w wyniku uwzględnienia zażalenia z dnia 25.03.2013 r. (data wpływu 28.03.2013 r.) na postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia z dnia 12.03.2013 r. Nr IPPB2/436-630/12-5/MZ - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu komandytariusza we Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wchodzi w skład grupy kapitałowej zajmującej się realizacją projektów niemieckiego funduszu inwestycyjnego środki inwestorów w projekty deweloperskie na rynku nieruchomości komercyjnych w Polsce.

Wnioskodawca jest spółką celową, działającą w formie prawnej spółki komandytowej, powołanej dla realizacji określonego przedsięwzięcia nieruchomościowego. Celem wyposażenia Wnioskodawcy w środki finansowe niezbędne do realizacji tego przedsięwzięcia, komandytariusz Wnioskodawcy wnosi wkłady pieniężne do Wnioskodawcy, zwiększające majątek Wnioskodawcy oraz zwiększające wartość wkładu komandytariusza Wnioskodawcy (podwyższenie wkładu). W praktyce może się jednak zdarzyć, że środki finansowe, które mają być przedmiotem wkładu do Wnioskodawcy przekazane zostaną przez komandytariusza Wnioskodawcy na rachunek bankowy Wnioskodawcy jeszcze przed formalną zmianą umowy spółki Wnioskodawcy przewidującą podwyższenie wkładu komandytariusza.

Środki finansowe przekazane na rachunek bankowy Wnioskodawcy stanowić będą zatem de facto zaliczkę na poczet wkładu do Wnioskodawcy.

Na Wnioskodawcy nie spoczywa obowiązek zwrotu tych środków finansowych na rzecz komandytariusza, zaś wraz ze zmianą umowy spółki Wnioskodawcy, środki te w sposób formalny staną się częścią majątku Wnioskodawcy. Intencją komandytariusza jest bowiem definitywne przekazanie Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem wkładu do Wnioskodawcy, nie zaś przekazanie środków finansowych o charakterze zwrotnym.

W okresie pomiędzy dniem przelania środków finansowych na rachunek bankowy Wnioskodawcy a dniem formalnej zmiany umowy spółki Wnioskodawcy w zakresie podwyższenia wkładu komandytariusza, Wnioskodawca może korzystać z otrzymanych środków celem realizacji projektów deweloperskich, dla których został powołany.

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi. W związku z tym pismem z dnia 21.02.2013 r. Nr IPPB2/436-630/12-3/MZ, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez wskazanie:

doprecyzowanie zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie na podstawie jakiego tytułu prawnego następuje przekazanie środków pieniężnych i korzystanie z tych środków do czasu formalnej zmiany umowy spółki?

Wnioskodawca uzupełnił wniosek informując, iż:

Jak wskazano we wniosku, w związku z planowanym podwyższeniem przez komandytariusza Wnioskodawcy wkładu, może się zdarzyć, że środki finansowe będące przedmiotem wkładu przelane zostaną na rachunek Wnioskodawcy jeszcze przed podjęciem stosownej uchwały wspólników Wnioskodawcy dotyczącej podwyższenia wkładu komandytariusza Wnioskodawcy.

Środki te stanowić będą zatem de facto zaliczkę na poczet podwyższenia wkładu komandytariusza. Na Wnioskodawcy bowiem nie będzie spoczywał obowiązek ich zwrotu na rzecz komandytariusza, zaś wraz ze zmianą umowy spółki Wnioskodawcy środki te w sposób formalny staną się częścią majątku Wnioskodawcy.

W okresie zatem pomiędzy dniem przelewu środków finansowych na rachunek bankowy Wnioskodawcy a dniem formalnej zmiany umowy spółki Wnioskodawcy w zakresie podwyższenia wkładów komandytariusza, Wnioskodawca będzie uprawniony do korzystania z otrzymanych środków pieniężnych traktując je de facto jako zaliczkę na poczet wkładu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu komandytariusza we Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej „PCC”) powstaje dopiero z chwilą zmiany umowy spółki Wnioskodawcy obejmującej podwyższenie wkładu komandytariusza?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu komandytariusza we Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w PCC powstaje dopiero z chwilą zmiany umowy spółki Wnioskodawcy obejmującej podwyższenie wkładu komandytariusza.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

umowy dożywocia,

umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,

ustanowienie hipoteki,

ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

umowy depozytu nieprawidłowego,

umowy spółki.

