Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.88.2018.3.SK
z 11 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 16 lutego 2018 r. (identyfikator poświadczenia ePUAP ….), uzupełnionym pismem z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 22 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 marca 2018 r., nr 0113 KDIPT3.4011.88.2018.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 marca 2018 r. (data doręczenia 16 marca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 22 marca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 21 marca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Rada Gminy uchwałą z dnia 28 grudnia 2012 r. określiła sołtysów poszczególnych wsi wchodzących w skład Gminy - inkasentami podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości i uchwałą z dnia 28 marca 2013 r. określiła sołtysów poszczególnych wsi wchodzących w skład Gminy - inkasentami opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. W uchwałach określono wynagrodzenie za inkaso ww. podatków w wysokości 15% i odpadów komunalnych w wysokości 10% od kwot pobranych i wpłaconych na rachunek bankowy Gminy. Sołtysi otrzymują prowizję w miesiącach marzec, maj, wrzesień, listopad i grudzień. Od prowizji potrącany jest podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%.

W roku 2017 zostały uwzględnione koszty uzyskania w wysokości 20%, a za 2016 r. została sporządzona korekta uwzględniająca koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%. Wnioskodawca wystawia sołtysom na koniec roku PIT-11 oraz PIT-R.

W piśmie z dnia 21 marca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca dodał, że przedmiotowy wniosek dotyczy roku 2015 i zamierza On sporządzić korekty PIT-11 za ten rok. Inkasenci wskazani we wniosku nie są pracownikami Wnioskodawcy. Pomiędzy inkasentami, a Wnioskodawcą nie są zawarte jakiekolwiek umowy. Podstawą do wypłaty wynagrodzenia są uchwała Rady Gminy z dnia 28 grudnia 2012 r. określająca sołtysów poszczególnych wsi wchodzących w skład Gminy - inkasentami podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości i uchwała z dnia 28 marca 2013 r. określająca sołtysów poszczególnych wsi wchodzących w skład gminy - inkasentami opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Gmina dokonała wypłat wynagrodzeń dla sołtysów za inkaso podatków i opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Wynagrodzenie wypłacane inkasentom (sołtysom) zaliczane jest do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Sołtysi najpierw pobierają podatki, potem zebraną kwotę wpłacają na konto Gminy. Od wpłaconej kwoty przez sołtysa jest liczona prowizja w wysokości 15% jeśli chodzi o podatek i 10% za odpady komunalne. Następnie od naliczonej kwoty prowizji dla inkasenta jest potrącany podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%. Sporządzana jest lista płac dla sołtysów, w której od kwoty brutto potrącany jest podatek w wysokości 18%, a kwota netto jest wypłacana inkasentom. Kwota należności, która jest wypłacana sołtysom przekracza 200 zł. Wynagrodzenie prowizyjne wypłacane jest inkasentom po zebranej racie podatku, której termin płatności przypada na miesiące marzec, maj, wrzesień, listopad i grudzień.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy wypłacając prowizję inkasentom (sołtysom) podatku rolnego, leśnego, od nieruchomości i opłaty za odpady komunalne powinny być uwzględniane koszty uzyskania przychodu w wysokości 20%? Jeśli tak, to czy płatnik ma obowiązek sporządzić korekty PIT-11 za rok 2015?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, od prowizji wypłaconej sołtysom powinien być potrącony podatek 18%, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście w myśl art. 13 pkt 6 ww. ustawy. Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 44 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu w wysokości 20% lub jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż 20% może w rozliczeniu rocznym sam je uwzględnić zgodnie z art. 22 ust. 10 cyt. ustawy.

Płatnik nie ma obowiązku sporządzania korekt PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 6 powołanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Wskazać należy, że inkasent jest specyficznym podmiotem prawa publicznego, w stosunku do którego mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). W myśl art. 9 ww. ustawy, inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 6 pkt 12 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1785, z późn. zm.), rada gminy może zarządzać pobór podatku od nieruchomości od osób fizycznych w drodze inkasa oraz wyznaczać inkasentów i określać wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Stosownie zaś do treści art. 6 ust. 8 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1821), rada gminy, w drodze uchwały, może zarządzić pobór podatku leśnego od osób fizycznych w drodze inkasa oraz wyznaczyć inkasentów i określić wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Natomiast art. 6b ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1892) stanowi, że rada gminy może zarządzać pobór podatku rolnego od osób fizycznych w drodze inkasa oraz określać inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Rada Gminy uchwałą z dnia 28 grudnia 2012 r. określiła sołtysów poszczególnych wsi wchodzących w skład Gminy inkasentami podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości i uchwałą z dnia 28 marca 2013 r. określiła sołtysów poszczególnych wsi wchodzących w skład Gminy - inkasentami opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. W uchwałach określono wynagrodzenie za inkaso ww. podatków w wysokości 15% i odpadów komunalnych w wysokości 10% od kwot pobranych i wpłaconych na rachunek bankowy Gminy. Inkasenci wskazani we wniosku nie są pracownikami Wnioskodawcy. Pomiędzy inkasentami, a Wnioskodawcą nie są zawarte jakiekolwiek umowy. Podstawą do wypłaty wynagrodzenia są powyższe uchwały Rady Gminy. Gmina dokonała wypłat wynagrodzeń dla sołtysów za inkaso podatków i opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Wynagrodzenie wypłacane inkasentom (sołtysom) zaliczane jest do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Sołtysi najpierw pobierają podatki, potem zebraną kwotę wpłacają na konto Gminy. Od wpłaconej kwoty przez sołtysa jest liczona prowizja w wysokości 15% jeśli chodzi o podatek i 10% za odpady komunalne. Następnie od naliczonej kwoty prowizji dla inkasenta jest potrącany podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%. Sporządzana jest lista płac dla sołtysów, w której od kwoty brutto potrącany jest podatek w wysokości 18%, a kwota netto jest wypłacana inkasentom. Kwota należności, która jest wypłacana sołtysom przekracza 200 zł. Wynagrodzenie prowizyjne wypłacane jest inkasentom po zebranej racie podatku, której termin płatności przypada na miesiące marzec, maj, wrzesień, listopad i grudzień.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę uznać należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynagrodzenie prowizyjne z tytułu inkasa podatków otrzymywane przez sołtysów jest przychodem z działalności wykonywanej osobiście.

