Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.55.2018.1.JBB
z 17 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2018 r. (data wpływu 19 lutego 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów z tytułu nieodpłatnego świadczenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie potwierdzenia, że nieodpłatne korzystanie ze znaku towarowego nie powoduje powstania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej D., w której funkcję spółki dominującej pełni spółka A., z siedzibą w USA. Wnioskodawca korzysta ze słowno-graficznego znaku towarowego (logo) „D.” (dalej: „Znak Towarowy”), wykorzystując go dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W szczególności Wnioskodawca umieszcza Znak Towarowy na wszelkiego rodzaju materiałach handlowych, marketingowych, reklamowych i informacyjnych, a także w komunikacji zewnętrznej i wewnętrznej grupy, dla oznaczenia miejsca swojej siedziby, dla oznaczenia dystrybuowanych urządzeń i oprogramowania oraz w związku ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami. Część słowna Znaku Towarowego została uwzględniona w nazwie (firmie) Wnioskodawcy. Dzięki posługiwaniu się Znakiem Towarowym, Wnioskodawca jest postrzegany jako uznany dystrybutor urządzeń oraz rozwiązań informatycznych m.in. dla klientów sektora bankowego, sklepów oraz sieci handlowych, ponieważ produkty/usługi oferowane przez Wnioskodawcę są rozpoznawalne na rynku jako produkty/usługi grupy kapitałowej D., do której należy Wnioskodawca.

Znak Towarowy jest zarejestrowany na rzecz wyżej wskazanej spółki dominującej, tj. A, przy czym prawa do znaku towarowego poza terytorium USA wykonuje bezpośredni udziałowiec Wnioskodawcy, czyli spółka B. z siedzibą w Niemczech. Powstanie Znaku Towarowego było następstwem transakcji zakupu akcji firmy B. przez A. i dokonanego wskutek tej transakcji połączenia grupy kapitałowej B. z grupą kapitałową A. Wraz z dokonanym połączeniem, wszystkie spółki, które weszły w skład połączonej grupy kapitałowej, zostały zobowiązane do stosowania w prowadzonej działalności gospodarczej nowo powstałego Znaku Towarowego, złożonego z elementów znaków towarowych, którymi przed połączeniem posługiwały się obie grupy kapitałowe. W związku z tym Wnioskodawca zmienił swoją nazwę (firmę) na: „D. sp. z o.o.” (poprzednia nazwa brzmiała: „W. sp. z o.o.”). Po opracowaniu stosowych materiałów informacyjno-reklamowych Wnioskodawca rozpoczął też wykorzystywanie Znaku Towarowego w działalności gospodarczej.

Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, iż w ramach działalności dystrybucyjnej wykonywanej przy wykorzystaniu Znaku Towarowego, Wnioskodawca oferuje co do zasady produkty i oprogramowanie wytworzone przez inne spółki z grupy kapitałowej. Dystrybuowanymi urządzeniami są przede wszystkim bankomaty, wpłatomaty, automaty kasjerskie urządzenia kasowe i inne urządzenia wykorzystywane przez punkty sprzedaży − tzw. POS (ang. point of sale). Urządzenia te sprzedawane są zasadniczo na polskim rynku. Głównymi odbiorcami towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę są klienci instytucjonalni, czyli banki oraz sieci hipermarketów, supermarketów, restauracje, a także firmy handlowe posiadające swoje punkty sprzedaży na terenach centrów handlowych. Dystrybuowane urządzenia są wyposażone w niezbędne oprogramowanie. W przypadku części klientów (w szczególności nabywających urządzenia kasowe) Spółka instaluje także dodatkowo oprogramowanie systemowe umożliwiające m.in. przeprowadzanie transakcji handlowych w danym punkcie sprzedaży, w tym przyjęcie zapłaty, rejestrację transakcji oraz ich raportowanie. W związku z tym, Spółka świadczy na rzecz klientów szereg usług, w tym usługi związane z integracją oprogramowania systemowego ze środowiskiem informatycznym klienta, a także wszelkiego rodzaju usługi serwisowe dotyczące zarówno oprogramowania jak i samych urządzeń.

