Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.112.2018.1.KB
z 16 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 13 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.) uzupełnionym dnia 16 marca 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usługi polegającej na nabyciu przez B wierzytelności od A, w zakresie stawki podatku dla importowanej usługi oraz w zakresie podstawy opodatkowania importowanej usługi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania importu usługi polegającej na nabyciu przez B wierzytelności od A, w zakresie stawki podatku dla importowanej usługi oraz w zakresie podstawy opodatkowania importowanej usługi. Wniosek został uzupełniony dnia 16 marca 2018 r. o brakującą opłatę od wniosku.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania: A;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: B

przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

A (dalej: Zainteresowany lub A) jest polskim rezydentem podatkowym i zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. A zajmuje się przede wszystkim wytłaczaniem i obrotem ziarnami i rzepakiem.

A należy do grupy kapitałowej (dalej: grupa), posiadającej ponad 250 zakładów przetwórczych na całym świecie, w których produkuje m.in. oleje spożywcze.

W ramach swojej działalności A dokonuje sprzedaży do niepowiązanych podmiotów trzecich, z odroczonym terminem płatności (na zasadzie kredytu kupieckiego). W związku z tym A posiada wierzytelności handlowe od swoich kontrahentów.

Aby usprawnić proces otrzymywania przychodów z tytułu wykonywanej działalności (dzięki uzyskaniu wcześniejszego finansowania) oraz w celu zwiększenia i zdywersyfikowania możliwości pozyskiwania finansowania w korzystnej cenie, A przystąpiła do programu finansowego prowadzonego w grupie. W związku z tym A stała się stroną transakcji regulowanych wielostronnymi dokumentami, z których najważniejsze są:

• (…), zawarta pierwotnie w dniu 21 marca 2014 r., dalej: umowa sprzedaży wierzytelności lub RPA,
• (…), zawarta pierwotnie w dniu 21 marca 2014 r., dalej: umowa serwisowa,
• (…), na mocy której A przystąpiła do RPA, umowy serwisowej oraz umowy pożyczki podporządkowanej, dalej: umowa zmieniająca.
  
  

Dla realizacji celów wskazanych powyżej przez podmioty z grupy A działające w Europie utworzono w przeszłości specjalny podmiot prawa irlandzkiego – B (dalej: B lub Nabywca). B jest zarejestrowanym podatnikiem dla celów VAT w Irlandii. Podmiot ten w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa wierzytelności handlowe od spółek produkcyjnych i handlowych z grupy z siedzibą w Europie, w tym, na mocy przystąpienia A do ww. umów, również od A (dalej: transakcje).

Zarządzanie i Administrowanie nabytymi przez B wierzytelnościami oraz obsługa procesu ściągania płatności z tytułu wierzytelności powierzone jest C (dalej: C lub Główny Serwisant) na mocy zawartej umowy serwisowej. C otrzymuje wynagrodzenie za świadczone na rzecz B usługi.

Jednocześnie, A przystąpiła do umowy serwisowej jako podwykonawca Głównego Serwisanta (ang. sub-servicer). Możliwe jest, że działając w tym charakterze A będzie wykonywać na rzecz Głównego Serwisanta przede wszystkim czynności związane z Administrowaniem nabytymi przez B wierzytelnościami oraz obsługą procesu ściągania płatności z tytułu tych wierzytelności. Jeżeli czynności takie wystąpią, to będą wykonywane przez A za wynagrodzeniem.

Sprzedaż wierzytelności przez Zainteresowanego odbywa się bez prawa regresu. W wyniku transferu wierzytelności wszelkie prawa i obowiązki z nich wynikające zostaną przeniesione na B. Wierzytelności handlowe będące przedmiotem transferu do Nabywcy:

• są niewymagalne (ich termin wymagalności jeszcze nie zapadł), nieprzedawnione,
• istnieją na moment transakcji, są zindywidualizowane oraz prawnie możliwe do zaspokojenia (nie są m.in. ograniczone zastawami rzeczowymi).
  
  

Na mocy zawartej umowy pomiędzy A i B transfer wierzytelności będzie dokonywany w sposób regularny/periodyczny, także w stosunku do przyszłych wierzytelności, które spełniać będą opisane powyżej warunki.

Każdorazowo wierzytelności będące przedmiotem transferu do B zostaną wskazane w dokumencie wystawionym przez A do B.