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosowanie do art. 22 ust. 10 cyt. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zatem, Wnioskodawca wypłacając w 2015 r. wynagrodzenie prowizyjne inkasentom (sołtysom) podatku rolnego, leśnego, od nieruchomości i opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, stanowiące dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście, zobowiązany był pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach ogólnych określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 18% przychód, z uwzględnieniem 20% kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania ww. normy procentowej, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2015 r., płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2015 r., w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio. Na podstawie art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2015 r., w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że w uchwałach Rady Gminy, o których mowa we wniosku, nie została określona kwota wynagrodzenia inkasentów (sołtysów) za inkaso podatków i opłat za gospodarowanie odpadami komunalnym, lecz jedynie sposób jego ustalania uzależniony od wysokości zainkasowanego przez sołtysa w danym okresie podatku, tj. wynagrodzenie prowizyjne, którego wypłata zaliczana jest przez Wnioskodawcę do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Ponadto, Wnioskodawcę i inkasentów nie wiążą jakiekolwiek umowy, z których wynikałaby wysokość przysługujących im należności za inkaso ww. podatków, zaś podstawę wypłaty wynagrodzenia stanowią powołane we wniosku uchwały Rady Gminy. Dodatkowo zauważyć należy, że inkasenci wskazani we wniosku nie są pracownikami Wnioskodawcy, natomiast kwota należności wypłacana przez Wnioskodawcę ww. inkasentom przekracza 200 zł.

Zatem, mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca wypłacając w 2015 r. wynagrodzenie prowizyjne inkasentom (sołtysom) podatku rolnego, leśnego, od nieruchomości i opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, stanowiące dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście, winien był pobrać zaliczkę na podatek dochodowy na zasadach ogólnych określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 18% przychód, przy zastosowaniu 20% kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, bowiem, jak to wynika z wniosku, kwota należności wypłacana ww. inkasentom przekraczała 200 zł.

Konsekwencją bowiem zaliczenia omawianych wynagrodzeń do przychodu, o którym mowa w treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest spoczywający na Wnioskodawcy, dokonującym wypłaty przedmiotowych kwot, obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc pobór zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, przy zastosowaniu kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca, jako płatnik, zobowiązany był do sporządzenia i wystawienia inkasentom informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 za 2015 r., z uwzględnieniem kwoty wypłaconych przychodów osiągniętych przez sołtysów za inkaso podatków: rolnego, leśnego, od nieruchomości i opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, kosztów uzyskania przychodów w wysokości 20% oraz zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18%. Jednakże w sytuacji, gdy Wnioskodawca w roku 2015 pobrał zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 18% należności, ale nie zastosował 20% kosztów uzyskania przychodu, wówczas Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek sporządzić korektę informacji PIT-11 za ww. okres.

Wskazać należy, że zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt deklaracji.

Korekta deklaracji ma na celu umożliwienie podatnikom, płatnikom i inkasentom poprawienia błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Poza tym należy wskazać, że możliwość złożenia korekty deklaracji PIT-4R oraz PIT-11 jest związana z istnieniem konsekwencji, jakie rodzi pobranie zaliczek na podatek w niewłaściwych kwotach. Kwestie te wiążą się bezpośrednio z instytucją przedawnienia zobowiązań podatkowych (art. 68-71 Ordynacji podatkowej), a także wygaśnięcia prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 79-80 Ordynacji podatkowej).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ nadmienia, że we własnym stanowisku Wnioskodawca powołał art. 22 ust. 9 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże z uwagi na fakt, że przepis taki nie istnieje w ww. ustawie, tutejszy Organ przyjął, że jest to omyłka pisarska, niemająca wpływu na merytoryczne rozpatrzenie sprawy, a Wnioskodawca formułując własne stanowisko w sprawie miał na uwadze art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy.

Ponadto nadmienić należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b u ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.