Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.100.2018.2.EJ
z 20 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2018 r. (data wpływu 13 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 marca 2018 r. (data wpływu 29 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu najmu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 marca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.100.2018.1.AG, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 marca 2018 r. (data doręczenia 20 marca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 25 marca 2018 r. (data wpływu 29 marca 2018 r.), nadanym w dniu 26 marca 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką mieszkania położonego w …, nabytego w 2005 r. na cele wyłącznie prywatne. Planowała w nim zamieszkać razem z mężem. Niestety mąż zmarł w roku 2006, w związku z czym ten plan nie został zrealizowany. Mieszkanie służy całej rodzinie Wnioskodawczyni, która spotyka się w nim np. w święta i wakacje, w związku z tym jest to składnik prywatnego majątku Wnioskodawczyni. Jednak z uwagi na to, że Wnioskodawczyni jest na emeryturze, od 2016 r. zaczęła wynajmować to mieszkanie turystom. Głównie w sezonie letnim, ale zdarza się też wynajem poza sezonem letnim - głównie pobyty weekendowe. Jest to zwykłe mieszkanie w bloku umiejscowionym w osiedlu mieszkaniowym, składające się z dwóch pomieszczeń, tj. salonu z aneksem kuchennym i sypialnią. Z uwagi na to, że mieszkanie służy nadal przede wszystkim Wnioskodawczyni i Jej rodzinie, wynajem na doby ma niewielki zakres - głównie w sezonie letnim - w okresie od maja do sierpnia, oraz sporadycznie w bieżącym roku, tj. do 26 marca 2018 r. Wnioskodawczyni miała dwie rezerwacje weekendowe. Przychody uzyskane z tego tytułu to rocznie ok. 25 tys. zł. Najem mieszkania w … nie jest prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny, gdyż jest traktowany jedynie jako dodatkowe - obok emerytury - źródło dochodów. Wnioskodawczyni nie zatrudnia nikogo do obsługi najmu i nie korzysta z pomocy innych osób - księgowej, personelu sprzątającego, czy zarządcy. Z najmem mieszkania nie są powiązane usługi takie jak: dostęp do restauracji, przyrządzanie posiłków, recepcja, usługi sprzątania w trakcie pobytu najemcy oraz wpisywanie danych najemcy do księgi meldunkowej. Wnioskodawczyni nie prowadzi biura ani zorganizowanej akcji marketingowej. Oferta wynajęcia mieszkania jest zamieszczona jedynie na jednym z portali internetowych, co jest w dzisiejszych czasach formą ogłoszenia powszechną dla osób wynajmujących lokale mieszkalne i nie wskazuje automatycznie na profesjonalny i zorganizowany charakter wynajmu.

Po śmierci męża został także wynajęty garaż znajdujący się w domu mieszkalnym, w którym mieszka Wnioskodawczyni z uwagi na fakt, że stał pusty. Umowa najmu tego garażu została zawarta kilka lat temu ze spółką prawa handlowego. Przychody z tego tytułu są zaliczane do źródła przychodu z najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i opodatkowane ryczałtem według stawki 8,5%. Wniosek nie dotyczy przychodów uzyskiwanych z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawczyni, osiągająca przychody z najmu lokalu mieszkalnego w warunkach opisanych we wniosku, może opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5% zgodnie z art. 2 ust. la oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej: ustawa o ryczałcie)?
2. Czy Wnioskodawczyni, osiągająca przychody z najmu lokalu mieszkalnego w warunkach opisanych we wniosku, może korzystać z opodatkowania tych przychodów kartą podatkową na podstawie art. 23 i dalszych ustawy o ryczałcie - w przypadku uznania tych przychodów za przychody z działalności usługowej, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt ustawy o ryczałcie?
   
