2018.04.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.67.2018.1.AP
z 6 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2018 r. (data wpływu 13 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania proporcji wynikającej z art. 86 ust. 2a ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania proporcji wynikającej z art. 86 ust. 2a ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Teatr (dalej: Teatr, Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem VAT. Teatr jest samorządową instytucją kultury wpisaną do rejestru instytucji kultury, której organizatorem jest Gmina a– Teatr posiada osobowość prawną. Teatr działa w oparciu o ustawę z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 406, z późn. zm.).

Przedmiotem podstawowej działalności Teatru jest tworzenie i upowszechnianie kultury teatralnej, w szczególności poprzez przygotowanie i wystawianie przedstawień teatralnych, a także podejmowanie innych form działalności artystycznej. Teatr może prowadzić działalność edukacyjną w zakresie zadań statutowych, impresaryjną, zgodną z profilem artystycznym, a także udostępniać scenę do prezentacji artystycznych innych instytucji kultury i zespołów.

Teatr może prowadzić jako dodatkową, działalność gospodarczą w oparciu o właściwe przepisy prawa regulujące prowadzenie działalności gospodarczej.

Przychodami Teatru są przychody z prowadzonej działalności, w tym ze sprzedaży składników majątku ruchomego, przychody z najmu i dzierżawy składników majątkowych, dotacje podmiotowe i celowe, środki otrzymane od osób fizycznych i prawnych oraz z innych źródeł. Z tytułu prowadzonej działalności Teatr, w zależności od rodzaju sprzedaży, stosuje stawki VAT 23%, 8%, 5%, występuje również sprzedaż zwolniona z opodatkowania na podstawie (np. art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług). Przedsięwzięcia kulturalne skutkują uzyskaniem przychodów ze sprzedaży biletów i innych przychodów z tytułu realizacji przedstawień. Teatr podejmuje także inne działania, np. wynajmy, reklama, itp. w celu uzyskania przychodów.

Ponadto, Teatr będąc właścicielem nieruchomości – Domu Aktora – użycza je osobom fizycznym. Rozliczenie czynszu za zajmowane mieszkanie pomiędzy Teatrem, a biorącym w użyczenie odbywa się na podstawie wystawionych przez Teatr faktur.

Z uwagi na fakt, iż Teatr dokonuje sprzedaży opodatkowanej, jak i zwolnionej z VAT – korzysta z odliczenia podatku VAT wprost (100%) w przypadku zakupu towarów i usług do sprzedaży wyłącznie opodatkowanej lub rozlicza podatek VAT, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT. W przypadku zakupu towarów i usług do sprzedaży wyłącznie zwolnionej Teatr nie korzysta z odliczenia podatku VAT. W związku ze zmianą przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 stycznia 2016 r. oraz wydanym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników – Teatr z uwagi na powyżej omówioną działalność przyjął, że w prowadzonej działalności posługuje się wyłącznie proporcjonalnym odliczaniem, wynikającym z art. 90 ustawy o VAT, zasad proporcjonalności wynikającej z art. 86 ust 2a-ah nie stosuje, gdyż każda działalność Teatru jest związana bezpośrednio z działalnością gospodarczą.

Teatr do tej pory sprzedawał, na podstawie wystawionej faktury, przedstawienia (zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 – stawka zw.) innej instytucji kultury organizującej działania w przestrzeni miejskiej. Wstęp na te imprezy był bezpłatny. Teatr nie odliczał podatku naliczonego od kosztów związanych z tym wydarzeniem.

Teatr chce rozszerzyć działalność i sam być organizatorem przedstawień plenerowych i innych nieodpłatnych działań, mających na celu pozyskiwanie nowych widzów i wzrost uczestnictwa w kulturze, co niesie za sobą w przyszłości zwiększenie przychodów ze sprzedaży biletów.

Teatr zamierza prowadzić prezentacje w przestrzeni miejskiej (2-7 przedstawień rocznie), na które wstęp będzie bezpłatny.

Przy produkcji przedstawień własnych Teatr stosuje zasadę proporcjonalnego odliczenia VAT, zgodnie z art. 90 ustawy o VAT, ponieważ każda wyprodukowana sztuka może być wypożyczona do innej instytucji kultury (zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 – stawka zw.). Przy bezpośrednich kosztach przedstawień prezentowanych w siedzibie i biletowanych Teatr korzysta z odliczenia podatku VAT wprost (100%).

