Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.98.2018.1.IT
z 12 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2018 r. (data wpływu 14 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla dostawy oprzyrządowania na rzecz kontrahenta – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% dla dostawy oprzyrządowania na rzecz kontrahenta.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, będący Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obróbki na maszynach CNC odlewów z żeliwa, staliwa, odkuwek stalowych i aluminiowych oraz części ze stali. W ramach prowadzonej działalności dokonywać będzie dostaw wewnątrzwspólnotowych na rzecz kontrahenta z Unii Europejskiej (dalej: kontrahent), zidentyfikowanego na potrzeby podatku VAT. Produkcja wyrobu dla tego klienta będzie odbywać się przy użyciu oprzyrządowania, które wykonane zostanie przez Wnioskodawcę lub na jego zlecenie według ścisłych wytycznych technicznych, w tym rysunków, otrzymanych od kontrahenta. Oprzyrządowanie stanowić będzie własność kontrahenta. Będzie ono wykorzystane wyłącznie do produkcji wyrobów na rzecz kontrahenta. Użycie oprzyrządowania dla produkcji wyrobów na rzecz innych podmiotów, będzie zabronione i sankcjonowane będzie wysokimi karami umownymi. To kontrahent, będący właścicielem oprzyrządowania decyduje o ich wykorzystaniu. Oprzyrządowanie nie będzie przemieszczane (wysyłane) do kontrahenta, lecz znajdować będzie się w miejscu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę (w Polsce). Po zakończeniu wytwarzania wyrobów dla kontrahenta może on zadecydować o tym, że oprzyrządowanie zostanie dostarczone do miejsca wskazanego przez kontrahenta poza granicami kraju. Może również zobowiązać Wnioskodawcę do magazynowania oprzyrządowania przez określony, dłuższy okres czasu, który będzie niezbędny do zapewnienia możliwości produkowania wyrobów dla celów realizowania zobowiązań gwarancyjnych i serwisowych. Kontrahent jako właściciel oprzyrządowania może również zdecydować o jego zniszczeniu po zakończeniu współpracy z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zastosować stawkę 0% podatku VAT do dostawy oprzyrządowania na rzecz kontrahenta, dla którego w oparciu o to oprzyrządowanie wytwarzane są wyroby, które dostarczane są na terytorium kraju Unii Europejskiej, podczas gdy oprzyrządowanie nie opuszcza terytorium Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
• eksport towarów;
• import towarów;
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  

Powyższy przepis wprowadza powszechność opodatkowania podatkiem VAT ww. czynności.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r., do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym stosownie do art. 42 ust. 1 i ust. 12 i 12a wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu ww. warunków, podlega opodatkowaniu preferencyjną 0% stawką podatku VAT.

Zatem, aby daną transakcję opodatkować stawką 0% wpierw należy ustalić czy mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej WDT), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

• podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
• osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
• podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
• podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
  
  

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 29 ust. 1-2 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku, gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. la, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Na podstawie przepisu art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Obrotem są zatem kwoty należne z tytułu tych czynności opodatkowanych, które wykonywane są przez podatnika.

Stosownie zaś do art. 106 ust. 1 co do zasady sprzedaż winna być dokumentowana fakturą.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa opisanego we wniosku oprzyrządowania, winna być traktowana jako element składowy transakcji jaką jest dostawa wyrobów, wytworzonych w oparciu o przedmiotowe oprzyrządowanie dla kontrahenta unijnego, a tym samym winna podlegać opodatkowaniu stawką 0%, tak jak wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów – wyrobów.

Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług nie regulują kwestii czynności złożonych. Należy więc posiłkować się linią polskiego i europejskiego orzecznictwa i ogólnymi zasadami opodatkowania. Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz zaobserwowaną linią orzecznictwa można stwierdzić, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Oznacza to, iż jeżeli wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ścisłe powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT, należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, a w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

W opisanym stanie faktycznym, usługa polegająca na wykonaniu oprzyrządowania pod konkretne zamówienie i tylko dla potrzeb określonego kontrahenta, stanowi czynność pomocniczą do następującej później wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów wyprodukowanych przy użyciu tegoż oprzyrządowania. W konsekwencji przedmiotowa czynność (wykonanie oprzyrządowania), powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach takich jak świadczenie główne, tj. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, który jest kwotą należną z tytułu sprzedaży pomniejszoną o podatek należny. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, a więc łącznie z kosztami wyprodukowania matrycy, która powinna być opodatkowana tą samą stawką jaką opodatkowana zostaje późniejsza dostawa wyrobu finalnego. Jeżeli więc przy dostawie spełnione zostaną warunki określone w art. 42 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania preferencyjnej 0% stawki VAT do odrębnie zafakturowanego oprzyrządowania.

Świadczenie złożone zostało zdefiniowane przez Trybunał Sprawiedliwość Unii Europejskiej w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96). Trybunał stwierdził, że „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”. Trybunał wskazał, że pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, bez wątpienia mamy do czynienia z bezpośrednim związkiem pomiędzy dostawą oprzyrządowania, a dostawą wyrobów. Dostawa oprzyrządowania ma charakter ewidentnie pomocniczy do dostawy wyrobów, które są produkowane z wykorzystaniem tego oprzyrządowania. Nie byłoby możliwe wytworzenie wyrobów bez oprzyrządowania. Z kolei dostawa samego oprzyrządowania na rzecz kontrahenta pozbawiona byłaby celu ekonomicznego, istotą bowiem stosunku łączącego strony jest wytwarzanie wyrobów w oparciu o oprzyrządowanie.