W ramach przedmiotowych transakcji nie będą przenoszone wierzytelności zagrożone, m.in. w przypadku których dłużnik jest podmiotem postępowania upadłościowego, lub wierzytelności nieściągalne, lub będące przedmiotem postępowania egzekucyjnego wszczętego w celu ich odzyskania lub/i wierzytelności odpisane lub zaksięgowane przez Zbywcę jako wierzytelności nieściągalne.

Cena nabycia wierzytelności przez B będzie odpowiadać wartości rynkowej wierzytelności, tj. będzie niższa od jej wartości nominalnej wynikającej z faktury wystawionej przez A. Kwota jaką wypłaca B będzie więc niższa niż wartość nominalna wierzytelności w momencie ich przeniesienia o dyskonto pobierane przez Nabywcę. Dyskonto stanowi wynagrodzenie B w zamian za:

• przejęcie ryzyka nieotrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
• przejęcie ryzyka nieterminowego otrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
• przekazanie środków finansowych wcześniej niż w terminie ustalonym z dłużnikami, wynikającym z daty wymagalności wierzytelności,
• podejmowanie ewentualnych czynności zmierzających do wyegzekwowania uregulowania należności przez dłużników.
  
  

Dodatkowo, Zainteresowany wskazuje, że B nie ma prawa regresu w stosunku do Zainteresowanego w przypadku braku spłaty należności przez dłużników. Tym samym, B nie będzie mogła dochodzić od Zainteresowanego kwoty, którą powinien zapłacić dłużnik.

Zakładane jest, że cena za wierzytelności odpowiadająca wartości rynkowej wierzytelności będzie płatna przez B przy każdym transferze.

Niewykluczone jest, że w dalszym etapie B sprzeda wierzytelności do grupy banków.

Przedmiotem zapytania w niniejszej interpretacji jest kwestia opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji pomiędzy A i B.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie wierzytelności przez B od A w opisanym zdarzeniu przyszłym podlega podatkowi od towarów i usług (VAT) jako usługa świadczona przez B i w związku z tym Zainteresowany powinien rozpoznać import usług na podstawie ustawy o VAT?
2. Czy usługa świadczona przez B na rzecz A jest opodatkowana stawką 23% VAT, a podstawę opodatkowania stanowi kwota dyskonta?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad. 1.

W ocenie Zainteresowanego, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego nabycie wierzytelności przez B od A podlega podatkowi od towarów i usług (VAT) jako usługa świadczona przez B i w związku z tym Zainteresowany powinien rozpoznać import usług na podstawie ustawy o VAT.

Uzasadnienie

A. Przedmiotowa transakcja jako świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Stosownie do uregulowań art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, „przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…)”.

Zgodnie z powołanym powyżej przepisem, pojęcie świadczenia usług w ustawie o VAT stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. Konsekwentnie, każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów jest traktowane na gruncie przepisów o VAT jako świadczenie usług. Takie podejście pozwala ustawodawcy na spełnienie zasady powszechności opodatkowania. Dodatkowo, w myśl przepisów ustawy o VAT, świadczenie usług obejmuje nie tylko każdy rodzaj działania podejmowanego przez podatników, który nie stanowi dostawy towarów, ale również zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonywania czynności oraz tolerowanie danej czynności lub sytuacji.

Jednocześnie w doktrynie podkreśla się, iż warunkami koniecznymi pozwalającymi na uznanie danego świadczenia za usługę w rozumieniu przepisów o VAT jest:

• ustalenie jej usługobiorcy, czyli beneficjenta podejmowanych przez usługodawcę działań (tj. podmiotu, który czerpie z niej wyraźne i bezpośrednie korzyści),
• istnienie stosunku prawnego pomiędzy podmiotem świadczącym usługę a jej beneficjentem.
  
  

Wobec powyższych rozważań, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, B, który jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Irlandii, będzie nabywać, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, od Zainteresowanego nieprzedawnione wierzytelności przed ich terminem wymagalności. Uzyskanie przez Zainteresowanego środków w wysokości wartości rynkowej wierzytelności na moment ich przeniesienia do Nabywcy jest niezależne od spłaty wierzytelności przez dłużnika. Tym samym, B przejmie od A ryzyko obejmujące niepewność w zakresie uzyskania należnych środków (ryzyko dotyczące spłaty, jak i opóźnienia w spłacie przez dłużników danych wierzytelności). Dodatkowo, A będzie miała zapewnione środki finansowe przed terminem wymagalności wierzytelności.

Cena nabycia wierzytelności przez B będzie odpowiadać wartości rynkowej wierzytelności, tj. będzie niższa od jej wartości nominalnej wynikającej z faktury wystawionej przez A. Kwota jaką wypłaca B będzie więc niższa niż wartość nominalna wierzytelności w momencie ich przeniesienia o dyskonto pobierane przez Nabywcę. Dyskonto stanowi wynagrodzenie B w zamian za:

• przejęcie ryzyka nieotrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
• przejęcie ryzyka nieterminowego otrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników,
• przekazanie środków finansowych wcześniej niż w terminie ustalonym z dłużnikami, wynikającym z daty wymagalności wierzytelności,
• podejmowanie ewentualnych czynności zmierzających do wyegzekwowania uregulowania należności przez dłużników.
  
  

Dodatkowo, B nie ma prawa regresu w stosunku do Zainteresowanego w przypadku braku spłaty należności przez dłużników. Tym samym, B nie będzie mogła dochodzić od Zainteresowanego kwoty, którą powinien zwrócić dłużnik.

Oznacza to, że w takim przypadku B jako nabywca wierzytelności świadczy na rzecz A jako zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie Zainteresowanego od ryzyk i ciężaru egzekwowania wierzytelności. Usługa ta podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie, a w przedmiotowej formie wynagrodzenie regulowane będzie w formie dyskonta (aspekt odpłatności za świadczoną usługę został opisany szerzej przez Zainteresowanego poniżej).

Co więcej, Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10 wypowiedział się w kwestii nabycia wierzytelności trudnych po cenie niższej od ich wartości nominalnej. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, że artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. W pkt 25 ww. orzeczenia Trybunał wskazał, że „Różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi bowiem wynagrodzenia za tego rodzaju usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Podkreślić należy, że ww. wyrok TSUE odwołuje się do wierzytelności „trudnych”, tj. wymagalnych, o wątpliwej perspektywie spłaty. W analizowanej sprawie przedmiotem nabycia będą – jak wskazał Zainteresowany – wierzytelności niewymagalne i nieprzedawnione. Nabywane przez B wierzytelności będą istnieć oraz będą nieprzedawnione i jeszcze niewymagalne. W ocenie Zainteresowanego nie można więc uznać, że wierzytelności tego rodzaju stanowią wierzytelności „trudne”, o których mowa w orzeczeniu TSUE w sprawie C-93/10.

W świetle powyższego, zdaniem Zainteresowanego, nabywanie przez B wierzytelności na zasadach określonych w zdarzeniu przyszłym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Stanowisko, zgodnie z którym nabycie wierzytelności, które nie są wierzytelnościami trudnymi, może stanowić świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu VAT, zostało wyrażone m.in. w:

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 19 maja 2017 r., sygn. 0112-KDIL4.4012.19.2017.2.JK,
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 24 maja 2017 r., sygn. 3063-ILPP3.4512.46.2017.1.JK,
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 24 października 2016 r., sygn. IPPP1/4512-667/16-4/AS,
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 1 czerwca 2016 r., sygn. ITPP2/4512-268/16/AK,
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 22 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP2/4512-50/16-2/IŻ.
  
  

B. Odpłatny charakter świadczenia realizowanego przez B

Przepisy ustawy o VAT wyróżniają zarówno odpłatne, jak i nieodpłatne świadczenie usług.

Odpłatność za usługę powinna stanowić świadczenie wzajemne realizowane przez usługobiorcę na rzecz usługodawcy (tj. przejawiać się w wyraźnej, bezpośredniej korzyści podmiotu świadczącego usługę). Ponadto, aby dana czynność mogła zostać uznana za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowo skutkowym pomiędzy świadczoną usługą a wynagrodzeniem (świadczeniem wzajemnym).

Ponadto, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przepisy ustawy nie określają jednak postaci wynagrodzenia.

W zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym kwota należna z tytułu zbycia wierzytelności przez A jest ustalana w oparciu o wartość rynkową wierzytelności, tj. jest niższa od wartości nominalnej wierzytelności (w związku z uwzględnieniem potencjalnego ryzyka nieuzyskania całości środków z tytułu spłaty wierzytelności będących przedmiotem transakcji). Jak wskazano powyżej, różnica między tymi wartościami stanowi dyskonto, będące wynagrodzeniem B za świadczoną usługę.

W takiej sytuacji, w ocenie Zainteresowanego, należy uznać, że świadczenie usług przez B na rzecz A będzie dokonywane odpłatnie. Po stronie Nabywcy pojawi się bowiem przysporzenie w postaci nabycia Wierzytelności po cenie niższej niż jej wartość nominalna, którą B oczekuje otrzymać w przyszłości.

Jednocześnie, przysporzenie to jest bezpośrednio powiązane ze świadczeniem realizowanym przez B na rzecz A w postaci umożliwienia otrzymania środków finansowych wcześniej niż w dacie wymagalności wierzytelności, uwolnienie się od ryzyka nieotrzymania lub nieterminowego otrzymania środków wynikających z przysługujących należności względem dłużników oraz braku konieczności podejmowania przez A ewentualnych czynności prawnych zmierzających do otrzymania wypłaty środków wynikających z wierzytelności na własne ryzyko.

W związku z powyższym, w ocenie Zainteresowanego należy uznać, iż w analizowanym przypadku ustalone dyskonto stanowi wynagrodzenie z tytułu odpłatnego świadczenia przez Wnioskodawcę usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT na rzecz A.

W konsekwencji, w opinii Zainteresowanego należy uznać, że nabycie wierzytelności podlega opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług.

C. Import usług

Miejsce świadczenia usługi jest zdefiniowane w art. 28b ustawy o VAT, zgodnie z którym „miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej”.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeśli łącznie spełnione zostają następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Obydwa powyższe warunki są spełnione dla przedmiotowej transakcji. A jest usługobiorcą przedmiotowej usługi, a B jako usługodawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku powołanym w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT (i co już zostało ustalone, mającym zastosowanie w niniejszym zdarzeniu przyszłym), usługodawca nie rozlicza podatku należnego.

Przez import usług rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, świadczenie usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Odnosząc się do analizowanej sytuacji stwierdzić należy, iż usługi świadczone przez B na rzecz A stanowią import usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, których miejscem świadczenia jest Polska, a A jako usługobiorca zobowiązana jest do rozpoznania tych usług na gruncie podatku VAT. W konsekwencji, po stronie B nie powstanie obowiązek do rozpoznania świadczonych przez nią usług dla celów polskiego podatku VAT.

W związku z powyższym, nabycie wierzytelności przez B od A w opisanym zdarzeniu przyszłym podlega podatkowi od towarów i usług (VAT) w miejscu siedziby usługobiorcy, tj. w Polsce.

Ad. 2.

W ocenie Zainteresowanego, usługa świadczona przez B na rzecz A jest opodatkowana stawką 23% VAT, a podstawę opodatkowania stanowi kwota dyskonta.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle przytoczonego przepisu, w przypadku usługi świadczonej przez B podstawą opodatkowania VAT jest wynagrodzenie, które otrzymuje B za świadczoną usługę. W analizowanym przypadku wynagrodzenie to przybiera postać dyskonta, czyli różnicy pomiędzy wartością rynkową wierzytelności w momencie jej nabycia a kwotą, którą B uiszcza na rzecz A (dyskonto). Innymi słowy, zapłatę należy ustalić w oparciu o wartość ekonomicznego przysporzenia, jakie pojawia się po stronie B na skutek nabycia analizowanej wierzytelności.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że każda transakcja mająca za cel windykację należności jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Jednakże, pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku VAT dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku VAT z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Dla ustalenia opodatkowania, bądź też zastosowania zwolnienia od podatku w niniejszej sprawie, niezbędnym jest dokonanie analizy wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności, z uwzględnieniem charakteru prawnego usług ściągania długów oraz factoringu.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Usługę świadczoną przez B polegającą na nabyciu na podstawie cesji wierzytelności przysługujących A i uwolnieniu go od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności na własne ryzyko potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Transakcja ta nie korzysta zatem ze zwolnienia od podatku, lecz jest opodatkowana według właściwej 23% stawki podatku VAT.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w:

• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 19 maja 2017 r., sygn. 0112-KDIL4.4012.19.2017.2.JK,
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 24 października 2016 r., sygn. IPPP1/4512-667/16-4/AS,
• interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 22 kwietnia 2016 r., sygn. IPPP2/4512-50/16-2/IŻ.
  
  

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Zainteresowanego, usługa świadczona przez B na rzecz A jest opodatkowana stawką 23% VAT, a podstawę opodatkowania stanowi kwota dyskonta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych.

Tutejszy organ informuje, że powołany przez Zainteresowanych art. 43 ust. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) od dnia 1 lipca 2017 r. obowiązuje w następującym brzmieniu – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzeń przyszłych podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Zainteresowanych interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami Administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd Administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.