   

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania Nr 1. Natomiast w zakresie pytania Nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, przychody uzyskiwane z najmu lokalu mieszkalnego mogą być opodatkowane na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - stawką 8,5%, określoną w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o ryczałcie. Nie jest to bowiem działalność usługowa, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem działalność usługowa to pozarolnicza działalność gospodarcza, której przedmiotem są czynności zaliczone do usług zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU). Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 pkt 12 ustawy o ryczałcie, użyte w niej pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym. Te dwa przepisy wskazują, że działalność usługowa może być prowadzona wyłącznie w ramach uprzednio podjętej pozarolniczej działalności gospodarczej - w rozumieniu nadanym jej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.). Jest to działalność zarobkowa, m.in.:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
2. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z przepisu tego wynikają dwa wnioski. Pierwszy - że o prowadzeniu działalności gospodarczej można mówić wyłącznie wtedy, gdy zostają spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w tej definicji, tzn. działanie podatnika musi charakteryzować się zorganizowaniem, ciągłością, a sama działalność musi mieć charakter zarobkowy. Drugi - warunkiem zaliczenia przychodów do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej jest uprzednie wyłączenie ich z innych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 ww. ustawy. Oznacza to, że w pierwszej kolejności należy ustalić, czy dane przychody powinny zostać zaliczone do któregoś ze źródeł przychodów wskazanych w art. 10 u.p.d.o.f.

Ustawodawca nadał poszczególnym kategoriom źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. charakter równorzędny, jednak z zastrzeżeniem definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. W orzecznictwie wskazuje się, że w przypadku przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-7 i 9 u.p.d.o.f., źródło pozarolnicza działalność gospodarcza nie ma pierwszeństwa (tak NSA w wyroku z 9 marca 2016 r., II FSK 1423/14 i wskazane w nim orzecznictwo). Wniosek ten płynie zarówno z analizy art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f., w którym znajduje się katalog źródeł przychodów, jak z art. 5a pkt 6, tj. z definicji działalności gospodarczej. Jedynie w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. określono, że przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości mogą zostać zaliczone do tzw. prywatnych transakcji po uprzednim wykluczeniu tej transakcji z działalności gospodarczej. W tym przypadku działalność gospodarcza ma pierwszeństwo przed innymi źródłami przychodów. Przychody z najmu zostały wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. jako odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów. Teza przywołanego wyżej wyroku NSA z 9 marca 2016 r. wprost wskazuje, że w przypadku najmu pierwszeństwo ma źródło przychodu określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Sąd podkreślił w nim, że: „Wprowadzone do art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. zastrzeżenie: „jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej” ma taki skutek, że dla kwalifikacji przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości do przychodów ze źródła regulowanego tym przepisem, bądź przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3) decydujące znaczenie będzie miało ustalenie, czy stanowią one wynik aktywności podatnika, której można przypisać cechy pozarolniczej działalności gospodarczej z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Brak natomiast takiego zastrzeżenia w innych jednostkach redakcyjnych art. 10 ust. 1 tej ustawy prowadzi do wniosku, że w przypadku przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-7 i 9 u.p.d.o.f., źródło pozarolnicza działalność gospodarcza nie ma pierwszeństwa”.