Teatr w ciągu roku prezentuje około 250 przedstawień odpłatnych (własnych i wypożyczonych). Wszystkie prezentowane w siedzibie przedstawienia są biletowane i generują w ten sposób przychody Teatru. Prezentacja kilku w roku przedstawień nieodpłatnych w przestrzeni miejskiej ma zadanie pozyskania nowych odbiorców sztuk teatralnych, a co za tym idzie pozyskanie nowych klientów Teatru. Działania nieodpłatne będą stanowić jedynie niewielki odsetek działalności instytucji. Ich głównym celem jest rozpropagowanie instytucji wśród mieszkańców, którzy w przyszłości mają stać się konsumentami sztuki.

Podczas imprez plenerowych prowadzone mogą być również mini warsztaty teatralne dla dzieci i młodzieży. Teatr w ciągu roku prowadzi około czterech cykli warsztatów trwających średnio tydzień. Warsztaty te są odpłatne.

Prowadzenie mini warsztatów (1-2 godzinnych) podczas imprez plenerowych, czy innych wydarzeń kulturalnych na terenie miasta ma zadanie przede wszystkim pozyskanie nowych uczestników cyklicznych, płatnych warsztatów w siedzibie. Ponadto spotkanie ze sztuką „twarzą w twarz” i uczestniczenie w niej prowadzi do zainspirowania młodych ludzi, którzy w przyszłości będą bardziej świadomymi odbiorcami sztuk teatralnych oraz całej kultury.

Wszystkie, wyżej wymienione, bezpłatne wydarzenia pozwolą Teatrowi również świadczyć usługi reklamowe. Działania te, ze względu na szeroki zasięg i dużą liczbę odbiorców pozwolą zwiększyć przychody Teatru ze sprzedaży reklamy.

Bezpłatne działania, mające na celu realizację zadań statutowych w zakresie upowszechniania kultury, mają przynosić dochody. Wydarzenia nieodpłatne będą stanowić jedynie niewielki procent działalności, jednak niewątpliwie przyczynią się do budowania pozytywnych relacji z mieszkańcami miasta i okolic. Ważne jest tworzenie wielopoziomowych relacji z widzami w każdym wieku. Uczestnicy bezpłatnych działań stanowić będą przyszłą bazę widzów przedstawień płatnych.

Oprócz charakteru artystycznego, edukacyjnego i prospołecznego wydarzenia nieodpłatne mają również charakter promocyjny i marketingowy. Głównym założeniem takich działań jest pozyskanie nowych widzów. Wydarzenia nieodpłatne mają z jednej strony charakter artystyczny, prospołeczny i edukacyjny, jednak nie można pomijać ich roli promocyjnej i marketingowej. Ich efektem jest także poszerzenie grona widzów. Wnioskodawca obserwuje powrót uczestników wydarzeń bezpłatnych do Teatru na wydarzenia płatne, tj. np. uczestnicy warsztatów dla dzieci wykupują bilety na przedstawienia dla dzieci, itp. Jednocześnie uczestnicy bezpłatnych wydarzeń otrzymują bezpośrednio pełną ofertę repertuarową Teatru.

Przedstawione, nieodpłatne działania nie stanowią odrębnego przedmiotu działalności Teatru, lecz są jego integralną częścią. Wynika to z zapisów statutowych, z których wynika, że „Celem działalności Teatru jest tworzenie, upowszechnianie i ochrona kultury poprzez:

wystawianie utworów dramatycznych autorów polskich i obcych,
organizowanie widowisk, koncertów, spotkań w siedzibie i poza nią,
kształtowanie i upowszechnianie kultury teatralnej poprzez prezentację polskiej dramaturgii klasycznej i współczesnej oraz upowszechnianie humanistycznych wartości dramaturgii światowej,
współpracę w dziedzinie wymiany kulturalnej z instytucjami kultury w kraju i za granicą,
edukację teatralną, przygotowanie dzieci i młodzieży do świadomego odbioru sztuki teatralnej,
rozpoznawanie, rozbudzanie i zaspokajanie potrzeb w dziedzinie kultury teatralnej.”.

