Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.90.2018.1.GG
z 10 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2018 r. (data wpływu 5 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest prawie dwa lata po rozwodzie. Ponad trzy lata od wyprowadzenia się z domu z dwojgiem dzieci.

Sąd w wyroku z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sygn. akt….) powierzył Wnioskodawczyni wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi …….(ur. ……) oraz (ur……). Natomiast władzę rodzicielską ojca …..ogranicza do współdecydowania o istotnych sprawach dzieci, tj. kierunek wykształcenia i kwestie związane ze sposobem leczenia i ustala, że miejscem zamieszkania dzieci będzie miejsce zamieszkania matki.

Dzieci przebywają z Wnioskodawczynią. Faktyczną opiekę fizyczną nad dziećmi sprawuje sama. Ojciec spotyka się z dziećmi raz w miesiącu (nigdzie z nimi nie chodzi, nigdzie ich nie zabiera). Mimo wyroku Sądu na wakacje w ciągu trzech lat zabrał ich tylko raz na jeden tydzień. Na ferie zimowe ani razu. W tym roku już też napisał, że nie weźmie ich na ten swój jeden tydzień ferii. Pasuje mu to przychodzi, nie pasuje to nie. Nie patrzy na to co Wnioskodawczyni ma zrobić z dziećmi w tym czasie (też pracuje). Nie bierze najmniejszego udziału w sprawowaniu władzy rodzicielskiej. Nie interesuje się dziećmi. Nie dzwoni, nie pyta o nich w mailach czy zdrowe, jak w szkole. Nie chodzi z nimi do lekarza, nawet nie wie na co są chore i do jakich specjalistów Wnioskodawczyni z nimi chodzi. Nie uczy ich niczego, nie interesuje się ich edukacją, zajęciami dodatkowymi, na które to Wnioskodawczyni ich zapisała i na które je wozi kilka razy w tygodniu. Spełnia jedynie obowiązek alimentacyjny narzucony przez Sąd (i to i tak po interwencji komorniczej). W dodatku jest osobą, która chce utrudnić Wnioskodawczyni życie na wszystkie sposoby. Toczą się przeciwko niemu dwie sprawy karne z powództwa Wnioskodawczyni (jedna o nękanie Wnioskodawczyni i mamy Wnioskodawczyni (…..) – uznany winnym lecz próbuje się odwołać, druga o uszkodzenie mienia (…).

W tym roku 10 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni otrzymała od niego pismo, w którym informuje, że już odliczył ulgę na dzieci „po 50% na każde dziecko za miesiące od lipca do grudnia 2017 r.” W poprzednich dwóch latach tego nie zrobił. Teraz wymyślił kolejny sposób na utrudnienie Wnioskodawczyni życia.

Zasady korzystania z podatkowej ulgi na dzieci określa art. 27f i art. 21 ust. 1 pkt 140 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: ustawa PIT).

Zgodnie z brzmieniem art. 27f ust. 1 ustawy PIT podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony przez rodzica małoletniego dziecka dla zastosowania przedmiotowej ulgi jest faktyczne wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, wykonywanie zarządu jego majątkiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

Posiadanie władzy rodzicielskiej bez jej faktycznego wykonywania podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem, czy płacenie alimentów, nie wystarcza do zastosowania ulgi.

W 2017 r. (i w latach poprzednich) dzieci były pod wyłączną opieką Wnioskodawczyni. To Wnioskodawczyni pokrywała koszty związane z wychowywaniem dzieci i opieką nad nimi, ich rozwojem, zdrowiem i wychowaniem.

Wnioskodawczyni prosi o interpretację zaistniałej sytuacji, ponieważ ma świadomość, że ojciec dzieci złożył/złoży zeznanie (dalej: PIT) odliczając po 50 % za oboje dzieci, pomimo że nie sprawuje on faktycznej nad nimi opieki, nie przebywa z nimi, nie interesuje się ich sprawami, rozwojem, nawet zdrowiem. Jak dzieci chorują ojciec nawet się tym nie interesuje. Wnioskodawczyni chce się upewnić, że prawidłowo rozliczyła PIT za rok 2017 r. (i na przyszłe lata) i nie będzie borykać się z ewentualnymi sporami między Wnioskodawczynią, byłym mężem a Urzędem Skarbowym. Interpretację tę przekaże ojcu dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jako osoba samodzielnie sprawująca faktyczną władzę rodzicielską nad małoletnimi … i …..prawidłowo odliczyła w zeznaniu od osób fizycznych w całości ulgę na dzieci.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ulga podatkowa służy by pomóc rodzicom lepiej sprawować faktyczną nad nimi opiekę, by środki finansowe jakie zostaną zaoszczędzone dzięki tej uldze mogli przeznaczyć dla dzieci na ich zdrowie, rozwój, naukę, a nie na własne potrzeby.