Podobny pogląd wyrażono w wyroku WSA w Gliwicach z 9 grudnia 2014 r. (I SA/Gl 759/14, utrzymanym przez NSA), który stwierdził, że: „(...) aby uznać określoną działalność podatnika za działalność gospodarczą, trzeba w pierwszej kolejności dokonać ustaleń, czy działalność ta nie jest zaliczona do innego źródła przychodu, wymienionego w pkt 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8 lub 9 ust. 1 art. 10 u.p.d.o.f. Taką kolejność postępowania nakazuje zarówno treść tego przepisu, posługującego się pojęciem „z wyjątkiem”, jak i reguła derogacyjna, dająca pierwszeństwo przepisom o charakterze szczegółowym przed ogólnymi.” Zdaniem Wnioskodawczyni, ustalając do jakiego źródła przychodów należy zaliczyć uzyskiwane przez Nią przychody, należy wybrać to źródło przychodów, które najbardziej odpowiada znaczeniowo rodzajowi wykonywanych przez Nią czynności. W Jej ocenie, są to przychody z najmu, o których mowa w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. Na prawidłowość tego poglądu wskazuje także najnowsze orzecznictwo NSA. Wskazuje się w nim, że jeżeli podatnik nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada składników majątku związanych z taką działalnością, ale wynajmuje składniki swojego (osobistego, prywatnego) majątku, to wówczas przychody z tego najmu będą kwalifikowane jako pochodzące z najmu. W wyroku z 21 kwietnia 2017 r. (II FSK 845/15) NSA zwrócił uwagę na to, że istota najmu nieruchomości jest zbieżna z definicją działalności gospodarczej, tzn. najem podobnie jak działalność, ma charakter ciągły, jest dokonywany w imieniu i na rachunek wynajmującego, nastawiony jest na osiągnięcie przychodu. „Skoro te elementy umowy najmu są tożsame z cechami działalności gospodarczej, to nie mogą stanowić cech różnicujących te dwa źródła przychodu. Nie wynika też z tego zawodowy charakter najmu. Domniemanie zamiaru podatnika jest nieuprawnione, skoro deklaruje on wyłącznie wolę uzyskiwania przychodów z najmu i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. (…) Zarobkowy charakter działalności oznacza, że celem jej podjęcia jest osiągnięcie zysku. Sam jednak zamiar osiągnięcia zysku nie przesądza w sposób wyłączny o przypisaniu przychodu do działalności gospodarczej bez jednoczesnego spełnienia pozostałych przesłanek z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Wola uzyskania zysku może stanowić również imperatyw, którym kierować się będzie podatnik zamierzający osiągnąć przychód zaliczany do innych źródeł niż działalność gospodarcza, w tym z najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.).” NSA stwierdził także, że: „(…) brak jest podstaw kwalifikowania do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. podejmowanych przez podatników czynności mieszczących się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mających na celu prawidłowe gospodarowanie tym majątkiem i zaspokajanie potrzeb rodziny.”

Z kolei w wyroku z 11 października 2016 r. (II FSK 2245/14) NSA uznał, że: „O pochodzeniu przychodu ze źródła, jakim jest działalność gospodarcza, nie świadczy sama liczba transakcji, forma ogłoszeń np. poprzez Internet, czy też zysk z tych transakcji osiągany. Mogą one bowiem mieścić się w ramach właściwego zarządu własnym majątkiem”.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, jeżeli nawet działalność podatnika wykonywana jest zarobkowo, w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu, na własny lub cudzy rachunek, z której podatnik osiąga przychody, które jednocześnie odpowiadają opisowi przychodów z innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodu, to przychody te stanowią przychód z tego innego źródła, w tym przypadku z najmu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. (tak przywołane wyżej wyroki oraz wcześniejsze np. z 14 sierpnia 2008 r., II FSK 677/08 i z 30 kwietnia 2014 r., II FSK 1279/12). W orzecznictwie podkreśla się także, że spełnienie warunku celu zarobkowego, samo w sobie nie przesądza o zaliczeniu uzyskanych przez podatnika przychodów do przychodów z działalności gospodarczej. Z punktu widzenia art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., istotne znaczenie ma natomiast ustalenie, czy uzyskiwanie dochodów jest głównym albo jedynym źródłem pozyskiwania dochodów, a także, czy jest to ciągłe źródło zarobkowania, czy jedynie okazjonalnie przynosi dochody (tak NSA w wyroku z 3 października 2017 r., II FSK 2346/15 i przywołane tam orzecznictwo).

Cechą charakteryzującą działalność gospodarczą jest ciągłość działań. Jednak w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku trudno mówić o ciągłości, skoro mieszkanie jest niemalże równolegle wykorzystywane przez Wnioskodawczynię i Jej rodzinę - poza sezonem wakacyjnym, ale także w trakcie tego sezonu. Z tej przyczyny mieszkania w … nie można traktować jak składnika majątku związanego z działalnością gospodarczą, pozostaje ono w majątku prywatnym Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni, o kwalifikacji Jej działań, jako działalności gospodarczej, nie może decydować także długość trwania poszczególnych umów najmu. W definicji najmu zawartej w art. 659 K.c. nie ma żadnego odniesienia do czasu trwania umowy. Najem jest definiowany jako oddanie najemcy rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za płacony przez najemcę umówiony czynsz. O tym, że najem może trwać krócej niż jeden miesiąc świadczy także przepis art. 669 K.c., w którym określa się terminy płatności czynszu, w tym jeżeli najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc – czynsz powinien być płacony z góry za cały czas najmu. Wynajęcie mieszkania na okres np. tygodnia lub dwóch nie zmienia charakteru tej umowy i nie zamienia jej w usługę hotelową, która charakteryzuje się zupełnie innymi cechami. Przychody osiągane z tytułu najmu powinny zostać zaliczone do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. (najem) niezależnie od czasu trwania poszczególnych umów. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ogóle nie odnoszą się do czasu trwania umowy, nie zawierają także zakazu zaliczania przychodów z najmu zawieranych na krótkie okresy czasu, np. dzień, dwa, tydzień, miesiąc, do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Nie uzależniają bowiem kwalifikacji przychodów z najmu do określonego źródła przychodów wyłącznie od okresu, na jaki umowy najmu są zawierane.

Dodatkowo, to właśnie zawieranie umów najmu na krótkie okresy daje wykorzystywanie lokalu przez właściciela do własnych potrzeb mieszkaniowych lub rekreacyjnych – tak jak ma miejsce w stanie faktycznym opisanym we wniosku.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, w stanie faktycznym opisanym we wniosku, najem mieszkania w … nie przekracza granic zwykłego zarządu własnym majątkiem, w związku z czym ma Ona prawo do opodatkowania przychodów z najmu zryczałtowanym podatkiem dochodowym wg stawki 8,5%. Zawieranie umów najmu na krótkie okresy nie oznacza, że dochodzi do świadczenia usługi zakwaterowania. Te bowiem mogą być świadczone wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak to podkreślono w orzecznictwie przywołanym przez Wnioskodawczynię, jako ilustracja Jej poglądów – to nie treść czynności determinuje zaliczenie jej do działalności gospodarczej, ale prowadzenie działalności gospodarczej, a w jej ramach świadczenie usług. Ponadto o „usługach zakwaterowania” można mówić wyłącznie wówczas, gdy wynajęciu lokalu towarzyszą jeszcze dodatkowe świadczenia na rzecz osoby zakwaterowanej. Charakterystyczne dla usług hoteli i pensjonatów jest np. stała opieka ze strony podmiotu prowadzącego takie usługi. Tymczasem Wnioskodawczyni mieszka w … , tj. bardzo daleko od …. . Stanowisko Wnioskodawczyni jest poparte linią orzeczniczą, jaka ukształtowała się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