Ponadto, wydarzenia bezpłatne budują więź między Teatrem, a społecznością lokalną. Pokazują również, że wartościowe wydarzenia kulturalne są przeznaczone dla każdego widza bez względu na posiadane środki. Budowanie pozytywnego wizerunku instytucji w mieście i w regionie, jak również w mediach pozwala na zwiększenie zasięgu działania. Wszystkie te przedsięwzięcia mają na celu pozyskanie nowych odbiorców i wzrost uczestnictwa w kulturze, a w konsekwencji zwiększyć w przyszłości przychody ze sprzedaży biletów Teatru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Teatr, planując realizację działań bezpłatnych opisanych powyżej (prezentacja bezpłatnych przedstawień w przestrzeni miejskiej), jest zobowiązany dla celów odliczania podatku VAT stosować proporcję wynikającą z art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność m.in. usługodawców, w tym w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Biorąc pod uwagę wyżej przytoczoną definicję działalności gospodarczej wynikającą z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – Teatr uznaje, że wprowadzenie dodatkowych działań bezpłatnych, omówionych we wniosku, z założenia łączy się z działalnością gospodarczą. Są to działania podejmowane w celach zarobkowych (zwiększenie sprzedaży biletów) i należy traktować je jako działalność gospodarczą, nawet jeśli nie generują opodatkowania VAT. Działania promocyjne w nierozerwalny sposób towarzyszą prowadzonej działalności i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności, na który wstęp jest bezpłatny. W związku z tym, realizując działania opisane we wniosku, Teatr nie będzie zobligowany dla celów odliczania podatku VAT stosować proporcji wynikającej z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy spełnione są określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Jak stanowi art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie ust. 2c analizowanego artykułu, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (art. 86 ust. 2d ustawy).

Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio (art. 86 ust. 2g ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 22 ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych może w drodze rozporządzenia określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Minister Finansów skorzystał z delegacji ustawowej zawartej w art. 86 ust. 22 ustawy. Z dniem 1 stycznia 2016 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem.

Według art. 90 ust. 1 ww. ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. (art. 90 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl ust. 3 przywołanego artykułu, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zauważyć należy, że powołany art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż ta działalność. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem od towarów i usług. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to okoliczność, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w sytuacjach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia podatku. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zaznaczyć należy, że definicja działalności gospodarczej wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny i winna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów regulujących działalność Wnioskodawcy. Ponadto wskazać należy, że definicja zawarta w art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi wprost jakiego rodzaju czynności należy uznać za działalność gospodarczą, stąd też należy dokonywać jej wykładni literalnej.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy wskazać, że w przypadku gdy świadczenie usług ma charakter nieodpłatny to, co do zasady, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednak w pewnych, ściśle określonych przypadkach wymienionych w art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W celu dokonania oceny czynności nieodpłatnych pod względem skutków, jakie mogą wywoływać w świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług punktem wyjścia powinna być ocena, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te „towarzyszą” działalności gospodarczej. W przypadku stwierdzenia, że czynności nieodpłatne stanowią odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności danego podatnika, wówczas nie będą one podlegać opodatkowaniu ww. podatkiem, jak również nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi czynnościami. W takim przypadku będziemy mieli do czynienia z podatnikiem prowadzącym działalność o charakterze mieszanym (tj. działalność gospodarczą oraz działalność inną niż działalność gospodarcza). Jeżeli podatnik nie będzie miał możliwości bezpośredniego przyporządkowania podatku naliczonego w całości do działalności gospodarczej znajdą zastosowanie przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w przypadku uznania, że czynności nieodpłatne nie stanowią odrębnego od działalności gospodarczej przedmiotu działalności danego podatnika, ale „towarzyszą” działalności gospodarczej wówczas odpowiednie zastosowanie mogą znaleźć regulacje art. 7 ust. 2 lub art. 8 ust. 2 powołanej ustawy.

Zatem dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury wpisaną do rejestru instytucji kultury, zasadnym jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 862, z późn. zm.) określającej zasady tworzenia i działania instytucji kultury.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ww. ustawy, działalność kulturalna w rozumieniu niniejszej ustawy polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury. Formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury (art. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.

Instytucje kultury, dla których organizatorami są jednostki samorządu terytorialnego, mogą otrzymywać dotacje celowe na zadania objęte mecenatem państwa, w tym dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji, z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego (art. 9 ust. 3 ww. ustawy).

Na mocy art. 12 ustawy, organizator zapewnia instytucji kultury środki niezbędne do rozpoczęcia i prowadzenia działalności kulturalnej oraz do utrzymania obiektu, w którym ta działalność jest prowadzona.

Stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy instytucja kultury pokrywa koszty bieżącej działalności i zobowiązania z uzyskiwanych przychodów. Natomiast przepisy art. 28 ust. 2 i 3 stanowią, że przychodami instytucji kultury są przychody z prowadzonej działalności, w tym ze sprzedaży składników majątku ruchomego, przychody z najmu i dzierżawy składników majątkowych, dotacje podmiotowe i celowe z budżetu państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, środki otrzymane od osób fizycznych i prawnych oraz z innych źródeł. Organizator przekazuje instytucji kultury środki finansowe w formie dotacji:

podmiotowej na dofinansowanie działalności bieżącej w zakresie realizowanych zadań statutowych, w tym na utrzymanie i remonty obiektów;
celowej na finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji;
celowej na realizację wskazanych zadań i programów.

W przypadku wykonywania przez instytucje kultury, prowadzące działalność gospodarczą nieodpłatnych czynności, które stanowią odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności instytucji kultury, a nabywane towary i usługi wykorzystywane są zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów działalności innej niż gospodarcza, instytucje te mogą skorzystać z metody zaproponowanej dla samorządowej instytucji kultury w ww. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku samorządowej instytucji kultury, jako sposób określenia proporcji uznaje się sposób ustalony według wzoru:

X=Ax100/P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez samorządową instytucję kultury,
P – przychody wykonane samorządowej instytucji kultury.

W ust. 2 cyt. paragrafu wskazano, że przychody wykonane samorządowej instytucji kultury nie obejmują przychodów uzyskanych z tytułu:

dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez samorządową instytucję kultury do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych samorządowej instytucji kultury -używanych na potrzeby prowadzonej przez tę instytucję działalności;
transakcji dotyczących:
1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych,
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41 ustawy, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Jak stanowi § 2 pkt 4 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o obrocie – rozumie się przez to podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

dokonywanych przez podatników:
- odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
- odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
- eksportu towarów,
- wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju.

Z kolei § 2 pkt 12 rozporządzenia stanowi, że ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o przychodach wykonanych samorządowej instytucji kultury – rozumie się przez to przychody samorządowej instytucji kultury w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane tej instytucji z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty zwróconych dotacji, o odsetki od środków na rachunkach bankowych zaliczonych do przychodów z mienia tej instytucji oraz o odszkodowania należne tej instytucji inne niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy – wynikające ze sprawozdania rocznego z wykonania planu finansowego, z których instytucja ta pokrywała koszty swojej działalności wykonując przypisane jej zadania jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 2h ustawy, w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Teatr jest samorządową instytucją kultury wpisaną do rejestru instytucji kultury, której organizatorem jest Gmina – Teatr posiada osobowość prawną. Teatr działa w oparciu o ustawę o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Teatr może prowadzić jako dodatkową działalność gospodarczą, w oparciu o właściwe przepisy prawa regulujące prowadzenie działalności gospodarczej.

Z tytułu prowadzonej działalności Teatr, w zależności od rodzaju sprzedaży, stosuje stawki VAT 23%, 8%, 5%, występuje również sprzedaż zwolniona z opodatkowania na podstawie (np. art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług). Przedsięwzięcia kulturalne skutkują uzyskaniem przychodów ze sprzedaży biletów i innych przychodów z tytułu realizacji przedstawień. Teatr podejmuje także inne działania np. wynajmy, reklama, itp. w celu uzyskania przychodów.

Teatr zamierza prowadzić prezentacje w przestrzeni miejskiej (2-7 przedstawień rocznie), na które wstęp będzie bezpłatny.

Prezentacja kilku w roku przedstawień nieodpłatnych w przestrzeni miejskiej ma zadanie pozyskanie nowych odbiorców sztuk teatralnych, a co za tym idzie pozyskanie nowych klientów Teatru. Działania nieodpłatne będą stanowić jedynie niewielki odsetek działalności instytucji. Ich głównym celem jest rozpropagowanie instytucji wśród mieszkańców, którzy w przyszłości mają stać się konsumentami sztuki.