Opodatkowaniu PCC podlegają również, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o PCC, zmiany umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1, jeżeli powodują podwyższenie podstawy opodatkowania PCC, jak również, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o PCC, orzeczenia sadów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują takie same skutki prawne, jak czynności wymienione w pkt 1 lub 2 art. 1 ustawy o PCC.

Ponadto, zgodnie z art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o PCC, w przypadku umowy spółki za zmianę umowy uważa się przy spółce osobowej wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzielona spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.

W myśl art. 1 ust. 5 pkt 1 Ustawy o PCC umowa spółki osobowej oraz jej zmiana podlega podatkowi, jeżeli w chwili dokonania czynności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się siedziba tej spółki. Stosownie natomiast do art. 1a pkt 1 ustawy o PCC, użyte w Ustawie o PCC określenie spółka osobowa oznacza spółkę: cywilną, jawną, partnerską, komandytową lub komandytowo-akcyjną.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 9 Ustawy o PCC, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i ciąży – przy umowie spółki, z wyłączeniem spółki cywilnej, na spółce.

W przypadku zmiany umowy spółki osobowej polegającej na podwyższeniu wkładu przez jej wspólnika, podstawa opodatkowania jest zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b Ustawy o PCC wartość wkładów powiększających majątek spółki osobowej.

Stawka podatku przy zmianie umowy spółki wynosi, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o PCC, 0,5%.

Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 2 Ustawy o PCC, notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego.

Z powyższych regulacji ustawy o PCC wynika zatem, że podwyższenie wkładu przez komandytariusza Wnioskodawcy, skutkujące zwiększeniem majątku Wnioskodawcy stanowić będzie zmianą umowę spółki Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o PCC. Ponieważ Wnioskodawca jest spółką komandytową, zaś jego siedziba znajduje się w Polsce, podwyższenie wkładu przez komandytariusza Wnioskodawcy będzie podlegać opodatkowaniu PCC.

Obowiązek podatkowy w PCC powstanie z chwila dokonania czynności cywilnoprawnej, tj. podjęcia w formie aktu notarialnego uchwały wspólników Wnioskodawcy w sprawie podwyższenia wkładu komandytariusza. Podstawą opodatkowania będzie wartość wkładów wniesionych przez komandytariusza Wnioskodawcy zwiększających majątek Wnioskodawcy. Wartość ta podlegać będzie 0,5% PCC. Zobowiązanym do zapłaty podatku PCC będzie Wnioskodawca. Ponieważ jednak podwyższenie wkładu przez komandytariusza Wnioskodawcy dokonane zostanie w formie aktu notarialnego, notariusz przed którym będzie sporządzany akt notarialny będzie zobowiązany, jako płatnik, do obliczenia, pobrania oraz wpłacenie na konto właściwego urzędu skarbowego kwoty PCC należnej z tytułu zwiększenia wkładu przez komandytariusza Wnioskodawcy.

Reasumując, w przypadku przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy środków pieniężnych na rachunek bankowy Wnioskodawcy w celu podwyższenia wkładu komandytariusza we Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w PCC powstanie z chwilą podjęcia w formie aktu notarialnego uchwały wspólników Wnioskodawcy dotyczącej podwyższenia wkładu komandytariusza Wnioskodawcy niezależnie od tego, czy środki finansowe tytułem podwyższenia wkładu zostaną przelane przez komandytariusza Wnioskodawcy na rachunek bankowy Wnioskodawcy przed czy po podjęciu takiej uchwały wspólników.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego wydanej w dniu 8 listopada 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB2/436-160/11-2/MK). W interpretacji tej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że:

„(…) przedmiotem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest umowa spółki oraz zmiana umowy spółki wyłącznie w rozumieniu definicji legalnej zawartej w art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy – a nie czynność w postaci wniesienia wkładu (aport) lub podwyższenia wniesionego do spółki wkładu, która jest czynnością wtórną do faktu zwiększenia majątku spółki i jest konsekwencją zawarcia lub zmiany umowy spółki. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, w jakiej formie wniesiono wkład, pieniężnej czy niepieniężnej.