Według Wnioskodawczyni jako faktycznie jedyna osoba sprawująca opiekę nad dziećmi …. i …..powinna móc odliczyć w zeznaniu za 2017 r. (i poprzednie, i kolejne) w całości ulgę na oboje dzieci.

Ojciec dzieci nie bierze najmniejszego udziału w sprawowaniu władzy, tylko sporadycznie raz w miesiącu (na 2-3 dni) spotyka się z dziećmi, jedynie spełnia obowiązek alimentacyjny narzucony przez Sąd. Samego obowiązku alimentacyjnego w tej sytuacji nie sposób uznać za wystarczający dla przyjęcia, że były mąż wykonuje władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania tej władzy.

Do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi (były mąż ma ograniczone ze względu na to, że nie patrząc na dobro dzieci utrudniał Wnioskodawczyni dla zasady podjęcie każdej decyzji dotyczącej dzieci, a także wcale się nimi nie interesuje), jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym (nie wykonuje jej, nie interesuje się dziećmi, ich nauką, zajęciami dodatkowymi, zdrowiem…). Samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci – kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka (dzieci) obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji. Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki określone w art. 27f ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka. Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „(…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem, czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów – to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest prawie dwa lata po rozwodzie. Ponad trzy lata od wyprowadzenia się z domu z dwojgiem dzieci. Sąd w wyroku z dnia 19 kwietnia 2016 r. (sygn. akt….) powierzył Wnioskodawczyni wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi …. (ur. ….) oraz ….. (ur. ….). Natomiast władzę rodzicielską ojca …..ogranicza do współdecydowania o istotnych sprawach dzieci, tj. kierunek wykształcenia i kwestie związane ze sposobem leczenia i ustala, że miejscem zamieszkania dzieci będzie miejsce zamieszkania matki. Dzieci przebywają z Wnioskodawczynią. Faktyczną opiekę fizyczną nad dziećmi sprawuje sama. Ojciec spotyka się z dziećmi raz w miesiącu (nigdzie z nimi nie chodzi, nigdzie ich nie zabiera). Mimo wyroku Sądu na wakacje w ciągu trzech lat zabrał ich tylko raz na jeden tydzień. Na ferie zimowe ani razu. Nie bierze najmniejszego udziału w sprawowaniu władzy rodzicielskiej. Nie interesuje się dziećmi. Nie dzwoni, nie pyta o nich w mailach czy zdrowe, jak w szkole. Nie chodzi z nimi do lekarza, nawet nie wie na co są chore i do jakich specjalistów Wnioskodawczyni z nimi chodzi. Nie uczy ich niczego, nie interesuje się ich edukacją, zajęciami dodatkowymi, na które to Wnioskodawczyni ich zapisała i na które je wozi kilka razy w tygodniu. Spełnia jedynie obowiązek alimentacyjny narzucony przez Sąd (i to i tak po interwencji komorniczej).

Z przytoczonych regulacji prawnych wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania „w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przypadku gdy pełnia władzy rodzicielskiej przysługuje matce, która faktycznie ją wykonuje, a ojciec dzieci posiada ograniczoną władzę rodzicielską, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko rodzic sprawujący faktycznie władzę rodzicielską.

Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest bowiem wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci.

Jeżeli rodzic dziecka nie zajmuje się dzieckiem, a jego kontakty z dzieckiem są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności, że dzieci mieszkają z Wnioskodawczynią, i na Niej ciążą obowiązki związane z wychowaniem i utrzymaniem małoletnich dzieci, a były mąż płaci jedynie alimenty na dzieci, nie utrzymując z dziećmi kontaktów systematycznych, nie uczestnicząc w ich wychowaniu, to nie sposób uznać za wystarczające dla przyjęcia, że wykonuje on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie, mając na uwadze stan faktyczny wniosku oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro były mąż Wnioskodawczyni faktycznie nie wykonuje władzy rodzicielskiej, to Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia od podatku w zeznaniu podatkowym za rok 2017 ulgi prorodzinnej w pełnej wysokości.

Nadmienia się ponadto, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie prawidłowości odliczenia ulgi prorodzinnej w zeznaniu o wysokości dochodu (poniesionej straty) za 2017 r. Nie dotyczy natomiast odliczenia ww. ulgi w zeznaniach za inne lata podatkowe, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.