Bezpłatne działania mające na celu realizację zadań statutowych w zakresie upowszechniania kultury, mają przynosić dochody. Wydarzenia nieodpłatne będą stanowić jedynie niewielki procent działalności, jednak niewątpliwie przyczynią się do budowania pozytywnych relacji z mieszkańcami miasta i okolic.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy Teatr, planując realizację działań bezpłatnych (prezentacja bezpłatnych przedstawień w przestrzeni miejskiej) będzie zobowiązany dla celów odliczania podatku VAT stosować proporcję wynikającą z art. 86 ust. 2a ustawy.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy, ponownie podkreślić należy, że podstawową przesłanką warunkującą stosowanie przepisu art. 86 ust. 2a jest wykonywanie przez podatnika czynności „innych niż działalność gospodarcza” (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług). Dla stwierdzenia czy działalność lub czynności stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki. W przypadku więc wykonywania obok czynności, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, również czynności niegenerujących opodatkowania VAT – w pierwszej kolejności należy dokonać oceny, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te towarzyszą działalności gospodarczej. W przypadku stwierdzenia, że czynności niegenerujące podatku należnego stanowią odrębny obok działalności gospodarczej przedmiot działalności Wnioskodawcy wówczas, w celu odliczenia podatku naliczonego (jeżeli nie będzie możliwe przypisanie go w całości do działalności gospodarczej) Wnioskodawca będzie musiał stosować zasady, o których mowa w art. 86 ust. 2a-2h ww. ustawy, przy czym może skorzystać z metody zaproponowanej dla instytucji kultury w rozporządzeniu Ministra Finansów.

Ocena w konkretnym przypadku, czy wskazane w opisanym stanie faktycznym nieodpłatne przedsięwzięcia realizowane przez Wnioskodawcę będą skutkować stosowaniem zasad określonych w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług wymaga każdorazowo zbadania okoliczności faktycznych występujących w indywidualnej sprawie pod kątem spełnienia przesłanek omówionych wyżej.

Należy w tym miejscu zauważyć, że przesłanki do uznania za związane z działalnością gospodarczą mogą spełniać nieodpłatne czynności podejmowane przez Wnioskodawcę wyłącznie w celach promocyjnych i marketingowych, których efektem jest poszerzenie grona widzów, którzy skorzystają ostatecznie z odpłatnej usługi świadczonej przez Wnioskodawcę. Jednakże w analizowanej sprawie trudno uznać, że realizacja działań bezpłatnych (prezentacja bezpłatnych przedstawień w przestrzeni miejskiej) będzie miała taki właśnie charakter.

Działania te, co do zasady, w swojej istocie skierowane są do szerokiego kręgu odbiorców, a nie tylko do potencjalnych klientów Wnioskodawcy.

Twierdzenie Wnioskodawcy, że wszystkie te przedsięwzięcia mają na celu pozyskanie nowych odbiorców i wzrost uczestnictwa w kulturze, a w konsekwencji zwiększenie w przyszłości przychodów ze sprzedaży biletów Teatru – w ocenie organu – nie stanowi obiektywnego argumentu przemawiającego za uznaniem, że ww. nieodpłatna oferta kulturalna będzie sprzyjać osiągnięciu przychodu z działalności gospodarczej.

Wbrew temu, co wskazał Wnioskodawca, głównym celem takich nieodpłatnych czynności będzie realizacja zadań statutowych, do których realizacji Wnioskodawca został powołany przez organizatora – Gminę. Organizacja bezpłatnych wydarzeń stanowić będzie bowiem przede wszystkim realizację celów statutowych, wobec czego w tym przypadku mamy do czynienia z działalnością inną niż działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślić należy, że jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotem podstawowej działalności Teatru jest tworzenie i upowszechnianie kultury teatralnej, w szczególności poprzez przygotowanie i wystawianie przedstawień teatralnych a także podejmowanie innych form działalności artystycznej. Ponadto, jak wynika z opisu sprawy, cele działalności Teatru są realizowane poprzez: wystawianie utworów dramatycznych autorów polskich i obcych, organizowanie widowisk, koncertów, spotkań w siedzibie i poza nią, kształtowanie i upowszechnianie kultury teatralnej poprzez prezentację polskiej dramaturgii klasycznej i współczesnej oraz upowszechnianie humanistycznych wartości dramaturgii światowej, współpracę w dziedzinie wymiany kulturalnej z instytucjami kultury w kraju i za granicą, edukację teatralną, przygotowanie dzieci i młodzieży do świadomego odbioru sztuki teatralnej, rozpoznawanie, rozbudzanie i zaspokajanie potrzeb w dziedzinie kultury teatralnej.

Tut. organ nie neguje, że prezentacja bezpłatnych przedstawień w przestrzeni miejskiej będzie mogła w pewien, bliżej nieokreślony sposób przekładać się na wzrost ilości osób korzystających z usług oferowanych przez Wnioskodawcę odpłatnie, jednakże nie można wg obiektywnych kryteriów uznać, że głównym celem tych nieodpłatnych czynności jest promocja i marketing.