Należy również podkreślić, iż z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że w przypadku umowy spółki osobowej obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, przez którą ustawodawca na gruncie analizowanej ustawy rozumie dokonanie jednej z czynności, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy. oznacza to, że analizowana ustawa nie uzależnia momentu powstania obowiązku podatkowego od fizycznego wykonania zobowiązania, tzn. wniesienia do spółki deklarowanego wkładu. Wiąże się to z zasadą, że opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlega tylko i wyłącznie czynność cywilnoprawna objęta ustawą - wymienioną w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (np. umowa spółki, zmiana umowy spółki) - a nie jej przedmiot (np. wniesienie wkładu)”.

Należy również wskazać, że wcześniejsze przekazanie przez komandytariusza Wnioskodawcy środków pieniężnych na rachunek bankowy Wnioskodawcy z przeznaczeniem na podwyższenie wkładu komandytariusza Wnioskodawcy nie odpowiada żadnej innej czynności wymienionej w katalogu art. 1 ust. 1 Ustawy o PCC, która dawałaby podstawę do wcześniejszego opodatkowania tych środków pieniężnych podatkiem PCC.

W szczególności, wcześniejsze przelanie środków finansowych przez komandytariusza Wnioskodawcy na rachunek bankowy Wnioskodawcy z przeznaczeniem na podwyższenie wkładu komandytariusza Wnioskodawcy nie może zostać zakwalifikowane jako pożyczka, o której mowa w art. 1 ust. 1 lit. b Ustawy o PCC czy depozyt nieprawidłowy, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. j Ustawy o PCC.

Ustawa o PCC posługując się pojęciami „pożyczka” czy „depozyt nieprawidłowy” nie definiuje jednocześnie tych pojęć. W konsekwencji, jak jednolicie wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego, dokonując oceny poszczególnych czynności należy odwołać się do ich kontekstu i znaczenia cywilistycznego a wiec wynikającego z kodeksu cywilnego (tak, A. Mariański, D. Strzelec, Ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych. Ustawa o opłacie skarbowej. Komentarz, Gdańsk 2005; analogiczne, T. Nierobisz, A. Wacławczyk, Podatek od czynności cywilnoprawnych. Komentarz praktyczny, 2011). Co więcej, jak wskazuje się w aktualnym także na gruncie obecnie obowiązującej ustawy o PCC orzecznictwie dotyczącym opłaty skarbowej:

„(…) w judykaturze oraz w literaturze zgodnie wyjaśniono, iż użyte w art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłacie skarbowej pojęcie czynności cywilnoprawnej nakazuje odwołanie się do przepisów Kodeksu cywilnego, który – jak to wynika z brzmienia jego art. 1 - reguluje stosunki cywilnoprawne, a więc i te, które dotyczą czynności prawnych w rozumieniu cywilnoprawnym. Nic zatem nie wskazuje na to, by pojęcia cywilnoprawne użyte w ustawie o opłacie skarbowej należało rozumieć inaczej aniżeli w prawie cywilnym. W przypadku opłaty skarbowej występuje bowiem sytuacja, w której na terenie prawa podatkowego posłużono się terminami prawa cywilnego, bez nadawania im autonomicznej Treści” (por. wyrok NSA z 25.4.1995 r., SA/Po 1014/94 oraz M. Aleksandrowicz, M. Grzybowski, Glosa do wyr. NSA z 20.5.1994 r., III SA 1124/93, Glosa 1995 nr 3).

Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § kodeksu cywilnego). W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że w wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę określone przedmioty albo wartości pieniężne stają się własnością biorącego pożyczkę, aczkolwiek nie w sposób definitywny – zasilają one tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę. Umowa pożyczki jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie (tak A. Kidyba (red.), Z. Gawlik, A. Janiak, K. Kopaczyńska-Pieczniak, G. Kozieł, E. Niezbecka, T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX, 2010).

Na gruncie przepisów kodeksu cywilnego nie ulega wątpliwości, że obowiązek zwrotu otrzymanych pieniędzy bądź rzeczy oznaczonych co do gatunku należy do essentialia negotii umowy pożyczki. W konsekwencji, jeżeli strony nie przewidują takiego obowiązku, to nie można uznać, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy pożyczki. Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych oraz administracyjnych:

„Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Elementami essentialia negotii umowy pożyczki są: zobowiązanie dającego pożyczkę (pożyczkodawcy) do przeniesienia na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz zobowiązanie biorącego (pożyczkobiorcy) do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. III CSK 38/11).