W konsekwencji, odpowiedź na zadanie pytanie powinna brzmieć, iż Wnioskodawca ma prawo zastosować stawkę 0% podatku VAT do dostawy oprzyrządowania na rzecz kontrahenta, dla którego w oparciu o to oprzyrządowanie wytwarzane są wyroby, które dostarczane są na terytorium kraju Unii Europejskiej, nawet wówczas, gdy oprzyrządowanie nie opuszcza terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a pkt 1 ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obróbki na maszynach CNC odlewów z żeliwa, staliwa, odkuwek stalowych i aluminiowych oraz części ze stali. W ramach prowadzonej działalności dokonywać będzie dostaw wewnątrzwspólnotowych na rzecz kontrahenta z Unii Europejskiej, zidentyfikowanego na potrzeby podatku VAT. Produkcja wyrobów dla tego kontrahenta odbywać się będzie przy użyciu oprzyrządowania, które zostanie wykonane przez Wnioskodawcę lub na jego zlecenie, według ścisłych wytycznych technicznych, w tym rysunków otrzymanych od kontrahenta.

Oprzyrządowanie będzie wykorzystane wyłącznie do produkcji wyrobów na rzecz kontrahenta i będzie stanowić jego własność. Użycie oprzyrządowania dla produkcji wyrobów na rzecz innych podmiotów, będzie zabronione i sankcjonowane będzie wysokimi karami umownymi. To kontrahent, będący właścicielem oprzyrządowania decyduje o ich wykorzystaniu.

Oprzyrządowanie nie będzie przemieszczane (wysyłane) do kontrahenta, lecz będzie się znajdować w miejscu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę (w Polsce). Po zakończeniu wytwarzania wyrobów, to kontrahent zdecyduje czy oprzyrządowanie zostanie dostarczone do miejsca wskazanego przez niego poza granicami kraju. Może również zobowiązać Wnioskodawcę do magazynowania oprzyrządowania przez określony, dłuższy czas, który będzie niezbędny do zapewnienia możliwości produkowania wyrobów dla celów realizowania zobowiązań gwarancyjnych i serwisowych. Kontrahent jako właściciel oprzyrządowania, po zakończeniu współpracy z Wnioskodawcą, może również zdecydować o jego zniszczeniu.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W tym miejscu należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność złożoną obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności złożonej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wystąpią odrębne transakcje. Ponieważ wykonanego oprzyrządowania nie będzie można przyporządkować do jednej konkretnej dostawy wyrobów, dokonywanej przez Wnioskodawcę, których może być wiele i mogą następować w dłuższym okresie i według zmiennych ilości. Oprzyrządowanie będzie mogło być wykorzystywane wielokrotnie, a więc może być związane z różnymi transakcjami dostawy wyrobów. W takiej sytuacji nie sposób uznać, że będziemy mieć do czynienia z bezpośrednim związkiem pomiędzy dostawą oprzyrządowania, a dostawą konkretnej partii wyrobów, w stosunku do której można by uznać, że dostawa oprzyrządowania będzie mieć charakter pomocniczy, bądź uzupełniający w stosunku do dostawy zasadniczej. Przedmiotowej dostawy nie sposób uznać za jedną transakcję złożoną.

Tym samym – w przedmiotowej sprawie – będziemy mieć oddzielne zdarzenia (dostawy towarów), podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT i rodzące obowiązek podatkowy na gruncie tego podatku.

Dla poszczególnej dostawy wyrobów, jako odrębnej sprzedaży, należy ustalić odrębną podstawę opodatkowania (zgodnie z art. 29a ustawy) i stawkę podatku od towarów i usług.

Natomiast w przypadku, gdy Wnioskodawca wykonywać będzie zlecone przez kontrahenta oprzyrządowanie, które nie opuści terytorium Polski a pozostanie w dyspozycji Wnioskodawcy, dojdzie do dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy (oprzyrządowanie stanowić będzie własność kontrahenta). W opisanym przypadku nie dojdzie jednak do przemieszczenia oprzyrządowania, zatem będziemy mieć do czynienia z dostawą, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, a więc dostawą towarów na terytorium kraju.

W związku z brakiem wywozu oprzyrządowania z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania jego dostawy (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel), dostawa ta nie będzie spełniać definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy co oznacza, że nie może podlegać opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%.

Dostawa oprzyrządowania stanowić będzie dostawę krajową i będzie podlegać opodatkowaniu podstawową stawką podatku w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. art. 146a pkt 1 ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca nie będzie miał prawa zastosować stawki podatku w wysokość 0% na wystawionej fakturze dokumentującej dostawę oprzyrządowania na rzecz kontrahenta, dla którego w oparciu o to oprzyrządowanie wytworzone będą wyroby (dostarczane na terytorium kraju Unii Europejskiej), w sytuacji, gdy nie opuści ono terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.