WSA w Warszawie w wyroku z 24 października 2017 r. (III SA/Wa 3048/16) orzekł, że wynajmowanie lokalu mieszkalnego na krótkie okresy nie jest działalnością gospodarczą, a przychody uzyskane z tego tytułu należy zaliczyć do przychodów z najmu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Podobnie WSA w Krakowie w prawomocnym wyroku z 14 czerwca 2017 r. (I SA/Kr 151/17) uznał, że: „(...) Najem nie jest usługą hotelową. Brak w nim usług powiązanych, takich jak: recepcja, dostęp do restauracji, usług sprzątania w trakcie pobytu gościa. Najem będzie miał charakter incydentalny w zależności od chętnych. Najemcy będą pozyskiwani poprzez informację ustną oraz na portalach internetowych. W ramach najmu Wnioskodawczyni nie planuje zatrudniania innych osób ani nie będzie korzystać z obsługi księgowej, ani zarządczej.” Dalej Sąd zauważył, że: „W przeciwieństwie do świadczonych usług zakwaterowania wynajmowi prywatnemu nie towarzyszą usługi powiązane, tj.: prowadzenie stałej recepcji, usługi gastronomiczne, usługi sprzątania (w tym wymiana pościeli) i inne czynności związane z tzw. serwisem pokojowym podczas trwania zakwaterowania. Mając więc na uwadze charakter okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy, zarówno więc planowany wynajem krótko-, jak i długotrwały przedmiotowego mieszkania w istocie będzie więc polegał na pobieraniu przez właścicielkę pożytków cywilnych z nieruchomości stanowiącej jej własność, który każdorazowo będzie mieścił się w ramach tzw. najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.” Sąd zakwestionował postawioną przez organ tezę, że każdorazowo umowy najmu zawierane na krótkie okresy należy zaliczyć do działalności gospodarczej, jako usługi zakwaterowania, tylko z tego powodu, że umowy nie będą zawierane na dłuższe okresy. O działalności gospodarczej decyduje suma składników wymienionych w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., w tym działanie zorganizowane, ciągłe i nastawione na cel zarobkowy. W przypadku, gdy podatnik zarządza w sposób racjonalny swoim prywatnym majątkiem, ale czyni to w sposób okazjonalny, nie przyjmując przy tym żadnej zorganizowanej formy działania, nie czyni tego także w sposób ciągły - to takich działań nie można w ogóle zaliczyć do działalności gospodarczej, nawet gdyby ich treść była podobna do „usług” wymienionych w PKWiU.

WSA we Wrocławiu w prawomocnym wyroku z 7 lipca 2017 r. (I SA/Wr 251/17) zajął stanowisko identyczne, jak WSA w Krakowie w cyt. wyżej orzeczeniu. Stan faktyczny był podobny do sytuacji Wnioskodawczyni, tzn. lokal znajdował się w turystycznej miejscowości, był wynajmowany na krótkie okresy, wynajmujący nikogo nie zatrudniali, nie świadczyli także dodatkowych usług takich jak: recepcja, dostęp do restauracji, przyrządzanie posiłków, usługi sprzątania w trakcie pobytu gości, a ogłoszenia o wynajmie były m.in. umieszczone na portalu internetowym. Organ uznał, że samo wynajmowanie na krótkie okresy jest świadczeniem usług w ramach działalności gospodarczej. WSA nie zgodził się z tym stanowiskiem wskazując, że działania podatników w ogóle nie zawierają w sobie elementów działalności gospodarczej, a tylko wtedy można im przypisać walor usługi (zakwaterowania).

„Działania prowadzone w związku z wynajmem nie są wykonywane w sposób systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń. Nie można mówić o zorganizowanym charakterze przedmiotowego wynajmu mieszkania, skoro wnioskodawca do jego obsługi nie zatrudnia innych osób, ani nie korzysta z obsługi księgowej, ani też zarządczej. W sprzeczności ze zorganizowanym charakterem działalności stoi ponadto forma w jakiej skarżący pozyskuje najemców, tj. drogą "pantoflową" lub ogłoszeniem w Internecie, którą trudno uznać za profesjonalny sposób pozyskiwania klientów. Forma wyszukiwania najemców nie sprzyja ponadto ciągłości wynajmu i niesie za sobą ryzyko przerw w wynajmowaniu mieszkania. Biorąc pod uwagę powyższe nie można uznać, że spełnione są przesłanki definicji działalności gospodarczej określonej w przepisie art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. i tym samym przyjąć, tak jak to uczynił organ, że skarżący prowadzi działalność gospodarczą. (...) W sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług zakwaterowania, o czym świadczą okoliczności stanu faktycznego opisanego we wniosku. Skoro zatem okoliczności stanu faktycznego uzasadniają stwierdzenie, że wnioskodawca nie prowadzi w zakresie wynajmu mieszkania działalności gospodarczej, to konsekwentnie nie mają do niego zastosowania przepisy, w których dyspozycji ustawodawca odwołuje się do świadczenia usług, tj. art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.”

W identyczny sposób rozstrzygnięto podobny spór przed WSA w Gdańsku. W prawomocnym orzeczeniu z 7 czerwca 2017 r. (I SA/Gd 430/17) Sąd nie zgodził się z organem, że każdorazowo wynajmowanie lokalu na krótkie okresy oznacza świadczenie usług zakwaterowania w ramach działalności gospodarczej, co uniemożliwia opodatkowanie przychodów z najmu 8,5% ryczałtem. W pierwszej kolejności Sąd wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6 - pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3), - najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze. Dalej Sąd przywołał pojęcie działalności gospodarczej, zawarte w art. 4 ust. 1 pkt 12 ustawy o ryczałcie. W myśl tego przepisu działalność gospodarcza to działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. pojęcie to oznacza działalność zarobkową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzoną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Następnie zostały omówione wszystkie elementy działalności gospodarczej, takie jak cel zarobkowy, ciągłość i zorganizowany sposób działania podatnika. W konkluzji WSA stwierdził, że jeżeli podatnik nie świadczy na rzecz najemców żadnych innych usług niż sam najem, to wynajmowanie mieszkania na krótkie okresy czasu nie oznacza, że jest prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza, w tym polegająca na świadczeniu usług zakwaterowania. „Opodatkowaniu (wg stawki 17% ryczałtu stosowanej dla usług zakwaterowania) podlega przychód uzyskiwany z określonej aktywności podatnika charakteryzowanej jako świadczenie usługi zakwaterowania, która to działalność jest prowadzona w takich miejscach jak obiekty noclegowe, czy miejsca krótkotrwałego zakwaterowania. To nie świadczenie usługi wynajmu miejsc krótkotrwałego zamieszkania – jak to zostało przyjęte przez organy podatkowe podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 17%, lecz przychód uzyskiwany z wykonywania ogółu czynności kwalifikowanych jako świadczenie usług zakwaterowania w miejscach oznaczonych w art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy o ryczałcie”.

WSA w Szczecinie wyrokował w sprawie przychodu z wynajmowania na krótkie okresy mieszkania, które poza sezonem letnim służy podatnikowi. Podobnie jak w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku, najem nie był prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny. Działania prowadzone w związku z najmem nie były wykonywane w sposób ciągły, metodyczny, systematyczny i uporządkowany. W ramach najmu podatnik nie zatrudniał innych osób, nie korzystał z obsługi księgowej ani zarządczej, wszystkie czynności wykonywał samodzielnie. W prawomocnym wyroku z 19 kwietnia 2017 r. (I SA/Sz 168/17) WSA w Szczecinie uznał, że: „Zasadny jest zarzut skarżącego, że organ dokonujący interpretacji art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, z niewiadomych przyczyn uznał, że przychody uzyskiwane przez Skarżącego w ramach wynajmu prywatnego lokalu mieszkalnego niebędącego składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą nie są kwalifikowane do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. – „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa” i nie korzystają z możliwości zastosowania zryczałtowanego podatku w stawce 8,5%. W wydanej interpretacji indywidualnej organ całkowicie pominął element stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, że najem prywatnego lokalu mieszkalnego nie jest prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny. Działania prowadzone w związku z najmem nie są wykonywane w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń w sposób ciągły.”

Ze wszystkich omówionych wyżej wyroków wynika jedna wspólna teza - ani czas trwania poszczególnych umów najmu, ani pozyskiwanie najemców za pośrednictwem portali internetowych same w sobie nie decydują o świadczeniu usług zakwaterowania. Nie są to bowiem cechy pozarolniczej działalności gospodarczej, a tylko w ramach takiej działalności można w ogóle mówić o świadczeniu usług, w tym usług zakwaterowania.