„Zgodzić się należy ze stronami, że zwrotny charakter świadczenia uzyskiwanego przez pożyczkobiorcę należy do istoty umowy pożyczki w rozumieniu art. 720 k.c.” 9wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 października 2006 r., sygn. III SA/Wa 2078/06).

„(…) obowiązek zwrotu pożyczki, jest stosownie do art. 720 § 1 k.c., elementem przedmiotowo istotnym tego rodzaju umowy. Bez tego elementu nie ma umowy pożyczki” (wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r., sygn. I CKN 1040/98).

„Istotą pożyczki jest, że pożyczona kwota musi być zwrócona (art.720 k.c.)” (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 września 1986 r., sygn. SA/Lu 2196/95).

Depozyt nieprawidłowy zdefiniowany został natomiast w art. 845 kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Podobnie jak w przypadku umowy pożyczki, do essentialia negotii depozytu nieprawidłowego należy obowiązek zwrotu przedmiotu depozytu. W doktrynie prawa cywilnego wskazuje się zresztą, że do obowiązku zwrotu w ramach depozytu nieprawidłowego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące pożyczki: „Zastosowanie do depozytu nieprawidłowego przepisów o pożyczce należy ograniczyć do obowiązku zwrotu określonego w art. 720 § 1 k.c. oraz odpowiedzialności składającego za szkodę spowodowaną wadami rzeczy (por. J. Gudowski (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. II, 2006; podobnie A. Kidyba (red.), Z. Gawlik, A. Janiak, K. Kopaczyńska-Pieczniak, G. Kozieł, E. Niezbecka, T. Sokołowski, kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część szczególna, LEX 2010).

Z regulacji kodeksu cywilnego wynika zatem, że elementem koniecznym zarówno umowy pożyczki, jak i umowy depozytu nieprawidłowego jest obowiązek zwrotu otrzymanych pieniędzy bądź rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Jak wskazano w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w związku z planowanym podwyższeniem przez komandytariusza Wnioskodawcy wkładu może się zdarzyć, że środki finansowe mające być przedmiotem wkładu do Wnioskodawcy przelane zostaną na rachunek bankowy Wnioskodawcy jeszcze przed podjęciem stosownej uchwały wspólników Wnioskodawcy dotyczącej podwyższenia wkładu komandytariusza Wnioskodawcy. Środki te stanowić będą zaliczkę na poczet podwyższenia wkładu we Wnioskodawcy. W szczególności, na Wnioskodawcy w związku z otrzymaniem środków finansowych nie będzie spoczywał obowiązek ich zwrotu na rzecz komandytariusza, zaś wraz ze zmianą umowy spółki Wnioskodawcy, środki te w sposób formalny staną się częścią majątku Wnioskodawcy. Intencją komandytariusza Wnioskodawcy jest bowiem definitywne przekazanie Wnioskodawcy środków pieniężnych tytułem podwyższenia wkładu, nie zaś przekazanie środków finansowych o charakterze zwrotnym.

W konsekwencji, nie można uznać, że na skutek otrzymania przez Wnioskodawcę na rachunek bankowy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu przez komandytariusza Wnioskodawcy przed formalną zmianą umowy spółki Wnioskodawcy w tym zakresie doszło do zawarcia pomiędzy Wnioskodawcą a komandytariuszem Wnioskodawcy umowy pożyczki czy umowy depozytu nieprawidłowego, ponieważ nie jest spełniony element konieczny tych umów, tj. intencja stron nie obejmuje obowiązku środków finansowych przelanych na rachunek bankowy Wnioskodawcy – celem komandytariusza Wnioskodawcy jest definitywne przekazanie środków finansowych Wnioskodawcy w ramach procedury podwyższenia wkładu.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu komandytariusza Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w PCC powstanie dopiero z chwilą zmiany umowy spółki Wnioskodawcy obejmującej podwyższenie wkładu komandytariusza Wnioskodawcy, niezależnie od momentu przelania przez komandytariusza Wnioskodawcy na rachunek bankowy Wnioskodawcy środków finansowych przeznaczonych na podwyższenie wkładu komandytariusza we Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin