Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4015.5.2018.2.MM
z 19 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 14 lutego 2018 r. (data wpływu 20 lutego 2018 r.), uzupełnionym 12 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu przez rodziców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu przez rodziców.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 26 marca 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.5.2018.1.MM wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano12 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 4 listopada 2015 r. między Wnioskodawczynią, jej rodzicami a Bankiem P. zawarta została umowa złotowego mieszkaniowego kredytu budowlano-hipotecznego. Przedmiotem zawartej umowy było udzielenie przez Bank kredytu w kwocie 119.000 zł przeznaczonego na zakup lokalu mieszkalnego i przeprowadzenie prac remontowo-modernizacyjnych. Kredyt został udzielony na okres 15 lat i 6 miesięcy z ostatecznym terminem spłaty kredytu w dniu 10 maja 2031 r.

W dniu 6 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła przed notariuszem umowę, przedmiotem której był zakup lokalu mieszkalnego za kwotę 110.000 zł, przy czym kwota 99.000 zł została sfinansowana z kredytu udzielonego przez Bank. Mocą powyższego aktu notarialnego Wnioskodawczyni ustanowiła na nabytym lokalu mieszkalnym hipotekę umowną do kwoty 238.000 zł na zabezpieczenie wierzytelności Banku. Jednocześnie Wnioskodawczyni wniosła o dokonanie w dziele II księgi wieczystej prowadzonej dla ww. lokalu mieszkalnego o wpisanie Wnioskodawczyni jako właściciela. Mocą postanowienia Sądu Rejonowego w B. z 27 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni została wpisana w dziale II księgi wieczystej jako właściciel.

Z uwagi na sytuację osobistą i majątkową Wnioskodawczyni, jej rodzice zdecydowali się regulować w całości miesięczną ratę kredytu. Raty kredytu mają charakter rat malejących i od początku obowiązywania umowy pojedyncza rata wynosiła od 1.005 zł do 950 zł aktualnie.

Począwszy od dokonanej pierwszej spłaty raty kredytu, Wnioskodawczyni uznając, że dokonywana spłata rat kredytu stanowi darowiznę rodziców na jej rzecz, składa do Urzędu Skarbowego w B. co miesiąc po dacie zapłaty raty zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z2.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w odniesieniu do objętych wnioskiem zdarzeń przyszłych polegających na spłacie przez rodziców Wnioskodawczyni rat kredytowych nie zostanie zawarta umowa darowizny, gdyż wraz z rodzicami Wnioskodawczyni stoi aktualnie na stanowisku, że dokonywane przez rodziców spłaty rat kredytowych następują tytułem regulowania własnego zobowiązania wobec banku wynikającego z faktu, że rodzice pozostają dłużnikami solidarnymi z tytułu powołanego powyżej zobowiązania kredytowego. Od samego początku spłata rat kredytowych następuje w całości z rachunku bankowego należącego do matki Wnioskodawczyni bezpośrednio na rachunek bankowy wskazany przez kredytodawcę, jako służący do spłaty zobowiązania kredytowego. Z tytułu spłaty rat kredytowych nie są i nie będą Wnioskodawczyni przekazywane przez rodziców żadne środki pieniężne, dokonywana jest bezpośrednia spłata rat kredytu.

Wnioskodawczyni jednocześnie informuje, że dotychczas pomiędzy nią a jej rodzicami były zawierane umowy darowizny obejmujące poszczególne raty kredytu spłacane przez rodziców, które stanowić miały dokument uzasadniający złożenie przez Wnioskodawczynię co miesiąc zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z2. Z kolei składanie do Urzędu Skarbowego zgłoszenia SD-Z2 wynikało z braku pewności, czy regulowanie zobowiązania w całości przez rodziców Wnioskodawczyni, biorąc po uwagę fakt, że także Wnioskodawczyni jest współkredytobiorcą nie zostanie poczytane przez organ podatkowy, jako darowizna na rzecz Wnioskodawczyni. Chcąc z kolei rozwiać istniejące wątpliwości celem zaprzestania dokonywania zgłoszenia SD-Z2, Wnioskodawczyni zwróciła się o wydanie indywidualnej interpretacji, zgodnie z pytaniem przedstawionym w złożonym przez Wnioskodawczynię wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy fakt spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców Wnioskodawczyni) wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego po stronie Wnioskodawczyni, określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy i w związku z tym podlega obowiązkowi zgłaszania nabycia majątku w drodze darowizny w formularzu SD-Z2?

Zdaniem Wnioskodawczyni, fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy. Należy zauważyć, że art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn definiuje w sposób precyzyjny i enumeratywny przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Kredyt hipoteczny stanowi zobowiązanie solidarne, które zgodnie z brzmieniem art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego oznacza sytuację, w której kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

Natomiast art. 366 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Spłata długu przez dwóch współkredytobiorców (rodziców) stanowi zatem spłatę ich własnego długu, do którego zdecydowali się przystąpić. Skoro spłata poszczególnych rat kredytowych stanowi realizację własnego długu współkredytobiorców, nie stanowi darowizny na rzecz Wnioskodawczyni, a tym samym złożenie zgłoszenia nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2 nie jest konieczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z wolą Wnioskodawczyni przedmiotem niniejszej interpretacji jest zdarzenie przyszłe czyli skutki podatkowe spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawczyni gdy nie zostanie zawarta umowa darowizny.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 644) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Jak stanowi art. 5 ww. ustawy – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – przy nabyciu w drodze darowizny obowiązek podatkowy powstaje – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni wspólnie z rodzicami zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania, którego wyłącznym właścicielem jest Wnioskodawczyni. Raty kredytu spłacają rodzice Wnioskodawczyni jako dłużnicy solidarnie zobowiązani; spłata kredytu przez rodziców Wnioskodawczyni następuje w celu wykonania ich własnego zobowiązania.

Dotychczas między Wnioskodawczynią a jej rodzicami były zawierane umowy darowizny obejmujące poszczególne raty kredytu, które spłacili rodzice Wnioskodawczyni. Umowy darowizny stanowiły dokument uzasadniający złożenie przez Wnioskodawczynię co miesiąc zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z2. Natomiast w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego polegającego na spłacie przez rodziców rat kredytu nie zostanie zawarta umowa darowizny.

Istota przedmiotowej sprawy sprowadza się do kwestii czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym spłata rat kredytu przez rodziców rodzi obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawczyni skoro nie zostanie zawarta umowa darowizny a rodzice są dłużnikami solidarnymi.

Mając zatem na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy wskazać, że zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego – kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym źródłem spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawczyni jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłaty kredytu przez współkredytobiorcę, tj. dłużnika solidarnego z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie będzie skutkować powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym z tytułu spłaty rat kredytu przez rodziców na Wnioskodawczyni nie będzie ciążył obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych. Istotny w niniejszym rozstrzygnięciu jest fakt, że w stosunku do rat kredytu spłacanych przez rodziców Wnioskodawczyni – jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego – nie zostanie zawarta umowa darowizny.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.