W ocenie Wnioskodawczyni, samo wynajmowanie lokalu na krótkie okresy nie czyni z najmu działalności gospodarczej, polegającej na usługach zakwaterowania. O usługach można bowiem mówić wyłącznie wówczas, gdy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnik świadczy - poza najmem - także inne usługi na rzecz najemców (takie jak recepcja, dostęp do restauracji, przyrządzanie posiłków, usługi sprzątania w trakcie pobytu gości itp.).

Sytuacje analogiczne, tj. zbliżone stanem faktycznym do sytuacji objętej przedmiotem niniejszego wniosku były również wielokrotnie przedmiotem analizy Ministra Finansów i zajęto w nich stanowisko tożsame ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, np. interpretacje:

1. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy: z 29 stycznia 2016 r. (Nr ITPB1/4511-1115/15/PSZ), z 3 lutego 2016 r. (Nr ITPB1/4511-1169/15/MPŁ), z 26 maja 2015 r. (Nr ITPB1/4511-434/15/AK), z 31 sierpnia 2015 r. (Nr ITPB 1/4511-669/15/HD);
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 28 czerwca 2016 r. (Nr 1061-IPTPB1.4511.399.2016.1.KLK);
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 kwietnia 2016 r. (Nr ILPB1/4511-1-214/16-2/KS).
   
   

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 7 września 2017 r., Nr 0111-KDIB-2-2.4011.175.2017.2.MZA.

W tej ostatniej interpretacji DKIS stwierdził, że: „Istniejące regulacje prawne dopuszczają możliwość osiągania przychodów z tytułu zawartych umów najmu, zarówno w ramach źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych określanego jako tzw. najem prywatny, jak i w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednakże powoływane przepisy nie uzależniają zaliczenia przychodów z tytułu umowy najmu do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy, od spełnienia pojedynczych przesłanek, tj. liczby wynajmowanych lokali, czasu trwania umowy najmu, celu na jaki lokal (mieszkalny lub użytkowy) jest wynajmowany, wysokości przychodów uzyskiwanych z najmu. Przesłanki te nie mogą stanowić samodzielnego kryterium do wyłączenia przychodów z odrębnego źródła, jakim jest najem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy i zaliczania do przychodów z działalności gospodarczej, czego konsekwencją jest pozbawienie podatnika praw do korzystania z opodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w sposób preferencyjny (według stawki 8,5%). W szczególności nie stanowi takiej samodzielnej przesłanki zawieranie umowy/umów najmu na krótkie okresy (tzw. najem krótkotrwały), jeżeli wynajmujący nie będzie świadczyć żadnych dodatkowych usług na rzecz najemcy. Nie jest to wystarczająca przesłanka, która przesądza o kwalifikacji źródeł przychodów i w konsekwencji sposobie opodatkowania tego rodzaju przysporzeń majątkowych.”

Zdaniem Wnioskodawczyni, podejmowane przez Nią działania zdecydowanie mieszczą się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, który stanowi tutaj mieszkanie. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Najem mieszkania nie jest prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny. Działania prowadzone w związku z najmem nie są prowadzone w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń w sposób ciągły. W ramach najmu prywatnego nie są zatrudniane inne osoby, Wnioskodawczyni nie korzysta z obsługi księgowej, ani zarządczej. Czynności związane z wynajmem lokalu mieszkalnego nie są i nie będą podejmowane w sposób ciągły (stały), lecz okazjonalny, ponieważ w pierwszej kolejności z lokalu korzysta Wnioskodawczyni i Jej rodzina. W związku z powyższym nie można uznać, że wynajmowanie mieszkania na krótkie okresy mieści się w pojęciu działalności gospodarczej. Jak to wyżej zauważono, Wnioskodawczymi i Jej rodzina (córki i wnuki) często pomieszkują w tym lokalu, spędzając w nim święta, urządzając spotkania rodzinne, czy wykorzystując je w czasie wakacji i ferii. W okresach, w których rodzina nie korzysta z mieszkania, przynosi ono pożytki, które stanowią dodatkowe źródło dochodów. Tego typu sytuacja nie mieści w pojęciu świadczenia usług w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższymi argumentami, w tym także podnoszonymi w cyt. Wyżej orzeczeniach, które Wnioskodawczyni przyjmuje za własne, należy uznać, że wynajmowanie na krótkie okresy mieszkania w … , przy jednoczesnym wykorzystywaniu tego mieszkania przez Wnioskodawczynię i Jej rodzinę do prywatnych celów - oznacza, że nie prowadzi Ona działalności gospodarczej i ma prawo do opodatkowania przychodu z najmu 8,5% zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Jak zauważył NSA w tezie do wyroku z 29 listopada 2017 r. (II FSK 3280/15): „Wątpliwości powstające w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego, których nie da się usunąć z zastosowaniem podstawowych metod wykładni, tj. językowej, systemowej lub celowościowej, uzasadniają odwołanie się do zasady in dubio pro tributario i przyjęcie takiego rozumienia interpretowanego przepisu prawa, które jest korzystne dla podatnika. Za odwołaniem się do zasady in dubio pro tributario przemawia również sytuacja, kiedy podatnik dokonując samoobliczenia podatku, w tym także stosując zwolnienie podatkowe, kierował się aktualną w tym czasie praktyką organów podatkowych oraz orzecznictwem sądów administracyjnych.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
  

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
  
  

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒ prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

1. jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
2. wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter. Przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
3. prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
   
   

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy.

Decydujące znaczenie ma to, czy w okoliczności faktycznych danej sprawy zostały spełnione przesłanki z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, a nie tylko przekonaniem podatnika o właściwej jego zdaniem kwalifikacji osiąganych przez niego przychodów, do określonego źródła przychodów. Podstawowe znaczenia ma sposób wykonywania najmu – a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko.

Innymi słowy, nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z treścią art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2157, z późn. zm.), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

• prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 1),
  

• osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 2).
  
  

Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, o czym stanowi art. 2 ust. 1a ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, o którym mowa w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku, wynosi 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł, natomiast od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku).

Przy czym, warunkiem skorzystania ze ryczałtowej formy opodatkowania jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego, pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio, z tym że podatnik rozpoczynający osiąganie takich przychodów w trakcie roku podatkowego składa pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Podsumowując powyższe rozważania podkreślić należy, że opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – według stawki 8,5% do kwoty 100 000 zł, a od nadwyżki ponad tę kwotę według stawki 12,5% przychodów – mogą podlegać przychody z najmu, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 2005 r. w nabyła mieszkanie w … . Mieszkanie wykorzystywane jest w celach prywatnych Wnioskodawczyni oraz Jej rodziny. Od 2016 r. Wnioskodawczyni postanowiła wynajmować powyższe mieszkanie turystom na doby głównie w sezonie letnim. Najem traktowany jest przez Wnioskodawczynię jako dodatkowe źródło dochodów, nie jest prowadzony w sposób zorganizowany i profesjonalny. Wnioskodawczyni nie zatrudnia nikogo do obsługi najmu i nie korzysta z pomocy innych osób. Z najmem mieszkania nie są powiązane usługi takie jak: dostęp do restauracji, przyrządzanie posiłków, recepcja, usługi sprzątania w trakcie pobytu najemcy oraz wpisywanie danych najemcy do księgi meldunkowej. Wnioskodawczyni nie prowadzi biura ani zorganizowanej akcji marketingowej. Oferta wynajęcia mieszkania jest zamieszczona jedynie na jednym z portali internetowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa i opisany we wniosku stan faktyczny przyjmując za Wnioskodawczynią, że najem nie będzie prowadzony w sposób określony w definicji wynikającej z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychody uzyskiwane z tego tytułu może zakwalifikować do źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.

W konsekwencji uzyskiwane przychody z najmu będą mogły być opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych według stawek określonych w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, pod warunkiem złożenia w ustawowym terminie oświadczenia o wyborze opodatkowania przychodów w tej formie. Od 1 stycznia 2018 r. ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł, natomiast od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków Sądu oraz powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.