W poprzednich latach podatkowych Wnioskodawca był obciążany przez swojego udziałowca B., opłatami licencyjnymi za korzystanie ze znaku towarowego (logo) B. (nie jest to przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację). Jednakże obecnie ani bezpośredni udziałowiec (B) ani podmiot dominujący (A) nie zamierzają obciążać Wnioskodawcy opłatami za korzystanie ze Znaku Towarowego, co wpłynie na zwiększenie dochodu osiąganego przez Wnioskodawcę na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z brakiem obciążania Wnioskodawcy opłatami licencyjnymi za korzystanie ze Znaku Towarowego, Wnioskodawca powinien rozpoznawać dodatkowy przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do rozpoznania dodatkowego przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia w związku z brakiem obciążania Wnioskodawcy opłatami licencyjnymi za korzystanie ze Znaku Towarowego.

W orzecznictwie sądowym prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (por. uchwała NSA z dnia 16 października 2006 roku, sygn. akt II FPS 1/06, wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2011 roku, sygn. II FSK 788/10).

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2011 roku (sygn. akt II FSK 788/10) wskazano również, iż: cechą świadczenia nieodpłatnego jest [...] to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał.

Wnioskodawca zwraca również uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej: TK) z dnia 8 lipca 2014 roku, sygn. K 7/13. Co prawda, wyrok ten został wydany na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dotyczył nieodpłatnych świadczeń o charakterze pracowniczym, niemniej tezy zawarte w uzasadnieniu omawianego wyroku mają charakter wspólny dla podatkowej kwalifikacji świadczeń, których otrzymanie nie wiąże się z koniecznością zapłaty wynagrodzenia pieniężnego. W wyroku TK zdefiniowano bowiem okoliczności, w jakich otrzymywane świadczenie, które co do zasady nie wiąże się z obowiązkiem zapłaty wynagrodzenia pieniężnego przez podmioty korzystające, nie może być uznane za opodatkowane jako świadczenie nieodpłatne.

Zgodnie z wyrokiem TK uznanie danego świadczenia za świadczenie nieodpłatne rodzące konieczność opodatkowania przez korzystającego (pracownika), dotyczy tylko świadczeń, które:

1. zostały spełnione w pełni dobrowolne, czyli za zgodą korzystającego (pracownika);
2. zostały spełnione w interesie korzystającego (pracownika), a nie w interesie podmiotu zapewniającego świadczenie (tj. nie w interesie pracodawcy) co oznacza, że otrzymane świadczenia przyniosły korzystającemu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który w przeciwnym wypadku korzystający (pracownik) musiałby ponieść;
3. przynoszą wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu podmiotowi (pracownikowi), co oznacza że korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.
   
   

Analiza treści ww. wyroków sądowych, a zwłaszcza przytoczonego wyżej wyroku TK pozwala stwierdzić, iż niezwiązane z odpłatnością pieniężną korzystanie przez Wnioskodawcę ze Znaku Towarowego nie powinno być kwalifikowane jako przychód podatkowy Wnioskodawcy.

Przede wszystkim, Wnioskodawca jako członek grupy kapitałowej, jest zobowiązany do realizacji określonej strategii grupowej, definiowanej przez spółkę dominującą, która zakłada − w celu realizowania wspólnych korzyści−posługiwanie się przez wszystkie spółki w grupie kapitałowej tym samym znakiem towarowym. Wnioskodawca nie może posługiwać się innym znakiem lub inną nazwą (firmą) niż bezpośrednio wskazująca na przynależność do grupy kapitałowej D. W tym zakresie Wnioskodawca nie ma swobody wyboru, a przez to posługiwanie się Znakiem Towarowym nie wykazuje cechy dobrowolności wskazanej w ww. wyroku TK.

Ponadto, posługiwanie się Znakiem Towarowym przez Wnioskodawcę leży jak najbardziej w interesie podmiotu udostępniającego, tj. B., w interesie spółki dominującej, tj. A., a ponadto − także w interesie Wnioskodawcy oraz pozostałych spółek należących do grupy kapitałowej. Dzięki temu wszystkie spółki należące do grupy kapitałowej uzyskują możliwość dotarcia i pozyskiwania zleceń globalnych, tj. realizowanych na rzecz klientów międzynarodowych, prowadzących działalność w wielu państwach.

W efekcie posługiwanie się Znakiem Towarowym przez Wnioskodawcę przyczynia się do wzrostu przychodów oraz zysków całej grupy kapitałowej, a w konsekwencji do wzrostu wartości samego Znaku Towarowego (czyli do wzrostu wartości aktywów należących do A). Posługiwanie się przez Wnioskodawcę Znakiem Towarowym rozpoznawalnym na całym świecie zapewnia podmiotowi dominującemu rozpoznawalność na rynku polskim produktów, oprogramowania i usług oferowanych przez spółki należące do grupy kapitałowej, zapewniając jednocześnie skuteczność działania Wnioskodawcy jako dystrybutora. A zatem, udostępnienie Wnioskodawcy Znaku Towarowego nie polega wyłączne na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał, co zgodnie z ww. wyrokiem NSA z 16 czerwca 2011 roku (II FSK 788/10) jest warunkiem koniecznym rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Z kolei posługiwanie się Znakiem Towarowym, które leży w interesie zarówno podmiotu udostępniającego (tj. B), spółki dominującej (A), jak i wszystkich pozostałych spółek z grupy powoduje, iż ww. okoliczności nie spełniają pozostałych warunków rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń, opisanych w wyżej wskazanym wyroku TK. Udostępnianie Znaku Towarowego przyczynia się do wzrostu aktywów podmiotu dominującego, a ponadto nie ma charakteru zindywidualizowanego, bowiem Znakiem Towarowym posługują się wszystkie spółki tworzące grupę kapitałową.

Na marginesie Wnioskodawca zauważa, iż niepobieranie od Wnioskodawcy opłat za korzystanie ze Znaku Towarowego przez podmiot powiązany, tj. nieuwzględnianie tego rodzaju kosztów w rachunku podatkowym Wnioskodawcy wpływa na zwiększenie dochodu podatkowego Wnioskodawcy. Jednocześnie, ograniczanie kosztów opłat za usługi niematerialne jest zbieżne z intencją ustawodawcy, który ustawą z dnia 27 października 2017 r. (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175) z dniem 1 stycznia 2018 roku ograniczył możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów m.in. opłat za korzystanie z praw lub wartości niematerialnych i prawnych, poniesionych bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Istotą niniejszej sprawy jest ustalenie, czy w stosunku do Wnioskodawcy, który korzysta nieodpłatnie ze znaku towarowego międzynarodowej grupy kapitałowej zachodzą przesłanki do wykazania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: „updop”) nie definiuje przychodów podatkowych. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, do tej kategorii należą wszelkie przysporzenia podatnika, mające charakter definitywny, powiększające jego aktywa, którymi może on rozporządzać jak własnymi, o ile nie zostały ujęte w art. 12 ust. 4 tej ustawy. Przykładowe wyliczenie wartości majątkowych „w szczególności” zaliczanych do przychodów zawiera art. 12 ust. 1 powołanej ustawy.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała NSA z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2011 r. sygn. II FSK 856/10 wyjaśnia pojęcie nieodpłatnego świadczenia w następujący sposób: Pomimo braku definicji ustawowej zwrotu normatywnego nieodpłatne świadczenie przyjąć można, iż w rozumieniu podatkowym obejmuje on wszelkie świadczenia, w tym mające za przedmiot korzystanie z cudzej praw (tak w wyroku SN z dnia 6.08.1999 roku III RN 31/99). Natomiast podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, np. obniżki ceny z tytułu sprzedaży towaru lub świadczonej usługi. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje te spośród nich, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub też których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy. Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiekolwiek świadczenia wzajemnego.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu, w tym także polegającą na zaoszczędzeniu wydatków w związku ze zwolnieniem z obowiązku uiszczenia określonego wynagrodzenia (np. z tytułu odsetek, prowizji, opłat itp.) – por. ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 10 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Kr 316/16.

Podstawową przesłanką otrzymania nieodpłatnego świadczenia jest brak zobowiązania przez otrzymującego świadczenie do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Z powołanego art. 12 ust. 1 pkt 2 updop wynika więc, że gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą otrzyma nieodpłatne świadczenie (lub świadczenie częściowo odpłatne) obowiązany jest wykazać z tego tytułu przychód podatkowy.

W analizowanej sprawie, Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej D. Działalność Spółki polega na dystrybucji produktów i oprogramowania wytworzonych przez inne spółki z grupy, przy wykorzystaniu znaku towarowego. Spółka wskazuje, że dzięki posługiwaniu się znakiem towarowym postrzegana jest, jako uznany dystrybutor urządzeń oraz rozwiązań informatycznych wśród m.in. klientów sektora bankowego, sklepów oraz sieci handlowych, ponieważ produkty/usługi oferowane przez Spółkę są rozpoznawalne na rynku jako produkty/usługi grupy kapitałowej, do której należy Spółka. Polityka grupy kapitałowej zakłada, że spółka dominująca z siedzibą w USA, na którą zarejestrowany jest znak towarowy oraz bezpośredni udziałowiec Spółki – spółka z siedzibą w Niemczech, która wykonuje prawa do znaku poza terytorium USA nie pobierają wynagrodzenia za korzystanie ze znaku towarowego.

Zdaniem Spółki w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do uznania bezpłatnego korzystania ze znaku towarowego grupy kapitałowej D za przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Wynika to z tego, że Spółka zobowiązana jest do stosowania znaku towarowego z uwagi na przynależności do znanej grupy, i nie ma w tej sytuacji swobody wyboru. A ponadto posługując się tym znakiem działa na korzyść nie tylko swoją ale również całej grupy. Przede wszystkim zaś na korzyść spółki dominującej, której rozpoznawalność na rynku polskim znacznie wzrośnie.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 776, dalej „pwp”) znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

Sąd Najwyższy wyroku z 16 października 2014 r., sygn. akt III CSK 275/13 wskazał: W dotychczasowym orzecznictwie sądów polskich oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wcześniej Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości) renoma znaku towarowego jest rozumiana na dwa sposoby (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 marca 2009 r., IV CSK 335/08, OSNC-ZD 2009, nr 3, poz. 85 i z dnia 10 lutego 2011 r., IV CSK 393/10, OSNC 2011, nr 11, poz.127). Zgodnie z pierwszym, opartym na tzw. bezwzględnej metodzie oceny, dla przyjęcia renomy miarodajne jest uwzględnienie znajomości znaku na rynku poprzez wielkości procentowe odbiorców towarów i usług, według kryteriów zasięgu geograficznego, okresu używania znaku, wielkości nakładów poniesionych na jego promocję, charakteru oznaczonych nim rzeczy, a także postrzegania jakości i cech towaru przez konsumentów (wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 6 lutego 2007, T-477/04, Aktieselskabet af 21. November 2001 przeciwko OHIM, Zb. Orz. II –399 i z dnia 27 listopada 2008 r., C-252/07, Intel Corporation Inc. przeciwko CPM United Kingdom Ltd., Zb. Orz. I –8823).

Drugie podejście przyjmuje metodę względną, wysuwając na plan pierwszy siłę atrakcyjności znaku, jego wartość reklamową i zdolność do zwiększania zbytu oznaczonej rzeczy oraz ustaloną wśród odbiorców bardzo dobrą opinię o cechach towarów opatrzonych tym znakiem (ogół pozytywnych wyobrażeń odbiorców o oznaczonych znakiem wyrobach). Taki punkt widzenia przyjął Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 14 września 1999 r., C-375/97, General Motors Corporation przeciwko Yplon SA, a także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2007 r., IICSK 428/06, (nie publ.) i Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27lutego 2008r., II GSK 359/07 (nie publ.).

W poglądach doktryny jako kryteria dla oceny istnienia renomy przyjmuje się zwykle rozpoznawalność znaku przez potencjalnych odbiorców, uważających oznaczone nimi towary za pochodzące z tego samego, konkretnego lub abstrakcyjnie określonego źródła (wtórna zdolność odróżniająca) oraz wywoływanie pozytywnych skojarzeń wśród potencjalnych klientów, zachęcając ich do nabywania oznaczonych nim towarów lub korzystania z usług (siła atrakcyjna znaku). Akcentuje się, że znak renomowany to znak posiadający reputację, a więc cieszący się dobrą sławą, co sprawia, że obok jego znajomości, wyróżnia się on udziałem w rynku pod względem wielkości i wartości zbywanych produktów, zasięgiem, długotrwałością i wielkością nakładów na reklamę, terytorialnym i czasowym zasięgiem używania, opinią o wysokiej jakości sygnowanych nim towarów, a także wartością w ocenie instytucji badających rynek oraz instytucji finansowych.

Niewątpliwie w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z renomowanym znakiem towarowym. Posługiwanie się tym znakiem pociąga za sobą pozytywne skutki dla przedsiębiorcy – korzystanie przez Spółkę ze znaku towarowego rozpoznawalnego na całym świecie, jak Spółka sama wskazała powoduje, że jest postrzegana jako uznany dystrybutor produktów marki D co przyczynia się do wzrostu jej przychodów i zysków.

Nie można potwierdzić stanowiska Spółki, że bezpłatne korzystanie ze znaku towarowego nie stanowi nieodpłatnego świadczenia. Nadmienić należy, że zanim doszło do połączenia grup kapitałowych, Spółka korzystała ze znaku towarowego jednej z tych grup − swojego bezpośredniego udziałowca (B) i z tego tytułu ponosiła określone wynagrodzenie. Obecnie nie mamy do czynienia z żadnym wynagrodzeniem. W szczególności nie można stwierdzić, że będzie miało charakter ekwiwalentny/odpłatny samo zobowiązanie Spółki, a w zasadzie konieczność bez prawa wyboru do korzystania ze znaku, z uwagi na przynależność do grypy kapitałowej, czy, jak twierdzi Spółka, interes zarówno podmiotu udostępniającego znak towarowy, spółki dominującej, jak wszystkich pozostałych spółek z grupy.

Interes spółek z grupy nie ma charakteru wymiernego i nie może być utożsamiany z wynagrodzeniem za posługiwanie się znakiem towarowym. Prawa do korzystania ze znaku towarowego podlegają konkretnej wycenie i Spółka jest tego świadoma. Przedstawiona argumentacja Spółki, która również jest utożsamiana z grupą kapitałową prowadzi wręcz do wniosku, że posługując się znakiem towarowym w ramach własnej działalności i w interesie grupy kapitałowej „płaciłaby” sobie samej za korzystanie ze znaku. Nie można też mówić o wynagrodzeniu w kontekście konieczności korzystania w działalności Spółki ze znaku towarowego ze względu na przynależność do grupy kapitałowej. Działalność Spółki postrzegana jest właśnie przez pryzmat tego znaku. Podkreślenia wymaga natomiast, że Spółka nie jest zobowiązana do wykonywania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tego tytułu na rzecz spółki dominującej, czy spółki udostępniającej znak towarowy. A zatem zachodzi tu wyłącznie jednostronne przysporzeniu po stronie Spółki, która korzysta nieodpłatnie z renomowanego znaku towarowego.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Spółka otrzyma świadczenie w postaci prawa do korzystania z renomowanego znaku towarowego. Organ interpretacyjny zauważa, że nie ingeruje w swobodę stron w kształtowaniu stosunków gospodarczych. Decyzja spółki dominującej o niepobieraniu wynagrodzenia za korzystanie ze znaku towarowego od spółek zależnych nie zmieni istoty nieodpłatnego świadczenia, które na gruncie updop podlega opodatkowaniu, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, a jego wysokość należy określić na podstawie art. 12 ust. 5 i 6 updop.

Na podstawie art. 12 ust. 5 updop, wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 6 updop, wartość świadczeń w naturze, w tym nieodpłatnych świadczeń, ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wartość nieodpłatnego świadczenia o jakim mowa we wniosku powinna być ustalona na podstawie art. 12 ust. 6 pkt 4 updop.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.