W konsekwencji nie można uznać, że nieodpłatne działania Wnioskodawcy polegające na realizacji przedmiotowych przedstawień stanowić będą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Organ nie neguje również, że nieodpłatnie organizowane wydarzenia będą promowały Wnioskodawcę, dzięki czemu będzie zyskiwał on większe grono potencjalnych widzów, jednakże działania te będą miały na celu przede wszystkim szeroko rozumiane promowanie kultury, a w takich okolicznościach trudno uznać, że organizowane będą wyłącznie celem poszerzenia grona widzów. Zatem nie będą one realizowane wyłącznie w ramach działalności gospodarczej, ponieważ nie będą one sprzyjać wyłącznie osiągnięciu przychodów z działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W takich okolicznościach nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że opisana aktywność Wnioskodawcy stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a Teatr nie będzie wykonywał czynności niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca w treści wniosku nie przedstawił wystarczającej obiektywnej argumentacji na poparcie swojego stanowiska odnośnie braku obowiązku stosowania współczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Okoliczności sprawy wskazują bardziej na działania upowszechniające kulturę w szerokim tego pojęcia znaczeniu, czyli realizację celów statutowych, do których samorządowe instytucje kultury są powoływane. Twierdzenie Wnioskodawcy, że nie wykonuje czynności niezwiązanych z działalnością gospodarczą, nie stanowi obiektywnego argumentu przemawiającego za uznaniem, że ww. nieodpłatna prezentacja przedstawień w przestrzeni miejskiej będzie sprzyjać osiągnięciu przychodu z działalności gospodarczej. Celem Wnioskodawcy, jako samorządowej instytucji kultury, jest – jak podkreślono wyżej – przede wszystkim tworzenie, upowszechnienie kultury, a więc realizowanie zadań nałożonych ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

Potwierdzeniem powyższego jest fakt, że Teatr sam wskazał w opisie sprawy, iż bezpłatne działania, mające na celu realizację zadań statutowych w zakresie upowszechniania kultury, mają przynosić dochody. Wydarzenia nieodpłatne mają z jednej strony charakter artystyczny, prospołeczny i edukacyjny, jednak nie można pomijać ich roli promocyjnej i marketingowej.

W związku z uznaniem, że – wbrew stanowisku Wnioskodawcy – Teatr nie będzie wykonywał nieodpłatnych świadczeń wyłącznie w ramach działalności gospodarczej, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, ale będzie wykonywał te czynności w ramach działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż działalność gospodarcza, obowiązkiem Wnioskodawcy będzie w pierwszej kolejności przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym te wydatki będą związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie będzie możliwe, podatnikowi będzie przysługiwać pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, brak będzie natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast – w świetle powołanych przepisów art. 86 ust. 2a ustawy – w sytuacji, gdy przypisanie nabywanych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarcze „sposób określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych nabyć. Oznacza to, że podatnik zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać prowadzonej działalności gospodarczej. Warto nadmienić, że zastosowane przez podatnika metody, czy też sposoby, na podstawie których dokona on wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia, jaka część podatku naliczonego związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana jest dla potrzeb innych niż prowadzona działalność gospodarcza, spoczywa zawsze na podatniku. Należy również dodać, że zastosowana metoda wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego musi spełniać kryteria, o których mowa w art. 86 ust. 2b ustawy.

Zatem ponieważ, jak stwierdzono powyżej, Wnioskodawca poza działalnością gospodarczą będzie wykonywał również inną niż gospodarcza działalność, polegającą na organizacji działań bezpłatnych w postaci prezentacji przedstawień w przestrzeni miejskiej, w sytuacji, gdy nabywane towary i usługi będą wykorzystywane do działalności gospodarczej i do celów innych niż działalność gospodarcza, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie w zakresie, w jakim te towary i usługi będą służyły do wykonywania przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych VAT. W przypadku, gdy przypisanie nabyć w całości do działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie będzie możliwe, wówczas kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, należy obliczać zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

W konsekwencji, gdy w rozpatrywanej sprawie, Teatr nie będzie miał możliwości przyporządkowania nabyć w całości do działalności gospodarczej, Wnioskodawca, będący instytucją kultury, zobowiązany będzie do stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, ponieważ – jak wynika z wcześniejszej argumentacji – będzie wykorzystywał on nabywane towary i usługi, zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że cała jego działalność stanowi działalność gospodarczą, a tym samym, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do stosowania współczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Z tego też względu stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zaistniałego stanu faktycznego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin